2017.09.15 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL4.4012.186.2017.2.NK
z 15 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 maja 2017 r. (data wpływu 5 czerwca 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 lipca 2017 r. (data wpływu 28 lipca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wskazania, czy Wnioskodawca postąpiłby słusznie odliczając 100% podatku naliczonego z faktury za wstępną opłatę leasingową – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wskazania, czy Wnioskodawca postąpiłby słusznie odliczając 100% podatku naliczonego z faktury za wstępną opłatę leasingową. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 25 lipca 2017 r. (data wpływu 28 lipca 2017 r.) o informacje doprecyzowujące przedstawiony opis sprawy oraz dowód wpłaty dodatkowej opłaty za wydanie interpretacji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest firmą budowlaną wykonującą zewnętrzne sieci wod.-kan. i w dniu 6 kwietnia 2017 r. podpisał z salonem samochodowym umowę sprzedaży i wpłacił na konto salonu samochodowego zaliczkę na poczet samochodu dostawczego ciężarowego R (siedmioosobowy, dwa rzędy siedzeń oraz kabina do przewożenia ładunków na trwale odgrodzona od części pasażerskiej – od samego początku Zainteresowany wiedział, że pojazd nie przejdzie dodatkowych badań technicznych uprawniających do pełnego odliczania podatku VAT od faktur oraz, że będzie musiał prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, posiadać regulamin korzystania z pojazdu i że będzie musiał zgłosić pojazd na druku VAT-26 do Urzędu Skarbowego), który miał służyć Wnioskodawcy tylko w wykonywanej przez Niego działalności gospodarczej – zaliczka była warunkiem, aby salon samochód zarezerwował i aby mógł rozpocząć procedurę ściągania tego samochodu dla Zainteresowanego z produkcji.

Czekając na zamówiony samochód Wnioskodawca rozpoczął załatwianie wszelkich formalności związanych z leasingiem operacyjnym – leasingodawcą nie był salon tylko firma zewnętrzna.

W dniu 25 kwietnia 2017 r. Zainteresowany przelał na konto leasingodawcy 100% opłaty wstępnej za powyższy pojazd.

W dniu 4 maja 2017 r. Wnioskodawca odebrał pojazd z salonu i od tego momentu prowadzi ewidencję przebiegu pojazdu dla celów podatku VAT oraz posiada regulamin korzystania z powyższego pojazdu.

W dniu 5 maja 2017 r. Zainteresowany dostał na konto zwrot zaliczki wpłaconej do salonu w takiej wysokości w jakiej ją wpłacił – zwrot 100%.

W dniu 6 maja 2017 r. – z opóźnieniem, Wnioskodawca zgłosił pojazd na formularzu VAT-26 do Urzędu Skarbowego, aby mógł odliczać 100% podatku VAT od faktur. Jako datę poniesienia pierwszego kosztu Zainteresowany wpisał zaliczkę z dnia 6 kwietnia 2017 r., która poszła na konto salonu – Wnioskodawca kierował się tutaj broszurą informacyjną Ministra Finansów z roku 2014 „NOWE ZASADY ODLICZANIA PODATKU VAT OD WYDATKÓW ZWIĄZANYCH Z POJAZDAMI SAMOCHODOWYMI” str. 10, gdzie napisano: ,,Uwaga! Przez ″poniesienie wydatku″ należy rozumieć dokonanie wpłaty zaliczki na poczet zakupu towaru czy usługi lub też nabycie towaru czy usługi w zależności od tego, która z tych sytuacji pierwsza miała miejsce”.

W dniu 12 maja 2017 r. Zainteresowany otrzymał Pocztą od firmy leasingowej fakturę za opłatę wstępną z datą sprzedaży 25 kwietnia 2017 r. i datą wystawienia 26 kwietnia 2017 r.

Wnioskodawca zasięgnął porady na Krajowej Informacji Podatkowej, czy od tej faktury może odliczyć pełny VAT przedstawiając stan faktyczny, tj.:

Od dnia odebrania pojazdu z salonu Zainteresowany prowadzi ewidencję przebiegu pojazdu.
Od dnia odebrania pojazdu z salonu Wnioskodawca posiada regulamin korzystania z pojazdu.
W dniu 6 maja 2017 r. Zainteresowany złożył w Urzędzie Skarbowym VAT-26 (data poniesienia pierwszego kosztu 6 kwietnia 2017 r.) – zgłoszenie po ustawowym terminie.
Wnioskodawca podał również datę sprzedaży, datę wystawienia oraz datę otrzymania faktury za wstępną opłatę leasingową.

Zainteresowany otrzymał odpowiedź, że od dnia złożenia poprawnie wypełnionego druku VAT-26 oraz spełnienia dwóch pozostałych warunków, czyli prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu oraz posiadania regulaminu korzystania z pojazdu, może odliczać 100% podatku VAT od wszystkich faktur łącznie z fakturą za opłatę wstępną leasingową pomimo tego, że data sprzedaży i wystawienia tej faktury jest datą kwietniową. Wnioskodawcy powiedziano, że liczy się data otrzymania faktury dla celów podatku VAT – w tym przypadku był to 12 maja 2017 r., czyli prawie tydzień od złożenia spóźnionej informacji VAT-26 oraz to, czy po stronie sprzedawcy powstał obowiązek podatkowy.

Ponadto z pisma z dnia 25 lipca 2017 r. – stanowiącego uzupełnienie do wniosku – wynika, że:

Zainteresowany jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku towarów i usług.
Dopuszczalna ładowność samochodu R to 1190 kg – w załączeniu ksero dowodu rejestracyjnego.
Wg przepisów ustawy o VAT samochód nie spełnia wymagań używania go tylko do działalności gospodarczej, ponieważ ma 2 rzędy siedzeń i z tego powodu nie skierowano go na badania techniczne dot. VAT-1. Przepisy te, jak się wydaje, miały uniemożliwić korzystanie z samochodów osobowych tzw. pick-upów, często luksusowych (np. Nissan Navarra), do celów prywatnych, a objęły samochody typowe do działalności gospodarczej, czyli samochody dostawcze tzw. brygadowe, to znaczy mające więcej niż jeden rząd siedzeń oraz skrzynię ładunkową, służące do przewozu więcej niż 2-3 pracowników wraz z narzędziami i maszynami na budowę.

4a. Obiektywnymi okolicznościami potwierdzającymi brak wykorzystania pojazdu do użytku prywatnego jest przede wszystkim budowa i przeznaczenie tego samochodu. Jest to tzw. samochód brygadowy, przewożący do 6 osób, zabudowany z tyłu skrzynią ładunkową oraz plandeką, a więc przystosowany do przewożenia brygady pracowników oraz na skrzyni ładunkowej maszyn (takich jak ubijak do gruntu, agregat prądotwórczy, agregat hydrauliczny), paliwa w kanistrach do tych urządzeń, narzędzi i materiałów. Samochód używany jest na budowach, bardzo często w ciężkich warunkach gruntowych i atmosferycznych w związku z tym często jest zabłocony, zakurzony i brudny (również w środku), jest zawsze załadowany narzędziami, maszynami i materiałami.

4b. Ustalono regulamin korzystania z samochodów służbowych, który zabrania używania ich do celów prywatnych. Samochód po skończonej pracy zjeżdża na bazę i jest pod kontrolą kamer, a klucze i dokumenty są zostawiane w biurze. Każdy z pracowników podpisał stosowny regulamin zakazujący używania samochodu do celów prywatnych. Ze względu na konieczność kontrolowania pracowników Wnioskodawca zawsze telefonicznie sprawdza (jeżeli nie jest akurat w biurze), czy „zjechali” z budowy (taki obowiązek mają też kierownicy robót), Zainteresowany ma też możliwość podglądu zdalnego obrazu z kamer.

4c. Nadzór polega na tym, że samochody wyjeżdżają do pracy po tzw. „podziałce” (podziale pracy) pod kontrolą brygadzistów, kierowników robót, na budowie również są pod kontrolą brygadzisty, kierownika robót bądź też kierownika budowy. Nie wolno pracownikom opuszczać stanowiska pracy bez zgody przełożonego. Po zakończonej pracy pracownicy brygady zjeżdżają samochodem brygadowym na bazę, co potwierdza zapis z kamer zamontowanych na bazie sprzętowej. Firma Zainteresowanego nie pracuje w delegacjach, w związku z tym samochody zawsze zjeżdżają po pracy na bazę sprzętowo-materiałową.

4d. Nadzór nad wykorzystaniem samochodu wykonywany jest przez brygadzistę, kierownika robót bądź też kierownika budowy. Trzeba też pamiętać o tym, że na skrzyni ładunkowej znajdują się narzędzia i maszyny niezbędne do wykonywania prac, w związku z tym samochód nie może wyjechać z budowy bez ich rozładunku, co byłoby dla ewentualnego użycia go do celów prywatnych bardzo kłopotliwe, a wręcz uniemożliwiłoby osiągnięcie założonych celów w pracy.

4e. W interesie Wnioskodawcy, nie tylko ze względów podatkowych, ale przede wszystkim ze względu na koszty paliwa i napraw, jest używanie samochodów firmowych tylko i wyłącznie do celów służbowych. Celem istnienia firmy jest osiąganie zysków, które osiąga się m.in. poprzez minimalizację kosztów do niezbędnych, tak więc staranność w wykluczeniu możliwości użycia samochodu do celu prywatnego jest podstawą kontroli kosztów utrzymania transportu w firmie. Przejawia się ona głównie w stałej kontroli pracowników przez ich przełożonych, jak również przez właściciela firmy. Należy też wziąć pod uwagę fakt, że specyficzny charakter używania tego samochodu w firmie pracującej dla budownictwa, a więc to, że jest załadowany sprzętem, często zabrudzony na zewnątrz i w środku, przesiąknięty zapachem oleju i paliwa z przewożonych maszyn powoduje, że nie jest „atrakcyjny” w użyciu do celów prywatnych. Dla każdego pracodawcy większym problemem są kradzieże paliwa przez pracowników, stąd ta kontrola jest staranna ponieważ spełnia jak widać różne wymagania.

4f. Samochód jest garażowany na terenie bazy sprzętowo-materiałowej firmy, zamykanej i chronionej przez firmę ochroniarską. Na bazie zamontowany jest system kamer dający całodobowy podgląd na to, co się na niej dzieje. Zapis jest przechowywany na twardym dysku komputera, a pracownicy wiedzą o tym, że są również w ten sposób sprawdzani.

Ewidencja Przebiegu Pojazdu jest cały czas w samochodzie i pracownik codziennie uzupełnia ją o przejechane kilometry, trasę, ze stanem początkowym przebiegu i stanem końcowym na koniec m-ca, zgodnie z ustawą.
Samochód jest i będzie wykorzystywany wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług (usługi budowlane – wykonywanie sieci zewnętrznych wody, kanalizacji, gazu itp.).
Ze względów opisywanych wcześniej (m.in. pkt 4e) samochód nie jest i nie będzie wynajmowany innym osobom, w tym pracownikom w czasie wolnym od pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Zainteresowany postąpiłby słusznie odliczając 100% podatku VAT od faktury za wstępną opłatę leasingową?

Zdaniem Wnioskodawcy, miałby prawo do odliczenia 100% podatku VAT od faktury za wstępną opłatę leasingową, ponieważ po stronie sprzedawcy powstał obowiązek podatkowy, byłby w posiadaniu faktury VAT (art. 86 ust. 10, art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy o VAT). Poza tym fakturę tę Zainteresowany otrzymał Pocztą w dniu 12 maja 2017 r., czyli już po złożeniu w Urzędzie Skarbowym informacji VAT-26. Zgodnie z art. 86a ust. 13 ustawy o VAT „W przypadku niezłożenia w terminie informacji, o której mowa w ust. 12, uznaje się, że pojazd samochodowy jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika dopiero od dnia jej złożenia”. Od dnia 4 maja 2017 r. Wnioskodawca prowadzi ewidencję przebiegu pojazdu oraz posiada regulamin korzystania z pojazdu, a jako pierwszy koszt na druku VAT-26 wskazał zaliczkę z dnia 6 kwietnia 2017 r., od której nie odliczył 100% podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Jak wynika z powołanych przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto, w treści art. 88 ustawy ustawodawca wskazał przypadki, w odniesieniu do których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego oraz przypadki, w których faktury i dokumenty celne nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Natomiast na podstawie przepisu art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Jak wynika z ww. przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Zatem w podatku od towarów i usług obowiązuje zasada tzw. „niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego”. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia, nie musi czekać, aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

Prawo do odliczenia podatku może zostać zrealizowane w terminach określonych w art. 86 ust. 10-13 ustawy.

Jak stanowi art. 86 ust. 10 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

Stosownie do art. 86 ust. 10b pkt 3 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 4 lit. a, b i d – powstaje zgodnie z ust. 10, pod warunkiem że podatnik uwzględni kwotę podatku należnego z tytułu tych transakcji w deklaracji podatkowej, w której jest on obowiązany rozliczyć ten podatek, nie później niż w terminie 3 miesięcy od upływu miesiąca, w którym w odniesieniu do nabytych towarów lub usług powstał obowiązek podatkowy.

Jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, 10d i 10e, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych (art. 86 ust. 11 ustawy).

Na podstawie art. 86 ust. 13 ustawy, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 10d, 10e i 11, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 13a.

Należy wskazać, że od dnia 1 kwietnia 2014 r. kwestie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi zostały uregulowane w art. 86a ustawy (w brzmieniu nadanym na podstawie art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw – Dz. U. poz. 312 – zwanej dalej ustawą nowelizującą).

Na mocy art. 86a ust. 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
należnego z tytułu:
1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.

Stosownie do art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Zatem, zgodnie z ww. regulacjami, podatnikowi przysługuje ograniczone do 50% prawo do odliczenia podatku w odniesieniu do wszystkich wydatków związanych z pojazdami samochodowymi przeznaczonymi do użytku „mieszanego”.

Dla celów stosowania tego ograniczenia za wykorzystywanie „mieszane” należy rozumieć, że w odniesieniu do pojazdu wykorzystywanego w działalności gospodarczej istnieje możliwość jego użycia również do celów niezwiązanych z tą działalnością, np. do celów prywatnych. Wystarczy przy tym możliwość nawet tylko jednorazowego użycia pojazdu do celów prywatnych, aby uznać, że pojazd może być wykorzystywany w sposób „mieszany”.

Nie jest przy tym istotny moment, w którym użycie to ma miejsce podczas całego okresu użytkowania przez podatnika danego pojazdu, żeby uznać ten pojazd za wykorzystywany do celów „mieszanych”.

Od zasady wynikającej z art. 86a ust. 1 i ust. 2 występują jednakże wyjątki.

W świetle art. 86a ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Na mocy art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

W myśl art. 86a ust. 5 ustawy, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych:

przeznaczonych wyłącznie do:
1. odprzedaży,
2. sprzedaży, w przypadku pojazdów wytworzonych przez podatnika,
3. oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze
‒ jeżeli odprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika;
w odniesieniu do których:
1. kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych podatnik oblicza zgodnie z ust. 1 lub
2. podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.

Ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności (art. 86a ust. 6 ustawy).

W powołanych wyżej przepisach art. 86a ustawy ustawodawca zawarł szczególne uregulowania dotyczące określenia wysokości przysługującej do odliczenia kwoty podatku naliczonego. Taka konstrukcja oznacza, że w sytuacji, gdy znajdzie zastosowanie szczególne uregulowanie zawarte w art. 86a ust. 1 ustawy, wówczas podatnik może skorzystać jedynie z ograniczonego prawa do odliczenia podatku naliczonego. Jeżeli jednak przepis art. 86a ust. 1 ustawy nie znajdzie zastosowania, wówczas znajdą zastosowanie ogólne uregulowania zawarte w art. 86 ustawy.

Należy zauważyć, że przepis art. 86a ust. 4 ustawy wskazuje na istnienie dwóch grup pojazdów samochodowych uznawanych za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

W pierwszej grupie (zgodnie z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy) mieszczą się pojazdy, których konstrukcja wskazuje na ich przeznaczenie z reguły do użytku prywatnego, jednakże pojazdy te mogą być także wykorzystywane w działalności gospodarczej (np. samochód osobowy, motocykl). Z tych też względów – dla celów pełnego odliczania VAT – fakt wykorzystywania ich wyłącznie do działalności gospodarczej musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. W konsekwencji, w celu dokonania pełnego odliczenia podatku VAT muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania wyklucza ich użycie do celów prywatnych,
wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu.

W drugiej grupie pojazdów uznawanych za wykorzystywane wyłącznie w działalności gospodarczej (zgodnie z art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy) mieszczą się natomiast pojazdy samochodowe, których konstrukcja wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne. Jednakże w tej grupie pojazdów nie ma samochodów osobowych.

Jak wynika z art. 86a ust. 9 ustawy, do pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 4 pkt 2, należą:

pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
1. klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
2. z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków;
pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, które posiadają kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
pojazdy specjalne, które spełniają również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
1. agregat elektryczny/spawalniczy,
2. do prac wiertniczych,
3. koparka, koparko-spycharka,
4. ładowarka,
5. podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
6. żuraw samochodowy
‒ jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym.

Natomiast w myśl art. 86a ust. 10 ustawy, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 9:

pkt 1 i 2 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań;
pkt 3 stwierdza się na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.

Podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami (art. 86a ust. 12 ustawy).

Przez „poniesienie wydatku” należy rozumieć dokonanie wpłaty zaliczki na poczet zakupu towaru czy usługi lub też nabycie towaru czy usługi, w zależności od tego, która z tych sytuacji wystąpiła jako pierwsza.

Na mocy art. 86a ust. 13 ustawy, w przypadku niezłożenia w terminie informacji, o której mowa w ust. 12, uznaje się, że pojazd samochodowy jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika dopiero od dnia jej złożenia.

Ponadto należy wskazać, że od dnia 1 kwietnia 2014 r. obowiązuje art. 2 pkt 34 ustawy, który stanowi, że przez pojazdy samochodowe rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest firmą budowlaną wykonującą zewnętrzne sieci wod.-kan. i w dniu 6 kwietnia 2017 r. podpisał z salonem samochodowym umowę sprzedaży i wpłacił na konto salonu samochodowego zaliczkę na poczet samochodu dostawczego ciężarowego R (siedmioosobowy, dwa rzędy siedzeń oraz kabina do przewożenia ładunków trwale odgrodzona od części pasażerskiej – od samego początku Zainteresowany wiedział, że pojazd nie przejdzie dodatkowych badań technicznych uprawniających do pełnego odliczania podatku VAT od faktur oraz że będzie musiał prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, posiadać regulamin korzystania z pojazdu i że będzie musiał zgłosić pojazd na druku VAT-26 do Urzędu Skarbowego), który miał służyć Wnioskodawcy tylko w wykonywanej przez Niego działalności gospodarczej – zaliczka była warunkiem, aby salon samochód zarezerwował i aby mógł rozpocząć procedurę ściągania tego samochodu dla Zainteresowanego z produkcji. Czekając na zamówiony samochód Wnioskodawca rozpoczął załatwianie wszelkich formalności związanych z leasingiem operacyjnym – leasingodawcą nie był salon tylko firma zewnętrzna. W dniu 25 kwietnia 2017 r. Zainteresowany przelał na konto leasingodawcy 100% opłaty wstępnej za powyższy pojazd. W dniu 4 maja 2017 r. Wnioskodawca odebrał pojazd z salonu i od tego momentu prowadzi ewidencję przebiegu pojazdu dla celów podatku VAT oraz posiada regulamin korzystania z powyższego pojazdu. W dniu 5 maja 2017 r. Zainteresowany dostał na konto zwrot zaliczki wpłaconej do salonu w takiej wysokości w jakiej ją wpłacił – zwrot 100%. W dniu 6 maja 2017 r. – z opóźnieniem, Wnioskodawca zgłosił pojazd na formularzu VAT-26 do Urzędu Skarbowego, aby mógł odliczać 100% podatku VAT od faktur. Jako datę poniesienia pierwszego kosztu Zainteresowany wpisał zaliczkę z dnia 6 kwietnia 2017 r., która poszła na konto salonu – Wnioskodawca kierował się tutaj broszurą informacyjną Ministra Finansów z roku 2014 „NOWE ZASADY ODLICZANIA PODATKU VAT OD WYDATKÓW ZWIĄZANYCH Z POJAZDAMI SAMOCHODOWYMI” str. 10, gdzie napisano: ,,Uwaga! Przez ″poniesienie wydatku″ należy rozumieć dokonanie wpłaty zaliczki na poczet zakupu towaru czy usługi lub też nabycie towaru czy usługi w zależności od tego, która z tych sytuacji pierwsza miała miejsce”. W dniu 12 maja 2017 r. Zainteresowany otrzymał Pocztą od firmy leasingowej fakturę za opłatę wstępną z datą sprzedaży 25 kwietnia 2017 r. i datą wystawienia 26 kwietnia 2017 r. Wnioskodawca zasięgnął porady na Krajowej Informacji Podatkowej, czy od tej faktury może odliczyć pełny VAT przedstawiając stan faktyczny, tj.:

Od dnia odebrania pojazdu z salonu Zainteresowany prowadzi ewidencję przebiegu pojazdu.
Od dnia odebrania pojazdu z salonu Wnioskodawca posiada regulamin korzystania z pojazdu.
W dniu 6 maja 2017 r. Zainteresowany złożył w Urzędzie Skarbowym VAT-26 (data poniesienia pierwszego kosztu 6 kwietnia 2017 r.) – zgłoszenie po ustawowym terminie.
Wnioskodawca podał również datę sprzedaży, datę wystawienia oraz datę otrzymania faktury za wstępną opłatę leasingową.

Ponadto Zainteresowany jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku towarów i usług. Dopuszczalna ładowność samochodu R to 1190 kg. Wg przepisów ustawy o VAT samochód nie spełnia wymagań używania go tylko do działalności gospodarczej, ponieważ ma 2 rzędy siedzeń i z tego powodu nie skierowano go na badania techniczne dot. VAT-1. Przepisy te, jak się wydaje, miały uniemożliwić korzystanie z samochodów osobowych tzw. pick-upów, często luksusowych (np. ...), do celów prywatnych, a objęły samochody typowe do działalności gospodarczej, czyli samochody dostawcze tzw. brygadowe, to znaczy mające więcej niż jeden rząd siedzeń oraz skrzynię ładunkową, służące do przewozu więcej niż 2-3 pracowników wraz z narzędziami i maszynami na budowę. Obiektywnymi okolicznościami potwierdzającymi brak wykorzystania pojazdu do użytku prywatnego jest przede wszystkim budowa i przeznaczenie tego samochodu. Jest to tzw. samochód brygadowy, przewożący do 6 osób, zabudowany z tyłu skrzynią ładunkową oraz plandeką, a więc przystosowany do przewożenia brygady pracowników oraz na skrzyni ładunkowej maszyn (takich jak ubijak do gruntu, agregat prądotwórczy, agregat hydrauliczny), paliwa w kanistrach do tych urządzeń, narzędzi i materiałów. Samochód używany jest na budowach, bardzo często w ciężkich warunkach gruntowych i atmosferycznych w związku z tym często jest zabłocony, zakurzony i brudny (również w środku), jest zawsze załadowany narzędziami, maszynami i materiałami. Ustalono regulamin korzystania z samochodów służbowych, który zabrania używania ich do celów prywatnych. Samochód po skończonej pracy zjeżdża na bazę i jest pod kontrolą kamer, a klucze i dokumenty są zostawiane w biurze. Każdy z pracowników podpisał stosowny regulamin zakazujący używania samochodu do celów prywatnych. Ze względu na konieczność kontrolowania pracowników Wnioskodawca zawsze telefonicznie sprawdza (jeżeli nie jest akurat w biurze), czy „zjechali” z budowy (taki obowiązek mają też kierownicy robót), Zainteresowany ma też możliwość podglądu zdalnego obrazu z kamer. Nadzór polega na tym, że samochody wyjeżdżają do pracy po tzw. „podziałce” (podziale pracy) pod kontrolą brygadzistów, kierowników robót, na budowie również są pod kontrolą brygadzisty, kierownika robót bądź też kierownika budowy. Nie wolno pracownikom opuszczać stanowiska pracy bez zgody przełożonego. Po zakończonej pracy pracownicy brygady zjeżdżają samochodem brygadowym na bazę, co potwierdza zapis z kamer zamontowanych na bazie sprzętowej. Firma Zainteresowanego nie pracuje w delegacjach, w związku z tym samochody zawsze zjeżdżają po pracy na bazę sprzętowo-materiałową. Nadzór nad wykorzystaniem samochodu wykonywany jest przez brygadzistę, kierownika robót bądź też kierownika budowy. Trzeba też pamiętać o tym, że na skrzyni ładunkowej znajdują się narzędzia i maszyny niezbędne do wykonywania prac, w związku z tym samochód nie może wyjechać z budowy bez ich rozładunku, co byłoby dla ewentualnego użycia go do celów prywatnych bardzo kłopotliwe, a wręcz uniemożliwiłoby osiągnięcie założonych celów w pracy. W interesie Wnioskodawcy, nie tylko ze względów podatkowych, ale przede wszystkim ze względu na koszty paliwa i napraw, jest używanie samochodów firmowych tylko i wyłącznie do celów służbowych. Celem istnienia firmy jest osiąganie zysków, które osiąga się m.in. poprzez minimalizację kosztów do niezbędnych, tak więc staranność w wykluczeniu możliwości użycia samochodu do celu prywatnego jest podstawą kontroli kosztów utrzymania transportu w firmie. Przejawia się ona głównie w stałej kontroli pracowników przez ich przełożonych, jak również przez właściciela firmy. Należy też wziąć pod uwagę fakt, że specyficzny charakter używania tego samochodu w firmie pracującej dla budownictwa, a więc to, że jest załadowany sprzętem, często zabrudzony na zewnątrz i w środku, przesiąknięty zapachem oleju i paliwa z przewożonych maszyn powoduje, że nie jest „atrakcyjny” w użyciu do celów prywatnych. Dla każdego pracodawcy większym problemem są kradzieże paliwa przez pracowników, stąd ta kontrola jest staranna ponieważ spełnia jak widać różne wymagania. Samochód jest garażowany na terenie bazy sprzętowo-materiałowej firmy, zamykanej i chronionej przez firmę ochroniarską. Na bazie zamontowany jest system kamer dający całodobowy podgląd na to, co się na niej dzieje. Zapis jest przechowywany na twardym dysku komputera, a pracownicy wiedzą o tym, że są również w ten sposób sprawdzani. Ewidencja Przebiegu Pojazdu jest cały czas w samochodzie i pracownik codziennie uzupełnia ją o przejechane kilometry, trasę, ze stanem początkowym przebiegu i stanem końcowym na koniec m-ca, zgodnie z ustawą. Samochód jest i będzie wykorzystywany wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług (usługi budowlane – wykonywanie sieci zewnętrznych wody, kanalizacji, gazu itp.). Ze względów opisywanych wcześniej samochód nie jest i nie będzie wynajmowany innym osobom, w tym pracownikom w czasie wolnym od pracy.

Wątpliwości Wnioskodawcy w analizowanej sprawie dotyczą wskazania, czy Wnioskodawca postąpiłby słusznie odliczając 100% podatku naliczonego z faktury za wstępną opłatę leasingową.

Należy zaznaczyć, że kluczową rolę w rozwiązaniu przedstawionego we wniosku problemu odgrywa przepis art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy. Z treści tych przepisów wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z nabyciem pojazdów samochodowych oraz wydatków związanych z ich eksploatacją w sytuacji, gdy pojazdy te są wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej.

Dla celów pełnego odliczania VAT fakt wykorzystywania pojazdów wyłącznie do działalności musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. W celu dokonania pełnego odliczenia podatku VAT muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki, tj. sposób wykorzystania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza w ustalonych przez niego zasadach ich używania, wyklucza ich użycie do celów prywatnych oraz wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu.

W tym miejscu wskazać należy, że przepisy ustawy nie określają, w jaki sposób podatnik ma zapewnić w przedsiębiorstwie wyeliminowanie użytku prywatnego używanych w nim pojazdów samochodowych dla celów pełnego odliczenia podatku naliczonego. Określone przez podatnika zasady używania pojazdów muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku tych pojazdów. Przy czym użytek prywatny należy postrzegać w kategoriach potencjalnej, a nie faktycznej możliwości użytku pojazdu do celów prywatnych.

Jak wynika z opisu sprawy obiektywnymi okolicznościami potwierdzającymi brak wykorzystania pojazdu do użytku prywatnego jest przede wszystkim budowa i przeznaczenie tego samochodu. Jest to tzw. samochód brygadowy, przewożący do 6 osób, zabudowany z tyłu skrzynią ładunkową oraz plandeką, a więc przystosowany do przewożenia brygady pracowników oraz na skrzyni ładunkowej maszyn (takich jak ubijak do gruntu, agregat prądotwórczy, agregat hydrauliczny), paliwa w kanistrach do tych urządzeń, narzędzi i materiałów. Samochód używany jest na budowach, bardzo często w ciężkich warunkach gruntowych i atmosferycznych w związku z tym często jest zabłocony, zakurzony i brudny (również w środku), jest zawsze załadowany narzędziami, maszynami i materiałami. Ustalono regulamin korzystania z samochodów służbowych, który zabrania używania ich do celów prywatnych. Samochód po skończonej pracy zjeżdża na bazę i jest pod kontrolą kamer, a klucze i dokumenty są zostawiane w biurze. Każdy z pracowników podpisał stosowny regulamin zakazujący używania samochodu do celów prywatnych. Ze względu na konieczność kontrolowania pracowników Wnioskodawca zawsze telefonicznie sprawdza (jeżeli nie jest akurat w biurze), czy „zjechali” z budowy (taki obowiązek mają też kierownicy robót), Zainteresowany ma też możliwość podglądu zdalnego obrazu z kamer. Nadzór polega na tym, że samochody wyjeżdżają do pracy po tzw. „podziałce” (podziale pracy) pod kontrolą brygadzistów, kierowników robót, na budowie również są pod kontrolą brygadzisty, kierownika robót bądź też kierownika budowy. Nie wolno pracownikom opuszczać stanowiska pracy bez zgody przełożonego. Po zakończonej pracy pracownicy brygady zjeżdżają samochodem brygadowym na bazę, co potwierdza zapis z kamer zamontowanych na bazie sprzętowej. Firma Zainteresowanego nie pracuje w delegacjach, w związku z tym samochody zawsze zjeżdżają po pracy na bazę sprzętowo-materiałową. Nadzór nad wykorzystaniem samochodu wykonywany jest przez brygadzistę, kierownika robót bądź też kierownika budowy. Na skrzyni ładunkowej znajdują się narzędzia i maszyny niezbędne do wykonywania prac, w związku z tym samochód nie może wyjechać z budowy bez ich rozładunku, co byłoby dla ewentualnego użycia go do celów prywatnych bardzo kłopotliwe, a wręcz uniemożliwiłoby osiągnięcie założonych celów w pracy. W interesie Wnioskodawcy, nie tylko ze względów podatkowych, ale przede wszystkim ze względu na koszty paliwa i napraw, jest używanie samochodów firmowych tylko i wyłącznie do celów służbowych. Celem istnienia firmy jest osiąganie zysków, które osiąga się m.in. poprzez minimalizację kosztów do niezbędnych, tak więc staranność w wykluczeniu możliwości użycia samochodu do celu prywatnego jest podstawą kontroli kosztów utrzymania transportu w firmie. Przejawia się ona głównie w stałej kontroli pracowników przez ich przełożonych, jak również przez właściciela firmy. Należy też wziąć pod uwagę fakt, że specyficzny charakter używania tego samochodu w firmie pracującej dla budownictwa, a więc to, że jest załadowany sprzętem, często zabrudzony na zewnątrz i w środku, przesiąknięty zapachem oleju i paliwa z przewożonych maszyn powoduje, że nie jest „atrakcyjny” w użyciu do celów prywatnych. Samochód jest garażowany na terenie bazy sprzętowo-materiałowej firmy, zamykanej i chronionej przez firmę ochroniarską. Na bazie zamontowany jest system kamer dający całodobowy podgląd na to, co się na niej dzieje. Zapis jest przechowywany na twardym dysku komputera, a pracownicy wiedzą o tym, że są również w ten sposób sprawdzani. Ewidencja Przebiegu Pojazdu jest cały czas w samochodzie i pracownik codziennie uzupełnia ją o przejechane kilometry, trasę, ze stanem początkowym przebiegu i stanem końcowym na koniec m-ca, zgodnie z ustawą. Samochód jest i będzie wykorzystywany wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług (usługi budowlane – wykonywanie sieci zewnętrznych wody, kanalizacji, gazu itp.). Ze względów opisywanych wcześniej samochód nie jest i nie będzie wynajmowany innym osobom, w tym pracownikom w czasie wolnym od pracy.

Mając na uwadze wskazane we wniosku reguły, sposób kontroli i wykorzystania opisanego samochodu ciężarowego R do działalności gospodarczej należy stwierdzić, że w tym konkretnym przypadku wprowadzone przez Wnioskodawcę zasady oraz sposób wykorzystania tego pojazdu wykluczają użycie go do celów prywatnych, ponadto Zainteresowany prowadzi wymaganą przepisami ewidencję przebiegu pojazdów oraz w dniu 6 maja 2017 r. zgłosił ww. samochód na formularzu VAT-26 do Urzędu Skarbowego, należy zatem przyjąć, że pojazd ten jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy.

W konsekwencji powyższego Wnioskodawcy na podstawie art. 86 ust. 1 w związku z art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a i art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku z faktury za wstępną opłatę leasingową ww. samochodu, z uwzględnieniem ograniczeń wynikających z art. 88 ustawy.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności sprawy należy stwierdzić, że Zainteresowany postąpiłby słusznie odliczając 100% podatku VAT z faktury za wstępną opłatę leasingową dotyczącą samochodu ciężarowego R otrzymanej w dniu 12 maja 2017 r.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy:

zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin