Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP3/4512-1-4/16-2/TKu
z 5 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 30 czerwca 2016 r. (data wpływu 5 lipca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania dla czynności darowizny znaku towarowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 lipca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania dla czynności darowizny znaku towarowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 15 maja 2015 r. Wnioskodawca darował Swojej Żonie znak towarowy słowno-graficzny wraz z prawem ochronnym na ten znak, udzielonym na rzecz Zainteresowanego decyzją Urzędu Patentowego – łącznie określane we wniosku jako „znak towarowy”.

Zgodnie z art. 33 pkt 9 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, znak towarowy należał do majątku osobistego Wnioskodawcy, zaś w chwili darowizny znaku towarowego istniał między Zainteresowanym a Jego Żoną ustrój rozdzielności majątkowej.

Wnioskodawca wytworzył znak towarowy we własnym zakresie. W chwili dokonywania darowizny znaku towarowego Zainteresowany był czynnym podatnikiem podatku VAT. Żona Wnioskodawcy nie prowadziła i nie prowadzi działalności gospodarczej, zarejestrowanej w CEIDG.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy podstawą opodatkowania podatkiem VAT darowizny znaku towarowego będzie, zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (zwanej dalej „ustawą o VAT”), suma następujących kwot: kosztów wytworzenia znaku towarowego oraz kosztów ustanowienia i utrzymania prawa ochronnego na znak towarowy, tj. kosztów zaprojektowania znaku towarowego oraz kosztów jego rejestracji w Urzędzie Patentowym?

Zdaniem Wnioskodawcy, podstawą opodatkowania podatkiem VAT darowizny znaku towarowego będzie, zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy o VAT, suma następujących kwot: kosztów wytworzenia znaku towarowego oraz kosztów ustanowienia i utrzymania prawa ochronnego na znak towarowy, tj. kosztów zaprojektowania znaku towarowego oraz kosztów jego rejestracji w Urzędzie Patentowym.

Zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy o VAT, w przypadku świadczenia usług, o których mowa w art. 8 ust. 2 tej ustawy, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika. Zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlega nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

W praktyce przyjmuje się, że art. 29a ust. 5 ustawy o VAT należy rozumieć w taki sposób, w jaki przedstawił to Wnioskodawca. Potwierdzeniem tego stanowiska są przykładowe interpretacje:

1. z dnia 2 lipca 2014 r. Izby Skarbowej w Bydgoszczy – ITPP2/443-449/14/AK;
2. z dnia 14 sierpnia 2013 r. Izby Skarbowej w Poznaniu – ILPP2/443-590/13-3/PR;
3. z dnia 22 listopada 2012 r. Izby Skarbowej w Bydgoszczy – ITPP2/443-1070/12/RS.
   
   

W związku z tym za koszt świadczenia usług, poniesiony przez podatnika, należy uznać sumę następujących kwot: kosztów wytworzenia znaku towarowego oraz kosztów ustanowienia i utrzymania prawa ochronnego na znak towarowy, tj. kosztów zaprojektowania znaku towarowego oraz kosztów jego rejestracji w Urzędzie Patentowym. Wnioskodawca wskazuje, że w związku z wytworzeniem znaku towarowego nie ponosił żadnych innych kosztów poza kosztami, o których mowa w niniejszym wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że opisane we wniosku zdarzenie polegające na darowiźnie znaku towarowego nastąpiło w dniu 15 maja 2015 r., zatem niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o stan prawny obowiązujący w roku 2015.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zarówno dostawa towarów, jak i świadczenie usług mieszczą się w definicji sprzedaży, określonej w art. 2 pkt 22 ustawy, według której sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Definicja dostawy towarów zawarta została w art. 7 ust. 1 ustawy, zgodnie z którą, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Natomiast art. 8 ust. 1 ustawy stanowi, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Jednocześnie ustawodawca zrównał niektóre dostawy towarów i świadczenia usług wykonywane nieodpłatnie z odpłatną dostawą towarów i odpłatnym świadczeniem usług, a więc z czynnościami, które podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

W myśl art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Dla ustalenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności, jakie w danej sprawie występują.

