2015.12.31 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/4512-958/15-2/MT
z 31 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2015 r. (data wpływu 5 października 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

uznania zbywanych składników majątkowych w drodze darowizny na rzecz Wnioskodawcy za zorganizowaną część przedsiębiorstwa – jest nieprawidłowe,
sposobu dokonywania korekty podatku podatku VAT, o której mowa w art. 91 ustawy o VAT – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 października 2015 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skutków podatkowych wynikających z przekazania przedsiębiorstwa w drodze darowizny na rzecz Wnioskodawcy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną z miejscem zamieszkania w Polsce oraz podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku PIT w Polsce („Wnioskodawca”). Wnioskodawca jest komandytariuszem spółki komandytowej z siedzibą oraz miejscem zarządu w Polsce („Spółka Komandytowa”). Drugim komandytariuszem Spółki Komandytowej jest rodzony brat Wnioskodawcy posiadający w Polsce miejsce zamieszkania, oraz podlegający nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku PIT w Polsce („Brat Wnioskodawcy”). Komplementariuszem Spółki Komandytowej jest spółka z o.o. z siedzibą oraz miejscem zarządu w Polsce, podlegająca nieograniczonemu obowiązkowi w podatku CIT w Polsce („Spółka”).

Wnioskodawca jest synem osoby fizycznej, z miejscem zamieszkania w Polsce, podlegającej, nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku PIT w Polsce („Ojciec Wnioskodawcy”).

Obecnie, Ojciec Wnioskodawcy prowadzi w Ł. pozarolniczą działalność gospodarczą wpisaną w Centralnej Ewidencji Informacji o Działalności Gospodarczej (CEIDG), w zakresie produkcji mebli na wymiar („Działalność Gospodarcza”).

W skład przedsiębiorstwa („Przedsiębiorstwo”) Ojca Wnioskodawcy wchodzą m.in.: (i) nowoczesne maszyny stolarskie, (ii) zatrudnieni pracownicy, (iii) zawarte umowy z dostawcami towarów i usług w zakresie koniecznym do prowadzenia Przedsiębiorstwa, (iv) zawarte umowy kredytowe, (v) zawarte umowy z nabywcami towarów, (vi) dokumentacja handlowa i operacyjna związana z prowadzoną Działalnością Gospodarczą przez Ojca Wnioskodawcy oraz (vii) nieruchomość gruntowa o pow. ok. 3.500 m², położona w Ł. przy ul. L. którą Ojciec Wnioskodawcy nabył w drodze dwóch darowizn (w 1983 i 1992 r.) („Działka”), zabudowana budynkiem produkcyjnym o pow. ok. 1.500 m² wybudowanym na Działce w latach 1984-89 („Budynek”), (Działka oraz Budynek zwane łącznie „Nieruchomościami”). Nieruchomości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych („Ewidencja Środków Trwałych”) prowadzonej przez Ojca Wnioskodawcy. W znacznej części Budynek został już zamortyzowany.

Przedsiębiorstwo Ojca Wnioskodawcy jest przedsiębiorstwem w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu Cywilnego stanowi zatem zespół składników majątkowych i niemajątkowych związanych z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą.

W przyszłości, Ojciec Wnioskodawcy planuje wycofać Nieruchomości z prowadzonej Działalności Gospodarczej przez Ojca Wnioskodawcy poprzez wykreślenie Nieruchomości z Ewidencji Środków Trwałych i przeniesienie Nieruchomości do swojego majątku prywatnego.

Po wykreśleniu Nieruchomości z Ewidencji Środków Trwałych, Ojciec Wnioskodawcy zamierza: (i) zawrzeć z Wnioskodawcą oraz Bratem Wnioskodawcy umowę najmu (w ramach tzw. najmu prywatnego) Nieruchomości oraz (ii) przenieść Przedsiębiorstwo (w skład którego nie wejdą Nieruchomości) w drodze darowizny na rzecz Wnioskodawcy oraz Brata Wnioskodawcy.

Po przeniesieniu Przedsiębiorstwa, Ojciec Wnioskodawcy nie będzie prowadził Działalności Gospodarczej.

Wnioskodawca oraz Brat Wnioskodawcy zamierzają następnie wnieść Przedsiębiorstwo (w skład, którego nie wejdą Nieruchomości, natomiast wejdzie umowa najmu Nieruchomości) jako wkład niepieniężny (aport) do Spółki Komandytowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we Wniosku, Przedsiębiorstwo może być uznane co najmniej za zorganizowaną cześć przedsiębiorstwa w świetle art. 5a pkt 4 ustawy o PIT oraz art. 2 pkt 27e ustawy o VAT?
Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we Wniosku, wniesienie przez Wnioskodawcę oraz Brata Wnioskodawcy wkładu niepieniężnego (aportu) w postaci Przedsiębiorstwa do Spółki Komandytowej nie jest objęte opodatkowaniem podatkiem VAT, a obowiązek dokonania korekty podatku naliczonego, o której mowa w art. 91 ustawy o VAT, przechodzi na nabywcę, tj. na Spółkę Komandytową?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko, iż w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku, przedsiębiorstwo może być uznane co najmniej za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w świetle art. 5a pkt 4 ustawy o PIT oraz art. 2 pkt 27e ustawy o VAT.

Art. 5a pkt 4 ustawy o PIT stanowi, iż „ilekroć w ustawie jest mowa o zorganizowanej części przedsiębiorstwa - oznacza to organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.” Identyczna definicja jest zawarta w art. 2 pkt 27e ustawy VAT. W zdarzeniu przyszłym przedstawionym we Wniosku, Przedsiębiorstwo (w skład którego nie wejdą Nieruchomości, natomiast wejdzie umowa najmu Nieruchomości), które zostanie przeniesione w drodze darowizny na rzecz Wnioskodawcy oraz Brata Wnioskodawcy oraz następnie wniesione jako wkład niepieniężny (aport) do Spółki Komandytowej będzie zdolne do samodzielnego realizowania zadań gospodarczych - produkcji Mebli na wymiar.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko, iż w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we Wniosku, wniesienie przez Wnioskodawcę oraz Brata Wnioskodawcy wkładu niepieniężnego (aportu) w postaci Przedsiębiorstwa do Spółki Komandytowej nie jest objęte opodatkowaniem podatkiem VAT, a obowiązek dokonania korekty podatku naliczonego, o której mowa w art. 91 ustawy o VAT, przechodzi na nabywcę, tj. na Spółkę Komandytową.

Zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy o VAT „przepisów ustawy o VAT nie stosuie sie do: (...) transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.” Wnioskodawca uważa, iż odpłatne zbycie przedsiębiorstwa oraz zorganizowanej części przedsiębiorstwa - jako wkład niepieniężny (aport) czy zbycie w inny sposób (tak odpłatne, jak i nieodpłatne), nie bedzie objęte opodatkowaniem podatkiem VAT. W razie zbycia przedsiębiorstwa w formie wkładu niepieniężnego do spółki osobowej, dokonanie korekty podatku VAT naliczonego, o której mowa w art. 91 ust. 1-8 i ustawy o VAT, powinno zostać, zgodnie z art. 91 ust. 9 ustawy o VAT, dokonane przez nabvwce (tj. w tym przypadku - Spółkę Komandytową) Stosownie do art. 91 ust. 9 ustawy o VAT „w przypadku transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa korekta określona w art. 91 ust. 1-8 (ustawy o VAT) jest dokonywana przez nabywcę przedsiębiorstwa lub nabywcę zorganizowanej części przedsiębiorstwa.”

Ustawa o VAT nie zawiera definicji ‘przedsiębiorstwa’, dlatego należy odwołać się do definicji z art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. Poz. 121 ze zm.) („Kodeks i cywilny”), który wskazuje, iż „przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności: oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa), własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości, prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych, wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne, koncesje, licencje i zezwolenia, patenty i inne prawa własności przemysłowej, majątkowe prawa autorskie i pokrewne, tajemnice przedsiębiorstwa oraz księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej”. Zdaniem Wnioskodawcy, planowane przez Wnioskodawcę wniesienie Przedsiębiorstwa - które wypełnia przesłanki wskazane w art. 55¹ Kodeksu cywilnego - jako wkład niepieniężny (aport) do Spółki Komandytowej, będzie podlegało wyłączeniu spod działania przepisów ustawy o VAT na podstawie art. 6 ustawy o VAT. Takie stanowisko zajął też Minister Finansów w interpretacji indywidualnej z dnia 21 stycznia 2011 r. (nr ITPP2/443-1103a/10/AK), wskazując iż „o ile (...) przedmiotem aportu będzie przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ (Kodeksu cywilnego), to czynność ta na podstawie art. 6 pkt 1 (ustawy o VAT), podlegać będzie wyłączeniu spod działania (ustawy o VAT), a zatem nie będzie podlegać opodatkowaniu tym podatkiem. Należy przy tym podkreślić, że skoro o wyłączeniu ww. transakcji spod zakresu działania przepisów (ustawy o VAT) decyduje jej przedmiot (przedsiębiorstwo), na powyższą kwalifikację prawno-podatkową nie ma wpływu fakt, czy jest Pani podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 (ustawy o VAT).”

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe:

w zakresie uznania zbywanych składników majątkowych w drodze darowizny na rzecz Wnioskodawcy za zorganizowaną część przedsiębiorstwa,
w zakresie sposobu dokonywania korekty podatku podatku VAT, o której mowa w art. 91 ustawy o VAT.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą o VAT”, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – w myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy o VAT – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
wszelkie inne darowizny
- jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powyższych przepisów wynika, że aby wykonywaną czynność opodatkować podatkiem od towarów i usług, to istotne jest, aby podmiot wykonujący ją działał w charakterze podatnika, a więc osoby prowadzącej działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Należy zaznaczyć, iż aby stać się podatnikiem podatku od towarów i usług wystarczy wykonać nawet jednorazową czynność, o której mowa w art. 5 ust. 1 cyt. ustawy, w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania tej czynności w sposób częstotliwy i zarobkowy.

Z uwagi na powyższe okoliczności uzasadnione jest twierdzenie, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem podatku od towarów i usług.

Przedstawiona analiza znajduje odzwierciedlenie w ustawodawstwie unijnym.

Zgodnie z art. 9 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347.1 ze zm.), odpowiednio art. 4 Szóstej Dyrektywy, podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

W myśl art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

W art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, ustawodawca zdefiniował „zorganizowaną część przedsiębiorstwa” jako organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Zorganizowaną część przedsiębiorstwa musi zatem charakteryzować niezależność finansowa i organizacyjna, a po wydzieleniu część przedsiębiorstwa musi stanowić niezależne przedsiębiorstwo.

Zatem muszą być spełnione łącznie trzy warunki, aby można było uznać, że mamy do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, a mianowicie:

zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązania) musi być organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie;
wyodrębnione składniki muszą być przeznaczone do realizacji określonych zadań gospodarczych;
po wyodrębnieniu część przedsiębiorstwa musi być niezależnym przedsiębiorstwem samodzielnie realizującym te zadania.

Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których w przyszłości będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz pewnym zorganizowanym zespołem tych składników. Podstawowym wymogiem jest więc to, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa stanowiła zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Warunkiem niezbędnym jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie, które to wydzielenie ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej.

O wyodrębnieniu organizacyjnym można mówić, gdy zorganizowana część przedsiębiorstwa stanowi odrębną jednostkę organizacyjną w strukturze tego przedsiębiorstwa, np. dział, wydział, oddział itp. Takie organizacyjne wydzielenie powinno być dokonane na podstawie statutu, regulaminu lub aktu o podobnym charakterze. Ocena ta musi być dokonywana według podstawowego kryterium tj. ustalenia jaką rolę składniki majątkowe i związane z nimi prawa materialne odgrywały w funkcjonowaniu dotychczasowego przedsiębiorstwa (na ile stanowiły wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której przez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Wyodrębnienie funkcjonalne należy natomiast rozumieć jako przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych. Zorganizowana część przedsiębiorstwa musi stanowić funkcjonalnie odrębną całość – obejmować elementy niezbędne do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych, którym służy w strukturze przedsiębiorstwa.

