Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP2/443-707/13-5/16-S/KW
z 9 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) i w związku z art. 16 ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U., poz. 1649) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 11 czerwca 2014 r. sygn. akt I SA/Lu 178/14, uprawomocnionym w dniu 12 kwietnia 2016 r. (data wpływu 30 maja 2016 r.) oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 kwietnia 2016 r. sygn. akt I FSK 1783/14, stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 29 sierpnia 2013 r. (data wpływu 2 września 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 listopada 2013 r. (data wpływu 19 listopada 2013 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w całości z tytułu wydatków inwestycyjnych ponoszonych na przebudowę targowiska oraz wydatków związanych z bieżącą działalnością dotyczącą utrzymania targowiska – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w całości z tytułu wydatków inwestycyjnych ponoszonych na przebudowę targowiska oraz wydatków związanych z bieżącą działalnością dotyczącą utrzymania targowiska.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 18 listopada 2013 r. (data wpływu 19 listopada 2013 r.) poprzez doprecyzowanie zdarzenia przyszłego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Do zakresu działania Gminy Miejskiej ….. (Wnioskodawcy) należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. W szczególności, Gmina wykonuje zadania własne oraz zlecone z zakresu administracji rządowej nałożone ustawami, a także może wykonywać zadania z zakresu właściwości powiatu, województwa i administracji rządowej na podstawie porozumień z tymi jednostkami samorządu terytorialnego lub właściwym organem administracji rządowej. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 r., poz. 594) do zadań własnych gminy należą m.in. sprawy z zakresu:

1. ładu przestrzennego, gospodarki nieruchomościami, ochrony środowiska i przyrody oraz gospodarki wodnej,
2. edukacji publicznej,
3. kultury, w tym bibliotek gminnych i innych instytucji kultury oraz ochrony zabytków i opieki nad zabytkami,
4. kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych,
5. targowisk i hal targowych,
6. zieleni gminnej i zadrzewień,
7. cmentarzy gminnych,
8. porządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli oraz ochrony przeciwpożarowej i przeciwpowodziowej, w tym wyposażenia i utrzymania gminnego magazynu przeciwpowodziowego,
9. utrzymania gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej oraz obiektów administracyjnych.
   
   

Z tytułu wykonywania swoich zadań Gmina może pobierać różnego rodzaju dochody, np. opłaty, podatki, dotacje. W tym zakresie Wnioskodawca, zgodnie z brzmieniem art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, występuje jako organ władzy publicznej, wykonujący zadania nałożone odrębnymi przepisami prawa i jako taki nie jest uznawany, w świetle regulacji w zakresie podatku VAT, za podatnika podatku od towarów i usług (dalej: „podatek VAT”). Jednocześnie, Wnioskodawca jest zarejestrowanym i czynnym podatnikiem podatku VAT i wykonuje czynności wpisujące się w definicję działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT. W szczególności, w ramach działalności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT (działalności gospodarczej) Gmina oddaje grunty w użytkowanie wieczyste, świadczy usługi w zakresie dzierżawy gruntów, świadczy usługi wynajmu lokali komunalnych (wynajmu lokali mieszkalnych i użytkowych), dokonuje odpłatnego zbycia mienia komunalnego.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, Gmina prowadzi na swoim terenie targowisko miejskie. Z racji faktu, iż prowadzenie targowisk należy do zadań własnych Gmina jako organ władzy publicznej pobiera opłatę targową. Opłata targowa pobierana jest od osób handlujących na terenie targowiska zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych z dnia 12 stycznia 1991 r. (tekst jednolity: Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613), który mówi, że opłatę targową pobiera się od osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej dokonujących sprzedaży na targowiskach (...).

Od handlujących na targowisku, wyznaczeni inkasenci pobierają opłatę targową w wysokościach ustalonych przez Radę Miejską. Opłaty targowe nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż są one opłatami lokalnymi o charakterze publicznoprawnym. W orzecznictwie sądów administracyjnych utrwalił się pogląd, że gmina w odniesieniu do pobieranej opłaty targowej działa w charakterze organu władzy publicznej, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. Tym samym jest wyłączona od opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Obecnie Gmina w związku z tym, że prowadzi targowisko ponosi bieżące koszty utrzymania takie jak zakup energii, wody, odprowadzanie ścieków, usługi sprzątania, koszty eksploatacyjne, koszty remontów. Z uwagi na fakt, że w chwili obecnej Gmina na terenie targowiska nie wykonuje żadnej czynności opodatkowanej, wykonuje tylko czynności niepodlegające opodatkowaniu (opłata targowa), nie przysługuje jej prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony od ww. zakupów.

