Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-1477/15-4/JK
z 18 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 17 grudnia 2015 r. (data wpływu 22 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z zatrudnieniem w Polsce na podstawie umowy zlecenia obywatela Ukrainy nieposiadającego certyfikatu rezydencji, którego okres pobytu przekroczy 183 dni w danym roku kalendarzowym – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z zatrudnieniem na podstawie umowy zlecenia obywatela Ukrainy w Polsce.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką komandytową, której wspólnikami są spółka z ograniczoną odpowiedzialnością oraz dwie osoby fizyczne. Wnioskodawca zamierza nawiązać współpracę z obywatelami Ukrainy, powziął wątpliwości co do jego obowiązków jako płatnika, związanych z zatrudnianiem obywateli Ukrainy.

Zdarzenie Nr I.

Obywatel Ukrainy będzie wykonywał czynności w oparciu o umowę zlecenia w Polsce, przy czym jego pobyt w Polsce będzie przekraczać okres 183 dni w danym roku kalendarzowym. Obywatel Ukrainy będzie wykonywał czynności na podstawie umowy zlecenia (przy czym nie będzie to umowa zawierana w ramach prowadzonej przez zleceniobiorcę działalności gospodarczej) i będzie posiadał certyfikat rezydencji podatkowej, dokumentujący dla celów podatkowych miejsce zamieszkania na Ukrainie. Wnioskodawca zamierza podjąć współpracę z obywatelem Ukrainy, deklarującym zamiar przyjazdu do Polski tylko w celu wykonywania czynności na podstawie umowy zlecenia, którego zamierzeniem jest jednocześnie pobyt czasowy, którego rodzina mieszka na Ukrainie i który tam posiada na własność lokum, gdzie wraz z rodziną mieszka.

Zdarzenie Nr II.

Obywatel Ukrainy będzie wykonywał czynności w oparciu o umowę zlecenia w Polsce, przy czym jego pobyt w Polsce nie będzie przekraczał okresu 183 dni w danym roku kalendarzowym. Obywatel Ukrainy będzie wykonywał czynności na podstawie umowy zlecenia (przy czym nie będzie to umowa zawierana w ramach prowadzonej przez zleceniobiorcę działalności gospodarczej) i będzie posiadał certyfikat rezydencji podatkowej, dokumentujący dla celów podatkowych miejsce zamieszkania na Ukrainie. Wnioskodawca zamierza podjąć współpracę z obywatelem Ukrainy, deklarującym zamiar przyjazdu do Polski tylko w celu wykonywania czynności na podstawie umowy zlecenia, którego zamierzeniem jest jednocześnie pobyt czasowy, którego rodzina mieszka na Ukrainie i który tam posiada na własność lokum, gdzie wraz z rodziną mieszka.

Zdarzenie Nr III.

Obywatel Ukrainy będzie wykonywał czynności w oparciu o umowę zlecenia w Polsce, przy czym jego pobyt w Polsce będzie przekraczać okres 183 dni w danym roku kalendarzowym. Obywatel Ukrainy będzie wykonywał czynności na podstawie umowy zlecenia (przy czym nie będzie to umowa zawierana w ramach prowadzonej przez zleceniobiorcę działalności gospodarczej) i nie będzie posiadał certyfikatu rezydencji podatkowej. Wnioskodawca zamierza podjąć współpracę z obywatelem Ukrainy, deklarującym zamiar przyjazdu do Polski tylko w celu wykonywania czynności na podstawie umowy zlecenia, którego zamierzeniem jest jednocześnie pobyt czasowy, którego rodzina mieszka na Ukrainie i który tam posiada na własność lokum, gdzie wraz z rodziną mieszka.

Zdarzenie Nr IV.

