Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4011.236.2017.1.AZE
z 21 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 20 października 2017 r., (data wpływu 30 października 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu opodatkowania wypłacanego ekwiwalentu sędziowskiego sędziom sportowym za przeprowadzane zawody sportowe, którego wartość każdorazowo nie przekracza kwoty 200 zł - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 października 2017 r. do tutejszego organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu opodatkowania wypłacanego ekwiwalentu sędziowskiego sędziom sportowym za przeprowadzane zawody sportowe, którego wartość każdorazowo nie przekracza kwoty 200 zł.

We wniosku przedstawiono następujące zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca wykonujący obowiązki płatnika rozlicza należności (ekwiwalenty) sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych w piłce nożnej. Sędziowie delegowani do obsługi poszczególnych meczów przez Kolegium Sędziów (działające w Podokręgu Piłki Nożnej) nie pozostają w stosunku pracy ani z klubem sportowym ani ze związkiem, który zajmuje się organizacją współzawodnictwa sportowego, nie prowadzą też działalności gospodarczej polegającej na sędziowaniu. Nie podpisują także z tego tytułu innych umów mających naturę cywilnoprawną. Ich przychody z tytułu delegowania do obsługi meczów kwalifikowane są jako działalność wykonywana osobiście, zgodnie z art. 13 pkt 2 ustawy podatkowej. Podstawą do naliczania ich należności jest tabela ekwiwalentów dla poszczególnych klas rozgrywkowych, stanowiąca załącznik do Uchwały Zarządu Polskiego Związku Piłki Nożnej (zgodnie z delegacją statutową PZPN-u), opracowana i zatwierdzona na terenie działania Związku na podstawie uchwał Zarządu (...) Związku Piłki Nożnej. Jednorazowa kwota należności za poszczególne zawody jest więc określona w w/w tabeli, ale nie ma do niej żadnej dodatkowej umowy zawieranej z sędzią. Kwoty należne sędziemu (zgodnie z tabelą ekwiwalentów) wypłacane są na podstawie delegacji (rachunku wystawianego przez sędziego delegowanego do obsługi meczu ) bezpośrednio po przeprowadzonych zawodach i z reguły nie przekraczają 200 złotych. Nie są kwotami należności miesięcznej - ten sam sędzia może niekiedy prowadzić większą ilość zawodów w ciągu miesiąca i wystawiając rachunek nie jest w stanie stwierdzić, czy kwota wypłaconego ekwiwalentu przekroczy, czy nie przekroczy w skali danego miesiąca kwotę 200 złotych brutto z tytułu obsługi sędziowskiej zawodów sportowych od jednego płatnika (fakt ten istotny był przy rozliczaniu należności do 2010 roku). W bieżącej praktyce jednorazowa kwota przychodu sędziego z tytułu prowadzenia zawodów sportowych od tego samego płatnika nie przekracza z reguły kwoty 200,00 złotych. W delegacji sędziego zawarte są wszystkie istotne przedmiotowo elementy, które cechują umowę cywilno-prawną. Wypłacane sędziemu piłkarskiemu wynagrodzenie (ekwiwalent) za prowadzenie zawodów w piłce nożnej Wnioskodawca traktuje jako, określone w art. 13 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z działalności wykonywanej osobiście, czyli przychody sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w świetle opisanego wyżej stanu faktycznego, pomimo braku umowy (dokumentu w którego tytule użyto nazwy „umowa”) a w konsekwencji kwoty należności określonej w „umowie”, można stosować przepis art. 30 ust.1 pkt 5a opodatkowując każdorazową wypłatę sędziego nie przekraczającą 200 złotych a wynikającą z dokumentu delegowania sędziego do obsługi zawodów, podatkiem zryczałtowanym w wysokości 18 % przychodu bez uwzględniania kosztów uzyskania przychodu?
2. Czy na podstawie otrzymanej interpretacji indywidualnej Wnioskodawca może pomóc małym klubom z terenu działania naszego Związku w rozstrzygnięciu wątpliwości związanych z analogiczną sytuacją podatkową związaną z rozliczaniem delegacji sędziowskich w ich klubach?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w praktyce ogólnokrajowej w przypadku wypłaty w/w wynagrodzeń sędziów piłkarskich (podobnie jak np. pielęgniarek czy maszynistek sądowych) nie zawiera się umów określających każdorazowo kwotę wynagrodzenia z tytułu jednorazowej obsługi poszczególnego meczu - jest to praktycznie niewykonalne z uwagi na ich częstotliwość - sędzia teoretycznie może obsłużyć kilka meczy w jednym dniu. Zastosowanie przepisu o podatku zryczałtowanym, przy założeniu, że zlecenie delegowania do obsługi meczu spełnia znamiona „umowy” znacznie ułatwia sprawę rozliczeń rocznych z urzędami skarbowymi zmniejsza znacząco ilość PIT-ów rozliczających niewielkie kwoty, często rzędu kilkunastu złotych w skali roku. Czy intencją ustawodawcy ograniczającą kwotę opodatkowaną ryczałtem do 200 złotych za każdą jednorazową wypłatę (poprzednio była to kwota wypłat w skali miesiąca) było zasypywanie Urzędów Skarbowych setkami PIT-ów? (…) Związek Piłki Nożnej zwrócił się w 2011 roku z prośbą i wydanie interpretacji indywidualnej po wejściu w życie zmienionych przepisów i na podstawie otrzymanej interpretacji indywidualnej: IBPII/1/415-230/11/BD z dnia 26 maja 2011 roku od chwili jej otrzymania stosuje się do postanowień zawartych w w/w decyzji tj. nalicza podatek zryczałtowany od jednorazowych przychodów brutto do 200 złotych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy Ordynacja podatkowa zaniechano podatku.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, źródłem przychodów jest m.in. działalność wykonywana osobiście.

