2016.07.27 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-523/16-2/KF
z 27 lipca 2016 r.

Zmieniona przez interpretację nr S-ILPB1/4511-1-523/16/17-S.2/KF w trakcie porządkowania

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 26 kwietnia 2016 r. (data wpływu 28 kwietnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

obowiązków płatnika w związku ze zwrotem kosztów podróży pracownikowi, odbywającemu podróż na posiedzenie Europejskiej Rady Zakładowej w charakterze przedstawiciela załogi – jest nieprawidłowe,
obowiązków płatnika w związku z nieodpłatnym udostępnieniem samochodu służbowego pracownikowi, odbywającemu podróż na posiedzenie Europejskiej Rady Zakładowej w charakterze przedstawiciela załogi – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 kwietnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

obowiązków płatnika w związku ze zwrotem kosztów podróży pracownikowi, odbywającemu podróż na posiedzenie Europejskiej Rady Zakładowej w charakterze przedstawiciela załogi,
obowiązków płatnika w związku z nieodpłatnym udostępnieniem samochodu służbowego pracownikowi, odbywającemu podróż na posiedzenie Europejskiej Rady Zakładowej w charakterze przedstawiciela załogi.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Na wstępie Spółka pragnie wskazać, iż w dniu 14 kwietnia 2015 r. została wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu na wniosek Spółki interpretacja indywidualna. Spółka powyższą interpretację otrzymała w dniu 16 kwietnia 2015 r.

We wniosku Spółka przedstawiła następujący stan faktyczny:

Spółka należy do grupy kapitałowej. W każdej spółce tworzącej grupę kapitałową działają związki zawodowe. W myśl Porozumienia o odnowieniu Europejskiej Rady Zakładowej (dalej jako ERZ) w Grupie z dnia 4 marca 2011 r. członkowie związku zawodowego, będący jednocześnie pracownikami Spółki, wyjeżdżają na cykliczne posiedzenia ERZ, w ramach których odbywają się obrady i szkolenia. Posiedzenia te mają miejsce na terytorium Francji, tam bowiem znajduje się główna siedziba firmy. Spółka w całości zwraca koszty poniesione przez członków związku zawodowego, które są związane z tymi wyjazdami. Co również istotne w sprawie, dojazd na posiedzenia odbywa się samochodem służbowym, będącym własnością Spółki. Samochód ten jest nieodpłatnie udostępniany członkom związku zawodowego.

Do tak przedstawionego stanu faktycznego Spółka zadała następujące pytania:

Czy kwoty zwracane przez Wnioskodawcę pracownikowi, będącemu członkiem związku zawodowego, jako rozliczenie kosztów podróży na posiedzenie ERZ, stanowią przychód tego członka związku zawodowego i czy przychód ten będzie korzystał ze zwolnienia w podatku dochodowym od osób fizycznych?
Czy nieodpłatne udostępnienie przez Wnioskodawcę pracownikowi, będącemu członkiem związku zawodowego samochodu służbowego w celu odbycia podróży na posiedzenie ERZ stanowi dla tego członka związku zawodowego przychód ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia?

Spółka stanęła na stanowisku, że:

ad. 1. Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki zwracane przez Spółkę członkowi związku zawodowego, który poniósł je odbywając podróż na posiedzenie ERZ, stanowią jego przychód podatkowy. Analiza zaś ustawy PIT wskazuje, że przychód ten nie podlega zwolnieniu od podatku dochodowego.

ad. 2. Zdaniem Wnioskodawcy, przychód z tytułu nieodpłatnego korzystania z samochodu służbowego, będzie stanowił dla członka związku zawodowego nieodpłatny przychód ze stosunku pracy.

Dyrektor Izby Skarbowej w wydanej przez siebie interpretacji potwierdził prawidłowość stanowiska Spółki.

Aby uniknąć jakichkolwiek wątpliwości interpretacyjnych Spółka złożyła kolejny wniosek interpretacyjny w podobnym jak powyżej stanie faktycznym, z tą różnicą, że pracownik wyjeżdżający na posiedzenie Europejskiej Rady Zakładowej jedzie tam jako przedstawiciel załogi.

Podsumowując, Spółka należy do grupy kapitałowej. W myśl Porozumienia o odnowieniu Europejskiej Rady Zakładowej (dalej jako ERZ) w Grupie z dnia 4 marca 2011 r. pracownicy Spółki wyjeżdżają na cykliczne posiedzenia ERZ, w ramach których odbywają się obrady i szkolenia.