Obywatel Ukrainy będzie wykonywał czynności w oparciu o umowę zlecenia w Polsce, przy czym jego pobyt w Polsce nie będzie przekraczał okresu 183 dni w danym roku kalendarzowym. Obywatel Ukrainy będzie wykonywał czynności na podstawie umowy zlecenia (przy czym nie będzie to umowa zawierana w ramach prowadzonej przez zleceniobiorcę działalności gospodarczej) i nie będzie posiadał certyfikatu rezydencji podatkowej. Wnioskodawca zamierza podjąć współpracę z obywatelem Ukrainy, deklarującym zamiar przyjazdu do Polski tylko w celu wykonywania czynności na podstawie umowy zlecenia, którego zamierzeniem jest jednocześnie pobyt czasowy, którego rodzina mieszka na Ukrainie i który tam posiada na własność lokum, gdzie wraz z rodziną mieszka.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w zakresie zdarzenia przyszłego opisanego jako zdarzenie Nr l, Wnioskodawca (zleceniodawca) będzie miał obowiązek podatkowy, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do obywatela z Ukrainy, który będzie wykonywał czynności w Polsce, w oparciu o umowę zlecenia, zawartą z Wnioskodawcą i czy będzie On obowiązany do odprowadzenia do właściwego Urzędu Skarbowego w Polsce zaliczek na podatek od osób fizycznych z tytułu zawarcia z tym obywatelem Ukrainy umowy zlecenia, a jeżeli tak to w jakiej wysokości?
2. Czy w zakresie zdarzenia przyszłego opisanego jako zdarzenie Nr II, Wnioskodawca (zleceniodawca) będzie miał obowiązek podatkowy, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do obywatela z Ukrainy, który będzie wykonywał czynności w Polsce, w oparciu o umowę zlecenia, zawartą z Wnioskodawcą i czy będzie On obowiązany do odprowadzenia do właściwego Urzędu Skarbowego w Polsce zaliczek na podatek od osób fizycznych z tytułu zawarcia z tym obywatelem Ukrainy umowy zlecenia, a jeżeli tak, to w jakiej wysokości?
   
3. Czy w zakresie zdarzenia przyszłego opisanego jako zdarzenie Nr III, Wnioskodawca (zleceniodawca) będzie miał obowiązek podatkowy jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do obywatela Ukrainy, który będzie wykonywał czynności w Polsce, w oparciu o umowę zlecenia zawartą z Wnioskodawcą i czy będzie On obowiązany do odprowadzania do właściwego Urzędu Skarbowego w Polsce zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu zawarcia z tym obywatelem Ukrainy umowy zlecenia, a jeżeli tak to w jakiej wysokości?
   
4. Czy w zakresie zdarzenia przyszłego opisanego jako zdarzenie Nr IV, Wnioskodawca (zleceniodawca) będzie miał obowiązek podatkowy jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do Obywatela Ukrainy, który będzie wykonywał czynności w Polsce, w oparciu o umowę zlecenia zawartą z Wnioskodawcą i czy będzie On obowiązany do odprowadzania do właściwego Urzędu Skarbowego w Polsce zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, a jeżeli tak to w jakiej wysokości?
5. Jak według Konwencji należy ustalać okres 183 dni w danym roku kalendarzowym, o którym mowa w art. 15 ust. 2 lit. a) Konwencji między Polską i Ukrainą o unikaniu podwójnego opodatkowania, w szczególności czy jest to okres 183 dni którego koniec przypada na dany rok kalendarzowy, czy też okres dni faktycznie spędzonych w danym kraju w danym roku kalendarzowym (tj. od stycznia do grudnia tegoż roku)?
   
   

Przedmiot niniejszej interpretacji dotyczy obowiązków płatnika w związku z zatrudnieniem w Polsce na podstawie umowy zlecenia obywatela Ukrainy nieposiadającego certyfikatu rezydencji, którego okres pobytu przekroczy 183 dni w danym roku kalendarzowym (pytanie Nr 3). W pozostałym zakresie zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy,

W zakresie zdarzenia przyszłego Nr III, Wnioskodawca (zleceniodawca) będzie miał obowiązek podatkowy, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do obywatela z Ukrainy wykonującego czynności w Polsce, w oparciu o umowę zlecenia zawartą z Wnioskodawcą i będzie On obowiązany do odprowadzenia do właściwego Urzędu Skarbowego w Polsce zaliczek na podatek od osób fizycznych z tytułu zawarcia z tym obywatelem Ukrainy umowy zlecenia. Od przychodów zleceniobiorcy należy pobrać zaliczkę na podatek dochodowy, według zasad określonych w art. 41 ustawy o pdof, czyli w wysokości 18% dokonanego świadczenia pomniejszonego o koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 ustawy o pdof (tj. 20% lub 50%).

Obywatel Ukrainy, który przebywa w Polsce powyżej 183 dni w danym roku kalendarzowym, zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 oraz art. 3 ust. 1a pkt 2 – posiada w Polsce stałe miejsce zamieszkania, a w konsekwencji podlega opodatkowaniu od całości swoich dochodów. Wysokość zaliczki – 18% wynika wprost z przepisu art. 41 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie posiadające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Na podkreślenie zasługuje fakt, że katalog dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, o którym mowa w powoływanych przepisie art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest katalogiem zamkniętym. Tak więc, ustawodawca dopuszcza istnienie także innych dochodów, które należy uznać za osiągnięte na terytorium Polski. W przepisie tym przewidziano opodatkowanie oparte na zasadzie źródła. Jeżeli źródło przychodów nierezydenta znajduje się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, to Rzeczpospolita Polska ma prawo opodatkować dochody uzyskane z tego źródła na zasadach obowiązujących w tym państwie (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 4a ww. ustawy, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza podjąć współpracę z obywatelem Ukrainy, deklarującym zamiar przyjazdu do Polski tylko w celu wykonywania czynności na podstawie umowy zlecenia (jednakże nie będzie to umowa zawierana w ramach prowadzonej przez zleceniobiorcę działalności gospodarczej), którego zamierzeniem jest jednocześnie pobyt czasowy, którego rodzina mieszka na Ukrainie i który tam posiada na własność lokum, gdzie wraz z rodziną mieszka. Przy czym, obywatel Ukrainy nie będzie posiadał certyfikatu rezydencji podatkowej oraz będzie przebywał w Polsce przez okres przekraczający 183 dni w danym roku kalendarzowym.

Na mocy art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

- z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Koszty uzyskania przychodów z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8 określa się w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód (art. 22 ust. 9 pkt 4 ww. ustawy).

Zasady opodatkowania w Polsce przychodów uzyskanych przez nierezydentów reguluje m.in. art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 29 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know – how) – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji (art. 29 ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 5a pkt 21 ww. ustawy ilekroć w ustawie jest mowa o certyfikacie rezydencji – oznacza to zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Certyfikat rezydencji jest dokumentem potwierdzającym określony stan faktyczny – miejsce rezydencji podatnika dla celów podatkowych, którym w przypadku podatników podatku dochodowego od osób fizycznych jest miejsce zamieszkania. Wydając takie zaświadczenie właściwy organ potwierdza, że – na moment wydania tego dokumentu, bądź na moment w nim określony – stan faktyczny wskazany w jego treści jest zgodny ze stanem faktycznym, wynikającym z ewidencji, rejestrów prowadzonych przez ten organ bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu; może zatem dotyczyć wyłącznie zaistniałych, tj. teraźniejszych lub przeszłych stanów faktycznych, nigdy przyszłych okoliczności faktycznych.

Certyfikat stanowi środek dowodowy (wyłączny) posiadania rezydencji podatkowej w określonym kraju, czego stwierdzenie umożliwia płatnikowi, zastosowanie postanowień stosownej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przede wszystkim trzeba uznać, że uzależnienie stosowania opodatkowania przewidzianego w odpowiedniej umowie w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu (we wskazanym zakresie), od przedstawienia certyfikatu rezydencji oznacza, że fakt posiadania siedziby dla celów podatkowych na terytorium określonego państwa, nie może być dowodzony w inny sposób, aniżeli za pomocą tegoż certyfikatu.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1, pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a i 13 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10 (art. 41 ust. 4 ww. ustawy).

Na podstawie art. 42 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

W terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczne deklaracje, według ustalonego wzoru (PIT-8AR/PIT-4R). Jednakże roczne deklaracje dotyczące podatku pobranego zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przesyłają do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych. Przepis art. 38 ust. 1b stosuje się odpowiednio (art. 42 ust. 1a ww. ustawy).

W myśl art. 42 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 2a, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (IFT1/IFT-1R), również gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 4.

Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy stwierdzić zatem należy, że od przychodów wypłacanych przez Spółkę obywatelom Ukrainy, zatrudnionym na podstawie umowy o zlecenia, którzy nie przedstawili certyfikatu rezydencji, pobranie przez płatnika podatku na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy w wysokości 20% przychodu powinno być uzależnione od oceny czy podatnik podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Jeżeli zatem podatnik posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub też przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, to zgodnie z postanowieniami art. 3 ust. 1a ustawy, brak jest podstaw do zastosowania przez płatnika art. 29 ust. 1 cytowanej ustawy.

W tej sytuacji, płatnik zobowiązany jest pobrać podatek na zasadach ogólnych. Zasada ta będzie więc miała zastosowanie już od pierwszej wypłaty w sytuacji gdy podatnik posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych. Gdy natomiast podatnik nie posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych, lecz przebywa w Polsce przez okres przekraczający 183 dni w roku podatkowym, wówczas zasada ta będzie miała zastosowanie „wstecz”, tzn. po przekroczeniu okresu 183 dni w roku podatkowym przychody otrzymywane przez osoby zatrudnione na umowę zlecenia podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych od początku okresu przebywania na terytorium Polski, w danym roku podatkowym.

W konsekwencji, w sytuacji, gdy Spółka wypłaca wynagrodzenia osobom zatrudnionym na umowę zlecenia – obywatelom Ukrainy, którzy jednakże nie udokumentują swojej rezydencji certyfikatem rezydencji, a ponadto nie posiadają w Polsce centrum interesów osobistych lub gospodarczych, to powinna od momentu pierwszej wypłaty do momentu przekroczenia okresu 183 dni w roku podatkowym – stosownie do art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – pobrać zryczałtowany 20% podatek dochodowy.

Ponadto wyjaśnić należy, że ustalenia czy podatnik przebywa w Polsce przez okres dłuższy aniżeli 183 dni w roku podatkowym należy dokonywać w każdym kolejnym roku podatkowym. Nieprawidłowe więc jest stanowisko Spółki, polegające na pobieraniu podatku na zasadach ogólnych, w sytuacji gdy podatnik zadeklaruje, że będzie przebywał w danym roku na terytorium Polski powyżej 183 dni. W przypadku nierezydentów Spółka powinna bowiem w każdym kolejnym roku podatkowym, od momentu pierwszej wypłaty do momentu przekroczenia okresu 183 dni w roku podatkowym pobrać zryczałtowany 20% podatek dochodowy o którym mowa w art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy, a dopiero w odniesieniu do kolejnych wypłat (po przekroczeniu 183 dni) dokonywanych w tym roku podatkowym stosować art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych od momentu pierwszej wypłaty Spółka powinna natomiast pobrać jedynie w przypadku gdy wypłat dokonuje na rzecz osób zatrudnionych na podstawie umowy o zlecenie – rezydentów podatkowych Polski.

W kontekście powyższego należy wskazać, że dla zastosowania przez płatnika właściwych zasad opodatkowania wypłacanych wynagrodzeń oraz obowiązku obliczenia, pobrania i odprowadzenia odpowiednio zryczałtowanego podatku dochodowego lub zaliczki na podatek dochodowy zasadnicze znaczenie ma uzyskanie przez płatnika od osób zatrudnionych na podstawie umowy zlecenia informacji, w którym państwie mają rezydencję podatkową, a nie uzyskanie oświadczenia o zamiarze pobytu w Polsce powyżej lub poniżej 183 dni.

Fakt, że obywatel Ukrainy będzie przebywał na terytorium Polski powyżej 183 dni w roku podatkowym, a przyjazd do Polski będzie związany tylko z zamiarem wykonywania czynności na podstawie umowy zlecenia, tj. jego zamiarem będzie pobyt czasowy w Polsce, nie oznacza, że obywatel Ukrainy będzie posiadał stałe miejsce zamieszkania w Polsce i będzie podlegał opodatkowaniu od całości swoich dochodów.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., Nr 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.