2017.08.01 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0112-KDIL2-2.4012.139.2017.3.MŁ

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4012.139.2017.3.MŁ
z 1 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 maja 2017 r. (data wpływu 16 maja 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 czerwca 2017 r. (data wpływu 9 czerwca 2017 r.) oraz pismem z dnia 7 lipca 2017 r. (data wpływu 11 lipca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia sprzedaży przedsiębiorstwa z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia sprzedaży przedsiębiorstwa z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy. Dnia 9 czerwca 2017 r. oraz 11 lipca 2017 r. wniosek uzupełniono o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką prawa handlowego, która działa pod firmą A, ma on siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a jego udziałowcami są wyłącznie osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i podlegające na jej terenie nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Zgodnie z umową spółki Wnioskodawcy, przedmiotem jego działalności jest m.in.:

Chów i hodowla drobiu – PKD 01.47.Z
Chów i hodowla pozostałych zwierząt – PKD 01.49.Z
Uprawy rolne połączone z chowem i hodowlą zwierząt (działalność mieszana) – PKD 01.50.Z
Działalność usługowa wspomagająca chów i hodowlę zwierząt gospodarskich – PKD 01.62.Z
Przetwarzanie konserwowanie mięsa z drobiu – PKD 10.12.Z
Produkcja wyrobów z mięsa, włączając wyroby z mięsa drobiowego – PKD 10.13.Z
Produkcja pozostałych artykułów spożywczych, gdzie indziej niesklasyfikowana – 10.89.Z
Sprzedaż hurtowa żywych zwierząt – PKD 46.23.Z
Sprzedaż hurtowa mięsa i wyrobów z mięsa – PKD 46.32.Z
Transport drogowy towarów – PKD 49.41.Z

Wnioskodawca został zarejestrowany w Krajowym Rejestrze Sądowym. W kwietniu 2012 r. rozpoczął on proces produkcji piskląt jednodniowych w prowadzonym przez siebie zakładzie wylęgu drobiu, co było jego podstawową działalnością. Pomiędzy majem 2012 r. a sierpniem 2015 r. Wnioskodawca sprzedawał pisklęta jednodniowe pochodzące z własnej produkcji. W okresie od września 2015 r. do lutego 2017 r. Wnioskodawca świadczył usługi wylęgu na rzecz innych podmiotów oraz sprzedawał pisklęta jednodniowe pochodzące z zakupu zewnętrznego.

Do dnia 23 lutego 2016 r. Wnioskodawca zajmował się także transportem piskląt oraz jaj wylęgowych, co czynił przy pomocy zespołu składników przeznaczonych do realizacji zadań w zakresie transportu. W dniu 24 lutego 2016 r. Wnioskodawca wniósł powyższe składniki jako aport do spółki B, której jest komplementariuszem. W ramach aportu Spółka komandytowa korzysta m.in. z części nieruchomości będących własnością Wnioskodawcy służących do działalności transportowej, tj. miejsc parkingowych, placu pod zbiornik paliwa, rampy załadowczej oraz określonych pomieszczeń, przy czym części tych nieruchomości nie zostały nabyte przez Spółkę komandytową na własność, lecz zostały jej one udostępnione do używania. W związku z opisanym tu aportem, od dnia 24 lutego 2016 r. Wnioskodawca nie zajmuje się już transportem piskląt ani jaj wylęgowych, a działalność w tym zakresie jest wykonywana przez Spółkę komandytową.

Na podstawie umowy dzierżawy z dnia 15 lutego 2017 r. (dalej jako „Umowa dzierżawy”) Wnioskodawca oddał ponadto Spółce komandytowej w dzierżawę zespół składników materialnych i niematerialnych służących do prowadzenia działalności w zakresie wylęgu drobiu, w skład którego wchodzą w szczególności:

własność nieruchomości o pow. 5,0700 ha, dla której prowadzona jest księga wieczysta, składającej się z działek o nr 18/1, 19/1 i 16/4, położonych w miejscowości M, a także własność nieruchomości o pow. 2,5600 ha, dla której prowadzona jest księga wieczysta, składającej się z działki o nr 20, położonej w miejscowości M, na których to nieruchomościach znajdują się określone budynki, budowle i instalacje, w tym:
- budynek socjalno-biurowy o pow. ogólnej 1106,86 m²,
- hala produkcyjna o pow. ogólnej 7336.58 m²,
- budynek wylęgarni kurcząt – magazyn piskląt i odpadów o pow. ogólnej 419,83 m²,
- droga dojazdowa i komunikacja zakładu,
- dwie studnie głębinowe,
- stacja uzdatniania wody,
- zespół zbiorników na nieczystości technologiczne bytowe,
- stacja trafo,
- instalacja elektryczna z systemami automatycznego sterowania oświetleniem w pomieszczeniach produkcyjnych, instalacja wodna i kanalizacyjna, instalacja odgromowa, instalacje wentylacji z komputerowym systemem sterowania nadmuchu i regulacji klimatu w pomieszczeniach, komputerowe systemy sterowania procesem produkcyjnym, instalacje ogrzewania i sterowania klimatem, instalacje linii produkcyjnej zakładu wylęgu drobiu, klimatyzacja (...), instalacja gazowa, pomost, oczyszczalnia,
- ogrodzenie
określone środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, w tym m.in. maszyny i urządzenia służące do wylęgu, komputery, notebooki, program antywirusowy i operacyjno-księgowy, wózki, telefony, umeblowanie, chłodziarko-zamrażarki, zmywarki itp., przy czym prawa Wnioskodawcy do części z tych składników wynikają z umów leasingu,
prawa i obowiązki wynikające z umów o pracę z pracownikami zatrudnionymi przez Wnioskodawcę, wykonującymi czynności związane z działalnością zakładu wylęgu drobiu,
prawa i obowiązki wynikające z umów związanych z bieżącym funkcjonowaniem zakładu wylęgu drobiu, w tym m.in. z zakresu dostawy energii elektrycznej, usług telekomunikacyjnych, dostawy wody, wywozu śmieci i nieczystości itp.,
oznaczenia indywidualizujące zakład wylęgu drobiu,
autorskie prawa majątkowe do logo identyfikującego zakład wylęgu drobiu,
księgi i dokumenty związane z prowadzeniem zakładu wylęgu drobiu.

Przed zawarciem Umowy dzierżawy Spółka komandytowa uzyskała decyzję Powiatowego Lekarza Weterynarii stwierdzającą spełnienie wymagań weterynaryjnych dla prowadzenia zakładu wylęgu drobiu (co w rozumieniu przepisów Unii Europejskiej uważa się za zatwierdzenie). Na mocy tej decyzji Spółce komandytowej nadano weterynaryjny numer identyfikacyjny dla podmiotu prowadzącego zakład wylęgu drobiu i wpisano ją do rejestru podmiotów prowadzonego przez Powiatowego Lekarza Weterynarii.

Nieruchomości wchodzące w skład przedmiotu dzierżawy sklasyfikowane są jako grunty rolne zabudowane (działka nr 16/4) oraz grunty orne (działki 18/1, 19/1 i 20).

Umowa dzierżawy nie obejmuje tych części nieruchomości, które zostały oddane Spółce komandytowej do używania już wcześniej w ramach aportu z dnia 24 lutego 2016 r. Umową dzierżawy nie objęto także środków pieniężnych Wnioskodawcy (w kasie i na rachunkach bankowych), należności pieniężnych przysługujących Wnioskodawcy, które mają swe źródło w zdarzeniach sprzed zawarcia Umowy dzierżawy, ksiąg rachunkowych oraz dokumentacji rachunkowej i korporacyjnej Wnioskodawcy, a także dwóch samochodów osobowych.

W Umowie dzierżawy postanowiono, że opłaty z tytułu umów związanych z bieżącym funkcjonowaniem zakładu wylęgu drobiu będą uiszczane na rzecz kontrahentów przez Wnioskodawcę (Spółka komandytowa ma natomiast obowiązek zwracać mu równowartość tych opłat), przy czym dopuszczono jednocześnie możliwość, aby Spółka komandytowa ustaliła z kontrahentami, iż przedmiotowe opłaty będą uiszczane bezpośrednio przez nią oraz aby zawarła ona własne umowy związane z bieżącym funkcjonowaniem zakładu wylęgu drobiu.

