Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.57.2017.1
z 30 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 27 marca 2017 r. (data wpływu 31 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zadośćuczynienia i odsetek – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zadośćuczynienia i odsetek.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni 15 czerwca 2007 r. została poddana zabiegowi operacyjnemu w wyniku którego doznała ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Podmiot, który przeprowadził zabieg posiadał polisę ubezpieczeniową zawartą z X Towarzystwo Ubezpieczeniowe S.A.

Z uwagi na odmowę zapłaty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę Wnioskodawczyni wystąpiła na drogę sądową przeciwko ww. podmiotowi.

W dniu 1 lipca 2015 r. przed Sądem Okręgowym we Y, Wydziałem Cywilnym zapadł wyrok w I instancji. Sąd Okręgowy zasądził na rzecz Wnioskodawczyni od pozwanego Towarzystwa Ubezpieczeniowego kwotę 100.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 4 stycznia 2013 r. do dnia zapłaty. Od zasądzonego roszczenia Sąd Okręgowy nakazał pobrać od powódki na rzecz Skarbu Państwa kwotę 9.499 zł tytułem nieopłaconych kosztów sądowych, od uiszczenia których powódka została zwolniona.

W dniu 13 maja 2016 r. – na skutek apelacji – Sąd Apelacyjny w G. – oddalił apelację powódki w całości i zamienił zaskarżony wyrok jedynie w części dotyczącej kosztów na rzecz pozwanego (kwotę 2.717 zł i 2.394 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania).

Zatem uzasadnione wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię w związku z dochodzeniem roszczenia z tytułu zadośćuczynienia wyniosły 14.610 zł. Natomiast z tytułu ustawowych odsetek od zasądzonego zadośćuczynienia Wnioskodawczyni otrzymała 36.551 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy suma pieniężna, tj. kwota zasądzonego zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami, otrzymana przez Wnioskodawczynię w wyniku wykonania wyroku Sądu Okręgowego, a następnie Sądu Apelacyjnego mieści się w normie prawnej zawartej w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym czy jest zwolniona w całości z opodatkowania podatkiem dochodowym?
2. Jeżeli jednak, część otrzymanego zadośćuczynienia w postaci otrzymanych odsetek podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym na zasadach ogólnych, to czy biorąc pod uwagę przepisy art. 22 ust. 1 w związku z art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do kosztów uzyskania przychodów z tytułu odsetek ustawowych otrzymanych jednocześnie z zadośćuczynieniem z tytułu odpowiedzialności cywilnej, która to suma pieniężna została zasądzona wyrokiem sądu można zaliczyć kwotę 9.499 zł (kosztów sądowych, od których Wnioskodawczyni/powódka została zwolniona) i kwotę 5.111 zł (z tytuł zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego), przy zastosowaniu wskaźnika proporcjonalności otrzymanego świadczenia w stosunku do kwoty otrzymanych odsetek, w sytuacji gdy nie jest możliwe przypisanie konkretnego wydatku do wysokości otrzymanych odsetek?

Zdaniem Wnioskodawczyni, otrzymana przez nią suma pieniężna, tj. kwota zasądzonego zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami jest zwolniona z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten nie różnicuje odszkodowań uzyskanych za szkodę majątkową, czy niemajątkową, tj. za krzywdę. Wypłacone wraz z zadośćuczynieniem odsetki ustawowe stanowią część składową ogólnej sumy zasądzonej tytułem wyrównania krzywdy, jaką Wnioskodawczyni doznała w wyniku zabiegu operacyjnego. Odsetki należy zatem traktować tak samo, jak świadczenie główne, czyli formę zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. W ocenie Wnioskodawczyni, na aprobatę w tym zakresie zasługuje wyrok NSA z dnia 17 stycznia 2014 r. w sprawie o sygn. akt II FSK 289/12, zgodnie z którym odsetki podlegają opodatkowaniu w ten sam sposób co należność główna. Odsetki, z uwagi na swój akcesoryjny charakter, dzielą byt prawny należności, z których wynikają. Odsetki należy tym samym przypisać do tego samego źródła przychodu, co należność główną.

Wnioskodawczyni uważa, że związek odsetek z kwotą zadośćuczynienia jest na tyle oczywisty, że nie można odrębnie potraktować obu tych świadczeń (wyrok WSA w Łodzi z 25 marca 2015 r., sygn. akt I SA/Łd 1414/14). Tym samym – w ocenie Wnioskodawczyni - odsetek przez nią otrzymanych nie można uznać za przychód z innych źródeł.

Natomiast w przypadku, gdy otrzymane przez Wnioskodawczynię odsetki ustawowe zostały wyłączone ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to jako przychód z innych źródeł będą podlegać opodatkowaniu na zasadach ogólnych, a tym samym wydatki, które poniosła Wnioskodawczyni w związku z dochodzeniem roszczeń w postępowaniu sądowym, powinny stanowić koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 22 ust. 1 w związku z art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki te bowiem zostały poniesione przez Wnioskodawczynię w celu otrzymania zasądzonego świadczenia i są udokumentowane orzeczeniami Sądu Okręgowego i Sądu Apelacyjnego oraz dowodami wpłaty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 3042 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie zacytowanego wyżej przepisu korzystają zatem odszkodowania i zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej oraz obejmujące tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczące utraconych korzyści.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, Wnioskodawczyni 15 czerwca 2007 r. została poddana zabiegowi operacyjnemu w wyniku którego doznała ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Podmiot, który przeprowadził zabieg posiadał polisę ubezpieczeniową zawartą z X Towarzystwo Ubezpieczeniowe S.A. X X X w X.

Z uwagi na odmowę zapłaty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę Wnioskodawczyni wystąpiła na drogę sądową przeciwko ww. podmiotowi.

W dniu 1 lipca 2015 r. przed Sądem Okręgowym w Y, Wydziałem Cywilnym zapadł wyrok w I instancji. Sąd Okręgowy zasądził na rzecz Wnioskodawczyni od pozwanego Towarzystwa Ubezpieczeniowego kwotę 100.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 4 stycznia 2013 r. do dnia zapłaty. Od zasądzonego roszczenia Sąd Okręgowy nakazał pobrać od powódki na rzecz Skarbu Państwa kwotę 9.499 zł tytułem nieopłaconych kosztów sądowych, od uiszczenia których powódka została zwolniona.

W dniu 13 maja 2016 r. – na skutek apelacji – Sąd Apelacyjny w G oddalił apelację powódki w całości i zamienił zaskarżony wyrok jedynie w części dotyczącej kosztów na rzecz pozwanego (kwotę 2.717 zł i 2.394 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania).

Zatem uzasadnione wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię w związku z dochodzeniem roszczenia z tytułu zadośćuczynienia wyniosły 14.610 zł. Natomiast z tytułu ustawowych odsetek od zasądzonego zadośćuczynienia Wnioskodawczyni otrzymała 36.551 zł.

Zadośćuczynienie jest instytucją regulowaną przepisami ustawy z dnia 22 kwietnia 1964 r. (t. j. Dz. U. 2017, poz. 459) Kodeks cywilny.

Zgodnie z art. 445 § 1 tej ustawy, w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Stosownie natomiast do art. 444 § 1 Kodeksu cywilnego, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Zadośćuczynienie – wedle stanowiska doktryny – to forma rekompensaty pieniężnej z tytułu szkody niemajątkowej. Natomiast – w świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego – podstawę żądania zadośćuczynienia, o którym mowa w przytoczonym art. 445 § 1 Kodeksu cywilnego, stanowi przede wszystkim konsekwencja uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia w postaci krzywdy, czyli cierpienia fizycznego i psychicznego. Do cierpień fizycznych zalicza się przede wszystkim ból i podobne do niego dolegliwości. Cierpieniem psychicznym będą ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, konieczności zmiany sposobu życia czy nawet wyłączenia z normalnego życia. Ponadto przyjmuje się, że analizowane zadośćuczynienie winno mieć charakter całościowy i obejmować zarówno cierpienia fizyczne i psychiczne już doznane, czas ich trwania, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości, a więc prognozy na przyszłość.

Zatem, biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że przyznane na podstawie wyroku sądowego zadośćuczynienie korzysta ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się do kwestii odsetek, wskazać należy, że ze swej istoty zadośćuczynienie jest związane z naprawieniem szkody i stanowi instytucję odrębną od odsetek za zwłokę w spełnieniu świadczenia pieniężnego.

Instytucję prawną odsetek reguluje art. 481 Kodeksu cywilnego, który stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

Szkoda nie stanowi zatem podstawowej przesłanki powstania roszczenia o odsetki, a więc nie mają one charakteru odszkodowawczego z tytułu czynu niedozwolonego. Są one związane z kwotą długu głównego, jednak źródło ich powstania różni się zasadniczo od źródła powstania długu głównego.

Roszczenie odsetkowe nie jest więc częścią składową roszczenia głównego, w przedmiotowej sytuacji zadośćuczynienia, gdyż opiera się na odrębnym stanie faktycznym oraz odrębnej podstawie materialno-prawnej.

W świetle powyższego odsetki zasądzone w wyroku sądowym nie są zadośćuczynieniem, a tym samym – wbrew stanowisku Wnioskodawczyni - nie korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem opisane we wniosku odsetki stanowią przychód podlegający opodatkowaniu na podstawie poniżej przedstawionych zasad.

Zgodnie z zapisem art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności”, wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że wypłacone odsetki mieszczące się w dyspozycji art. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowią przychód podlegający opodatkowaniu, który zgodnie z treścią art. 45 ust. 1 cytowanej ustawy należy wykazać w zeznaniu za rok podatkowy, w którym nastąpiła wypłata odsetek.

W kwestii kwalifikacji poniesionych przez Wnioskodawczynię kosztów sądowych do kosztów uzyskania przychodów istotnym pozostaje art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie natomiast do art. 22 ust. 3 ww. ustawy, jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu, oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów.

W myśl art. 22 ust. 3a tej ustawy, zasadę, o której mowa w ust. 3, stosuje się również w przypadku, gdy część dochodów z tego samego źródła przychodów podlega opodatkowaniu, a część jest wolna od opodatkowania, z wyłączeniem źródeł przychodów określonych w art. 10 ust. 1 pkt 1 i 2.

Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo – skutkowego, tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że podatnik wykaże, iż zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie wydatki, które łącznie spełniają następujące warunki:

• zostały faktycznie poniesione w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, tzn. pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami,
• nie zostały wymienione w art. 23 ustawy zawierającym katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów,
• są właściwie udokumentowane.

W niniejszej sprawie występuje związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy uzyskanym przez Wnioskodawczynię przychodem, a poniesionym wydatkiem z tytułu zasądzonych od niej kosztów sądowych, co oznacza, że wydatek z tego tytułu można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Zauważyć jednak należy, iż wskazane we wniosku koszty sądowe zostały poniesione w celu otrzymania zadośćuczynienia łącznie z odsetkami.

Zatem do kosztów uzyskania przychodu można zaliczyć jedynie część wydatków poniesionych przez Wnioskodawczynię, w wysokości przypadającej na uzyskane odsetki stanowiące przychód podlegający opodatkowaniu.

Skoro bowiem zadośćuczynienie stanowi przychód zwolniony z opodatkowania, to stosownie do cytowanego art. 22 ust. 3 i 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, poniesione i udokumentowane przez Wnioskodawczynię koszty sądowe, stanowiące koszty uzyskania przychodu, ustalić należy w takim stosunku, w jakim pozostają przychody opodatkowane w ogólnej kwocie przychodów. Pozostała część poniesionych przez Wnioskodawczynię kosztów jako wydatki poniesione w celu uzyskania przychodu zwolnionego nie stanowi kosztów uzyskania przychodu.

Reasumując stwierdzić należy, że jedynie kwota zadośćuczynienia przyznana Wnioskodawczyni na podstawie wyroku sądowego korzysta ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast wypłacone odsetki mieszczące się w dyspozycji art. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowią przychód podlegający opodatkowaniu, który zgodnie z treścią art. 45 ust. 1 cytowanej ustawy Wnioskodawczyni jest zobowiązana wykazać w zeznaniu za rok podatkowy, w którym nastąpiła wypłata odsetek. Do kosztów uzyskania przychodu z tytułu odsetek Wnioskodawczyni może zaliczyć jedynie część wydatków przez siebie poniesionych w związku z dochodzeniem roszczeń przed Sądem Okręgowym we W. i Sądem Apelacyjnym w G. Ww. koszty uzyskania przychodu Wnioskodawczyni powinna ustalić w takim stosunku, w jakim pozostają przychody opodatkowane w ogólnej kwocie przychodów. Pozostała część poniesionych przez Wnioskodawczynię kosztów jako wydatki poniesione w celu uzyskania przychodu zwolnionego nie stanowi kosztów uzyskania przychodu.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawczynię wyroków sądów administracyjnych wskazać należy, że jakkolwiek orzeczenia sądów kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczą wyłącznie konkretnych spraw, w danym stanie prawnym. Należy stwierdzić, że rozstrzygnięcia te zapadły w indywidualnych sprawach i w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla organu wydającego interpretację indywidualną. Z drugiej jednak strony należy wskazać, że w dniu 6 czerwca 2016 r. została podjęta uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego (sygn. akt. II FPS 2/16) dotycząca opodatkowania odsetek. W przedmiotowej uchwale siedmiu sędziów NSA uznało, że czym innym jest świadczenie główne, a czym innym odsetki za opóźnienie w jego zapłacie. Tym samym należy rozliczyć odrębnie każde z tych świadczeń.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.