Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.131.2017.3.JC
z 15 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 czerwca 2017 r. (data wpływu 7 czerwca 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 21 lipca 2017 r. (data wpływu 25 lipca 2017 r.) na wezwanie z dnia 12 lipca 2017 r. (data doręczenia 17 lipca 2017 r.) nr 0114-KDIP2-1.4010.131.2017.1.JC o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

• czy wydatki na nabycie usług zewnętrznych poniesione przez duńską spółkę komandytową na rzecz polskiej spółki komandytowej stanowią koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy w proporcji posiadanego udziału w polskiej spółce komandytowej - jest prawidłowe,

• czy zapłacone odsetki przez polską spółkę komandytową, z tytułu pożyczki otrzymanej od duńskiej spółki komandytowej na rzecz duńskiej spółki komandytowej, stanowią koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy w proporcji posiadanego udziału w polskiej spółce komandytowej - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 7 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia: czy wydatki na nabycie usług zewnętrznych poniesione przez duńską spółkę komandytową na rzecz polskiej spółki komandytowej stanowią koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy w proporcji posiadanego udziału w polskiej spółce komandytowej, oraz czy zapłacone odsetki przez polską spółkę komandytową, z tytułu pożyczki otrzymanej od duńskiej spółki komandytowej na rzecz duńskiej spółki komandytowej, stanowią koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy w proporcji posiadanego udziału w polskiej spółce komandytowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca - spółka kapitałowa, rezydent podatkowy Danii, jest komandytariuszem duńskiej spółki komandytowej K. (dalej: "duńska spółka komandytowa"). Duńska spółka komandytowa K. jest natomiast komandytariuszem polskiej spółki komandytowej R. (dalej: "polska spółka komandytowa").

Duńska spółka komandytowa K., otrzymała kredyt w duńskim Danske Andelskassen na sfinansowanie polskiego projektu realizowanego przez polską spółkę komandytową R.

Następnie K. po otrzymaniu kredytu, zawarła umowę pożyczki z polską spółką komandytową R., na podstawie której udzieliła pożyczek do polskiej spółki komandytowej R.

Majątek polskiej spółki komandytowej R. jest zabezpieczony przez duński bank.

K. spłaca odsetki do Danske. Polska spółka komandytowa R. spłaca odsetki z tytułu otrzymanych pożyczek na konto K.

Wnioskodawca w ramach posiadanego udziału prowadzi na terenie RP działalność gospodarczą w postaci zakładu, którym jest udział w polskiej spółce komandytowej.

Z udziału w przychodach i kosztach spółki komandytowej, Wnioskodawca rozlicza się na terenie RP, składając zeznanie podatkowe CIT.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 21 lipca 2017 r. Wnioskodawca wskazał:

1. zakres działalności duńskiej spółki komandytowej: celem spółki jest budowa i eksploatacja parku wiatrowego w Polsce za pośrednictwem spółki zależnej;
   
2. podanie od kiedy funkcjonuje duńska spółka komandytowa oraz wskazanie celu w jakim powstała ta spółka: 26 stycznia 2016 roku; celem spółki jest budowa i eksploatacja parku wiatrowego w Polsce za pośrednictwem spółki zależnej;
   
3. wskazanie czy duńska spółka komandytowa prowadzi w Danii faktyczną działalność gospodarczą: celem duńskiej spółki komandytowej jest budowa i eksploatacja parku wiatrowego w Polsce. W Danii ponosi ona koszty administracyjne, najmu, telekomunikacyjne, księgowe oraz audytu;
   
4. wskazanie zakresu działalności polskiej spółki komandytowej: budowa i prowadzenie farmy wiatrowej w Polsce o mocy 8 MW;
   
5. podanie od kiedy funkcjonuje polska spółka komandytowa oraz wskazanie celu w jakim powstała ta spółka: 3 marca 2016 roku; powstała w celu realizacji projektu budowy farmy wiatrowej;
   
6. wskazanie kim jest podmiot określony we wniosku jako duński Danske Andelskassen: duński bank;
   
