Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.195.2017.2.RS
z 7 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 czerwca 2017 r. (data wpływu 21 czerwca 2017 r.), uzupełnionym w dniu 29 sierpnia 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów z pracy najemnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 29 sierpnia 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów z pracy najemnej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest pracownikiem firmy zagranicznej mającej siedzibę w Brazylii oraz zatrudniony jest na instalacji stacjonującej na stałe w jednym miejscu u wybrzeży Teneryfy, wyspy należącej do Królestwa Hiszpanii. Na ww. instalacji Wnioskodawca spędzi i będzie pracować pomiędzy 150 a 200 dni w roku podatkowym. Ww. instalacja to platforma wydobywcza, która zajmuje się tworzeniem otworów w podłożu ziemi, jako masowa konstrukcja wykorzystywana do wiercenia studni do wydobycia ropy naftowej. Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD o unikaniu podwójnego opodatkowania taka platforma wydobywcza stanowi zakład pracodawcy w rozumieniu definicji zawartej w art. 5 Modelowej Konwencji.

Centrum interesów życiowych Wnioskodawcy znajduje się w Polsce, a w Polsce Wnioskodawca nie uzyskuje żadnych dochodów. Jednostka, na której zatrudniony jest Wnioskodawca, podnosi banderę Wysp Marshalla.

Praca wykonywana przez Wnioskodawcę na rzecz pracodawcy z siedzibą w Brazylii była i jest wykonywana na wodach terytorialnych Królestwa Hiszpanii. Pracodawca wypłacający wynagrodzenie Wnioskodawcy posiada w Hiszpanii zakład w rozumieniu art. 5 umowy polsko-hiszpańskiej o unikaniu podwójnego opodatkowania, a wynagrodzenie Wnioskodawcy było i jest ponoszone przez ten zakład.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca jest zobowiązany składać zeznanie podatkowe i rozliczyć się z podatku dochodowego w Polsce przy założeniu opisanego stanu faktycznego?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r., Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swych dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Należy podkreślić, iż przytoczony powyżej „nieograniczony obowiązek podatkowy” jest korygowany w oparciu o art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w którym stwierdza się, iż przepis art. 3 ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Dla rozstrzygnięcia, jaką umowę międzynarodową należy zastosować istotne dla osoby wykonującej pracę najemną jest ustalenie na jakim terytorium wykonywana jest praca najemna, bez względu na to, jaki podmiot jest rzeczywistym pracodawcą podatnika.

W oparciu o treść normatywną art. 15 ust. 1 Konwencji, z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18 i 19 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, mogą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Wnioskodawca podkreśla, iż zgodnie z powyższą umową międzynarodową dochody uzyskane w kraju będącym stroną umowy „mogą” być opodatkowane w drugim państwie, co nie oznacza możliwości wyboru przez podatnika, w którym państwie ma być przedmiotowy dochód opodatkowany. „Sformułowanie to oznacza natomiast, że drugie państwo ma prawo opodatkować taki dochód, jeżeli na podstawie przepisów tego państwa ten dochód podlega w tym państwie opodatkowaniu” (postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Wejherowie z dnia 31 marca 2005 r. BI/415-0199/05PB/PDW/415/215/05/DP). Ponieważ dochód z pracy najemnej wykonywanej na instalacji położonej na terytorium Hiszpanii podlega opodatkowaniu w Hiszpanii, może być on opodatkowany poza Polską.

W tym miejscu, celem zbadania czy w rzeczywistości Hiszpania ma prawo do opodatkowania zgodnie z treścią Konwencji między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Hiszpanii o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Madrycie dnia 15 listopada 1979 r., przeanalizować należy art. 15 ust. 2 Konwencji.

Zgodnie z jego treścią, bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu, wynagrodzenie jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w Hiszpanii łącznie nie dłużej niż 183 dni podczas roku finansowego oraz
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę, który nie ma w Hiszpanii miejsca zamieszkania lub siedziby, albo w jego imieniu, oraz
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w Hiszpanii.

W niniejszej sprawie nie sposób dokładnie określić czy Wnioskodawca przebywać będzie na terytorium Hiszpanii przez okres przekraczający 183 dni podczas roku finansowego czy mniej. Natomiast platforma wydobywcza, na której Wnioskodawca wykonuje pracę najemną, to zakład pracodawcy w Hiszpanii. Zgodnie z art. 5 umowy określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, poprzez którą całkowicie albo częściowo wykonuje się działalność przedsiębiorstwa. W szczególności określenie zakład obejmuje m.in. kopalnię, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania bogactw naturalnych. Jednostka, na której zatrudniony jest Wnioskodawca i która wypłaca wynagrodzenie, stanowi platformę wydobywczą, która służy do wydobywania bogactw naturalnych, zatem dyspozycja wyżej wskazanego art. 15 ust. 2 Konwencji nie znajduje zastosowania co implikuje konieczność stosowania art. 15 ust. 1 określając obowiązek podatkowy Wnioskodawcy.

Należy wskazać, że strony umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania posługują się tzw. „normą o otwartych skutkach prawnych”. Zgodnie z przywołaną normą dochód z pracy najemnej wykonywanej na pokładzie statku morskiego może być opodatkowany w miejscu faktycznego zarządu danym przedsiębiorstwem. Dzięki zastosowaniu tejże normy państwo miejsca zamieszkania podatnika zezwala drugiemu państwu na opodatkowanie dochodu uzyskanego przez swojego obywatela. Następstwem posłużenia się daną normą jest zastosowanie przez państwo rezydencji podatnika metody zapobiegającej podwójnemu opodatkowaniu. Odnosząc się do treści umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Polską a Hiszpanią metodę tę wskazuje art. 22 ust. 2 (wyłączenie z progresją).

Art. 23 ust. 1 pkt a) ww. umowy stanowi, iż jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji podlega opodatkowaniu w Królestwie Hiszpanii, Polska zwolni taki dochód z opodatkowania, co skutkuje brakiem obowiązku składania zeznań podatkowych w Polsce w związku z uzyskaniem dochodu tylko z Hiszpanii w roku podatkowym 2017. W oparciu o art. 23 ust. 1 pkt a) omawianej umowy, jeżeli zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji dochód uzyskany przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce jest zwolniony z opodatkowania w Polsce, Polska może, przy obliczaniu kwoty podatku od pozostałego dochodu lub zysków majątkowych takiej osoby, uwzględnić zwolniony dochód - ustanowiono korzystną dla podatników metodę wyłączenia z progresją.

Regulacja powyższa rodzi korzystne skutki podatkowe dla podatnika, gdyż nie ma on obowiązku deklarowania w Polsce kwot, które zostały uzyskane z pracy najemnej w zakładzie pracodawcy położonym w Hiszpanii z wyjątkiem sytuacji, gdy uzyska jakiekolwiek dochody podlegające łączeniu z dochodem zagranicznym w Polsce w danym roku podatkowym. Jeżeli taki dochód zostanie uzyskany podatnik będzie obowiązany złożyć zeznanie podatkowe uwzględniające dochody krajowe i zagraniczne, ale tylko w celu podwyższenia stawki podatkowej do dochodu krajowego w oparciu o sumę dochodu krajowego i zagranicznego, który zostanie odniesiony do określonej stawki podatkowej obowiązującej w danym roku w Polsce przy równoczesnym wyłączeniu spod opodatkowania dochodu zagranicznego.

Na poparcie powyższego twierdzenia przytoczyć należy wnioski zawarte w interpretacjach wydawanych w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektorów Izby Skarbowych, i tak interpretacja z dnia 25 listopada 2010 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy (ITPB2/415-801/10/IB), interpretacja z dnia 9 czerwca 2009 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy (ITPB2/415-347/09/IB) oraz interpretacja ITPB2/415-993/13/IB z dnia 21 stycznia 2014 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy.

Wobec tego, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania może być opodatkowany w Hiszpanii, to Polska zwolni taki dochód z opodatkowania, ale może przy obliczaniu podatku od pozostałej części dochodu lub majątku takiej osoby stosować stopę podatkową, która byłaby zastosowana w razie, gdyby zwolniona część dochodu lub majątku nie podlegała takiemu zwolnieniu. Organ stosuje ww. metodę poprzez zwolnienie dochodu podlegającego opodatkowaniu w Hiszpanii, zachowując prawo przy obliczaniu podatku od pozostałej części dochodu lub majątku podatnika stosować stopę podatkową, która byłaby zastosowana w razie, gdyby zwolniona część dochodu lub majątku nie podlegała zwolnieniu.

Odnosząc się do polskich uregulowań, w myśl art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1 oprócz dochodów podlegających opodatkowaniu, zgodnie z ust. 1 osiągał również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych - podatek określa się w następujący sposób:

1. do dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym dodaje się dochody zwolnione od tego podatku i od sumy tych dochodów oblicza się podatek według skali określonej w ust. 1;
2. ustala się stopę procentową tego podatku do tak obliczonej sumy dochodów;
3. ustaloną zgodnie z pkt 2 stopę procentową stosuje się do dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Zasadę opodatkowania przedstawioną w wyżej powołanym art. 27 ust. 8 ustawy stosuje się wyłącznie w przypadku, jeżeli podatnik oprócz dochodów zwolnionych z opodatkowania na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania osiągnął inne dochody podlegające opodatkowaniu w Polsce na ogólnych zasadach albo chciał skorzystać z preferencyjnego rozliczenia rocznego np. łącznie z małżonkiem, w przeciwnym razie podatnik nie ma obowiązku składania zeznania podatkowego w Polsce.

W tym miejscu należy wskazać, że w niniejszej sprawie dojdzie do uzyskiwania przez Wnioskodawcę dochodów tylko z tytułu pracy najemnej na terytorium Hiszpanii, zatem na Wnioskodawcy nie spoczywa obowiązek podatkowy w Polsce, nie ma On obowiązku składania zeznania podatkowego i rozliczania się z podatku dochodowego w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 z późn. zm.), osoby fizyczne jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

W sytuacji przedstawionej we wniosku Wnioskodawca jest pracownikiem firmy zagranicznej mającej siedzibę w Brazylii oraz zatrudniony jest na instalacji stacjonującej na stałe w jednym miejscu u wybrzeży Teneryfy, wyspy należącej do Królestwa Hiszpanii. Na ww. instalacji Wnioskodawca spędzi i będzie pracować pomiędzy 150 a 200 dni w roku podatkowym. Ww. instalacja to platforma wydobywcza, która zajmuje się tworzeniem otworów w podłożu ziemi, jako masowa konstrukcja wykorzystywana do wiercenia studni do wydobycia ropy naftowej. Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD o unikaniu podwójnego opodatkowania taka platforma wydobywcza stanowi zakład pracodawcy w rozumieniu definicji zawartej w art. 5 Modelowej Konwencji.

Centrum interesów życiowych Wnioskodawcy znajduje się w Polsce, a w Polsce Wnioskodawca nie uzyskuje żadnych dochodów. Jednostka, na której zatrudniony jest Wnioskodawca, podnosi banderę Wysp Marshalla.

Praca wykonywana przez Wnioskodawcę na rzecz pracodawcy z siedzibą w Brazylii była i jest wykonywana na wodach terytorialnych Królestwa Hiszpanii. Pracodawca wypłacający wynagrodzenie Wnioskodawcy posiada w Hiszpanii zakład w rozumieniu art. 5 umowy polsko-hiszpańskiej o unikaniu podwójnego opodatkowania, a wynagrodzenie Wnioskodawcy było i jest ponoszone przez ten zakład.

W konsekwencji, w odniesieniu do dochodów osiągniętych przez Wnioskodawcę należy wziąć pod uwagę umowę zawartą z krajem, w którym wykonuje pracę, tj. umowę z dnia 15 listopada 1979 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Hiszpanii o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1982 r. Nr 17, poz. 127).

W myśl art. 15 ust. 1 ww. umowy, z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18 i 19 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, mogą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie łącznie nie dłużej niż 183 dni podczas roku finansowego oraz
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę, który nie ma w tym drugim Państwie miejsca zamieszkania lub siedziby, albo w jego imieniu, oraz
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Stosownie do art. 5 ust. 1 umowy polsko-hiszpańskiej, w rozumieniu niniejszej umowy określenie "zakład" oznacza stałą placówkę, poprzez którą całkowicie albo częściowo wykonuje się działalność przedsiębiorstwa.

Natomiast w myśl art. 5 ust. 2 umowy określenie "zakład" obejmuje w szczególności:

1. miejsce zarządu,
2. filię,
3. biuro,
4. zakład fabryczny,
5. warsztat,
6. kopalnię, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania bogactw naturalnych,
7. budowę albo montaż, które trwają przez okres dłuższy niż 12 miesięcy.

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, iż wynagrodzenia pracownika mającego miejsce zamieszkania w Polsce podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że praca wykonywana jest na terytorium innego państwa, tj. w niniejszej sprawie na terytorium Hiszpanii. Natomiast art. 15 ust. 2 ww. umowy określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenie pracownika podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracownika podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika.

W sytuacji natomiast, gdy warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 2 umowy zostaną spełnione łącznie, to otrzymywane przez osobę fizyczną mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Polski wynagrodzenie z tytułu pracy najemnej wykonywanej w innym kraju będzie podlegać opodatkowaniu wyłącznie w Polsce.

Analiza elementów stanu faktycznego przedstawionego we wniosku i uzupełnieniu wniosku wskazuje, iż Wnioskodawca osiąga dochody z pracy na rzecz pracodawcy z siedzibą w Brazylii, natomiast wynagrodzenia Wnioskodawcy są ponoszone przez zakład, który pracodawca posiada w Hiszpanii. Zatem niezależnie od spełnienia przesłanki uregulowanej w art. 15 ust. 2 lit. a) umowy, dochód z tytułu pracy wykonywanej w Hiszpanii będzie podlegał opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 umowy tj. w Hiszpanii oraz w Polsce.

Jednocześnie, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w Polsce należy zastosować metodę unikania podwójnego opodatkowania (metoda wyłączenia z progresją) określoną w art. 23 ust. 1 lit. a) umowy, zgodnie z którym w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej będzie się unikać podwójnego opodatkowania w następujący sposób: jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód lub posiada majątek, który zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy może być opodatkowany w Hiszpanii, to Polska będzie, z zastrzeżeniem postanowień ustępu 2, zwalniać taki dochód lub majątek spod opodatkowania, ale może, przy obliczaniu od pozostałej części dochodu lub majątku takiej osoby, stosować stopę podatkową, która byłaby zastosowana w wypadku, gdyby zwolniona część dochodu lub majątku nie była tak zwolniona.

Wobec tego, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania może być opodatkowany w Hiszpanii, to Polska zwolni taki dochód z opodatkowania, ale może przy obliczaniu podatku od pozostałej części dochodu lub majątku takiej osoby stosować stopę podatkową, która byłaby zastosowana w razie, gdyby zwolniona część dochodu lub majątku nie podlegała takiemu zwolnieniu.

W myśl art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, oprócz dochodów podlegających opodatkowaniu, zgodnie z ust. 1, osiągał również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych - podatek określa się w następujący sposób:

1. do dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym dodaje się dochody zwolnione od tego podatku i od sumy tych dochodów oblicza się podatek według skali określonej w ust. 1;
2. ustala się stopę procentową tego podatku do tak obliczonej sumy dochodów;
3. ustaloną zgodnie z pkt 2 stopę procentową stosuje się do dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Zasadę opodatkowania przedstawioną w wyżej powołanym art. 27 ust. 8 ustawy stosuje się wyłącznie w przypadku, jeżeli podatnik oprócz dochodów zwolnionych z opodatkowania na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania osiągnął inne dochody podlegające opodatkowaniu w Polsce na ogólnych zasadach albo chciał skorzystać z preferencyjnego rozliczenia rocznego np. łącznie z małżonkiem.

W przeciwnym razie podatnik nie ma obowiązku składania zeznania podatkowego w Polsce.

Mając na uwadze powyższe, dochody uzyskiwane przez Wnioskodawcę z pracy wykonywanej na instalacji stacjonującej na stałe u wybrzeży Teneryfy, wyspy należącej do Królestwa Hiszpanii będą zwolnione z opodatkowania w Polsce na podstawie art. 23 ust. 1 pkt a) ww. umowy polsko-hiszpańskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

W konsekwencji Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku zapłaty podatku od ww. dochodów oraz w przypadku osiągania wyłącznie ww. dochodów nie będzie miał również obowiązku składania zeznania podatkowego.

Biorąc powyższe pod uwagę, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.