Wnioskodawca w bieżącym roku rozpoczął inwestycję pn. „….” realizowaną w ramach działania „Podstawowe usługi dla gospodarki i ludności wiejskiej” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, natomiast zakończenie nastąpi w roku 2014 w zależności od uwarunkowań technicznych. Podatek VAT uznany został jako wydatek niekwalifikowalny projektu, co oznacza, że nie podlega refundacji. W ramach inwestycji zaplanowano przebudowę istniejącego targowiska miejskiego, w tym modernizację płyty targowiska, modernizację oświetlenia, rozbudowę sieci wodociągowej, kanalizacyjnej, odwodnienie terenu z włączeniem do istniejącej kanalizacji deszczowej, wyposażenie w zadaszone stoiska na co najmniej połowie powierzchni handlowej targowiska, budowę obiektu wyposażonego w urządzenia sanitarne. W projekcie przewiduje się również koszty nadzoru budowlanego i wykonanie tablicy z logotypem projektu. Inwestycja ta ma na celu wspieranie rozwoju lokalnej przedsiębiorczości poprzez podniesienie standardów istniejącego targowiska i rozwój jego infrastruktury, utrzymanie kontrahentów korzystających już z targowiska oraz pozyskanie nowych, dzięki podniesieniu standardu, miejsc handlowych.

Targowisko Miejskie …. po zakończonej inwestycji zajmować będzie powierzchnię 10 572 m² łącznie z drogami (ciągi piesze) miejscami postojowymi, w tym miejscami zadaszonymi i pozostałymi stanowiskami handlowymi, które przeznaczone będą pod dzierżawę. Dzierżawa miejsc targowych będzie dokonywana na podstawie umów cywilnoprawnych. Z tytułu dzierżawy najemcy uzyskają zapewnienie od właściciela targowiska, że będzie miał zagwarantowane „miejsce” do prowadzenia działalności handlowej. Natomiast budynek sanitarny zostanie w całości wynajęty.

W związku z powyższym targowisko miejskie będzie wykorzystywane do czynności podlegających opodatkowaniu ze stawką 23% (dzierżawa, wynajem). Na ten cel będzie przeznaczona cała powierzchnia handlowa, jednak będzie to zależało od zainteresowania handlujących. W przypadku braku zainteresowania, miejsca, które nie zostaną wydzierżawione będą wykorzystywane tylko do czynności niepodlegających opodatkowaniu (pobór opłaty targowej). W tej sytuacji Gmina nie ma obiektywnej możliwości przyporządkowania dokonywanych przez siebie zakupów do jednego konkretnego rodzaju prowadzonej działalności. Nie jest w stanie przyjąć racjonalnego klucza alokacyjnego w celu przypisania wysokości wydatków bieżących jak również w odniesieniu do wydatków inwestycyjnych, konkretnym czynnościom – podlegającym ustawie o VAT lub też pozostającym poza jej regulacjami.

W wyniku realizacji ww. inwestycji Gmina planuje zwiększyć wpływy z tytułu opłaty targowej oraz uzyskać nowe przychody, z tytułu sprzedaży opodatkowanej, tj. dzierżawy i wynajmu budynku sanitarnego. Targowisko miejskie stanowi majątek Gminy i po zakończeniu inwestycji nadal będzie jej majątkiem. Faktury VAT sprzedaży wystawiane będą przez Gminę, a na fakturach będących dowodem zakupu jako nabywca również występować będzie Gmina.

Ponadto Wnioskodawca doprecyzował, że:

1. Zakupy towarów i usług dokonywane w związku z realizacją przedmiotowej inwestycji, polegającej na przebudowie targowiska miejskiego, będą wykorzystywane zarówno do czynności opodatkowanych podatkiem VAT (dzierżawa miejsc targowych ze stawką podatku VAT 23%, wynajem budynku sanitarnego ze stawką podatku VAT 23%), jak i czynności niepodlegających podatkowi VAT (pobór opłaty targowej – Gmina jako organ władzy publicznej, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT z tytułu pobieranej opłaty o charakterze publicznoprawnym jest wyłączona z opodatkowania podatkiem VAT);
2. Zakupy towarów i usług dokonywane w związku z bieżącą działalnością związaną z przedmiotowym targowiskiem miejskim będą wykorzystywane zarówno do czynności opodatkowanych podatkiem VAT (dzierżawa miejsc targowych ze stawką podatku VAT 23%, wynajem budynku sanitarnego ze stawką podatku VAT 23%), jak i czynności niepodlegających podatkowi VAT (pobór opłaty targowej – Gmina jako organ władzy publicznej, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT z tytułu pobieranej opłaty o charakterze publicznoprawnym jest wyłączona z opodatkowania podatkiem VAT);
3. Efekty przedmiotowej inwestycji pn.: „….” realizowanej w ramach działania „Podstawowe usługi dla gospodarki i ludności wiejskiej” będą stanowić środki trwałe w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, które zostaną przez Wnioskodawcę zakwalifikowane do poszczególnych grup klasyfikacji środków trwałych, w tym do budynków (budynek sanitarny) i budowli (sieć wodociągowa, kanalizacyjna, deszczowa, utwardzanie terenu (utwardzenie płyty targowiska);
4. Efekty przedmiotowej inwestycji realizowanej w ramach ww. działania będą stanowić budynki i budowle. W rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane powstanie budynek trwale związany z gruntem wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych, który posiada fundamenty i dach (budynek sanitarny). W ramach inwestycji zostaną wybudowane budowle, w świetle art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane, m.in. sieć wodociągowa, kanalizacyjna, deszczowa, utwardzanie terenu – utwardzenie płyty targowiska);
5. Koszty utrzymania targowiska, tj. zakup mediów, np. energii, wody, odprowadzanie ścieków, będą przenoszone na dzierżawców odrębnymi fakturami VAT (poprzez odrębne obciążenie). Natomiast koszty związane z usługami sprzątania, koszty eksploatacyjne, koszty remontów targowiska będą stanowić element składowy ceny za dzierżawę miejsc targowych;
6. Przebudowa targowiska miejskiego, o którym mowa we wniosku, nie stanowi ulepszenia w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Targowisko przed rozpoczęciem przedmiotowej inwestycji realizowanej w ramach ww. działania stanowiło wyznaczony obszar (grunt) nieposiadający żadnych obiektów (budynków i budowli). W wyniku inwestycji powstanie nowy budynek, m. in. budynek sanitarny oraz budowle: utwardzony plac targowy, sieć wodociągowa, kanalizacyjna, deszczowa, które w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym zostaną przez Wnioskodawcę zakwalifikowane do poszczególnych grup klasyfikacji środków trwałych i zaliczone do środków trwałych Gminy.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w sytuacji, gdy dany zakup, czy to na cele inwestycyjne, czy też bieżącą działalność, jest wykorzystywany przez Gminę zarówno do działalności opodatkowanej VAT (nie ma sprzedaży zwolnionej), jak i do działalności niepodlegającej opodatkowaniu VAT, a Gmina nie ma obiektywnej możliwości przyporządkowania dokonywanych przez siebie zakupów do jednego konkretnego rodzaju prowadzonej działalności, Gmina ma prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu takich zakupów w całości, bez uwzględniania wartości niepodlegających opodatkowaniu?

Zdaniem Wnioskodawcy, Gminie przysługuje pełne odliczenie podatku VAT na fakturach dotyczących modernizacji targowiska miejskiego, jak również stanowiących obciążenia z tytułu bieżącej działalności.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Kwotę podatku naliczonego – na podstawie art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. W przypadku nakładów ponoszonych na nabycie (art. 86 ust. 7b ustawy), wytworzenie nieruchomości, stanowiącej majątek przedsiębiorstwa danego podatnika, wykorzystywanej zarówno do celów prowadzonej przez tego podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych, których nie da się w całości przypisać działalności gospodarczej, podatek naliczony oblicza się według udziału procentowego, w jakim dana nieruchomość wykorzystywana jest do celów działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni. Wnioskodawca jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT.

