Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
S-ILPB3/423-3/14/17-S/KS
z 20 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 Ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 05 kwietnia 2017 r. sygn. akt II FSK 567/15 stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 grudnia 2013 r. (data wpływu 02 stycznia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości zaliczenia opłaty „insolvency cost” do kosztów uzyskania przychodów (pytanie nr 1) – jest prawidłowe;
• zakwalifikowania ww. opłaty do wyniku strefowego (pytanie nr 2) – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 02 stycznia 2014 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości zaliczenia opłaty „insolvency cost” do kosztów uzyskania przychodów (pytanie nr 1);
• zakwalifikowania ww. opłaty do wyniku strefowego (pytanie nr 2).
  
  

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 31 marca 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację nr ILPB3/423-3/14-2/KS, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłaty „insolvency cost” (pytanie nr 1) oraz bezprzedmiotowe w zakresie zakwalifikowania ww. opłaty do wyniku strefowego (pytanie nr 2).

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 31 marca 2014 r. nr ILPB3/423-3/14-2/KS wniósł pismem z 15 kwietnia 2014 r. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów pismem z 02 maja 2014 r. nr ILPB3/423W-20/14-2/BN stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 31 marca 2014 r. nr ILPB3/423-3/14-2/KS złożył skargę z 03 czerwca 2014 r. (data wpływu 06 czerwca 2014 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z 08 października 2014 r. sygn. akt I SA/Wr 1798/14 oddalił skargę.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 08 października 2014 r. sygn. akt I SA/Wr 1798/14, Strona złożyła skargę kasacyjną z 23 grudnia 2014 r. do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z 05 kwietnia 2017 r. sygn. akt II FSK 567/15 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżony wyrok w całości, uchylił interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu działającego z upoważnienia Ministra Finansów z 31 marca 2014 r. nr ILPB3/423-3/14-2/KS.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie możliwości zaliczenia opłaty „insolvency cost” do kosztów uzyskania przychodów (pytanie nr 1) oraz zakwalifikowania ww. opłaty do wyniku strefowego (pytanie nr 2) wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka zajmuje się produkcją części oraz akcesoriów do samochodów. Spółka działa na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: „SSE”) na podstawie udzielonego jej 12 marca 2010 r. zezwolenia. Powyższa działalność obejmuje w szczególności systemy bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w tym części tekstylne do poduszek powietrznych, poduszki powietrzne, pasy bezpieczeństwa (dalej: „wyroby”). Spółka należy do Grupy Kapitałowej A. (dalej: „Grupa”).

W odpowiedzi na zapotrzebowanie zgłaszane przez koncerny samochodowe, Grupa występuje w przetargach na dostawę wyrobów. W przypadku uzyskania zamówienia od koncernu samochodowego na dostawę określonych części, w oparciu o przesłanki ekonomiczne i biznesowe Grupa powierza produkcję określonych wyrobów jednej (lub więcej niż jednej) ze spółek z Grupy (w tym Spółce). Zamówienia na dostawy części od koncernów samochodowych mają charakter otwarty, tj. nie jest zdefiniowany czas trwania dostaw części – Spółka w oparciu jedynie o prognozy co do sprzedaży danego modelu samochodu może zakładać pewien poziom zapotrzebowania na wyroby, a tym samym na określone zapasy materiałów wykorzystywanych przez Spółkę w procesie produkcyjnym.

Spółka nabywa od jednej ze spółek z grupy A., tj. A.B.V. & Co. KG (dalej: „A.DE”) usługi zarządcze, na które składają się również usługi zakupowe, czyli m.in.:

• Doradztwo i wsparcie w zakresie integracji funkcji zakupów w celu uzyskania efektu synergicznego wielkości zarządzania i mocy produkcyjnych oraz poprawy konkurencyjności.
• Usługi i wsparcie w zakresie tworzenia powiązań między zakupami, logistyką i jakością w odniesieniu do funkcji pełnionych przez dostawcę.
• Usługi i pomoc w rozwoju sieci dostawców, zakresu obowiązków dostawcy i standaryzacji procedur.
  
  

Do produkcji Spółka wykorzystuje materiały (komponenty/półfabrykaty) nabywane od poddostawców, wyszukiwanych przez A.DE. Jednym z dostawców komponentów do produkcji jest niemiecka spółka – P.A. Gmbh & Co. KG (dalej: „P.”).

