2017.07.31 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.86.2017.2.MJ
z 31 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 17 maja 2017 r. (data wpływu 29 maja 2017 r.), uzupełnionym 28 czerwca 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie obowiązku pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od wynagrodzenia, wypłacanego na rzecz włoskiego kontrahenta – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 maja 2017 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie obowiązku pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od wynagrodzenia, wypłacanego na rzecz włoskiego kontrahenta. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 9 czerwca 2017 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.86.2017.1.MJ wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 28 czerwca 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca – Spółka z o.o. (dalej: „Spółka”), jest spółką kapitałową podlegającą w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Wnioskodawca jest spółką działającą w branży motoryzacyjnej, specjalizującą się w produkcji turbosprężarek, układów kontroli i sterowania przekładni automatycznych oraz łańcuchów rozrządu.

W ramach prowadzonej działalności, Wnioskodawca zawarł z zagranicznym podmiotem, mającym siedzibę we Włoszech (dalej: „Kontrahent”, „Usługodawca”) umowę inżynieryjną, tzw. Engineering Services Agreement (dalej „Umowa”).

Jak wynika z zapisów Umowy (Preambuła), Kontrahent zajmuje się rozwojem, projektowaniem, produkcją i sprzedażą różnych systemów i komponentów związanych z branżą motoryzacyjną, dzięki czemu posiada sekrety handlowe, dane techniczne, patenty i inne prawa, związane z własnością intelektualną, dotyczące wyżej wymienionych produktów.

Tym samym, z uwagi na posiadane przez Kontrahenta doświadczenie oraz wiedzę w zakresie rozwoju, projektowania oraz produkcji różnych systemów i komponentów, na podstawie zawartej umowy będzie on świadczył na rzecz Spółki usługi wsparcia inżynieryjnego (samodzielnie bądź ze współpracy ze Wnioskodawcą), w zakresie dotyczącym inżynierii aplikacji oraz oprogramowania produkcji celem rozwoju, projektowania oraz produkcji określonych produktów Wnioskodawcy.

Jak wynika dodatkowo z postanowień Umowy, informacje techniczne, dane czy inne materiały, m.in. rozwinięte czy stworzone przez Kontrahenta w wyniku wykonywania niniejszej Umowy, Spółka jest zobowiązana traktować jako poufne i mogą być przez nią wykorzystywane wyłącznie w zakresie aplikacji i produkcji uzgodnionych produktów (poza tymi, które są dostępne publicznie). Spółka jest ponadto zobowiązana do podjęcia wszelkich kroków koniecznych do zapewnienia poufności tych danych, ażeby nie zostały one ujawnione osobom trzecim.

Zgodnie z dalszymi zapisami Umowy, wszelkie innowacje, ulepszenia oraz informacje, wytworzone przez Kontrahenta, jak również każda wartość intelektualna (obejmująca patenty, modele użytkowe, sekrety handlowe, znaki towarowe itp.), powstałe w wyniku świadczenia usług inżynieryjnych przez Kontrahenta (bądź przy współpracy ze Spółką), stanowią własność Usługodawcy. Ewentualne wykorzystanie wskazanych wartości przez Spółkę będzie możliwe wyłącznie na podstawie udzielonej przez Kontrahenta licencji, na bazie odrębnie uzgodnionych zasad i warunków, bądź całkowicie odrębnej umowy.

Za wyświadczone usługi Spółka ponosi na rzecz Kontrahenta określone w umowie wynagrodzenie.

Wnioskodawca na moment wypłaty wynagrodzenia posiada aktualny certyfikat rezydencji Kontrahenta, potwierdzający miejsce siedziby Kontrahenta dla celów podatkowych.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 26 czerwca 2017 r., wskazano ponadto, że włoski Kontrahent nie posiada na terytorium Polski stałej placówki, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona byłaby jego działalność, tj. zakładu w rozumieniu art. 5 ust. 1 umowy z dnia 21 czerwca 1985 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania (Dz.U. z 1989 r., Nr 62, poz. 374).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka jest zobowiązana jako płatnik do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od wynagrodzenia wypłacanego na rzecz Kontrahenta za opisane we wniosku usługi na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm.)?

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „ustawa o PDOP”), Spółka nie będzie zobowiązana jako płatnik do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od wynagrodzenia wypłacanego na rzecz Kontrahenta za opisane we wniosku usługi.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o PDOP, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 21 ust. 1 ustawy o PDOP, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw. Z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

-ustala się w wysokości 20% przychodów.

Jednocześnie, zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o PDOP, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Mając na uwadze treść art. 21 ust. 1 pkt 2a ww. ustawy, zauważyć należy, że katalog usług w nim wskazanych jest katalogiem otwartym, na co wskazuje sformułowanie „oraz świadczeń o podobnym charakterze”, jednak w ramach tego katalogu za świadczenia o podobnym charakterze należy uznać świadczenia równorzędne pod względem prawnym do wymienionych w ustawie. Oznacza to, że aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej, należy spełnić takie same przesłanki, aby daną usługę uzyskać, albo wynikają z niej takie same prawa i obowiązki dla stron. Innymi słowy, lista ta obejmuje również takie świadczenia, które zasadniczo są podobne do wymienionych, lecz mogą być np. inaczej określane (nazwane).

Niemniej jednak, sama nazwa umowy o świadczenie usługi nie może być wyłącznym czynnikiem determinującym daną usługę jako należącą do katalogu świadczeń podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych. Decydujące znaczenie dla stwierdzenia, że dane usługi mieszczą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma treść postanowień umowy zawartej z kontrahentem zagranicznym, a przede wszystkim, charakter rzeczywiście wykonywanych świadczeń.

Jak wnika z przedstawionego na wstępie opisu sprawy, Spółka zawarła umowę z włoskim Kontrahentem, której przedmiotem jest świadczenie usług inżynieryjnych na rzecz Spółki, rozumianych jako wsparcie inżynieryjne w zakresie inżynierii aplikacji oraz programów produkcyjnych związanych z produktami Wnioskodawcy.

Tym samym, możliwym jest, iż wynikające z Umowy inżynieryjnej usługi mogłyby zostać potraktowane jako usługi mieszczące się zakresie pojęcia „świadczeń o podobnym charakterze”, gdyż podstawowym przedmiotem Umowy jest zapewnienie świadczenia określonych usług wsparcia dla Wnioskodawcy.

Stosownie jednak do art. 21 ust. 2 ustawy o PDOP, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W rezultacie, z uwagi na posiadany przez Spółkę certyfikat rezydencji Kontrahenta, w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie umowa z dnia 21 czerwca 1985 r. zawarta pomiędzy Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania (Dz.U. z 1989 r., Nr 62, poz. 374 ze zm., dalej: „umowa polsko-włoska”).

Odpowiednio, jak stanowi art. 7 ust. 1 umowy polsko-włoskiej – zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko do takiej wysokości, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Jednocześnie w myśl art. 12 ust. 1 i 2 umowy polsko-włoskiej, należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże należności te mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy odbiorca tych należności jest ich właścicielem, podatek ustalony w ten sposób nie może przekroczyć 10 procent kwoty brutto tych należności. Z kolei zgodnie z art. 12 ust. 3 umowy polsko-włoskiej, określenie „należności licencyjne”, użyte w niniejszym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla telewizji lub radia, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Mając na względzie powyższe, zdaniem Spółki wypłacane przez Spółkę wynagrodzenie na rzecz Kontrahenta za opisane we wniosku usługi inżynieryjne świadczone przez Kontrahenta na podstawie Umowy w zakresie dotyczącym inżynierii aplikacji i oprogramowania produkcji wykorzystywanych do rozwoju, projektowania bądź produkcji określonych produktów Wnioskodawcy, nie mieści się w pojęciu „należności licencyjnych”, wskazanych w art. 12 ustawy polsko-włoskiej.

Tym samym Spółka dokonując wypłaty wynagrodzenia na rzecz Kontrahenta z tytułu świadczonych na podstawie Umowy usług inżynieryjnych nie będzie zobowiązana jako płatnik do poboru i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego od uzyskanych w ten sposób przez Kontrahenta przychodów na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o PDOP, oczywiście pod warunkiem posiadania przez Spółkę aktualnego na moment wypłaty wynagrodzenia certyfikatu rezydencji włoskiego Usługodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „ustawa o PDOP”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% przychodów.

W myśl natomiast art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o PDOP, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze, ustala się w wysokości 20% przychodów.

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 21 ust. 2 ustawy o PDOP).

Jeśli odbiorcą tych przychodów (wymienionych w art. 21 ust. 1 tej ustawy) jest rezydent podatkowy z kraju, z którym Polska zawarła umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, wówczas stawka potrącanego podatku u źródła wynika z tej umowy lub dochód taki może być na podstawie wspomnianej umowy zwolniony z opodatkowania.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o PDOP, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 i 2 umowy z dnia 21 czerwca 1985 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania (Dz.U. z 1989 r., Nr 62, poz. 374, dalej: „umowa polsko-włoska”), należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże należności te mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w ,którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy odbiorca tych należności jest ich właścicielem, podatek ustalony w ten sposób nie może przekroczyć 10 procent kwoty brutto tych należności.

Stosownie do treści art. 12 ust. 3 umowy polsko-włoskiej, określenie „należności licencyjne”, użyte w niniejszym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla telewizji lub radia, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 umowy polsko-włoskiej, postanowień ustępu 1 nie stosuje się, jeżeli właściciel należności licencyjnych mający miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie wykonuje w drugim Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą należności licencyjne, działalność zarobkową przez zakład w nim położony bądź wolny zawód za pomocą tam położonej stałej placówki, a prawa lub majątek, z tytułu których wypłacane są należności licencyjne, rzeczywiście należą do takiego zakładu lub stałej placówki. W takim wypadku należności licencyjne podlegają opodatkowaniu w tym drugim Umawiającym się Państwie zgodnie z jego prawem.

W myśl art. 12 ust. 5 umowy polsko-włoskiej, uważa się, że należności licencyjne powstają w Umawiającym się Państwie, gdy płatnikiem jest to Państwo, jego jednostka polityczna lub administracyjna, władza lokalna albo osoba mająca w tym Państwie miejsce zamieszkania lub siedzibę. Jeżeli jednak osoba wypłacająca należności licencyjne, bez względu na to, czy ma ona w Umawiającym się Państwie miejsce zamieszkania lub siedzibę, posiada w Umawiającym się Państwie zakład lub stałą placówkę, w związku z których działalnością powstał obowiązek zapłaty tych należności licencyjnych, i zakład lub stała placówka pokrywają te należności, to uważa się, że należności licencyjne powstają w Państwie, w którym położony jest ten zakład lub ta stała placówka.

Stosownie natomiast do treści art. 12 ust. 6 umowy polsko-włoskiej, jeżeli między płatnikiem a właścicielem należności licencyjnej lub między nimi obydwoma a osobą trzecią istnieją szczególne stosunki i dlatego zapłacone opłaty licencyjne mające związek z użytkowaniem, prawem lub informacją, za które są płacone, przekraczają kwotę, którą płatnik i właściciel należności licencyjnych uzgodniliby bez tych stosunków, to postanowienia niniejszego artykułu stosuje się tylko do tej ostatnio wymienionej kwoty. W tym wypadku nadwyżka ponad tę kwotę podlega opodatkowaniu zgodnie z prawem każdego Umawiającego się Państwa i z uwzględnieniem innych postanowień niniejszej umowy.

W powyższych przepisach mowa jest o należnościach licencyjnych powstających w Umawiającym się Państwie i wypłacanych osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie. Za należności licencyjne uznaje się m.in. informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how).

Kluczową kwestią, wymagającą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, jest ustalenie, czy umowę zawartą pomiędzy Wnioskodawcą, a włoskim kontrahentem, należy traktować jako umowę know-how, czy jako umowę o świadczenie usług.

Interpretując przepisy zawarte w umowie polsko-włoskiej należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienia Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

W punkcie 11.1 Komentarza do art. 12 ust. 2 Modelowej Konwencji OECD, wyraźnie stwierdza się, że w umowie know-how jedna ze stron zobowiązuje się do udostępniania drugiej stronie specjalistycznej wiedzy i doświadczeń nieujawnionych publicznie w celu wykorzystania ich na własny rachunek. Uważa się, że udostępniający nie jest zobowiązany do odgrywania jakiejkolwiek roli w trakcie stosowania udostępnianej formuły produkcyjnej, ani też nie jest zobowiązany do gwarantowania wyników stosowania tej formuły.

W myśl definicji zawartej w słowniku języka polskiego know-how to „praktyczna umiejętność lub wiedza w zakresie technologii produkcji lub technik zarządzania”.

Natomiast, w ustawodawstwie Komisji Wspólnot Europejskich przez know-how rozumie się zespół technicznych informacji, które są poufne, istotne oraz zidentyfikowane we właściwej formie.

Termin „poufny” oznacza, że pakiet know-how jako taki, lub jako ściśle określona konfiguracja i usytuowanie danych elementów, nie jest powszechnie znany lub dostępny.

Termin „istotny” oznacza, że know-how zawiera informacje, które są ważne dla całości lub zasadniczej części:

sposobu wytwarzania, lub
produktu i usługi, albo
dla rozwoju powyższych i nie zawiera informacji banalnych.

Know-how musi więc być użyteczne, tzn. w dacie zawierania umowy można oczekiwać, że daje ono możliwość polepszenia konkurencyjnej pozycji licencjobiorcy, np. poprzez umożliwienie mu wejścia na nowy rynek lub zapewnienie przewagi konkurencyjnej w stosunku do innych wytwórców lub usługodawców, którzy nie mają dostępu do licencyjnego know-how lub innego porównywalnego know-how.

Termin „zidentyfikowany” oznacza, że know-how jest opisane lub utrwalone w taki sposób, aby możliwe było sprawdzenie, że spełnia ono kryterium poufności i istotności, oraz aby zapewnić, że licencjobiorca nie jest nadmiernie ograniczony w korzystaniu ze swojej własnej technologii. Aby know-how mogło być zidentyfikowane, musi być ono ustalone w umowie licencyjnej albo w odrębnym dokumencie, bądź też zarejestrowane w jakiejkolwiek innej stosownej formie najpóźniej w chwili, kiedy know-how będzie przekazywane lub wkrótce potem, pod warunkiem, że odrębny dokument lub inne miejsce zarejestrowania będą dostępne w razie zaistnienia takiej potrzeby.

Zgodnie z punktem 11.2 Komentarza do art. 12 ust. 2 Modelowej Konwencji OECD, umowa na zakup know-how różni się od umowy o świadczenie usług, wedle której jedna ze stron stosuje własne umiejętności zawodowe i doświadczenie, wykonując pracę dla drugiej strony. Płatności dokonane z tego tytułu wchodzą na ogół w zakres art. 7.

W przypadku umów o świadczenie usług, świadczący usługi zobowiązuje się do zapewnienia usług, które mogą wymagać wykorzystania przez świadczącego pewnej specyficznej wiedzy, umiejętności i doświadczenia, ale nie do przekazania drugiej stronie takiej specyficznej wiedzy, umiejętności lub doświadczenia.

Z przedstawionego we wniosku i jego uzupełnieniu opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika m.in., że w ramach prowadzonej działalności, Wnioskodawca (dalej: „Spółka”) zawarł z zagranicznym podmiotem, mającym siedzibę we Włoszech (dalej: „Kontrahent”, „Usługodawca”) umowę inżynieryjną, tzw. Engineering Services Agreement (dalej „Umowa”).

Z uwagi na posiadane przez Kontrahenta doświadczenie oraz wiedzę w zakresie rozwoju, projektowania oraz produkcji różnych systemów i komponentów, na podstawie zawartej umowy będzie on świadczył na rzecz Spółki usługi wsparcia inżynieryjnego (samodzielnie bądź ze współpracy ze Wnioskodawcą), w zakresie dotyczącym inżynierii aplikacji oraz oprogramowania produkcji celem rozwoju, projektowania oraz produkcji określonych produktów Wnioskodawcy.

Włoski Kontrahent nie posiada na terytorium Polski stałej placówki, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona byłaby jego działalność, tj. zakładu w rozumieniu art. 5 ust. 1 umowy polsko-włoskiej.

Mając na względzie cytowane wyżej przepisy oraz przedstawiony opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego sprawy stwierdzić należy, że na bazie opisywanej we wniosku Umowy nie następuje transfer know-how, lecz świadczenie usług, w związku z czym wynagrodzenie wypłacane włoskiemu kontrahentowi nie stanowi należności licencyjnych, o których mowa w art. 12 ust. 3 umowy polsko-włoskiej. Z uwagi na powyższe, na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek pobierania i zapłaty zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 i 2 oraz art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będą ze stanem faktycznym oraz opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz w zakresie zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r. poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin