Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-3.4012.288.2017.1.WB
z 6 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 lipca 2017 r. (data wpływu 24 lipca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego od świadczonych przez Wnioskodawcę usług turystyki w związku z otrzymanymi zaliczkami lub przedpłatami – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego od świadczonych przez Wnioskodawcę usług turystyki w związku z otrzymanymi zaliczkami lub przedpłatami.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

K, działający pod firmą KT (dalej: Podatnik), jest przedsiębiorcą świadczącym usługi na rzecz osób fizycznych i prawnych. Głównym przedmiotem działania Podatnika jest świadczenie usług turystycznych w oparciu o przepisy ustawy o usługach turystycznych z dnia 29 sierpnia 1997 r. (Dz. U. z 2001 r., Nr 55, poz. 578, z późn. zm.).

Przedmiotowe usługi stanowią usługi turystyczne w rozumieniu art. 119 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., 710, z późn. zm., dalej: ustawa o VAT), które podlegają opodatkowaniu wskazaną daniną według zasad szczególnej procedury przewidzianej dla usług turystycznych (dalej: szczególna procedura VAT-marża).

Usługi turystyczne świadczone przez Podatnika często kupowane są przez klientów z dużym wyprzedzeniem, tzn. dokonywane są przedpłaty lub wpłacane zaliczki, niekiedy na kilka miesięcy przed realizacją usługi. Z pieniędzy tych Podatnik dokonuje przedpłat dla świadczeniodawców końcowych, tj. hoteli, przewoźników i in., gwarantujących rezerwację miejsc i świadczeń. Co istotne, w chwili otrzymania zaliczki Podatnik nie ma możliwości obliczenia marży, gdyż w zależności od ilości uczestników imprezy lub zaistnienia innych warunków po stronie podwykonawcy marża ta może zostać ustalona ostatecznie dopiero po realizacji imprezy.

Świadcząc usługi turystyczne Podatnik:

1. działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
2. przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.
   
   

Podatnik nie wykonuje we własnym zakresie żadnej części świadczeń dla bezpośredniej korzyści turysty (nie świadczy „usług własnych” w świetle art. 119 ustawy o VAT).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w momencie uzyskania przez Podatnika zaliczki lub przedpłaty na poczet usługi podlegającej szczególnej procedurze VAT-marża, po stronie Podatnika powstaje obowiązek podatkowy na gruncie art. 19a ust. 8 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w momencie uzyskania przez Podatnika zaliczki lub przedpłaty na poczet usługi podlegającej szczególnej procedurze VAT-marża, po jego stronie nie powstaje obowiązek podatkowy na gruncie art. 19a ust. 8 ustawy o VAT. Obowiązek podatkowy na gruncie podatku VAT powstanie dopiero w chwili wykonania usługi, tj. dopiero wówczas, kiedy możliwe będzie ostateczne ustalenie podstawy opodatkowania transakcji, tj. marży.

Na wstępie zauważyć należy, że świadczone przez Podatnika usługi turystyczne podlegają szczególnej procedurze VAT-marża. W myśl art. 119 ust. 1 ustawy o VAT, zasadniczo podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku. Przez marżę rozumieć należy tutaj różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Od 1 stycznia 2014 r. moment powstania obowiązku podatkowego z tytułu świadczenia usług turystycznych objętych szczególną procedurą VAT-marży określać należy według tzw. zasad ogólnych. Zastosowanie znajduje w tym miejscu zatem art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, w myśl którego obowiązek podatkowy powstaje zasadniczo z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi. Zauważenia w tym miejscu wymaga również art. 19a ust. 8 ustawy o VAT, zgodnie z którym jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty.

Podkreślenia wymaga, że w ocenie Podatnika, ze względu na specyfikę szczególnej procedury VAT-marża oraz treść przepisów tworzących ową procedurę, w przypadku zaliczek i przedpłat udzielanych na poczet usługi turystycznej objętej ww. procedurą nie znajdzie zastosowania art. 19a ust. 8 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy z tytułu otrzymanych zaliczek i przedpłat rozpoznać należy natomiast zgodnie z regułami wskazanymi w art. 19a ust. 1, tj. w momencie realizacji konkretnej usługi turystycznej, kiedy możliwe jest ustalenie jej podstawy opodatkowania (tzw. marży).

W pierwszej kolejności zauważyć należy, że w przypadku przyjęcia poglądu odmiennego od wskazanego powyżej, przedsiębiorca turystyczny otrzymujący zaliczkę lub przedpłatę zobowiązany byłby do obliczenia marży w celu opodatkowania owej zaliczki lub przedpłaty. Jak zostało już bowiem wskazane powyżej, w przypadku usług objętych szczególną procedurą to właśnie marża stanowi podstawę opodatkowania. Zaznaczyć należy jednak, że w przedmiotowym stanie faktycznym ustalenie przez Podatnika rzeczywistej wartości marży z tytułu uzyskanej zaliczki lub przedpłaty uznać należy za niemożliwe – w momencie uzyskania zaliczki lub przedpłaty, Podatnik nie zna bowiem faktycznych kosztów realizacji usługi turystycznej. Ze względu na powyższe, art. 19a ust. 8 uznać należy za niemożliwy do zastosowania w przypadku usług turystycznych objętych szczególną procedurą, ze względu na literalne brzmienie art. 119 ust. 2, odwołującego się wprost do pojęcia „faktycznych” kosztów poniesionych dla bezpośredniej korzyści turysty, które przedsiębiorca turystyczny powinien brać pod uwagę obliczając marżę.

Jako nieprawidłową ocenić należy w tym miejscu koncepcję prezentowaną przez niektóre organy podatkowe, w myśl której w przypadku otrzymania przedpłaty, zaliczki, zadatku lub raty na poczet przyszłej usługi turystycznej objętej szczególną procedurą, przedsiębiorca turystyczny powinien obliczyć marżę na podstawie tzw. „kosztów prognozowanych” związanych z realizacją konkretnego świadczenia turystycznego – w przypadku natomiast, gdy koszty rzeczywiste usługi różnić będą się od kosztów prognozowanych, przedsiębiorca powinien dokonać korekty odpowiedniej deklaracji podatkowej. Przedmiotowa koncepcja pośrednio zezwala bowiem na obliczanie przez podatników wysokości zobowiązania podatkowego w oparciu o nierzeczywistą podstawę opodatkowania oraz zakłada wykorzystanie jako zwyczajnego narzędzia służącego określaniu wartości zobowiązania podatkowego korekty, która z założenia stanowi w prawie podatkowym instrument o charakterze wyjątkowym. Podobne stanowisko wyraził WSA w Opolu w wyroku z dnia 17 grudnia 2014 r., sygn. I SA/Op 607/14, zauważając, że „instytucja korekty deklaracji podatkowej, nie może stać się zasadą przy rozliczaniu podatku”. Pogląd ten potwierdził także WSA w Warszawie w wyroku z dnia 16 września 2015 r., sygn. III SA/Wa 4025/14 oraz w wyroku z dnia 12 maja 2016 r., sygn. III SA/Wa 1767/15; WSA w Krakowie w wyroku z dnia 25 listopada 2014 r., sygn. I SA/Kr 1472/14 oraz w wyroku z dnia 22 października 2015 r., sygn. I SA/Kr 1287/15.

Zaznaczenia wymaga również, że dopuszczenie możliwości obliczania marży w oparciu o tzw. koszty prognozowane stałoby w sprzeczności z literalnym brzmieniem przywoływanego wyżej art. 119 ust. 2 ustawy o VAT, oparcie ww. koncepcji „marży prognozowanej” na wskazanym przepisie traktować należałoby zatem jako przykład niedopuszczalnej wykładni prawotwórczej. Posiłkowo warto przywołać tu, na gruncie analogii, pogląd Sądu Najwyższego, wyrażony w wyroku z dnia 12 czerwca 2015 r., sygn. II CSK 518/14, zgodnie z którym „zastosowanie wykładni odbiegającej od bezpośredniego znaczenia językowego przepisu może być tylko wyjątkowo uzasadnione z tego względu, że adresaci norm prawnych mają prawo oczekiwać, iż ustawodawca wyraził w akcie normatywnym takie »powinne« ich zachowanie, jakie wynika z jego treści, a nie to co chciał uczynić, albo uczyniłby, gdyby znał nowe lub inne okoliczności. Odstępstwo od brzmienia przepisu z naruszeniem powszechnie akceptowanych reguł jest wykładnią prawotwórczą, a więc niedopuszczalną ze względu na zakaz tworzenia prawa przez sądy”.

Nie sposób nie zauważyć w tym miejscu, że niemożność zastosowania art. 19a ust. 8 ustawy o VAT w odniesieniu do zaliczek i przedpłat uiszczanych na poczet usług turystycznych wynika nie tylko z treści art. 119 ustawy o VAT, ale również z konstrukcji samego przepisu art. 19a ust. 8 ww. ustawy. W myśl bowiem literalnej wykładni owego przepisu, na jego podstawie opodatkowaniu podlegać może wyłącznie cała wartość otrzymanej przedpłaty, zaliczki, zadatku lub raty – ustawodawca nie przewidział natomiast żadnej regulacji pozwalającej na zastosowanie „odpowiednie” rzeczonego przepisu w ramach szczególnej procedury VAT marża. W związku z powyższym należy uznać, że przepis ten w stosunku do usług turystycznych objętych szczególną procedurą powinien znajdować zastosowanie wprost lub też nie podlegać zastosowaniu w ogóle. Ze względu na specyfikę szczególnej procedury VAT marża, wynikającą w szczególności ze stosowanego w jej ramach sposobu określania podstawy opodatkowania, jedynie drugą ze wskazanych możliwości uznać należy za prawidłową.

Na marginesie warto zauważyć, że stanowisko Podatnika nie stoi w sprzeczności z podstawowymi zasadami systemu podatku od wartości dodanej, znajdującymi oparcie w przepisach dyrektywy unijnej. Wskazać należy bowiem, że art. 65 dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej wprawdzie przewiduje, że w przypadku wpłaty zaliczek przed dostawą towarów lub świadczeniem usług VAT staje się wymagalny w momencie otrzymania wpłaty i naliczany jest od wysokości otrzymanej wpłaty, jednakże już artykuł 66 ww. dyrektywy wskazuje, że w drodze odstępstwa od art. 63, 64 i 65, państwa członkowskie mogą postanowić, że VAT staje się wymagalny dla określonych transakcji lub dla określonych kategorii podatników w innych momentach. Podobnie polska ustawa o podatku od towarów i usług przewiduje sytuacje, w których otrzymanie zaliczki nie podlega opodatkowaniu.

Nie sposób nie wspomnieć w tym miejscu również, że stanowisko zaprezentowane przez Podatnika aprobowane jest przez przedstawicieli orzecznictwa, którzy w tym zakresie wypracowali już ugruntowaną linię orzeczniczą. Prócz wskazanych powyżej wyroków sądów administracyjnych, warto wspomnieć w tym miejscu również o wyroku NSA z dnia 19 grudnia 2016 r., sygn. I FSK 510/15, gdzie Sąd wskazał, co następuje: „Dokonując wyboru momentu powstania obowiązku podatkowego w usługach turystyki, uwzględnić należy obligatoryjny sposób opodatkowania tych usług w zakresie przedstawionym we wniosku o interpretację, który nakazuje opodatkować marżę rozumianą jako różnicę pomiędzy kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. Dla zrealizowania opodatkowania marży, musi być znana jej wysokość, według powyższych zasad. Na etapie otrzymania zaliczki, wysokość marży jeszcze nie jest znana, stąd nie można dokonać, zgodnie z obowiązującymi przepisami, jej opodatkowania. Dopiero ustalenie marży, co do której wiedza jest konieczna wobec obowiązku opodatkowania marży, stworzy podstawę do zgodnego z przepisami opodatkowania usługi turystyki. Na konieczność znajomości wszystkich okoliczności mających znaczenie dla zaistnienia zdarzenia podatkowego wskazywał także Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w swoich orzeczeniach (por. wyroki C-520/l0, C-419/02, C-108/99)”. Ze względu na powyższe, stanowisko Podatnika uznać należy za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z poźn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1– zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z konstrukcji podatku VAT wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Kwestię tą reguluje art. 19a ust. 1 ustawy, zgodnie z którym obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Zgodnie z tą regulacją podatek stanie się wymagalny w miesiącu dokonania dostawy towaru lub wykonania usługi i co do zasady zostanie rozliczony za ten okres rozliczeniowy. Ustawa o VAT nie definiuje tego momentu, ani w żaden sposób nie precyzuje jakimi kryteriami należy posługiwać się dla jego określenia. Wskazać jednak należy, że o faktycznym wykonaniu usługi decyduje jej charakter.

Na podstawie art. 19a ust. 8 ustawy, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Wnioskodawca wskazał, że świadczy usługi turystyki opodatkowane na zasadzie marży. Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą momentu powstania obowiązku podatkowego od świadczonych przez niego usług turystyki w związku z otrzymanymi zaliczkami lub przedpłatami.

W stosunku do usług turystyki, ustawodawca przewidział szczególne procedury dotyczące m.in. określania podstawy opodatkowania tych usług.

I tak, stosownie do art. 119 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Zgodnie z ust. 2 cytowanego artykułu, przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

Ustawodawca nie przewidział dla usług turystyki szczególnego momentu powstania obowiązku podatkowego. Zatem, obecna regulacja dotycząca obowiązku podatkowego z tytułu świadczenia tych usług zawarta jest w treści art. 19a ust. 1 ustawy, z którego wynika, że obowiązek podatkowy również w przypadku usług turystyki opodatkowanych według szczególnej procedury, o której mowa w art. 119 ustawy, powstaje z chwilą wykonania usługi.

Jednocześnie do otrzymanych zaliczek stosować należy przywołany wyżej art. 19a ust. 8 ustawy, na podstawie którego, jeśli przed wykonaniem usługi została uiszczona całość lub część zapłaty należnej z tytułu wykonania usługi, obowiązek podatkowy powstaje z tą chwilą w części otrzymanej zapłaty.

Zatem w przypadku otrzymania zapłaty przed wykonaniem usługi turystyki, podatnik powinien obliczyć kwotę podatku od otrzymanej zaliczki lub przedpłaty przy uwzględnieniu, że podstawą opodatkowania w tym przypadku, tak jak w przypadku wykonania usługi, jest również marża. W momencie otrzymania zaliczki lub przedpłaty na poczet usługi turystyki, z uwagi na szczególną procedurę przy świadczeniu tych usług, w sytuacji gdy nie zostały jeszcze faktycznie poniesione koszty, podatnik powinien przyjąć marżę taką, którą skalkulował przy określaniu ceny danej usługi, obliczoną w oparciu o przewidywane koszty. Cena usługi turystycznej, co do zasady, jest stała dla danego klienta i znana już przy dokonywaniu pierwszych przedsprzedaży tej usługi. W takiej sytuacji podatnik powinien posiadać stosowną dokumentację, która potwierdzałaby, że skalkulowane koszty uwzględniane przy wyliczeniu ceny i marży mają swoje uzasadnienie (np. umowy zawarte z hotelami, przewoźnikami, ubezpieczycielami).

Natomiast w sytuacji, gdy znane będą już faktyczne koszty poniesione z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty w odniesieniu do danej imprezy i kwota marży obliczona przy uwzględnieniu tych kosztów będzie inna niż wcześniej skalkulowana, podatnik powinien dokonać korekty podatku w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym usługa została wykonana.

Nie można, uzależniać powstania obowiązku podatkowego z tytułu otrzymania zaliczki lub przedpłaty na poczet świadczenia przez Wnioskodawcę usługi turystyki od treści art. 29a ustawy. Przepis ten reguluję kwestię sposobu obliczania podstawy opodatkowania w przypadku usług, do których zastosowanie znajduje zasada ogólna. W przypadku usługi turystyki jaką świadczy Wnioskodawca podstawa opodatkowania obliczana jest na podstawie przepisu szczególnego, tj. art. 119 ustawy. Pomimo tego, że dla wyliczenia marży, o której mowa w art. 119 ust. 2 ustawy przyjmuje się faktyczne koszty poniesione przez podatnika, to jednak w przypadku otrzymania zaliczki lub przedpłaty na poczet świadczonej usługi, w przypadku braku wiedzy o wysokości tych kosztów, dla określenia podstawy opodatkowania na moment otrzymania zaliczki lub przedpłaty, należy przyjąć koszty prognozowane, a następnie dokonać ewentualnej korekty. To, że art. 119 ustawy nie posługuje się pojęciem zaliczki lub przedpłaty nie oznacza, że w stosunku do zaliczek/przedpłat otrzymywanych na poczet wykonania usług turystycznych nie powstaje obowiązek podatkowy.

Koszty, które zostaną poniesione w okresach późniejszych niż okres wykonania usługi, powinny być rozliczone poprzez stosowną korektę deklaracji podatkowej złożonej za okres, w którym doszło do wykonania usługi. Należy bowiem zauważyć, że obowiązek podatkowy nie powstaje w stosunku do tych usług później niż z chwilą ich wykonania.

Podsumowując, przy uwzględnieniu specyfiki opodatkowania usług turystycznych, Wnioskodawca nie może w odniesieniu do zaliczek lub przedpłat związanych z tymi usługami dokonywać rozliczenia podatku VAT na podstawie art. 19a ust. 1 ustawy. W przedmiotowej sprawie obowiązek podatkowy dla otrzymanych zaliczek lub przedpłat powstaje, zgodnie z regulacją art. 19a ust. 8 ustawy, z chwilą ich otrzymania.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy oceniono jako nieprawidłowe.

Ponadto tutejszy organ nadmienia, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawiony opis sprawy. Zatem w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Odnosząc się do powołanych przez Zainteresowanego w przedmiotowym wniosku wyroków sądów tutejszy organ wyjaśnia, że powołane wyroki są rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się zawęża. Zatem wskazane we wniosku wyroki sądów nie mają wpływu na podjęte w niniejszej interpretacji rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.