Jak wynika z treści art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, organizacyjne i finansowe wyodrębnienie musi istnieć w ramach istniejącego przedsiębiorstwa. Nie jest zatem wystarczające, aby zbywane składniki majątkowe utworzyły przedsiębiorstwo u nabywcy. Zbywane składniki majątkowe muszą stanowić zorganizowaną część przedsiębiorstwa u zbywcy.

Zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest zatem dowolnym zbiorem składników majątkowych (materialnych i niematerialnych) wchodzących w skład przedsiębiorstwa, ale wyodrębnionym organizacyjnie, finansowo i funkcjonalnie zespołem tych składników, zdolnym do bycia oddzielnym przedsiębiorstwem, samodzielnie realizującym określone zadania gospodarcze. Aby zatem część mienia przedsiębiorstwa mogła być uznana za jego zorganizowaną część, musi ona – obiektywnie oceniając – posiadać potencjalną zdolność do funkcjonowania jako samodzielny podmiot gospodarczy. Składniki majątkowe: materialne i niematerialne wchodzące w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa muszą zatem umożliwić nabywcy podjęcie działalności gospodarczej w ramach odrębnego przedsiębiorstwa.

Brak zaistnienia którejkolwiek z omawianych powyżej przesłanek wyklucza uznanie zespołu składników majątkowych przedsiębiorstwa za jego zorganizowaną część w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o podatku VAT.

Powyższy zakres wyłączenia jest zgodny z zakresem wyłączenia przewidzianym w art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG – Dz. U. UE. z dnia 13 czerwca 1977 r. L 145 s. 1 ze zm., którego implementację stanowi krajowy przepis art. 6 ustawy (odpowiednikiem art. 5 ust. 8 VI Dyrektywy jest art. 19 obecnie obowiązującej Dyrektywy 2006/112/WE).

I tak, w świetle art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE, w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego.

W przypadkach gdy odbiorca nie podlega w pełni opodatkowaniu, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki niezbędne w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji. Mogą także przyjąć wszelkie niezbędne środki, aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania poprzez wykorzystanie przepisów niniejszego artykułu.

W wyroku z dnia 27 listopada 2007 r. sprawa C-497/01 TSUE wskazał, że z uwagi na cele Dyrektywy, pojęcia w niej użyte powinny być interpretowane w sposób jednolity i niezależny (autonomiczny), uwzględniając cel i kontekst regulacji. Zatem właściwego rozumienia pojęcia przedsiębiorstwa w znaczeniu nadanym przez przepis art. 6 pkt 1 ustawy, należy poszukiwać w orzecznictwie wspólnotowym, akcentującym aspekt funkcjonalny przedsiębiorstwa (możliwość samodzielnego prowadzenia działalności gospodarczej). I tak, w ww. wyroku TSUE wyjaśniał, że wyrażona w pierwszym zdaniu art. 5 ust. 8 VI Dyrektywy zasada braku dostawy ma zastosowanie do każdego wydania przedsiębiorstwa lub samodzielnej jego części, włączając składniki materialne i niematerialne, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa mogącego prowadzić działalność gospodarczą.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do niej nie definiują pojęcia „przedsiębiorstwo”, należy więc odwołać się odpowiednio do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r., poz. 121 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 55¹ Kodeksu cywilnego, przedsiębiorstwo stanowi zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych przeznaczony do prowadzenia działalności gospodarczej, który obejmuje w szczególności:

oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
koncesje, licencje i zezwolenia;
patenty i inne prawa własności przemysłowej;
majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
tajemnice przedsiębiorstwa;
księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Przedsiębiorstwo jako przedmiot zbycia, musi stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, co oznacza, że najistotniejsze dla przedmiotowego zagadnienia jest ustalenie, czy zbywany majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, że zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu. W tym miejscu należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 55² Kodeksu cywilnego, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że o tym, jakie konkretne składniki muszą być przeniesione na nabywcę, aby można było uznać, że nastąpiło zbycie przedsiębiorstwa decydują okoliczności faktyczne, których nie można określić apriorycznie (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 30 czerwca 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 540/08). Ponadto – wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 6 czerwca 2008 r., sygn. akt I SA/Wr 355/08 – sprzedaż poszczególnych elementów przedsiębiorstwa, choćby nawet przedstawiały one znaczną wartość w porównaniu z wartością całego przedsiębiorstwa, nie stanowi podstawy do uznania, iż faktycznie nastąpiła jego sprzedaż. Przedsiębiorstwo jako przedmiot musi stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym. Podobnie definiuje Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 kwietnia 2003 r., sygn. akt IV CKN 51/01, zgodnie z którym przedsiębiorstwem w znaczeniu przedmiotowym jest pewien zorganizowany zespół dóbr materialnych i niematerialnych przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych. Tak rozumiane przedsiębiorstwo może stanowić zakład lub oddział innego większego przedsiębiorstwa, w tym spółki prawa handlowego (…).

Zatem – stosownie do powołanych orzeczeń – zbycie przedsiębiorstwa powinno być oceniane w każdej takiej czynności indywidualnie. Przy czym podstawą takiej oceny – a więc podstawą uznania czy mamy do czynienia z przeniesieniem przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części – nie może być wartość wnoszonych składników lub elementów. Ponadto, kryterium uznania za przedsiębiorstwo lub zorganizowaną część przedsiębiorstwa przenoszonych składników, jest ich zorganizowany charakter, dzięki któremu mogą one realizować zadania gospodarcze. Kluczowa zatem jest ich wzajemna funkcjonalność oraz organizacyjna odrębność. Wskazać także należy, iż muszą być to składniki zarówno materialne jak i niematerialne ściśle związane z przedsiębiorstwem. Przy czym sama czynność przeniesienia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa dotyczy głównie kompletnego objęcia fizycznych elementów umożliwiających określone działanie, a jeśli z taką działalnością związane są także składniki niematerialne wówczas także i one powinno zostać przeniesione na nowego nabywcę.

Ponadto, jak stwierdzono w orzeczeniu z dnia 27 listopada 2003 r., sygn. akt C-497/01, zasada neutralności podatku od wartości dodanej wymaga, aby wszystkie aktywa przekazane podatnikowi były używane dla celów związanych z jego transakcjami podlegającymi opodatkowaniu.

W kontekście zatem zbycia przedsiębiorstwa, z wyłączenia stosowania przepisów ustawy korzysta przekazanie przedsiębiorstwa lub jego niezależnej części, w tym dóbr materialnych oraz, ewentualnie elementów niematerialnych, które razem tworzą przedsiębiorstwo lub jego część zdolne do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej. Nabywca musi jednakże mieć na celu prowadzenie przekazanego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie jedynie natychmiastową likwidację danej działalności lub sprzedanie zapasów zasobów, jeśli istnieją.

Z powyższego wyroku jasno wynika, że warunkiem wyłączenia spod działania ustawy zbycia przedsiębiorstwa lub jego części jest kontynuacja działalności przez nabywcę. Natomiast w przypadku przekazania przedsiębiorstwa na współwłasność osobom fizycznym nie prowadzącym działalności gospodarczej, nie jest możliwe prowadzenie działalności przez osoby otrzymujące ułamkowe części przedsiębiorstwa.

Jak już wskazano powyżej, istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Czynność ta daje otrzymującemu towar prawo dysponowania rzeczą jak właściciel. Przepis nie wspomina stricte o przeniesieniu prawa własności. W związku z tym, darowizny części ułamkowych przedsiębiorstwa należy traktować, jako dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, która mieści się w zakresie przedmiotowym opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną z miejscem zamieszkania w Polsce oraz podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku PIT w Polsce. Wnioskodawca jest komandytariuszem Spółki Komandytowej z siedzibą oraz miejscem zarządu w Polsce. Drugim komandytariuszem Spółki Komandytowej jest rodzony Brat Wnioskodawcy posiadający w Polsce miejsce zamieszkania, oraz podlegający nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku PIT w Polsce. Komplementariuszem Spółki Komandytowej jest Spółka z siedzibą oraz miejscem zarządu w Polsce, podlegająca nieograniczonemu obowiązkowi w podatku CIT w Polsce. Wnioskodawca jest synem osoby fizycznej, z miejscem zamieszkania w Polsce, podlegającej, nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku PIT w Polsce (Ojciec Wnioskodawcy). Obecnie, Ojciec Wnioskodawcy prowadzi pozarolniczą Działalność Gospodarczą wpisaną w Centralnej Ewidencji Informacji o Działalności Gospodarczej (CEIDG), w zakresie produkcji mebli na wymiar. W skład Przedsiębiorstwa Ojca Wnioskodawcy wchodzą m.in.: (i) nowoczesne maszyny stolarskie, (ii) zatrudnieni pracownicy, (iii) zawarte umowy z dostawcami towarów i usług w zakresie koniecznym do prowadzenia Przedsiębiorstwa, (iv) zawarte umowy kredytowe, (v) zawarte umowy z nabywcami towarów, (vi) dokumentacja handlowa i operacyjna związana z prowadzoną Działalnością Gospodarczą przez Ojca Wnioskodawcy oraz (vii) Działka, którą Ojciec Wnioskodawcy nabył w drodze dwóch darowizn (w 1983 i 1992 r.), zabudowana Budynkiem wybudowanym na Działce w latach 1984-89. Nieruchomości zostały wprowadzone do Ewidencji Środków Trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez Ojca Wnioskodawcę. W znacznej części Budynek został już zamortyzowany. Przedsiębiorstwo Ojca Wnioskodawcy jest przedsiębiorstwem w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu Cywilnego stanowi zatem zespół składników majątkowych i niemajątkowych związanych z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. W przyszłości, Ojciec Wnioskodawcy planuje wycofać Nieruchomości z prowadzonej Działalności Gospodarczej przez Ojca Wnioskodawcy poprzez wykreślenie Nieruchomości z Ewidencji Środków Trwałych i przeniesienie Nieruchomości do swojego majątku prywatnego. Po wykreśleniu Nieruchomości z Ewidencji Środków Trwałych, Ojciec Wnioskodawcy zamierza: (i) zawrzeć z Wnioskodawcą oraz Bratem Wnioskodawcy umowę najmu (w ramach tzw. najmu prywatnego) Nieruchomości oraz (ii) przenieść Przedsiębiorstwo (w skład którego nie wejdą Nieruchomości) w drodze darowizny na rzecz Wnioskodawcy oraz Brata Wnioskodawcy. Po przeniesieniu Przedsiębiorstwa, Ojciec Wnioskodawcy nie będzie prowadził Działalności Gospodarczej. Wnioskodawca oraz Brat Wnioskodawcy zamierzają następnie wnieść Przedsiębiorstwo (w skład, którego nie wejdą Nieruchomości, natomiast wejdzie umowa najmu Nieruchomości) jako wkład niepieniężny (aport) do Spółki Komandytowej.

Z uawgi na przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz przytoczone przepisy prawa, należy stwierdzić, że o tym, czy zbycie składników majątku powinno być dla celów podatku od towarów i usług traktowane jako zbycie przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, decydują każdorazowo okoliczności faktyczne związane z konkretną transakcją.

Zbycie przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, ma miejsce wówczas, gdy cały majątek przedsiębiorstwa lub jego zorganizowana część przechodzi na własność nabywcy, który kontynuuje działalność gospodarczą zbywcy.

