Interpretacja Ministra Finansów
DD9/033/559/BRT/2014/RWPD-108903
z 9 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 06 lipca 2012 r. Nr IPPB2/415-335/12-4/MK, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 06 kwietnia 2012 r., uzupełnionym pismem z dnia 04 lipca 2012 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji do źródła przychodów wynagrodzenia z tytułu udostępniania innym podmiotom powierzchni na stronie internetowej zarządzanej przez osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając na podstawie § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), wydał w dniu 06 lipca 2012 r., w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych z udostępnieniem strony internetowej. Interpretacja wydana została na wniosek Pana A. G. z dnia 06 kwietnia 2012 r., uzupełniony pismem z dnia 04 lipca 2012 r. (data wpływu).

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że

Wnioskodawca jest właścicielem strony internetowej. Zamierza przystąpić do internetowego programu partnerskiego, którego organizatorem jest zagraniczna firma Z., z siedzibą statutową w Stanach Zjednoczonych. Program partnerski polega na tym, że na swojej stronie internetowej Wnioskodawca będzie umieszczał reklamy ww. firmy, a ona zobowiązuje się płacić Wnioskodawcy wynagrodzenie stanowiące część z dochodów uzyskanych od użytkowników, którzy rejestrują się w firmie Z., po kliknięciu w reklamę na stronie Wnioskodawcy. Środki te do momentu złożenia przez Wnioskodawcę wniosku wypłaty są gromadzone przez organizatora systemu partnerskiego. Po złożeniu wniosku o wypłatę, organizator, w terminie do 30 dni, przelewa zgromadzone środki na konto Wnioskodawcy w polskim banku.

Z uwagi na braki formalne w złożonym wniosku, tutejszy organ podatkowy pismem z dnia 22.06.2012 r. Nr IPPB2/415-335/12-2/MK wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez wskazanie:

• czy czynność wynikająca z udostępnienia strony internetowej wykonywana będzie (czy też nie) w warunkach określonych w art. 5a pkt 6 (działalności gospodarczej) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
  

• na jakiej podstawie (np. umowy itp.) nastąpi przystąpienie do programu partnerskiego w ramach, którego Wnioskodawca odda firmie Z. powierzchnię reklamową strony internetowej, której jest właścicielem?
  
  
  

Braki uzupełniono w wyznaczonym terminie. W kwestii doprecyzowania wyjaśniono, że:

1. Udostępnienie strony internetowej nie będzie miało miejsca w ramach działalności gospodarczej, ale jako osoba fizyczna.
2. Umowa pomiędzy Wnioskodawcą, a firmą Z. ma formę elektroniczną. Przystąpienie do programu partnerskiego odbywa się poprzez zaznaczenie pola wyboru potwierdzającego akceptację postanowień umowy.
   
   

W związku z powyższym zadano pytanie:

Jaką formę opodatkowania należy zastosować i jak rozliczyć podatek, gdy Wnioskodawca otrzyma środki z tytułu uczestnictwa w programie partnerskim?

Zdaniem Wnioskodawcy wynagrodzenie z tytułu uczestnictwa w programie partnerskim firmy Z. należy traktować jako przychód z działalności wykonywanej osobiście (wykonywanie usługi na rzecz kontrahenta) na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 2 oraz art. 13 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie jest to działalność gospodarcza, ponieważ nie ma ona ciągłego i zorganizowanego charakteru. Jako że firma Z. nie zajmuje się rozliczeniami podatkowymi sum przekazywanych uczestnikom programu partnerskiego, obciążenie podatkowe z tytułu osiąganych przychodów wystąpi po stronie Wnioskodawcy. Dlatego też do 20 dnia każdego miesiąca następującego po przelaniu wynagrodzenia na konto, Wnioskodawcy będzie on odprowadzał do właściwego urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy w kwocie 19% uzyskanych dochodów (dotyczy okresu od stycznia do listopada). Wyjątkowo zaliczkę z tytułu dochodów uzyskanych w grudniu Wnioskodawca zamierza przekazać do Urzędu Skarbowego w terminie złożenia rocznego zeznania podatkowego (PIT-36).

Na podstawie art. 11 ust. 3 ww. ustawy przychód Wnioskodawca będzie obliczał poprzez przeliczenie go na złote według kursów z dnia otrzymania lub postawienia go do dyspozycji, ogłaszanych przez bank, z którego usług korzystam i mających zastosowanie przy kupnie walut, z zastrzeżeniem przepisów artykułu 11 ust.4 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 4 ww. ustawy, obliczając dochód do opodatkowania, Wnioskodawca zamierza uwzględnić koszty uzyskania przychodu w wysokości 20%.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy oraz art. 15 ust 1 polsko-amerykańskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania dochód z tytułu uczestnictwa w programie partnerskim firmy Z. Wnioskodawca będzie w całości rozliczał w Polsce. Składając zeznanie roczne PIT-36 dodatkowo Wnioskodawca będzie składał formularz PIT ZG dotyczący dochodów zagranicznych.

Wydając w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną z dnia 06 lipca 2012 r. Nr IPPB2/415-335/12-4/MK, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe stwierdzając m.in., że „(…) przychód z tytułu udostępniania powierzchni reklamowej na stronie internetowej zarządzanej przez osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej – jeżeli czynność ta nie wypełnia przesłanek działalności gospodarczej określonej w art. 5a pkt 6 ustawy – należy zakwalifikować do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy (...).”

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Minister Finansów zważył, co następuje.

Interpretacja indywidualna wydana przez organ upoważniony nie jest prawidłowa.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), dalej: ustawa, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Powyższy przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska (art. 4a ustawy).

W myśl art. 3 ust. 2 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w dniu 8 października 1974 r. (Dz. U. z 1976 r. Nr 31, poz. 178), dalej: umowa, każde określenie użyte w umowie i w niej nie zdefiniowane, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, będzie miało takie znaczenie, jakie ono posiada zgodnie z prawem tego państwa, którego podatek jest ustalony.

Umowa nie definiuje pojęcia dochodów osiąganych z tytułu udostępniania internetowej powierzchni reklamowej, a zatem należy je rozpatrywać na gruncie przepisów prawa krajowego.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera w art. 10 ust. 1 katalog źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu według zasad określonych dla danego źródła przychodów.

Jednym ze źródeł przychodów określonym w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą. Do tego źródła przychodów zaliczane są zatem przychody uzyskiwane poza działalnością gospodarczą przez osoby fizyczne na podstawie umów nazwanych: najmu oraz dzierżawy, ale również umów nienazwanych, które mają podobny charakter do najmu lub dzierżawy.

Problematyka, na gruncie przepisów wyżej wymienionej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpowiedniego kwalifikowania przychodów z tytułu udostępniania za wynagrodzeniem powierzchni na stronie internetowej, zarządzanej przez osobę fizyczną, m. in. w celach reklamowych do właściwego źródła, była przedmiotem orzecznictwa sądów administracyjnych.

Orzecznictwo sądów administracyjnych ukształtowało jednolitą linię rozstrzygnięć w tym zakresie (wyrok NSA z dnia 9 marca 2012 r. sygn. akt II FSK 1548/10, utrzymujący w mocy wyrok WSA w Krakowie z dnia 5 marca 2010 r. sygn. akt I SA/Kr 60/10; wyrok NSA z dnia 19 czerwca 2012 r. sygn. akt II FSK 2485/10, utrzymujący w mocy wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 lipca 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 25/10; wyrok NSA z dnia 27 lutego 2013 r. sygn. akt II FSK 1305/11, utrzymujący w mocy wyrok WSA w Warszawie z dnia 17 stycznia 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 1448/10).

Sądy administracyjne we wskazanych wyrokach uznały, że wynagrodzenie otrzymywane przez osobę fizyczną zarządzającą stroną internetową należy zakwalifikować do źródła przychodów – najem, dzierżawa lub inne umowy o podobnym charakterze (art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Sądy wskazały, że umowa, na podstawie której jeden podmiot udostępnia innemu podmiotowi możliwość wyświetlania na stronie internetowej określonych treści (najczęściej reklamowych), jest umową nienazwaną o charakterze podobnym do najmu lub dzierżawy. Wprawdzie przedmiotem takiej umowy nie jest ani najem rzeczy, ani dzierżawa rzeczy lub prawa, jednakże następuje oddanie do używania bytu wirtualnego, jakim jest część powierzchni strony internetowej.

Mając na uwadze powyższe, Minister Finansów wydał interpretację ogólną z dnia 05 września 2014 r. Nr DD2/033/55/KBF/14/RD-75000, w której stwierdził m.in., że (...) osoba fizyczna udostępniająca na stronie internetowej miejsce w celu zamieszczenia treści o charakterze m.in. reklamowym za wynagrodzeniem uzyskuje przychód z tytułu umowy o podobnym charakterze do umowy najmu lub dzierżawy. Przychody z tego tytułu należy zakwalifikować do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy PIT, pod warunkiem, że nie są uzyskiwane w ramach działalności gospodarczej. Dochody z tego źródła przychodów podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych, według progresywnej skali podatkowej, określonej w art. 27 ust. 1 ustawy PIT. (…).

Odnosząc się zatem do opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego stwierdza się, że na gruncie postanowień polsko-amerykańskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, wynagrodzenie z tytułu udostępniania przez Wnioskodawcę innym podmiotom miejsca na reklamy na własnych stronach internetowych, o ile nie jest uzyskiwane w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej, podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 5 umowy.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 umowy, osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie może być opodatkowana przez drugie Umawiające się Państwo z tytułu dochodu pochodzącego ze źródeł z tego drugiego Umawiającego się Państwa i tylko z tytułu takiego dochodu, zgodnie ze wszystkimi ograniczeniami zawartymi w niniejszej Umowie.

Powyższe oznacza, że dochód osoby fizycznej mającej miejsce zamieszkania w Polsce osiągany z USA z tytułu udostępniania internetowej powierzchni reklamowej będzie podlegał opodatkowaniu zarówno w Polsce jak i w USA, na zasadach określonych w krajowych przepisach podatkowych tych państw. Jednocześnie w Polsce, w celu wyeliminowania podwójnego opodatkowania należy zastosować przewidzianą w art. 20 ust. 1 umowy metodę unikania podwójnego opodatkowania (metoda zaliczenia). Przepis ten stosuje się na zasadach określonych w art. 27 ust. 9 i 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 27 ust. 9 ustawy, jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Polski lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Polski, a umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody określonej w ust. 8, lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Polski. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym.

Natomiast, zgodnie z art. 27 ust 9a ustawy, w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 1, uzyskującego wyłącznie dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Polski lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Polski, które nie są zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zasady określone w ust. 9 stosuje się odpowiednio.

W świetle powyższego, wynagrodzenie z tytułu udostępniania przez Wnioskodawcę innym podmiotom miejsca na reklamy na własnych stronach internetowych, o ile nie jest uzyskiwane w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej, należy kwalifikować na gruncie postanowień ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do źródła przychodów najem, dzierżawa lub inne umowy o podobnym charakterze (art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy). W konsekwencji do przychodów tych nie mają zastosowania 20% zryczałtowane koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy. Do kosztów uzyskania przychodów zalicza się wydatki faktycznie poniesione, spełniające kryteria określone w art. 22 ust. 1 ustawy.

Do przychodu w walutach obcych mają zastosowanie przepisy art. 11a ustawy, który stanowi, iż przychody w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień uzyskania przychodu.

Ponadto Wnioskodawca, stosownie do art. 44 ust. 1 pkt 2 ustawy, jest obowiązany bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy według zasad określonych w ust. 3, z zastrzeżeniem ust. 3f-3h. Dochód (strata) podlega wykazaniu w zeznaniu podatkowym, które należy złożyć we właściwym urzędzie skarbowym w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym (art. 45 ust. 1 ustawy). Przepisy te stosuje się z uwzględnieniem postanowień art. 27 ust. 9 i 9a ustawy.

Mając powyższe na uwadze stwierdza się, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego, jest nieprawidłowe.

W konsekwencji należało, z urzędu, dokonać zmiany pisemnej interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, działającego w imieniu Ministra Finansów, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

Zgodnie z art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może, z urzędu zmienić ją w dowolnym czasie.

Zmieniona interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienianej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu zmienionej interpretacji – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.).

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), na adres: ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.