2016.06.30 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP3/4512-1-85/16-4/NF
z 30 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o. przedstawione we wniosku z dnia 18 marca 2016 r. (data wpływu 21 marca 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 czerwca 2016 r. (data wpływu 22 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży Nieruchomości i prawa do rozliczenia podatku VAT od przedmiotowej transakcji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 marca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży Nieruchomości i prawa do rozliczenia podatku VAT od przedmiotowej transakcji. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 20 czerwca 2016 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Kupujący Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością oraz Sprzedający Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca”) zawarli dnia 16 grudnia 2015 r. przed notariuszem w formie aktu notarialnego umowę kupna – sprzedaży:

prawa własności nieruchomości niezabudowanej stanowiącej działkę gruntu oznaczoną numerem ewidencyjnym 364/296 o obszarze 0,9185 ha („Nieruchomość 1”);
prawa własności nieruchomości zabudowanej stanowiącej działkę gruntu oznaczoną numerem 364/295 o obszarze 0,4273 ha („Nieruchomość 2”), zwanych dalej Nieruchomościami.

Stosownie do art. 43 ust 10-11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), dalej ustawa o VAT, przed dokonaniem sprzedaży przedmiotowych nieruchomości Wnioskodawcy złożyli właściwemu Naczelnikowi Urzędu Skarbowego oświadczenie o wyborze opodatkowania podatkiem od towarów i usług w stosunku do obydwu wskazanych nieruchomości. Sprzedawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT w Polsce w rozumieniu ustawy o VAT, jest zarejestrowany dla celów podatku VAT w Polsce i posiada numer identyfikacji podatkowej.

Kupujący jest czynnym podatnikiem podatku VAT w Polsce w rozumieniu regulacji ustawy o VAT jest zarejestrowany dla celów podatku VAT w Polsce i posiada numer identyfikacji podatkowej.

Wnioskodawca nabył prawo własności Nieruchomości na podstawie umowy sprzedaży zawartej w dniu 1 lipca 2010 r. z Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, objętej aktem notarialnym, tj. od zarejestrowanego czynnie podatnika VAT działającego w takim charakterze.

Nabycie Nieruchomości stanowiło dostawy podlegające opodatkowaniu VAT i nie korzystało ze zwolnienia z VAT, w związku z czym nabycie Nieruchomości zostało opodatkowane VAT. Sprzedawcy przysługiwało prawo do pomniejszenia kwoty podatku VAT należnego o podatek VAT naliczony wynikający z faktur dokumentujących nabycie Nieruchomości.

Nabycie Nieruchomości przez Kupującego nie podlegało opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych (dalej: PCC) zgodnie z art. 2 pkt 4 lit (a) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (dalej: Ustawa o PCC).

Sprzedaż Nieruchomości 1 przez Wnioskodawcę na rzecz Kupującego nie stanowiła zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa, o których mowa w art. 6 pkt 1 ustawy o VAT.

Działka nr 364/296, z której składa się Nieruchomość 1 powstała w wyniku podziału działki nr 364/141 na dwie działki o numerach: 364/295 i 364/296. Dla działki nr 364/141 została wydana decyzja Wójta Gminy z dnia 5 maja 2005 r. ustalająca warunki zabudowy dla inwestycji budowy dwóch budynków magazynowych i dwóch budynków usługowo-biurowych, zmieniona decyzjami z dnia 15 marca 2005 r, oraz z dnia 23 października 2006 r. Na podstawie ww. decyzji została wydana decyzja Starosty z dnia 6 listopada 2006 r., o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę dwóch budynków magazynowych „A” i „B” oraz dwóch budynków usługowo-biurowych „A” i „B” wraz z instalacjami zewnętrznymi kanalizacji sanitarnej, kanalizacji deszczowej (do zbiornika otwartego), wodociągowej, gazowej oraz elektroenergetycznej.

W dniu 9 czerwca 2008 r. zostało złożone zawiadomienie o zamiarze rozpoczęcia robót budowlanych. Jeden budynek usługowo-biurowy i jedna hala magazynowa została wybudowana i oddana do użytkowania na działce 364/295, stanowiącej Nieruchomość 2, zaś na działce 364/296 wylane zostały fundamenty pod budynek.

