Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-1.4011.315.2017.1.IM
z 18 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 października 2017 r. (data wpływu 31 października 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów:

• w części dotyczącej remanentu początkowego – jest prawidłowe,
• w części dotyczącej ustalenia dochodu – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 31 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Ojciec Wnioskodawcy od ponad trzydziestu lat prowadzi samodzielną działalność gospodarczą w zakresie handlu. Od niedawna jest na emeryturze. Obecnie ojciec zamierza przekazać Wnioskodawcy w darowiźnie całe swoje przedsiębiorstwo. W skład darowanego przedsiębiorstwa wejdą m.in. środki trwałe, wyposażenie, towary handlowe, konto na B., umowa najmu lokalu, środki pieniężne na rachunku bankowym, pracownicy, kontakty handlowe. Po darowaniu Wnioskodawcy przedsiębiorstwa, ojciec swoją działalność zlikwiduje.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy towary handlowe przekazane Wnioskodawcy w darowiźnie przez ojca, Wnioskodawca będzie mógł ująć w remanencie początkowym i zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, a tym samym, czy Wnioskodawca będzie mógł uwzględnić ich wartość przy ustalaniu dochodu z prowadzonej przeze siebie działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, towar handlowy otrzymany przez Wnioskodawcę w darowiźnie, razem z całym przedsiębiorstwem, od ojca, powinien być ujęty w remanencie początkowym i może być zaliczony jako koszt uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość towarów handlowych przekazanych Wnioskodawcy w darowiźnie przez ojca nie będzie mogła stanowić kosztów uzyskania przychodów w jego przedsiębiorstwie. Ustalając więc wynik finansowy (dochód) swojego przedsiębiorstwa, ojciec nie może brać pod uwagę wartości towarów handlowych przekazanych Wnioskodawcy, wraz z całym przedsiębiorstwem, w darowiźnie.

Z art. 22 ust. 1 ustawy wynika, że kosztami uzyskania przychodów są m.in. koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, co eliminuje możliwość zaliczenia darowanych towarów w koszty uzyskania przychodów. Jednakże towary handlowe nabyte przez Wnioskodawcę w drodze darowizny staną się jego własnością i uważa, że będzie miał prawo ująć je w podatkowej księdze przychodów i rozchodów jako remanent początkowy i rozliczyć je w kosztach uzyskania przychodów. Przyjęcie innej interpretacji doprowadziłoby do tego, że wartość towarów handlowych byłaby dwukrotnie wyłączona z kosztów uzyskania przychodów - u Wnioskodawcy i u ojca.

Z treści § 27 pkt 1 wynika jednoznacznie, że na dzień rozpoczęcia działalności w ciągu roku podatkowego Wnioskodawca jest zobowiązany do sporządzenia i wpisania do księgi spisu z natury m.in. towarów handlowych.

Natomiast z § 29 pkt 1 wynika, że towary handlowe objęte spisem winny być wycenione wg cen zakupu lub nabycia albo wg cen rynkowych.

Czyli, zgodnie z powyższym, Wnioskodawca będzie zobowiązany do ujęcia towarów otrzymanych w darowiźnie w remanencie początkowym, a ich wartość, wynikająca z wyceny będzie brana pod uwagę przy ustalaniu dochodu będącego podstawą opodatkowania podatkiem dochodowym z tyt. prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Na poparcie swojego stanowiska dodatkowo Wnioskodawca przywołuje interpretację indywidulną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 21 kwietnia 2017 r., sygnatura 0461-ITPB1.4511.118.2017.1.PSZ, w której Dyrektor KIS, oceniając identyczną sytuację, uznał stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego:

• w części dotyczącej remanentu początkowego jest prawidłowe,
• w części dotyczącej ustalenia dochodu jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

W myśl art. 24 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14 a kosztami uzyskania powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Z przeanalizowanych regulacji prawnych wynika, że przepis art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzależnia możliwość zaliczenia wydatku w ciężar kosztów uzyskania przychodów od spełnienia m.in. warunku, że musi wydatek ten zostać poniesiony przez podatnika.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca otrzyma od ojca w drodze darowizny przedsiębiorstwo, w skład którego wejdą m.in. środki trwałe, wyposażenie, towary handlowe, konto na B., umowa najmu lokalu, środki pieniężne na rachunku bankowym, pracownicy, kontakty handlowe.

Biorąc powyższe zapisy pod uwagę stwierdzić należy, że skoro nabycie towarów handlowych, nastąpiło w drodze darowizny (nieodpłatnie) – to ich wartość nie może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej, ponieważ nie została spełniona jedna z przesłanek wynikająca z ww. art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wymóg poniesienia kosztu.

W sytuacji opisanej we wniosku, nabycie towaru handlowego w drodze darowizny – nie miało charakteru odpłatnego, nie można więc mówić o „poniesieniu kosztu”. Z tego względu – przy tym sposobie nabycia – brak odpłatności decyduje o niemożności zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów wartości przedmiotowego towaru.

Odnośnie obowiązku ujęcia w remanencie początkowym towarów handlowych nabytych w drodze darowizny, należy wskazać co następuje.

W wyniku darowizny, Wnioskodawca nabył prawo do rozporządzania towarami handlowymi. Fakt dysponowania tymi towarami jest zdarzeniem gospodarczym, który winien zostać zarejestrowany w dokumentacji podatkowo–księgowej prowadzonej przez podatnika.

Zasady prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów zostały określone w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2017 r., poz. 728).

Stosownie do § 27 pkt 1 ww. rozporządzenia, podatnicy są obowiązani do sporządzenia i wpisania do księgi spisu z natury towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadów, zwanego dalej „spisem z natury”, na dzień 1 stycznia, na koniec każdego roku podatkowego, na dzień rozpoczęcia działalności w ciągu roku podatkowego, a także w razie utraty w ciągu roku podatkowego prawa do zryczałtowanego opodatkowania podatkiem dochodowym, zmiany wspólnika, zmiany proporcji udziałów wspólników lub likwidacji działalności.

Podatnik jest obowiązany wycenić materiały i towary handlowe objęte spisem z natury według cen zakupu lub nabycia albo według cen rynkowych z dnia sporządzenia spisu, jeżeli są one niższe od cen zakupu lub nabycia; spis z natury półwyrobów (półfabrykatów), wyrobów gotowych i braków własnej produkcji wycenia się według kosztów wytworzenia, a odpadów użytkowych, które w toku działalności utraciły swoją pierwotną wartość użytkową, wycenia się według wartości wynikającej z oszacowania uwzględniającego ich przydatność do dalszego użytkowania (§ 29 ust. 1 ww. rozporządzenia).

Z powyższych uregulowań prawnych wynika, że Wnioskodawca obowiązany jest ująć w remanencie początkowym towary otrzymane w drodze darowizny i wartość tego remanentu wpisać do podatkowej księgi przychodów i rozchodów (w wartości odpowiadającej cenie zakupu towarów takich samych lub podobnych).

Reasumując, skoro nabycie towarów handlowych nastąpiło nieodpłatnie, wartość ich nie może być zaliczona przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, albowiem nie została spełniona przesłanka wynikająca z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie Wnioskodawca zobligowany jest do ujęcia tych towarów w remanencie początkowym.

Pomimo zatem ciążącego na Wnioskodawcy obowiązku ujęcia nabytych nieodpłatnie, w remanencie początkowym, ich wartość wynikająca z wyceny, nie może być brana pod uwagę przy ustaleniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tutejszy organ wskazuje, że zgodnie z treścią art. 14b § 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Zatem interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy. W związku z tym zaznacza się, że tutejszy Organ nie dokonał oceny własnego stanowiska Wnioskodawcy w odniesieniu do ciążących obowiązków na ojcu Wnioskodawcy.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę pisma co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostało ono wydane w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.