Dodać należy, że Wnioskodawca zawarł określone umowy kredytowe oraz leasingowe związane z działalnością zakładu wylęgu drobiu, przy czym Umowa dzierżawy przewiduje, iż zobowiązania wynikające z tychże umów mają być regulowane w dalszym ciągu przez Wnioskodawcę. Koszty ubezpieczenia przedmiotu dzierżawy obciążają natomiast strony po połowie.

Jako dzierżawca zakładu wylęgu drobiu Spółka komandytowa stała się stroną w dotychczasowych stosunkach pracy z pracownikami wykonującymi czynności związane z działalności tego zakładu (art. 231 Kodeksu pracy).

W związku z przedmiotową dzierżawą, od dnia 15 lutego 2017 r. Wnioskodawca nie zajmuje się już wylęgiem drobiu – przedmiotem obecnej działalności Wnioskodawcy jest wydzierżawianie składników służących do tego wylęgu. Począwszy od dnia 15 lutego 2017 r. działalność w zakresie wylęgu drobiu jest natomiast wykonywana przez Spółkę komandytową, która nie prowadziła wcześniej tego rodzaju działalności.

Obecnie Wnioskodawca rozważa zawarcie ze Spółką komandytową umowy sprzedaży (dalej jako „Umowa sprzedaży”), na mocy której Spółka komandytowa nabyłaby od Wnioskodawcy zespół składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności w zakresie wylęgu drobiu. Przedmiotem sprzedaży byłyby zasadniczo te składniki, które są obecnie dzierżawione przez Spółkę komandytową od Wnioskodawcy na podstawie Umowy dzierżawy. W Umowie sprzedaży zostałoby ponadto postanowione, że Spółka komandytowa przejmie prawa i obowiązki wynikające z umów kredytowych oraz leasingowych zawartych przez Wnioskodawcę, w tym obowiązek spłaty rat kredytowych oraz leasingowych. Spółka komandytowa miałaby także ponosić ciężar ubezpieczenia działalności zakładu wylęgu drobiu oraz pokrywać we własnym zakresie wszelkie bieżące zobowiązania związane z jego prowadzeniem.

Przed zawarciem Umowy sprzedaży Wnioskodawca podejmie działania zmierzające do ściągnięcia swoich należności pieniężnych oraz spłaty swoich zobowiązań pieniężnych z tytułu zdarzeń mających miejsce w okresie, w którym sam prowadził zakład wylęgu drobiu. Jedno z istotniejszych zobowiązań Wnioskodawcy z powyższego tytułu zostanie spłacone dzięki pożyczce udzielonej Wnioskodawcy przez Spółkę komandytową. W Umowie sprzedaży zostanie w związku z tym postanowione, iż cena sprzedaży należna Wnioskodawcy od Spółki komandytowej zostanie częściowo skompensowana z należnością Spółki komandytowej wobec Wnioskodawcy o zwrot powyższej pożyczki.

Nie jest jednocześnie wykluczone, że niektóre należności i zobowiązania pieniężne Wnioskodawcy z tytułu zdarzeń mających miejsce w okresie, w którym sam prowadził zakład wylęgu drobiu, nie zostaną jeszcze ściągnięte/spłacone przed zawarciem Umowy sprzedaży. W takiej sytuacji Wnioskodawca zakłada, że jego nieściągnięte należności z tytułu zdarzeń mających miejsce w okresie, w którym sam prowadził zakład wylęgu drobiu, mogą nie zostać przeniesione do Spółki komandytowej w ramach Umowy sprzedaży, lecz pozostaną one w dalszym ciągu przy Wnioskodawcy. Dotyczyć to będzie przy tym należności o stosunkowo niewielkiej wartości, w tym przede wszystkim tzw. należności trudnych. W ramach Umowy sprzedaży Spółka komandytowa przejmie natomiast ewentualne niespłacone zobowiązania Wnioskodawcy z tytułu zdarzeń mających miejsce w okresie, w którym sam prowadził zakład wylęgu drobiu, a jeżeli w tym zakresie zajdą wyjątki, to będą one dotyczyć zobowiązań o stosunkowo niewielkiej wartości.

Umowa sprzedaży będzie uwzględniała okoliczności, że Wnioskodawca wniósł już wcześniej do Spółki komandytowej aport w postaci składników służących do prowadzenia działalności transportowej oraz wydzierżawił jej składniki służące do prowadzenia działalności w zakresie wylęgu drobiu. Wskutek zawarcia Umowy sprzedaży Spółka komandytowa stanie się właścicielem m.in. nieruchomości rolnych należących obecnie do Wnioskodawcy, a ponieważ prawo własności obejmuje nieruchomość jako taką (całość nieruchomości), będzie ona właścicielem przedmiotowych nieruchomości również w takim zakresie, w jakim obecnie korzysta z ich części na podstawie aportu z dnia 24 lutego 2016 r. – dojdzie tutaj do konfuzji prawa do używania nieruchomości z prawem własności. Konfuzja obejmie także składniki służące do prowadzenia działalności w zakresie wylęgu drobiu – przed zawarciem Umowy sprzedaży nie dojdzie do rozwiązania Umowy dzierżawy, lecz wygaśnie ona wskutek skupienia w rękach Spółki komandytowej prawa dzierżawy i prawa własności. W tej sytuacji część praw i obowiązków związanych z prowadzeniem zakładu wylęgu drobiu de facto nie przejdzie na Spółkę komandytową „na nowo”, gdyż Spółka komandytowa jako dzierżawca jest już obecnie podmiotem tychże praw i obowiązków i pozostanie nim po zawarciu Umowy sprzedaży. Dotyczy to np. praw i obowiązków ze stosunku pracy w odniesieniu do osób zatrudnionych w zakładzie wylęgu drobiu – zgodnie z art. 231 Kodeksu pracy, osoby te stały się pracownikami Spółki komandytowej już z chwilą zawarcia Umowy dzierżawy, w związku z czym Umowa sprzedaży nie będzie przewidywać transferu pracowników do Spółki komandytowej, lecz kontynuację wykonywania przez nią praw i obowiązków pracodawcy.

Po zawarciu Umowy sprzedaży Wnioskodawca nie będzie posiadał już składników umożliwiających prowadzenie działalności w zakresie wylęgu drobiu. Spółka komandytowa będzie natomiast kontynuowała działalność w zakresie wylęgu drobiu, którą prowadzi obecnie w oparciu o składniki dzierżawione od Wnioskodawcy na podstawie Umowy dzierżawy.

W Umowie sprzedaży zostałoby ponadto postanowione, że Spółka komandytowa przejmie prawa i obowiązki wynikające z umów kredytowych oraz leasingowych zawartych przez Wnioskodawcę, w tym obowiązek spłaty rat kredytowych oraz leasingowych. Spółka komandytowa miałaby także ponosić ciężar ubezpieczenia działalności zakładu wylęgu drobiu oraz pokrywać we własnym zakresie wszelkie bieżące zobowiązania związane z jego prowadzeniem.

W uzupełnieniu do wniosku z dnia 9 czerwca 2017 r. Wnioskodawca zwraca uwagę, że pytania zadane w wezwaniu tut. organu odnośnie tego, czy opisany we wniosku zespół składników materialnych i niematerialnych stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług są w istocie próbą przerzucenia na Wnioskodawcę ciężaru interpretacji przepisów prawa podatkowego. Tego typu pytania są niedopuszczalne, co podkreśla się w orzecznictwie sądowym. W zaistniałej sytuacji Wnioskodawca uchyla się od uzupełnienia stanu faktycznego o odpowiedź na pytanie, czy opisany zespół składników materialnych i niematerialnych spełnia wymogi wskazane w definicji zorganizowanej części przedsiębiorstwa sformułowanej w art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług. Ocena, czy dany zespół składników jest zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa lub przedsiębiorstwem nie jest bowiem elementem zdarzenia przyszłego, ale oceną prawną tego zdarzenia przyszłego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wskazał w wyroku z dnia 13 maja 2014 r. (sygn. akt I SA/Wr 396/14), iż wezwanie Wnioskodawcy do uzupełnienia stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) opisanego we wniosku organ wydający interpretację indywidualną zobowiązany jest ograniczyć do takich danych, które nie doprowadzą do przerzucenia ciężaru wykładni przepisów prawa na Wnioskodawcę. Sąd ten zarzucił organowi, iż w sposób całkowicie nieuzasadniony wezwał on Wnioskodawcę do uzupełniania braków wniosku m.in. poprzez wskazanie, czy przedmiotem przekazania będzie przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ KC. Zdaniem tegoż sądu, żądając uzupełnienia stanu faktycznego o wskazane wyżej informacje organ w istocie zobowiązał Wnioskodawcę, aby udzielił odpowiedzi na postawione we wniosku pytanie.

