Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB3/4511-409/15-2/PM
z 2 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) w związku z art. 16 ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1649) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 11 grudnia 2015 r. (data wpływu 24 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych finansowania przez pracodawcę kosztów noclegów związanych z wykonywaniem czynności służbowych przez pracowników niebędących w podróży służbowej oraz związanych z tym obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 grudnia 2015 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych finansowania przez pracodawcę kosztów noclegów związanych z wykonywaniem czynności służbowych przez pracowników niebędących w podróży służbowej oraz związanych z tym obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca posiada sieć sklepów z największą na polskim rynku ofertą dywanów, wykładzin, paneli, podłóg drewnianych oraz akcesoriów do montażu i pielęgnacji podłóg. Z uwagi na rozbudowaną sieć sklepów znajdującą się na terenie całego kraju, Wnioskodawca zatrudnia pracowników, którzy na polecenie pracodawcy (Wnioskodawcy) wykonują zadania służbowe poza siedzibą Wnioskodawcy (dalej również: „pracownicy mobilni”). Pracownicy mobilni to w szczególności osoby zatrudnione na stanowiskach dyrektorów regionalnych, koordynatorów sprzedaży lub specjalistów ds. kontroli wewnętrznej.

Pracownicy mobilni wykonują zadania w warunkach stałego przemieszczania się, ich wyjazdy nie są zjawiskiem wyjątkowym (incydentalnym), lecz należą do zakresu normalnych obowiązków pracowniczych. Miejscem zatrudnienia pracownika mobilnego określonym w umowie o pracę jest – w zależności od stanowiska na jakim jest on zatrudniony – obszar jednego województwa, obszar kilku województw lub obszar całego kraju (określany również jako „miejsce funkcjonowania przedsiębiorstwa Wnioskodawcy”).

Pracownicy mobilni wykonują na polecenie pracodawcy (Wnioskodawcy) zadania służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba Wnioskodawcy, jednakże na obszarze, który zgodnie z zawartymi umowami o pracę stanowi miejsce wykonywania pracy.

Na podstawie art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy, podróżą służbową jest wykonywanie przez pracownika na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy. Z uwagi na to, że ww. zadania służbowe nie są wykonywane poza stałym miejscem wykonywania pracy określonym w umowie o pracę, wyjazdy pracowników mobilnych nie są zdaniem Wnioskodawcy podróżami służbowymi w rozumieniu art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy. Z tego względu Wnioskodawca nie wypłacał i nie planuje wypłacać diet i innych należności przysługujących pracownikom zgodnie z art. 77³ § 2 Kodeksu pracy w przypadku podróży służbowych.

Wnioskodawca rozważa w przyszłości kontynuowanie lub zawieranie nowych umów o pracę z określonym jak wyżej stałym miejscem wykonywania pracy (jako obszaru danego województwa, kilku województw lub całego kraju). Wnioskodawca zapewnia nocleg pracownikom mobilnym wyłącznie w sytuacji, gdy charakter zadania służbowego, jak i odległość miejsca jego wykonania od miejsca zamieszkania pracownika, uzasadnia taką konieczność. W zasadniczej większości przypadków, pracownicy mobilni posiadają karty służbowe, którymi płacą za noclegi. W sporadycznych przypadkach pracownik płaci za nocleg z własnych środków, a następnie Wnioskodawca zwraca pracownikowi mobilnemu poniesione koszty.

Wydatki poniesione przez pracownika są poddane merytorycznej i formalnej kontroli na podstawie dokumentów potwierdzających ich poniesienie (wyciągów z kart służbowych, faktur lub rachunków wystawionych na Wnioskodawcę jako nabywcę usług). W przypadku braku akceptacji Wnioskodawcy na dokonanie wydatku za nocleg, pracownik jest zobowiązany pokryć wypłatę z kasy Wnioskodawcy z własnych środków.

Dotychczas Wnioskodawca zaliczał poniesione koszty noclegów pracowników mobilnych do ich przychodów ze stosunku pracy, i w konsekwencji pobierał i wpłacał zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu.

Pod wpływam korzystnej linii interpretacyjnej wyrażonej zwłaszcza w najnowszych interpretacjach podatkowych i wyrokach sądów administracyjnych (wskazane w uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawcy), Wnioskodawca powziął wątpliwość czy wspomniana praktyka jest słuszna, planując wyłączenie wspomnianych wydatków noclegowych z przychodów pracowników mobilnych o ile dyrektor izby skarbowej, działający w imieniu Ministra Finansów, potwierdzi prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w związku z powyższym stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym), zapewnienie pracownikom mobilnym noclegu w trakcie wyjazdu służbowego do miejsca, które pokrywa się z miejscem zatrudnienia wskazanym w umowie o pracę, stanowi przychód ze stosunku pracy tych pracowników podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji, czy Wnioskodawca jest zobowiązany jako płatnik do naliczania, pobrania i wpłacenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu?
2. Czy w związku z powyższym stanem faktycznym (zaistniałym stanem faktycznym), zapewnienie pracownikom mobilnym noclegu w trakcie wyjazdu służbowego do miejsca, które pokrywa się z miejscem zatrudnienia wskazanym w umowie o pracę, stanowi przychód ze stosunku pracy tych pracowników podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji, czy Wnioskodawca postąpił prawidłowo naliczając, pobierając i wpłacając zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zapewnienie pracownikom mobilnym noclegu w trakcie wyjazdu służbowego do miejsca, które pokrywa się z miejscem zatrudnienia wskazanym w umowie o pracę, nie stanowi przychodu ze stosunku pracy tych pracowników podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji Wnioskodawca nie był i nie będzie zobowiązany jako płatnik do naliczania, pobrania i wpłacenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu.

Na podstawie art. 12 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.; dalej: ustawa o PIT), przychodami ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. W kontekście tego przepisu należy ocenić, czy sfinansowanie kosztów noclegu powoduje, że pracownik z tego tytułu odnosi jakąkolwiek korzyść, w szczególności czy zwrot zwiększa wartość jego majątku.

Zdaniem Wnioskodawcy, poniesienie przez Niego wydatków z tytułu noclegów pracowników mobilnych nie spowoduje zwiększenia majątku osobistego (prywatnego) pracownika. Nocleg dla pracownika wykonującego swoje obowiązki na obszarze funkcjonowania przedsiębiorstwa wynika z konieczności zapewnienia przez pracodawcę odpowiednich warunków do wykonywania przez tę osobę obowiązków służbowych. Pracownik mobilny płacąc kartą służbową lub sporadycznie z własnych środków za usługę noclegową czyni to w imieniu oraz na rzecz pracodawcy, dlatego nie można twierdzić, że jego pracodawca ponosi koszty za pracownika jak stanowi art. 12 ust. 1 ustawy o PIT dla celów ustalenia przychodów pracowniczych. Powyższe stanowisko potwierdzone zostało np. w interpretacji izby skarbowej w Warszawie z dnia 21 marca 2011 r. nr IPPB2/415-3/11-4/AS.

Zgodnie z przepisem art. 22 Kodeksu pracy, pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem.

Pracodawca jest zobowiązany organizować pracę w sposób zapewniający pełne wykorzystanie czasu pracy jak również osiąganie przez pracowników, przy wykorzystaniu ich uzdolnień i kwalifikacji, wysokiej wydajności i należytej jakości pracy (art. 94 pkt 2 Kodeksu pracy). Jeśli w umowie o pracę na podstawie art. 29 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy określono miejsce wykonywania pracy jako pewien obszar (np. obszar funkcjonowania przedsiębiorstwa), a nie określone miejsce (np. lokalizacja zakładu pracy), nie sposób zaprzeczyć, że to pracodawca powinien zapewnić zakwaterowanie pracownikowi wykonującemu zadanie na polecenie pracodawcy i w jego wyłącznym interesie.

Ponadto, zdaniem Spółki, należy także odróżnić sytuację, w której pracodawca wykonując zapisy umowy o pracę dotyczące miejsca wykonywania pracy, zapewnia swym pracownikom ściśle związany z obowiązkami służbowymi nocleg, od sytuacji w której pracodawca zapewnia dodatkowe świadczenie np. pakiet medyczny (por. uchwała NSA II FPS 7/10 w sprawie pakietów medycznych). Zapewnienie pracownikom noclegu w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków pracowniczych (służbowych) nie mieści się w kategorii dodatkowych, otrzymanych przez pracownika nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 11 ustawy o PIT.

Poza koniecznością zapewnienia pracownikowi warunków do należytego wykonywania pracy, warto wskazać, że brak przepisu w Kodeksie pracy, który nakładałyby na pracownika obowiązek ponoszenia za pracodawcę jakichkolwiek wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Jeśli w umowie o pracę nie wskazano wprost obowiązku zapewnienia takich kosztów przez pracownika, należy uznać że obciążenie pracownika takim kosztem ex post mogłoby być uznane za naruszenie przepisów prawa pracy.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w wyroku WSA w Warszawie z dnia 18 czerwca 2012 r., sygn. III SA/Wa 2629/11, w którym Sąd wskazał, że wszystkie koszty związane ze świadczeniem pracy przez pracownika pokrywa pracodawca, a wydatki nie mają związku z celami osobistymi pracowników lecz wyłącznie z celami służbowymi. Powyższe orzeczenie, w wyniku kasacji Ministra Finansów, zostało utrzymane wyrokiem NSA z dnia 2 października 2014 r., sygn. akt II FSK 2387/12, który nie dopatrzył się żadnej osobistej korzyści po stronie pracownika z tytułu pokrycia przez pracodawcę kosztów noclegu przy wykonywaniu przez pracownika obowiązków służbowych. NSA uznał że zapewnienie noclegu przez pracodawcę pracownikowi służy wyłącznie realizacji obowiązku pracowniczego – pracownik nie ma tutaj żadnej swobody w zarządzaniu i rozporządzeniu świadczeniem; wykorzystuje je w konkretnym celu – wykonaniu swoich obowiązków pracowniczych.

W konsekwencji, jak orzekł NSA wydatki na hotel dla pracownika, który nie jest w podróży służbowej lecz wykonuje obowiązki służbowe, są w interesie pracodawcy. Nie mogą więc stanowić dla zatrudnionego nieodpłatnego świadczenia.

Jak wynika z uzasadnienia wyroku: „W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych czy pobyciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Ten obowiązek należy i trzeba odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy. Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika nocowania w hotelu aby w określonym czasie wynikającym z kontaktów handlowych pracodawcy i kontrahenta dotrzeć do kontrahenta, to zapewnienie tej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika ale właśnie wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy tak aby była ona wydajna i należytej jakości. (...)”

Powyższe stanowisko podzielił również skład orzekający w wyroku WSA w Kielcach z dnia 23 października 2014 r., o sygn. I SA/Ke 463/14.

Spółka zauważa również, że zakładając kierowanie się przez ustawodawcę zasadą sprawiedliwości podatkowej, opodatkowanie zwrotów kosztów noclegu pracownikom mobilnym byłoby sprzeczne z celem rozporządzeń Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r., które wprost nakazują pracodawcom zwracać wydatki noclegowe pracowników w ramach podróży służbowych w formie diet, lub w całości – jeśli przedstawiono rachunki lub faktury (także w przypadku przedstawienia zastępczego oświadczenia). Uznanie że w zależności od miejsca wykonywania pracy zwrot tych kosztów jest zwolniony lub opodatkowany stawiałoby pracowników stacjonarnych i mobilnych wykonujących pracę dlatego samego pracodawcy, w nierównej sytuacji prawnej (dyskryminującej pracowników mobilnych).

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza również najnowsze orzecznictwo organów podatkowych wyrażone m.in. w interpretacji z dnia 25 czerwca 2015 r., nr DD3.8222.2.247.2015.OBQ, którą Minister Finansów zmienił wcześniejszą, niekorzystną dla zatrudnionych handlowców i pracowników budowlanych interpretację dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi (nr IPTPB1/415-741/14-4/MM), wskazując, że osoby te nie uzyskują przychodu, gdy pracodawca pokrywa im koszty noclegu.

Ponadto, jak wskazał Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, do kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. l i art. 11 ust. 1 ustawy o PIT należy zaliczyć świadczenia, które spełniają poniższe warunki: (i) zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie), (ii) zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, (iii) korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Nie budzi wątpliwości, że w niniejszej sprawie nie została spełniona druga z przesłanek, gdyż koszty noclegów pracowników są ponoszone w interesie Wnioskodawcy (pracodawcy) a nie pracownika. Praca świadczona przez pracowników Wnioskodawcy jest wykonywana w celu osiągnięcia (zachowania lub zabezpieczenia) przychodów Wnioskodawcy. Poza tym, wydatek ponoszony na noclegi pracowników podlega ocenie przez pryzmat obowiązku zapewnienia przez pracodawcę m.in. należytej organizacji, wydajności i jakości pracy (art. 94 Kodeksu pracy).

Reasumując należy stwierdzić, że wydatki poniesione przez Wnioskodawcę z tytułu noclegów pracowników mobilnych, związane z wykonywaniem przez nich obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę, nie stanowią przychodu tych pracowników ze stosunku pracy, tym samym Wnioskodawca nie jest zobowiązany do naliczenia, pobrania i odprowadzenia z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jakim jest stosunek pracy, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym, z kolei przychodami z tego źródła są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 9 ust. 2 i art. 11 ust. 1 ww. ustawy).

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że z uwagi na rozbudowaną sieć sklepów znajdującą się na terenie całego kraju, Wnioskodawca zatrudnia pracowników, którzy na polecenie pracodawcy (Wnioskodawcy) wykonują zadania służbowe poza siedzibą Wnioskodawcy (dalej również: „pracownicy mobilni”). Pracownicy mobilni to w szczególności osoby zatrudnione na stanowiskach dyrektorów regionalnych, koordynatorów sprzedaży lub specjalistów ds. kontroli wewnętrznej. Pracownicy mobilni wykonują zadania w warunkach stałego przemieszczania się, ich wyjazdy nie są zjawiskiem wyjątkowym (incydentalnym), lecz należą do zakresu normalnych obowiązków pracowniczych. Miejscem zatrudnienia pracownika mobilnego określonym w umowie o pracę jest – w zależności od stanowiska na jakim jest on zatrudniony – obszar jednego województwa, obszar kilku województw lub obszar całego kraju (określany również jako „miejsce funkcjonowania przedsiębiorstwa Wnioskodawcy”). Pracownicy mobilni wykonują na polecenie pracodawcy (Wnioskodawcy) zadania służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba Wnioskodawcy, jednakże na obszarze, który zgodnie z zawartymi umowami o pracę stanowi miejsce wykonywania pracy. Wnioskodawca zapewnia nocleg pracownikom mobilnym wyłącznie w sytuacji, gdy charakter zadania służbowego, jak i odległość miejsca jego wykonania od miejsca zamieszkania pracownika, uzasadnia taką konieczność. W zasadniczej większości przypadków, pracownicy mobilni posiadają karty służbowe, którymi płacą za noclegi. W sporadycznych przypadkach pracownik płaci za nocleg z własnych środków, a następnie Wnioskodawca zwraca pracownikowi mobilnemu poniesione koszty. Wydatki poniesione przez pracownika są poddane merytorycznej i formalnej kontroli na podstawie dokumentów potwierdzających ich poniesienie (wyciągów z kart służbowych, faktur lub rachunków wystawionych na Wnioskodawcę jako nabywcę usług). W przypadku braku akceptacji Wnioskodawcy na dokonanie wydatku za nocleg, pracownik jest zobowiązany pokryć wypłatę z kasy Wnioskodawcy z własnych środków.

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia”, zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, zgodnie z którym za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
  

• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
  

• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  
  

Uwzględniając powyższe ustalenia Trybunału Konstytucyjnego, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 września 2014 r., sygn. akt II FSK 2280/12 wyraził pogląd, że jakkolwiek skorzystanie ze świadczenia w postaci noclegu wykupionego przez pracodawcę niewątpliwie następuje za zgodą pracownika, niemniej świadczenie to nie jest spełnione w jego interesie, ale w interesie pracodawcy obowiązanego do właściwego zorganizowania pracy.

Z kolei w wyroku z dnia 2 października 2014 r., sygn. akt II FSK 2387/12, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Ten obowiązek należy i trzeba odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy. Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika nocowania w hotelu, aby w określonym czasie wynikającym z kontaktów handlowych pracodawcy i kontrahenta dotrzeć do kontrahenta, to zapewnienie tej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika ale właśnie wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy, tak aby była ona wydajna i należytej jakości. Zapewnienie możliwości nocnego wypoczynku odpowiada także obowiązkowi pracodawcy organizowania pracy w sposób zmniejszający uciążliwość pracy.

W konsekwencji, przyjąć należy, że mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 cyt. ustawy przychodów ze stosunku pracy, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W rozpatrywanej sprawie ponoszenie przez pracodawcę wydatków w celu zapewnienia noclegów pracownikom, przyjmując wskazane przez Trybunał Konstytucyjny kryterium oceny, jest świadczeniem poniesionym w interesie pracodawcy, bo to jemu przynosi konkretną i wymierną korzyść w postaci prawidłowo i efektywnie wykonanej przez pracownika pracy. Zgodnie z przepisami Kodeksu pracy – pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Wszystkie koszty związane ze świadczeniem pracy przez pracownika są pokrywane przez pracodawcę. Do takich kosztów z całą pewnością należą wydatki związane z zapewnieniem noclegu w miejscu wykonywania pracy zgodnie z zapisami umowy o pracę – oddalonym od siedziby pracodawcy, a jednocześnie znajdującym się poza miejscem zamieszkania pracownika.

W związku z powyższym należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że zapewnienie pracownikom mobilnym noclegu w trakcie wyjazdu służbowego do miejsca, które pokrywa się z miejscem zatrudnienia wskazanym w umowie o pracę, nie stanowi przychodu ze stosunku pracy tych pracowników podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wydatki te ponoszone są bowiem w interesie pracodawcy, a co za tym idzie pracownicy nie otrzymują od Spółki jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego. Tym samym, na Wnioskodawcy nie jest i nie będą ciążyły obowiązki płatnika do naliczania, pobrania i wpłacenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w rozumieniu art. 31 powoływanej ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.