Spółka dokonuje zamówień komponentów od P.

Dla każdego procesu produkcyjnego A. może dokonywać zamówień komponentów, pod warunkiem, iż dostawca komponentów jest tzw. dostawcą certyfikowanym, tj. posiada akceptację koncernu samochodowego, jako producent komponentów/półfabrykatów. Wynika to z utrwalonej formy współpracy z koncernami samochodowymi, które są ostatecznym odbiorcą produktów Spółki (bezpośrednio lub pośrednio). Proces akceptacji przez koncern każdego z poddostawców jest czasochłonny z uwagi między innymi na:

• okres opracowywania wzorów;
• okres produkcji testowej;
• okres kontroli jakości i zatwierdzania;
• inne czynności narzucane przez koncern samochodowy.
  
  

Spółka A. P. ma wdrożony system „just in time (JIT)” jest to strategia produkcji, która stara się zmniejszyć koszt produkcji poprzez zredukowanie kosztów związanych z magazynem i powiązanymi z nim kosztami, oznacza to, że Spółka posiada na magazynie tylko niezbędny do produkcji zapas produkcyjny bez nadmiernych zapasów.

Z początkiem bieżącego roku, w stosunku do P. złożono wniosek o ogłoszenie upadłości, z tym, że postępowanie upadłościowe na podstawie danych przedstawionych przez syndyka wszczęte miało zostać dopiero 1.4.2013 r.

W sytuacji, gdyby P. zaprzestał dostarczania materiałów wykorzystywanych przez Spółkę w procesie produkcji (materiały bezpośrednie) Spółka nie mogłaby wytwarzać swoich wyrobów gotowych, w tym przypadku poduszek powietrznych. Związane by to było z przestojami produkcyjnymi przez cały okres poszukiwania oraz kwalifikowania (akceptowania) nowego dostawcy, co oznaczałoby ogromne straty finansowe dla Spółki. Poza tym, Spółka nie wywiązałaby się ze swoich zobowiązań w dostawach poduszek powietrznych do producentów aut, co oznaczałoby ogromne kary finansowe nałożone przez koncerny samochodowe na Spółkę, w związku z tym klienci P. zdecydowali o wsparciu dostawcy celem utrzymania produkcji komponentów, do chwili wszczęcia postępowania upadłościowego.

Aby uniknąć tych wszystkich negatywnych skutków, przez spółkę świadczącą usługi zakupowe (A. DE) zostały wynegocjowane warunki dla spółek z Grupy, dokonujących zakupów od dostawcy P. Dzięki tej umowie uzyskano możliwość kontynuowania działalności za cenę partycypacji w kosztach wspierania działalności dostawcy.

W związku z tym, P. oraz jej klienci (za zgodą syndyka) podpisali stosowne porozumienie, zgodnie z którym zobowiązali się zapewnić P. środki finansowe niezbędne do kontynuowania przez P. działalności. Na opłatę tą, tzw. „insolvency cost”, składała się kwota umowna (na umożliwienie dalszej działalności P.) oraz koszty operacyjne (np. opakowań, logistyki czy siły roboczej oraz wszystkie pozostałe niezbędne do funkcjonowania przez określony czas spółki P.).

Decyzję podjęto w oparciu o konieczność kontynuacji zamówień do momentu znalezienia i zatwierdzenia nowego poddostawcy.

Ze względu na okres akceptacji przez koncerny samochodowe poddostawców oraz ponieważ Spółka musiałaby najpierw znaleźć nowego dostawcę, a potem jeszcze uzyskać akceptację klienta w tym zakresie, decyzja o kolejnym zamówieniu od P., była konieczna, aby nie dopuścić do przestoju w produkcji wyrobów wykorzystujących komponenty od dostawcy P. pomimo, że wiązało się to z koniecznością obciążenia jej z tytułu „insolvency cost”.

W związku z faktem, że Spółka dokonała zakupu komponentów od P. została ona obciążona przez A. DE poniesionymi przez niemiecką spółkę kosztami „insolvency cost”, których wysokość wynikała z podpisanych przez A. DE w imieniu wszystkich Spółek Grupy A., których dostawcą był P., porozumień z P. Natomiast A. DE obciążyła przedmiotową opłatą Spółkę w odpowiedniej proporcji do zamówionych przez Spółkę komponentów.

Spółka otrzymała fakturę VAT od A. DE opiewającą na wyliczoną przez A. DE kwotę obciążenia w ramach umowy świadczenia usług menadżerskich, która wiąże obie spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy poniesione przez Spółkę koszty tzw. „insolvency cost” można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów?
2. Czy prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym poniesione koszty „insolvency cost” zostaną zaklasyfikowane do wyniku strefowego?
   
   

Stanowisko Spółki w zakresie pytania nr 1.

Spółka stoi na stanowisku, zgodnie z którym koszty „insolvency cost” opisane w stanie faktycznym, stanowią racjonalny i uzasadniony wydatek związany z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółki, a zatem istnieją silne argumenty przemawiające za zaliczeniem przez Spółkę przedmiotowego wydatku do kosztów uzyskania przychodów.

Stanowisko Wnioskodawcy oparte jest na szeregu argumentów wynikających z przepisów prawa.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów.

Przedmiotowe wydatki, co do istoty, nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W ocenie Spółki, opłata z tytułu „insolvency cost” powinna być rozpatrywana w charakterze wydatków zabezpieczających źródło przychodów. Wynika to z faktu, iż Spółka zmuszona była ponieść ten wydatek w celu utrzymania ciągłości sprzedaży, jak i zminimalizowania strat, z którymi wiązałoby się zaprzestanie kooperacji z P.

W zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków zbliżonych istotą do opisanych w stanie faktycznym istnieje szereg interpretacji indywidualnych Ministra Finansów, zgodnie z którymi za koszty uzyskania przychodów można uznać takie wydatki, które są racjonalne, ekonomicznie uzasadnione i celowe, przy czym zachowanie czy też zabezpieczenie źródła przychodów rozumiane być powinno także przez pryzmat prewencyjnych działań podatnika, których celem jest uchronienie źródła przychodu przed jego unicestwieniem. Co więcej, aby obiektywna ocena działań podatnika skutkowała możliwością uznania takich wydatków za racjonalne, powinny być one podjęte przy zachowaniu zasad staranności, które to działania muszą cechować przedsiębiorcę prowadzącego działalność gospodarczą.

Powyższe wynika z interpretacji indywidualnych Ministra Finansów. Zgodnie z interpretacją DIS w Warszawie z 18 maja 2011 r. sygn. IPPBI/415-208/11-2/ES: „kary z tytułu niewykonania umowy (odstąpienia od umowy) w większości przypadków niezaliczane są do kosztów uzyskania przychodów ze względu na brak przesłanki działania w celu osiągnięcia przychodów (art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Wyjątek stanowi sytuacja, gdy podatnik udowodni, że korzystne było odstąpienia od umowy i zapłata kary, a następnie zawarcie bardziej intratnej umowy w celu osiągnięcia większych przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (...)”, czy interpretacją z 24 grudnia 2012 r. sygn. IPPB3/423-741/12-2/PK1: „zachowanie czy też zabezpieczenie źródła przychodów musi być rozumiane przez pryzmat prewencyjnych działań podatnika, których celem jest uchronienie źródła przed jego unicestwieniem. Co więcej, źródło przychodów wykładane w zgodzie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT winno przybierać charakter syngularny, tj. ocenie podlegać musi konkretne źródło przychodów, nie zaś całokształt działalności gospodarczej danego podmiotu”.

W interpretacji z 16 kwietnia 2010 r. sygn. IPPB3/423-38/10-2/GJ wskazano natomiast, iż: „w przypadku konieczności zapłacenia (...) kary, należy zbadać, czy zostanie spełniona ogólna przesłanka wynikająca z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. czy istnieje związek przyczynowo-skutkowy poniesionych wydatków z przychodem, czy też wydatki te służyły zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Jednocześnie podkreślić należy, że nałożone kary nie mogą wynikać z nieracjonalnego i pozbawionego należytej staranności działania samej Spółki. Niezwykle istotne jest, aby obiektywna ocena działań Wnioskodawcy skutkowała możliwością uznania ich za racjonalne, podjęte przy zachowaniu zasad staranności, które to działania muszą cechować przedsiębiorcę prowadzącego działalność gospodarczą”.