Podobne uwagi można zatem odnieść także do pytań zadanych przez tut. organ w wezwaniu z dnia 29 maja 2017 r. Wnioskodawca złożył wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, a zatem nie oczekuje on potwierdzenia, że transakcja zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług – ta kwestia jest bowiem oczywista i nie wymaga żadnej interpretacji, ponieważ wynika ona jasno z art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca oczekuje natomiast, że tut. organ dokonana subsumpcji podanych przez niego faktów (zdarzenia przyszłego) i oceni, czy podlegają one pod art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Innymi słowy: tut. organ nie powinien pytać, czy opisany stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) podpada pod dany przepis, lecz powinien sam to ocenić.

Niezależnie od powyższego Wnioskodawca zauważa, że tut. organ zmierza do ustalenia, czy przedmiot opisanej we wniosku transakcji będzie stanowił zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług, a zdaniem Wnioskodawcy powinien on raczej ocenić, czy przedmiot transakcji będzie stanowił przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego, którego szczególnym rodzajem jest gospodarstwo rolne określone w art. 55³ Kodeksu cywilnego (tak m.in. Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 30 kwietnia 2012 r., sygn. akt I ACa 730/11). Z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z siedzibą w Kielcach z dnia 29 stycznia 2009 r. (sygn. akt I SA/Ke 465/08) wynika, iż w kontekście stosowania art. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług art. 55¹ KC stał się przepisem prawa podatkowego mimo zamieszczenia go w ustawie wykraczającej poza ramy spraw wymienionych w art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa.

W opinii Wnioskodawcy, o zorganizowanej części przedsiębiorstwa można mówić jedynie wtedy, gdy istnieją także inne części danego przedsiębiorstwa, a w przypadku, gdy dany kompleks nie jest podzielony na części, można rozważać, czy stanowi on przedsiębiorstwo jako takie. W tym kontekście Wnioskodawca przypomina, że w przeszłości posiadał on co prawda odrębne kompleksy składników, z których jedne służyły do prowadzenia działalności wylęgowej, a inne do działalności transportowej, ale składniki służące do prowadzenia działalności transportowej zostały wniesione w formie aportu do innego podmiotu. Obecnie Wnioskodawca nie posiada już zatem składników służących do prowadzenia działalności transportowej, lecz składniki służące do prowadzenia działalności wylęgowej, wobec czego trudno uznać, iż składniki te stanowią jakąś odrębną od innych część w strukturze Wnioskodawcy. Przypomnieć również należy, iż składniki służące do działalności wylęgowej nie są aktualnie wykorzystywane przez Wnioskodawcę, lecz przez podmiot będący ich dzierżawcą. W opinii Wnioskodawcy zbycie danego zespołu składników na rzecz ich dzierżawcy nie wyklucza jednak uznania takiej transakcji za zbycie przedsiębiorstwa, co potwierdza m.in. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 7 listopada 2013 r. (IBPP4/443-388/13/LG).

Odnosząc się do istoty sprawy Wnioskodawca zwraca także uwagę, że do momentu wydzierżawienia zespołu składników służących do prowadzenia działalności wylęgowej innemu podmiotowi, działalność wylęgowa była prowadzona przez Wnioskodawcę, a ów inny podmiot nie prowadził tego rodzaju działalności. Z momentem zawarcia umowy dzierżawy sytuacja ta zmieniła się na odwrotną – Wnioskodawca zaprzestał prowadzenia działalności wylęgowej, a dzierżawca rozpoczął prowadzenie takiej działalności. W opinii Wnioskodawcy niewątpliwie świadczy to o tym, iż przedmiotem dzierżawy jest zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych przeznaczony do prowadzenia działalności gospodarczej. Dopóki bowiem zespół ten był wykorzystywany przez Wnioskodawcę, mógł on wykonywać dzięki niemu działalność wylęgową. Wraz z przekazaniem tego zespołu do korzystania dzierżawcy, Wnioskodawca utracił natomiast możliwość prowadzenia działalności wylęgowej, a możliwość taką uzyskał dzierżawca. Zdaniem Wnioskodawcy prowadzi to do wniosku, iż korzystanie z przedmiotowego zespołu składników jest warunkiem sine qua non zdolności do prowadzenia działalności wylęgowej, a zatem – w ocenie Wnioskodawcy – zespół ten można uznać za przedsiębiorstwo. Skoro zaś opisana we wniosku umowa sprzedaży, która będzie zawarta pomiędzy Wnioskodawcą a dzierżawcą, ma obejmować zasadniczo te same składniki co umowa dzierżawy, to w opinii Wnioskodawcy należy ją uznać za umowę zbycia przedsiębiorstwa (gospodarstwa rolnego), do której nie stosuje się przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca oczekuje zarazem, że tut. organ ustosunkuje się do jego stanowiska w tej kwestii i wypowie się co do tego, czy jest ono prawidłowe albo nieprawidłowe.

Z uzupełnienia do wniosku z dnia 7 lipca 2017 r. wynika, że:

Przedmiotem zbycia będą następujące składniki materialne i niematerialne:
1. własność nieruchomości o pow. 5,0700 ha, dla której prowadzona jest księga wieczysta, składającej się z działek o nr 18/1, 19/1 i 16/4, położonych w miejscowości M, a także własność nieruchomości o pow. 2,5600 ha, dla której prowadzona jest księga wieczysta, składającej się z działki o nr 20, położonej w miejscowości M, na których to nieruchomościach znajdują się określone budynki, budowle i instalacje, w tym:
  - budynek socjalno-biurowy o pow. ogólnej 1106,86 m²,
  - hala produkcyjna o pow. ogólnej 7336,58 m²,
  - budynek wylęgarni kurcząt – magazyn piskląt i odpadów o pow. ogólnej 419,83 m²,
  - droga dojazdowa i komunikacja zakładu,
  - dwie studnie głębinowe,
  - stacja uzdatniania wody,
  - zespół zbiorników na nieczystości technologiczne i bytowe,
  - stacja trafo,
  - przepompownia wody,
  - instalacja elektryczna z systemami automatycznego sterowania oświetleniemw pomieszczeniach produkcyjnych, instalacja wodna i kanalizacyjna, instalacja odgromowa, instalacje wentylacji z komputerowym systemem sterowania nadmuchu i regulacji klimatu w pomieszczeniach, komputerowe systemy sterowania procesem produkcyjnym, instalacje ogrzewania i sterowania klimatem, instalacje linii produkcyjnej zakładu wylęgu drobiu, klimatyzacja (...), instalacja gazowa, pomost, oczyszczalnia, przepompownia ścieków, system SAP – ppoż., linia centralnego mycia, stacja osmozy,
  - zadaszenie stacja gazowej, zadaszenie stacji paliw, zadaszenie pod kosze odpadowe,
  - ogrodzenie,
2. określone środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, wymienione w załączniku nr 1 do niniejszego pisma, przy czym prawa Wnioskodawcy do części z tych składników wynikają z umów leasingu,
3. prawa i obowiązki wynikające z umów związanych z bieżącym funkcjonowaniem zakładu wylęgu drobiu, w tym m.in. z zakresu dostawy energii elektrycznej, usług telekomunikacyjnych, dostawy wody, wywozu śmieci i nieczystości itp.,
4. prawa i obowiązki wynikające z umów kredytowych oraz leasingowych zawartych przez Wnioskodawcę, w tym obowiązek spłaty rat kredytowych oraz leasingowych,
5. oznaczenia indywidualizujące zakład wylęgu drobiu,
6. autorskie prawa majątkowe do logo identyfikującego zakład wylęgu drobiu,
7. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem zakładu wylęgu drobiu (w tym dokumentacja rachunkowa i korporacyjna),
8. należności, przy czym stosownie do wniosku o wydanie interpretacji należy wskazać, że nie jest jednocześnie wykluczone, że niektóre należności pieniężne Wnioskodawcy z tytułu zdarzeń mających miejsce w okresie, w którym sam prowadził on zakład wylęgu drobiu, nie zostaną jeszcze ściągnięte przed zawarciem umowy sprzedaży. W takiej sytuacji Wnioskodawca zakłada, że jego nieściągnięte należności z tytułu zdarzeń mających miejsce w okresie, w którym sam prowadził zakład wylęgu drobiu, mogą nie zostać przeniesione do Spółki komandytowej w ramach umowy sprzedaży, lecz pozostaną one w dalszym ciągu przy Wnioskodawcy. Dotyczyć to będzie przy tym należności o stosunkowo niewielkiej wartości, w tym przede wszystkim tzw. należności trudnych.
Stosownie do wniosku Wnioskodawca wskazuje ponadto, że przedmiotem zbycia będą również niespłacone zobowiązania Wnioskodawcy z tytułu zdarzeń mających miejsce w okresie, w którym sam prowadził zakład wylęgu drobiu, a jeżeli w tym zakresie zajdą wyjątki, to będą one dotyczyć zobowiązań o stosunkowo niewielkiej wartości.
Stosownie do treści wniosku o wydanie interpretacji wskazuje też, że ewentualny brak przeniesienia do Spółki komandytowej w ramach umowy sprzedaży niektórych należności czy zobowiązań Wnioskodawcy o stosunkowo niskiej wartości nie zmienia oceny, że przedmiotem umowy sprzedaży będzie przedsiębiorstwo (gospodarstwo rolne), ponieważ brak tych należności czy zobowiązań nie spowoduje żadnego uszczerbku dla jego funkcjonowania. Odnośnie zobowiązań w orzecznictwie przyjmuje się zresztą, że w ogóle nie stanowią one istotnego elementu definicji przedsiębiorstwa, gdyż nie zostały wymienione w art. 55¹ Kodeksu cywilnego (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 sierpnia 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 936/10).
Ponadto stosownie do treści wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Wnioskodawca podkreśla, że umowa sprzedaży będzie uwzględniała okoliczności, że wniósł on już wcześniej do spółki B aport w postaci składników służących do prowadzenia działalności transportowej oraz wydzierżawił jej składniki służące do prowadzenia działalności w zakresie wylęgu drobiu na podstawie umowy dzierżawy umowy z dnia 15 lutego 2017 r. (dalej jako „Umowa dzierżawy”). Wskutek zawarcia umowy sprzedaży Spółka komandytowa stanie się właścicielem m.in. nieruchomości rolnych należących obecnie do Wnioskodawcy, a ponieważ prawo własności obejmuje nieruchomość jako taką (całość nieruchomości), będzie ona właścicielem przedmiotowych nieruchomości również w takim zakresie, w jakim obecnie korzysta z ich części na podstawie aportu z dnia 24 lutego 2016 r. – dojdzie tutaj do konfuzji prawa do używania nieruchomości z prawem własności. Konfuzja obejmie także składniki służące do prowadzenia działalności w zakresie wylęgu drobiu, przy czym przed zawarciem umowy sprzedaży nie dojdzie do rozwiązania Umowy dzierżawy, lecz wygaśnie ona wskutek skupienia w rękach Spółki komandytowej prawa dzierżawy i prawa własności. W tej sytuacji część praw i obowiązków związanych z prowadzeniem zakładu wylęgu drobiu de facto nie przejdzie na Spółkę komandytową „na nowo”, gdyż Spółka komandytowa jako dzierżawca jest już obecnie podmiotem tychże praw i obowiązków i pozostanie nim po zawarciu umowy sprzedaży. Dotyczy to np. praw i obowiązków ze stosunku pracy w odniesieniu do osób zatrudnionych w zakładzie wylęgu drobiu – zgodnie z art. 23¹ Kodeksu pracy, osoby te stały się pracownikami Spółki komandytowej już z chwilą zawarcia Umowy dzierżawy, w związku z czym umowa sprzedaży nie będzie przewidywać transferu pracowników do Spółki komandytowej, lecz kontynuację wykonywania przez nią praw i obowiązków pracodawcy.
Wszystkie podane w pkt 1 składniki materialne i niematerialne – do czasu ich oddania Spółce komandytowej w dzierżawę na podstawie Umowy dzierżawy, o której była mowa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej – służyły Spółce w prowadzeniu działalności gospodarczej w zakresie wylęgu drobiu.
Jednocześnie należy zauważyć, że w pytaniu nr 2 sformułowanym w wezwaniu z dnia 27 czerwca 2017 r. tut. Organ żąda od Wnioskodawcy udzielenia odpowiedzi czy zbywane składniki materialne i niematerialne stanowią/będą stanowić zespół składników przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie wylęgu drobiu. Tym samym tut. Organ wymaga od Wnioskodawcy oceny prawnej czy dane składniki mieszczą się w zakresie desygnatu sformułowania „zespołu składników niematerialnych i materialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej”, co stosownie w świetle uwag Wnioskodawcy poczynionych w piśmie z dnia 8 czerwca 2017 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie tut. Organu z dnia 29 maja 2017 r., znak 0112-KDIL2-2.4012.139.2017.1.MŁ, należy uznać za nieuprawnione. Taka ocena powinna zostać dokonana przez tut. Organ. Wnioskodawca wskazuje przy tym, że w jego ocenie podane w pkt 1 składniki materialne i niematerialne stanowią „zespół składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności w zakresie wylęgu drobiu”, albowiem do czasu ich oddania Spółce komandytowej w dzierżawę, służyły one Wnioskodawcy do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie wylęgu drobiu. Zajęcie takiego stanowiska nie wyłącza jednak obowiązku tut. Organu do przeprowadzenia samodzielnej oceny prawnej w tym zakresie.
Wnioskodawca, po zbyciu wszystkich podanych w pkt 1 składników materialnych i niematerialnych przewiduje, że poza środkami pieniężnymi, nie pozostaną po jego stronie jakiekolwiek składniki materialne i niematerialne, przy czym pozostają w tym zakresie aktualne zastrzeżenia co do niektórych należności czy zobowiązań Wnioskodawcy o stosunkowo niskiej wartości, o których mowa powyżej (tj. w pkt 1).
Po dokonaniu sprzedaży składników materialnych i niematerialnych podanych w pkt 1, Wnioskodawca będzie prowadził działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług doradczych. W związku z tym Spółka w celu prowadzenia działalności gospodarczej, o której mowa, wynajmie powierzchnię użytkową, jak również nabędzie określone składniki służące prowadzeniu tej działalności.

Ponadto Wnioskodawca do wezwania załączył Załącznik nr 1.

Określone środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne.

Laptop HP

Notebook Toschiba Tecra R850

Notebook Toschiba R850-14P

Notebook Toschiba TR-850-14P

Drukarka Brother

Laptop Ksiegowość

Notebook Lenovo

Laptop Kadry

Komputer do monitoringu

Lenovo Think Pad Laptop

Serwer plików

Tablet

Komputer do sys. rej. zużycia energii HP280G1MT

Monitor do systemu rejestrowania zużycia energii

Laptop ASUS

Lenovo wraz z oprogramowaniem

Chłodziarko-zamrażarka Electrolux ERN 29601

Chłodziarko-zamrażarka Electrolux ERU 13310

Chłodziarko-zamrażarka Gorenje

Zamgławiacz 100 x 100 x 150

Zamgławiacz 10L

Wózki myjące

Zamgławiacz 100 x 100 x 150

Zamgławiacz 10L

Chłodziarko-zamrażarka Electrolux

Zamgławiacz 100 x 100 x 150

Zamgławiacz 10L

Myjka na hali z tankami na odpady

System zamgławiania jaj

Zasilacz awaryjny UPS – serwerownia

Osuszacz powietrza

Laptop Dell, oprogramowanie

Myjka ciśnieniowa KRCHER HDS 895

Zbiornik na paliwo + oprogramowanie

Nagrzewnica

Urządzenie do archiwizacji danych

Kompresor śrubowy

Kompresor – system odzysku ciepła

Lampa UV do sterylizacji wody

Komputer do maszyny Viscon

Sprężarka powietrza

HATCHTECH Urządzenia i system (klujniki i aparaty lęgowe)

PRINZEN-urządzenie do selekcji jaj

System odpylania na hali wybierania piskląt HATCHTECH

System VISCON

System dozowania chemii

System Zentri Jet – nawilżanie

System chłodzenia jaj z agregatem wody-dodatkowy mag. jaj

System chłodzenia jaja Hatchtech

Przeżucarka do pomiotu

Linia Viskon do detekcji żywych zarodków

System dezynfekcji klujnikow

Telefony iPhone 12 szt.

