Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL5.4010.59.2017.2.KS
z 27 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 kwietnia 2017 r. (data wpływu 25 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów powstałej szkody – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek – uzupełniony pismem w dniu 23 czerwca 2017 r. – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów powstałej szkody.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 08-07-2016 r. na terenie firmy Sp. z o.o. miała miejsce szkoda polegająca na nieumyślnym uszkodzeniu zaparkowanego pojazdu - samochód osobowy w wyniku uderzenia wózkiem widłowym, którego kierowcą był pracownik firmy.

Operator wózka widłowego zabierał spod bramy hali produkcyjnej pojemnik z wiórami stalowymi o wadze ok. 350 kg. W trakcie tej czynności pracownik kierujący wózkiem wykonał gwałtowny zwrot i nie zauważył stojącego samochodu osobowego, co spowodowało, iż uderzył pojemnikiem w tylne lewe drzwi samochodu osobowego uszkadzając je. Wózek widłowy posiada lusterko środkowe, stąd pole widzenia operatora wózka było ograniczone. Pracownik posiadał uprawnienia do kierowania wózkiem widłowym poparte zaświadczeniem o ukończeniu kursu. Samochód, który uległ uszkodzeniu należał do żony pracownika firmy i był w tym dniu przez niego wykorzystywany.

Zdarzenie miało miejsce w wyniku prowadzonej działalności gospodarczej Fabryki, w związku z wykorzystywaniem wózka widłowego do celów produkcyjno-logistycznych tylko i wyłącznie na terenie firmy.

Zawarta przez Sp. z o.o. polisa OC działalności gospodarczej w S.A. nie obejmowała odpowiedzialności z tytułu szkód powstałych w związku z posiadaniem, użytkowaniem lub prowadzeniem wózków widłowych. Wózki widłowe nie podlegają obowiązkowemu ubezpieczeniu komunikacyjnemu OC, ponieważ nie poruszają się po drogach publicznych. W związku z powyższym, S.A. odmówiło pokrycia kosztów powstałej szkody na samochodzie.

Pracownik, który spowodował szkodę w wyniku użytkowania wózka widłowego w ramach wykonywanych obowiązków nie został obciążony kosztami, ponieważ w toku zgromadzonych dowodów uznano, iż przewinienie było nieumyślne.

Poszkodowany otrzymał z tyt. ww. szkody z B. S.A. w którym był ubezpieczony odszkodowanie w wysokości 6 383,82 zł, zgodnie z przesłanym do wiadomości firmy pismem. Działając na podstawie art. 828 § 1 Kodeksu cywilnego B. S.A. wystąpiło o zapłatę przedmiotowej kwoty 6 383,82 zł do Spółki.

Spółka po przeanalizowaniu wszystkich zdarzeń dotyczących szkody z dnia 08-07-2016 r. (stosownie do art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej) zapłaciła w dniu 06-03-2017 r. kwotę 6 382 82 zł na rzecz B. S.A.

Pismem stanowiącym uzupełnienie wniosku Spółka wyjaśnia, że szkoda powstała w trakcie wykonywania przez pracownika obowiązków pracowniczych w godzinach jego pracy na terenie Fabryki, zgodnie z zawartą umową o pracę.

Powołując się na art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2016 r. poz. 1888, z późn. zm.) Wnioskodawca stwierdza, że Spółka racjonalnie i właściwie udokumentowała zaangażowanie własnych środków w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów. Przedmiotowy wydatek jest dodatkowym elementem działania podatnika dążącego do uzyskania, osiągnięcia przychodu, w zasadzie niemożliwym do uniknięcia przy prowadzeniu działalności gospodarczej na szeroką skalę, mimo podejmowanych przez podatnika w tym zakresie aktów staranności oraz przestrzeganiu przepisów i norm obowiązujących w Fabryce i w kraju. Spółka dba, by produkcja i świadczone usługi były na najwyższym poziomie, jak również zabezpiecza wszelkie zdarzenia, szkody i inne trudne do przewidzenia zdarzenia by zachować dobry wizerunek na rynku, jak i realizować wytyczane cele do osiągniecia przychodów, dokonując również ubezpieczenia tegoż majątku w instytucji ubezpieczeniowej, pomimo nie posiadania takiego obowiązku.

Zdarzenie, które miało miejsce na terenie Spółki związane było z uzasadnionym przemieszczaniem towarów z jednego miejsca na drugie.

Stanowisko Spółki poparte zostało interpretacją indywidualną zamieszczoną w podatku dochodowym od osób prawnych Wydawnictwa podatkowego Gofin wg stanu prawnego na 01-01-2017 r., strona 178-180, gdzie dość wnikliwie został opisany związek kosztu z przychodem (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 24 sierpnia 2016 r. nr IBPB-1-3/4510-717/16-1/APO).

Wg tej interpretacji dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel w jakim wydatek został poniesiony oraz fakt, iż pomiędzy poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy, bądź też między zachowaniem, zabezpieczeniem ich źródła uzyskiwania, co przekłada się w efekcie na uzyskanie korzyści.

W świetle powyższego wydatek poniesiony przez Spółkę stanowi dla niej koszt uzyskania przychodu, ponieważ zostały spełnione następujące warunki:

1. został poniesiony wydatek z zasobów majątkowych podatnika, przelew z dnia 06-03-2017 r. na rzecz B. S.A.;
2. jest on rzeczywisty (wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek inny sposób zwrócona);
3. pozostaje w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, jako że szkoda powstała w związku z wykonywaniem czynności przemieszczania pojemnika z wiórami stalowymi (powstałych jako produkt uboczny produkcji);
4. poniesiony koszt został w celu uzyskania, zachowania, zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość przychodów;
5. koszt został właściwie udokumentowany (obciążenie kosztem naprawy B. S.A.);
6. nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
   
   

Spółka uważa, że dowody w przedmiotowej sprawie zostały wnikliwie przeanalizowane, udokumentowane, a poniesiony wydatek w kwocie 6 382,82 zł stanowi koszt uzyskania przychodu, ponieważ praca wykonywana przez pracownika Spółki była jednym z elementów procesu logistyczno-produkcyjnego, którego wynikiem są uzyskiwane przez Spółkę efekty w postaci przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zapłacone przez Spółkę koszty powstałej szkody w wysokości 6 383,82 pln będą mogły stanowić koszt uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, szkoda spowodowana przez podatnika na cudzym majątku i wynikający obowiązek jej naprawienia (zgodnie z art. 415 Kodeksu cywilnego) służy zabezpieczeniu źródła przychodów, o których mowa w art. 15 ust.1 ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z tym przepisem, kosztami podatkowymi są to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stwierdzić przy tym należy, iż we wspomnianym artykule 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca wyłącza z kosztów uzyskania przychodów pewne kategorie ponoszonych przez podatników wydatków związanych z ich odpowiedzialnością za szkodę. W pkt 22 tego przepisu wyłączone zostały kary umowne oraz odszkodowania wynikające z nienależytego wykonania umowy, a w art. 16 ust. 1 pkt 16 tej ustawy z kosztów takich wyłączone są min. jednorazowe odszkodowania wypłacane z tyt. wypadków przy pracy i chorób zawodowych.

Ponadto podlegają wyłączeniu w art. 16 ust. 1 pkt 16 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kary, opłaty i odszkodowania oraz odsetki od tych zobowiązań z tyt. nieprzestrzegania przepisów w zakresie ochrony środowiska oraz niewykonania nakazów właściwych organów nadzoru.

Jak wynika z przedstawionych przepisów odszkodowanie wypłacone przez Spółkę nie mieści się w katalogu kar umownych i odszkodowań wyłączonych z kosztów podatkowych zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Mimo, iż poniesiony przez Spółkę wydatek nie generuje w sposób bezpośredni przychodów pozostaje w nieodłącznym związku z prowadzoną działalnością generującą przychody podatkowe.

Powyższe stanowisko Spółki zostało również poparte interpretacją indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 24 sierpnia 2016 r. nr IBPB-1-3/4510-717/16-1/APO, jak również pozytywną interpretacją prawa podatkowego przedstawioną w IPTPB3/423-138/12-2/KJ z 03 lipca 2012 r. w temacie: Czy odszkodowania wypłacone przez Spółkę za szkody powstałe w wyniku wadliwego przepływu prądu, będą powiększały podatkowe koszty uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia?

Zwrócić należy uwagę, iż w wyjaśnieniach organów podatkowych dominuje słuszny w ocenie Spółki pogląd, że jeżeli na podatniku spoczywa obowiązek naprawienia szkody, niebędącej wynikiem bezprawnego działania takiego podatnika, choć pozostającej w bezpośrednim związku z prowadzoną działalnością, z której dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym, to wówczas koszty naprawienia takiej szkody podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, co zostało potwierdzone we wspomnianych interpretacjach indywidualnych.

Spółka podejmując decyzję o naprawieniu szkody w postaci poniesionego kosztu kierowała się zamiarem zdeterminowanym na zachowanie (zabezpieczenie) źródła przychodów, tym samym na istnieniu związku, który wyraża się we wpływie ponoszonego kosztu za zachowanie (wyeliminowanie i ograniczenie generowania strat pomniejszających przychód).

W tej sytuacji koszty służące naprawieniu powstałej szkody pod postacią wydatku w wysokości 6383,82 zł są naturalną konsekwencją prowadzenia przez podatnika danego rodzaju działalności gospodarczej, wiążącej się z ryzykiem występowania szkód u innych podmiotów oraz stanowią koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy wynika zatem, że aby wydatki poczynione przez podatnika można uznać za koszt uzyskania przychodu, muszą być poniesione w sposób celowy. Podatnik więc podejmując decyzję o dokonaniu wydatku, musi być przeświadczony o racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych.

Jednocześnie zauważyć należy, że obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

W większości przypadków związek z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku. Należy w tym miejscu podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, która ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

Należy zaznaczyć, iż działalność gospodarcza podlega określonym regułom ekonomicznym i musi opierać się o zasadę racjonalności działań w dążeniu do realizacji postawionego celu. Zauważyć należy, że podatnik nie może kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów wydatków, będących następstwem jego niewłaściwego lub nieracjonalnego działania. Ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej ponosi podatnik i nie ma możliwości przenoszenia tego ryzyka na budżet państwa. Wyjątkiem mogą być jedynie nieprzewidywalne sytuacje, których uniknięcie było niemożliwe, pomimo podjęcia przez podatnika wszelkich koniecznych działań w celu zapobieżenia.

Oprócz powyższego należy mieć na uwadze, że dokonując rozpoznania kosztowego charakteru określonego wydatku podatnik musi badać nie tylko to, czy wydatek ten został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (art. 15 ust. 1 ustawy), ale i to czy nie jest on objęty wyłączeniem z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, co definitywnie pozbawia go charakteru kosztu podatkowego choćby nawet spełniał wprowadzone przez ustawodawcę w ust. 1 art. 15 kryteria normatywne.

I tak, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w wysokości określonej przez właściwego ministra oraz dodatkowej składki ubezpieczeniowej w przypadku stwierdzenia pogorszenia warunków pracy.

Natomiast w myśl art. 16 ust. 1 pkt 19 tej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar, opłat i odszkodowań oraz odsetek od tych zobowiązań z tytułu:

1. nieprzestrzegania przepisów w zakresie ochrony środowiska,
2. niewykonania nakazów właściwych organów nadzoru i kontroli dotyczących uchybień w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy.
   
   

Z kolei w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów ustawodawca wymienił kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczaniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Z opisu zawartego we wniosku wynika, że na terenie firmy Wnioskodawcy miała miejsce szkoda polegająca na nieumyślnym uszkodzeniu zaparkowanego pojazdu w wyniku uderzenia wózkiem widłowym, którego kierowcą był pracownik firmy. Operator wózka widłowego zabierał spod bramy hali produkcyjnej pojemnik z wiórami stalowymi. W trakcie tej czynności pracownik kierujący wózkiem wykonał gwałtowny zwrot i nie zauważył stojącego samochodu osobowego, co spowodowało, że uderzył pojemnikiem w tylne lewe drzwi samochodu osobowego marki Volkswagen uszkadzając je. Wózek widłowy posiada lusterko środkowe, stąd pole widzenia operatora wózka było ograniczone. Pracownik posiadał uprawnienia do kierowania wózkiem widłowym poparte zaświadczeniem o ukończeniu kursu. Samochód, który uległ uszkodzeniu należał do żony pracownika firmy i był w tym dniu przez niego wykorzystywany. Zdarzenie miało miejsce w wyniku prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawcy, w związku z wykorzystywaniem wózka widłowego do celów produkcyjno-logistycznych tylko i wyłącznie na terenie firmy.

Zawarta przez Spółkę polisa OC działalności gospodarczej nie obejmowała odpowiedzialności z tytułu szkód powstałych w związku z posiadaniem, użytkowaniem lub prowadzeniem wózków widłowych. Wózki widłowe nie podlegają obowiązkowemu ubezpieczeniu komunikacyjnemu OC, ponieważ nie poruszają się po drogach publicznych. W związku z powyższym, Towarzystwo Ubezpieczeniowe odmówiło pokrycia kosztów powstałej szkody na samochodzie.

Pracownik, spowodował szkodę nieumyślne co zostało potwierdzone w toku zgromadzonych dowodów.

Poszkodowany otrzymał z tyt. ww. szkody od towarzystwa ubezpieczeniowego, w którym był ubezpieczony odszkodowanie, zgodnie z przesłanym do wiadomości firmy pismem. Działając na podstawie art. 828 § 1 Kodeksu cywilnego towarzystwo to wystąpiło o zapłatę przedmiotowej kwoty do Spółki.

Oceniając sytuację opisaną we wniosku pod kątem zaliczenia poniesionych wydatków do katalogu wyłączeń zawartych w art. 16 ust. 1 ustawy stwierdzić należy, że poniesione przez Spółkę wydatki na zapłatę odszkodowania nie podlegają ograniczeniom wymienionym w tym katalogu.

Niemniej wskazać należy, że samo negatywne wyliczenie kosztów, które zostało uregulowane w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie przesądza jeszcze o tym, że wydatek niewskazany w tym przepisie staje się automatycznie kosztem uzyskania przychodów. Zatem do uznania przedmiotowego wydatku Spółki za koszt uzyskania przychodów niezbędne jest wykazanie, że został on poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, a więc winien być spełniony ogólny warunek określony w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie należy pamiętać, że ciężar prawidłowego udokumentowania wydatku i wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskaniem (zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła) przychodów spoczywa na podatniku. To właśnie podatnik musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności. Decydując się na poniesienie określonych wydatków musi sam dokonać oceny, czy wydatki, które poniósł mają na celu uzyskanie przychodu albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, a następnie podjąć decyzję o ich ewentualnym zakwalifikowaniu do kosztów podatkowych.

W związku z powyższym konieczne jest dokonanie oceny, czy zapłacone przez Spółkę odszkodowanie poniesione zostało w sposób celowy, w oparciu o całokształt okoliczności dotyczących poniesienia tego wydatku.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka poniosła wydatek w sposób celowy po przeanalizowaniu wszystkich zdarzeń dotyczących szkody. Przyjmując zatem za Wnioskodawcą, zapłata przedmiotowego odszkodowania, jako wydatek poniesiony w celu uzyskania, zachowania, zabezpieczenia źródła przychodów może stanowić koszty uzyskania przychodów.

Podsumowując, kwota zapłaconej szkody może stanowić dla Spółki koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Ponadto należy wskazać, że pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia wydatków Wnioskodawcy do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa. Dokonując interpretacji indywidualnej organ podatkowy przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Dodatkowo zauważyć należy, że w celu wykazania związku pomiędzy kosztem, a przychodem podatnik musi dysponować wymaganymi przez prawo dowodami. W myśl art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno ponadto wynikać, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów. W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.