Podobnie DIS w Łodzi w interpretacji z 29 lutego 2011 r. sygn. IPTPB3/423-307/11-2/GG, zgodnie z którą: „wydatek w postaci kar umownych z tytułu wcześniejszego rozwiązania (...) jest wydatkiem racjonalnym i celowym. Ponoszenie dalszych wydatków, w praktyce zbędnych stanowiłoby zagrożenie dla źródła przychodów; stwarzałoby ryzyko ponoszenia strat, które mogłyby zagrozić działalności całego Banku. Dlatego też zapłata kar umownych w ocenie organu podatkowego, spełnia warunki określone w art. 15 ust. 1 ustawy uznania ich za koszt uzyskania przychodów”.

Powyższe podejście znalazło potwierdzenie także w licznych wyrokach sądów administracyjnych. Co prawda nie wydane zostały one w tożsamych stanach faktycznych, jednak wyrażone w ich uzasadnieniach poglądy dotyczące interpretacji art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów również działań polegających na ograniczeniu strat i zabezpieczanie źródeł przychodów, mają – zdaniem Spółki – istotne znaczenie.

W uchwale NSA z 25 czerwca 2012 r. (sygn. akt II FPS 2/12) wskazano, iż: „(...) za kierunkowe kryterium wykładni art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. przyjąć trzeba kryterium celu poniesionego kosztu. Wiąże się ono z zamiarem działania podatnika zdeterminowanym na osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła, tym samym z istnieniem związku przyczynowego, który wyraża się we wpływie (bezpośrednim lub pośrednim) ponoszonego kosztu na powstanie lub zwiększenie osiąganego przychodu lub we wpływie na zachowanie (np. również w stanie polegającym na wyeliminowaniu, czy też ograniczeniu generowania strat pomniejszających przychód) albo zabezpieczenie jego źródła. W tym więc kontekście istotne jest, aby ocena zachowania podatnika, kwalifikującego określony koszt jako koszt podatkowy, dokonywana była również z perspektywy związku tego wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz wiedzy o związkach przyczynowych, tj. w tym zakresie, że dany wydatek (koszt) może obiektywnie przyczynić się do realizacji pożądanego celu – osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia jego źródła – co jednak oczywiście nie oznacza, że cel ten zostanie osiągnięty”.

Co więcej w wyroku WSA we Wrocławiu z 14 marca 2008 r. (sygn. akt I SA/Wr 1702/07) argumentowano, iż: „zasady dotyczące kosztów uzyskania przychodów mają w założeniu uwzględnić istotę i cel prowadzenia działalności gospodarczej, premiując wydatki służące jej rozwojowi i generowaniu przychodów. Niektóre rodzaje działań powodujących „doraźne” straty są elementem strategii gospodarczej i nie muszą stać w sprzeczności z działaniami w celu osiągnięcia przychodów, ale w dalszej perspektywie służyć zwiększaniu zysków podmiotu gospodarczego”.

Podobnie także w wyroku WSA w Warszawie z 21 marca 2013 r. (sygn. akt III SA/Wa 2877/12), zgodnie z którym: „nieprawidłowe jest stanowisko, iż przepis art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. obejmuje swoją dyspozycją jedynie działania pozytywne zmierzające do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, a nie obejmuje swoją dyspozycją działań „negatywnych” zmierzających np. do ograniczenia straty. Niewątpliwie działania polegające na ograniczeniu straty nie są zdarzeniami, które można by powiązać z uzyskiwaniem przychodów w taki sposób, o jakim mowa w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., ponieważ ściśle nie służą one osiągnięciu tych przychodów. Jednakże działanie podatnika należy ocenić pod kątem nie tylko tego czy służy ono bezpośrednio osiągnięciu przychodów, ale także czy działanie to ma wpływ na osiągnięcie przychodu bądź ma na celu zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, tym samym z istnieniem związku przyczynowego, który wyraża się we wpływie (bezpośrednim lub pośrednim) ponoszonego kosztu na powstanie lub zwiększenie osiąganego przychodu lub we wpływie na zachowanie albo zabezpieczenie jego źródła poprzez wyeliminowanie, czy też ograniczenie generowania strat pomniejszających przychód”.

Mając na uwadze powyższe orzeczenia wskazać należy, iż przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia zamierzonego przychodu.

Po pierwsze, wydatek z tytułu „insolvency cost” zapewnić miał kontynuowanie działalności P., która była dostawcą komponentów wykorzystywanych przez Spółkę w procesie produkcyjnym. Zamawianie przez Spółkę komponentów od dostawców odbywa się co do zasady tak, że wymagają one najpierw akceptacji klientów Spółki (producentów samochodów). Z uwagi na fakt, że taki proces akceptacji trwa długo, ponieważ Spółka potrzebowałaby czasu na znalezienie nowego dostawcy, a potem jeszcze jego akceptację przez klienta, decyzja o kolejnym zmówieniu od P. była konieczna, aby nie dopuścić do przestoju w działalności Spółki.

Co więcej, poniesienie przedmiotowego wydatku było racjonalne oraz ekonomicznie uzasadnione, ponieważ w przypadku, gdyby Spółka zdecydowała się na innego dostawcę nie miałaby komponentów na bieżącą działalność produkcyjną. Działanie Spółki miało wpływ na osiągnięcie przychodu, bowiem wydatek ten miał na celu ograniczenie możliwości powstania strat w związku ze wstrzymaniem działalności Spółki. Przedmiotowe obciążenie jest bowiem nieporównywalnie niższe, niżeli straty, jakie mogłyby powstać w przypadku zaprzestania produkcji przez Spółkę, gdyby producenci aut obciążyli Spółkę za opóźnienia w realizacji dostaw.

Stanowisko Spółki w zakresie pytania nr 2.

Spółka stoi na stanowisku, zgodnie z którym poniesione koszty należy zaliczyć do działalności strefowej.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz.U. z 1994 r. Nr 123, poz. 600 z późn. zm.), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Ustawodawca określił zatem, iż dochód uzyskany z działalności w strefie jest zwolniony od podatku dochodowego od osób prawnych. Na wysokość dochodu podlegającego zwolnieniu mają wpływ koszty uzyskania przychodów, jednakże ustawodawca nie określił ściśle jak należy kwalifikować ponoszone przez jednostkę wydatki do działalności strefowej lub pozastrefowej, w sytuacji gdy wydatki te związane są z przychodami osiągniętymi wyłącznie z działalności na terenie strefy, lecz faktycznie ponoszone są poza terenem specjalnej strefy ekonomicznej.

Mając powyższe na uwadze, w analizowanym przypadku należy zastosować w tym względzie przepis art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stosownie do jego brzmienia, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu ich uzyskania lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...). Przepis ten ustanawia nie tylko generalną zasadę, jakiego rodzaju wydatki mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów, ale także należy z niego wyciągnąć wniosek, iż wydatki które dotyczą przychodów osiąganych z działalności w strefie, winny zostać potraktowane jak koszty z nimi związane, czyli jako koszty działalności strefowej.

Prowadzenie działalności gospodarczej w specjalnej strefie ekonomicznej i wynikające stąd zwolnienie dochodów pochodzących z tej działalności jest pewnym wyjątkiem od zasady. Zwolnieniem objęty jest dochód, czyli przychody uzyskane z działalności na terenie strefy pomniejszone o koszty ich uzyskania. Przy braku precyzyjnej regulacji, które koszty należy uznać za koszty poniesione w strefie, a które poza strefą, zasadnicze znaczenie ma nie miejsce ich fizycznego powstania, lecz związek z przychodem osiągniętym na działalności strefowej.

Alokacja strefowa tego wydatku powinna zostać dokonana w stosunku do działalności, w ramach której wykorzystywane są w procesie produkcyjnym materiały zamawiane od P., ponieważ materiały te wykorzystywane są jedynie w działalności wykonywanej na terenie strefy ekonomicznej do działalności korzystającej ze zwolnienia w podatku dochodowym od osób prawnych, zdaniem Spółki, należy poniesione wydatki „insolvency cost” zakwalifikować do działalności strefowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

• prawidłowe – w zakresie możliwości zaliczenia opłaty „insolvency cost” do kosztów uzyskania przychodów (pytanie nr 1);
• prawidłowe – w zakresie zakwalifikowania ww. opłaty do wyniku strefowego (pytanie nr 2).
  
  

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu i orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że zdaniem organu podatkowego, tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Natomiast w odniesieniu do powołanych przez Spółkę interpretacji indywidualnych, stwierdzić należy, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.