Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.228.2017.2.JP
z 21 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 czerwca 2017 r. (data wpływu 14 września 2017 r.), uzupełnionym 23 listopada 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia:

• czy wydatki z tytułu spłaty odsetek od wskazanej we wniosku pożyczki przejętej od Gminy, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe,
• czy wartość odpisów amortyzacyjnych od środka trwałego przejętego od Gminy, Wnioskodawca może ująć w ciężar kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 14 września 2017 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie określenia:

• czy wydatki z tytułu spłaty odsetek od wskazanej we wniosku pożyczki przejętej od Gminy, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów oraz
• czy wartość odpisów amortyzacyjnych od środka trwałego przejętego od Gminy, Wnioskodawca może ująć w ciężar kosztów uzyskania przychodów.
  
  

W związku z tym, że wniosek zawierał braki formalne, pismem z 10 listopada 2017 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.228.2017.1.JP, wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek został uzupełniony 23 listopada 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca – Sp. z o.o. – (dalej także: „Przedsiębiorstwo”) została utworzona w 2015 r. i aportem zorganizowanej części przedsiębiorstwa przekazano jej majątek (akt notarialny z 31 grudnia 2015 r.) przez Gminę X. Celem działalności Przedsiębiorstwa jest realizacja zadań statutowych Gminy X. w zakresie gospodarki wodno-ściekowej. Do realizacji ww. zadań Przedsiębiorstwo wyposażone jest w majątek trwały w zakresie gospodarki wodno-ściekowej i może przejąć zobowiązania zaciągnięte dla ich realizacji.

Dnia 12 grudnia 2016 r. Spółka podpisała umowę w sprawie przejęcia długu Gminy X. wobec Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. W umowie jest zapis, że wchodzi ona w życie z dniem 1 stycznia 2017 r. Pożyczka ta była udzielona w dniu 4 listopada 2015 r. na dofinansowanie zadania pt: „Uregulowanie gospodarki wodno- ściekowej poprzez rozbudowę kanalizacji sanitarnej oraz przebudowę sieci wodociągowej w miejscowości Y.”

Przed przejęciem długu została również podpisana promesa przekazania środków trwałych zrealizowanych w ramach ww. inwestycji. Efektem przeprowadzonej inwestycji były nowe środki trwałe, które Gmina przyjęła do użytkowania 31 grudnia 2016 r., by następnie przekazać je Spółce. Spółka sama nie mogła występować pierwotnie w roli pożyczkobiorcy ze względu na krótki okres istnienia (wpis do KRS dokonany został 2 października 2015 r., a pożyczka została zaciągnięta przez Gminę 4 listopada 2015 r.) oraz na tamten moment brak było jakiegokolwiek majątku oraz zdolności kredytowej. Pożyczka została wydatkowana przez Gminę X. i w całości została przeznaczona na dofinansowanie inwestycji, tj. rozbudowę kanalizacji sanitarnej oraz przebudowę sieci wodociągowej w miejscowości Y.

Z pożyczki, o której mowa we wniosku, zostało sfinansowane wytworzenie następujących składników majątku:

1. sieć wodociągowa – 3.013 mb,
2. sieć kanalizacyjna – 3.756,20 mb,
3. studzienki kanalizacyjne,
4. pompownie ściekowe ścieków PP1, PP2, PP3,
5. rurociąg tłoczony,
6. kanał boczny wraz ze studzienkami,
7. monitoring sieci.
   
   

Przekazany został środek trwały, którego częściami składowymi są:

1. sieć kanalizacyjna,
2. roboty odtworzeniowe,
3. rurociągi tłoczne,
4. kanał boczny.
   
   

Gmina X. podpisała „Promesę przekazania środków trwałych na potrzeby realizacji zadań statutowych”, a samo przekazanie nastąpiło na postawie dowodu PR – „Przekazanie Środka Trwałego”. Spółka amortyzuje środek przekazany. Spółka przejęła dług na podstawie „Umowy w sprawie przejęcia długu”, poprzez zgodne oświadczenie stron. Przez „spłatę pożyczki” Spółka rozumie odsetki od pożyczki, które nie zostały zaliczone do wartości początkowej środka trwałego. Spółka stała się stroną pożyczki za zgodą pożyczkodawcy.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 15 listopada 2017 r. (data wpływu 23 listopada 2017 r.) wyjaśniono, że:

1. wskazane we wniosku składniki majątku zostały przekazane na podstawie umowy sprzedaży, gdzie zapłatą ceny jest przejęcie długu i w wyniku tej czynności prawnej Wnioskodawca stał się właścicielem przekazanych składników majątku,
2. Spółka przejęła składniki majątku w dniu 5 stycznia 2017 r. – dokumentem PT, tj. Przekazanie środka trwałego,
3. umowa dotycząca przejęcia długu została zawarta na podstawie art. 519 i nast. ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 459 z późn. zm.)
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Spółka ma możliwość zaliczania wydatków z tytułu spłaty przejętej od Gminy pożyczki oraz odpisów amortyzacyjnych od środka przejętego, w ciężar kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, odpowiedź na zadane pytania, jest twierdząca, ponieważ:

• Spółka została powołana do realizacji celów statutowych Gminy, a rozbudowa kanalizacji sanitarnej i przebudowa sieci wodociągowej niewątpliwie do nich należy,
• środki trwałe wytworzone podczas tej inwestycji zostały niezwłocznie przekazane Spółce po zakończeniu inwestycji,
• Spółka przejmując inwestycję przejęła również dług z tą inwestycją związany,
• pierwsze przychody, które te środki trwałe będą przynosić, będą przynosić Spółce i Spółka będzie się z nich rozliczać, co ma bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a poniesienie kosztów ma wpływ na wielkość osiągniętego przez Spółkę przychodu.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888, dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że zasadniczo wszystkie poniesione wydatki, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 updop, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Uznanie wydatku za koszt podatkowy wymaga również wykazania, że jest on racjonalnie i gospodarczo uzasadniony.

Zaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów uzależnione jest m.in. od tego, czy nie znajduje się on w katalogu zawartym w art. 16 ust. 1 updop, tj. w grupie wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów. Należy jednak pamiętać, że wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 updop, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów. Podsumowując powyższe, należy stwierdzić, że kosztem uzyskania przychodów jest wydatek, spełniający łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła,
• został właściwie udokumentowany,
• nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 updop.
  
  

Oznacza to, że każdy wydatek wymaga indywidualnej oceny pod kątem jego związku z uzyskanymi przez podatnika przychodami oraz racjonalności działania podatnika dla osiągnięcia tego przychodu. W konsekwencji, podatnik podatku dochodowego od osób prawnych może zaliczyć w ciężar kosztów wszelkie faktycznie poniesione wydatki, które mają, będą miały lub mogły mieć określony wpływ na wielkość osiągniętego przychodu z wyłączeniem enumeratywnie wymienionych w art. 16 updop.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca – Sp. z o.o. – została utworzona w 2015 r. i aportem zorganizowanej części przedsiębiorstwa przekazano jej majątek (akt notarialny z 31 grudnia 2015 r.) przez Gminę X. Celem działalności Przedsiębiorstwa jest realizacja zadań statutowych Gminy X. w zakresie gospodarki wodno-ściekowej. Do realizacji ww. zadań Przedsiębiorstwo wyposażone jest w majątek trwały w zakresie gospodarki wodno-ściekowej i może przejąć zobowiązania zaciągnięte dla ich realizacji.

Dnia 12 grudnia 2016 r. Spółka podpisała umowę w sprawie przejęcia długu Gminy X. wobec Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. W umowie jest zapis, że wchodzi ona w życie z dniem 1 stycznia 2017 r. Pożyczka ta była udzielona w dniu 4 listopada 2015 r. na dofinansowanie zadania pt: „Uregulowanie gospodarki wodno- ściekowej poprzez rozbudowę kanalizacji sanitarnej oraz przebudowę sieci wodociągowej w miejscowości Y.” Przed przejęciem długu została również podpisana promesa przekazania środków trwałych zrealizowanych w ramach ww. inwestycji. Efektem przeprowadzonej inwestycji były nowe środki trwałe, które Gmina przyjęła do użytkowania 31 grudnia 2016 r., by następnie przekazać je Spółce. Spółka sama nie mogła występować pierwotnie w roli pożyczkobiorcy ze względu na krótki okres istnienia (wpis do KRS dokonany został 2 października 2015 r., a pożyczka została zaciągnięta przez Gminę 4 listopada 2015 r.) oraz na tamten moment brak było jakiegokolwiek majątku oraz zdolności kredytowej. Pożyczka została wydatkowana przez Gminę X. i w całości została przeznaczona na dofinansowanie inwestycji, tj. rozbudowę kanalizacji sanitarnej oraz przebudowę sieci wodociągowej w miejscowości Y. Z pożyczki zostało sfinansowane wytworzenie wskazanych we wniosku składników majątku.

Gmina X. podpisała „Promesę przekazania środków trwałych na potrzeby realizacji zadań statutowych”, a samo przekazanie nastąpiło na postawie dowodu PR – „Przekazanie Środka Trwałego”. Spółka amortyzuje środek przekazany. Spółka przejęła dług na podstawie „Umowy w sprawie przejęcia długu”, poprzez zgodne oświadczenie stron. Przy czym przez „spłatę pożyczki” Spółka rozumie odsetki od pożyczki, które nie zostały zaliczone do wartości początkowej środka trwałego. Spółka stała się stroną pożyczki za zgodą pożyczkodawcy.

Wskazane we wniosku składniki majątku zostały przekazane na podstawie umowy sprzedaży, gdzie zapłatą ceny było przejęcie długu i w wyniku tej czynności prawnej Wnioskodawca stał się właścicielem przekazanych składników majątku. Spółka przejęła składniki majątku 5 stycznia 2017 r. – dokumentem PT, tj. Przekazanie środka trwałego, a umowa dotycząca przejęcia długu została zawarta na podstawie art. 519 i nast. ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 459 z późn. zm.)

Na tle przedstawionych przez Wnioskodawcę okoliczności sprawy należy wskazać, że zgodnie z art. 519 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm., dalej: „Kc”), osoba trzecia może wstąpić w miejsce dłużnika, który zostaje z długu zwolniony (przejęcie długu). Należy wskazać, że przejęcie długu jest umową, na mocy której osoba trzecia nieuczestnicząca do tej pory w stosunku zobowiązaniowym staje się dłużnikiem, zwalniając od odpowiedzialności dotychczasowego dłużnika. Zmiana ta jednak nie wpływa na treść stosunku obligacyjnego, łączącego wierzyciela i dawnego dłużnika. W szczególności, nie umarza przejmowanego zobowiązania i nie tworzy na jego miejsce nowego. Zatem skoro przejmujący obciążenia pożyczkowe powinien spłacić zarówno kwotę główną pożyczki jak i odsetki na takich samych zasadach jak podmiot, który pierwotnie zobowiązanie zaciągnął (treść przejętego zobowiązania nie uległa bowiem zmianie), to powinny przysługiwać mu tożsame uprawnienia na gruncie podatkowym, ponieważ nie zmienił się charakter zdarzeń rodzących skutki podatkowe.

Należy zaznaczyć, że jak wynika z wniosku, Wnioskodawca nabył na własność przedmiotowe składniki majątkowe (uprzednio wytworzone przez Gminę i dofinansowane omawianą pożyczką zaciągniętą przez Gminę) na podstawie umowy sprzedaży, w której cena sprzedaży została ustalona jako wartość przejętego przez Wnioskodawcę długu.

Stosownie do art. 535 § 1 Kc, przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Istotne składniki umowy sprzedaży (tzw. essentialia negotii) to określenie przedmiotu sprzedaży oraz ceny. Przy czym cena może być określona w taki sposób, jaki przyjęły strony umowy sprzedaży wymienione we wniosku, tj. przez wartość przejętego długu.

W konsekwencji, przechodząc do możliwości rozpoznania przez Wnioskodawcę jako kosztów uzyskania przychodów wydatków na spłatę zobowiązania, tj. pożyczki zaciągniętej przez Gminę X, w sytuacji gdy Wnioskodawca kupił przedmiotowe składniki majątkowe (uprzednio wytworzone przez Gminę i dofinansowane przez omawianą pożyczkę) za cenę wartości przejętego długu (pożyczki) należy wskazać, że decydujące w tym zakresie jest spełnienie przez ten wydatek kryteriów określonych w art. 15 ust. 1 updop. Przy czym istotne jest, że przejęte zobowiązanie i wynikające z jego wykonywania koszty dotyczą już działalności podmiotu, który składniki te nabył. Powinny być one zatem rozpatrywane w kontekście spełnienia wymogów określonych w art. 15 ust. 1 updop w odniesieniu do podmiotu, który te składniki majątkowe nabył. Pomimo, że przejęte przez Spółkę zobowiązanie ma źródło w stosunkach prawnych/umowach zawartych przez Gminę X., sprzedającą przedmiotowe składniki, a przejęcie przez Spółkę zobowiązania nastąpiło wskutek cywilistycznej instytucji przejęcia długu, to jednak odnoszące się do niego koszty z tytułu spłaty odsetek (spłata odsetek jest przedmiotem zapytania Wnioskodawcy) dotyczą już działalności Spółki i w związku z jej działalnością powinny być rozpatrywane w kontekście art. 15 ust. 1 updop. Jak powyżej wskazano za koszty uzyskania przychodów uważa się takie wydatki, których poniesienie przez podatnika było spowodowane racjonalnym dążeniem i obiektywną możliwością osiągniecia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia tego źródła, i które nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 updop. Przy czym przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek – poza wyraźnie wskazanymi w art. 16 ust. 1 updop – wymaga indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego lub pośredniego związku z przychodem i racjonalnością działania dla osiągnięcia tego przychodu. Należy wskazać, że przedsiębiorca jest na bieżąco zmuszony do ponoszenia określonych kosztów w celu zapewnienia niezakłóconego funkcjonowania prowadzonego przedsiębiorstwa. Mogą to być koszty najróżniejszego rodzaju, np. o charakterze czysto finansowym, jak w niniejszej sprawie – tj. spłata odsetek od przejętej pożyczki. Ale mogą być też związane z eksploatacją, utrzymaniem w ruchu przejętych materialnych składników przedsiębiorstwa. Należy zaznaczyć, że wszystkie one pozwalają na normalne funkcjonowanie przedsiębiorstwa, a w sensie podatkowym niewątpliwie zabezpieczają źródło przychodów. Jeżeli więc określony wydatek towarzyszący działalności gospodarczej ze swej istoty i z racji rozwiązań prawnych przyjętych w updop jest kosztem podatkowym i gdyby nie sprzedaż byłby ze względu na wykazywanie związku z prowadzoną działalnością kosztem uzyskania przychodu w Gminie X., to takim kosztem powinien pozostać również u kupującego te składniki majątkowe (tutaj: Wnioskodawcy), gdyż analogiczny jest także u Wnioskodawcy związek pomiędzy takim kosztem a przychodami (prowadzoną działalnością) i fakt, że dana operacja gospodarcza rodząca zobowiązanie podjęta została jeszcze przez sprzedającego (sam w sobie) nie powinien mieć charakteru rozstrzygającego.

Należy jedynie zaznaczyć, że konsekwentnie stosując w omawianej kwestii art. 15 ust.1 updop, nie stanowią kosztów podatkowych enumeratywnie wymienione wydatki objęte dyspozycją art. 16 ust. 1 updop. Wobec tego, że zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 11 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów) – to kosztem uzyskania przychodów w rozliczeniach Wnioskodawcy mogą być odsetki zapłacone przez niego od przejętego kredytu. Reasumując, należy stwierdzić, że Wnioskodawca może zliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki jakimi są zapłacone odsetki od przejętej pożyczki, ponieważ – pomimo tego że przedmiotowe zobowiązanie wynika de facto z zobowiązań zaciągniętych przez zbywcę (Gminę X.) – to z uwagi na ich skuteczne przejście na Wnioskodawcę, należy je uznać za koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy. Bowiem – jak wskazał Wnioskodawca we wniosku – kupione składniki majątkowe, jako środki trwałe będzie wykorzystywał w celu generowania przychodu.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie skutków podatkowych spłaty wskazanej we wniosku pożyczki przejętej od Gminy należy zatem uznać za prawidłowe.

Odnośnie kwestii dokonywania odpisów amortyzacyjnych od nabytych przez Wnioskodawcę a wyszczególnionych we wniosku środków trwałych należy wskazać, że zgodnie z art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16. W myśl art. 16a ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
   
2. maszyny, urządzenia i środki
   
3. inne przedmioty
   

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Stosownie do art. 16d ust. 2 updop, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-6c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania (…). Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór, suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również te odpisy, które zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

W świetle powyższych regulacji należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca zakupił określone składniki majątku, tj. stał się ich właścicielem, a składniki te są wykorzystywane na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej i spełniają warunki wynikające z art. 16a ust. 1 updop, to Spółka może dokonywać ich amortyzacji podatkowej.

Stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.