Za usługi świadczone do celów innych niż działalność gospodarcza należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca świadczenie usług, w rozumieniu art. 5 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w dniu 15 maja 2015 r. darował Swojej Żonie znak towarowy słowno-graficzny wraz z prawem ochronnym na ten znak, udzielonym na rzecz Zainteresowanego decyzją Urzędu Patentowego. Znak towarowy należał do majątku osobistego Wnioskodawcy, zaś w chwili darowizny znaku towarowego istniał między Zainteresowanym a Jego Żoną ustrój rozdzielności majątkowej.

Wnioskodawca wytworzył znak towarowy we własnym zakresie. W chwili dokonywania darowizny znaku towarowego Zainteresowany był czynnym podatnikiem podatku VAT.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy, Zainteresowany ma wątpliwości dotyczące tego, czy podstawą opodatkowania podatkiem VAT darowizny znaku towarowego będzie suma kosztów wytworzenia znaku towarowego oraz kosztów ustanowienia i utrzymania prawa ochronnego na znak towarowy, tj. kosztów zaprojektowania znaku towarowego oraz kosztów jego rejestracji w Urzędzie Patentowym.

Zgodnie z art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.), przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Jak wynika z powyższego darowizna jest umową cywilnoprawną, cechującą się nieodpłatnością oraz przysporzeniem majątkowym tylko jednej ze stron umowy.

W przypadku przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych w drodze darowizny, dotychczasowy właściciel przenosi na nabywcę prawo do tych wartości.

Należy więc przyjąć, że przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, dokonywane przez podatnika, w przypadku spełnienia przesłanek wskazanych w art. 8 ust. 2 ustawy, traktowane jest jako czynność odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy wskazać należy na przepisy ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 1410, z późn. zm.).

Zgodnie z treścią art. 120 ust. 1 ww. ustawy, znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa.

W myśl art. 120 ust. 2 cyt. ustawy, znakiem towarowym, w rozumieniu ust. 1, może być w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy.

Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne (art. 121 ustawy Prawo własności przemysłowej).

Na podstawie art. 153 ust. 1 ww. ustawy, przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.

Czas trwania prawa ochronnego na znak towarowy wynosi 10 lat od daty zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym (art. 153 ust. 2 cyt. ustawy).

Stosownie do treści art. 153 ust. 3 ustawy Prawo własności przemysłowej, prawo ochronne na znak towarowy może zostać, na wniosek uprawnionego, przedłużone, w drodze decyzji, dla wszystkich lub części towarów, na kolejne okresy dziesięcioletnie.

Prawo ochronne na znak towarowy jest bezwzględnym prawem podmiotowym, o określonej przepisami ustawy Prawo własności przemysłowej czasowej i terytorialnej skuteczności.

Prawo znaków towarowych to przepisy należące do działu prawa własności intelektualnej, jakim jest prawo własności przemysłowej. Znakiem towarowym są wszelkie znaki, oznaczenia, symbole, których zadaniem jest indywidualizowanie towarów lub usług na rynku. Uważa się, że znaki pełnią trzy funkcje: oznaczania pochodzenia, jakościową, reklamową.

Ze wskazanych na wstępie regulacji wynika, że świadczenie usług, co do zasady, jest opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Natomiast w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem świadczenie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

W związku z przedstawionym opisem sprawy w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa stwierdzić należy, że przekazanie w dniu 15 maja 2015 r. w formie darowizny znaku towarowego przez Wnioskodawcę na rzecz Żony, stanowiło działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a Zainteresowany wystąpił w związku z realizacją tej czynności jako podatnik VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

W ocenie tut. Organu, charakter znaku towarowego i korzyści wynikające z faktu bycia jego właścicielem wykluczają, by mógł być on wykorzystywany na cele osobiste. Funkcje znaku towarowego, czyli oznaczanie pochodzenia, jakościowa oraz reklamowa powodują, że niemożliwym jest skuteczne realizowanie praw z niego wynikających w sferze „życia prywatnego”, w oderwaniu od działalności gospodarczej. Trudno jest wskazać okoliczności, kiedy i w jaki sposób znak towarowy miałby służyć celom osobistym osoby fizycznej. Jakkolwiek możliwe jest samo posiadanie praw do znaku towarowego i niekorzystanie z nich, jednak w przypadku, kiedy dochodzi do realizacji uprawnień z nich wynikających, zawsze jest to cel zarobkowy, a nie osobisty.

Zatem w świetle powyższego, przekazanie znaku towarowego w drodze umowy darowizny nie pozwala na przyjęcie, że zaistniał związek tej czynności z majątkiem osobistym, który nie będzie nabyty w celu wykorzystania go do celów prowadzonej działalności gospodarczej. W konsekwencji czynność przekazania przez Wnioskodawcę znaku towarowego w drodze umowy darowizny na rzecz Żony dokonana była w ramach działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, a Zainteresowany dla tej czynności występował w charakterze podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Należy zauważyć, że wartość znaku towarowego mieści się w kategorii „wartości niematerialnych i prawnych”, o których mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy. Wynika z tego, że przeniesienie wartości ww. znaku zalicza się do świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ustawy.

W analizowanej sprawie Wnioskodawca dokonał darowizny znaku towarowego na rzecz Żony. Czynność ta dla Zainteresowanego była nieodpłatna, bowiem z wniosku nie wynika, aby otrzymał on od Żony jakiekolwiek ekwiwalent.

Odnosząc się do opisu sprawy, stwierdzić należy, że opodatkowaniu, zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością, a więc nie mają wpływu na przyszłe obroty przedsiębiorstwa, jego zysk, wizerunek, odbiór przez kontrahentów.

W rozpatrywanej sprawie Wnioskodawca wyzbył się części swojego majątku na rzecz osoby fizycznej (Żony). Osoba fizyczna otrzymała to prawo do znaku towarowego, które przysługiwało dotychczas Wnioskodawcy. W zamian Wnioskodawca nie otrzymał od osoby fizycznej jakiegokolwiek świadczenia. Jak wskazano we wniosku, Zainteresowany zbył znak towarowy w formie darowizny, a więc bez uzyskania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Z uwagi na powyższe okoliczności, w analizowanej sprawie nie można uznać, że darowizna przez Wnioskodawcę znaku towarowego osobie fizycznej miała wpływ na przyszłą sprzedaż, w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, Wnioskodawcy jako osoby prowadzącej działalność gospodarczą, Jego wizerunek, generowane zyski czy odbiór przez kontrahentów. Tak więc nie zaistniał żaden związek z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. W związku z darowizną znaku towarowego na rzecz osoby fizycznej wszelkie prawa do tego znaku zostały przeniesione na osobę fizyczną. Wnioskodawca nie posiada w stosunku do znaku towarowego żadnych praw i roszczeń. Skoro znak towarowy nie jest własnością Wnioskodawcy to nie może być wykorzystywany w celach prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy. W konsekwencji, przekazanie znaku towarowego poprzez jego darowiznę dokonane było w celach innych niż działalność gospodarcza Wnioskodawcy.

Tym samym, darowizna znaku towarowego na rzecz Żony, podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, jako odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy.

W odniesieniu do podstawy opodatkowania ww. czynności należy wskazać, że zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W myśl art. 29a ust. 5 ustawy, w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

Stosownie do art. 29a ust. 6 pkt 1 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku.

Ustawodawca nie określił w sposób precyzyjny, jakiego rodzaju koszty mogą zostać uznane za poniesione przez podatnika w związku ze świadczeniem nieodpłatnie usług. Nie ulega jednak wątpliwości, że chodzi tu o koszty rzeczywiście poniesione w związku ze świadczoną usługą, tzn. takiego rodzaju koszty, bez poniesienia których wykonanie usługi byłoby niemożliwe.

Należy zauważyć, że cyt. wyżej przepis art. 29a ust. 5 ustawy nie określa podstawy opodatkowania w oparciu o wartość rynkową dla nieodpłatnego świadczenia usług zrównanego z odpłatnym świadczeniem usług na podstawie art. 8 ust. 2 ww. ustawy.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że w analizowanej sprawie – z tytułu dokonania darowizny znaku towarowego (na rzecz Żony), jako podstawę opodatkowania – zgodnie z cyt. wyżej art. 29a ust. 5 ustawy – przyjąć należy faktyczny koszt świadczenia usługi poniesiony przez Zainteresowanego, który stanowi całkowita kwota wydatków związanych z wytworzeniem tego znaku towarowego oraz ustanowieniem i utrzymaniem prawa ochronnego na znak towarowy (tj. kosztów zaprojektowania znaku towarowego oraz kosztów jego rejestracji w Urzędzie Patentowym).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.