Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.296.2017.2.IZ
z 10 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 czerwca 2017 r. (data wpływu 3 lipca 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 lipca 2017 r. (data wpływu 25 lipca 2017 r.), na wezwanie tut. Organu z dnia 12 lipca 2017 r. (data doręczenia 17 lipca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania zwolnienia od podatku dla sprzedaży lokalu mieszkalnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 lipca 2017 r. wpłynął ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 21 lipca 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania zwolnienia od podatku dla sprzedaży lokalu mieszkalnego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. jest nową firmą na rynku, zamierza handlować nieruchomościami. W marcu 2016 roku firma wygrała licytację (w postępowaniu komorniczym egzekucyjnym) na lokal mieszkalny. Kwota została uiszczona na konto depozytowe Sądu w kwietniu 2016 roku według wezwania. Z momentem uprawomocnienia się postanowienia o przysądzeniu własności w lipcu 2016 roku (który jest dokumentem potwierdzającym nabycie), Spółka zrobiła się właścicielem ww. nieruchomości. Nieruchomość ta została wprowadzona do księgi jako towar handlowy.

W ciągu kolejnych kilku miesięcy Spółka poniosła niewielki nakład finansowy związany z ww. mieszkaniem, taki jak sprawy administracyjne (złożenie różnych wniosków do urzędów i sądów, KW, itd.), sprzątanie lokalu (środki czystości oraz roboty), niewielki remont, usługi administracyjne powiązane z czynnością sprzedaży ww. lokalu (biuro nieruchomości, ogłoszenia itd.). Cały nakład finansowy nie przekroczył 30% ceny nabycia nieruchomości (wyniósł około 20 000.00 zł ogółem).

W listopadzie 2016 roku lokal mieszkalny został wystawiony na sprzedaż. Transakcja sprzedaży końcowo miała miejsce w marcu 2017 roku. a cena sprzedaży to 370 000,00 zł. Nabywcą mieszkania była osoba fizyczna.

W momencie sprzedaży (przy podpisaniu aktu notarialnego) Spółka wystawiła fakturę VAT na ww. mieszkanie stosując stawkę VAT zw. zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o podatku od towarów i usług.

Pierwsze zasiedlenie sprzedawanego mieszkania miało miejsce w 2005 roku. Pomiędzy zakupem, a sprzedażą nieruchomości Spółka nie wykorzystywała go do żadnych czynności podlegających opodatkowaniu.

W uzupełnieniu do złożonego wniosku z dnia 21 lipca 2017 r. Spółka wskazała, że czynność przysądzenia nieruchomości dokonana w lipcu 2016 r. w ramach postępowania egzekucyjnego nie była opodatkowana podatkiem od towarów i usług. Nabycie lokalu mieszkalnego nie było udokumentowane fakturą, a z tytułu nabycia lokalu mieszkalnego Spółce nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Jednocześnie Wnioskodawca wskazał, że w 2005 roku lokal mieszkalny został wybudowany i był oddany do używania pierwszemu użytkownikowi. Zakupiła ten lokal pewna osoba fizyczna na kredyt, która była dłużnikiem w postępowaniu komorniczym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przy sprzedaży ww. mieszkania w marcu 2017 roku Spółka wystawiając fakturę sprzedaży prawidłowo została zastosowana stawka VAT zw?

Zdaniem Wnioskodawcy, stawka VAT zw została zastosowana prawidłowo.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami – w świetle art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Na mocy art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r. z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 42 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, przewidziane zostały zwolnienia od podatku oraz obniżenie stawki.

Stosownie do przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

Ponadto, w przypadku towarów (do których zaliczają się również nieruchomości) może znaleźć zastosowanie inne zwolnienie przewidziane w art. 43 ustawy, o ile zostaną spełnione warunki wskazane w tym przepisie.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Ze złożonego wniosku wynika, że w marcu 2016 roku Spółka wygrała licytację (w postępowaniu komorniczym egzekucyjnym) na lokal mieszkalny. Z momentem uprawomocnienia się postanowienia o przysądzeniu własności w lipcu 2016 roku (który jest dokumentem potwierdzającym nabycie), Spółka zrobiła się właścicielem ww. nieruchomości. Czynność przysądzenia nieruchomości dokonana w lipcu 2016 r. w ramach postępowania egzekucyjnego nie była opodatkowana podatkiem od towarów i usług. Nabycie lokalu mieszkalnego nie było udokumentowane fakturą, a z tytułu nabycia lokalu mieszkalnego Spółce nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Wnioskodawca wskazał, że pierwsze zasiedlenie mieszkania miało miejsce w 2005 roku – po wybudowaniu w 2005 roku lokal mieszkalny był oddany do używania pierwszemu użytkownikowi. Zakupiła ten lokal pewna osoba fizyczna. Nieruchomość ta została wprowadzona do księgi jako towar handlowy.

W ciągu kolejnych kilku miesięcy Spółka poniosła niewielki nakład finansowy związany z ww. mieszkaniem, taki jak sprawy administracyjne (złożenie różnych wniosków do urzędów i sądów, KW, itd.), sprzątanie lokalu (środki czystości oraz roboty), niewielki remont, usługi administracyjne powiązane z czynnością sprzedaży ww. lokalu (biuro nieruchomości, ogłoszenia itd.). Cały nakład finansowy nie przekroczył 30% ceny nabycia nieruchomości (wyniósł około 20 000.00 zł ogółem).

W listopadzie 2016 roku lokal mieszkalny został wystawiony na sprzedaż. Transakcja sprzedaży końcowo miała miejsce w marcu 2017 roku. a cena sprzedaży to 370 000,00 zł. Nabywcą mieszkania była osoba fizyczna. W momencie sprzedaży (przy podpisaniu aktu notarialnego) Spółka wystawiła fakturę VAT na ww. mieszkanie stosując stawkę VAT zw. zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o podatku od towarów i usług.

Pomiędzy zakupem, a sprzedażą nieruchomości Spółka nie wykorzystywała go do żadnych czynności podlegających opodatkowaniu.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawidłowości zastosowania zwolnienia od podatku dla dostawy wskazanego we wniosku lokalu mieszkalnego.

Kluczowym dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynku, budowli lub ich części jest ustalenie, kiedy nastąpiło jego pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Pojęcie „pierwszego zasiedlenia” do którego odwołuje się art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, definiuje art. 2 pkt 14 ustawy, zgodnie z którym przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Również przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE, posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

Zgodnie jednak z art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.
   
   

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywą 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: „(…) definicja »pierwszego zasiedlenia (zajęcia)« zawarta w dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust. 2 zdanie drugie dyrektywy 112 czyli przebudowy budynku. Z powyższego wynika, że polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Polski ustawodawca zdecydował się na doprecyzowanie ww. pojęcia celem wyjaśnienia zakresu zwolnienia z VAT. Porównując zakresy definicji »pierwszego zasiedlenia« wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku „w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu”. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

Ponadto NSA w swoim orzeczeniu wskazał: „Jak zauważył rzecznik generalny F.G. Jacobs w swojej opinii w sprawie Blasi, EU:C:1997:432, pkt 15 i 16 dostawa nowego budynku wskazuje na koniec procesu produkcji. Natomiast późniejsze opodatkowanie VAT każdej dostawy takiej nieruchomości nie byłoby usprawiedliwione. Używana już nieruchomość nie jest rezultatem procesu produkcyjnego. Po początkowym uzbrojeniu terenu i wzniesieniu budynku korzystanie z nieruchomości z reguły następuje w sposób pasywny i nie powstaje tu żadna wartość dodana. Z tego powodu jedynie pierwotne nabycie uzbrojonej nieruchomości budowlanej oraz budynku przed pierwszym oddaniem go do użytku jest opodatkowane VAT, natomiast dalsze przeniesienie własności takiego budynku oraz jego wynajem nie są objęte tym podatkiem (por. też opinię rzecznika generalnego Vericy Trstenjak do sprawy RLRE Tellmer Property sro, EU:C:2008:697, pkt 50)”.

Jak wynika z powyższego „pierwsze zasiedlenie” budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Powyższa kwestia przedstawia się inaczej, w sytuacji gdy budynek został ulepszony, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej obiektu. Wówczas bowiem aby nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynku – zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy w zw. z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE – musi dojść do oddania obiektu po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu (np. w najem).

W tym miejscu zauważyć należy, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera własnej definicji ulepszenia ani wartości początkowej środka trwałego, w tym zakresie zatem należy odwołać się do przepisów ustaw o podatku dochodowym.

Jak stanowi art. 16g ust. 13 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm.), jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Powyższy przepis wskazuje, że na gruncie prawa podatkowego „ulepszenie” jest pojęciem, które dotyczy wyłącznie składników majątku będących środkami trwałymi. Zatem nieruchomości (np. lokale mieszkalne), które nie będą stanowić u podatnika środka trwałego, nie mogą ulec ulepszeniu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, ponieważ pojęcie ulepszenia, do którego odwołuje się ustawodawca w art. 2 pkt 14 ustawy o VAT odsyłając do przepisów o podatku dochodowym, dotyczy ulepszenia środków trwałych.

Mając na uwadze treść złożonego wniosku oraz obowiązujące przepisy prawa należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie w odniesieniu do opisanego lokalu mieszkalnego nastąpiło pierwsze zasiedlenie. Powyższe wynika z faktu, że lokal po wybudowaniu w 2005 roku był oddany do użytkowania pierwszemu nabywcy - osobie fizycznej. Z przedstawionych okoliczności wynika, również, że sprzedaż nastąpiła po okresie 2 lat od pierwszego zasiedlenia – miała miejsce w 2017 roku. Z uwagi na to, że lokal mieszkalny nie jest środkiem trwałym Wnioskodawcy wysokość ponoszonych nakładów na jego ulepszenie pozostaje bez wpływu na opodatkowanie dostawy przedmiotowego lokalu.

W konsekwencji stwierdzić należy, że dla dostawy wskazanego lokalu mieszkalnego, spełnione są przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W związku z tym, że dostawa przedmiotowego lokalu mieszkalnego będzie korzystała ze zwolnienia w myśl art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, rozpatrywanie zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a oraz art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy stało się bezzasadne.

Tym samym zgodzić należy się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że Spółka wystawiając fakturę dokumentującą sprzedaż opisanego lokalu mieszkalnego prawidłowo zastosowała zwolnienie od podatku. Podkreślić jednak należy, że zwolnienie to wynika z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Należy podkreślić, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie podatku od towarów i usług. W zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.