W myśl art. 13 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się m.in. przychody z osobiście wykonywanej działalności artystycznej, literackiej, naukowej, trenerskiej, oświatowej i publicystycznej, w tym z tytułu udziału w konkursach z dziedziny nauki, kultury i sztuki oraz dziennikarstwa, jak również przychody z uprawiania sportu, stypendia sportowe przyznawane na podstawie odrębnych przepisów oraz przychody sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych.

Zakwalifikowanie przychodów do działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 2 ww. ustawy powoduje, że na osobach fizycznych prowadzących działalność gospodarczą, osobach prawnych i ich jednostkach organizacyjnych oraz jednostkach organizacyjnych niemających osobowości prawnej, jako płatnikach dokonujących wypłat z powyższego tytułu ciąży obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tegoż przepisu, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie, zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1 (art. 41 ust. 1a ww. ustawy).

Przepis art. 42 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obliguje płatników o których mowa w art. 41, do przekazania kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Zgodnie z art. 42 ust. 1a ww. ustawy, w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczne deklaracje, według ustalonego wzoru. Jednakże roczne deklaracje dotyczące podatku pobranego zgodnie z art. 30a ust. 2a płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przesyłają do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania. Przepis art. 38 ust. 1b stosuje się odpowiednio.

Natomiast stosownie do art. 42 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa:

1. w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika wykonują swoje zadania - imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru;
   
   

Stosownie do art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania niektórych przychodów z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8 ustala się w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodów (przychodów) pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy z tytułu, o którym mowa w art. 13 pkt 2 lub 5-9, jeżeli kwota należności określona w umowie zawartej z osobą niebędącą pracownikiem płatnika nie przekracza 200 zł – w wysokości 18% przychodu.

Zryczałtowany podatek o którym mowa powyżej pobiera się bez pomniejszania przychodów o koszty uzyskania (art. 30 ust. 3 ustawy). Dodatkowo, przychodów tych - stosownie do art. 30 ust. 8 ustawy - nie łączy się z dochodami podlegającymi opodatkowaniu według skali podatkowej.

Natomiast przepis art. 41 ust. 4 cyt. ustawy obliguje płatnika do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z ww. tytułu.

Analiza normy prawnej wyrażonej w art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma miejsce, gdy:

• umowa zawarta jest z osobą niebędącą pracownikiem płatnika,
• kwota należności z tytułu tej umowy nie przekracza 200 zł oraz
• wysokość należności wynika z umowy.
  
  

Stwierdzić zatem należy, że uregulowania zawarte w art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mają zastosowanie wyłącznie w sytuacji, gdy zostaną spełnione łącznie wszystkie przesłanki przewidziane tym przepisem.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca wykonujący obowiązki płatnika rozlicza należności (ekwiwalenty) sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych w piłce nożnej. Sędziowie delegowani do obsługi poszczególnych meczów przez Kolegium Sędziów (działające w Podokręgu Piłki Nożnej) nie pozostają w stosunku pracy ani z klubem sportowym ani ze związkiem, który zajmuje się organizacją współzawodnictwa sportowego, nie prowadzą też działalności gospodarczej polegającej na sędziowaniu. Nie podpisują także z tego tytułu innych umów mających naturę cywilnoprawną. Jednorazowa kwota należności za poszczególne zawody jest więc określona zgodnie tabelami ekwiwalentów dla poszczególnych klas rozgrywkowych, stanowiąca załącznik do Uchwały Zarządu Polskiego Związku Piłki Nożnej. Kwoty należne sędziemu wypłacane są na podstawie delegacji (rachunku wystawianego przez sędziego delegowanego do obsługi meczu) bezpośrednio po przeprowadzonych zawodach i z reguły nie przekraczają 200 zł. Wypłacane sędziemu piłkarskiemu wynagrodzenie za prowadzenie zawodów w piłce nożnej Wnioskodawca traktuje jako, określone w art. 13 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z działalności wykonywanej osobiście, czyli przychody sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych

W kontekście przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego oraz dokonanej powyżej analizy przepisów prawa podatkowego wskazać należy, że warunkiem opodatkowania należności wypłacanej sędziemu podatkiem zryczałtowanym jest łączne spełnienie warunków określonych w przytoczonym wyżej art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj.: należność musi wynikać z zawartej umowy, jej wysokość nie może przekraczać 200 zł, a ponadto sędzia nie może być pracownikiem płatnika.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego wskazuje, iż spełniony jest tylko jeden warunek, czyli brak umowy o pracę łączącej sędziego sportowego z Wnioskodawcą. Jednakże przesłanki dotyczące zawarcia między stronami umowy, z której dodatkowo wynikałaby kwota należności nieprzekraczająca 200 zł, nie zostały spełnione.

Do sędziowania zawodów sportowych sędzia jest delegowany przez Kolegium Sędziów. Natomiast wypłaty sędziemu należności (ekwiwalentu sędziowskiego) dokonuje klub sportowy na podstawie rachunku wystawianego przez sędziego delegowanego do obsługi meczu. Zatem inny podmiot deleguje sędziego (Kolegium Sędziów), a inny wypłaca mu należność sędziowską (Wnioskodawca). Sędziego i Wnioskodawcę nie łączy, więc żadna umowa. Rachunek stanowiący podstawę wypłaty ekwiwalentu sędziowskiego nie jest bowiem tożsamy z umową. W konsekwencji brak między stronami umowy oznacza, że nawet w sytuacji gdy kwota ekwiwalentu sędziowskiego wynikająca z rachunku nie przekracza 200 zł, należność ta nie podlega opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym, o którym mowa w art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy.

W związku z powyższym, ekwiwalent sędziowski, bez względu na jego wysokość, podlega opodatkowaniu na ogólnych zasadach. Wnioskodawca jest zatem obowiązany, do poboru od ekwiwalentu sędziowskiego zaliczki na podatek dochodowy, na zasadach określonych w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie sposobu opodatkowania wypłacanego ekwiwalentu sędziowskiego sędziom sportowym za przeprowadzane zawody sportowe, którego wartość każdorazowo nie przekracza kwoty 200 zł (pytanie nr 1) jest nieprawidłowe.

Odnośnie pytania nr 2 należy wskazać na treść art. 14b § 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Oznacza to, że wnioskodawca ma uprawnienia do uzyskania od organu podatkowego interpretacji przepisów prawa podatkowego w każdej indywidualnej sprawie, która może kształtować jego prawa i obowiązki na gruncie określonej regulacji podatkowej. Wynika z tego, że odnośnie każdego podatku zainteresowany może żądać od organu wykładni co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów normujących ten podatek w jego indywidualnej sprawie, który indywidualizuje zakres jego sprawy. W szczególności zatem żądanie uzyskania interpretacji indywidualnej prawa podatkowego odnosi się do stanów faktycznych przedstawionych przez wnioskodawcę, co do których wykładnia znajdujących w nich zastosowania przepisów podatkowych może rzutować na prawidłowe rozliczenie wnioskodawcy w ramach tego podatku.

Celem instytucji interpretacji indywidualnej jest udzielenie rzetelnej informacji, w jaki sposób organ podatkowy zinterpretuje przepisy podatkowe w opisanym we wniosku stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, a w konsekwencji udzielenie informacji co do zasad obliczenia podatku. Wskazać należy, że znaczenie prawne indywidualnych interpretacji prawa podatkowego sprowadza się przede wszystkim do możliwości zrealizowania i wykorzystania związanej z nimi ochrony prawnej. Funkcja informacyjna interpretacji indywidualnej jest więc niejako „wpisana” w funkcję gwarancyjną tej instytucji, jest nierozerwalnie związana z jej funkcją gwarancyjną. Oceniając stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku, organ informuje go bowiem o prawidłowej wykładni przepisu prawa podatkowego (tj. o kwestii możliwości i prawidłowym sposobie zastosowania tych przepisów przez wnioskodawcę jako podmiot prawa podatkowego) nie dla samego udzielenia informacji, ale po to, by wnioskodawca realizując swoje obowiązki podatkowe zgodnie z uzyskaną informacją, korzystał z gwarancji ochrony prawnej. Niezasadne i godzące w istotę omawianej instytucji byłoby zatem wydanie interpretacji indywidualnej, która miałaby pełnić jedynie funkcję informacyjną, a której funkcja gwarancyjna byłaby z góry wyłączona.

Należy też zwrócić uwagę na wyrok WSA w Łodzi z dnia 15 marca 2011r. sygn. akt I SA/Łd 153/11, w którym wskazano, że „Wykładnia operatywna dokonana w danej sprawie nie posiada formalnej mocy prawnej w innych postępowaniach. Nawet więc porównywalny pozytywnie podatkowy stan faktyczny nie uzasadnia odniesienia go oraz przekazanych na jego podstawie informacji o ocenie możliwości zastosowania i wykładni prawa w relacji do innych podmiotów. Interpretacja indywidualna nie jest prawem ani też źródłem prawa. Jest ona prawnie znacząca tylko dla jej adresata, to jest wnioskodawcy”.

Odnosząc się do przywołanej przez Wnioskodawcę w treści własnego stanowiska interpretacji wyjaśnić należy, że funkcjonowanie w obrocie prawnym interpretacji indywidualnych, w których odmiennie oceniono takie same albo zbliżone stany faktyczne lub zdarzenia przyszłe, jest niewątpliwie niepożądane z punktu widzenia zasady prowadzenia postępowania, w sposób budzący zaufanie do organów, wyrażonej w art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej. Niemniej jednak, w praktyce sytuacje takie mogą mieć miejsce, choćby z uwagi na przewidzianą przez ustawodawcę możliwość zmiany interpretacji indywidualnej w trybie art. 14e § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną, indywidualną lub objaśnienie podatkowe, jeżeli stwierdzi ich nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak wynika z powołanego unormowania, przesłanka dla rozważenia zmiany interpretacji indywidualnej (tj. w istocie zmiany stanowiska w zakresie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego) jest w szczególności ugruntowanie się linii orzeczniczej sądów, w której prezentowany jest odrębny niż zawarty w tym rozstrzygnięciu pogląd dotyczący interpretacji określonego przepisu lub przepisów prawa podatkowego.

W przypadku takiej rozbieżności, na organie podatkowym ciąży obowiązek podjęcia z urzędu prawem przewidzianych środków do skorygowania wadliwych rozstrzygnięć, adresowanych do innych podatników. Organ nie może bowiem powielać ewentualnego błędu popełnionego w innej sprawie (wyrok WSA w Gliwicach z dnia 14 kwietnia 2008 r., sygn. akt I SA/Gl 848/07). Podobnie stwierdził WSA w Łodzi w orzeczeniu z dnia 18 listopada 2008 r. (sygn. akt I SA/Łd 907/08).

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy): Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.