Co bardzo istotne w sprawie, posiedzenia ERZ zwoływane są przez jej przewodniczącego, niezależnie od woli i wiedzy władz Spółki. Pracownicy wyjeżdżają na te posiedzenia jako przedstawiciele załogi. Posiedzenia te mają miejsce na terytorium Francji, tam bowiem znajduje się główna siedziba firmy. Spółka w całości zwraca koszty poniesione przez pracowników, które są związane z tymi wyjazdami. Co również istotne w sprawie, dojazd na posiedzenia odbywa się samochodem służbowym, będącym własnością Spółki. Samochód ten jest nieodpłatne udostępniany pracownikom.

W tak przedstawionym stanie faktycznym Spółka zadała następujące pytania:

Czy kwoty zwracane przez Wnioskodawcę pracownikowi, odbywającemu podróż na posiedzenie ERZ jako przedstawiciel załogi, jako rozliczenie kosztów podróży, stanowi przychód tego pracownika i czy przychód ten będzie korzystał ze zwolnienia w podatku dochodowym od osób fizycznych?
Czy nieodpłatne udostępnienie przez Wnioskodawcę pracownikowi samochodu służbowego w celu odbycia podróży na posiedzenie ERZ jako przedstawiciel załogi, stanowi dla tego pracownika przychód ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia?

Spółka stanęła na stanowisku, że:

ad. 1. Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki zwracane przez Spółkę pracownikowi, który poniósł je odbywając podróż na posiedzenie ERZ jako przedstawiciel załogi, stanowią jego przychód podatkowy. Analiza zaś ustawy o PIT wskazuje, że przychód ten nie podlega zwolnieniu od podatku dochodowego.

ad. 2. Zdaniem Wnioskodawcy, przychód z tytułu nieodpłatnego korzystania z samochodu służbowego, będzie stanowił dla pracownika odbywającego podróż jako przedstawiciel załogi, nieodpłatny przychód ze stosunku pracy.

W wydanej przez siebie, w dniu 12 sierpnia 2015 r., interpretacji indywidualnej Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu ponownie potwierdził prawidłowość stanowiska Spółki.

W grudniu 2014 r. grupie pracowników Spółki, przyznane zostały premie uznaniowe w kwocie po 4.305,70 zł (3.000 zł netto). Spółka uznała udzielenie pojazdu służbowego, w celu wyjazdu na ERZ, za nieodpłatne świadczenie. Wartość przedmiotowego świadczenia nieodpłatnego Spółka wyceniła na kwotę 2.882,08 zł, a następnie naliczyła i opłaciła składki emerytalno-rentową, chorobową i zdrowotną oraz zaliczkę na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych w łącznej kwocie 873,96 zł. Wskazanego rozliczenia Spółka dokonała jednocześnie z rozliczeniem i wypłatą przyznanej premii uznaniowej, wypłacając kwotę 2.186,04 zł. Spółka postąpiła zatem zgodnie z treścią otrzymanych później interpretacji.

Pracownik pozwem z dnia 12 marca 2015 r. skierowanym przeciwko Spółce wniósł o zasądzenie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym kwoty 873 zł tytułem niewypłaconej części nagrody jubileuszowej wraz z ustawowymi odsetkami. Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 30 marca 2015 r. Sąd Rejonowy nakazał Spółce, aby zapłaciła na rzecz pracownika żądaną kwotę 873 zł wraz z ustawowymi odsetkami, tytułem nagrody jubileuszowej. W terminie ustawowym Spółka wniosła sprzeciw od ww. nakazu zapłaty zaskarżając go w całości i wnosząc o zasądzenie od powoda kosztów postępowania według norm przepisanych. Wyrokiem z dnia 10 listopada 2015 r. Sąd Rejonowy Wydział Pracy oddalił powództwo i nie obciążył Spółki kosztami postępowania. Apelację od powyższego wyroku wniósł pracownik, w której wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez zasądzenie od Spółki na jego rzecz kwoty 873 zł z odsetkami, tytułem niewypłaconej mu części nagrody jubileuszowej. Sąd Okręgowy Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 1 marca 2016 r. dokonał oceny zarzutów apelacji i stwierdził, że uzasadniają one zmianę zaskarżonego wyroku. Na wstępie Sąd Okręgowy za wątpliwe uznał dokonane potrącenia przez Spółkę, obejmujące koszt paliwa i opłat autostradowych, a także koszt wynajmu samochodu.

Zdaniem Sądu Okręgowego, odnosząc się do rozważań natury prawnej, konieczne jest przywołanie przepisów regulujących kwestie związane z możliwością dokonywania potrąceń. Sąd Okręgowy wskazał, że w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r. poz 361 ze zm., dalej jako ustawa o PIT), rozróżnia się przychody na poszczególne źródła, w szczególności przychód ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych (pkt 1), działalność wykonywaną osobiście (pkt 2), czy inne źródła (pkt 9).

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o PIT za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17. Zdaniem Sadu Okręgowego określenie „w szczególności” świadczy o tym, że ustawodawca pozostawił otwarty katalog przychodów wchodzących w zakres „przychodów z innych źródeł”. Dalej Sąd Okręgowy wskazuje, że kwalifikacja do konkretnego źródła przychodu determinuje sposób opodatkowania dochodu podatnika. Mając na względzie istniejący w ustawie katalog źródeł przychodów, przychód uzyskany przez przedstawicieli załogi z tytułu otrzymania nieodpłatnych świadczeń w postaci zwrotu przez Spółkę kosztów wyjazdów pracownika na posiedzenia ERZ nie ma swojego źródła w łączącym strony stosunku pracy. Sąd Okręgowy wskazał zatem, że przychody te powinny być zakwalifikowane do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o PIT.

Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku wskazał również, że zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o PIT, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

podróży służbowej pracownika,
podróży osoby niebędącej pracownikiem

– do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Sąd Okręgowy wskazał, iż w niniejszej sprawie podróż pracownika na posiedzenie ERZ jako przedstawiciela załogi nie może być klasyfikowana jako podróż służbowa pracownika. Odnosząc się zaś do treści art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o PIT, Sąd Okręgowy wskazał, że przepis ten nie odwołuje się do podróży służbowej, lecz do sytuacji osoby, której wyjazd nie wynika ze stosunku pracy. Zgodnie z literalnym brzmieniem art. 21 ust. 13 pkt 2 ustawy o PIT, przepis ust. 1 pkt 16 lit. b stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskana przychodów i zostały poniesione w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw.

Zdaniem Sądu Okręgowego, sytuację pracownika reguluje norma wynikająca z ww. uregulowania. W ocenie Sądu, ww. przepis będzie miał zastosowanie do sytuacji pracownika, a świadczenie jakie wypłacono nie podlega doliczeniu do przychodu, ponieważ to nie pracownik był beneficjentem tych świadczeń.

W opinii Sądu, zobowiązana do poniesienia kosztów podróży i pobytu była z mocy przepisów ERZ i w konsekwencji to ona uzyskała przychód. Dalej Sąd argumentuje, że wyjazdy przedstawiciela załogi wynikają z pełnionej przez niego funkcji i mają na celu uczestnictwo w pracach ERZ. Cykliczne posiedzenia ERZ, w ramach których odbywają się obrady i szkolenia członków związku zawodowego, będących jednocześnie pracownikami Spółki, funkcjonują na podstawie porozumienia o odnowieniu ERZ w Grupie z dnia 4 marca 2011 r., do której należy Spółka. Między ERZ a Zarządem Spółki istnieje protokół porozumienia, który jednoznacznie mówi, że koszty dojazdów na obrady ponoszą zarządy lokalne, a wyżywienie oraz nocleg ponosi zarząd centralny.

Co istotne, ERZ jest przedstawicielem pracowniczym ustanowionym Dyrektywą Rady 94/45/WE z dnia 22 września 1994 r. w sprawie ustanowienia ERZ lub trybu informowania i konsultowania pracowników w przedsiębiorstwach lub w grupach przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym (Dziennik Urzędowy L 254 z 30 września 1994 r., str. 0064-0070). Zasady tworzenia i funkcjonowania europejskich rad zakładowych określa ustawa z dnia 5 kwietna 2002 r. o europejskich radach zakładowych (Dz. U. z 2002 r., nr 62, poz. 556).

Dodatkowo Sąd wskazał, że w przedmiotowej sprawie ponoszenie wydatków w postaci wypłacanych przedstawicielom załogi i członkom ERZ zwrotu kosztów wyjazdów odbywanych w celach tej organizacji poza siedzibę pracodawcy, nie miało charakteru przychodu pracownika. Kwoty zwracane przez Spółkę pracownikowi, będącemu przedstawicielem załogi, jako rozliczenie kosztów podróży na posiedzenie ERZ stanowią przychód, jednak nie po stronie pracownika, a po stronie podmiotu który powinien te koszty ponieść w świetle obowiązujących przepisów.

W świetle powyższego Sąd Okręgowy uznał za niezasadne odliczenie od wypłaconego wynagrodzenia składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne oraz zaliczki od podatku dochodowego w związku z rozliczeniem kosztów podróży pracownika na posiedzenia ERZ.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy na tle przedstawionego stanu faktycznego, należy uznać, że kwoty zwracane przez Wnioskodawcę pracownikowi, odbywającemu podróż na posiedzenie ERZ w charakterze przedstawiciela załogi, jako rozliczenie kosztów podróży, stanowią przychód tego pracownika i czy przychód ten będzie korzystał ze zwolnienia w podatku dochodowym od osób fizycznych zgodnie z art. 21 ust. 13 pkt 2 ustawy o PIT?
Czy nieodpłatne udostępnienie przez Wnioskodawcę pracownikowi samochodu służbowego, w celu odbycia podróży na posiedzenie ERZ w charakterze przedstawiciela załogi, nie stanowi dla tego pracownika przychodu ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia?

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania oznaczonego nr 1, kwoty zwracane przez Wnioskodawcę pracownikowi, odbywającemu podróż na posiedzenie ERZ w charakterze przedstawiciela załogi, jako rozliczenie kosztów podróży, stanowią przychód tego pracownika, a przychód ten będzie korzystał ze zwolnienia w podatku dochodowym od osób fizycznych zgodnie z art. 21 ust. 13 pkt 2 ustawy o PIT.

Zgodnie z ogólną zasadą sformułowaną w art. 9 ust. 1 ustawy PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 1 i pkt 9 ustawy PIT, źródłami przychodów są m.in.:

stosunek służbowy, stosunek pracy, praca nakładcza, emerytura lub renta,
inne źródła.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy, przychodami są, co do zasady, otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. W myśl zaś art. 12 ust. 1, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Wymieniono tu jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności”, co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne skutkujące u podatnika (pracownika) powstaniem przysporzenia majątkowego, o ile w istocie mają swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Z kolei na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy PIT, za przychody z innych źródeł, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach. Zatem także tutaj mamy do czynienia z katalogiem otwartym i przykładowym. Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacenie pracownikowi działającemu w charakterze przedstawiciela załogi, przez Wnioskodawcę zwrotu kosztów podróży, nie ma swojego źródła w łączącym strony stosunku pracy. Zatem jego źródłem będą inne, niezdefiniowane źródła (art. 20 ustawy PIT).

Nie wszystkie jednak przysporzenia otrzymywane przez osoby fizyczne podlegają opodatkowaniu, ponieważ ustawa PIT przewiduje liczne zwolnienia od podatku. I tak, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy PIT, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

podróży służbowej pracownika,
podróży osoby niebędącej pracownikiem

Według Wnioskodawcy, w sprawie nie mamy do czynienia z podróżą służbową pracownika. Analizując z kolei lit. b) art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy zauważyć należy, że przepis nie odwołuje się już do podróży służbowej, lecz traktuje ogólnie o podróży osoby niebędącej pracownikiem. W przedstawionym stanie faktycznym przedstawiciele załogi, którym zwracane są koszty wyjazdu formalnie są pracownikami Wnioskodawcy, jednakże otrzymywane przez nich świadczenia nie wynikają ze stosunku pracy. Kwalifikacja tego przychodu do tzw. innych źródeł (niezwiązanych ze stosunkiem pracy) umożliwia zatem zastosowanie zwolnienia określonego w lit. b) art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy, przy spełnieniu pozostałych przesłanek.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b), zwolnienie wskazane w ww. artykule, zgodnie z treścią art. 21 ust. 13 ustawy stosuje się jeżeli, otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

w celu osiągnięcia przychodów lub
w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawiciel załogi nie zaliczy poniesionych przez siebie wydatków do kosztów uzyskania przychodów i wyjazd nie miał na celu osiągnięcia przez niego przychodu.

Ponadto, Wnioskodawca wskazuje, że zobowiązana do poniesienia kosztów podróży i pobytu była z mocy przepisów ERZ. Wyjazdy przedstawiciela załogi wynikają z pełnionej przez niego funkcji i mają na celu uczestnictwo w pracach ERZ. Cykliczne posiedzenia ERZ, w ramach których odbywają się obrady i szkolenia członków związku zawodowego, będący jednocześnie pracownikami Spółki, funkcjonują na podstawie porozumienia o odnowieniu ERZ w Grupie z dnia 4 marca 2011 r., do której należy Spółka. Nadto Wnioskodawca wskazuje, że między ERZ, a Zarządem Spółki istnieje protokół porozumienia, który jednoznacznie mówi, że koszty dojazdów na obrady ponoszą zarządy lokalne, a wyżywienie oraz nocleg ponosi zarząd centralny. Co istotne, ERZ jest przedstawicielem pracowniczym ustanowionym Dyrektywą Rady 94/45/WE z dnia 22 września 1994 r. w sprawie ustanowienia ERZ lub trybu informowania i konsultowania pracowników w przedsiębiorstwach lub w grupach przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym (Dziennik Urzędowy L 254 z 30 września 1994 r., str. 0064-0070). Zasady tworzenia i funkcjonowania europejskich rad zakładowych określa ustawa z dnia 5 kwietnia 2002 r. o europejskich radach zakładowych (Dz. U. z 2002 r., nr 62, poz. 556).

Powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, spełnia warunek wymieniony w art. 21 ust. 13 pkt 2 ustawy o PIT, a biorąc pod uwagę, że przedstawiciel załogi nie zaliczy otrzymanych świadczeń do kosztów uzyskania przychodów i że nie zostały one poniesione w celu osiągnięcia przychodów, to uzyskany przychód będzie korzystał ze zwolnienia od podatku.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania oznaczonego nr 2, nieodpłatne udostępnienie przez Wnioskodawcę pracownikowi samochodu służbowego w celu odbycia podróży na posiedzenie ERZ w charakterze przedstawiciela załogi, nie stanowi dla tego pracownika przychód ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o PIT, rozróżnia się przychody na poszczególne źródła, w szczególności przychód ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych (pkt 1), działalność wykonywaną osobiście (pkt 2), czy inne źródła (pkt 9). Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konia zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17. Określenie „w szczególności” świadczy o tym, że ustawodawca pozostawił otwarty katalog przychodów, wchodzących w zakres „przychodów z innych źródeł”. Kwalifikacja do konkretnego źródła przychodu determinuje sposób opodatkowania dochodu podatnika. Mając na względzie istniejący w ustawie katalog źródeł przychodów, przychód uzyskany przez przedstawicieli załogi z tytułu otrzymania nieodpłatnych świadczeń w postaci zwrotu przez Spółkę kosztów wyjazdów na posiedzenia ERZ nie ma swojego źródła w łączącym strony stosunku pracy. Zdaniem Wnioskodawcy, przychody te powinny być zatem zakwalifikowane do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o PIT.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy PIT, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

podróży służbowej pracownika,
podróży osoby niebędącej pracownikiem

Według Wnioskodawcy w przedmiotowym stanie faktycznym podróż przedstawicieli załogi na posiedzenie ERZ nie może być klasyfikowana jako podróż służbowa pracownika. Wyjazd przedstawicieli załogi nie jest bowiem wyjazdem służbowym, realizowanym na polecenie pracodawcy jako zadanie służbowe.

Odnosząc się zaś do treści art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o PIT zauważyć należy, że przepis nie odwołuje się już do podróży służbowej, lecz traktuje ogólnie o podróży osoby niebędącej pracownikiem.

W ocenie Wnioskodawcy, ww. przepis będzie miał zastosowanie do przedstawicieli załogi wyjeżdżających na posiedzenia ERZ, a świadczenie jakie wypłacono nie podlega doliczeniu do przychodu, ponieważ to nie przedstawiciele załogi są beneficjentami tych świadczeń.

Na marginesie, Wnioskodawca wskazuje, że zobowiązana do poniesienia kosztów podróży i pobytu była z mocy przepisów ERZ. Wyjazdy przedstawiciela załogi wynikają z pełnionej przez niego funkcji i mają na celu uczestnictwo w pracach ERZ. Cykliczne posiedzenia ERZ, w ramach których odbywają się obrady i szkolenia członków związku zawodowego, będących jednoczenie pracownikami Spółki, funkcjonują na podstawie porozumienia o odnowieniu ERZ w Grupie Eiffage z dnia 4 marca 2011 r., do której należy Spółka. Nadto Wnioskodawca wskazuje, że między ERZ a Zarządem Spółki istnieje protokół porozumienia, który jednoznacznie mówi, że koszty dojazdów na obrady ponoszą zarządy lokalne, a wyżywienie oraz nocleg ponosi zarząd centralny. Co istotne, ERZ jest przedstawicielem pracowniczym ustanowionym Dyrektywą Rady 94/45/WE z dnia 22 września 1994 r. w sprawie ustanowienia ERZ lub trybu informowania i konsultowania pracowników w przedsiębiorstwach lub w grupach przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym (Dziennik Urzędowy L 254 z 30 września 1994 r., str. 0064-0070). Zasady tworzenia i funkcjonowania europejskich rad zakładowych określa ustawa z dnia 5 kwietnia 2002 r. o europejskich radach zakładowych (Dz. U. z 2002 r. nr 62, poz. 556).

Wnioskodawca stoi zatem na stanowisku, że ponoszenie wydatków w postaci wypłacanych przedstawicielom załogi zwrotu kosztów wyjazdów odbywanych w celach realizowanych przez ERZ poza siedzibę pracodawcy, nie miało charakteru przychodu pracownika. Kwoty zwracane przez Wnioskodawcę pracownikowi, będącemu przedstawicielem załogi, jako rozliczenie kosztów podróży na posiedzenie ERZ stanowią przychód, jednak nie po stronie przedstawicieli załogi, a po stronie podmiotu, który powinien te koszty ponieść w świetle obowiązujących przepisów. Zdaniem Wnioskodawcy, jeśli zatem wystąpił przychód, to jedynie po stronie ERZ, a nie po stronie przedstawiciela załogi jako delegata na posiedzenie ERZ.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

obowiązków płatnika w związku ze zwrotem kosztów podróży pracownikowi, odbywającemu podróż na posiedzenie Europejskiej Rady Zakładowej w charakterze przedstawiciela załogi – jest nieprawidłowe,
obowiązków płatnika w związku z nieodpłatnym udostępnieniem samochodu służbowego pracownikowi, odbywającemu podróż na posiedzenie Europejskiej Rady Zakładowej w charakterze przedstawiciela załogi – jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502, z późn. zm.), ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Zatem ustawodawca, na potrzeby ustawy Kodeks pracy, stworzył definicję prawa pracy, do którego zaliczył oprócz regulacji Kodeksu pracy oraz przepisów innych ustaw i aktów wykonawczych normujących prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, również postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Pracodawca ma obowiązek konsultacji lub zawierania porozumień z pracownikami za pośrednictwem związków zawodowych, a w przypadku ich braku z przedstawicielami pracowników. Obowiązek ten ma jednak miejsce tylko wtedy, gdy wynika to wyraźnie z przepisów prawa pracy, takich jak Kodeks pracy, ustawa o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, ustawa o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

Przechodząc na grunt przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), należy zauważyć, że zgodnie z ogólną zasadą sformułowaną w art. 9 ust. 1 tej ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku bądź od których zaniechano poboru podatku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 10 ust. 1 rozróżnia przychody na poszczególne źródła, wyodrębniając m.in.:

stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta (pkt 1),
inne źródła (pkt 9).

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy – w brzmieniu obowiązującym w analizowanym stanie faktycznym – przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przy czym należy zaznaczyć, że przepis ten wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności”, co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, o ile w istocie mają swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Natomiast na podstawie art. 20 ust. 1 cyt. ustawy – w brzmieniu obowiązującym w analizowanym stanie faktycznym – za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Użyte w ww. przepisie sformułowanie „w szczególności”, świadczy o tym, że definicja przychodów z innych źródeł także ma charakter przykładowy i otwarty, zatem do tej kategorii należy zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Do kategorii przychodów określonych w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy zalicza się wszystkie te przychody, które nie zostały enumeratywnie wymienione jako źródła przychodów określonych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W świetle powyższego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega dochód, uzyskiwany w wyniku określonych czynności faktycznych i prawnych, w następstwie których mamy do czynienia z przyrostem mienia. Tak więc, podstawą uzyskania przychodów z innych źródeł mogą być wszelkie czynności, w wyniku których następuje po stronie osoby fizycznej przysporzenie majątkowe.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Na podstawie art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zatrudnia pracowników będących przedstawicielami załogi, którzy wyjeżdżają na cykliczne posiedzenia Europejskiej Rady Zakładowej, w ramach których odbywają się obrady i szkolenia. Spółka w całości zwraca koszty poniesione przez przedstawicieli załogi, które są związane z tymi wyjazdami. W związku z powyższym powstała wątpliwość czy kwoty zwracane przez Wnioskodawcę pracownikowi, odbywającemu podróż na posiedzenie ERZ w charakterze przedstawiciela załogi, jako rozliczenie kosztów podróży, stanowią przychód tego pracownika i czy przychód ten będzie korzystał ze zwolnienia w podatku dochodowym od osób fizycznych zgodnie z art. 21 ust. 13 pkt 2 tej ustawy.

Mając na uwadze ww. przepisy należy stwierdzić, że przychód uzyskany przez przedstawiciela załogi z tytułu otrzymania nieodpłatnych świadczeń w postaci zwrotu przez Wnioskodawcę kosztów podróży nie ma swojego źródła w łączącym strony stosunku pracy. Powyższe koszty Spółka ponosi w związku ze zobowiązaniami wobec organizacji związkowych, a nie w związku ze świadczeniem pracy przez przedstawiciela załogi.

Powyższe nie oznacza jednak, że przedstawiciel załogi będący pracownikiem nie uzyskuje przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku ze sfinansowaniem przez Wnioskodawcę kosztów podróży na posiedzenie, o którym mowa we wniosku. Osoba ta w związku z uczestnictwem w spotkaniach Europejskiej Rady Zakładowej, otrzymuje nieodpłatne świadczenia. Odnosi ona bowiem realną korzyść poprzez fakt, że nie ponosi uszczerbku w swoim majątku, bowiem koszty wyjazdu ponoszone są przez inny podmiot.

W konsekwencji, w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość tych świadczeń, ustalona zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy, stanowi przychód przedstawiciela załogi, który należy zakwalifikować do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 tej ustawy.

Należy jednak zauważyć, że nie wszystkie świadczenia otrzymane przez osoby fizyczne podlegają opodatkowaniu.

I tak, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

podróży służbowej pracownika,
podróży osoby niebędącej pracownikiem

Odnosząc się do art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a należy zauważyć, że w przedstawionym stanie faktycznym nie mamy do czynienia z podróżą służbową pracownika, lecz podróżą przedstawiciela załogi. Wyjazdy przedstawicieli załogi wynikają bowiem z pełnionej funkcji, nie stanowią zatem podróży służbowej, która wykonywana jest na polecenie pracodawcy jako zadanie służbowe.

Analizując z kolei lit. b art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy zauważyć należy, że przepis nie odwołuje się już do podróży służbowej, lecz traktuje ogólnie o podróży osoby niebędącej pracownikiem. W przedstawionym stanie faktycznym przedstawiciel załogi, któremu zwracane są koszty wyjazdu formalnie jest pracownikiem Wnioskodawcy, jednakże otrzymywane przez niego świadczenia nie wynikają ze stosunku pracy. Kwalifikacja tego przychodu do tzw. „innych źródeł” (niezwiązanych ze stosunkiem pracy) umożliwia zatem zastosowanie zwolnienia określonego w lit. b art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy, przy spełnieniu pozostałych przesłanek.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b, zwolnienie wskazane w ww. artykule, zgodnie z treścią art. 21 ust. 13 ustawy stosuje się jeżeli, otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

w celu osiągnięcia przychodów lub
w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.

Mając na względzie powyższe, stwierdzić należy, że przedstawiciel załogi nie zaliczy poniesionych przez siebie wydatków do kosztów uzyskania przychodów i wyjazd nie miał na celu osiągnięcia przez niego przychodu. Również nie zostaną spełnione przesłanki zawarte w pkt 2-4. Wobec powyższego ww. świadczenie nie będzie podlegało zwolnieniu.

Konsekwencją tego oraz zakwalifikowania przychodów do innych źródeł jest obciążający Wnioskodawcę obowiązek wynikający z art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na podstawie tej regulacji – w brzmieniu obowiązującym w analizowanym stanie faktycznym – osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Ponadto należy zauważyć, że z przedstawionego opisu nie wynika, aby Spółka zwracała koszty podróży podmiotowi, który na mocy odrębnych postanowień powinien ponosić koszty dojazdów, lecz bezpośrednio przedstawicielowi załogi. W takim przypadku beneficjentem świadczenia jest bezpośrednio przedstawiciel załogi. Natomiast kwestie, kto – na mocy wzajemnych uzgodnień – winien ponosić koszty dojazdu, jak i wynikające z tych uzgodnień rozliczenia poniesionych wydatków, pozostają poza gestią oceny organu interpretacyjnego.

Podsumowując, w świetle przedstawionych regulacji prawnych, nie można zgodzić się ze Spółką, że przedstawiciel załogi nie uzyskuje przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w związku ze zwrotem przez Wnioskodawcę kosztów podróży, ponieważ to nie przedstawiciel załogi jest beneficjentem tych świadczeń. Wskazać należy, że przedstawiciel załogi odnosi realną korzyść poprzez fakt, że nie ponosi uszczerbku w swoim majątku, bowiem koszty wyjazdu ponoszone są przez inny podmiot. Przychód przedstawiciela załogi z tego tytułu należy zakwalifikować do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który nie korzysta ze zwolnienia w podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym na Spółce nie ciążył obowiązek poboru zaliczki na podatek dochodowy, a jedynie obowiązek wystawienia informacji PIT-8C stosownie do treści art. 42a tej ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obowiązków płatnika w związku ze zwrotem kosztów podróży pracownikowi, odbywającemu podróż na posiedzenie Europejskiej Rady Zakładowej w charakterze przedstawiciela załogi uznano za nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do wykorzystania przez przedstawiciela załogi samochodu służbowego spółki w celu odbycia podróży na posiedzenie Europejskiej Rady Zakładowej należy wskazać na treść cytowanego wyżej art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Za przychód podlegający opodatkowaniu uznać zatem należy każdą formę przysporzenia w majątku osoby fizycznej mającą zarówno formę pieniężną, jak niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia.

Stosownie do treści art. art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy.

Tut. Organ wskazuje, że wartość nieodpłatnego świadczenia z tytułu udostępnienia przez Wnioskodawcę samochodu służbowego przedstawicielowi załogi, będącemu równocześnie pracownikiem Spółki, do celów prywatnych (tj. niezwiązanych z obowiązkami pracowniczymi, wynikającymi z zawartej umowy o pracę) w celu odbycia przez niego podróży na posiedzenie Europejskiej Rady Zakładowej stanowi dla niego przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie mając na uwadze przedstawione wyżej rozważania dotyczące możliwości zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b w zw. z art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy, że przychód z tytułu nieodpłatnego udostępnienia przez Wnioskodawcę samochodu służbowego przedstawicielowi załogi nie korzysta z ww. zwolnienia. Tym samym świadczenie to podlega opodatkowaniu.

W konsekwencji na Wnioskodawcy ciążyły obowiązki płatnika wynikające z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zauważać przy tym należy, że z przedstawionego opisu nie wynika, aby samochód został nieodpłatnie udostępniony podmiotowi, który na mocy odrębnych postanowień powinien ponosić koszty dojazdów, lecz bezpośrednio pracownikowi. W takim przypadku beneficjentem świadczenia jest bezpośrednio pracownik. Natomiast kwestie, kto – na mocy wzajemnych uzgodnień – winien ponosić koszty dojazdu, jak i wynikające z tych uzgodnień rozliczenia poniesionych wydatków, pozostają poza gestią oceny organu interpretacyjnego.

Podsumowując, nieodpłatne udostępnienie przez Wnioskodawcę pracownikowi, będącemu przedstawicielem załogi, samochodu służbowego w celu odbycia podróży na posiedzenie Europejskiej Rady Zakładowej, w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi dla niego przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia, który należy zakwalifikować do przychodów ze stosunku pracy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 12 ust. 1 tej ustawy. W konsekwencji Spółka zobowiązana była do ustalenia przychodu po stronie pracownika z tytułu nieodpłatnego świadczenia oraz do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, stosownie do treści art. 31 cyt. ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obowiązków płatnika w związku z nieodpłatnym udostępnieniem samochodu służbowego pracownikowi, odbywającemu podróż na posiedzenie Europejskiej Rady Zakładowej w charakterze przedstawiciela załogi uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Końcowo należy zauważyć, że Organ wydając interpretację indywidualną nie ustanawia normy indywidualnej, nie rozstrzyga też o prawach i obowiązkach. Jego rola sprowadza się do przedstawienia poglądu dotyczącego rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do określonej sprawy indywidualnej. Nie dokonuje przy tym władczych działań zmierzających do wskazania arbitralnych rozwiązań, a jego rola sprowadza się do rozumienia normy prawnej – przepisu prawa podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin