Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-465/16-4/MS
z 11 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 10 kwietnia 2016 r. (data wpływu 14 kwietnia 2016 r.) uzupełnione pismem z dnia 3 maja 2016 r. (data nadania 4 maja 2016 r., data wpływu 6 maja 2016 r.) na wezwanie Nr IPPB4/415-465/16-2/MS z dnia 22 kwietnia 2016 r. (data nadania 22 kwietnia 2016 r., data doręczenia 27 kwietnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty odszkodowania – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty odszkodowania.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr IPPB4/4511-465/16-2/MS z dnia 22 kwietnia 2016 r. (data nadania 22 kwietnia 2016 r., data doręczenia 27 kwietnia 2016 r.) tut. organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia przedmiotowego wniosku o przedstawienie stanowiska w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego do zadanego we wniosku pytania Nr 2.

Pismem z dnia 3 maja 2016 r. (data nadania 4 maja 2016 r., data wpływu 6 maja 2016 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W zeznaniu podatkowym PIT-37 za 2014 r. Wnioskodawczyni nie ujęła odszkodowania wypłaconego przez pracodawcę za niesłuszne rozwiązaną umowę o pracę przez C. W ww. instytucji Wnioskodawczyni pracowała od 2009 r. W 2010 r. Wnioskodawczyni nabyła prawa do okresu chronionego w związku z wiekiem (4 lata do emerytury). W 2012 r. w instytucji zmieniła się dyrekcja. Wnioskodawczyni pracowała na stanowisku kierownika administracji, dodatkowo rozliczała wnioski o płatność w ramach realizowanych projektów ze środków unijnych. Nowy Dyrektor doszedł do wniosku, że na stanowisko Wnioskodawczyni przyjmie osobę zaufaną, więc chciał się pozbyć Wnioskodawczyni. Ponieważ Wnioskodawczyni była w okresie chronionym, a sama nie chciała odejść postanowił Wnioskodawczynię zwolnić, a że przepisy mu na to nie pozwalały posunął się do zwolnienia w trybie art. 52 Kodeksu pracy (zwolnienie karne). Wymyślił także kilka pretekstów w zakresie wykonywanej przez Wnioskodawczynię pracy i w dniu 27 marca 2013 r. Wnioskodawczyni otrzymała rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia. Tryb w jakim Wnioskodawczyni została zwolniona pozbawił Wnioskodawczyni możliwości zgłoszenia się do Urzędu Pracy jako osoba bezrobotna oraz możliwości skorzystania z ubezpieczenia kredytów, które Wnioskodawczyni spłacała. Jako osoba samotna Wnioskodawczyni została nagle bez pracy z długami, których nie miała jak spłacać. Wnioskodawczyni była przede wszystkim zdruzgotana tym, że można wyrzucić kogoś z pracy bez żadnej winy, bezpodstawnie, dla własnych potrzeb. Zwolnienie Wnioskodawczyni z pracy spowodowało depresję i nawrót chorób, które dotknęły Wnioskodawczynię (choroba wrzodowa, choroba wątroby i trzustki) przez ogromny stres. Ponieważ Wnioskodawczyni uznała za bezpodstawne, skierowała sprawę do Sądu Pracy – Sąd Rejonowy – Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. Rozprawa odbyła się w dniu 13 grudnia 2013 r. w wyniku której podczas rozprawy doszło do ugody sądowej, tj.:

• rozwiązanie umowy na mocy porozumienia stron (zmiana świadectwa pracy na dzień 31 marca 2013 r.),
• wypłata tytułem odszkodowania kwoty 45.000 zł w dwóch ratach (15.000 zł i 30.000 zł) w 2014 r.
  
  

Powyższe odszkodowanie stanowiło rekompensatę za wyrządzoną krzywdę moralną, materialną i zdrowotną i było naprawieniem szkody wynikłej z nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę. Należy zaznaczyć, że z treści ugody sądowej wynika, że ustalone świadczenie ma bezsprzecznie charakter odszkodowania wypłaconego na podstawie ugody i jako tak wypłacone korzysta ze zwolnienia z opodatkowania zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych. Otrzymane odszkodowanie nie związane było z prowadzeniem działalności gospodarczej, a także nie dotyczyło korzyści jakie mogłaby Wnioskodawczyni osiągnąć, gdyby nie wyrządzono Jej tej szkody. Otrzymane odszkodowanie nie stanowi utraconego wynagrodzenia, nie jest wyrównaniem krzywd za wyrządzoną szkodę. Wysokość oraz zasady odszkodowania zostały ustalone na rozprawie sądowej. Wyrządzonej krzywdy nie są w stanie wyrównać żadne pieniądze, jeśli o pracy decydują uwarunkowania polityczne i prywatne przesłanki, a nie rzetelna praca wykonywana prawie 40 lat. Urząd Skarbowy w Radomiu wezwał Wnioskodawczynię do korekty zeznania PIT-37 za 2014 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy otrzymane w wyniku ugody sądowej odszkodowanie za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę wypłacone zgodnie z art. 56 Kodeksu pracy korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy otrzymane odszkodowanie za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni.

Wysokość oraz zasady przyznania odszkodowania za niesłuszne zwolnienie z pracy przyznane Wnioskodawczyni w drodze ugody sądowej wynikają wprost z ustawy Kodeksu pracy (art. 56), który stanowi normatywne źródło pracy, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Faktycznie wysokość przyznanego odszkodowania została ustalona na podstawie ustalenia stron, które zostało zawarte przed Sądem w formie ugody. Wskazać należy, że możliwość zawarcia ugody między stronami za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę nie zostało wyłączona z przepisów prawa pracy i nie jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Podstawą wypłacenia przyznanego odszkodowania jest przepis prawa, a konkretnie art. 56 Kodeksu Pracy.

Wnioskodawczyni uważa, że przyznane w drodze ugody sądowej jest takim samym odszkodowaniem jak odszkodowanie przyznane na podstawie wyroku sądowego (wynika z tych samych podstaw materialnych). Na wyrok sądowy Wnioskodawczyni musiałaby czekać być może kilka lat biorąc pod uwagę przewlekłość postępowań w sądach. Chociaż na gruncie wykładni literalnej żądanie US jest uzasadnione, to jest to niezgodne z intencją ustawodawcy, ponieważ stwarza sytuację, w której niekorzystne byłoby zawarcie ugody przed sądem, lecz kierowanie sprawy do dalszego procedowania. Wypłacone odszkodowanie wynika z Kodeksu Pracy - przepis art. 56. W związku z art. 58 KP wskazuje, że pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia (dyscyplinarka), z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie (naruszenie przepisów potwierdził Sąd) przysługuje roszczenie o odszkodowanie. W ugodzie sądowej określono odszkodowanie a nie wynagrodzenie. Wyrzucenie Wnioskodawczyni z pracy tylko dlatego, że Jej stanowisko było potrzebne komuś innemu jest wysoce krzywdzące, niemoralne i sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Jest to wyrównanie wyrządzonych krzywd, a nie wyrównanie wynagrodzenia. Należy nadmienić, że Sąd Pracy – Sąd Rejonowy, postanowienie z dnia 6 czerwca 2013 r. zwolnił Wnioskodawczynię z kosztów sądowych. Po utracie pracy Wnioskodawczyni została bez środków do życia, natomiast z długami w Bankach (z obciążeniami chorobowymi wymagającymi stałej opieki lekarskiej (lobektomia płuca lewego i zator płucny).

Zdaniem Wnioskodawczyni odszkodowanie wypłacone za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ w tym przepisie zawarte jest wyłączenie ze zwolnienia od podatku dochodowego przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 3 dla odpraw pieniężnych wypłaconych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Taki stan rzeczy wystąpił w przypadku Wnioskodawczyni. Wypłacone odszkodowanie nie było wynagrodzeniem tylko naprawieniem wyrządzonej szkody, tj. uszczerbku jakiego Wnioskodawczyni doznała we wszelkiego rodzaju dobrach chronionych prawem. Wnioskodawczyni doznała uszczerbku zarówno majątkowego, jak i niemajątkowego. W przypadku Wnioskodawczyni ustał stosunek pracy na skutek karnego zwolnienia, nie było żadnych zaległych wynagrodzeń. Pracodawca chcąc się pozbyć Wnioskodawczyni jako powód zwolnienia wskazał nieprawdziwe, przekłamane okoliczności. W trakcie rozprawy sądowej zaproponował ugodę i odszkodowanie (aby Wnioskodawczyni nie chciała wrócić do pracy) za wyrządzoną krzywdę, co wynika wprost z ustawy Kodeks pracy - art. 56, który stanowi normatywne źródło prawa pracy, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawczyni otrzymane odszkodowanie za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę korzysta ze zwolnienia na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ nie jest odszkodowaniem otrzymanym w związku z prowadzoną działalnością i nie dotyczy korzyści, które Wnioskodawczyni mogłaby osiągnąć, gdyby Jej szkody nie wyrządzono. Ponadto Wnioskodawczyni uważa, że otrzymane odszkodowanie korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3, ponieważ zasady ustalania wynikają wprost z odrębnych przepisów/ustaw, tj. Kodeksu pracy. Otrzymane odszkodowanie dotyczy bowiem nieuzasadnionego „wyrzucenia” Wnioskodawczyni z pracy poprzez wskazanie nieprawdziwych, nierzeczywistych i nigdy nie mających miejsca odszkodowań stanowiących uzasadnienie wypowiedzenia. Zasady ustalenia odszkodowania wynikają wprost z art. 45 Kodeksu pracy i spełniają przesłankę art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy. Ponadto, rzeczywiście co do zasady odszkodowanie, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw są zwalniane z podatku dochodowego od osób fizycznych. Przepis art. 21 ust. 1 pkt 3g ww. ustawy jest niezgodny z art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji RP (wyłącza zwolnienie odszkodowania ustalone na mocy ugody). Prowadzi to do tego, że odszkodowania ustalone ugodą są opodatkowane, a przyznane wyrokiem sądu korzystają ze zwolnienia. Stanowi to naruszenie zasady równości wobec prawa, poprzez zróżnicowanie sytuacji tych osób, co stoi w sprzeczności z zasadą demokratycznego państwa prawnego i prowadzi do rażącej niespójności rozwiązań prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści tego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Natomiast kwestie zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę reguluje ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r., Nr 21, poz. 94, z późn. zm.).

Przepis art. 52 § 1 ustawy Kodeks pracy, stanowi, że pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie:

1. ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych,
2. popełnienia przez pracownika w czasie trwania umowy o pracę przestępstwa, które uniemożliwia dalsze zatrudnianie go na zajmowanym stanowisku, jeżeli przestępstwo jest oczywiste lub zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem,
3. zawinionej przez pracownika utraty uprawnień koniecznych do wykonywania pracy na zajmowanym stanowisku.
   
   

Stosownie do treści art. 30 § 1 pkt 1 ww. ustawy, umowa o pracę rozwiązuje się na mocy porozumienia stron.

Zgodnie z aktualnie obowiązującą treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Nowe brzmienie przepisu – zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 29 października 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw – ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2014 r.

Zgodnie natomiast z art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. − Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502) ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Stosownie natomiast do art. 21 ust. 1 pkt 3b powołanej ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Jeżeli wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a) i b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy objęte są tylko odszkodowania (zadośćuczynienia), których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Powyżej przywołane przepisy wskazują, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii odszkodowań.

Zwolnieniu podlegają także inne odszkodowania otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, z wyjątkami wskazanymi w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a)-b). Na mocy tegoż przepisu wolne od podatku są inne odszkodowania niż te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają z przepisów prawa, otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, z wyjątkami wymienionymi powyżej. Podstawowym warunkiem zwolnienia świadczenia od opodatkowania na podstawie przytoczonego przepisu jest jego odszkodowawczy charakter. Ww. przepis zwalnia od podatku jedynie takie odszkodowania, które nie stanowią ekonomicznego przysporzenia ponad stan majątkowy będący w posiadaniu podatnika przed ich wypłatą. Odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszystkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. W praktyce szkoda może obejmować stratę polegająca na ubytku w majątku – wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas lub może dotyczyć utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono – wówczas poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

Na podstawie ww. przepisu (art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) opodatkowaniu podatkiem dochodowym – jako wyłączone ze zwolnienia – podlega odszkodowanie otrzymane (na podstawie wyroku lub ugody sądowej) z tytułu utraconych korzyści, które podatnik mógł otrzymać gdyby mu szkody nie wyrządzono. Opodatkowanie to wynika stąd, że gdyby podatnik osiągnął spodziewane korzyści, to korzyści te podlegałyby opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni pracowała na stanowisku kierownika administracji i rozliczała wnioski o płatność w ramach realizowanych projektów ze środków unijnych. Ponieważ Wnioskodawczyni była w okresie chronionym, a sama nie chciała odejść nowy dyrektor postanowił Wnioskodawczynię zwolnić, a że przepisy mu na to nie pozwalały posunął się do zwolnienia w trybie art. 52 Kodeksu pracy. W dniu 27 marca 2013 r. Wnioskodawczyni otrzymała rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia. Ponieważ Wnioskodawczyni uznała to za bezpodstawne, skierowała sprawę do Sądu Pracy. Rozprawa odbyła się w dniu 13 grudnia 2013 r. w wyniku której doszło do ugody sądowej, tj.: nastąpiło rozwiązanie umowy na mocy porozumienia stron (zmiana świadectwa pracy na dzień 31 marca 2013 r.) i wypłata tytułem odszkodowania kwoty 45.000 zł w dwóch ratach (15.000 zł i 30.000 zł) w 2014 r. Urząd Skarbowy wezwał Wnioskodawczynię do korekty zeznania PIT-37 za 2014 r.

Przepisy ustawy Kodeks pracy nie przewidują wypłaty odszkodowania w sytuacji rozwiązania umowy za porozumieniem stron.

Konsekwencją powyższego jest brak możliwości sprecyzowania na gruncie powołanego powyżej Kodeksu pracy podstawy prawnej ustalenia wysokości odszkodowania. Wobec tego zawarta między Wnioskodawczynią a Spółką ugoda stanowi ugodę w rozumieniu art. 917 ustawy z dnia z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, późn. zm.).

Zgodnie z art. 917 ustawy Kodeks cywilny strony zawierające ugodę, czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Kwota odszkodowania wynikająca z ustaleń zawartych między stronami ugody, której wysokość uwzględnia interesy obu stron wynikające z łączącego strony stosunku pracy, ma rekompensować pracownicy utracone przez nią, w wyniku rozwiązania umowy o pracę, spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę. Odszkodowanie nie jest rekompensatą za szkodę z tytułu bezpodstawnego (krzywdzącego) sposobu rozwiązania umowy o pracę, jeśli rozwiązanie umowy nastąpiło w efekcie za porozumieniem stron (czyli za zgodą Wnioskodawczyni). Odszkodowanie to ma więc tak naprawdę zrekompensować zarobek, jaki Wnioskodawczyni mogłaby otrzymać, gdyby do rozwiązania umowy nie doszło.

W związku z tym należy uznać, że określone w ugodzie świadczenie przyznane Wnioskodawczyni na zaspokojenie roszczeń wynikających z łączącego strony stosunku pracy nie jest odszkodowaniem wynikającym z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zastosowanie do tej części świadczenia mógłby mieć przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b tej ustawy, jednakże zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b) ww. ustawy, zwolnienie nie ma zastosowania do odszkodowań dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W związku z powyższym należy uznać, że wypłacona kwota nie stanowi odszkodowania, którego wysokość lub zasady ustalania wynikają z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie znajdzie również zastosowania do wypłaconej kwoty przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b.

W konsekwencji wypłacona na rzecz Wnioskodawczyni kwota wynikająca z zawartej ugody sądowej nie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych. Kwota ta winna być zakwalifikowana do przychodu ze stosunku pracy, bowiem wypłata tego świadczenia miała swe źródło w uprzednio łączącym pracownika (Wnioskodawczynię) z pracodawcą stosunkiem pracy. Tym samym wypłacona kwota stanowi dla Wnioskodawczyni przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu. W konsekwencji były pracodawca obowiązany był obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz wystawić informację PIT-11, natomiast Wnioskodawczyni ww. kwotę opodatkować w zeznaniu podatkowym łącznie z pozostałymi dochodami osiągniętymi w danym roku podatkowym.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.