Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB3/4510-145/15-3/16-S/KJ
z 16 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) w związku z art. 16 ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1649) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów mając na uwadze prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 14 grudnia 2015 r., sygn. akt I SA/Łd 1222/15 (data wpływu 14 marca 2016 r.) stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 21 kwietnia 2015 r. (data wpływu 27 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zwolnienia przedmiotowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 kwietnia 2015 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

… spółka z o.o. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) prowadzi działalność w zakresie produkcji płytek ceramicznych. Produkcja płytek odbywa się w kilku zakładach należących do spółki, między innymi w zakładzie …. Zakład ten uzyskał zezwolenie nr … z dnia 15 maja 2009 r. na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie … Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: SSE).

Na podstawie zezwolenia ww. Spółka może korzystać ze zwolnienia podatkowego z podatku dochodowego od osób prawnych z tytułu przeprowadzenia nowej inwestycji i korzysta z niego od dnia 1 maja 2011 r.

W katalogu pozycji wymienionych do zwolnienia we wskazanym zezwoleniu, mieszczą się następujące pozycje (PKWiU 2008):

1. Płytki ceramiczne i płytki chodnikowe ceramiczne (23.31);
2. Cegły, dachówki, materiały budowlane, z wypalanej gliny (23.32);
3. Wyroby sanitarne ceramiczne (23.42);
4. Pozostałe wyroby ceramiczne (23.49);
5. Żwir, glina, piasek i kaolina (08.12);
6. Minerały chemiczne i minerały do produkcji nawozów (08.91).
   
   

W dniu 12 października 2014 r. ok. godz. 3.00 w zakładzie produkcyjnym w … doszło do krótkotrwałego pożaru centrali olejowej na wydziale pras. W wyniku pożaru uszkodzeniu uległy również dwie szafy sterownicze z ich osprzętem oraz spaleniu uległy worki z pigmentami o wartości ok. 60 tys. zł. Uszkodzone urządzenia wraz z osprzętem oraz zniszczone materiały służyły do produkcji wyrobów, których sprzedaż objęta jest zwolnieniem z podatku dochodowego od osób prawnych jako dochód z działalności prowadzonej na terenie SSE. Mienie zakładu było objęte ubezpieczeniem od zdarzeń losowych. Odszkodowanie, które podatnik otrzymał od Zakładu Ubezpieczeń zostało przeznaczone na naprawę uszkodzonych urządzeń i zakup zniszczonych materiałów, tj. na pokrycie strat w majątku obrotowym i trwałym. Odszkodowaniem została objęta także kwota kosztów wywozu i utylizacji odpadów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przychód Spółki, który powstanie z tytułu uzyskania odszkodowania za szkody powstałe w wyniku pożaru mienia może być uznany za dochód w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. za dochód uzyskany z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych i czy w związku z tym dochód ten zwolniony jest z podatku dochodowego od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.) nie zawiera wyczerpującego katalogu zdarzeń kwalifikowanych jako przychód, wymieniając jedynie, co „w szczególności” stanowi przychód w świetle tej ustawy.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, przychodami (z zastrzeżeniem wyjątków wskazanych w ustawie, niedotyczących niniejszego stanu faktycznego) są otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

W myśl art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 281), dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 tej ustawy, przez osoby prawne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione z podatku dochodowego na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Zwolnienie to stanowi pomoc publiczną, przy czym wielkość tej pomocy nie może przekroczyć jej maksymalnej wielkości określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 4 ust. 4 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych. W świetle art. 16 ust. 1 tej ustawy podstawą do korzystania z pomocy publicznej, udzielanej z ustawą, jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy, uprawniające do korzystania z pomocy publicznej, zwane dalej „zezwoleniem”.

Jednocześnie z art. 17 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że powyższe zwolnienie przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy na podstawie zezwolenia, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Prowadzenie działalności gospodarczej w specjalnej strefie ekonomicznej i wynikające stąd zwolnienie dochodów pochodzących z tej działalności jest wyjątkiem od zasady równości i sprawiedliwości opodatkowania, w związku z tym przepisy dotyczące zwolnień muszą być interpretowane ściśle, zgodnie z ich wykładnią językową. Dokonując zatem oceny zakresu zwolnień podatkowych, należy uwzględnić, że wolny od podatku dochodowego od osób prawnych jest wyłącznie dochód uzyskany z działalności gospodarczej, w zakresie określonym w zezwoleniu, prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej. Jeżeli dany rodzaj (przedmiot) działalności gospodarczej nie jest wymieniony w zezwoleniu, to dochód z takiej działalności nie podlega zwolnieniu. Podobnie w przypadku, gdy dany rodzaj działalności jest prowadzony poza terenem strefy, wówczas również działalność taka nie będzie podlegała zwolnieniu. Należy jednak zwrócić uwagę, że z działalnością gospodarczą prowadzoną na terenie SSE wiąże się szereg różnorodnych zdarzeń gospodarczych, które mogą generować po stronie przedsiębiorcy przychód.

Ujęcie wszystkich zdarzeń w sposób enumeratywny w katalogu, który wynika z udzielanych zezwoleń na prowadzenie działalności na terenie SSE jest w praktyce niemożliwe. Należy zatem uznać, że zwolnieniem objęte są wszystkie te dochody, które są następstwem działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE na podstawie zezwolenia, nawet jeśli zdarzenie gospodarcze, w wyniku którego otrzymano ten dochód nie zostało wprost zapisane w treści uzyskanego zezwolenia.

Ponadto wskazać należy, że powołane regulacje ustawowe nie wprowadzają ograniczenia zwolnienia jedynie od dochodów uzyskanych ze sprzedaży produktów wytworzonych na terenie strefy, lecz wskazują, że zwolnieniem objęte są dochody uzyskane w wyniku prowadzenia działalności gospodarczej na terenie strefy na podstawie zezwolenia. Na rezultat podatkowy Spółki, osiągany w wyniku działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE na podstawie zezwolenia, składają się zaś – obok działalności operacyjnej – również zyski i straty nadzwyczajne. Są one stałym i nierozerwalnym elementem działalności prowadzonej na terenie SSE. Tym samym kwoty uzyskanych odszkodowań, bezpośrednio związanych z działalnością Oddziału objętą zezwoleniem strefowym i służące wyłącznie tej działalność, podlegają zwolnieniu z podatku dochodowego od osób prawnych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy. Odszkodowania od ubezpieczyciela z tytułu utraconego mienia, uzyskane przez Wnioskodawcę w związku z powstałą w wyniku pożaru szkodą (stratą losową) na terenie strefy powinny stanowić przychód działalności zwolnionej z opodatkowania, także z tego powodu, że – jak wskazano wyżej – odszkodowanie to dotyczy majątku, który znajdował się na terenie strefy i służył celom, do których został zakupiony. Wobec tego otrzymane tytułem odszkodowania od ubezpieczyciela środki pieniężne, wynikające z polisy ubezpieczeniowej, stanowić będą zwolnione przychody strefowe.

Dla przykładu Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 15 października 2010 r., znak ILPB3/423-617/10-5/MM stwierdził, że „odszkodowania od ubezpieczyciela z tytułu zysku utraconego w związku ze spadkiem obrotów ze sprzedaży oraz wzrostem kosztów wytworzenia działalności strefowej w wyniku zdarzenia losowego – niezawinionego przez Spółkę – rekompensują straty poniesione w wyniku przerwy w działalności gospodarczej objętej zezwoleniem strefowym i są bezpośrednim następstwem szkody w mieniu wykorzystywanym do prowadzenia tej działalności. Tym samym, odszkodowanie z tytułu utraconego zysku powinno podlegać zwolnieniu z opodatkowania, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Reasumując powyższe, odszkodowania uzyskane przez Spółkę z tytułu utraconego zysku w związku z przerwą w działalności produkcyjnej objętej zezwoleniem, stanowią przychód strefowy.

Podobnie Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 18 czerwca 2010 r., znak ITPB3/423-135/10/MK uznał za prawidłowe stanowisko podatnika, że: „skoro odszkodowanie otrzymane jest w związku z niezamówieniem wyrobów produkowanych na terenie strefy na podstawie zezwolenia, otrzymane przez Spółkę środki będą stanowić przychód z działalności prowadzonej na terenie strefy objętej zezwoleniem. Konsekwentnie, przychód ten powinien być zwolniony z podatku na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 tej ustawy , tym bardziej, że w przypadku realizacji zamówienia, Spółka osiągnęłaby przychód w pełni zakwalifikowany do działalności objętej zezwoleniem, a tym samym zwolniony z opodatkowania”.

Analogiczne stanowisko zostało zaprezentowane również m.in. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 17 lutego 2010 r., znak IBPBI/2/423-1414/09/PC – zgodnie z interpretacją, odszkodowanie otrzymane przez podatnika w wyniku ugody sądowej, związane z rekompensatą utraconych korzyści wynikających z opóźnienia w uruchomieniu nowej hali produkcyjnej położonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej i wykorzystywanej w działalności objętej treścią zezwolenia stanowi przychód objęty zwolnieniem podatkowym, a także przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 24 sierpnia 2011 r., znak IBPBI/2/423-612/11/AP – zgodnie z interpretacją, odszkodowanie związane z wadami składnika majątku wykorzystywanego przez podatnika do działalności prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej i objętej treścią zezwolenia stanowi przychód objęty zwolnieniem podatkowym.

Podejście tego rodzaju wskazywane jest również w literaturze przedmiotu. I tak na przykład w: „Prawne i podatkowe aspekty prowadzenia działalności w Specjalnych Strefach Ekonomicznych” (Wolters Kluwer Polska, 2010, s. 199) wskazuje się m.in, że „(...) kary, odszkodowania i innego typu świadczenia umowne otrzymywane są najczęściej w bezpośredniej korelacji do rozliczeń działalności podstawowej. Stąd, jeżeli tylko dotyczą działalności strefowej, możliwe jest zaliczenie tego typu przychodów do działalności zwolnionej”.

Reasumując, przychód Spółki, który powstanie z tytułu uzyskania odszkodowania za szkody powstałe w wyniku pożaru mienia może być uznany za dochód w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. za dochód uzyskany z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych i w związku z tym dochód ten zwolniony jest z podatku dochodowego od osób prawnych.

Po rozpatrzeniu wniosku Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów wydał interpretację indywidualną z dnia 14 lipca 2015 r., nr IPTPB3/4510-145/15-2/KJ, dotyczącą podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zwolnienia przedmiotowego, w której uznał stanowisko przedstawione przez Wnioskodawcę za nieprawidłowe.

Interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego z dnia 14 lipca 2015 r. nr IPTPB3/4510-145/15-2/KJ doręczono Wnioskodawcy w dniu 17 lipca 2015 r.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem Wnioskodawca pismem z dnia 30 lipca 2015 r. (data wpływu 3 sierpnia 2015 r.) wezwał Organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej.

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów orzekł, że brak jest podstaw do zmiany indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, co stwierdzone zostało w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia 24 sierpnia 2015 r., nr IPTPB3/4510-1-34/15-2/KJ.

Odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa doręczono Spółce w dniu 26 sierpnia 2015 r.

Na powyższą interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego z dnia 14 lipca 2015 r., nr IPTPB3/4510-145/15-2/KJ, dotyczącą podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zwolnienia przedmiotowego Wnioskodawca wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 25 września 2015 r. (data wpływu 28 września 2015 r.), uzupełnioną pismem procesowym z dnia 29 września 2015 r. (data wpływu 1 października 2015 r.).

Pismem z dnia 22 października 2015 r., nr IPTPB3/4510-3-40/15-3/KJ, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów udzielił odpowiedzi na skargę z wnioskiem o jej oddalenie.

Wyrokiem z dnia 14 grudnia 2015 r., sygn. akt I SA/Łd 1222/15 (otrzymanym w dniu 7 stycznia 2016 r.) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi działającego w imieniu Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2015 r., nr IPTPB3/4510-145/15-2/KJ w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

W ww. wyroku Sąd stwierdził, że w ocenie Sądu skarga zasługuje na uwzględnienie. Rozpatrzenie skargi należy rozpocząć od kwestii procesowych (będących również elementem skargi), albowiem kwestie merytoryczne winny być rozpoznane przez organy podatkowe w zgodzie z wymogami formalnymi, co daje dopiero podstawy do rozpatrzenia prawidłowości wykładni przepisów prawa materialnego w interpretacji podatkowej.

Mając powyższe na uwadze Sąd stwierdził, że skarga zasługiwała na uwzględnienie, ponieważ zaskarżona interpretacja została wydana z naruszeniem przepisów proceduralnych, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W sprawach pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego, nie dokonuje się ustaleń co do faktów (stanu faktycznego sprawy), poprzestając na opisie określonego stanu przedstawionego przez wnioskodawcę, chyba że informacje wnioskodawcy nie są wystarczające do zajęcia pełnego stanowiska. Jedynie w takim przypadku, i to w drodze wyjątku, organ może wezwać stronę do uzupełnienia stanu faktycznego na podstawie art. 169 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa w zw. z art. 14h tej ustawy. Wydający interpretację organ przyjmuje zatem istnienie pewnego stanu rzeczy, formułując na jego tle stanowisko co do rozumienia (wykładni) wywołujących wątpliwości przepisów prawa. W związku z tym ocena prawna stanowiska pytającego powinna być tak sformułowana, aby wynikało z niej w sposób nie pozostawiający wątpliwości, jak powinien w określonym stanie faktycznym postąpić podatnik, aby nie narażać się na ewentualne ujemne konsekwencje przy realizacji obowiązków podatkowych (zdarzenie przyszłe), ewentualnie czy postąpił prawidłowo dokonując lub nie dokonując pewnych czynności (zaistniały stan faktyczny). Uzasadnienie prawne, o którym mowa w art. 14c § 2 Ordynacji podatkowej musi stanowić rzetelną informację dla wnioskodawcy, dlaczego w jego sprawie dane przepisy znajdują zastosowanie i dlaczego wyrażony przez niego pogląd nie zasługuje na uwzględnienie. Wymogów tych nie spełnia objęcie interpretacją tylko części stanu faktycznego lub prawnego opisanego we wniosku, albo zbyt ogólne odniesienie się do stanowiska wyrażonego przez wnioskodawcę.

W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie doszło do naruszenia art. 14c § 1 i 2 ustawy Ordynacja podatkowa.

Zgodnie z art. 14c § 1 ww. ustawy interpretacja indywidualna winna zawierać ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie. W razie negatywnej oceny stanowiska wnioskodawcy, jak to ma miejsce w badanej sprawie, interpretacja indywidualna winna zawierać wskazanie prawidłowego stanowiska wraz z uzasadnieniem prawnym, o czym stanowi § 2 powołanego przepisu. Stanowisko organu zawsze musi być ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Uzasadnienie prawne musi natomiast stanowić rzetelną informację dla wnioskodawcy, dlaczego w jego sprawie znajdują zastosowanie określone przepisy, a także dlaczego wyrażony przez niego pogląd nie zasługuje na uwzględnienie. Dopiero ocena stanowiska wnioskodawcy i stanowisko własne organu podatkowego składają się na interpretację, przy czym ocena z istoty swojej musi, obok krytyki lub aprobaty stanowiska wnioskodawcy, zawierać „wyjaśnienie” dlaczego takie a nie inne stanowisko zostało zajęte. W niniejszej sprawie Organ nie przychylił się do stanowiska Wnioskodawcy uznając, że przychód Spółki, który powstanie z tytułu uzyskania odszkodowania za szkody powstałe w wyniku pożaru mienia, nie może być uznany za dochód w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 34 O.p. Uzasadniając swoje stanowisko w powyższym zakresie Organ uczynił to w sposób na tyle lakoniczny, że nie sposób uznać, że w zakresie przedstawienia argumentacji prawnej prawidłowo wykonał obowiązek wynikający z treści art. 14c § 1 i 2 Ordynacji podatkowej. Argumentacja organu ogranicza się jedynie do przytoczenia brzmienia przepisów prawa, a następnie do zdawkowej konstatacji, że wobec ich brzmienia stanowisko Wnioskodawcy nie zasługuje na uwzględnienie.

Zdaniem Sądu, trzeba podkreślić, że Organ wydając zaskarżoną interpretację zupełnie pominął argumenty Spółki. Ponownie podnieść należy, że w przypadku negatywnej oceny stanowiska wnioskodawcy interpretacja indywidualna winna zawierać ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. W tym obszarze ocena ta dotyczy możliwości zastosowania i prawidłowości wykładni przepisów prawa powołanych oraz interpretowanych w stanowisku własnym wnioskodawcy. Następnie, na podstawie art. 14c § 2 Ordynacji podatkowej (w przypadku negatywnej oceny stanowiska wnioskodawcy), indywidualna interpretacja zawiera wskazanie prawidłowego stanowiska wraz z uzasadnieniem prawnym. Inaczej mówiąc, w takiej sytuacji postępowanie organu interpretującego przebiega dwuetapowo, najpierw dokuje on oceny prawnej stanowiska wyrażonego we wniosku, a następnie zawiera przytoczenie własnego prawidłowego stanowiska wraz z jego prawnym usprawiedliwieniem.

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy Sąd stwierdził, że z wydanej interpretacji wynika, że Organ interpretujący w ogóle odstąpił od etapu pierwszego, tj. nie dokonał w żadnej mierze oceny prawnej stanowiska Wnioskodawcy wraz z przytoczonymi przez niego regulacjami prawnymi, przechodząc od razu do wskazania prawidłowego według niego stanowiska wraz z jego lakonicznym uzasadnieniem prawnym.

W ocenie Sądu, powyższe nieustosunkowanie się do argumentacji wniosku, popartej wskazywanymi przez Spółkę interpretacjami prowadzi do wniosku, że wydana interpretacja narusza przepisy prawa i zarzut Spółki jest zasadny.

Zgodnie z niekwestionowanym stanowiskiem judykatury, nieuzasadnione pominięcie orzecznictwa sądowego, czy też interpretacji indywidualnych rozstrzygających podobne kwestie prawne do poruszonej we wniosku o wydanie interpretacji, bądź też lakoniczne ustosunkowanie się do nich, narusza wyrażoną w art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej zasadę prowadzenia postępowania podatkowego w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych W przypadku interpretacji indywidualnych, do których art. 121 § 1 ww. ustawy należy stosować odpowiednio, organ podatkowy winien argumentację sądu zawartą w wyroku lub innej interpretacji, powołanych we wniosku o interpretację indywidualną, uznać za stanowisko wnioskodawcy i dokonać oceny tego stanowiska zgodnie z art. 14c § 1 i § 2 ww. ustawy. Zbyt lakoniczne odniesienie się w zaskarżonej interpretacji do innych rozstrzygnięć, do których odnosi się Spółka we wniosku, stanowi naruszenie przepisów postępowania. Poinformowanie, że powołane we wniosku interpretacje indywidualne zostały wydane w indywidualnych sprawach innych wnioskodawców i nie mogą stanowić źródła praw i obowiązków dla innych podatników, jest oczywiście uzasadnione, ale powinno być ono uzupełnione odpowiednią argumentacją prawną, z której strona uzyska informację dlaczego powyższe orzeczenia, czy interpretacje nie znajdują zastosowania w jej sprawie, ewentualnie z jakiego powodu organ uważa, że stanowisko zawarte w powołanych przez Spółkę interpretacjach było błędne. Takie działanie jest obowiązkiem organów na podstawie art. 121 Ordynacji podatkowej i konsekwencją stosowania w praktyce zasady zaufania.

W ocenie Sądu, trudno powyższe uzasadnienie negatywnej dla Spółki odpowiedzi na pytanie uznać za spełniające rygory uzasadnienia prawnego, o którym mowa w art. 14c § 1 i 2 Ordynacji podatkowej.

Zdaniem WSA, argumenty, którymi Organ opisuje swoje stanowisko w sprawie, w swojej istocie nie ma charakteru uzasadnienia prawnego, a jedynie sprowadza się do rozstrzygnięcia wniosku o wydanie interpretacji poprzez stwierdzenie, że zwolnienie nie ma zastosowania, bowiem odszkodowanie nie jest dochodem w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tylko przychodem Spółki, a zwolnienie stosuje się do dochodu, nie zaś do przychodu, a te pojęcia nie są tożsame.

Zgodzić się należy z argumentacją skargi, że w związku z tym przysporzeniem majątkowym (odszkodowanie), Spółka nie poniosła żadnych kosztów uzyskania przychodu. Skoro dochodem jest przychód pomniejszony o koszty jego uzyskania, a w niniejszej sprawie koszty uzyskania odszkodowania nie istnieją, to odszkodowanie otrzymane przez Spółkę może stanowić dochód.

Warto również zaznaczyć, że Organ wskazał w swoim rozstrzygnięciu, że art. 17 ust. 1 pkt 34 O.p. zawiera w swej treści pojęcie „dochód” i ustawodawca zwolnił na mocy tego przepisu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych „dochód” a nie „przychód”. Z tego względu prawidłowe rozróżnienie pojęcia „dochód” i „przychód” na gruncie zaistniałego stanu faktycznego jest niezbędne dla właściwego rozstrzygnięcia sprawy.

Podsumowując, w opisanej wyżej sytuacji, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uznał, że zaskarżona interpretacja narusza przepisy prawa procesowego, co nie pozostaje bez wpływu na rozstrzygnięcie i skutkuje jej uchyleniem. Z tego powodu Sąd odstąpił od analizy merytorycznej udzielonej interpretacji. Sąd bowiem nie jest uprawniony do zastępowania organu administracji publicznej i do orzekania merytorycznego. Może jedynie badać zgodność z prawem zaskarżonego aktu, a skoro w analizowanym przypadku akt ten okazał się niezgodny z przepisami prawa procesowego, dokonywanie oceny merytorycznej było przedwczesne. Rozpoznając ponownie sprawę Organ dokona wnikliwej analizy stanu faktycznego i oceny stanowiska przedstawionego przez Wnioskodawcę, wzywając go w razie wątpliwości, w trybie art. 169 w zw. z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, do uzupełnienia stanu faktycznego o niezbędne dla wydania prawidłowej interpretacji informacje. Przede wszystkim zaś interpretacja powinna zostać uzupełniona odpowiednią argumentacją prawną, z której Strona uzyska informację, dlaczego przywołane we wniosku interpretacje nie znajdują zastosowania w Jej sprawie, ewentualnie dlaczego Organ uważa, że zwarte w nich stanowisko było błędne oraz szerzej uzasadni kwestię negatywnego odniesienia się przez Organ do stanowiska Wnioskodawcy w zakresie odpowiedzi na zadane pytanie.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd stwierdził, że zaskarżona interpretacja wydana została z naruszeniem art. 14c § 1 i 2 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej o skutku mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy i orzekł jak w sentencji wyroku stosując przepis art. 146 § 1 p.p.s.a.

W dniu 14 marca 2016 r. wpłynęło do tutejszego Organu prawomocne od dnia 9 lutego 2016 r. orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 14 grudnia 2015 r., sygn. akt I SA/Łd 1222/15.

W związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 14 grudnia 2015 r., sygn. akt I SA/Łd 1222/15 ponownemu rozpatrzeniu podlega złożony przez Wnioskodawcę wniosek z dnia 21 kwietnia 2015 r. (data wpływu 27 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 14 grudnia 2015 r., sygn. akt I SA/Łd 1222/15 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie zwolnienia przedmiotowego jest prawidłowe.

Specjalne strefy ekonomiczne są częścią terytorium kraju wyodrębnioną administracyjnie, na której możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach, a w szczególności korzystania ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych lub podatku dochodowego od osób fizycznych, o czym stanowi art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 282).

Podstawą do korzystania ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej (art. 16 ww. ustawy).

Zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, o którym mowa w cytowanym powyżej przepisie, uprawnia do prowadzenia działalności gospodarczej na terenie strefy i korzystania z pomocy publicznej. Określa ono przedmiot i warunki prowadzenia działalności (art. 16 ust. 1 i 2 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych).

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.), wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Równocześnie art. 17 ust. 4 ww. ustawy stanowi, że powyższe zwolnienie przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy.

Podkreślenia wymaga fakt, że prowadzenie działalności gospodarczej w specjalnej strefie ekonomicznej i wynikające stąd zwolnienie dochodów pochodzących z tej działalności jest wyjątkiem od zasady równości i sprawiedliwości opodatkowania, w związku z tym przepisy dotyczące zwolnień muszą być interpretowane ściśle, zgodnie z ich wykładnią językową.

Dokonując oceny zakresu zwolnień podatkowych, należy uwzględnić, że wolny od podatku dochodowego od osób prawnych jest wyłącznie dochód uzyskany z działalności gospodarczej, w zakresie określonym w zezwoleniu, prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej. Jeżeli dany rodzaj (przedmiot) działalności gospodarczej nie jest wymieniony w zezwoleniu, to dochód z takiej działalności nie podlega zwolnieniu. Podobnie w przypadku, gdy dany rodzaj działalności jest prowadzony poza terenem strefy, wówczas również działalność taka nie podlega zwolnieniu.

Jak stanowi treść art. 7 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; (…).

Dochodem, z zastrzeżeniem art. 10, 11 i 24a, jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą (art. 7 ust. 2 ww. ustawy).

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji przychodu. Przepis art. 12 tej ustawy, regulujący kwestię przychodów, nie wymienia źródeł przychodu, lecz określa zdarzenia, których wystąpienie powoduje powstanie obowiązku podatkowego. Poprzez przykładowe wyliczenie zawarte w kolejnych ustępach art. 12 ustawodawca precyzuje więc jedynie rodzaje przychodów. Ponadto wylicza jakiego rodzaju wpływy pieniężne podmiotu gospodarczego nie są zaliczane do przychodów.

Przychodami są więc w szczególności: otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe, a w zakresie przychodów związanych z działalnością gospodarczą także przychody należne, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont (art. 12 ust. 1 pkt 1 oraz ust. 3 ww. ustawy).

Ustawodawca nie zastrzega, że przychodem są tylko wymienione w art. 12 ustawy pożytki, które są wprost wynikiem realizacji celu działalności gospodarczej osoby prawnej. Wszelkie wpłaty pieniężne, o ile spełniają inne wymagania podane w rozdziale 2 ustawy, mogą być uznane za przychód osoby prawnej zwłaszcza, że listę pożytków – stanowiącą katalog zamknięty, którego zakres nie podlega rozszerzeniu czy też zawężeniu – które nie mogą być zaliczone do przychodów, zawarto w ust. 4 cytowanego przepisu (brak w nim jednakże przychodu pochodzącego z odszkodowania). Zatem, bez znaczenia przy rozpoznawaniu przychodu pozostaje źródło pochodzenia tych środków. Oznacza to, że wszystkie środki pieniężne jakie wpływają na rachunek Spółki stanowią, w rozumieniu ustawy podatkowej, przychód. Dotyczy to zarówno należności będących wprost wynikiem prowadzonej działalności gospodarczej, jak również innych definitywnych przysporzeń finansowych, jakimi niewątpliwie są odszkodowania.

Należy zwrócić uwagę, że z działalnością gospodarczą prowadzoną na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, tak jak z każdą działalnością gospodarczą wiąże się szereg różnorodnych zdarzeń gospodarczych, które mogą generować po stronie przedsiębiorcy przychód. Ujęcie tych zdarzeń w enumeratywnym katalogu, który wynikałby z treści zezwolenia na prowadzenie działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej jest w praktyce niemożliwe, dlatego też w odniesieniu do tych zdarzeń, w celu ustalenia czy wygenerowany przez nie dochód jest objęty zwolnieniem, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy badać czy mieszczą się one w kategorii dochodu z działalności prowadzonej na terenie strefy.

Podkreślić również trzeba, że na rezultat podatkowy Spółki osiągany w wyniku działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy na podstawie zezwolenia składają się również zyski i straty nadzwyczajne powstające na skutek zdarzeń trudnych do przewidzenia. Pomimo nieprzewidywalnego charakteru powyższych zdarzeń są one stałym, nierozerwalnym elementem ryzyka prowadzonej na terenie strefy działalności.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Spółka jest przedsiębiorstwem produkcyjnym działającym w specjalnej strefie ekonomicznej na podstawie zezwolenia. W dniu 12 października 2014 r. w zakładzie produkcyjnym Wnioskodawcy doszło do krótkotrwałego pożaru centrali olejowej na wydziale pras. W wyniku pożaru uszkodzeniu uległy również dwie szafy sterownicze z ich osprzętem oraz spaleniu uległy worki z pigmentami o wartości ok. 60 tys. zł. Uszkodzone urządzenia wraz z osprzętem oraz zniszczone materiały służyły do produkcji wyrobów, których sprzedaż objęta jest zwolnieniem z podatku dochodowego od osób prawnych jako dochód z działalności prowadzonej na terenie SSE. Mienie zakładu było objęte ubezpieczeniem od zdarzeń losowych. Odszkodowanie, które podatnik otrzymał od Zakładu Ubezpieczeń zostało przeznaczone na naprawę uszkodzonych urządzeń i zakup zniszczonych materiałów, tj. na pokrycie strat w majątku obrotowym i trwałym. Odszkodowaniem została objęta także kwota kosztów wywozu i utylizacji odpadów.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że otrzymane od ubezpieczyciela odszkodowanie stanowi przychód podatkowy na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który wpływa na ustalenie podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przychód z przedmiotowego odszkodowania jest związany z działalnością produkcyjną wykonywaną na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, z której dochód korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych określonego w art. 17 ust. 1 pkt 34 ww. ustawy.

A zatem, odszkodowanie od ubezpieczyciela uzyskane przez Spółkę w związku z powstałą stratą losową w Jej majątku trwałym i obrotowym znajdującym się na terenie strefy, stanowi przychód strefowy, który korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych, określonego w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych

Prawidłowe jest więc stanowisko Wnioskodawcy, że przychód Spółki, który powstanie z tytułu uzyskania odszkodowania za szkody powstałe w wyniku pożaru mienia może być uznany za dochód w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 34 ww. ustawy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania uchylonej interpretacji, tj. w dniu 14 lipca 2015 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.