Wynika to również z treści przepisu art. 91 ust. 9 ustawy o VAT, który stanowi, że w przypadku transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa korekta określona w ust. 1-8 jest dokonywana przez nabywcę przedsiębiorstwa lub nabywcę zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

W sytuacji, gdy nabywcami są osoby fizyczne, które nie będą kontynuować działalności gospodarczej, nie można mówić o transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Ponieważ w opisanej sytuacji zbycie poszczególnych składników przedsiębiorstwa w formie darowizny przez Ojca Wnioskodawcy na rzecz Wnioskodawcy i Brata Wnioskodawcy nie jest przeprowadzane w celu kontynuowania działalności Ojca Wnioskodawcy przez obdarowanych, i obdarowani nie będą prowadzić tej działalności gospodarczej a wniosą otrzymane składniki do zupełnie innego podmiotu (tj. Spółki Komandytowej), to nie można stwierdzić, że przekazanie składników umożliwi Wnioskodawcy kontynuację działalności zbywcy. W tej sytuacji nie będzie kontynuacji działalności zbywcy.

Powyższe znajduje potwierdzenie m.in. w cytowanym wcześniej orzeczeniu TSUE z dnia 27 listopada 2003r. sygn. akt C-497/01, zgodnie z którym zasada neutralności podatku od wartości dodanej wymaga, aby wszystkie aktywa przekazane podatnikowi były używane dla celów związanych z jego transakcjami podlegającymi opodatkowaniu. W kontekście zatem zbycia przedsiębiorstwa, ze zwolnienia korzysta przekazanie przedsiębiorstwa lub jego niezależnej części, w tym dóbr materialnych oraz, ewentualnie elementów niematerialnych, które razem tworzą przedsiębiorstwo lub jego część zdolne do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej. Nabywca musi jednakże mieć na celu prowadzenie przekazanego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie natychmiastową likwidację danej działalności lub sprzedanie zapasów, jeśli istnieją.

Z powyższego wyroku jasno wynika, że warunkiem wyłączenia spod działania ustawy o VAT zbycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części jest kontynuacja działalności przez nabywcę.

Polska po przystąpieniu do Unii Europejskiej została zobowiązana do stosowania w całej rozciągłości orzecznictwa wynikającego z wyroków Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

W konsekwencji w opisanej sytuacji przekazanie przedsiębiorstwa w drodze darowizny na rzecz Wnioskodawcy (oraz Brata Wnioskodawcy), który zamierza wnieść otrzymany majątek w drodze aportu do innej spółki (Spółki Komandytowej), skutkuje tym, że otrzyma jedynie część tego przedsiębiorstwa i nie będzie kontynuował działalności gospodarczej zbywcy (Ojca Wnioskodawcy) jako podatnik VAT.

W związku z tym w opisanej sytuacji składniki majątkowe, które Wnioskodawca jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, otrzyma od Ojca Wnioskodawcy nie powinny być dla celów podatku od towarów i usług traktowane jako przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część.

Mając powyższe okoliczności na uwadze należy stwierdzić, że w opisanej sytuacji nie można traktować składników majątkowych otrzymanych w formie darowizny na rzecz Wnioskodawcy jako przedsiębiorstwa (udział w przedsiębiorstwie) lub zorganizowanej część przedsiębiorstwa. W związku z tym stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Ponieważ w opisanej sytuacji składniki majątkowe, które Wnioskodawca otrzyma w formie darowizny nie powinny być dla celów VAT traktowane jako przedsiębiorstwo lub zorganizowana część przedsiębiorstwa, zatem należy uznać, że jest to czynność przekazania składników majątkowych, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w okolicznościach zgodnie z art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT.

Jak już wskazano, istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Czynność ta daje otrzymującemu towar prawo dysponowania rzeczą jak właściciel. Przepis nie wspomina stricte o przeniesieniu prawa własności. W związku z tym, darowiznę części przedsiębiorstwa należy traktować, jako dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ustawy o VAT, która mieści się w zakresie przedmiotowym opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Przechodząc do kwestii dotyczącej obowiązku dokonania korekty w związku z wniesieniem wkładu niepieniężnego w postaci składników majątkowych, należy wskazać, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Wyrażoną w cyt. wyżej art. 86 ust. 1 ustawy o VAT generalną zasadę uprawniającą do odliczenia podatku naliczonego, uzupełniają regulacje zawarte w art. 90 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy o VAT, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, to na mocy art. 90 ust. 2 ustawy o VAT, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

Zasady dotyczące sposobu i terminu dokonywania korekt podatku naliczonego zostały określone w art. 91 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 91 ust. 1 ustawy VAT, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2−10, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2−6 lub 10 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

W myśl art. 91 ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1 podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

W przypadku, gdy w okresie korekty, o której mowa w ust 2, nastąpi sprzedaż towarów lub usług, o których mowa w ust. 2, lub towary te zostaną opodatkowane zgodnie z art. 14, uważa się, że te towary lub usługi są nadal wykorzystywane na potrzeby czynności podlegających opodatkowaniu u tego podatnika, aż do końca okresu korekty (art. 91 ust. 4).

Natomiast, zgodnie z art. 91 ust. 5 ustawy VAT, w przypadku, o którym mowa w ust. 4, korekta powinna być dokonana jednorazowo w odniesieniu do całego pozostałego okresu korekty. Korekty dokonuje się w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym nastąpiła sprzedaż, a w przypadku opodatkowania towarów zgodnie z art. 14 - w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym w stosunku do tych towarów powstał obowiązek podatkowy.

W świetle art. 91 ust. 6 ustawy VAT, w przypadku gdy towary lub usługi, o których mowa w ust. 4, zostaną:

opodatkowane - w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane z czynnościami opodatkowanymi,
zwolnione od podatku lub nie podlegały opodatkowaniu - w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane wyłącznie z czynnościami zwolnionymi od podatku lub niepodlegającymi opodatkowaniu.

Przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi (art. 91 ust. 7 ustawy o VAT).

W przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się na zasadach określonych w ust. 2 zdanie pierwsze i drugie oraz ust. 3.

Zgodnie z art. 91 ust. 7a ustawy o VAT korekty tej dokonuje się przy każdej kolejnej zmianie prawa do odliczeń, jeżeli zmiana ta następuje w okresie korekty.

W myśl art. 91 ust. 8 ustawy o VAT korekty, o której mowa w ust. 5-7, dokonuje się również, jeżeli towary i usługi nabyte do wytworzenia towaru, o którym mowa w ust. 2, zostały zbyte lub zmieniono ich przeznaczenie przed oddaniem tego towaru do użytkowania.

Zgodnie z powołanym już art. 91 ust. 9 ustawy o VAT w przypadku transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa korekta określona w ust. 1-8 jest dokonywana przez nabywcę przedsiębiorstwa lub nabywcę zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Jak już wskazano, w odpowiedzi na pytanie nr 1, w przedmiotowej sprawie nie dojdzie do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, zatem ww. art. 91 ust. 9 ustawy o VAT nie znajdzie w tej sprawie zastosowania. Tym samym skoro przedmiotem darowizny nie będzie przedsiębiorstwo ani jego zorganizowana część również wniesione przez Stronę składniki do Spółki komandytowej nie będą stanowiły ani przedsiębiorstwa ani zorganizowanej części przedsiębiorstwa, zatem czynność ta nie będzie wyłączona spod działania ustawy o VAT, tj. będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, a na Spółce komandytowej nie będzie spoczywał obowiązek skorygowania podatku naliczonego odliczonego w związku z nabyciem składników majątkowych wchodzących w skład przedsiębiorstwa.

Zatem, z uwagi na to, że wniesienie przez Wnioskodawcę (oraz Brata Wnioskodawcy) wkładu niepieniężnego (aportu) do Spółki Komandytowej jest objęte opodatkowaniem podatkiem VAT, art. 91 ust. 9 ustawy o VAT nie będzie miał zastosowania i obowiązek dokonania korekty w związku z otrzymanym aportem nie przejdzie na Spółkę Komandytową.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Wnioskodawca w analizowanej sprawie powołał się na interpretacje ITPP2/443-1103a/10/AK z dnia 21 stycznia 2011 r. Powołana przez Wnioskodawcę interpretacja indywidualna dotyczy indywidualnej sprawy podmiotu, który o nią wystąpił i nie stanowi źródeł powszechnie obowiązującego prawa.

Ponadto tut. Organ informuje, że w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin