Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.26.2017.1.PC
z 31 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 21 marca 2017 r. (data wpływu 28 marca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy zapłacony podatek „u źródła” jest dla Spółki kosztem uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 marca 2017 r. wpłynął do tut. Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy zapłacony podatek „u źródła” jest dla Spółki kosztem uzyskania przychodów.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, której siedziba znajduje się w Polsce. Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności często kontraktuje z podmiotami zagranicznymi, które nie posiadają w Polsce rezydencji podatkowej.

W związku z realizowanymi z nierezydentami transakcjami oraz wypłatą należności za świadczenia o których mowa w art. 21 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), powstają po stronie Wnioskodawcy obowiązki płatnika, polegające na konieczności potrącenia i uiszczenia tzw. podatku u źródła.

W praktyce możliwe są sytuacje, w których płatnik nie potrąci należnego podatku od kwoty wypłacanej kontrahentowi. Takie sytuacje są wynikiem obiektywnego braku możliwości potrącenia podatku z uwagi na charakter transakcji i sposób funkcjonowania kontrahenta (np. w przypadku zakupu biletów lotniczych w Internecie przy użyciu kart płatniczych), względnie przyczyną może być treść postanowień umowy zawartej z kontrahentem (np. gdy w umowie wskazane jest, że ewentualne podatki obciążają wypłacającego należności).

W opisanych powyżej sytuacjach, Wnioskodawca decyduje się ponieść ciężar podatku „u źródła”. Wnioskodawca dokonuje tego poprzez ubruttowienie należności. Ubruttowienie należności polega na doliczeniu do niej kwoty pozwalającej na pokrycie podatku „u źródła” od tej należności. W celu ubruttowienia należność netto Wnioskodawca dzieli przez ułamek stanowiący wynik różnicy między liczbą 1 i ułamkiem odpowiadającym stawce podatku u źródła. Ten sposób rozliczeń Wnioskodawca planuje również realizować w przyszłości (zdarzenie przyszłe).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w opisanym stanie faktycznym możliwe jest zaliczenie do kosztów podatkowych podatku, który nie został potrącony, lecz jest dopłacany z własnych środków płatnika w wysokości związanej z ubruttowieniem należności?
2. Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym możliwe jest zaliczenie do kosztów podatkowych podatku, który nie zostanie potrącony, lecz zostanie dopłacony z własnych środków płatnika w wysokości związanej z ubruttowieniem należności?
   
   

Ad. 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym możliwe jest zaliczenie do kosztów podatkowych podatku, który nie został potrącony, lecz jest dopłacany z własnych środków płatnika w wysokości związanej z ubruttowieniem należności.

W praktyce nie budzi wątpliwości, że podatek u źródła potrącony z należności wypłacanej na rzecz nierezydenta stanowi koszt uzyskania przychodu dla wypłacającego należności (płatnika), albowiem stanowi on część wynagrodzenia należnego kontrahentowi.

Wątpliwości dotyczą natomiast kwestii, czy możliwe jest zaliczenie do kosztów podatkowych podatku, który nie został potrącony, lecz jest dopłacany z własnych środków płatnika. Należy przyjąć, że wartość podatku u źródła może stanowić koszt uzyskania przychodu w CIT dla podmiotu wypłacającego należności w przypadku jej „ubruttowienia”.

Stanowisko zgodne z powyższym jest prezentowane w interpretacjach organów podatkowych:

• interpretacja indywidualna z 26 września 2014 r. Izba Skarbowa w Bydgoszczy ITPB3/423-284/14/DK: (...) jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego Spółka nie dokonywała kalkulacji podatku u źródła i nie przekazywała go do urzędu skarbowego. Przy czym zgodnie z ustaleniami stron umowy, czynsz najmu uiszczany przez Spółkę Wynajmującemu określony został w kwocie netto, co wynika z zapisu sporządzonej w 2010 roku umowy najmu. Odnosząc się do powyższego należy wskazać, że w przypadku gdy istotnie ze sporządzonej umowy najmu urządzeń technicznych wynika obowiązek uwzględnienia „doliczenia” wartości podatku do kwoty wynagrodzenia wypłacanego przez Spółkę, wówczas wartość tego podatku Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów (…).
• interpretacja indywidualna z 26 lutego 2014 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPB3/423-970/13-2/JBB: (...) w sytuacji, gdy umowa z kontrahentem zawiera zapis o należnej mu kwocie wynagrodzenia, zapłacony z własnych środków za kontrahenta podatek stanowi koszt uzyskania przychodu. Podobnie w przypadkach, gdy brak jest umowy np. posiadamy tylko zamówienie a wydatek realizowany jest bezpośrednio na podstawie cen stosowanych przez kontrahenta. Dlatego też, zapłacony podatek staje się kosztem działalności poniesionym przez Spółkę, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. (...).
• interpretacja indywidualna z 7 lipca 2011 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPBI/2/423-400/11/AK: (…) Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Spółka zaciągnęła pożyczkę u podmiotu zagranicznego - spółki będącej rezydentem podatkowym w Wielkiej Brytanii. Spółka posiada stosowny certyfikat rezydencji podatkowej pożyczkodawcy. Pożyczkodawca nie jest udziałowcem Spółki. Z podpisanej umowy pożyczki wynika, że Spółka powinna zapłacić pożyczkodawcy kwotę odsetek naliczaną w wysokości 5% w stosunku rocznym. Tak wyliczoną kwotę odsetek - nie pomniejszoną o 5% podatek pobrany „u źródła” Spółka przelała na konto pożyczkodawcy. Następnie Spółka odprowadziła do Urzędu Skarbowego pobrany podatek. Tak więc kwota odprowadzonego przez Spółkę podatku nie pomniejszyła kwoty odsetek, tylko stała się dodatkowym kosztem Spółki. Z zawartej umowy pożyczki wynika, bowiem że kwota odsetek nie podlega żadnym potrąceniom. Zatem, jeżeli podatek „u źródła” zapłacony przez Spółkę jako pożyczkobiorcę jest elementem płaconego przez Spółkę wynagrodzenia z tytułu pożyczki wówczas kwota tego podatku stanowi dodatkowy element kosztowy, jako część należnego wynagrodzenia (...).
  
  

Jak wynika z powyższego, zgodnie z dominującym poglądem organów podatkowych, aby podatek u źródła (który jest dopłacany ze środków płatnika) stanowił koszt podatkowy, powinien on zostać „ubruttowiony”. Konsekwentnie, podatek u źródła zapłacony przez Wnioskodawcę jako płatnika będzie stanowił koszt podatkowy, jednakże powinien on zostać obliczony w oparciu o tzw. ubruttowienie.

Stanowisko Wnioskodawcy wynika z faktu, że koszty związane z uregulowaniem podatku u źródła są poniesione w związku z transakcjami nakierowanymi na osiągnięcie przychodów, natomiast Wnioskodawca staje przed wyborem czy nie przystępować do transakcji, czy też uregulować podatek z własnych środków poprzez ubruttowienie. Natomiast w sytuacji, gdy Wnioskodawca następczo dochodzi do wniosku, że powinien potracić podatek, czego nie zrobił, również nie ma możliwości domagania się zwrotu części środków od kontrahenta, dlatego musi podatek pokryć z własnych środków.

Ponadto, poniesione koszty nie są objęte katalogiem opisanym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy znajduje pełne uzasadnienie.

Ad. 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym zdarzeniu przyszłym możliwe jest zaliczenie do kosztów podatkowych podatku, który nie zostanie potrącony, lecz zostanie dopłacony z własnych środków płatnika w wysokości związanej z ubruttowieniem należności.

Zgodnie z dominującym poglądem organów podatkowych, aby podatek u źródła (który jest dopłacany ze środków płatnika) stanowił koszt podatkowy, powinien on zostać „ubruttowiony”. Konsekwentnie, podatek u źródła zapłacony przez Wnioskodawcę jako płatnika będzie stanowił koszt podatkowy, jednakże powinien on zostać obliczony w oparciu o tzw. ubruttowienie. W związku z tym, podatek ustalany przez Wnioskodawcę tą metodą będzie stanowił koszt podatkowy.

Potwierdzają to również interpretacje podatkowe:

• interpretacja indywidualna z 26 września 2014 r. Izba Skarbowa w Bydgoszczy ITPB3/423-284/14/DK;
• interpretacja indywidualna z 26 lutego 2014 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPB3/423-970/13-2/JBB;
• interpretacja indywidualna z 7 lipca 2011 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPBI/2/423-400/11/AK.
  
  

Stanowisko Wnioskodawcy wynika z faktu, iż koszty związane z uregulowaniem podatku u źródła będą poniesione w związku z transakcjami nakierowanymi na osiągnięcie przychodów, natomiast Wnioskodawca staje przed wyborem czy nie przystępować do transakcji, czy też uregulować podatek z własnych środków poprzez ubruttowienie. Ponadto, poniesione koszty nie są objęte katalogiem opisanym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy jest w pełni uzasadnione.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.