Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-1415/15-2/KS
z 7 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 15 października 2015 r. (według daty wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu – jest:

• prawidłowe – w części dotyczącej zaliczenia kwoty wynikającej z noty obciążeniowej do kosztów uzyskania przychodu,
• nieprawidłowe – w części dotyczącej momentu zaliczenia ww. kwoty do kosztów uzyskania przychodu.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 15 października 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi firmę transportową. Podatek dochodowy rozlicza metodą liniową. Zdarzenia gospodarcze ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów metodą uproszczoną.

W miesiącu październiku 2013 r. w B. z terenu firmy „A” w godzinach wieczornych został skradziony samochód Wnioskodawcy marki Volvo wraz z przyczepą załadowany obuwiem firmy „B”. Samochód był zaparkowany na terenie strzeżonym przez firmę ochroniarską, której obowiązkiem było przepuszczanie samochodów po podniesieniu szlabanu oraz okazaniu osobistej przepustki kierowcy.

W związku z kradzieżą towar nie został dostarczony odbiorcy, a pusty samochód został odnaleziony w lesie w okolicy W. Zleceniodawca, tj. firma „C” Sp. z o.o. wystawiła w miesiącu grudniu 2014 r. notę obciążeniową, którą dostarczyła firmie Wnioskodawcy w miesiącu maju 2015 r., tj. przed zawarciem porozumienia z dnia 24 czerwca 2015 r.

Z uwagi na znaczną kwotę skradzionego towaru prowadzono przez długi czas negocjacje w zakresie zawarcia ugody z wierzycielem dotyczącej wartości całego zobowiązania. Ostatecznie wartość spłaty wynosi 25000 euro i jest płacona w ratach od dnia 11 czerwca 2015 r. zgodnie z zawartą ugodą, celem zachowania płynności finansowej firmy Wnioskodawcy.

Wnioskodawca nadmienia, iż nie uzyskał odszkodowania z firmy ubezpieczeniowej z uwagi na przedawnienie w dniu 4 października 2014 r., które powstało bez winy Wnioskodawcy, ponieważ towar został skradziony w dniu 4 października 2013 r. a postępowanie sądowe w przedmiotowej sprawie, a także umorzenia śledztwa zostało zakończone postanowieniem z dnia 23 marca 2015 r. sygn. akt IX Kp 101/15, w którym nie uwzględniono zażalenia Wnioskodawcy, a zaskarżone postanowienie w zakresie umorzenia postępowania utrzymano w mocy.

Ponadto w firmie ubezpieczeniowej złożono dokumenty dotyczące szkody, poza kwotą roszczenia, która w danym czasie nie była Wnioskodawcy znana, z uwagi na to, iż nota obciążeniowa została doręczona w m-cu maju 2015 r., tj. po terminie wynikającym z prawa przewozowego art. 77.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w roku 2015 i 2016, pod datą zapłaty każdej ustalonej w ugodzie raty, notę obciążeniową za niedostarczony towar, wystawioną w XII/2014 przez zleceniodawcę usługi przewozowej?

Zdaniem Wnioskodawcy, na tle przedstawionego stanu faktycznego ponoszone przez jego firmę wydatki są zgodne z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176, z pózn. zm.). Są kosztami poniesionymi w celu osiągnięcia przychodów, gdyż istnieje związek pomiędzy poniesieniem wydatku, a możliwością uzyskania dzięki temu przychodów. Są kosztami dotyczącymi całokształtu działalności podatnika związanymi z działalnością firmy i Wnioskodawca może je rozliczyć w KUP pod datą spłaty każdej ustalonej w ugodzie raty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

• prawidłowe – w części dotyczącej zaliczenia kwoty wynikającej z noty obciążeniowej do kosztów uzyskania przychodu,
• nieprawidłowe – w części dotyczącej momentu zaliczenia ww. kwoty do kosztów uzyskania przychodu.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 363 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.), naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Zgodnie natomiast z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższe oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni lub pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodu, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 cyt. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów,
• został właściwie udokumentowany.
  
  

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zawarty został w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonywanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonywanych robót i usług.

W rozpatrywanej sprawie przepis art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma zastosowania, ponieważ kwota naliczona przez kontrahenta za niedostarczony towar, nie stanowi kary umownej ani odszkodowania z tytułu, o którym mowa w cyt. powyżej przepisie. Z tego względu kwota ta, wynikająca z noty obciążeniowej, może stanowić u płacącego koszt uzyskania przychodów, o ile spełniona będzie zasadnicza przesłanka wynikająca z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, warunkująca zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodów - poniesiony wydatek musi być związany z uzyskaniem przychodu bądź z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodu. Istotne jest, aby kwota za niedostarczony towar nie była związana z nieprawidłowościami, których powstanie zostało spowodowane (zawinione) przez podatnika i aby była właściwie udokumentowana. Z tej też przyczyny, każda zapłacona kwota wymaga indywidualnej oceny w aspekcie całokształtu prowadzonej działalności gospodarczej, okoliczności, których była następstwem oraz formy udokumentowania.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi firmę transportową. W październiku 2013 r., z terenu strzeżonego skradziono samochód Wnioskodawcy załadowany obuwiem firmy „B”. Zleceniodawcą transportu była firma „C” Sp. z o.o. Pusty samochód Wnioskodawcy odnaleziono po kilku dniach. W związku z nieodzyskaniem przedmiotowego towaru i powstałą z tego tytułu szkodą, którą Wnioskodawca zobowiązany jest pokryć względem „C” jako przewoźnik, z którego pojazdu towar został skradziony, firma „C” Sp. z o.o. wystawiła na rzecz Wnioskodawcy notę obciążeniową na kwotę 25.000 euro. Kwota ta jest płacona w 11 ratach, począwszy od 11 czerwca 2015 r.

Mając na względzie powyższe, należy uznać, że kwota za niedostarczony towar wynikająca z noty obciążeniowej wystawionej przez zleceniodawcę usługi może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodu.

Tut. Organ zauważa, że wydatek w postaci kwoty za niedostarczony towar ma związek z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą – firmą transportową.

Co więcej, kradzież samochodu wraz z towarem nie była efektem zaniedbania ze strony Wnioskodawcy (braku należytej staranności). Wnioskodawca zaparkował samochód na terenie strzeżonym przez firmę ochroniarską. Obowiązkiem pracowników tej firmy było przepuszczanie samochodów po wylegitymowaniu kierowców i podniesieniu szlabanu. W związku z tym należy stwierdzić, że Wnioskodawca dołożył wszelkiej staranności aby zabezpieczyć przedmiotowy towar.

Podsumowując, należy uznać, że w przedmiotowej sprawie, kwota ustalona na podstawie porozumienia zawartego między Wnioskodawcą a firmą „C” Sp. z o.o., udokumentowana notą obciążeniową i płacona w ratach przez Wnioskodawcę stanowi – w rozumieniu podatku dochodowego od osób fizycznych – koszt uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczyły również momentu zaliczenia kwoty wynikającej z noty obciążeniowej do kosztów uzyskania przychodu. Zainteresowany wskazał, że zdarzenia gospodarcze ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów metodą uproszczoną.

W związku z tym, należy odnieść się do art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z tym przepisem, koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10.

W myśl art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, tj. prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Zatem, w przypadku prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, według metody wskazanej w art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. metody uproszczonej, koszty powinny być księgowane w księdze w momencie ich poniesienia. Przy czym dniem poniesienia kosztu jest dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania kosztu. Datą księgowania będzie data wystawienia dokumentu, na podstawie którego koszt ujmowany będzie w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

W związku z powyższym, wydatek związany z zapłatą kwoty za niedostarczony towar na podstawie noty obciążeniowej, powinien zostać zaewidencjonowany w kosztach uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej jednorazowo w dacie jego poniesienia, tj. w dniu wystawienia noty obciążeniowej, zgodnie z art. 22 ust. 4 w związku z art. 22 ust. 6b cyt. ustawy, nie zaś, jak wskazał Wnioskodawca, w momencie zapłaty każdej ustalonej w ugodzie raty.

Wnioskodawca może zatem zaliczyć kwotę wynikającą z noty obciążeniowej do kosztów uzyskania przychodów, jednak nie, jak twierdzi Wnioskodawca, pod datą każdej ustalonej w ugodzie raty ale w dacie poniesienia kosztu, czyli z dniem wystawienia noty obciążeniowej.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej zaliczenia kwoty wynikającej z noty obciążeniowej do kosztów uzyskania przychodu jest prawidłowe, natomiast w części dotyczącej momentu zaliczenia ww. kwoty do kosztów uzyskania przychodu jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Końcowo tut. Organ wskazuje, że dokumenty dołączone przez Wnioskodawcę do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, ponieważ Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany ani uprawniony do oceny dołączonych dokumentów; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.