Z powyższego wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług (Gmina spełniła ten warunek), oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. W przypadku Wnioskodawcy zakupy na cele inwestycyjne, czy też towary i usługi na bieżącą działalność związaną z prowadzeniem targowiska, z których nabyciem podatek został naliczony, będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych (dzierżawa), jak i niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT (pobór opłaty targowej).

Zgodnie z dyspozycją art. 90 ust. 1 powołanej ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego. Natomiast w sytuacji, gdy nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, zastosowanie mają przepisy art. 90 ust. 2-10 ustawy o podatku od towarów i usług. I tak, stosownie do ust. 2 cytowanego wyżej artykułu, gdy nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10. Przepis art. 90 ust. 3 ustawy stanowi, iż proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo. Szczegółowy sposób wyliczenia wskazanej proporcji zawarty został w przepisach art. 90 ust. 4–10 ustawy.

Z cytowanych powyżej regulacji art. 90 wynika, iż proporcja ustalana jest w oparciu o obrót. Natomiast obrotem, w myśl art. 29 ust. 1 ustawy, jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Przy obliczaniu proporcji istotne jest zatem ustalenie, czy analizowane czynności stanowią podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług, a więc czy w odniesieniu do nich istnieje obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy. W sytuacji, gdy są to czynności niebędące sprzedażą (niestanowiące obrotu, tj. czynności niepodlegające opodatkowaniu) – wówczas nie uwzględnia się ich przy ustalaniu proporcji. W świetle powyższego należy stwierdzić, że czynności niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie powinny być uwzględniane w proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 2 i ust. 3 ustawy.

W konsekwencji, w przypadku podatku naliczonego wynikającego z wydatków związanych z czynnościami opodatkowanymi oraz z czynnościami niepodlegającymi podatkowi, których nie można jednoznacznie przypisać do jednego rodzaju działalności, nie stosuje się odliczenia częściowego według proporcji określonej na podstawie art. 90 ust. 3 ustawy, lecz odliczenie pełne. Czynności niepodlegające opodatkowaniu nie wchodzą bowiem do sumy obrotów ustalanych dla potrzeb liczenia proporcji sprzedaży. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w uchwale 7 sędziów NSA z dnia 24 października 2011 r. sygn. I FPS 9/10, gdzie Sąd wskazał: „(...) w świetle przepisów art. 86 ust. 1 oraz art. 90 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług czynności niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie mogą wpłynąć na zakres prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zastosowaniu art. 90 ust. 3 powołanej wyżej ustawy”.

W tym miejscu trzeba zauważyć, że Gmina dopiero zamierza dokonywać sprzedaży opodatkowanej po zakończonej inwestycji pn. „…..”, jednak czy związek ten istnieje lub będzie istniał w przyszłości należy dokonać w momencie realizowania zakupów zgodnie z zasadą niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz w świetle powyższej uchwały, pełne prawo do odliczenia podatku przysługuje w stosunku do zakupów związanych zarówno z czynnościami opodatkowanymi, jak i niepodlegającymi opodatkowaniu, wyłącznie w sytuacji, gdy nie ma obiektywnej możliwości przyporządkowania ich do określonych rodzajów czynności.

Reasumując stwierdzić należy, że skoro zarówno zakupy inwestycyjne, jak i bieżące są związane ze sprzedażą opodatkowaną (dzierżawa miejsc targowych, wynajem budynku) i działalnością niepodlegającą opodatkowaniu (pobór opłaty targowej), a Gmina nie ma obiektywnej możliwości przyporządkowania dokonywanych przez siebie zakupów do jednego konkretnego rodzaju prowadzonej działalności (w całości miejsca handlowe placu targowego będą przeznaczone do dzierżawy, jednak w przypadku braku zainteresowania, w szczególności braku zainteresowania dzierżawą miejsc mniej atrakcyjnych, plac będzie wykorzystywany do czynności niepodlegających opodatkowaniu – pobór opłaty targowej), a Gmina nie jest w stanie przyjąć racjonalnego klucza alokacyjnego w celu przypisania wysokości wydatków konkretnym czynnościom – podlegającym ustawie o VAT lub też pozostającym poza jej regulacjami, to w tym przypadku Gminie będzie przysługiwało pełne prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego.

Według Wnioskodawcy potwierdzenie stanowiska można odnaleźć również w interpretacjach organów skarbowych wydanych przez: Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, sygn. IBPP3/443-204/12/AŚ z dnia 31.05.2012 r.; Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, sygn. ILPP2/443-1286/11-6/EN z dnia 29.11.2011 r.; Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 03.10.2012 r., sygn. IBPP2/443-669/12/AM; Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 12.04.2013 r. sygn. IPPP3/443-47/13-2/KB.

W dniu 10 listopada 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający na podstawie przepisu § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w imieniu Ministra Finansów – wydał interpretację indywidualną IPTPP2/443-707/13-4/JS, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w całości z tytułu wydatków inwestycyjnych ponoszonych na przebudowę targowiska oraz wydatków związanych z bieżącą działalnością dotyczącą utrzymania targowiska za nieprawidłowe.

Pismem z dnia 17 grudnia 2013 r., nadanym w dniu 20 grudnia 2013 r. (data stempla pocztowego) wniesiono, w ustawowym terminie, wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w interpretacji indywidualnej wydanej w dniu 2 grudnia 2013 r. Nr IPTPP2/443-707/13-4/JS.

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działając w imieniu Ministra Finansów, pismem z dnia 20 stycznia 2014 r. udzielił odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, stwierdzając, że brak jest podstaw do zmiany ww. interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Powyższa interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, działającego w imieniu Ministra Finansów, została zaskarżona przez Wnioskodawcę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, który wyrokiem z dnia 11 czerwca 2014 r. sygn. akt I SA/Lu 178/14 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działający w imieniu Ministra Finansów pismem z dnia 25 sierpnia 2014 r. złożył skargę kasacyjną od wyżej powołanego wyroku WSA do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Wyrokiem z dnia 12 kwietnia 2016 r., sygn. akt I FSK 1783/14 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną wniesioną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi.

W dniu 30 maja 2016 r. do tut. Organu wpłynął prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 11 czerwca 2014 r. sygn. akt I SA/Lu 178/14 wraz z aktami sprawy.

Mając na uwadze rozstrzygnięcie zawarte w prawomocnym wyroku WSA w Lublinie z dnia 11 czerwca 2014 r. sygn. akt I SA/Lu 178/14 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 kwietnia 2016 r. sygn. akt I FSK 1783/14, stwierdza się, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zgodnie z zapisem art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Analiza zatem wskazanych powyżej przepisów prowadzi do następujących wniosków:

1. wyłączenie organów władzy publicznej i urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników podatku od towarów i usług ma charakter wyłącznie podmiotowo – przedmiotowy,
   
2. w celu skorzystania przez ww. podmioty z wyłączenia konieczne jest spełnienie dwóch kumulatywnych warunków:
   1. czynności, co do zasady podlegające opodatkowaniu VAT, muszą być wykonane przez ściśle określone podmioty,
      
   2. ponadto czynności te muszą być wykonywane w ramach sprawowanego przez te podmioty władztwa publicznego.
   
   

W związku z powyższym należy podkreślić, iż tylko spełnienie ww. warunków łącznie daje możliwość legalnego wyłączenia z kategorii podatników podatku od towarów i usług na mocy art. 15 ust. 6 ustawy.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Według art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 594, z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Katalog zadań własnych gminy został określony w art. 7 ust. 1 ww. ustawy o samorządzie gminnym.

Zgodnie z ogólną zasadą zawartą w art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Na podstawie art. 86 ust. 7b ustawy, w przypadku nakładów ponoszonych na nabycie, w tym nabycie praw wieczystego użytkowania gruntów, oraz wytworzenie nieruchomości, stanowiącej majątek przedsiębiorstwa danego podatnika, wykorzystywanej zarówno do celów prowadzonej przez tego podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, których nie da się w całości przypisać działalności gospodarczej, podatek naliczony oblicza się według udziału procentowego, w jakim dana nieruchomość wykorzystywana jest do celów działalności gospodarczej.

Definicja pojęcia „wytworzenia nieruchomości” zawarta jest w art. 2 pkt 14a ustawy, zgodnie z którym ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o wytworzeniu nieruchomości – rozumie się przez to wybudowanie budynku, budowli lub ich części, lub ich ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

Stosownie do art. 87 ust. 1 ustawy, w przypadku, gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

Zatem w podatku od towarów i usług obowiązuje zasada tzw. „niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego”. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia, nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Dodatkowo zauważyć należy, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18 (art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy).

Stosownie do art. 86 ust. 11 ustawy, jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Na mocy art. 86 ust. 13 ustawy, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 11, 12, 16 i 18, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Ponadto, w oparciu o art. 88 ust. 4 ustawy, zgodnie z którym obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 20.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Stosownie do art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, to zgodnie z art. 90 ust. 2 ustawy, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

W myśl art. 90 ust. 3 ustawy, proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Art. 90 ust. 4 ustawy stanowi, że proporcję, o której mowa w ust. 3, określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej.

W świetle art. 90 ust. 5 ustawy, do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych podatnika – używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności.

Ponadto, w myśl art. 90 ust. 6 ustawy, do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z tytułu transakcji dotyczących nieruchomości lub usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 37-41, w zakresie, w jakim czynności te są dokonywane sporadycznie.

Zgodnie z art. 90 ust. 8 ustawy, podatnicy, którzy w poprzednim roku podatkowym nie osiągnęli obrotu, o którym mowa w ust. 3, lub u których obrót ten w poprzednim roku podatkowym był niższy niż 30.000 zł, do obliczenia kwoty podatku naliczonego podlegającej odliczeniu od kwoty podatku należnego przyjmują proporcję wyliczoną szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego, w formie protokołu.

Stosownie do przepisu art. 90 ust. 9 ustawy, przepis art. 90 ust. 8, stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do niego kwota obrotu, o której mowa w tym przepisie, byłaby niereprezentatywna.

Stosownie do art. 90 ust. 10 ustawy, w przypadku gdy proporcja określona zgodnie z ust. 2-8:

1. przekroczyła 98% oraz kwota podatku naliczonego niepodlegająca odliczeniu, wynikająca z zastosowania tej proporcji, w skali roku, była mniejsza niż 500 zł – podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 100%;
2. nie przekroczyła 2% – podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 0%.
   
   

W świetle przedstawionych we wniosku wątpliwości Wnioskodawcy należy wskazać, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w wyroku z dnia 11 czerwca 2014 r., sygn. akt I SA/Lu 178/14 zauważył, iż w wydanej interpretacji naruszony został art. 86 ust. 7b oraz art. 90 ust. 1 i 2 ustawy wskutek błędnego przyjęcia, że pobór opłaty targowej od osób dokonujących sprzedaży na targowisku może być związany z wykonywaniem przez Gminę czynności dostawy towarów lub świadczenia usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 ustawy. Powyższe założenie prowadziło do konkluzji, że część nieruchomości targowiska wykorzystywana będzie do celów innych niż działalność gospodarcza oraz że zakupy towarów i usług wykorzystanych do przebudowy i prowadzenia targowiska związane są z czynnościami nieopodatkowanymi, w sytuacji, gdy we wniosku miejsca handlowe placu targowego (postojowe, zadaszone i pozostałe) przeznaczone będą pod dzierżawę, czyli do odpłatnego świadczenia usług.

Zdaniem Sądu, poza sporem jest, że „czynność” poboru opłaty targowej wykonywana jest przez Gminę działającą jako organ władzy publicznej.

Sąd wskazał, że opłata targowa nie jest jednak odpłatnością za realizację działań własnych gminy, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 11 ustawy o samorządzie gminnym, które polegają na zaspokojeniu zbiorowych potrzeb wspólnoty i które, zgodnie z art. 9 ust. 4 tej ustawy, realizowane są w drodze świadczenia usług powszechnie dostępnych. Opłata targowa, zgodnie z art. 15 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. 2010 Nr 95 poz. 613 ze zm.), jest podatkiem z tytułu dokonywania sprzedaży na targowiskach, przy czym targowiskami są wszelkie miejsca, w których jest prowadzona sprzedaż niezależnie od tego czyją własnością są te miejsca.

Ponadto WSA nie zgodził się ze stanowiskiem, iż w zakresie realizacji zadań własnych Gmina nie jest uznawana za podatnika, co wynika z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT i tym samym nie wykonuje samodzielnie działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ww. ustawy.

Sąd podkreślił, że z wyłączenia zawartego w art. 15 ust. 6 ustawy VAT wynika wprost, że organy władzy publicznej (urzędy) mogą wykonywać swoje zadania w ramach samodzielnej działalności gospodarczej na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych i wówczas uznawane są za podatników podatku od towarów i usług. Z opisanych we wniosku okoliczności wynika, że Gmina mając swobodę w podejmowaniu decyzji co do odpłatnego (czynności opodatkowane) lub nieodpłatnego (czynności nieopodatkowane) prowadzenia przebudowywanego targowiska, zamierzała prowadzić je w ramach działalności gospodarczej i w celach zarobkowych.

Zdaniem Sądu, zrealizowanie tego zamierzenia zależeć będzie od uzgodnień dokonanych z jej ewentualnymi kontrahentami i rezultat tych uzgodnień przesądzać będzie, czy Gmina faktycznie świadczyła będzie odpłatne usługi.

Także z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 kwietnia 2016 r., sygn. akt I FSK 1783/14 wynika, że zmodernizowane przez gminę targowisko (rozumiane jako element majątku przedsiębiorstwa) jest w całości wykorzystywane do celów działalności gospodarczej. Powyższa nieruchomość nie służy do poboru opłaty targowej, lecz do czerpania dochodów z dzierżawy. Pobór opłaty targowej nie następuje, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, w związku z wydzierżawianiem nieruchomości, lecz w związku z prowadzeniem handlu na terenie gminy w miejscach innych niż budowle czy budynki, czyli w związku z dokonywaniem sprzedaży na targowisku.

Jak wskazał NSA opłata targowa jest nieekwiwalentnym zobowiązaniem podatkowym powstającym z mocy prawa, z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania, tj. dokonywania sprzedaży na targowisku.

Najwyższy Sąd Administracyjny zauważył, że w związku z prowadzeniem miejskiego targowiska, w działalności Gminy oprócz czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług związanych ze świadczeniem odpłatnych usług na rzecz podmiotów handlujących na terenie targowiska, występują także czynności niepodlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, tj. pobór opłaty targowej. Nie oznacza to jednak – zdaniem Sądu – zastosowania w sprawie art. 86 ust. 7b ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż nie zmienia to faktu, że cała powierzchnia handlowa zmodernizowanego targowiska przeznaczona jest do wydzierżawienia (czynności opodatkowanych), jak i do poboru opłaty targowej.

NSA w ww. wyroku zgodził się z Sądem pierwszej instancji, że Gmina ma pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur VAT dokumentujących wydatki inwestycyjne związane z budową targowiska. Słusznie – zdaniem NSA – Sąd pierwszej instancji powołał się na zasadę ogólną wyrażoną w treści art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którą prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych (w zakresie bezpośredniego przyporządkowania kwot podatku naliczonego do wydatków związanych z czynnościami opodatkowanymi VAT realizowanymi w ramach targowiska).

Mając zatem na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego, obowiązujące przepisy prawa podatkowego oraz ich wykładnię dokonaną przez WSA i NSA w ww. orzeczeniach należy stwierdzić, że odnośnie zakupów dokonywanych na cele inwestycyjne oraz na bieżącą działalność Wnioskodawcy będzie przysługiwało pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Wobec powyższego, stanowisko Gminy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania zaskarżonej interpretacji indywidualnej, tj. w dniu 2 grudnia 2013 r., która następnie została uchylona w postępowaniu sądowym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Podkreślenia wymaga, iż interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnośnie powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje te zostały wydane w indywidualnej sprawie, w której oceniono opis zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i stanowisko wnioskodawcy. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa. Zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek Zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Stosownie zaś do treści art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacje wydawane są w indywidualnych sprawach Wnioskodawcy, w związku z tym skutki prawne, czy też ewentualna ochrona, określone w art. 14k do 14m mogą dotyczyć wyłącznie podmiotu, który uzyskał interpretację indywidualną. Stosownie zaś do art. 14e § 1 i 2 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Zawiadomienie o zmienionej interpretacji indywidualnej doręcza się podmiotowi, któremu w danej sprawie interpretacja została wydana.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.