INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o. reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 6 października 2011 r. (data wpływu 7 października 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku nabytych usług – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 października 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku nabytych usług.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w branży restauracyjnej, w ramach sieci lokali gastronomicznych na terenie całej Polski. Ponadto prowadzi on działalność holdingową w zakresie zarządzania kapitałem poprzez utrzymywanie pakietu kontrolnego udziałów podmiotów zależnych oraz na dysponowaniu nimi. Jest podatnikiem VAT czynnym, zarejestrowanym na potrzeby VAT w Polsce.

Spółka udzieliła pożyczek na rzecz podmiotu powiązanego z siedzibą w Hiszpanii.

Obecnie Zainteresowany rozważa zbycie wspomnianej wierzytelności własnej z tytułu pożyczek na rzecz spółki zależnej z siedzibą na Węgrzech (dalej Nabywca). Nabywca nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski. Będzie on prowadził działalność w formie spółki akcyjnej i będzie podmiotem ze Spółką powiązanym.

Na dzień sprzedaży wierzytelności kwota główna pożyczki nie będzie wymagalna.

Dodatkowo, w ramach jednej umowy sprzedaży wierzytelności, zostanie również przeniesiona wierzytelność z tytułu naliczonych, lecz niezapłaconych odsetek od pożyczki. Na dzień sprzedaży odsetki naliczone, lecz niezapłacone nie będą jeszcze wymagalne.

Sprzedaż wierzytelności własnej przez Wnioskodawcę nastąpi w drodze umowy sprzedaży. Zgodnie z umową, wynagrodzenie z tytułu sprzedaży wierzytelności będzie określone w pieniądzu i będzie równe wartości rynkowej wierzytelności uwzględniającej (i) wartość nominalną wierzytelności, (ii) powiększoną o odsetki naliczone do dnia sprzedaży, (iii) a pomniejszoną o dyskonto.

Jednocześnie Nabywca planuje dokonanie podwyższenia kapitału zakładowego i zapasowego. Akcje nowej emisji Spółka obejmie po wartości przekraczającej ich wartość nominalną.

Rozliczenie nastąpi poprzez wpłatę gotówki przez Zainteresowanego – do wysokości wartości nominalnej podwyższonego kapitału zakładowego, a w pozostałym zakresie – poprzez potrącenie jego zobowiązania wobec Nabywcy z tytułu pokrycia zwiększonego kapitału zapasowego z zobowiązaniem Nabywcy wobec niego do zapłaty ceny z tytułu zakupu wierzytelności pożyczkowej (bezgotówkowo).

Tak więc, w ramach dwóch opisanych powyżej transakcji, co do zasady strony dokonają następujących czynności:

1. sprzedaży wierzytelności własnej przez Wnioskodawcę (powiększonej o naliczone do dnia sprzedaży odsetki) za cenę równą wartości rynkowej wierzytelności (uwzględniającej wartość nominalną wierzytelności, powiększoną o odsetki naliczone do dnia sprzedaży, a pomniejszoną o dyskonto, przykładowo: 100 (wartość nominalna plus naliczone odsetki) 1 (dyskonto) = 99 (cena sprzedaży wierzytelności)),
2. emisja akcji przez Nabywcę, gdzie zwiększenie kapitału zakładowego zostanie pokryte wpłatą gotówkową a nadwyżka ponad wartość nominalną obejmowanych akcji (równa cenie sprzedaży wierzytelności, przykładowo: 99) zostanie przekazana na kapitał zapasowy,
3. potrącenia wzajemnych zobowiązań i należności.

Spółka podkreśliła jednocześnie, iż realizowana przez strony transakcja nie stanowi wniesienia przez nią aportu w postaci wierzytelności w rozumieniu przepisów kodeksu spółek handlowych, ani też odpowiednich regulacji węgierskiego prawa handlowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy usługa ta będzie korzystała ze zwolnienia z opodatkowania VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, usługa ta będzie korzystała ze zwolnienia z opodatkowania VAT.

W opinii Zainteresowanego, jeżeli Nabywca świadczy na jego rzecz usługę podlegającą opodatkowaniu VAT, to usługa ta będzie korzystała ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

Należy bowiem zauważyć, iż zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Na podstawie art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy o VAT, zwolnienie to nie ma zastosowania do czynności ściągania długów, w tym factoringu. Również zgodnie z treścią przepisu art. 135 (1) (d) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm), państwa członkowskie zwalniają transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

Usługa w zakresie długów nie została zdefiniowana w ustawie o podatku VAT, zatem dla ustalenia, co można rozumieć przez tego rodzaju usługę należy odnieść się do definicji długu. Zgodnie z art. 353 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Przez dług można rozumieć obowiązek dłużnika do zaspokojenia interesu wierzyciela, określonego wierzytelnością. Wierzytelność oznacza zaś możliwość domagania się od dłużnika spełnienia tego świadczenia. Dług jest zatem bezpośrednio skorelowany z odpowiednią wierzytelnością.

Przedmiotem transakcji nabycia wierzytelności jest nabycie wierzytelności od dotychczasowego wierzyciela. Z momentem przelewu wierzytelności na nowego wierzyciela przechodzi możliwość domagania się od dłużnika spełnienia świadczenia pieniężnego lub rzeczowego. Zatem, skoro wierzytelność przechodząca na nowego wierzyciela jest skorelowana z powinnością dłużnika do spełnienia świadczenia (spłaty długu) to transakcję nabycia wierzytelności można potraktować, jako usługę w zakresie długów.

Natomiast należy pamiętać, że z usług zwolnionych z opodatkowania zostały wyłączone usługi ściągania długów. Tym samym należy również ustalić, czy usługi nabywania wierzytelności świadczone przez Nabywcę mogą być kwalifikowane, jako usługi ściągania długów (w tym usługi factoringu). Spółka podkreśliła, że w analizowanej sytuacji nabycie wierzytelności nie będzie wiązało się z windykacją długu na jej rzecz. W tych okolicznościach nie powinno znaleźć zastosowania wyłączenie ze zwolnienia przewidziane dla usług w zakresie ściągania długów.

NSA w wyroku z dnia 16 lutego 2010 r. (sygn. I FSK 2104/08) wyraźnie wskazał, w jakich okolicznościach usługi w zakresie nabywania wierzytelności (długu) korzystają ze zwolnienia od opodatkowania: „Zdaniem NSA sytuacja taka będzie obejmowała nabycie wierzytelności w sytuacji, gdy celem jej nabycia nie jest ściągnięcie długu, ale np. przejęcie podmiotu sprzedającego wierzytelność, a także jej odsprzedanie”.

Ponadto w opinii Zainteresowanego, w przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia ze świadczeniem usługi ściągania długów, gdyż wykonanie takiej usługi zakłada istnienie dwóch podmiotów – usługodawcy, który zobowiązuje się ściągnąć dług na rzecz drugiego podmiotu za wynagrodzeniem – oraz usługobiorcy, na rzecz którego ta usługa jest wykonywana.

Jak wskazał WSA w Opolu w wyroku z dnia 17 grudnia 2008 r. (sygn. I SA/Op 346/08), cesja wierzytelności nie zakłada ściągania przez nabywcę (cedenta) długu na rzecz zbywcy (cesjonariusza), gdyż „Transakcja zawierana pomiędzy cedentem a cesjonariuszem dotyczy jedynie przelewu wierzytelności z cedenta na cesjonariusza. W żadnym razie z wniosku nie wynika natomiast, że skarżąca zobowiązała się do jakichkolwiek działań polegających na ściąganiu długu na rzecz innego podmiotu. Jest to zresztą logiczne, skoro nabywając we własnym imieniu i na własny rachunek cudzą wierzytelność za własne środki finansowe podatnik wchodzi w miejsce dotychczasowego wierzyciela. Z tą chwilą wykonana zostaje transakcja pomiędzy cedentem a cesjonariuszem”.

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanej sprawie, transakcji nabycia wierzytelności nie można tym bardziej uznać za usługę factoringu, bowiem usługa taka wiąże się z dodatkowymi czynnościami wykonywanymi na rzecz usługobiorcy, polegającymi np.: na monitorowaniu płatności, prowadzeniu ksiąg rachunkowych, zarządzaniu aktywami finansowymi itp.

Zgodnie z podejściem prezentowanym przez sądy administracyjne, w tym WSA w Opolu w wyroku z dnia 29 kwietnia 2009 r. (sygn. I SA/Op 79/09) „(…) co do zasady factoring polega na tym, że faktor trudniący się zawodowo tego typu działalnością nabywa wierzytelności przysługujące przedsiębiorcy (faktorantowi) z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora”. W konsekwencji, w opinii Sądu jednorazowa sprzedaż wierzytelności nie stanowi jeszcze factoringu, a organ podatkowy bezpodstawnie opiera odmienną interpretację przepisów na wnioskach płynących z wyroku Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich w sprawie C-305/01, który dotyczył usługi factoringu, świadczonej przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą w tym zakresie.

Podobnie WSA w Poznaniu w wyroku z dnia 27 kwietnia 2009 r. (sygn. I SA/Po 8/09) uznał, że „(…) factoringiem nie będzie, jak to ma miejsce w rozpatrywanej sprawie, pojedyncza sprzedaż wierzytelności. Usługi factoringu cechuje stałość - wierzytelności są przejmowane przez faktora na bieżąco i co do zasady są usługami o charakterze ciągłym (por. Martini J., Karpesiuk Ł., VAT w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości Wydawnictwo C.H. BECK, str. 439)”.

Odnosząc powyższe do sytuacji opisanej w niniejszej sprawie, Zainteresowany stoi na stanowisku, że usługa świadczona przez Nabywcę powinna zostać zwolniona z opodatkowania VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Wnioskodawca prowadzi m.in. działalność holdingową, która koncentruje się na zarządzaniu kapitałem poprzez utrzymywanie pakietu kontrolnego udziałów podmiotów zależnych oraz na dysponowaniu nimi. Jest on podatnikiem VAT czynnym zarejestrowanym na potrzeby VAT w Polsce.

Zainteresowany rozważa zbycie wierzytelności własnej z tytułu udzielonych pożyczek na rzecz spółki zależnej z siedzibą na Węgrzech (Nabywcy). Nabywca nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski. Będzie on prowadził działalność w formie spółki akcyjnej i będzie podmiotem ze Spółką powiązanym. Dodatkowo, w ramach jednej umowy sprzedaży wierzytelności, zostanie również przeniesiona wierzytelność z tytułu naliczonych, lecz niezapłaconych odsetek od pożyczki. Sprzedaż wierzytelności własnej przez Wnioskodawcę nastąpi w drodze umowy sprzedaży. Zgodnie z umową, wynagrodzenie z tytułu sprzedaży wierzytelności będzie określone w pieniądzu i będzie równe wartości rynkowej wierzytelności uwzględniającej (i) wartość nominalną wierzytelności, (ii) powiększoną o odsetki naliczone do dnia sprzedaży, (iii) a pomniejszoną o dyskonto.

Wierzytelność jest prawem jednego podmiotu do żądania od drugiego podmiotu pewnego zachowania się zwanego świadczeniem (wyrażalnym pieniężnie). Przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności, które zgodnie z art. 510 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), następuje na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności. Wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie praw do wierzytelności, jako niematerialnych praw majątkowych, co do zasady, stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy. Jednakże w tym przypadku o świadczeniu usług można mówić jedynie w odniesieniu do nabywcy tych wierzytelności. A zatem, usługą jest nabycie wierzytelności danego podmiotu w celu jej wykorzystania do operacji prawno-gospodarczych.

W tym miejscu wskazać należy, że w interpretacji indywidualnej z dnia 5 stycznia 2012 r., nr ILPP4/443-677/11-8/EWW stwierdzono, iż Zainteresowany będzie podatnikiem z tytułu importu świadczonych na jego rzecz przez Nabywcę usług, zobowiązanym do odpowiedniego rozliczenia i udokumentowania ich importu.

W sprawie będącej przedmiotem pytania, zasadniczą kwestią jest dokonanie analizy przepisów dotyczących zwolnienia od podatku importu ww. usług.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%, z zastrzeżeniem art. 146f.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienia od podatku.

I tak, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Stosownie natomiast do art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do czynności ściągania długów, w tym factoringu.

Należy zauważyć, iż wskazane wyżej wyłączenie usług ściągania długów i factoringu ze zwolnienia od podatku od towarów i usług zgodne jest z przepisem art. 13B (1) (d) Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz. Urz. WE L Nr 145, str. 1 ze zm.), obowiązującej do dnia 31 grudnia 2006 r. Stosownie bowiem do ww. przepisu, Państwa Członkowskie zwalniają transakcje, nie naruszając innych przepisów Wspólnoty, na warunkach, które ustalają w celu zapewnienia właściwego i prostego zastosowania zwolnień od podatku i zapobieżenia oszustwom podatkowym, unikaniu opodatkowania lub nadużyciom, transakcje, łącznie z negocjacjami, dotyczące depozytu i bieżących rachunków, płatności, transferów, długów, czeków i papierów wartościowych, z wyjątkiem jednakże odzyskiwania długów i factoringu.

Ponadto, zgodnie z treścią przepisu art. 135 (1) (d) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007 r., państwa członkowskie zwalniają transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

Dodatkowo wskazać należy, że Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 26 czerwca 2003 r. w sprawie C-305/01, definiując factoring, o którym mowa w ww. przepisie Szóstej Dyrektywy podkreślił, iż działalność gospodarcza, w ramach której podmiot gospodarczy nabywa wierzytelności, przejmując ryzyko niewywiązania się dłużnika ze zobowiązania i w zamian wystawia swojemu klientowi faktury z tytułu prowizji, stanowi odzyskiwanie długów w rozumieniu art. 13B (d) (3) tej Dyrektywy i dlatego działalność ta wyłączona jest ze zwolnienia określonego w tym przepisie.

Usługi ściągania długów i factoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady, factoring polega na tym, że faktor trudniący się zawodowo tego typu działalnością nabywa wierzytelności przysługujące przedsiębiorcy (faktorantowi) z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora.

W pojęciu usług ściągania długów i factoringu mieści się zatem m.in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odprzedaży. Usługa tego typu polegająca na „wyręczeniu” klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez możliwości skorzystania ze zwolnienia.

Zainteresowany prowadzi m.in. działalność holdingową, która koncentruje się na zarządzaniu kapitałem poprzez utrzymywanie pakietu kontrolnego udziałów podmiotów zależnych oraz na dysponowaniu nimi. Jest on podatnikiem VAT czynnym, zarejestrowanym na potrzeby VAT w Polsce. W ramach działalności, dokona on importu usług uwolnienia go od ciężaru ekonomicznego wierzytelności własnej, świadczonych na jego rzecz przez Nabywcę. Sprzedaż wierzytelności własnej przez Wnioskodawcę nastąpi w drodze umowy sprzedaży, zgodnie z którą wynagrodzenie z tytułu sprzedaży wierzytelności będzie określone w pieniądzu i będzie równe wartości rynkowej wierzytelności uwzględniającej (i) wartość nominalną wierzytelności, (ii) powiększoną o odsetki naliczone do dnia sprzedaży, (iii) a pomniejszoną o dyskonto.

Odnosząc powołane wyżej regulacje prawne do opisu sprawy stwierdzić należy, że nabycie przedmiotowej wierzytelności przez Nabywcę należy zaklasyfikować jako obrót wierzytelnościami w celu sprzedaży lub windykacji, bowiem powoduje ono niewątpliwie „uwolnienie” cedenta (Zainteresowanego) od ciężaru egzekwowania wierzytelności i stanowić będzie czynność odzyskiwania długów wyłączoną ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Koncepcja odzyskiwania długów nie zależy bowiem od sposobu, w jaki odzyskiwanie się odbywa. Pojęcie odzyskiwania długów dotyczy jasno sprecyzowanych transakcji finansowych mających na celu uzyskanie zapłaty wierzytelności pieniężnej (vide: pkt 77 i pkt 78 wyroku w sprawie C-305/01).

Reasumując, należy stwierdzić, iż import usług nabycia wierzytelności nie będzie korzystał ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, bowiem czynność polegająca na obrocie wierzytelnościami, stanowić będzie usługę polegającą na uwolnieniu od wykonywania czynności związanych ze ściąganiem długu i ryzyka jego nieściągnięcia, która nie będzie korzystała, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 40 w zw. z ust. 15 ustawy, ze zwolnienia od podatku VAT.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż w sprawie powołanych przez Zainteresowanego wyroków sądów administracyjnych wskazać należy, że stanowią one rozstrzygnięcia w indywidualnych sprawach, do których się zawężają, przez co nie mają wpływu na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie.

Informuje się także, iż w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w zakresie zwolnienia od podatku nabytych usług. Natomiast w pozostałych zakresach dotyczących stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wydane zostały odrębne interpretacje indywidualne z dnia 5 stycznia 2012 r. nr ILPP4/443 677/11 2/EWW, nr ILPP4/443 677/11-3/EWW, nr ILPP4/443-677/11-4/EWW, nr ILPP4/443 677/11-5/EWW, nr ILPP4/443 677/11-6/EWW, nr ILPP4/443 677/11-7/EWW, nr ILPP4/443 677/11-8/EWW, nr ILPP4/443 677/11-10/EWW, nr ILPP4/443 677/11-11/EWW.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.