7. podanie o jakim polskim projekcie realizowanym przez polską spółkę komandytową R. mowa w opisie stanu faktycznego: projekt budowy farmy wiatrowej o mocy 8 MW w Polsce;
   
8. wskazanie pomiędzy jakimi podmiotami została zawarta umowa kredytowa w duńskim Danske Andelskassen: Danske Andelskassen Bank A/S oraz W.;
   
9. wskazanie kto ponosi ryzyko związane z otrzymaniem kredytu w duńskim Danske Andelskassen: ryzyko ponosi S. sp. z o.o. sp.k. oraz W.;
   
10. szczegółowe wskazanie na czym polega zależność pomiędzy otrzymanym przez duńską spółkę komandytową R. K/S kredytem na sfinansowanie polskiego projektu realizowanego przez polską spółkę komandytową R. a zawartą przez R. K/S umową pożyczki z polską spółką komandytową R.: duńska spółka komandytowa W. otrzymała kredyt na realizację projektu. Projekt realizowany jest przez spółkę zależną S. sp. z o.o. sp.k. W związku z tym faktem, otrzymany kredyt został przekazany do spółki zależnej w postaci pożyczki;
    
11. szczegółowe wskazanie celu zawarcia pożyczki pomiędzy R. K/S a polską spółką komandytową R.: potrzeba finansowania realizacji projektu budowy farmy wiatrowej;
    
12. szczegółowe wyjaśnienie powstania mechanizmu zabezpieczenia na majątku polskiej spółki komandytowej R. przez duński bank: warunkiem udzielenia kredytu przez Danske Andelskassen Bank A/S było zastawienie aktywów i dochodów polskiej spółki komandytowej S. sp. z o.o. sp.k;
    
13. podanie dlaczego polska spółka komandytowa R. sama nie zaciągnęła kredytu, w sytuacji, gdy jej majątek jest zabezpieczeniem kredytu duńskiej spółki komandytowej K.: sytuacja rynkowa w Polsce nie umożliwiała otrzymanie kredytu w Polsce przez inwestorów duńskich;
    
14. wskazanie czy pożyczka udzielona przez duńską spółkę komandytową K. dla polskiej spółki komandytowej R. jest na takich samych zasadach (prowizja, oprocentowanie) jak kredyt udzielony przez Danske Andelskassen dla duńskiej spółki komandytowej K.: oprocentowanie pożyczki udzielonej przez duńską spółkę komandytową W. dla polskiej spółki komandytowej R. zostało podwyższone o 1,5 % marży, tak aby oprocentowanie było porównywalne do rynkowych w Polsce;
    
15. jednoznaczne wskazanie, czy duńska spółka komandytowa K. ponosi jakiekolwiek wydatki na rzecz polskiej spółki komandytowej R.: usługi prawne oraz doradcze dotyczące realizacji projektu budowy farmy wiatrowej w Polsce;
    
16. szczegółowe wskazanie, o jakich usługach zewnętrznych mowa w treści pytania oznaczonego we wniosku numerem 1: usługi prawne oraz doradcze dotyczące realizacji projektu budowy farmy wiatrowej w Polsce.
    
    

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wydatki na nabycie usług zewnętrznych poniesione przez duńską spółkę komandytową R. SK na rzecz polskiej spółki komandytowej R. stanowią koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy w proporcji posiadanego udziału w polskiej spółce komandytowej R.?
2. Czy zapłacone odsetki przez polską spółkę komandytową R., z tytułu pożyczki otrzymanej od duńskiej spółki komandytowej R. SK na rzecz duńskiej spółki komandytowej R. SK, stanowią koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy w proporcji posiadanego udziału w polskiej spółce komandytowej R.?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy.

Ad. 1 Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 Ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Ustawa z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych, (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 1578 z późn. zm.; określanej w dalszej części skrótem "k.s.h."), spółka osobowa to spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna.

Spółka komandytowa jest jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, której Kodeks spółek handlowych przyznał podmiotowość prawną. Spółka może zatem nabywać we własnym imieniu prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać oraz być pozywana.