Drukarka fiskalna POSNET

Agregat gaśniczy

Telewizor Samsung

System kamer

System kamer, przewód

System kamer, przewody

Telewizor Samsung

Telefony

Telefony 15 szt.

Telefon Microsoft Lumia

Telefon Honor Honor

Telefon Microsoft Lumia 550BIA

Telefon

Kamera inspekcyjna

Telefon Sony Xperia Z5

Telefon Huwawey Y3

Tefefon Huwawey Y3

System kamer

Kontener kompostujący

Automatyczny sterownik przewodności wody

Zestaw głośnomówiący – NOKIA Opel Astra

Samochód Opel OPO 9JK9/wkład własny

Wózek Paletowy

Wózki do transportu piskląt 20 szt.

Zlewozmywak Wenecja

Zmywarka Bosch

Lampa rażąca UV 100 m²

Lampa rażąca UV 60 m²

Przekładki do palet transportowych

Wytłaczanki plastikowe

Palety grey

Lampa ledowa 6W 3, 7V

System dozowania chemii

Termometry laserowe 4 szt. x 228, 92

System dozowania chemii

System dozowania chemii – doposażenie

Kuchenka mikrofalowa ZELMER

Zestaw naścienny do płukania oka COMBI 5 szt. x 275, 63

Stół do jaj świetlonych

Tace lęgowe

Wanna ze stali nierdzewnej – czyszczenie taśm

Urządzenie do zgrzewania pasów klinowych

Lance do myjek

Insektor oprysku wstępnego z pistoletem i lancą teleskopową

Lampa bakteriobójcza

Wózek K2

Pomost do beczek

Myjka ultradźwiękowa

System dozowania chemii

Szafka pod laptop

System dozowania chemii

Waga

Punkt myjący na przekładzie

Wagi do ważenia

Kosze na pisklęta

Narzędzia do warsztatu

Wózek narzędziowy, zestaw narzędzi

Spawarka

Szafa narzędziowa

Szafa warsztatowa

Urządzenia wielofunkcyjne Hewlett-Packard

Ekspres Siemens

Piekarnik Siemens

Płyta indukcyjna

Zlewozmywak ANCONA

Zmywarka Bosch SMV

Wieszaki, stelaż, szafki – wyposażenie szatni

Regał metalowy 100 kg – 2 szt

Krzesło STEP metalik-pomarańczowe 38 szt

Stół popiel

Stół RICO – ALU 4

Stół Rico – 2 ALU

Ławka, półka na buty

Meble w zabudowie

Biurko blat jasna wiśnia, osłona

Fotel Athena Cross Chrome SI05

Krzesło Belite

Krzesło Behte

Krzesło Belite

Mediaport GD9O

Regał korpus

Stół blat dąb kawowy

Szafka Korpus i drzwiczki jasna wiśnia

Szafka korpus T-04 jasna wiśnia

Szafka korpus T-08 jasna wiśnia

Szafka korpus W-15

Bok F2-09, F2-10

Fotel Only Plus chrom

Kontener korpus i front – orzech ciemny

Krzesło Belite

Lada F2-08

Nadstawka F2-23

Szafka Korpus Front Orzech ciemny

Regał metalowy 3 szt. x 129, 90

Szafa SUS 434 zamykana na kłódkę

Baner reklamowy – zewnętrzny

Regał metalowy 100 kg – 9 szt

Wieszak 300 x 30

Wieszak WELL plastik pomarańczowy

Totem wolnostojący

Biurko S1-43

Szafka 10K10

Szafka aktowa W-15

Krzesło belite

Biurko pojedyncze

Biurko pojedyncze + osłona

Kontener A-12

Krzesło Belite

Szafka aktowa nadstawna

Szafka aktowa przesuwana

Szafka przybiurkowa

Waga stołowa

Mobicool Lodówka elektryczna

Ławka na zewnątrz

Regał 10 szt.

Szafa Sus 424 zamykana na kłódkę

Szafa Sus 423 z zamkiem szyfrowym

Regał metalowy

Miernik

Lance do mycia trudnych miejsc 2 szt.

Lance do wózków myjących

Szafka pod komputer

Ławki

Szafa SUS413 ubraniowa

Meble wyposażenie biura

Piaskarka z odkurzaczem

Krzesło Active

Wersalka Bajka

Krzesło obrotowe

Wersalka Bajka

Regał ekspozycyjny

Wersalka Bajka

Stolik RTV

Bęben samozwijający

Kuchenka indukcyjna

Wersalka Bajka

Szafa i stolik

Tablica suchościeralna

Pralka

Lodówka

Zmywarka

Royal Sofa

Dave krzesło

Łóżko

Meble I piętro

Regał

Meble I piętro

Krzesła

Meble biurowe

Odkurzacz

Meble biuro I Piętro

Kuchenka indukcyjna

Krzesła do pomieszczeń socjalnych

Szafa biurowa I piętro biuro

Podset roboczy

Telewizor Panasonic

MS Office 2010

Ms Office H&B 2010

MS Windows

Program antywirusowy System BOX

Program do importu

Program CDN xl

windows

MS Office 2010

Baza Klientów

Pakiet Comarch

Urządzenia i system HATch Tech-leasing

zespół zbiorników na nieczystości technologiczne i bytowe – leasing

Linia Viscon do detekcji żywych zarodków – leasing

Samochód Opel Astra OPO 9JK9/leasing finansowy

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Umowa sprzedaży o założeniach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, zawierana pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką komandytową, będzie podlegała wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od towarów usług na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, do opisanej powyżej Umowy sprzedaży nie będzie stosowało się przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej także jako „ustawa o VAT”). Tym samym, czynność ta nie będzie opodatkowana przedmiotowym podatkiem.

Stosownie do art. 5 ust 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów usług podlegają

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju,
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju,
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Zgodnie jednak z art. 6 ustawy o VAT, jej przepisów nie stosuje się do:

transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa,
czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

Choć ustawa o VAT nie definiuje pojęcia „transakcji zbycia”, to w orzecznictwie, np. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 7 października 2009 r., wskazuje się, że zbycie w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy o VAT należy rozumieć szeroko, jako zarówno odpłatne jak i nieodpłatne przeniesienie przedsiębiorstwa i nie ma przy tym znaczenia forma tego zbycia – podatkowi nie będą podlegać zarówno sprzedaż, aport, zamiana, jak i darowizna, jeśli mają za przedmiot przedsiębiorstwo lub jego zorganizowaną część, a tym samym pojęcie to należy rozumieć w sposób zbliżony do pojęcia „dostawy towarów”, tzn. „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedsiębiorstwem jak właściciel, a więc również wniesienie go jako wkład do spółki.

Przepisy ustawy o VAT nie definiują również pojęcia „przedsiębiorstwo”, wskazując jedynie, że poprzez zorganizowaną część przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczony do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania. Wobec powyższego, dla ustalenia zakresu znaczeniowego pojęcia przedsiębiorstwa odwołać się należy do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny, w którym ustawodawca zawarł normatywną definicję przedsiębiorstwa.

W świetle art. 55¹ Kodeksu cywilnego, przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej.

Obejmuje ono w szczególności:

oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowo do nieruchomości lub ruchomości;
prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
koncesje, licencje i zezwolenia;
patenty i inne prawa własności przemysłowej;
majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
tajemnice przedsiębiorstwa;
księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Szczególnym rodzajem przedsiębiorstwa jest gospodarstwo rolne o którym mowa w art. 55³ Kodeksu cywilnego. Zgodnie z tym przepisem, za gospodarstwo rolne uważa się grunty rolne wraz z gruntami leśnymi, budynkami lub ich częściami, urządzeniami i inwentarzem, jeżeli stanowią lub mogą stanowić zorganizowaną całość gospodarczą, oraz prawami związanymi z prowadzeniem gospodarstwa rolnego. W ocenie Sądu Najwyższego, wymienione w art. 55³ Kodeksu cywilnego przedmioty (grunty rolne wraz z gruntami leśnymi, budynkami lub ich częściami, urządzeniami i inwentarzem) wraz z prawami i obowiązkami związanymi z prowadzeniem gospodarstwa rolnego są gospodarstwem rolnym nie tylko wtedy, gdy stanowią zorganizowaną całość gospodarczą, ale również wówczas, gdy potencjalnie mogą ją stanowić. Najistotniejszym składnikiem gospodarstwa rolnego – w sensie przedmiotowym – jest grunt rolny. Bez niego nie może istnieć gospodarstwo rolne. Występowanie pozostałych składników tego gospodarstwa, wymienionych w art. 55³ Kodeksu cywilnego, nie jest konieczne dla bytu samego gospodarstwa (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 1997 r., sygn. akt II CKN 137/97).

Wprawdzie gospodarstwo rolne zostało zdefiniowane odrębnie od przedsiębiorstwa, jednak można przyjąć, że spełnia ono określone w Kodeksie cywilnym wymogi właściwe dla przedsiębiorstwa (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 1 sierpnia 2014 r. IPTPP4/443-327/14-4/OS). Gospodarstwo rolne jest rodzajem przedsiębiorstwa rolnika (tak Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 30 kwietnia 2012 r., sygn. akt I ACa 730/11).

W tym kontekście należy stwierdzić, że art. 6 ustawy o podatku od towarów i usług wyłącza stosowanie przepisów tej ustawy również w odniesieniu do transakcji zbycia gospodarstwa rolnego jako szczególnego rodzaju przedsiębiorstwa.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy Wnioskodawca uważa, że Umowa sprzedaży o założeniach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, którą planuje on zawrzeć ze Spółką komandytową, powinna zostać zakwalifikowana jako transakcja zbycia gospodarstwa rolnego będącego szczególnym rodzajem przedsiębiorstwa. Przedmiotem tej umowy nie będzie bowiem przypadkowy zbiór rzeczy i innych praw, lecz zespół zorganizowanych składników pozwalających na prowadzenie działalności w zakresie wylęgu drobiu, w tym nieruchomości o charakterze rolnym będące konstytutywnym elementem przedsiębiorstwa w postaci gospodarstwa rolnego.

Warto podkreślić, że z transakcją zbycia przedsiębiorstwa (gospodarstwa rolnego) mamy do czynienia nie tylko wtedy, gdy zbywane są wszystkie jego dotychczasowe składniki. Stosownie do wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 marca 2011 r. (sygn. akt III SA/Wa 1765/10), strony mają swobodę co do tego, jakie elementy tworzące pojęcie przedsiębiorstwa objąć przedmiotem czynności prawnej, jednak zbycie przedsiębiorstwa powinno obejmować co najmniej składniki, które determinują funkcje spełniane przez przedsiębiorstwo. Wynika z tego, że o transakcji zbycia przedsiębiorstwa można mówić wtedy, gdy zespól składników wchodzących w jego skład musi stanowić niezbędne minimum, bez którego dane przedsiębiorstwo nie mogłoby realizować swoich zadań gospodarczych, co oznacza, że nie wszystkie elementy wskazane w art. 55¹ Kodeksu cywilnego muszą wystąpić łącznie, aby uznać je za przedsiębiorstwo. W związku z powyższym należy stwierdzić, że ewentualny brak przeniesienia do Spółki komandytowej w ramach Umowy sprzedaży niektórych należności czy zobowiązań Wnioskodawcy o stosunkowo niskiej wartości nie zmienia oceny, że przedmiotem Umowy sprzedaży będzie przedsiębiorstwo (gospodarstwo rolne), ponieważ brak tych należności czy zobowiązań nie spowoduje żadnego uszczerbku dla jego funkcjonowania. Odnośnie zobowiązań w orzecznictwie przyjmuje się zresztą, że w ogóle nie stanowią one istotnego elementu definicji przedsiębiorstwa, gdyż nie zostały wymienione w art. 55¹ Kodeksu cywilnego (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 sierpnia 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 936/10).

Umowa sprzedaży o założeniach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego będzie zasadniczo obejmowała te składniki, przy pomocy których Spółka komandytowa już teraz wykonuje działalność w zakresie wylęgu drobiu w oparciu o ich dzierżawę, a wcześniej dzięki tym składnikom działalność w zakresie wylęgu drobiu była prowadzona przez Wnioskodawcę. Przed dzierżawą powyższych składników Spółka komandytowa nie prowadziła działalności polegającej na wylęgu drobiu, a od momentu ich dzierżawy taka działalność jest przez nią prowadzona. Z kolei Wnioskodawca nie prowadzi już działalności w zakresie wylęgu drobiu od chwili wydzierżawienia przedmiotowych składników Spółce komandytowej. Okoliczności te świadczą o tym, że dzierżawione składniki wyszczególnione w opisie zdarzenia przyszłego stanowią zorganizowany i wzajemnie uzupełniający się kompleks zdolny do samodzielnej realizacji zadań gospodarczych z zakresu wylęgu drobiu – czyli przedsiębiorstwo (gospodarstwo rolne) w rozumieniu Kodeksu cywilnego. Skoro zaś planowana Umowa sprzedaży pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką komandytową ma co do zasady obejmować właśnie te dzierżawione składniki, to należy ją uznać za umowę sprzedaży przedsiębiorstwa (gospodarstwa rolnego), do której nie stosuje się przepisów ustawy o VAT.

W ocenie Wnioskodawcy Umowa sprzedaży będzie obejmowała przedsiębiorstwo (gospodarstwo rolne) jako takie, a nie jego zorganizowaną część. W momencie zawierania Umowy dzierżawy Wnioskodawca nie posiadał już bowiem składników, służących do prowadzenia innej działalności niż wylęg drobiu, gdyż – jak wspomniano – składniki służące do prowadzenia działalności transportowej zostały wniesione przez Wnioskodawcę do Spółki komandytowej w formie aportu już wcześniej. W związku z powyższym, składniki przeznaczone do prowadzenia działalności wylęgowej konstytuowały całość przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, a nie jego część odrębną od innych.

Po zawarciu Umowy sprzedaży Spółka komandytowa umocni swoje prawa do przedmiotowych składników i będzie mogła nimi rozporządzać jak właściciel, a nie tylko korzystać z nich jak ten, komu przysługuje określone prawo obligacyjne. Wskutek zawarcia Umowy sprzedaży Spółka komandytowa będzie dysponowała zasadniczo takimi samymi składnikami służącymi do prowadzenia działalności w zakresie wylęgu drobiu, jakie przed zawarciem Umowy dzierżawy przysługiwały Wnioskodawcy, który prowadził przedmiotową działalność w oparciu o powyższe składniki.

W zaistniałej sytuacji Wnioskodawca jest zdania, że Umowa sprzedaży o założeniach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przepis art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy, nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Przepisy art. 6 wskazują na wyłączenia określonych czynności spod zakresu przepisów ustawy. Są tutaj wskazane te czynności, które co do zasady należą do grupy czynności podlegających opodatkowaniu, mieszczące się w zakresie odpłatnej dostawy towarów czy też odpłatnego świadczenia usług. Z uwagi jednakże na stosowne wyłączenie, czynności te nie podlegają opodatkowaniu.

Przy czym należy zaznaczyć, że użyte w cyt. przepisie sformułowanie „transakcje zbycia” należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawy towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, nieodpłatne przekazanie, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu.

Ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy, winien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma on zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy.

Należy zauważyć, że powyższa regulacja stanowi implementację art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 11.12.2006, Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady.

W świetle art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego. W przypadkach gdy odbiorca nie podlega w pełni opodatkowaniu, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki niezbędne w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji. Mogą także przyjąć wszelkie niezbędne środki, aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania poprzez wykorzystanie przepisów niniejszego artykułu.

Wobec tego w niniejszej sprawie kwestią wymagającą interpretacji jest ustalenie istnienia lub nieistnienia podstaw do zastosowania przepisu art. 6 pkt 1 ustawy.

Zaznaczyć należy, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji „przedsiębiorstwa”. Zatem dla potrzeb przepisów ustaw podatkowych należy posłużyć się definicją sformułowaną w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks Cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 55¹ Kodeksu cywilnego, przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
koncesje, licencje i zezwolenia;
patenty i inne prawa własności przemysłowej;
majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
tajemnice przedsiębiorstwa;
księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Ustawodawca w ww. przepisie wskazał, jakiego rodzaju elementy wchodzą w skład kompleksu składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, czyli przedsiębiorstwa, które może być przedmiotem czynności prawnej. Nie wszystkie jednak elementy tworzące pojęcie przedsiębiorstwa są na tyle istotne, by bez ich zbycia nie można było mówić o zbyciu przedsiębiorstwa. O tym, jakie konkretne składniki muszą być przeniesione na nabywcę, aby można było uznać, że nastąpiło zbycie przedsiębiorstwa, decydują okoliczności faktyczne, których nie można określić apriorycznie.

W praktyce obrotu gospodarczego zdarzają się sytuacje, w których niektóre elementy przedsiębiorstwa podlegają wyłączeniu z transakcji sprzedaży. Jednak nawet w takim przypadku, składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w taki sposób, by można było o nich mówić jako o zespole, a nie tylko zbiorze pewnych elementów. Decydujące jest zatem to, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami w sposób umożliwiający kontynuowanie określonej działalności gospodarczej.

Zatem składniki materialne i niematerialne, wchodzące w skład przedsiębiorstwa, powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, że można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami, tak żeby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że powyższa definicja opisuje przedsiębiorstwo w ujęciu przedmiotowym, jako zespół niematerialnych i materialnych składników stanowiący przedmiot prawa w szerokim znaczeniu. Użyte w ww. przepisie określenie „w szczególności” wskazuje jedynie na przykładowe wyliczenie składników przedsiębiorstwa. Oznacza to, że z jednej strony w jego skład mogą wchodzić inne elementy, niewymienione w tym artykule, a z drugiej, brak któregoś z tych elementów nie pozbawia zespołu rzeczy i praw przymiotu przedsiębiorstwa.

W myśl art. 55² Kodeksu cywilnego, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

Przedsiębiorstwo, jako przedmiot zbycia, musi stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, co oznacza, że najistotniejsze dla przedmiotowego zagadnienia jest ustalenie, czy przenoszony majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, że zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu. Przedsiębiorstwo w rozumieniu powyższego przepisu powinno więc łączyć mienie w funkcjonalnie zorganizowane przedsięwzięcie gospodarcze, a nie tylko stanowić zgromadzone niematerialne i materialne składniki stanowiące ze sobą przedsiębiorstwo w powyżej przedstawionym znaczeniu przedmiotowym. Organizacyjna i funkcjonalna istota przedsiębiorstwa kreuje powstanie samodzielnego podmiotu gospodarczego, zdolnego do funkcjonowania w obrocie na niezmienionych zasadach, pomimo jego zbycia. Ponadto, przepis art. 55¹ Kodeksu cywilnego wskazuje, że przedsiębiorstwo jest „zespołem składników”. Pojęcie zespół (a nie zbiór) zakłada istnienie pewnego poziomu powiązań organizacyjnych pomiędzy składnikami przedsiębiorstwa.

Jak już wskazano ustawodawca na mocy art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług wyłączył z opodatkowania podatkiem od towarów i usług zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Definicja zorganizowanej części przedsiębiorstwa wynika z art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług przez którą rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług okolicznością determinującą możliwość wyłączenia na mocy art. 6 pkt 1 określonego zespołu składników niematerialnych i materialnych jest takie ich zorganizowanie, żeby wspomniany zespół mógł służyć do prowadzenia działalności gospodarczej. Zespół składników materialnych i niematerialnych obejmować powinien elementy niezbędne do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych. Aby zatem przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie miały zastosowania do zbywanego mienia musi ono posiadać potencjalną zdolność do funkcjonowania jako samodzielny podmiot gospodarczy. Składniki majątkowe materialne i niematerialne wchodzące w jego skład muszą umożliwić nabywcy podjęcie i prowadzenie działalności gospodarczej.

W myśl art. 55³ Kodeks cywilny – za gospodarstwo rolne uważa się grunty rolne wraz z gruntami leśnymi, budynkami lub ich częściami, urządzeniami i inwentarzem, jeżeli stanowią lub mogą stanowić zorganizowaną całość gospodarczą, oraz prawami związanymi z prowadzeniem gospodarstwa rolnego.

Wprawdzie w przepisach ustawy Kodeks cywilny, gospodarstwo rolne zostało zdefiniowane odrębnie od przedsiębiorstwa, to jednak można przyjąć, że spełnia ono określone w tej ustawie wymogi właściwe dla przedsiębiorstwa. Jak wskazano wyżej przedsiębiorstwo, jako przedmiot zbycia, musi stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym. Składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, że można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami tak, żeby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej. Zatem należy przyjąć, że gospodarstwo rolne stanowi podobną do przedsiębiorstwa jednostkę organizacyjną, w ramach której prowadzona jest działalność gospodarcza.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w kwietniu 2012 r. rozpoczął proces produkcji piskląt jednodniowych w prowadzonym zakładzie wylęgu drobiu, co było jego podstawową działalnością. Pomiędzy majem 2012 r. a sierpniem 2015 r. Wnioskodawca sprzedawał pisklęta jednodniowe pochodzące z własnej produkcji. W okresie od września 2015 r. do lutego 2017 r. Wnioskodawca świadczył usługi wylęgu na rzecz innych podmiotów oraz sprzedawał pisklęta jednodniowe pochodzące z zakupu zewnętrznego. Do dnia 23 lutego 2016 r. Wnioskodawca zajmował się także transportem piskląt oraz jaj wylęgowych, co czynił przy pomocy zespołu składników przeznaczonych do realizacji zadań w zakresie transportu. W dniu 24 lutego 2016 r. Wnioskodawca wniósł powyższe składniki jako aport do Spółki, której jest komplementariuszem. Wnioskodawca nie zajmuje się już transportem piskląt ani jaj wylęgowych, a działalność w tym zakresie jest wykonywana przez Spółkę komandytową. Ponadto na podstawie umowy dzierżawy z dnia 15 lutego 2017 r. Wnioskodawca oddał Spółce komandytowej w dzierżawę zespół składników materialnych i niematerialnych służących do prowadzenia działalności w zakresie wylęgu drobiu. Wszystkie składniki materialne i niematerialne – do czasu ich oddania Spółce komandytowej w dzierżawę na podstawie Umowy dzierżawy – służyły Spółce w prowadzeniu działalności gospodarczej w zakresie wylęgu drobiu. Wnioskodawca, po zbyciu wszystkich składników materialnych i niematerialnych przewiduje, że poza środkami pieniężnymi, nie pozostaną po jego stronie jakiekolwiek składniki materialne i niematerialne, przy czym pozostają w tym zakresie aktualne zastrzeżenia co do niektórych należności czy zobowiązań Wnioskodawcy o stosunkowo niskiej wartości. Po dokonaniu sprzedaży składników materialnych i niematerialnych Wnioskodawca będzie prowadził działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług doradczych.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi, czy opisane składniki mające być przedmiotem sprzedaży stanowią przedsiębiorstwo w rozumieniu przepisów ustawy o VAT oraz czy sprzedaż tych składników majątkowych będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Jak wskazał Wnioskodawca przedmiotem transakcji mają być następujące składniki materialne i niematerialne:

własność nieruchomości o pow. 5,0700 ha, dla której prowadzona jest księga wieczysta, składającej się działek o nr 18/1, 19/1 i 16/4, położonych w miejscowości M, a także własność nieruchomości o pow. 2,5600 ha, dla której prowadzona jest księga wieczysta, składającej się z działki o nr 20, położonej w miejscowości, na których to nieruchomościach znajdują się określone budynki, budowle i instalacje, w tym:
- budynek socjalno-biurowy o pow. ogólnej 1106,86 m²,
- hala produkcyjna o pow. ogólnej 7336,58 m²,
- budynek wylęgarni kurcząt – magazyn piskląt i odpadów o pow. ogólnej 419,83 m²,
- droga dojazdowa i komunikacja zakładu,
- dwie studnie głębinowe,
- stacja uzdatniania wody,
- zespół zbiorników na nieczystości technologiczne i bytowe,
- stacja trafo,
- przepompownia wody
- instalacja elektryczna z systemami automatycznego sterowania oświetleniem w pomieszczeniach produkcyjnych, instalacja wodna i kanalizacyjna, instalacja odgromowa, instalacje wentylacji z komputerowym systemem sterowania nadmuchu i regulacji klimatu w pomieszczeniach, komputerowe systemy sterowania procesem produkcyjnym, instalacje ogrzewania i sterowania klimatem, instalacje linii produkcyjnej zakładu wylęgu drobiu, klimatyzacja (...), instalacja gazowa, pomost, oczyszczalnia, przepompownia ścieków, system SAP – ppoż., linia centralnego mycia, stacja osmozy,
- zadaszenie stacja gazowej, zadaszenie stacji paliw, zadaszenie pod kosze odpadowe,
- ogrodzenie,
określone środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, wymienione w załączniku nr 1 do niniejszego pisma, przy czym prawa Wnioskodawcy do części z tych składników wynikają z umów leasingu,
prawa i obowiązki wynikające z umów związanych z bieżącym funkcjonowaniem zakładu wylęgu drobiu, w tym m.in. z zakresu dostawy energii elektrycznej, usług telekomunikacyjnych, dostawy wody, wywozu śmieci i nieczystości itp.,
prawa i obowiązki wynikające z umów kredytowych oraz leasingowych zawartych przez Wnioskodawcę, w tym obowiązek spłaty rat kredytowych oraz leasingowych,
oznaczenia indywidualizujące zakład wylęgu drobiu,
autorskie prawa majątkowe do logo identyfikującego zakład wylęgu drobiu,
księgi i dokumenty związane z prowadzeniem zakładu wylęgu drobiu (w tym dokumentacja rachunkowa i korporacyjna),
należności, przy czym stosownie do wniosku o wydanie interpretacji należy wskazać, że nie jest jednocześnie wykluczone, że niektóre należności pieniężne Wnioskodawcy z tytułu zdarzeń mających miejsce w okresie, w którym sam prowadził on zakład wylęgu drobiu, nie zostaną jeszcze ściągnięte przed zawarciem umowy sprzedaży. W takiej sytuacji Wnioskodawca zakłada, że jego nieściągnięte należności z tytułu zdarzeń mających miejsce w okresie, w którym sam prowadził zakład wylęgu drobiu, mogą nie zostać przeniesione do Spółki komandytowej w ramach umowy sprzedaży, lecz pozostaną one w dalszym ciągu przy Wnioskodawcy. Dotyczyć to będzie przy tym należności o stosunkowo niewielkiej wartości, w tym przede wszystkim tzw. należności trudnych.

Ponadto Zainteresowany wskazał, że przedmiotem zbycia będą również niespłacone zobowiązania Wnioskodawcy z tytułu zdarzeń mających miejsce w okresie, w którym sam prowadził zakład wylęgu drobiu, a jeżeli w tym zakresie zajdą wyjątki, to będą one dotyczyć zobowiązań o stosunkowo niewielkiej wartości. Ponadto z wniosku wynika, że nabywca – Spółka komandytowa na podstawie umowy dzierżawy z dnia 15 lutego 2017 r. prowadzi cały czas działalność w zakresie wylęgu drobiu wykorzystując.

Zatem na skutek planowanej transakcji Kupujący – Spółka komandytowa – będzie dalej prowadzić działalność w zakresie wylęgu drobiu jednakże już nie na podstawie umowy dzierżawy – tak jak to miało miejsce dotychczas – tylko już na podstawie prawa własności.

Jak już wspomniano wyżej zgodnie z art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca, że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego. W przypadkach gdy odbiorca nie podlega w pełni opodatkowaniu, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki niezbędne w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji. Mogą także przyjąć wszelkie niezbędne środki, aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania poprzez wykorzystanie przepisów niniejszego artykułu.

Przepis ten wprowadza, tak samo jak ma to miejsce w ustawie o podatku od towarów i usług, możliwość wyłączenia z zakresu opodatkowania przekazania całości lub części majątku przedsiębiorstwa.

Zakres powyższego wyłączenia zdefiniował w wyrokach Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z dnia 27 listopada 2003 r. sprawa C-497/01, Zita Modes Sarl stwierdził, że celem ww. opcji jest uproszczenie rozliczeń związanych z przeniesieniem majątku przedsiębiorstwa lub jego części, bądź wniesieniem ich aportem. W wyroku tym przyjęto, że jeżeli państwo członkowskie wprowadziło do swojego systemu VAT opcję zawartą w pierwszym zdaniu art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy uznając, że w przypadku wydania całości majątku nie ma miejsca dostawa towarów w rozumieniu regulacji VAT, to zasada ta ma zastosowanie – nie wyłączając możliwości ograniczenia jej stosowania do okoliczności zawartych w zdaniu drugim tego samego paragrafu – do każdego wydania przedsiębiorstwa lub samodzielnej części przedsiębiorstwa, włączając składniki materialne i niematerialne, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa, mogącego samodzielnie prowadzić działalność gospodarczą. Nabywca musi jednak wyrazić zamiar dalszego prowadzenia nabytego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie jego bezpośredniej likwidacji i sprzedaży zapasów. TSUE wskazał, że biorąc pod uwagę cel dyrektywy, pojęcia w niej użyte powinny być interpretowane w sposób jednolity i niezależny (autonomiczny), uwzględniając kontekst i cel regulacji. W wyroku tym, dokonując wykładni funkcjonalnej art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy, TSUE uznał, że celem wyłączenia zbycia przedsiębiorstwa z opodatkowania jest zapewnienie neutralności podatkowej takiej czynności, która obciążając stronę istotnym zobowiązaniem podatkowym i tak rodziłaby prawo do odliczenia lub zwrotu podatku naliczonego. Trybunał podkreślił, że przeniesienie, o jakim mowa w art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE, dotyczy między innymi części przedsiębiorstwa, a istotne znaczenie ma funkcjonalne powiązanie składników majątkowych umożliwiające realizację określonego zadania gospodarczego. Natomiast w wyroku C-444/10 z dnia 10 listopada 2011 r. TSUE wywiódł, że jeżeli działalność gospodarcza tego nie wymaga, przedmiotem zbycia nie muszą być wszystkie składniki z nią związane, aby czynność ta wyłączona była z opodatkowania na podstawie art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy.

W orzecznictwie podkreśla się, że katalog składników tworzących przedsiębiorstwo ma charakter otwarty, a podstawową cechą przedsiębiorstwa jest jego samodzielność. Przedsiębiorstwo, jako przedmiot zbycia, musi stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym. Składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, że można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami, tak żeby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej.

Kwestia przejścia na Kupującego bądź pozostania u Wnioskodawcy składników aktywów lub pasywów (takich jak: środki pieniężne na rachunku bankowym, środki pieniężne w kasach itp.) nie powinna mieć decydującego wpływu na ustalenie, czy mamy do czynienia ze zbyciem przedsiębiorstwa. Ważne jest, aby zbywane przedsiębiorstwo było zespołem składników na tyle spójnym i wydzielonym finansowo i organizacyjnie, aby mogło samodzielnie wykonywać zadania gospodarcze, jako niezależne przedsiębiorstwo.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym Kupujący nabędzie od Wnioskodawcy ww. składniki materialne i niematerialne związane z funkcjonowaniem gospodarstwa rolnego zajmującego się wylęgiem drobiu. Wszystkie te składniki do czasu ich oddania Spółce komandytowej w dzierżawę służyły Zainteresowanemu w prowadzeniu działalności gospodarczej w zakresie wylęgu drobiu. W oparciu o te elementy Kupujący wykonuje już obecnie swoją działalność gospodarczą na podstawie umowy dzierżawy. Zatem w rezultacie ww. składniki służą do kontynuowania określonej działalności gospodarczej co jednoznacznie wskazuje, że przedmiotem ww. Umowy sprzedaży będzie przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego. Jednocześnie, Wnioskodawca wskazał, że nie będzie prowadzić działalności gospodarczej w obecnym zakresie, będzie zajmował się świadczeniem usług doradczych.

Tym samym, należy stwierdzić, że planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż opisanych we wniosku składników materialnych i niematerialnych stanowić będzie transakcję zbycia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy. W konsekwencji na mocy tego przepisu sprzedaż ta nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnośnie powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego co do zasady wydawane są w indywidualnych sprawach zatem nie mogą przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu.

Odnosząc się do powołanych przez Zainteresowanego w przedmiotowym wniosku wyroków sądu tut. Organ pragnie wyjaśnić, że powołane wyroki są rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się zawężają.

Zatem wskazane we wniosku wyroki sądu nie mają wpływu na podjęte w niniejszej interpretacji rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin