Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-1.4012.100.2017.3.ŻR
z 29 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 marca 2017 r. (data wpływu 30 marca 2017 r.), uzupełnionym pismami z dnia 28 kwietnia 2017 r. (data wpływu 05 maja 2017 r.) oraz z dnia 22 czerwca 2017 r. (data wpływu 26 czerwca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia dla usług świadczonych przez Wnioskodawcę jako podwykonawcę, sklasyfikowanych w PKWiU 43.32.10.0 w ramach Wariantu I oraz Wariantu II – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia dla usług świadczonych przez Wnioskodawcę jako podwykonawcę, sklasyfikowanych w PKWiU 43.32.10.0. w ramach Wariantu I oraz Wariantu II.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismami z dnia 28 kwietnia 2017 r. (data wpływu 05 maja 2017 r.) oraz z dnia 22 czerwca 2017 r. (data wpływu 26 czerwca 2017 r.) o doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku).

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca prowadzi działalność polegającą na produkcji i montażu u klientów okien aluminiowych, drzwi aluminiowych i stalowych oraz fasad z aluminium i szkła.

Wykonanie usługi odbywa się następująco: po uzyskaniu zamówienia Wnioskodawca dokonuje obmiaru otworów okiennych i drzwiowych oraz miejsc pod fasady u klienta. Obmiar jest następnie zatwierdzany przez klienta (który ewentualnie zobowiązuje się do wykonania poprawek – dostosowania otworów, jeżeli otwory na przykład nie nadają się do poprawnego montażu zgodnych z normami drzwi - są np. zbyt wąskie). Następnie Wnioskodawca wykonuje we własnym zakładzie drzwi, okna lub fasady z aluminium i szkła - według danych wynikających z zatwierdzonego obmiaru. Tak wykonane drzwi, okna lub fasady Wnioskodawca montuje następnie u klienta. Montażu dokonują pracownicy Wnioskodawcy za pomocą materiałów i narzędzi Wnioskodawcy. Zdarza się również, że po montażu drzwi i okien wykonywana jest jeszcze przez pracowników Wnioskodawcy obróbka blacharska otworów okiennych i drzwiowych. Wnioskodawca nie wykonuje natomiast obróbki tynkarskiej tych otworów (wariant 1).

Zdarza się również, że Wnioskodawca montuje u klientów drzwi (drzwi stalowe) zakupione u zewnętrznych dostawców. Wówczas jego świadczenie polega na: dokonaniu obmiaru, uzyskaniu jego zatwierdzenia, zamówieniu drzwi u zewnętrznego dostawcy, ich odebraniu, dostarczeniu na miejsce budowy i montażu w otworach drzwiowych (montaż wykonują pracownicy Wnioskodawcy), (wariant 2).

Wnioskodawca świadczy usługi jako podwykonawca - to jest świadczy je nie na rzecz końcowych odbiorców (inwestorów), ale na rzecz generalnych wykonawców i wykonawców robót budowlanych będących podatnikami podatku od towarów i usług. Umowa łączy go z tymi wykonawcami i podwykonawcami robót budowlanych, a nie z inwestorem (w wariancie 1 i 2).

Sprzedaż Wnioskodawcy nie jest zwolniona z podatku od towarów i usług na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT. Świadczenie wyceniane jest kompleksowo, bez wyodrębnienia cen jego poszczególnych elementów (obmiar, dostawa, montaż).

Klasyfikacja statystyczna usług świadczonych przez … Sp. z o.o. S.K.A zarówno w wariancie I, jak i wariancie II to 43.32.10.0 Roboty instalacyjne stolarki budowlanej.

Usługobiorcą dla Wnioskodawcy (w wariancie I i wariancie II) są czynni podatnicy podatku od towarów i usług.

Usługi, o których mowa we wniosku, zarówno w wariancie I jak i wariancie II Wnioskodawca będzie świadczył na rzecz generalnych wykonawców oraz wykonawców robót mających zlecenie na roboty budowlane.

Przedmiotem zawieranych umów jest produkcja, dostawa i montaż u klientów okien aluminiowych, drzwi aluminiowych i stalowych i fasad z aluminium i szkła. Największy nakład pracy związany jest jednak z montażem drzwi u klientów.

Dostarczane towary są wliczone w wartość świadczonej usługi. Całość usługi objęta będzie jedną fakturą. Z ekonomicznego punktu widzenia, dostawa drzwi stanowić będzie większą część faktury.

Dominującym elementem świadczenia będzie wykonanie usługi montażu drzwi lub okien, tj. wykonanie usługi budowlanej. Przemawia za tym fakt, że nakład pracy poświęcony na czynności związane z montażem jest największy.

Na pytanie organu „Czy usługi świadczone przez Wnioskodawcę zarówno w wariancie 1 i wariancie 2 stanowią kompleksowe świadczenie usług remontowo-budowlanych?” Wnioskodawca wskazał, „Tak, jest to kompleksowe świadczenie usług remontowo-budowlanych”. Czynnością dominującą w ramach świadczenia jest montaż u klienta.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy z tytułu świadczeń Wnioskodawcy opisanych jako „wariant 1” podatnikiem podatku od towarów i usług jest ich nabywca (czy występuje tzw. odwrotne obciążenie)?

Czy z tytułu świadczeń Wnioskodawcy opisanych jako „wariant 2” podatnikiem podatku od towarów i usług jest ich nabywca (czy występuję tzw. odwrotne obciążenie)?

Zdaniem Wnioskodawcy, zarówno dla świadczeń opisanych jako wariant 1 jak i dla świadczeń opisanych jako wariant 2 podatnikiem podatku od towarów i usług będzie ich nabywca.

Świadczenia wykonawcy mają charakter usług budowlanych i Wnioskodawca świadczy je jako podwykonawca. Świadczeń Wnioskodawcy nie można traktować jako dostawy towarów. Jego świadczenie to kompleksowa usługa remontowo-budowlana polegająca na montażu drzwi okien lub fasad, wykonywana na indywidualne zamówienie klienta wewnątrz lub na zewnątrz budynków z materiałów dostarczanych przez Wnioskodawcę, które mogą być wytwarzane przez Wnioskodawcę lub kupowane od dostawców zewnętrznych.

Usługa Wnioskodawcy ma więc charakter kompleksowy - a dostawa okien, drzwi lub fasad to jedynie jej element, który nie jest kluczowy ani z punktu widzenia Klienta ani Wnioskodawcy. Z punktu widzenia Wnioskodawcy największy nakład pracy związany jest z montażem u klienta (obejmuje składanie elementów ościeżnic okien i drzwi na miejscu ich wbudowania, trwałe połączenie ich ze ścianami budynku, montowanie skrzydeł okiennych i drzwiowych do ościeżnic, regulacja okuć, itp.). Z punktu widzenia klienta natomiast dominujące znaczenie ma efekt całości świadczeń Wnioskodawcy - czyli wyposażenie budynku w drzwi i okna (zamknięcie go).

Powyższe decyduje o tym, że świadczenie Wnioskodawcy jest to jednorodna usługa - jej części składowe same w sobie nie mają sensu gospodarczego lub miałyby inny sens gospodarczy niż usługa wykonywana w całości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług – w świetle art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stawka podatku – zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy –wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2‑12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Przy czym, na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Należy podkreślić, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Jednocześnie, aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi być wykonana przez podatnika.

I tak, na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast przepis art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy wskazuje, że podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi wymienione w załączniku nr 14 do ustawy, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9,
2. usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.
   
   

W przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego (art. 17 ust. 2 ustawy).

Stosownie do art. 17 ust. 1h ustawy, w przypadku usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy, przepis ust. 1 pkt 8 stosuje się, jeżeli usługodawca świadczy te usługi jako podwykonawca.

Ww. załącznik nr 14 do ustawy, obowiązujący od dnia 1 stycznia 2017 r., zawiera (w poz. 2-48) zamkniętą listę usług budowlanych identyfikowanych przy pomocy Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU), podlegających mechanizmowi odwróconego obciążenia w przypadku świadczenia tych usług przez podwykonawców.

Zatem powyższy przepis art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy wprowadza mechanizm polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia podatku VAT na podatnika, na rzecz którego świadczona jest usługa budowlana wymieniona w załączniku nr 14 do ustawy w poz. 2-48, jeżeli usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i ust. 9, natomiast usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. Przy czym – zgodnie z art. 17 ust. 1h ustawy – mechanizm ten ma zastosowanie, jeżeli usługodawca świadczy te usługi jako podwykonawca.

Oznacza to, że główny wykonawca – nabywca usług budowlanych wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy, świadczonych przez podwykonawcę, staje się odpowiedzialny za rozliczenia podatku VAT od tych usług. Z kolei świadczenie ww. usług budowlanych przez wykonawcę (głównego wykonawcę) na rzecz inwestora jest opodatkowane według zasad ogólnych, tj. podatek od towarów i usług rozliczany jest przez głównego wykonawcę, zaś inwestor otrzymuje fakturę na kwotę należności za wykonane świadczenie zawierającą podatek VAT.

Należy zauważyć, że ustawa nie definiuje pojęcia „podwykonawcy”, zatem dla prawidłowego rozumienia tego terminu wystarczające będzie posłużenie się powszechnym jego znaczeniem wynikającym z wykładni językowej. Zgodnie z definicją zawartą w internetowym wydaniu Słownika Języka Polskiego: „podwykonawca – to firma lub osoba wykonująca pracę na zlecenie głównego wykonawcy” (http://sjp.pwn.pl/sjp/podwykonawca;2503008).

Pojęcie to wprowadza zatem na grunt analizowanych przepisów następujące podmioty:

• podwykonawcę – jako zleceniobiorcę wykonującego podzleconą pracę,
  

• głównego wykonawcę – jako podmiot podzlecający podwykonawcy wykonanie częściowe lub całościowe danej inwestycji oraz
  

• inwestora – jako podmiot zlecający na rzecz głównego wykonawcy wykonanie danej inwestycji.
  
  

W konsekwencji należy stwierdzić, że powyższe uregulowania prawne dowodzą, że aby zaistniał mechanizm odwrotnego obciążenia dla transakcji w zakresie usług budowlanych wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy, to ich przedmiotem muszą być wyłącznie usługi budowlane, które są wykonywane w następującej relacji: podwykonawca – główny wykonawca.

W związku z ww. przedstawionym schematem podmiotów występujących przy świadczeniu usługi budowlanej, należy wskazać, że podwykonawca to dalszy wykonawca prac (częściowych lub całościowych) w ramach zleconej przez inwestora na rzecz głównego wykonawcy inwestycji. A zatem podwykonawca jest podatnikiem działającym na zlecenie głównego wykonawcy.

Powyższe założenia prowadzą do następujących uogólnień:

• nie są usługami świadczonymi przez podwykonawców usługi budowlane świadczone bezpośrednio na rzecz inwestorów, gdyż są one świadczone bezpośrednio na rzecz zleceniodawcy usług (a nie wykonawcy);
  

• podobnie jest z usługami budowlanymi świadczonymi na rzecz deweloperów budujących nieruchomości na sprzedaż, gdzie deweloper zleca wykonanie przedmiotowych usług np. generalnemu wykonawcy (który nie jest podwykonawcą, lecz wykonawcą).
  
  

Natomiast każde dalsze podzlecenie usługi przez generalnego wykonawcę kolejnym usługodawcom jest już podzleceniem i usługi te będą już rozliczone zgodnie z mechanizmem odwróconego obciążenia.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że ustalenie, czy dana usługa podlega rozliczeniu zgodnie z mechanizmem odwróconego obciążenia, czy też zastosowanie będzie miała ogólna zasada rozliczenia podatku - ma charakter indywidualny. Oznacza to, że w każdym

konkretnym przypadku należy zbadać, czy:

• dana usługa jest usługą wymienioną w załączniku nr 14 do ustawy,
  

• dana usługa jest świadczona przez podwykonawcę.
  
  

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca prowadzi działalność polegającą na produkcji i montażu u klientów okien aluminiowych, drzwi aluminiowych i stalowych oraz fasad z aluminium i szkła. Wnioskodawca świadczy usługi jako podwykonawca - to jest świadczy je nie na rzecz końcowych odbiorców (inwestorów), ale na rzecz generalnych wykonawców i wykonawców robót budowlanych będących podatnikami podatku od towarów i usług. Umowa łączy Wnioskodawcę z tymi wykonawcami i podwykonawcami robót budowlanych, a nie z inwestorem. Sprzedaż Wnioskodawcy nie jest zwolniona z podatku od towarów i usług na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT. Świadczenie wyceniane jest kompleksowo, bez wyodrębnienia cen jego poszczególnych elementów (obmiar, dostawa, montaż). Klasyfikacja statystyczna usług świadczonych przez Wnioskodawcę zarówno w wariancie I, jak i wariancie II to 43.32.10.0 Roboty instalacyjne stolarki budowlanej. Usługobiorcą dla Wnioskodawcy (w wariancie I i wariancie II) są czynni podatnicy podatku od towarów i usług. Usługi o których mowa we wniosku, zarówno w wariancie I jak i wariancie II Wnioskodawca będzie świadczył na rzecz generalnych wykonawców oraz wykonawców robót mających zlecenie na roboty budowlane. Przedmiotem zawieranych umów jest produkcja, dostawa i montaż u klientów okien aluminiowych, drzwi aluminiowych i stalowych i fasad z aluminium i szkła. Największy nakład pracy związany jest jednak z montażem drzwi u klientów. Dostarczane towary są wliczone w wartość świadczonej usługi. Całość usługi objęta będzie jedną fakturą. Dominującym elementem świadczenia będzie wykonanie usługi montażu drzwi lub okien, tj. wykonanie usługi budowlanej. Przemawia za tym fakt, że nakład pracy poświęcony na czynności związane z montażem jest największy. Na pytanie organu „Czy usługi świadczone przez Wnioskodawcę zarówno w wariancie 1 i wariancie 2 stanowią kompleksowe świadczenie usług remontowo-budowlanych?” Wnioskodawca wskazał, „Tak, jest to kompleksowe świadczenie usług remontowo-budowlanych”. Czynnością dominującą w ramach świadczenia jest montaż u klienta.

W tym miejscu należy wskazać, że kwestia wystąpienia tzw. świadczeń złożonych uzależniona jest od tego czy sprzedawca dostarcza kupującemu, rozumianemu jako przeciętny konsument, jedno świadczenie czy też kilka odrębnych. W tym kontekście za świadczenia odrębne uznaje się świadczenia wykonywane przez jednego świadczącego na rzecz jednego nabywcy, które nawet jeżeli są w pewien sposób powiązane, mogą być traktowane rozłącznie, a traktowanie to nie wpłynie na charakter żadnego z nich ani też nie sprawi, że wartość świadczeń z punktu widzenia nabywcy będzie inna, niż gdyby świadczenia te były uznane za świadczenie złożone. Przy czym ocena, czy mamy do czynienia z jedną usługą kompleksową, czy też z szeregiem jednostkowych usług, winna odbywać się w oparciu o to, czy wykonywane świadczenia wykazują ze sobą tak ścisłe powiązanie, że w sensie gospodarczym tworzą jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter.

Trzeba podkreślić, że przy kwalifikacji danych świadczeń w kontekście uznania ich za czynności złożone, należy przede wszystkim patrzeć przez pryzmat fundamentalnej zasady, zgodnie z którą każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne. Dopiero jako odstępstwo od tej zasady, na zasadzie wyjątku, można dopuszczać możliwość scalenia świadczeń w jedno.

Świadczenie złożone (kompleksowe) ma miejsce wówczas, gdy relacja poszczególnych czynności (świadczeń) wykonywanych na rzecz jednego nabywcy dzieli je na świadczenie podstawowe i świadczenia pomocnicze – tzn. takie, które umożliwiają skorzystanie ze świadczenia podstawowego (lub są niezbędne dla możliwości skorzystania ze świadczenia podstawowego). Jeżeli jednak świadczenia te można rozdzielić, tak że nie zmieni to ich charakteru ani wartości z punktu widzenia nabywcy – wówczas świadczenia takie powinny być traktowane jako dwa (lub więcej) niezależnie opodatkowane świadczenia.

W orzeczeniach z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie Card Protection Plan Ltd v. Commissioners of Customs & Excise, C-349/96, oraz z dnia 22 października 2009 r. w sprawie Swiss Re Germany Holding GmbH v. Finanzamt München für Körperschaften, C-242/08, TSUE wskazał, że dla ustalenia, czy w danym przypadku mamy do czynienia ze świadczeniem złożonym, czy też z zespołem odrębnych świadczeń, istotne jest dokonanie analizy danej transakcji z punktu widzenia jej sensu ekonomicznego. Innymi słowy, zdaniem TSUE, podmiot dokonujący świadczenia powinien zweryfikować, czy dane świadczenie miałoby ekonomiczne uzasadnienie, gdyby zostało podzielone na poszczególne czynności, czy też właśnie z ekonomicznego punktu widzenia nabywane świadczenie stanowi jedną, kompleksową całość, a jego podział na poszczególne czynności miałby charakter sztuczny. W taki sposób identyfikowania świadczeń złożonych wpisuje się również stanowisko TSUE wyrażone w orzeczeniu z dnia 29 marca 2007 r. w sprawie Aktiebolaget NN v. Skatteverket, C-111/05, w którym TSUE wskazał, że ocena ta powinna być dokonywana z punktu widzenia charakterystycznych cech danej transakcji.

Zatem, należy w pierwszej kolejności stwierdzić, że w sytuacji gdy z zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a zleceniodawcą umowy wynika, że przedmiotem sprzedaży jest usługa montażu (okien, drzwi czy fasad), a zatem celem całości świadczenia jest wykonanie montażu, a nie sprzedaż towaru, to świadczenie takie nie powinno być dzielone. W analizowanym przypadku Wnioskodawca wskazał, iż dominującym elementem świadczenia będzie wykonanie usługi montażu drzwi lub okien, tj. wykonanie usługi budowlanej. Przemawia za tym fakt, że nakład pracy poświęcony na czynności związane z montażem jest największy. Nadto usługi świadczone przez Wnioskodawcę zarówno w wariancie 1 i wariancie 2 stanowią kompleksowe świadczenie usług remontowo-budowlanych a czynnością dominującą w ramach świadczenia jest montaż u klienta. Zatem montaż okien, drzwi lub fasad wykonanych przez Wnioskodawcę we własnym zakładzie lub zakupionych u zewnętrznych dostawców wraz z ich dostawą, należy traktować kompleksowo, kwalifikując charakter świadczenia jako wykonanie usługi.

Mając na uwadze wskazany przez Wnioskodawcę opis sprawy, należy przyjąć, iż Spółka wykonuje na rzecz generalnych wykonawców kompleksową usługę budowlaną polegającą na montażu drzwi, okien lub fasad i ich dostawie. Z okoliczności sprawy wynika, iż świadczeniem jakiego oczekuje główny wykonawca od Wnioskodawcy jest bowiem kompleksowa usługa remontowo-budowlana.

Mając na uwadze powyższe uregulowania prawne oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca zarówno w wariancie I i II świadczy usługi wymienione w załączniku nr 14 działając jako podwykonawca, o którym mowa w art. 17 ust. 1h ustawy na rzecz generalnych wykonawców oraz wykonawców robót mających zlecenie na roboty budowlane, to dla ww. usług znajdzie zastosowanie mechanizm odwrotnego obciążania wynikający z art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy.

W związku z powyższym, zarówno w wariancie I jak i II, Wnioskodawca jako podwykonawca w rozumieniu art. 17 ust. 1h ustawy świadczący kompleksowe usługi remontowo-budowlane sklasyfikowane pod symbolem PKWiU 43.32.10.0, nie będzie obowiązany do wykazania kwoty podatku należnego z tytułu świadczonych usług, lecz to nabywca będzie występował w charakterze podatnika, a tym samym będzie odpowiedzialny za rozliczenia podatku od tych usług, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku – nie mogą być zgodnie z art. 14 b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.