Ponieważ spółka komandytowa jest osobową spółką prawa handlowego i tym samym nie posiada osobowości prawnej, z punktu widzenia prawa podatkowego podatnikami są poszczególni wspólnicy tej spółki.

W przypadku wspólników będących osobami prawnymi odpowiednie zastosowanie znajdą zatem uregulowania zawarte w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r. (tj. Dz.U. z 2016 r. poz. 1888; dalej: „u.p.d.o.p.”). Zgodnie z art. 5 ust. 1 u.p.d.o.p., przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, z zastrzeżeniem art. 1 ust. 3, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy i praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego udziału. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że udziały wspólników w przychodach są równe.

Stosownie do art. 5 ust. 2 u.p.d.o.p., analogiczne zasady, stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku.

Doktryna, jak i organy podatkowe - przy spełnieniu przesłanek powstania zakładu określonych przepisami umowy międzynarodowej - kwalifikują przedsiębiorstwo spółki osobowej, jako zakład wspólników.

Również m.in. w publikacji "Model Konwencji OECD Komentarz", pod redakcją B. Brzezińskiego (Wyd. Oficyna Prawa Polskiego Warszawa 2010 r., str. 734) czytamy, co następuje: "W związku z transparentnością spółek osobowych, udział w spółce osobowej stanowi formę prowadzenia działalności gospodarczej jej wspólników. W konsekwencji, jeśli zostaną spełnione pozostałe przesłanki uznania za stały zakład (tj. posiadanie placówki oraz stałość prowadzenia działalności), spółka osobowa może funkcjonować jako stały zakład dla każdego z jej wspólników".

W rezultacie, dochody dotyczące zakładu (polskiej spółki osobowej) przypadające na zagranicznego wspólnika podlegają opodatkowaniu w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 u.p.d.o.p. podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 7 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Warszawie dnia 6 grudnia 2001 r. (dalej: "Konwencja") zyski przedsiębiorstw Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność gospodarczą poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje działalność w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład, to, z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3, w każdym Umawiającym się Państwie należy przypisać takiemu zakładowi takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem.

Stosownie do treści art. 7 ust. 3 Konwencji, przy ustalaniu zysków zakładu dopuszcza się odliczanie nakładów ponoszonych na rzecz tego zakładu, włącznie z kosztami zarządzania i ogólnymi kosztami administracyjnymi, niezależnie od tego, czy powstały w tym Państwie, w którym położony jest zakład, czy gdzie indziej.

Odnosząc się zatem do przedstawionego stanu faktycznego oraz powyższych przepisów prawa podatkowego, zdaniem Wnioskodawcy, nie ma prawnych przeciwwskazań aby wydatki ponoszone przez duńską spółkę komandytową R. SK, które można przypisać do działalności polskiej spółki komandytowej R., w proporcji jaką posiada Wnioskodawca stanowiły dla niego koszt uzyskania przychodu.

Ad. 2 Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 tej ustawy.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 16 u.p.d.o.p. i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 13 u.p.d.o.p, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek od własnego kapitału, włożonego przez podatnika w źródło przychodów.

Wnioskodawca jest odrębnym podmiotem gospodarczym, jest jednocześnie komandytariuszem w duńskiej spółce komandytowej, która jest jednocześnie komandytariuszem w polskiej spółce komandytowej.

Należy podkreślić, że Wnioskodawca nie udzielił polskiej spółce komandytowej pożyczki. Pożyczki udzielił inny podmiot - duńska spółka komandytowa. W przedmiotowej sprawie stronami umowy pożyczki jest duńska spółka komandytowa oraz polska spółka komandytowa, a nie Wnioskodawca - spółka kapitałowa.

W takiej sytuacji nie można uznać, że zastosowanie znajdzie ww. artykuł, który miałby jednak zastosowanie w przypadku podatnika, który sam dokapitalizowuje spółkę osobową, angażując swój kapitał na cele prowadzonej działalności za stosownym wynagrodzeniem.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że wydatki z tytułu spłaty przez polską spółkę komandytową odsetek od pożyczki udzielonej tej spółce przez duńską spółkę komandytową - komandytariusza tej spółki, jako odrębny podmiot gospodarczy, stanowić będą dla Wnioskodawcy, koszt uzyskania przychodu, w takiej części w jakiej posiada on prawo do udziału w zysku polskiej spółki komandytowej.

Zaznaczyć należy, że w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 13 u.p.d.o.p, gdyż pożyczka nie została udzielona z majątku Wnioskodawcy, lecz przez odrębny podmiot, którym jest duńska spółka komandytowa R. SK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie ustalenia:

• czy wydatki na nabycie usług zewnętrznych poniesione przez duńską spółkę komandytową na rzecz polskiej spółki komandytowej stanowią koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy w proporcji posiadanego udziału w polskiej spółce komandytowej - jest prawidłowe,

• czy zapłacone odsetki przez polską spółkę komandytową, z tytułu pożyczki otrzymanej od duńskiej spółki komandytowej na rzecz duńskiej spółki komandytowej, stanowią koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy w proporcji posiadanego udziału w polskiej spółce komandytowej - jest nieprawidłowe.
  
  
  

Stanowisko organu podatkowego odnośnie pytania oznaczonego numerem 1.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy wydatki na nabycie usług zewnętrznych poniesione przez duńską spółkę komandytową na rzecz polskiej spółki komandytowej stanowią koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy w proporcji posiadanego udziału w polskiej spółce komandytowej, należało uznać za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy odnośnie pytania oznaczonego numerem 1.

Stanowisko organu podatkowego odnośnie pytania oznaczonego numerem 2.

Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1577, dalej: „ksh”), spółka osobowa to spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna.

W myśl art. 102 ksh, spółką komandytową jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

Stosownie do postanowień art. 8 § 1 ksh, spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana.

Z powyższego wynika, że spółka komandytowa jest osobową spółką prawa handlowego i tym samym nie posiada osobowości prawnej. Jest więc transparentna podatkowo; podatnikami są natomiast jej wspólnicy, którzy w zależności od ich statusu prawnego, podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, bądź podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm., dalej: „updop”), przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Przy czym, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku (art. 5 ust. 2 updop).

W związku z powyższym, przychody i koszty związane z działalnością spółki komandytowej, wspólnicy powinni określać proporcjonalnie do posiadanego udziału w zysku spółki.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu (ewentualnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów), przy czym każdy wydatek poza wyraźnie wskazanym w ustawie wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu.

Aby zaliczyć dany koszt do podatkowych kosztów uzyskania przychodów, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika,
  

• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
  

• nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 omawianej ustawy,
  

• został właściwie udokumentowany.
  
  
  

Należy wskazać na art. 16 ust. 1 pkt 13 updop, zgodnie z którym: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek od własnego kapitału włożonego przez podatnika w źródło przychodów.

Z sytuacją, w której podatnik uzyskuje odsetki od własnego kapitału włożonego w źródło przychodów mamy do czynienia przede wszystkim w dwóch przypadkach, a mianowicie gdy:

• podatnik będący wspólnikiem spółki osobowej udziela tej spółce pożyczki,
  

• podatnik będący wspólnikiem spółki osobowej otrzymuje odsetki od wkładów lub udziałów wniesionych do spółki jawnej (art. 53 ksh) lub komandytowej (art. 103 w związku z art. 53 ksh).
  
  
  

Zgodnie z omawianą regulacją wypłacone odsetki nie stanowią kosztów uzyskania przychodów dla podatnika podatku dochodowego od osób prawnych, który włożył kapitał w dane źródło przychodu.

Dla prawidłowej wykładni, a w konsekwencji właściwego zastosowania analizowanego tu przepisu w przedstawionych we wniosku okolicznościach faktycznych, istotne znaczenie ma sposób rozumienia pojęcia „kapitał własny”. Należy stwierdzić, że w tym przepisie chodzi o kapitał własny rozumiany szeroko – jako każdą formę przekazania własnych środków udziałowca spółce osobowej. Jednocześnie za „kapitał” w rozumieniu tego przepisu uważa się środki finansowe – zarówno pochodzące ze źródeł wewnętrznych i zewnętrznych.

Należy także zwrócić uwagę, że wskazane dwie sytuacje, w których podatnik uzyskuje odsetki od własnego kapitału, tj. w sytuacji gdy podatnik będący wspólnikiem spółki osobowej udziela tej spółce pożyczki oraz gdy podatnik będący wspólnikiem spółki osobowej otrzymuje odsetki od wkładów lub udziałów wniesionych do spółki jawnej lub komandytowej, nie jest wyliczeniem wyczerpującym. Zasadnicze znaczenie dla oceny prawidłowości zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 13 updop ma zbadanie, czy osoba prawna (wspólnik spółki osobowej) ponosząca koszt, w proporcji do uczestnictwa w kosztach spółki osobowej jest jednocześnie osobą uzyskującą przychód w postaci odsetek. Takiej sytuacji dotyczy bowiem ten przepis, wyłączający możliwość zaliczenia tego rodzaju kosztów do kosztów uzyskania przychodów takiego podatnika.

Z taką sytuacją mamy właśnie do czynienia w okolicznościach faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawcę.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, Wnioskodawca - spółka kapitałowa, rezydent podatkowy Danii, jest komandytariuszem duńskiej spółki komandytowej K.. Duńska spółka komandytowa K. jest natomiast komandytariuszem polskiej spółki komandytowej R.. Duńska spółka komandytowa K., otrzymała kredyt w duńskim Danske Andelskassen na sfinansowanie polskiego projektu realizowanego przez polską spółkę komandytową R.. Następnie K. po otrzymaniu kredytu, zawarła umowę pożyczki z polską spółką komandytową R., na podstawie której udzieliła pożyczek do polskiej spółki komandytowej R.. Majątek polskiej spółki komandytowej R. jest zabezpieczony przez duński bank. K. spłaca odsetki do Danske. Polska spółka komandytowa R. spłaca odsetki z tytułu otrzymanych pożyczek na konto K.. Wnioskodawca w ramach posiadanego udziału prowadzi na terenie RP działalność gospodarczą w postaci zakładu, którym jest udział w polskiej spółce komandytowej. Z udziału w przychodach i kosztach spółki komandytowej, Wnioskodawca rozlicza się na terenie RP, składając zeznanie podatkowe CIT.

Z powyższego wynika kluczowy wniosek, a mianowicie, że w osobie tego samego podatnika podatku dochodowego od osób prawnych skupione zostaną przychody i koszty wynikające z tego samego zdarzenia. Przychody, których źródłem będą odsetki od udzielonej pożyczki są bowiem tożsame z kwotą uwzględnioną przez Wnioskodawcę jako koszt uzyskania przychodów. W konsekwencji dla tego samego podatnika (tu: Wnioskodawcy) w opisanej sytuacji kwota ta stanowiłaby zarówno przychód, jak i koszt jego uzyskania. Wobec czego ziści się sytuacja opisana w art. 16 ust. 1 pkt 13 updop. W takiej sytuacji odsetki nie będą stanowić kosztów uzyskania przychodów na podstawie tego przepisu.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że wydatki z tytułu spłaty przez polską spółkę komandytową odsetek od pożyczki udzielonej tej spółce przez duńską spółkę komandytową - komandytariusza tej spółki, stanowić będą dla Wnioskodawcy, koszt uzyskania przychodu, w takiej części w jakiej posiada on prawo do udziału w zysku polskiej spółki komandytowej, należało uznać za nieprawidłowe.

Powyższe stanowisko organu zostało potwierdzone przez WSA w Poznaniu w wyroku z dnia 15.04.2015 r., sygn. akt I SA/Po 1077/14, z dnia 15.10.2014 r., sygn. akt I SA/Po 304/14, z dnia 10.10.2014 r., sygn. akt I SA/Po 259/14 oraz NSA w wyroku z dnia 22.03.2017 r., sygn. akt II FSK 2730/15.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.