Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4012.394.2017.3.MD
z 28 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 17 lipca 2017 r. (data wpływu 21 lipca 2017 r.) uzupełnionym pismem z 28 sierpnia 2017 r. (data wpływu 1 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłaty motywacyjnej i prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktury dokumentującej wypłatę opłaty motywacyjnej. Ww. wniosek został uzupełniony pismem
z 28 sierpnia 2017 r. (data wpływu 1 września 2017 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 21 sierpnia 2017 r. znak: 0111-KDIB3-2.4012.394.2017.1.MD, 0111-KDIB1-1.4010.82.2017.1.MG.

We wniosku, uzupełnionym pismem z 28 sierpnia 2017 r., przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Podatnik, zwany dalej Spółką jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka jest przedsiębiorcą prowadzącym głównie działalność produkcyjną w postaci wytwarzania wyrobów małego AGD. Spółka sprzedaje wyroby i towary zwane dalej asortymentem dystrybutorom, którymi są sieci handlowe i sklepy.

Dystrybutorzy są podatnikami podatku od towarów i usług. Sprzedaż do dystrybutorów dokonywana jest przeważnie na podstawie umów handlowych. Zazwyczaj umowy są zawierane na określony czas i na dostawę określonego asortymentu znajdującego się w ofercie Spółki.

Spółka w dobie znacznej konkurencji panującej na rynku, w tym również dużej konkurencji w zakresie oferowanego asortymentu planuje zmotywować dystrybutorów do działania w postaci przedłużenia umowy na dalsze okresy lub do rozszerzenia dotychczasowego asortymentu o inny asortyment nabywany od Spółki. Czynnikiem motywującym do powyższych działań byłyby jednorazowe opłaty motywacyjne w określonej wysokości jakie Spółka wnosiłaby na rzecz dystrybutorów. Terminy wpłaty i wartość jednorazowych opłat motywacyjnych byłaby określona w umowie i należna dystrybutorowi na podstawie wystawionej przez niego faktury VAT. Na podstawie faktury VAT otrzymanej od dystrybutora Spółka dokonywałaby zapłaty opłaty motywacyjnej z własnych środków finansowych.

Wszystkie szczegóły dotyczące wypłaty opłat motywacyjnych zostaną określone w umowach z dystrybutorami. Umowa lub aneksy do umów już istniejących określą wysokość opłaty, warunki jej przyznania i termin wypłaty.

Opłaty motywacyjne nie mają na celu ominięcia przepisów prawa, ani nie są sprzeczne z przepisami prawa oraz nie naruszają zasad współżycia społecznego. Opłaty motywacyjne mają na celu wzrost obrotów Spółki. W związku z powyższym Spółka uważa, że wydatki poniesione w postaci opłaty motywacyjnej, o której mowa we wniosku mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

Z przyjęciem przez dystrybutorów opłat motywacyjnych wiążą się określone skutki i zachowanie się dystrybutorów w postaci zobowiązania do przedłużenia umowy o współpracy na dalsze okresy lub w postaci zobowiązania do rozszerzenia zakupu asortymentu towarów o nowe, dotychczas nienabywane od Spółki asortymenty towarów. Działanie w postaci zobowiązania się do przedłużenia umowy i do rozszerzenia asortymentu towarów o inne asortymenty towarów, które dotychczas nie były nabywane od Spółki nie będą należne dystrybutorowi, jeżeli nie dotrzyma on warunków umowy. W takim przypadku, zgodnie z umową wypłacone mu opłaty motywacyjne dystrybutor będzie miał obowiązek zwrócić do Spółki.

Opłaty motywacyjne będą należeć się dystrybutorom po spełnieniu określonych warunków. Spółka zamierza stworzyć regulaminy przyznania opłat motywacyjnych. Na podstawie tego regulaminu opłaty będą się należały każdemu z dystrybutorów, który przekroczy określony próg obrotów. Ponadto w oparciu o cele strategiczne rozwoju Spółka zamierza tworzyć regulaminy przyznania opłat motywacyjnych w oparciu o inne cele takie jak, np. rozszerzenie sprzedaży określonych asortymentów towarów, rozszerzenie obszaru geograficznego oferowanych produktów. Opłaty motywacyjne będą się należały wszystkim dystrybutorom, którzy spełnią warunki określone w tym regulaminie. Regulamin będzie dostępny dla każdego dystrybutora na stronie internetowej Spółki.

Opłaty motywacyjne są związane z czynnościami opodatkowanymi. Przez sprzedaż „asortymentu” Spółka rozumie sprzedaż towarów określonych co do rodzaju i gatunku, a sprzedaż towarów jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sprecyzowane w piśmie z 28 sierpnia 2017 r.):

1. Czy Spółka będzie uprawniona do obniżenia podatku VAT należnego o podatek VAT naliczony z faktur za opłaty motywacyjne wystawione przez dystrybutorów?
2. Czy wypłacana opłata motywacyjna podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy (ostatecznie sprecyzowane w piśmie z 28 sierpnia 2017 r.):

Opłaty motywacyjne powodują, że dystrybutorzy podejmują działania zmierzające do dalszej współpracy oraz działania zmierzające do rozszerzenie oferty o inny asortyment Spółki. Zgodnie z zapisami art. 5 ust. 1, ustawy o podatku od towarów i usług opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług. Zgodnie także z zapisami art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

Spółka uważa, że opłaty motywacyjne będą wynagrodzeniem za świadczenie usług, bo jest to świadczenie ekwiwalentne, gdyż z jednej strony wiąże się ze świadczeniem ze strony dystrybutora w postaci przedłużenia zobowiązania do zakupu asortymentu Spółki lub rozszerzenia o inny asortyment dotychczas nie nabywany od Spółki a z drugiej strony wiąże się z wniesieniem przez Spółkę opłaty motywacyjnej i będzie wpływać na zwiększenie jej obrotów.

Zgodnie z przytoczonym uzasadnieniem Spółka uważa, że opłaty motywacyjne podlegają ustawie o podatku towarów i usług, co będzie powodowało obowiązek wystawienia faktur VAT na te opłaty motywacyjne. Spółka, po zapłacie opłaty motywacyjnej z własnych środków na podstawie dostarczonej przez dystrybutora faktury VAT będzie miała prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony ujęty w fakturze VAT za opłatę motywacyjną.

Zgodnie z przytoczonym uzasadnieniem Spółka uważa, że opłaty motywacyjne podlegają ustawie o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie niniejszej interpretacji należy wyjaśnić, że Wnioskodawca został uznany za podmiot zainteresowany w sprawie będącej przedmiotem wniosku w zakresie opodatkowania świadczonych przez dystrybutorów usług z uwagi na fakt, że intencją Wnioskodawcy również jest uzyskanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez dystrybutorów. Zatem niezbędnym jest w pierwszej kolejności rozstrzygnięcie czy usługi te podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z treści art. 7 ust. 1 powołanej ustawy wynika, że dostawą towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, w myśl art. 8 ust. 1 powołanej ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie).

Należy jednak zaznaczyć, że nie każde działanie, powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy. Aby tak się stało muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  

Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

W wyroku z dnia 15 lipca 1982 r. w sprawie Hong-Kong Trade Development Council, TSUE stwierdził, że wskazane w sprawie czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Analizując dokładniej ten problem Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie Apple and Pear Development Council stwierdził, że czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem).

Pojęcie „odpłatności” pojawiło się również w orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r. C-154/80, które zapadło na tle przepisów I Dyrektywy VAT z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych (67/227/EWEC). Trybunał wskazał, że termin „zapłata” stanowi integralną część przepisów prawa wspólnotowego, które nie odwołuje się do prawa państw członkowskich dla ustalenia jego znaczenia i zakresu. Stąd też wykładnia tego wyrażenia nie może być pozostawiona dyskrecjonalnemu władztwu każdego państwa członkowskiego. Ponadto Trybunał przypomniał, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego. W końcu – jak wskazał Trybunał – świadczenie wzajemne musi stanowić pewną wartość subiektywną, gdyż podstawą opodatkowania jest świadczenie wzajemne rzeczywiście otrzymane, nie zaś wartość otrzymana według kryteriów obiektywnych.

Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy jej wykonaniem, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną czynność w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Zatem opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i są wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

W odniesieniu do przestawionego opisu sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca wypłaca opłatę motywacyjną stanowiącą dla dystrybutora zachętę do przedłużenia umowy lub jej rozszerzenia, w rezultacie dystrybutor wyraża zgodę na przedłużenie zobowiązania do zakupu asortymentu Wnioskodawcy lub rozszerzenia o inny asortyment dotychczas nie nabywany od Wnioskodawcy.

Należy podkreślić, że opłata motywacyjna ma na celu skłonić dystrybutora do przedłużenia lub rozszerzenia umowy o współpracy i wykonywania obowiązków z niej wynikających i tym samym umożliwić Wnioskodawcy osiąganie określonych progów obrotów z tytułu prowadzonej działalności związanej z wytwarzaniem i sprzedażą wyrobów małego AGD. W zamian za opłatę motywacyjną Wnioskodawca zyskuje stabilnego odbiorcę swoich produktów.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika zatem, że opłata motywacyjna jest wynagrodzeniem dystrybutora za przedłużenie umowy o współpracy lub jej rozszerzenie i wykonywanie obowiązków z niej wynikających.

Zatem, w takiej sytuacji występuje wyraźny związek wypłaconego przez Wnioskodawcę wynagrodzenia z wzajemnym zachowaniem dystrybutora – przedłużenie (gotowość do przedłużenia) umowy na dalsze okresy lub do rozszerzenia dotychczasowego asortymentu o inny asortyment nabywany od Wnioskodawcy. W takiej sytuacji nastąpi wyraźny związek wypłacanej przez Wnioskodawcę opłaty motywacyjnej ze wzajemnym zachowaniem kontrahenta.

Tak więc, otrzymana przez dystrybutora od Wnioskodawcy kwota w postaci opłaty motywacyjnej jest związana z jego określonym zachowaniem, a zatem świadczeniem przez niego usługi.

Zatem występuje konieczny element wzajemności, wystarczający do uznania, że płatność jest wynagrodzeniem za świadczoną usługę.

W przedmiotowej sprawie beneficjentem usługi świadczonej przez dystrybutora jest Wnioskodawca, który w związku z wypłatą opłaty motywacyjnej zapewnił sobie przedłużenie umowy o współpracę lub jej rozszerzenie, a w konsekwencji wzrost obrotów Wnioskodawcy.

W świetle przestawionych okoliczności sprawy, zachowanie dystrybutora zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy jest usługą świadczoną odpłatnie i w związku z tym podlega opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w tej kwestii jest prawidłowe.

Natomiast w odniesieniu do kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur za opłaty motywacyjne wystawione przez dystrybutorów, należy zauważyć, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto, podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jak wskazano we wniosku, Wnioskodawca prowadzi działalność produkcyjną polegającą na wytwarzaniu wyrobów małego AGD oraz sprzedaży tych wyrobów dystrybutorom. Wnioskodawca jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT. Zawarcie umowy z dystrybutorem przez Wnioskodawcę oraz wypłacanie opłaty motywacyjnej pozostaje w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością opodatkowaną VAT. Jak podał Wnioskodawca opłaty motywacyjne są związane z czynnościami opodatkowanymi. Przez sprzedaż „asortymentu” Wnioskodawca rozumie sprzedaż towarów określonych co do rodzaju i gatunku, a sprzedaż towarów jest czynnością podlegającą opodatkowaniu VAT.

Zatem, skoro przedstawiona w opisie sprawy opłata motywacyjna stanowi wynagrodzenie z tytułu świadczenia realizowanego na rzecz Wnioskodawcy, które podlega opodatkowaniu VAT, to w przypadku otrzymania przez Wnioskodawcę od dystrybutora faktur dokumentujących usługi, za które opłata motywacyjną jest wypłacana, Wnioskodawcy będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku VAT wykazanego w otrzymanych fakturach.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, jest prawidłowe.

W zakresie pytania dotyczącego podatku dochodowego od osób prawnych wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Wskazać należy, że niniejsza interpretacja wywołuje skutki prawne wyłącznie dla Wnioskodawcy, natomiast nie odnosi się do dystrybutorów, bowiem każdą czynność, z którą mogą być związane skutki podatkowo-prawne należy rozstrzygać indywidualnie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.