Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.115.2017.1.GG
z 11 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 maja 2017 r. (data wpływu 22 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków Wnioskodawcy jako płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków Wnioskodawcy jako płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Członkowie Zarządu … S.A. (Spółka) pełnią swoje funkcje na podstawie zawartych ze Spółką kontraktów menedżerskich (Kontrakty). Świadczenia Członków Zarządu na rzecz Spółki, wynikające z zawartych Kontraktów, dokonywane są w ramach działalności wykonywanej przez nich osobiście (Członkowie Zarządu nie wykonują w tym zakresie działalności gospodarczej).

Stosując się do postanowień art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: Ustawa), Spółka pobiera zaliczki od wynagrodzeń wypłacanych Członkom Zarządu na podstawie zawartych Kontraktów.

Dla wykonania obowiązków, wynikających z Kontraktów, Członkowie Zarządu mogą być zobowiązani do odbywania podróży poza swoje miejsce zamieszkania. Na mocy postanowień Kontraktów, Spółka jest zobowiązana do zrefundowania Członkom Zarządu kosztów podroży i pobytu poza ich miejscem zamieszkania w związku z podróżami koniecznymi dla wypełniania ich obowiązków służbowych. W czasie niektórych podróży służbowych Członkowie Zarządu korzystają z miejsc noclegowych wraz z towarzyszącymi świadczeniami (śniadania), w obiektach należących do Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku, gdy za korzystanie z miejsc noclegowych w obiektach należących do Spółki i związanych z takim korzystaniem świadczeń Spółka nie pobiera od Członków Zarządu wynagrodzenia, wartość noclegów i pozostałych świadczeń z nimi związanych stanowi przychód podatkowy Członków Zarządu? W przypadku odpowiedzi twierdzącej na powyższe pytanie, czy Spółka jest zobowiązana, jako płatnik, pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od Członków Zarządu w związku z korzystaniem przez nich z miejsc noclegowych należących do Spółki?

Zdaniem Wnioskodawcy, korzystanie przez Członków Zarządu z miejsc noclegowych udostępnionych przez Spółkę nie powoduje powstania przychodu Członków Zarządu, w szczególności nie spełnia kryteriów świadczenia nieodpłatnego, a w konsekwencji na Spółce nie ciążą obowiązki płatnika.

W ocenie Spółki, świadczenia na rzecz Członków Zarządu, służące wyłącznie celom służbowym i wynikające z zawartych Kontraktów nie stanowią przysporzenia na ich rzecz, a wartość tych świadczeń nie stanowi przychodu Członków Zarządu dla celów podatkowych z tytułu świadczeń nieodpłatnych.

Jakkolwiek ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia świadczenia nieodpłatnego, to nie może ulegać wątpliwości, że świadczenie można uznać za nieodpłatne jedynie w sytuacji, kiedy nie występuje jakiekolwiek świadczenie wzajemne. Innymi słowy, jedynie brak świadczenia ekwiwalentnego może przesądzać o nieodpłatności świadczenia, a w konsekwencji dla celów podatkowych nie może powstać przychód, jeżeli otrzymane przez podatnika świadczenie posiadało ekwiwalent w postaci świadczenia tego podatnika.

W przedmiotowej sprawie istotne jest, że udostępnienie miejsc noclegowych przez Spółkę nie jest świadczeniem niezależnym i samoistnym. Istotą Kontraktów jest powierzenie Członkom Zarządu zarządzania sprawami Spółki, które powinno umożliwiać realizację określonych w kontraktach celów, do których należą m.in. prowadzenie spraw Spółki i kierowanie Jej przedsiębiorstwem, realizacja strategii Spółki w oparciu o zatwierdzone przez Radę Nadzorczą plany, właściwe zarządzanie personelem, czy kształtowanie pozytywnego wizerunku Spółki jako podmiotu rynkowego. W świetle postanowień Kontraktów udostępnianie miejsc noclegowych służy wyłącznie wypełnieniu obowiązków kontraktowych, ciążących na Członkach Zarządu.

Możliwość korzystania przez Członków Zarządu z miejsc noclegowych należących do Spółki istnieje zatem jedynie dla potrzeb wypełnienia obowiązków służbowych Członków Zarządu, co umożliwia realizację oczekiwanych przez Spółkę celów gospodarczych. Nie można zatem w tym przypadku mówić o braku ekwiwalentności świadczenia polegającego na udostępnieniu miejsc noclegowych w sytuacjach, kiedy wypełniając swoje kontraktowe zobowiązania i działając dla realizacji gospodarczych celów Spółki, Członkowie Zarządu odbywają podróże poza miejsce swojego zamieszkania. Dzięki tym świadczeniom prawidłowe zarządzanie Spółką będzie możliwe także w sytuacji, kiedy właściwe prowadzenie Jej spraw wymagać będzie od Członków Zarządu dłuższej obecności poza miejscami ich stałego zamieszkania.

Należy także zaznaczyć, że udostępnienie miejsc noclegowych nie jest związane z przysporzeniem majątkowym Członków Zarządu, gdyż nie służy zaspokajaniu ich potrzeb prywatnych. Członkowie Zarządu nie są uprawnieni do swobodnego wyboru konkretnego miejsca noclegowego w ramach dostępnej w danym czasie puli wolnych miejsc należących do Spółki. Nie dysponują oni także swobodą wyboru terminu i miejsca tych świadczeń. Okoliczności te wynikają z obowiązków nałożonych na Członków Zarządu przez postanowienia Kontraktów i związane są z prowadzeniem bieżących spraw Spółki. Korzystanie z miejsc noclegowych służy bowiem wyłącznie właściwemu zarządzaniu Spółką, w sytuacji, kiedy dla realizacji tego celu niezbędne jest, aby Członkowie Zarządu odbywali podróże poza miejsce stałego zamieszkania.

Stanowisko Spółki, co do skutków świadczeń rzeczowych na rzecz osób zatrudnionych na podstawie kontraktów menadżerskich jest zgodne z poglądem wyrażonym w licznych indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego, (np. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 18 października 2013 r., nr IBPBII/1/415-719/13/MK: „… gdy składnik majątkowy wykorzystywany jest jako narzędzie pracy (służy tylko celom służbowym) wydatki ponoszone przez Spółkę, związane z jego udostępnieniem i eksploatacją, nie stanowią przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń”.

Biorąc zatem pod uwagę, że Członkowie Zarządu mogą korzystać z miejsc noclegowych należących do Spółki jedynie w celach służbowych wynikających z zawartych Kontraktów, należy, według Wnioskodawcy uznać, że nie otrzymują oni w związku z tym od Spółki nieodpłatnego świadczenia, a wobec tego na Spółce nie ciążą obowiązki płatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście.

Stosownie do art. 13 pkt 9 ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej – z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.

Należy zauważyć, że wyodrębnienie w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych w katalogu przychodów z działalności wykonywanej osobiście, przychodów z umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze – przy jednoczesnym zdefiniowaniu na użytek tej ustawy pojęcia pozarolniczej działalności gospodarczej – nie pozostawia wątpliwości, że źródłem tych przychodów nie jest pozarolnicza działalność gospodarcza, lecz zawsze działalność wykonywana osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym przychody uzyskane z tytułu tego rodzaju umów stanowią przychody z działalności wykonywanej osobiście, nawet jeżeli umowy te zawierane są w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej. Czynności zarządcze dotyczą określonej osoby, tym samym mogą być dokonywane bezpośrednio przez tę osobę. Jednocześnie, z uwagi na fakt, że w przypadku zawarcia umowy powierzającej zarząd przedsiębiorstwem występuje duża dowolność nazewnictwa, przepis art. 13 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy nie tylko przychodów uzyskanych na podstawie umów o zarządzanie, kontraktu menedżerskiego, lecz wszelkich umów o podobnym charakterze, z których wynika, że podatnikowi, w drodze umowy cywilnoprawnej, zostało zlecone sprawowanie zarządu przedsiębiorstwem, spółką czy instytucją.

Istotą kontraktu menedżerskiego, czy umów o zarządzanie przedsiębiorstwem lub umów o podobnym charakterze, zawieranych między przedsiębiorcą zlecającym zarząd a samodzielnym podmiotem – zarządcą jest zarządzanie przez ten ostatni podmiot tymże (cudzym) przedsiębiorstwem, na rzecz i w interesie przedsiębiorcy, na jego rachunek i ryzyko.

Kontrakt menedżerski jest typem umowy nienazwanej, opartej zgodnie z art. 750 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 1382, z późn. zm.) na umowie zlecenie. Stanowi on, że do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Przez zawarcie kontraktu menedżerskiego przyjmujący zlecenie zobowiązuje się za wynagrodzeniem do stałego wykonywania czynności zarządzania przedsiębiorstwem zleceniodawcy w jego imieniu i na jego rzecz. Natomiast konieczność ponoszenia przez Wnioskodawcę wydatków na rzecz zleceniobiorcy, musi wynikać z prawidłowo zawartej umowy.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że przychody uzyskane z tytułu świadczenia usług przez Członków Zarządu Wnioskodawcy stosownie do zawartej umowy o kontrakt menedżerski, zaliczyć należy do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 13 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych przy zastosowaniu skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 ww. ustawy.

Stosownie do art. 11 ust. 1 przywołanej ustawy – przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Stosownie do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Członkowie Zarządu Spółki pełnią swoje funkcje na podstawie zawartych ze Spółką kontraktów menedżerskich (Kontrakty). Świadczenia Członków Zarządu na rzecz Spółki, wynikające z zawartych Kontraktów dokonywane są w ramach działalności wykonywanej przez nich osobiście (Członkowie Zarządu nie wykonują w tym zakresie działalności gospodarczej). Dla wykonania obowiązków, wynikających z Kontraktów, Członkowie Zarządu mogą być zobowiązani do odbywania podróży poza swoje miejsce zamieszkania. Na mocy postanowień Kontraktów, Spółka jest zobowiązana do zrefundowania Członkom Zarządu kosztów podroży i pobytu poza ich miejscem zamieszkania w związku z podróżami koniecznymi dla wypełniania ich obowiązków służbowych. W czasie niektórych podróży służbowych Członkowie Zarządu korzystają z miejsc noclegowych, wraz z towarzyszącymi świadczeniami (śniadania), w obiektach należących do Spółki

Odnosząc się do powyższego należy stwierdzić, że w sytuacji korzystania przez Członka Zarządu z miejsc noclegowych w obiektach należących do Spółki i związanych z takim korzystaniem świadczeń, gdy Wnioskodawca nie pobiera od Członków Zarządu wynagrodzenia, wartość tych świadczeń stanowi dla Członka Zarządu przychód.

Przy czym wskazać należy, że wartość świadczeń ponoszonych przez Wnioskodawcę na rzecz członków Zarządu – po spełnieniu określonych warunków – może być zwolniona z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem – do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Powyższe zwolnienie przysługuje do wysokości limitów określonych w odrębnych przepisach. Odrębnym przepisem, o którym mowa powyżej jest rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U z 2013 r., poz. 167).

W myśl § 2 ww. rozporządzenia z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują: diety;

1. zwrot kosztów:
   1. przejazdów,
      
   2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
      
   3. noclegów,
      
   4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
   
   
   

Stosownie do § 8 ust. 1 ww. rozporządzenia, za nocleg podczas podróży krajowej w obiekcie świadczącym usługi hotelarskie pracownikowi przysługuje zwrot kosztów w wysokości stwierdzonej rachunkiem, jednak nie wyższej za jedną dobę hotelową niż dwudziestokrotność stawki diety. W uzasadnionych przypadkach pracodawca może wyrazić zgodę na zwrot kosztów noclegu stwierdzonych rachunkiem w wysokości przekraczającej limit, o którym mowa w ust. 1 (§ 8 ust. 2 ww. rozporządzenia).

Pracownikowi, któremu nie zapewniono bezpłatnego noclegu i który nie przedłożył rachunku, o którym mowa w ust. 1, przysługuje ryczałt za każdy nocleg w wysokości 150% diety (§ 8 ust. 3 rozporządzenia).

Wskazać jednak należy, że aby przedmiotowe świadczenia, do wysokości określonej w ww. rozporządzeniach, korzystały ze zwolnienia muszą być spełnione warunki, wynikające z art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z jego treścią przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów, lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.
   
   

Przystępując do oceny skutków podatkowych otrzymania przez Członków Zarządu świadczeń w postaci korzystania z miejsc noclegowych w obiektach należących do Spółki i związanych z takim korzystaniem świadczeń Spółka, wartość noclegów i pozostałych świadczeń z nimi związanych w pierwszej kolejności wyjaśnić należy, że z zacytowanych przepisów wynika, że dla skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych konieczne jest uzyskanie tych świadczeń przez osobę będącą w podróży pod warunkiem, że wypłacone należności nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów przez podmiot otrzymujący świadczenie, oraz zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów przez podmiot je finansujący.

Należy zaznaczyć, że w powołanym wyżej przepisie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca posłużył się terminem „podróż” bez określenia „służbowa”. Różnica treści lit. a) i lit. b) w art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy związana jest jednak wyłącznie z faktem, że w podróży służbowej może pozostawać jedynie pracownik, gdyż regulacje w tym zakresie zawiera ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666, z późn. zm.). Stąd w odniesieniu do osób niepozostających w stosunku pracy (stosunkach pokrewnych) można mówić jedynie o podróży, a nie o podróży służbowej w rozumieniu Kodeksu pracy.

W konsekwencji otrzymywanie powyższych świadczeń korzysta ze zwolnienia od podatku zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wysokości limitu określonego w ww. rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej, pod warunkiem, że otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów oraz zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

Natomiast ewentualna nadwyżka otrzymywanych przez Członków Zarządu świadczeń – ponad określony limit będzie podlegała opodatkowaniu jako przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który należy zaliczyć do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 11 ust. 1 w związku z art. 13 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, którego wysokość należy ustalić na podstawie art. 11 ust. 2 ww. ustawy.

Zatem, z tego tytułu na Wnioskodawcy będzie ciążył obowiązek pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Stosownie do treści art. 42 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że wartość otrzymanych świadczeń w postaci korzystania z miejsc noclegowych w obiektach należących do Spółki i związanych z takim korzystaniem świadczeń stanowić będzie dla Członków Zarządu przychód, który należy zaliczyć do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 13 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, korzystający ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy.

Natomiast, w przypadku przekroczenia limitu, o którym mowa w powyższym przepisie na Wnioskodawcy będzie ciążył obowiązek pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej należy zauważyć, że dotyczy ona konkretnej, indywidualnej sprawy podatnika, odmiennej od przedstawionej we wniosku, osadzonej w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i w tej sprawie rozstrzygnięcie w niej zawarte jest wiążące.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.