Pomimo, że poprzedni właściciel nieruchomości wylał na działce 364/296 fundamenty, fakt ten pozostawał dla Wnioskodawcy bez jakiegokolwiek znaczenia gospodarczego. Intencją Wnioskodawcy nie było bowiem kontynuowanie porzuconej przez poprzedniego właściciela inwestycji. Celem umowy kupna działki było zatem nabycie nieruchomości niezabudowanej. Podobnie bez jakiegokolwiek znaczenia gospodarczego, czy ekonomicznego jest dla Kupującego fakt posadowienia fundamentów porzuconej historycznie inwestycji. Kupujący nabywa zatem nieruchomość niezabudowaną, co ujawnione zostało w treści aktu notarialnego.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, że:

Zabudowana „Nieruchomość 2” oznaczona nr 364/295 nie stanowiła dla Wnioskodawcy przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części.
Przedstawione we wniosku nieruchomość zabudowana budynkiem usługowo-biurowym i halą magazynową, a także nieruchomość z wylanymi fundamentami były wykorzystywane przez Wnioskodawcę do prowadzonej działalności gospodarczej.
W stosunku do nieruchomości zabudowanej nr 364/295 doszło do pierwszego zasiedlenia, tj. pierwszego zajęcia budynków, budowli lub ich części, oddania do używania (wykorzystywania). Pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dokonaną dostawą obiektów, o których mowa powyżej upłynął okres dłuższy niż dwa lata.
Wnioskodawca nie poniósł wydatków na ulepszenie obiektów budowlanych, o których mowa we wniosku w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, które to wydatki stanowiłyby co najmniej 30% wartości początkowej.
Nieruchomości 364/295 i 364/296 były wykorzystywane w ten sposób, że były one udostępniane osobom trzecim na podstawie odpłatnej umowy dzierżawy. Umowa została zawarta 20 września 2010 r. i rozwiązana 15 grudnia 2015 r., to jest przed dniem dokonania dostawy wskazanych nieruchomości. Tytułem czynszu dzierżawnego Wnioskodawca w ramach działalności gospodarczej wystawiał faktury VAT.
Kupujący nie planuje kontynuowania budowy na działce 364/296. Jak wskazywano w samym wniosku, posadowienie fundamentów pozostaje bez związku z dokonaną dostawą i pozostaje bez znaczenia ekonomicznego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przedstawiona transakcja sprzedaży wskazanych Nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, i w związku z tym Wnioskodawca będzie uprawniony do rozliczenia podatku VAT od przedmiotowej transakcji?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowa transakcja dotycząca obydwu wskazanych nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i w związku z tym Wnioskodawca będzie uprawniony do rozliczenia tego podatku.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy i VAT, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Kupujący będzie używał Nieruchomości do wykonywania czynności opodatkowanych VAT (opodatkowane VAT zbycie, odpłatne oddanie do używania lub prowadzenie). Nie zachodzi także żadna okoliczność wyłączająca prawo do odliczenia VAT na podst. art. 8 ustawy o VAT. W konsekwencji, Kupującemu będzie przysługiwało prawo do odliczenia w całości podatku VAT naliczonego z otrzymanej faktury dokumentującej sprzedaż Nieruchomości na podstawie art. 86 ust. 1 w zw. z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy transakcja sprzedaży obydwu nieruchomości będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, jednakże zasady opodatkowania kształtują się odrębnie dla każdej z tych nieruchomości.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 ustawy o VAT zwalnia się od podatku:

pkt 9 – dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane;

pkt 10 – dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata;

pkt 10a – dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niże niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Wskazać należy, że dla działki nr 364/141 została wydana decyzja Wójta Gminny z dnia 5 maja 2005 r., ustalającą warunki zabudowy dla inwestycji budowy dwóch budynków magazynowych i dwóch budynków usługowo-biurowych, zmieniona decyzjami z dnia 15 marca 2006 r.‚ oraz z dnia 23 października 2006 r.

Ustalenie warunków zabudowy, zakładających także podział nieruchomości na dwie nowe działki ewidencyjne, jest ważne także po dokonaniu tego podziału. Dlatego ustalanie nowych warunków dla tej samej inwestycji terenu nie ma uzasadnienia (vide wyrok NSA z dnia 15 listopada 2007 r., sygn. akt II OSK 1508/06 LEX nr 438625).

Odnośnie sprzedaży działki oznaczonej numerem ewidencyjnym 364/295, stanowiącej nieruchomość zabudowaną, stwierdzić należy że do opodatkowania zastosowanie znajdzie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. Stosownie jednak do art. 43 ust. 10-11 ustawy o VAT, przed dokonaniem sprzedaży przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawcy złożyli właściwemu Naczelnikowi Urzędu Skarbowego oświadczenie o wyborze opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym uznać należy, że Wnioskodawca i Kupujący skutecznie wybrali opodatkowanie transakcji odpłatnego zbycia nieruchomości zabudowanej oznaczonej numerem ewidencyjnym 364/295.

Odnośnie opodatkowania transakcji odpłatnego zbycia działki oznaczonej numerem ewidencyjnym 364/296. W pierwszej kolejności należy dokonać kwalifikacji statusu prawnego działki na gruncie ustawy o VAT. Działka ta powstała w wyniki podziału działki nr 364/141, dla której wydana była powoływana decyzja o warunkach zabudowy.

Zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy zagospodarowania terenu o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Uznać zatem należy, że w odniesieniu do działki 364/296 mamy do czynienia z terenem budowlanym. Ma to doniosłe znaczenia, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się z podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Skoro jednak dany teren uznać należy za budowlany, zgodnie z powołaną definicją to nie znajdzie tu zastosowania zwolnienie określone w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, fundamenty posadowione na działce 364/296, nie powinny mieć wpływu na ocenę opodatkowania transakcji sprzedaży Nieruchomości. Wynika to z faktu, że fundamenty położone na przedmiotowej działce nie przedstawiają jakiejkolwiek wartości ekonomicznej, jak zostało to wskazane w opisie zdarzenia. Dlatego też, z ekonomicznego punktu widzenia, transakcję nabycia Nieruchomości należy traktować jako nabycie niezabudowanych działek gruntu.

Należy zwrócić uwagę, że analogiczne stanowisko prezentują zarówno Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej „TSUE”), jak i polskie Sądy Administracyjne. W wyroku z dnia 19 listopada 2000 r w sprawie C-461/08 Don Bosco Onroerend Goed BV przeciwko Staatssecretaris van Financien TSUE orzekł, że zwolnieniem z podatku VAT przewidzianym dla dostaw gruntu zabudowanego istniejącymi budynkami nie jest objęta dostawa działki, na której wciąż stoi stary budynek, który ma zostać rozebrany w celu wzniesienia na jego miejscu nowej konstrukcji Z powyższego wyroku TSUE jednoznacznie wynika, że dla ustalenia, czy działkę gruntu będącą przedmiotom transakcji należy traktować jako zabudowaną, kluczowe znaczenie mają aspekty ekonomiczne transakcji oraz zgodna wala stron. W efekcie, nawet w sytuacji, gdy na działce gruntu znajdują się budynki przeznaczone do rozbiórki, to transakcję należy traktować jako dotyczącą niezabudowanej działki gruntu, o ile taka była intencja stron transakcji.

Niezwykle istotny w tym zakresie jest wyrok NSA z dnia 31 maja 2012 r. (sygn. akt I FSK 1375/11) wydany w stanie faktycznym bardzo zbliżonym do zdarzenia przyszłego będącego przedmiotom niniejszego wniosku. Wyrok dotyczył konsekwencji na gruncie VAT zawarcia urnowy przedwstępnej sprzedaży dotyczącej zbycia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej, wraz z prawem własności usytuowanego na niej budynku mieszkalnego stanowiącego odrębną własność. W sprawie tej do dnia zawarcia umowy znaczna część budynków została rozebrana.

W powyższej sprawie organy podatkowe uznały, że faktycznym przedmiotem transakcji była dostawa nieruchomości gruntowych niezabudowanych. Organy podatkowe nie kwestionowały faktu, że w świetle przepisów prawa cywilnego, przedmiotem transakcji wykonanej przez podatnika była sprzedaż budynku z prawem użytkowania wieczystego gruntu. Jednocześnie organy podatkowe stwierdziły, że z ekonomicznego punktu widzenia, przedmiotem transakcji jest jedynie prawo wieczystego użytkowania gruntu. W ocenie organów podatkowych, przedmiotem transakcji na gruncie VAT nie jest przeniesienie prawa własności budynku, gdyż prawo to dla nabywcy nie prezentowało żadnej wartości. W rezultacie, zdaniem organów podatkowych, opodatkowanie VAT omawianej transakcji powinno zostać określone zgodnie z przepisami dotyczącymi dostawy gruntów niezabudowanych.

NSA podzielił stanowisko zajęte przez organy podatkowe oraz WSA w Warszawie. Uzupełniając argumentację przytoczoną wcześniej przez organy podatkowe NSA wskazał, że „(...) dostawa towarów na gruncie podatku VAT ma rozumienie szersze niż sprzedaż w ujęciu cywilistycznym. W przypadku dostawy kładzie się nacisk na ekonomiczny (gospodarczy) aspekt transakcji, nie tylko rozumiany jak to sugeruje Skarżąca w kontekście tzw. własności ekonomicznej, tj. rozporządzania towarem jak właściciel, ale też celu danej dostawy. Skoro dostawa ma miejsce także, gdy mamy do czynienia z nabyciem tzw. własności ekonomicznej to przy dostawie liczy się przede wszystkim to, jaki jest efekt ekonomiczny danej transakcji”.

Warto także zwrócić uwagę na wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 sierpnia 2012 r. (sygn. akt III SA/Wa 3099/11), w którym sąd doszedł do zbliżonych konkluzji. Także w tym wyroku sąd zwrócił uwagę na ekonomiczny aspekt transakcji. Sąd wskazał w tym kontekście, że „(...) logicznym jest wniosek, że bez rozbiórki istniejących zabudowań nie da się posadowić planowanego obiektu towarowego wraz z infrastrukturą. Strony już na etapie opisywanej umowy przedwstępnej wyraziły wolę dostawy działki nadającej się bez ograniczeń pod budowę obiektu, którego wstępne założenia zostały określone w załączniku do umowy przedwstępnej (...). Spółka podpisując przedwstępną umowę sprzedaży oraz dokonując sprzedaży przedmiotowej nieruchomości, przeprowadziła dla celów VAT transakcję mającą na celu nie dostawę istniejących budynków, a dostawę gruntów, w celu wzniesienia nowej konstrukcji, tj. samoobsługowego domu towarowego wraz z infrastrukturą towarzyszącą”.

Także w wyroku z dnia 9 kwietnia 2013 r. (sygn. akt III SA/Wa 3297/12) wydanym w zbliżonym stanie faktycznym. WSA w Warszawie wskazał, że przy dokonywaniu kwalifikacji prawnopodatkowej danej czynności w celu określenia jej skutków na gruncie podatku VAT, podstawowe znaczenie ma aspekt ekonomiczny, a nie cywilnoprawny danej transakcji. W efekcie, nabycie przez spółkę gruntu, który przeznaczony był pod zabudowę – wybudowanie centrum handlowego z lokalami pod wynajem – należy na gruncie ustawy o VAT traktować jako nabycie gruntu niezabudowanego przeznaczonego pod zabudowę, pomimo że znajdował się na nim szereg budynków oraz budowli, stanowiących kompleks byłego stadionu żużlowego.

Ponadto, warto zwrócić uwagę na wyrok WSA w Warszawie z dnia 17 maja 2013 r. (sygn. akt III SA/Wa 3407/12), w którym Sąd stwierdził, że w przypadku, gdy budynki oraz budowle zlokalizowane na nieruchomości w chwili sprzedaży nie przedstawiały dla spółki nabywcy żadnej wartości ekonomicznej oraz z założenia już w chwili dokonania transakcji przeznaczone były do rozbiórki, należy uznać, że dostawa ta stanowi dostawę gruntu pod zabudowę i powinna podlegać opodatkowaniu według stawki podstawowej na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Podsumowując, w świetle przedstawionej powyżej argumentacji, posadowienie fundamentów na działce 364/296 nie może mieć wpływu na ocenę opodatkowania transakcji sprzedaży Nieruchomości. W konsekwencji zbycie działki, dla której wydana została decyzja o warunkach zabudowy, na której posadowione zostały fundamenty porzuconej historycznie inwestycji, pozostające bez jakiegokolwiek znaczenia ekonomicznego dla stron transakcji, uznać należy za opodatkowane podatkiem VAT, tym samym nie podlegające zwolnieniom określonym w art. 43 ust. 1 pkt 9 -10a ustawy o VAT.

Wskazać należy, że nawet gdyby uznać, że działka 364/296 jest zabudowana i do transakcji jej zbycia znajdzie zastosowanie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, to Wnioskodawcy również w stosunku do tej działki, przed dokonaniem transakcji, złożyli oświadczenie do właściwego Naczelnika Urzędu Skarbowego o wyborze opodatkowania tej transakcji podatkiem VAT.

Reasumując, jak zostało wskazane w uzasadnieniu do stanowiska Wnioskodawcy, mając na uwadze przepisy ustawy o VAT, opis zdarzenia przyszłego oraz fakt, że ustawa o VAT wiąże odmienne skutki podatkowe z transakcją zbycia zabudowanych i niezabudowanych działek gruntu, dla oceny konsekwencji sprzedaży Działek z Fundamentami konieczne jest przede wszystkim ustalenie, czy działki te należy traktować jako zabudowane czy niezabudowane w rozumieniu ustawy o VAT. Zdaniem Wnioskodawcy, fundamenty wyburzonych budynków położone na Działkach z Fundamentami nie powinny mieć wpływu na ocenę opodatkowania transakcji sprzedaży Nieruchomości. Wynika to z faktu, iż fundamenty wyburzonych budynków położone na Działkach z Fundamentami nie przedstawiają jakiejkolwiek wartości ekonomicznej.

W związku z powyższym, zbycie Działki z fundamentami należy traktować jako sprzedaż terenów niezabudowanych w rozumieniu ustawy o VAT. W efekcie, konsekwencje na gruncie podatku VAT sprzedaży tych działek będą analogiczne jak konsekwencje sprzedaży działek gruntu bez obiektów. Jednocześnie działkę 364/296 należy traktować jako grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W efekcie, działka ta spełnia definicję terenów budowlanych w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, w związku z czym sprzedaż tej działki powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Tak samo w kwestii opodatkowania VAT sprzedaży działki, na której posadowione zostały fundamenty rozstrzygnął Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej wydanej w dniu 23 września 2013 r.

W konsekwencji, zbycie obydwóch działek będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT i nie będzie podlegało zwolnieniu z tego podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się – w świetle art. 8 ust. 1 ustawy – każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy (…).

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, na mocy art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zawarł dnia 16 grudnia 2015 r. przed notariuszem w formie aktu notarialnego umowę kupna-sprzedaży dotyczącą sprzedaży prawa własności nieruchomości niezabudowanej stanowiącej działkę gruntu oznaczoną numerem ewidencyjnym 364/296 oraz prawa własności nieruchomości zabudowanej stanowiącej działkę gruntu oznaczoną numerem 364/295, zwanych dalej Nieruchomościami.

Przed dokonaniem sprzedaży przedmiotowych nieruchomości Wnioskodawcy złożyli właściwemu Naczelnikowi Urzędu Skarbowego oświadczenie o wyborze opodatkowania podatkiem od towarów i usług w stosunku do obydwu wskazanych nieruchomości. Zarówno Wnioskodawca, jak i Kupujący są czynnymi podatnikami podatku VAT w Polsce.

Wnioskodawca nabył prawo własności Nieruchomości na podstawie umowy sprzedaży zawartej w dniu 1 lipca 2010 r. od zarejestrowanego czynnie podatnika VAT działającego w takim charakterze.

Sprzedaż Nieruchomości przez Wnioskodawcę na rzecz Kupującego nie stanowiła zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa, o których mowa w art. 6 pkt 1 ustawy o VAT.

Działka nr 364/296, z której składa się Nieruchomość 1 powstała w wyniku podziału działki nr 364/141 na dwie działki o numerach: 364/295 i 364/296. Dla działki nr 364/141 została wydana decyzja ustalającą warunki zabudowy dla inwestycji budowy dwóch budynków magazynowych i dwóch budynków usługowo-biurowych, zmieniona decyzjami z dnia 15 marca 2006 r. oraz z dnia 23 października 2006 r. Na podstawie ww. decyzji została wydana decyzja Starosty Polickiego z dnia 6 listopada 2006 r. o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę dwóch budynków magazynowych „A” i „B” oraz dwóch budynków usługowo-biurowych „A” i „B” wraz z instalacjami zewnętrznymi kanalizacji sanitarnej, kanalizacji deszczowej (do zbiornika otwartego), wodociągowej, gazowej oraz elektroenergetycznej.

Ponadto, Nieruchomości były wykorzystywane do prowadzonej przez Wnioskodawcę prowadzonej działalności gospodarczej. Były one udostępniane osobom trzecim na podstawie odpłatnej umowy dzierżawy, z tytułu której Wnioskodawca wystawiał faktury VAT.

Jak wskazał Wnioskodawca, w stosunku do nieruchomości zabudowanej nr 364/295 doszło do pierwszego zasiedlenia, od którego upłynął okres dłuższy niż 2 lata. Wnioskodawca nie poniósł także wydatków na ulepszenie obiektów budowlanych, których wartość przekroczyłaby 30% wartości początkowej tych obiektów.

W związku z powyższym, Wnioskodawca powziął wątpliwości czy przedstawiona transakcja sprzedaży wskazanych Nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i w związku z tym Wnioskodawca będzie uprawniony do rozliczenia podatku VAT od przedmiotowej transakcji?

Mając na uwadze powołane wyżej regulacje prawne należy stwierdzić, że planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż Nieruchomości 1 i Nieruchomości 2 będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy) jako odpłatna dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Należy bowiem wskazać, że przedmiotowa transakcja będzie dotyczyła towaru w rozumieniu ustawy oraz będzie dokonana przez podatnika podatku od towarów i usług (o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy).

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

W art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT dla dostawy nieruchomości zabudowanych spełniających określone w tych przepisach warunki.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższych zapisów wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest – co do zasady – zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie, według art. 2 pkt 14 ustawy, rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE, posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających. Zgodnie z art. 12 ust. 2 zdanie drugie ww. Dyrektywy państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”. Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami ww. Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT.

Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku »w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu«. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku.

W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Ponadto, jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Z analizy powołanych wyżej przepisów wynika, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a stanie się bezzasadne.

Należy również zauważyć, że w myśl art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem, że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Tak więc ustawodawca daje podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – możliwość zrezygnowania ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych.

Dodatkowo, jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy należy przeanalizować możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do wniosku, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z ww. podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie danego obiektu. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie, podatnik uprawniony jest do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter dokonywanych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

W tym miejscu należy wskazać, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle, rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu, przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony. Powyższy przepis obejmuje swoim zakresem także grunty będące w użytkowaniu wieczystym.

Wnioskodawca zamierza dokonać sprzedaży Nieruchomości 2 o numerze działki 364/295 stanowiącej nieruchomość zabudowaną 1 budynkiem usługowo-biurowym oraz 1 halą magazynową, która nie stanowiła dla niego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części. W związku z zakupem Wnioskodawcy przysługiwało prawo do pomniejszenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur dokumentujących jej nabycie. Przedmiotowa nieruchomość była wykorzystywana przez Wnioskodawcę do prowadzonej przez niego działalności gospodarczej i była udostępniania osobom trzecim na podstawie odpłatnej umowy dzierżawy. W stosunku do Nieruchomości 2 – jak wskazał Wnioskodawca – doszło do pierwszego zasiedlenia, od którego upłynął okres co najmniej 2 lat. Zaznaczyć należy, że Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie Nieruchomości, które to stanowiłyby co najmniej 30% wartości początkowej.

Analizując informacje zawarte w opisie sprawy w kontekście definicji pierwszego zasiedlenia – w rozumieniu nadanym przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz orzecznictwem TSUE – należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie – jak wskazał Wnioskodawca – nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynków się na niej znajdujących, a pomiędzy nim a dostawą budynków upłynął okres dłuższy niż dwa lata.

W konsekwencji powyższego dokonana sprzedaż obiektów znajdujących się na działce nr 364/295 spełniała przesłanki do zastosowania art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ponieważ nie będzie ona dokonana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim a pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą upłynął okres dłuższy niż 2 lata. Tym samym również dostawa gruntu, na której posadowiony jest budynek – na mocy art. 29a ust. 8 ustawy – miała prawo korzystać ze zwolnienia.

Ponadto, mając na względzie regulacje art. 43 ust. 10 i 11 ustawy, Wnioskodawca i Kupujący mieli prawo rezygnacji z przysługującego zwolnienia, ponieważ oboje są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni i złożyli przed dniem dokonania transakcji stosowne oświadczenie o wyborze opodatkowania podatkiem od towarów i usług. W związku z powyższym, sprzedaż obiektów budowlanych znajdujących się na działce nr 364/295 i również dostawa gruntu, na którym są posadowione (analogicznie jak sprzedaż obiektów, z tym gruntem związanych) podlegała opodatkowaniu według stawki podstawowej 23% na podstawie art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy.

Odnosząc się natomiast do kwestii sprzedaży Nieruchomości 1 oznaczonej jako działka nr 364/296, na której znajdują się fundamenty, których budowa – jak wskazał Wnioskodawca – nie będzie przez Kupującego kontynuowana i nie mają one zarówno dla Wnioskodawcy, jak i Kupującego znaczenia ekonomicznego i gospodarczego, a ponadto, celem nabycia działki przez Wnioskodawcę było nabycie nieruchomości niezabudowanej tut. Organ wskazuje, że stosownie do treści art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2016 r., poz. 290), przez obiekt budowlany należy rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Natomiast przez budynek – zgodnie z art. 3 pkt 2 ww. ustawy – należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Zgodnie z art. 3 pkt 3 ww. ustawy przez budowle należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

W odniesieniu do przedstawionej we wniosku sprzedaży działki nr 364/296, z uwagi na powołane wyżej regulacje tut. Organ podatkowy stwierdza, że przedmiotem dostawy przez Wnioskodawcę będą tylko grunty niezabudowane. Niedokończona inwestycja budowlana w postaci fundamentów nie wypełnia definicji budynku, oraz nie nosi cech budowli. Trudno uznać, że wyżej wskazane prace na tak wstępnym etapie budowy stanowią budynek, budowlę lub ich część. Skutki prawnopodatkowe konkretnego zdarzenia powstają w momencie dokonanej dostawy nieruchomości, w której Wnioskodawca będzie posiadał jedynie grunt z fundamentami, który nie może być zaklasyfikowany ani w świetle przepisów prawa budowlanego, ani według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych jako budynek, budowla lub ich część.

Jak zauważył Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 12 lipca 2012 r. w sprawie C-326/11 J.J. Komen en Zonen Beheer Heerhugowaard BV: „Komisja Europejska ze swej strony uważa, że kwestia dostawy nowego budynku może pojawić się tylko w wypadku ukończenia przebudowy lub przynajmniej dostatecznego zaawansowania robót, aby powstał budynek istotnie odmienny, który może zostać zasiedlony” (pkt 31).

Jednocześnie, jak wskazuje orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i sądów krajowych, m.in. w wyroku z dnia 19 listopada 2009 r. w sprawie C-461/08 Don Bosco Onroerend Goed BV TSUE stwierdził, że: „dostawę działki, na której wciąż stoi stary budynek, który ma zostać rozebrany celem wzniesienia na jego miejscu nowej konstrukcji i którego rozbiórkę rozpoczęto przed tą dostawą oraz rozbiórkę tego budynku, uważać należy, w świetle podatku VAT, za stanowiące transakcję jednolitą mającą na celu jako całość dostawę nie tyle istniejącego budynku, co niezabudowanej działki. (...) Transakcja taka rozpatrywana w całości nie jest zatem objęta zwolnieniem z podatku VAT przewidzianym w art. 13 część B lit. g) szóstej dyrektywy niezależnie od stanu zaawansowania robót rozbiórkowych starego budynku w momencie rzeczywistej dostawy działki” (pkt 40 i 41 wyroku).

TSUE konkluduje tu w pkt 44, że: „(...) zwolnieniem z podatku VAT nie jest objęta dostawa działki, na której wciąż stoi stary budynek, który ma zostać rozebrany w celu wzniesienia na jego miejscu nowej konstrukcji i którego rozbiórka, do jakiej zobowiązał się sprzedający, rozpoczęła się przed tą dostawą. Takie transakcje dostawy i rozbiórki stanowią w świetle podatku VAT transakcję jednolitą mającą na celu jako całość dostawę nie tyle istniejącego budynku i gruntu, na którym stoi, co niezabudowanej działki, niezależnie od stanu zaawansowania robót rozbiórkowych starego budynku w momencie rzeczywistej dostawy działki”.

Natomiast w powołanym już wyżej wyroku z dnia z dnia 12 lipca 2012 r. w sprawie C-326/11 Trybunał Sprawiedliwości UE stwierdził: „Artykuł 13 część B lit. g) szóstej dyrektywy Rady w związku z art. 4 ust. 3 lit. a) owej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że zwolnienie z podatku od wartości dodanej przewidziane w tym pierwszym przepisie obejmuje transakcję dostawy nieruchomości, na którą składają się grunt i stary budynek w trakcie przebudowy w nowy budynek, jeżeli w momencie tej dostawy stary budynek został poddany jedynie częściowym robotom rozbiórkowym i przynajmniej w części był jeszcze użytkowany jako taki”.

Zatem, dla dokonania właściwej interpretacji przedmiotowej sprawy istotne jest ustalenie przedmiotu sprzedaży. Oceniając daną transakcję na gruncie podatku od towarów i usług należy mieć na względzie fakt, że fundamenty nie stanowią w świetle obowiązujących przepisów prawa budynku, budowli oraz ich części, a także aspekt gospodarczo-ekonomiczny i cel tej transakcji.

W przypadku, gdy przedmiotem dostawy jest nieruchomość zabudowana niedokończoną inwestycją budowlaną, która w myśl przepisów prawa budowlanego nie wypełnia definicji budynku, budowli lub ich części, należy dla potrzeb klasyfikacji prawnopodatkowej taki obiekt traktować jako teren niezabudowany. Sytuacja ta ma miejsce również, jeżeli fundamenty naniesione na grunt nie mają dla jego nabywcy żadnej wartości ekonomicznej i gospodarczej.

W związku z powyższym, w sytuacji sprzedaży działki gruntu oznaczonej nr 364/296, na której posadowiono fundamenty znajdzie zastosowanie stawka podatku właściwa dla dostawy gruntów niezabudowanych. Z wniosku wynika, że dla przedmiotowej działki została wydana decyzja o warunkach zabudowy, zatem stanowi ona teren budowlany w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy. Tym samym należy stwierdzić, że dostawa działki nr 364/296 podlegała opodatkowaniu podstawową stawką podatku w wysokości 23%, stosownie do art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a ust. 1 ustawy o VAT, gdyż dla przedmiotowej transakcji nie znalazło zastosowania zwolnienie przewidziane w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Podsumowując, sprzedaż wskazanych we wniosku Nieruchomości podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i w związku z tym, Wnioskodawca zobowiązany był do rozliczenia podatku VAT od przedmiotowej transakcji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Dodatkowo podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna rozstrzyga tylko w kwestii wyczerpująco przedstawionego we wniosku, zaistniałego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym. Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego.

Zaznaczyć zatem należy, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją aktualność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin