INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 13 września 2011 r. (data wpływu: 23 września 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zbycia pojazdów będących przedmiotami kredytów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 września 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zbycia pojazdów będących przedmiotami kredytów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Bank prowadzi działalność bankową i finansową. Jednym z najważniejszych produktów Banku są kredyty na zakup samochodów. W celu pokrycia spłaty powyższych kredytów Bank zabezpiecza swoją należność na przedmiocie kredytowania zawierając umowę przewłaszczenia na zabezpieczenie (dalej jako: „Umowa”). Zgodnie z Umową jako zabezpieczenie Bank ma prawo przejąć pojazd, w przypadku zaprzestania spłaty kredytu przez kredytobiorcę. W celu odzyskania wydatkowanych uprzednio środków na udzielony kredyt, Bank sprzedaje przejęte samochody. W takiej to sytuacji Bank nie rozpoznaje przychodu z tytułu przejętego samochodu, lecz uzyskana ze sprzedaży wartość zostaje zakwalifikowana jako spłata zadłużenia z tytułu udzielonego uprzednio kredytu.

W roku 2006 Bank zwrócił się do Naczelnika Urzędu Skarbowego z zapytaniem o potwierdzenie prawidłowości zastosowania opodatkowania sprzedaży przedmiotu kredytu na zasadach określonych w art. 120 ust. 4 ustawy o VAT. Naczelnik Urzędu Skarbowego potwierdził stanowisko Banku w przypadku gdy przedmiotem kredytu są rzeczy ruchome, w tym samochody (nie zgodził się natomiast w odniesieniu do nieruchomości, nieruchomości nie są jednak przedmiotem aktualnego wniosku). Jednak Dyrektor Izby Skarbowej w decyzji z dnia 27 października 2006 r. uznał, iż stanowisko Banku również w zakresie ruchomości jest nieprawidłowe. Zgodnie bowiem ze stanowiskiem Dyrektora Izby Skarbowej, przyjęcie samochodu za niespłacony kredyt nie jest nabyciem dla celów prowadzonej działalności, o którym mowa w przywoływanym powyżej przepisie.

W konsekwencji decyzji Dyrektora Izby Skarbowej, Naczelnik Urzędu Skarbowego w dniu 26 stycznia 2007 r. wydał postanowienie, w którym to wyraził stanowisko analogiczne do stanowiska Dyrektora Izby Skarbowej, czyli uznał, że „Bank udzielając kredytu zabezpiecza swą wierzytelność na przedmiocie kredytowania i tylko w sytuacji, gdy kredytobiorca nie spłaca kredytu, przejmuje majątek stanowiący zabezpieczenie jego należności poprzez jego egzekucję. Wobec tego należy uznać, że przejęcie tego majątku za niespłacony kredyt nie jest nabyciem dla celów prowadzonej działalności (...)”.

Bank informuje, iż analogiczne rozwiązania w zakresie zabezpieczenia spłaty udzielanych kredytów będzie stosował w przyszłości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Wnioskodawca zwraca się o potwierdzenie stanowiska, zgodnie z którym w świetle postanowienia wydanego przez Naczelnika Urzędu Skarbowego, jeśli nabycie pojazdów będących przedmiotami kredytów nie stanowi nabycia dla celów prowadzonej działalności, również ich zbycie nie jest dokonywane w wykonywaniu działalności gospodarczej, w konsekwencji nie będzie stanowiło czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, Bank udzielając kredytu zabezpiecza swą wierzytelność na przedmiocie kredytowania i tylko w sytuacji braku spłaty przez kredytobiorcę przejmuje przedmiot kredytu i następnie zbywa go w celu odzyskania środków uprzednio przeznaczonych na udzielenie kredytu.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają m. in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług (o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1) rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (por. art. 15 ust. 2 ustawy o VAT).

Zgodnie ze stanowiskiem Dyrektora Izby Skarbowej oraz Naczelnika Urzędu Skarbowego, przyjęcie majątku za niespłacony kredyt nie jest nabyciem dla celów prowadzonej działalności. Bank również potwierdza, iż jego celem przy zawieraniu umów przewłaszczenia na zabezpieczenie nie jest nabycie pojazdu, przeznaczonego następnie do odsprzedaży, a wyłącznie zapewnienie pokrycia środków udzielonego kredytu w przypadku braku jego spłaty.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz wskazane przepisy ustawy VAT, jak również uwzględniając utrwalony w orzecznictwie pogląd, dla przypisania danemu podatnikowi statusu podatnika podatku od towarów i usług - handlowca, konieczne jest ustalenie i ocena okoliczności towarzyszących nabyciu towarów, a zwłaszcza, czy zostały one nabyte w celu wykonywania działalności gospodarczej. Nie jest bowiem działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, sprzedaż, czy wyprzedaż majątku, który nie został nabyty w celu wykonywania działalności gospodarczej. Bank podkreśla, iż ocena czynności podejmowanych przez dany podmiot pod kątem spełnienia przez niego przesłanek koniecznych do uznania go za podatnika podatku od towarów i usług powinna być kompleksowa i uwzględniać wszystkie podjęte przez ten podmiot działania. Tym samym w analizowanej sytuacji, zdaniem Banku, należy uwzględnić, iż Bank nie trudni się sprzedażą pojazdów i odsprzedaż samochodu nie jest celem Banku w momencie przejęcia samochodu na podstawie umowy przewłaszczenia. Sprzedaż samochodu uwarunkowana jest wyłącznie koniecznością pokrycia kapitału udzielonego kredytu. Bank podkreśla również, iż uzyskana cena sprzedaży nie jest ujmowana jako przychód Banku, a właśnie jako spłata kapitału kredytu.

Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem sądów administracyjnych, w świetle powyżej przytoczonych przepisów warunkiem uznania, iż dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, jest ustalenie, że prowadzi on zawodowo działalność gospodarczą w danym zakresie. Okoliczność więc, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie może samo przez się przesądzać o opodatkowaniu tej czynności. Czynność opodatkowana w postaci dostawy towaru lub świadczenia usług ma zatem miejsce wówczas, gdy w odniesieniu do tej właśnie czynności dany podmiot występuje w charakterze podatnika podatku od wartości dodanej, a więc podmiotu prowadzącego w określonym zakresie działalność gospodarczą (m. in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 października 2009 r., sygn. akt I FSK 1043/08, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 marca 2011 r., sygn. akt I FSK 710/10).

Powyższe, tym samym wskazuje na zasadność braku opodatkowania VAT sprzedawanych, przejętych w wyniku braku spłaty kredytów pojazdów. Mimo, iż Bank nie dokonuje takich czynności jednorazowo, to nie są one celem działań Banku i nie prowadzi on w tym zakresie działalności gospodarczej.

Stąd też, aby uznać Bank za podatnika, konieczne jest stwierdzenie, że przy sprzedaży pojazdów przejętych w konsekwencji braku spłaty kredytów występować będzie jako handlowiec w zakresie obrotu pojazdami, a nie jedynie jako okazjonalny sprzedawca. Tymczasem, jak podkreśla Bank, dokonywane przez niego transakcje z zakresu obrotu pojazdami samochodowymi, wynikają z faktu prób odzyskania niespłaconego kapitału udzielonego kredytu. Bank podkreśla zatem, iż dostawy te nie wiążą się z zamiarem prowadzenia działalności gospodarczej w tym zakresie.

Podsumowując, w związku z faktem (potwierdzonym w decyzji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej oraz postanowieniu Naczelnika Urzędu Skarbowego), iż Bank nie nabywa pojazdów samochodowych w celu wykonywania działalności gospodarczej, zbycie pojazdu przez Bank osobie trzeciej, nie stanowi dla niego czynności, o których mowa w art. 7 i 8 ustawy o VAT. Zbycie to nie jest dla Banku ani dostawą towarów, ani też świadczeniem usług, lecz jednym ze sposobów uzyskania dla Banku -jako dotychczasowego wierzyciela - zapłaty za wcześniej wykonane świadczenie na rzecz dłużnika. W konsekwencji zbycie pojazdu jest tylko środkiem dla zrealizowania pierwotnie zamierzonego celu zobowiązania i nie stanowi czynności wykonywanych przez Bank w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Reasumując należy uznać, że sprzedaż przedmiotu kredytu przejętego w związku z brakiem spłaty kredytu przez kredytobiorcę na rzecz podmiotu trzeciego, nie podlega u sprzedawcy opodatkowaniu VAT.

Bank wnosi o potwierdzenie powyższego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez dostawę towarów – stosownie do art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Oznacza to, że przepisy ustawy odrywają pojęcie dostawy towarów od cywilistycznego pojęcia sprzedaży, czyli czynności, której następstwem jest przeniesienie własności określonej rzeczy. Zatem przeniesienie prawa do rozporządzania towarem może mieć miejsce nawet wówczas, gdy nie dochodzi do przeniesienia własności tego towaru. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotne jest bowiem przeniesienie faktycznego władztwa ekonomicznego nad towarem.

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011 r., przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 powołanej wyżej ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – mocą ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze – dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Aby zatem dostawę towarów (nawet jednorazową) uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w odniesieniu do tej transakcji podatnik działał w charakterze producenta, handlowca lub usługodawcy, miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności. Pojęcie częstotliwości natomiast należy rozumieć jako zakładające powtarzalność czynności tego samego rodzaju. Przesłanki wskazujące na zamiar wykonywania pewnej czynności w sposób częstotliwy muszą istnieć w chwili wykonania usługi lub sprzedaży towaru.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, iż nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Zatem, stosując wykładnię językową przepisu stwierdzić można, iż działalnością gospodarczą jest działalność producenta, handlowca lub usługodawcy oraz rolnika, także wówczas gdy czynność podlegająca opodatkowaniu została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia „częstotliwości”, to przez zamiar wykonywania tej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności składających się na istotę prowadzenia działalności. O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania tej czynności (rok, dwa czy pięć lat), ani ilość dokonywanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności.

Skutkiem powyższego status podatnika podatku od towarów i usług, wynika z okoliczności dokonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży gruntu jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów cytowanej wyżej ustawy.

W przedmiotowej sprawie należy również wskazać, iż umowa przewłaszczenia na zabezpieczenie należy do umów nienazwanych i jest zawierana na podstawie przepisów art. 155, art. 156 oraz art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Przewłaszczenie na zabezpieczenie polega na zabezpieczeniu wierzytelności przez przeniesienie na wierzyciela własności oznaczonej rzeczy (oznaczonych rzeczy) z równoczesnym zobowiązaniem wierzyciela do korzystania z rzeczy w sposób oznaczony w umowie i do powrotnego przeniesienia własności rzeczy na dłużnika po zaspokojeniu zabezpieczonej wierzytelności. Przeniesienie własności następuje causa cavendi (w celu zabezpieczenia), a między zbywcą (dłużnikiem) i nabywcą (wierzycielem) rzeczy nawiązuje się szczególny stosunek powiernictwa. W przypadku niespełnienia świadczenia przez dłużnika wierzyciel może zaspokoić się z rzeczy – według wcześniejszego umownego uzgodnienia – przez definitywne zachowanie własności rzeczy, jej sprzedaż, wynajęcie itp.

Przedmiotowo istotnym elementem takiej umowy, cechą ją identyfikującą, jest zamieszczenie w jej treści zastrzeżenia o zwrotnym przeniesieniu własności po spełnieniu świadczenia. Zatem przeniesienie prawa własności następuje w takim przypadku warunkowo (celem nie jest wyzbycie się własności rzeczy) i ma charakter nieodpłatny. Ponadto, w okresie przewłaszczenia nabywca może rozporządzać rzeczą tylko w zakresie uzgodnionym w umowie. Pomimo przeniesienia prawa własności rzeczy na wierzyciela, nie może on swobodnie rozporządzać tymi rzeczami (np. dokonać ich zbycia).

Wcześniejsze umowne uzgodnienie pozwala wierzycielowi zaspokoić się z rzeczy, w przypadku niespełnienia świadczeń przez dłużnika.

W związku z powyższym uznać należy, iż samo zawarcie umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie wierzytelności nie jest czynnością skutkującą powstaniem obowiązku podatkowego w podatku VAT i obowiązku wystawienia faktury. Jednakże w przypadku niewywiązania się z zawartej umowy (np. zerwania umowy kredytowej, czy braku spłaty pożyczki), warunek zwrotnego przeniesienia własności wygasa, wobec czego pożyczkodawca może od tego momentu swobodnie dysponować przewłaszczoną rzeczą, a dokonana dostawa nabiera odpłatnego charakteru.

Tym samym wydanie towarów będących przedmiotem przewłaszczenia, w związku z zawartą umową, przesądza o uznaniu tej czynności za odpłatną dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. Wierzyciel staje się pełnoprawnym właścicielem ruchomości, co skutkuje koniecznością wystawienia faktury VAT przez dłużnika i odprowadzeniem podatku od towarów i usług, o ile ta rzecz nie jest zwolniona od opodatkowania.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność bankową i finansową. Jednym z najważniejszych produktów Banku są kredyty na zakup samochodów. W celu pokrycia spłaty powyższych kredytów Bank zabezpiecza swoją należność na przedmiocie kredytowania zawierając umowę przewłaszczenia na zabezpieczenie. Zgodnie z Umową jako zabezpieczenie Bank ma prawo przejąć pojazd, w przypadku zaprzestania spłaty kredytu przez kredytobiorcę. W celu odzyskania wydatkowanych uprzednio środków na udzielony kredyt, Bank sprzedaje przejęte samochody. W takiej to sytuacji Bank nie rozpoznaje przychodu z tytułu przejętego samochodu, lecz uzyskana ze sprzedaży wartość zostaje zakwalifikowana jako spłata zadłużenia z tytułu udzielonego uprzednio kredytu.

W roku 2006 Bank zwrócił się do Naczelnika Urzędu Skarbowego z zapytaniem o potwierdzenie prawidłowości zastosowania opodatkowania sprzedaży przedmiotu kredytu na zasadach określonych w art. 120 ust. 4 ustawy. Naczelnik Urzędu Skarbowego potwierdził stanowisko Banku w przypadku gdy przedmiotem kredytu są rzeczy ruchome, w tym samochody (nie zgodził się natomiast w odniesieniu do nieruchomości, nieruchomości nie są jednak przedmiotem aktualnego wniosku). Jednak Dyrektor Izby Skarbowej w decyzji z dnia 27 października 2006 r. uznał, iż stanowisko Banku również w zakresie ruchomości jest nieprawidłowe. Zgodnie bowiem ze stanowiskiem Dyrektora Izby Skarbowej, przyjęcie samochodu za niespłacony kredyt nie jest nabyciem dla celów prowadzonej działalności, o którym mowa w przywoływanym powyżej przepisie.

W konsekwencji decyzji Dyrektora Izby Skarbowej, Naczelnik Urzędu Skarbowego w dniu 26 stycznia 2007 r. wydał postanowienie, w którym to wyraził stanowisko analogiczne do stanowiska Dyrektora Izby Skarbowej, czyli uznał, że „Bank udzielając kredytu zabezpiecza swą wierzytelność na przedmiocie kredytowania i tylko w sytuacji, gdy kredytobiorca nie spłaca kredytu, przejmuje majątek stanowiący zabezpieczenie jego należności poprzez jego egzekucję. Wobec tego należy uznać, że przejęcie tego majątku za niespłacony kredyt nie jest nabyciem dla celów prowadzonej działalności (...)”.

Bank informuje, iż analogiczne rozwiązania w zakresie zabezpieczenia spłaty udzielanych kredytów będzie stosował w przyszłości.

Jak wskazano wyżej, warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

• po pierwsze, dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT,
• po drugie, czynność wykonywana jest przez podmiot, który jest podatnikiem VAT.
  
  

Zatem, należy stwierdzić, że pojazdy będące przedmiotem sprzedaży przez Bank, pochodzące z przewłaszczenia, spełniają definicję towarów wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Ponadto, ocena czynności podejmowanych przez dany podmiot pod kątem spełnienia przez niego przesłanek koniecznych do uznania go za podatnika podatku od towarów i usług powinna być kompleksowa i uwzględniać wszystkie podjęte przez ten podmiot działania. Zdaniem tut. Organu, sprzedaż przedmiotowych pojazdów, stanowi sprzedaż towarów pochodzących z jego majątku, co oznacza, że Bank z tytułu tej sprzedaży będzie występował działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, a dostawa ta podlegać będzie uregulowaniom ustawy o VAT.

W świetle powołanych wyżej regulacji prawnych oraz opisu stanu faktycznego należy stwierdzić, że sprzedaż pojazdów będących zabezpieczeniem kredytów przejętych w związku z brakiem spłaty kredytu przez kredytobiorcę na rzecz podmiotu trzeciego, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wyjaśnia się ponadto, że w niniejszej interpretacji tut. Organ nie dokonywał oceny wydanego przez Naczelnika Urzędu Skarbowego postanowienia, którego przedmiotem była możliwość zastosowania szczególnej procedury w zakresie dostawy towarów, określonej w art. 120 ust. 4 ustawy

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.