2017.12.29 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.597.2017.1.AKO
z 29 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 października 2017 r. (data wpływu 31 października 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (zwany dalej również: Spółką) jest podmiotem prowadzącym działalność na terenie Polski, zmierzającym do przebranżowienia się, w celu prowadzenia działalności związanej z usługami gastronomicznymi. W związku z zamierzeniem biznesowym Wnioskodawcy w powyższym zakresie, Spółka chce podjąć działania marketingowe i promocyjne, uczestniczyć w programach lojalnościowych w celu pozyskania jak największej ilości klientów np. restauracji.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług, który obecnie jest na etapie nawiązywania współpracy marketingowej, promocyjnej i lojalnościowej z różnymi podmiotami, oferującymi różne warunki umów.

Jeden z przyszłych kontrahentów, proponuje korzystanie z aplikacji mobilnej, w ramach której klient otrzyma rabat, który będzie realizowany przez aplikację mobilną w punkcie handlowo-usługowym/gastronomicznym Wnioskodawcy.

Kontrahent oferuje, że w celu zagwarantowania pewności współpracy i wypłacalności, dokona z góry wpłaty na poczet przyszłych niezidentyfikowanych towarów, które zostaną zakupione przez konsumentów, posiadających zainstalowaną aplikację mobilną z kodami promocyjnymi na różne towary/usługi u Wnioskodawcy. W chwili wpłaty, Wnioskodawca ani kontrahent nie będą mieć wiedzy na poczet jakich towarów kwota ta będzie zaliczona (np. towar z podatkiem 8% czy 23%).

Rozliczenie tej wpłaty będzie dokonywane wówczas, gdy konsument korzystający z e-usługi (aplikacji mobilnej i urządzenia do obsługi tej aplikacji) będzie zamierzał nabyć towar u Wnioskodawcy, płacąc za niego środkami pieniężnymi lub kodami promocyjnymi, tylko przy udziale ww. e-usługi – tzn. cena za towar będzie uiszczona/rozliczana z kwoty, która będzie wpłacona przez kontrahenta na poczet przyszłego wydania towaru.

W momencie zakupu towaru przez konsumenta, który korzysta z aplikacji mobilnej i urządzenia kontrahenta, suma wpłaty uiszczonej przez kontrahenta na rachunek bankowy Wnioskodawcy ulega proporcjonalnemu pomniejszeniu o wartość towaru zakupionego przez konsumenta.

Wnioskodawca w momencie otrzymania kwoty od kontrahenta na poczet przyszłych towarów/usług, nie jest w stanie przyporządkować jednostkowej transakcji zakupu do konkretnego przelewu. Zatem nie ma możliwości określenia rodzaju towaru, stawki podatkowej VAT (np. 8% czy 23%).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym obowiązek podatkowy VAT powstaje w momencie otrzymania przez Wnioskodawcę wpłaty na konto w związku ze współpracą pomiędzy Spółką a kontrahentem?

Zdaniem Wnioskodawcy:

W przekonaniu Wnioskodawcy, w opisanym zdarzeniu obowiązek podatkowy VAT nie powstaje w momencie wpłaty przez kontrahenta kwoty na rachunek bankowy Wnioskodawcy na poczet przyszłych rozliczeń, powstanie dopiero w momencie wydania towaru lub wykonania usługi przez Wnioskodawcę.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, dalej: ustawa o VAT), przedmiotem opodatkowania VAT jest m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy o VAT).

Stosownie do art. 19 ust. 1 ustawy o VAT obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Zgodnie bowiem z art. 19a ust. 8 ustawy o VAT: „jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty”.

Wpłata może być wykorzystana w całości lub w części, w dowolnych proporcjach do wysokości nieprzekraczającej kwoty wpłaty. Jednocześnie, w stosunku do wpłat uiszczanych przez kontrahenta na konto Wnioskodawcy w ramach kontraktu o współpracy, na poczet przyszłego towaru wydanego konsumentowi, nie powstanie obowiązek podatkowy na podstawie art. 19a ust. 8 ustawy o VAT, gdyż Wnioskodawca nie ma możliwości przyporządkowania danej płatności do poszczególnych dostaw towaru/środka/usługi gastronomicznej.

Należy przy tym wskazać, że w przedstawionym stanie faktycznym w momencie dokonania wpłaty nie są jeszcze znane i szczegółowo określone zarówno: ilość, jak i rodzaj zakupionego towaru przez konsumenta, a także ich cena. Możliwym jest także, iż do dostawy towaru ostatecznie w ogóle nie dojdzie na skutek nieskorzystania z e-usługi kontrahenta np. w związku z rozwiązaniem umowy o współpracę. Dodatkowo, aby można było rozpoznać czynność opodatkowaną VAT, musi zaistnieć transakcja, której przedmiotem, jest konkretny towar bądź konkretnie określona usługa (w tym przypadku występuje de facto dopiero w momencie zakupu w określonym miejscu konkretnego rodzaju i określonego towaru (np. kawa, pizza czy książka).

Podsumowując, należy uznać, że w stosunku do wpłaty uiszczonej na konto Wnioskodawcy w ramach kontraktu przedpłaconego nie powstaje obowiązek podatkowy, ponieważ w momencie wpływu przelewu na konto Wnioskodawcy przyszła dostawa towaru nie jest jeszcze szczegółowo określona co do rodzaju towaru, jego ceny, jak i stawki podatkowej VAT dla niego obowiązującej. Dlatego też należy uznać, że obowiązek podatkowy powstanie na zasadach ogólnych, tj. z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi.

Zgodnie z powyższym, aby zapłatę na poczet przyszłej należności uznać za zaliczkę musi ona być powiązana z konkretną transakcją, co zostało potwierdzone także przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości (ETS).

W wyroku z dnia 21 lutego 2006 r. w sprawie C-419/02 BUPA Hospitals Ltd. i Goldsborough Developments Ltd. przeciwko Commisioners of Customs Excise, TSUE stwierdził, że w zakresie art. 10 ust. 2 akapit drugi VI Dyrektywy VAT, nie mieści się przedpłata dokonana w kwocie ryczałtowej na towary wskazane w sposób ogólny w wykazie, który może zostać w każdej chwili zmieniony za porozumieniem nabywcy i sprzedawcy, z którego nabywca może ewentualnie wybrać towary, na podstawie umowy, którą może on w każdej chwili rozwiązać, odzyskując w całości niewykorzystaną przedpłatę. Należy wskazać, że art. 10 ust. 2 akapit drugi powyższej Dyrektywy stanowi, że w przypadku, gdy zapłata następuje przed wykonaniem dostawy towarów lub świadczenia usług, podatek staje się wymagalny w momencie otrzymania płatności i od jej wysokości.

W powyższym wyroku TSUE podkreślił, iż „(...) w przypadku dokonania płatności zaliczkowej obowiązek podatkowy w podatku VAT powstaje zanim dostawa towarów lub świadczenie usług zostaną wykonane. Aby obowiązek podatkowy powstał w takiej sytuacji, wszelkie okoliczności mające znaczenie dla zaistnienia zdarzenia podatkowego, tzn. przyszła dostawa lub przyszłe świadczenie usług muszą już być znane, a zatem w szczególności, (...) w momencie dokonania takiej zapłaty, towary i usługi powinny być szczegółowo określone”.

Podobne stanowisko zostało przyjęte przez NSA w wyroku I FSK 932/08 z dnia 28 lipca 2009 r., który wskazał w tezie: „[...] nie można rozciągnąć zakresu pojęcia „zaliczki” na każdą płatność, którą sprzedający otrzymał od kupującego przez wykonaniem dostawy. Jeśli bowiem wpłata została dokonana, zanim strony ustaliły, czego konkretnie dotyczy, to nie miała charakteru zaliczki i nie pociągała za sobą powstania obowiązku podatkowego”.

Również w podobnym stanie faktycznym wydano interpretację indywidualną IPTPP4/443-828/13-2/OS oraz IPP3/443-584/14-2/SM, potwierdzającą stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie.

Zatem z chwilą wpłaty określonej kwoty pieniężnej przez kontrahenta na konto Wnioskodawcy, Wnioskodawca ani kontrahent nie mają wiedzy, czy klient skorzysta z e-usługi i w ramach jej zakupi towar u Wnioskodawcy, a jeśli zakupi to w jakiej wysokości i z jakim podatkiem VAT. W momencie wpłaty strony nie są w stanie zidentyfikować na poczet czego jest ta wpłata.

Z powyższego należy wnioskować, że warunki dotyczące rodzaju usługi, nie są znane w chwili wpłaty pieniędzy przez kontrahenta, nie powinno się więc traktować przedmiotowych wpłat jako przedpłaty, zaliczki, zadatku czy też raty, o których mowa w art. 19 ust. 11 ustawy o VAT. W konsekwencji otrzymanie należności na poczet przyszłych usług, których rodzaj nie jest w chwili otrzymania należności skonkretyzowany, nie rodzi obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług. Opodatkowanie wpłat dokonanych przed wykonaniem usługi może nastąpić jedynie w przypadku, gdy Wnioskodawca będzie w stanie określić (przyporządkować) dokonaną wpłatę na poczet konkretnej usługi.

W konsekwencji należy stwierdzić, iż otrzymywane przez Wnioskodawcę wpłaty od klientów nie są formą zaliczki, gdyż wpłaty te nie dotyczą konkretnych usług, które mają być wykonane na rzecz klienta w momencie przyjścia do restauracji. Tym samym, otrzymanie takich wpłat nie rodzi obowiązku podatkowego, o którym mowa w art. 19 ust. 11 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności sformułowany został odpowiednio w art. 7 oraz w art. 8 powołanej ustawy.

I tak, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). przy czym towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6).

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 powołanej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Jednocześnie przez sprzedaż należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów – art. 2 pkt 22 cyt. ustawy.

Z treści powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

Pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług należy rozumieć prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). Tym samym, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie, w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść.

Z opisu sprawy przedstawionego w złożonym wniosku wynika, że Wnioskodawca, będący podatnikiem podatku od towarów i usług, zamierza dokonać przebranżowienia się w celu prowadzenia działalności związanej z usługami gastronomicznymi. Spółka chce podjąć działania marketingowe i promocyjne, uczestniczyć w programach lojalnościowych w celu pozyskania jak największej ilości klientów np. restauracji, obecnie jest na etapie nawiązywania współpracy marketingowej, promocyjnej i lojalnościowej z różnymi podmiotami, oferującymi różne warunki umów. Jeden z przyszłych kontrahentów, proponuje korzystanie z aplikacji mobilnej, w ramach której klient otrzyma rabat, który będzie realizowany przez aplikację mobilną w punkcie handlowo-usługowym/gastronomicznym Wnioskodawcy. Kontrahent oferuje, że w celu zagwarantowania pewności współpracy i wypłacalności, dokona z góry wpłaty na poczet przyszłych niezidentyfikowanych towarów, które zostaną zakupione przez konsumentów, posiadających zainstalowaną aplikację mobilną z kodami promocyjnymi na różne towary/usługi u Wnioskodawcy. W chwili wpłaty, Wnioskodawca ani kontrahent nie będą mieć wiedzy na poczet jakich towarów kwota ta będzie zaliczona (np. towar z podatkiem 8% czy 23%). Rozliczenie tej wpłaty będzie dokonywane wówczas, gdy konsument korzystający z e-usługi (aplikacji mobilnej i urządzenia do obsługi tej aplikacji) będzie zamierzał nabyć towar u Wnioskodawcy, płacąc za niego środkami pieniężnymi lub kodami promocyjnymi, tylko przy udziale ww. e-usługi – tzn. cena za towar będzie uiszczona/rozliczana z kwoty, która będzie wpłacona przez kontrahenta na poczet przyszłego wydania towaru. W momencie zakupu towaru przez konsumenta, który korzysta z aplikacji mobilnej i urządzenia kontrahenta, suma wpłaty uiszczonej przez kontrahenta na rachunek bankowy Wnioskodawcy ulega proporcjonalnemu pomniejszeniu o wartość towaru zakupionego przez konsumenta. Wnioskodawca w momencie otrzymania kwoty od kontrahenta na poczet przyszłych towarów/usług, nie jest w stanie przyporządkować jednostkowej transakcji zakupu do konkretnego przelewu. Zatem nie ma możliwości określenia rodzaju towaru, stawki podatkowej VAT (np. 8% czy 23%).

W odniesieniu do przedstawionego opisu wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą określenia momentu powstania obowiązku podatkowego w niniejszej sytuacji.

Zasady dotyczące ustalania momentu powstania obowiązku podatkowego zawarte zostały w art. 19a ustawy o VAT. Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 cyt. ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W myśl ust. 8 powołanego artykułu, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Przepis art. 19a ust. 1 formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres. Jednakże w sytuacji, gdy przed dokonaniem dostawy lub wykonaniem usługi podatnik otrzyma całość lub część zapłaty, obowiązek podatkowy powstanie z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty.

Należy zauważyć, że ustawodawca nie zamieścił w treści ustawy o VAT definicji zaliczki, zadatku ani przedpłaty.

Zgodnie więc ze Słownikiem Języka Polskiego PWN (wydanie internetowe: https://sjp.pwn.pl), zaliczka to część należności wpłacana lub wypłacana z góry na poczet tej należności, zadatkiem jest część należności wpłacana z góry jako gwarancja dotrzymania umowy, natomiast przedpłata to określona suma pieniędzy, stanowiąca część ceny towaru, wpłacana z góry w celu uzyskania gwarancji jego zakupu w określonym terminie. Zatem zaliczkę wpłaca się na poczet przyszłej dostawy towarów lub przyszłego wykonania usługi przed faktyczną dostawą lub faktycznym wykonaniem usługi. Natomiast przez przedpłatę należy rozumieć określoną sumę pieniędzy, stanowiącą część ceny towaru lub usługi, wpłacaną z góry w celu uzyskania gwarancji zakupu lub wykonania usługi w określonym terminie. W celu uzyskania gwarancji dotrzymania umowy wpłacany jest też zadatek. Stosownie do powyższego, zaliczka jak również zadatek i przedpłata, jako zapłata na poczet przyszłej należności musi być powiązana z konkretną transakcją.

Podkreślić jednak należy, że aby uznać wpłacaną kwotę za zaliczkę/zadatek/przedpłatę na poczet przyszłych dostaw towarów lub świadczenia usług, istotne jest aby przyszłe świadczenie było jasno określone w sposób umożliwiający jego identyfikację, a strony świadczenia, w momencie tej wpłaty, nie miały woli dokonywania jego zmian w przyszłości.

Obowiązek podatkowy nie powstanie w sytuacji, gdy strony nie dokonały ostatecznego skonkretyzowania przyszłych dostaw, na poczet których dokonano wcześniej wpłaty.

W niniejszej sprawie warto przywołać orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 21 lutego 2006 r. w sprawie C-419/02 BUPA Hospitals Ltd i Goldsborough Developments Ltd przeciwko Commissioners of Customs & Excise, w którym TSUE wskazał, że „(...) art. 10 ust. 2 akapit trzeci szóstej dyrektywy umożliwia Państwom Członkowskim wprowadzenie zasady, że obowiązek podatkowy w podatku VAT powstanie w czasie późniejszym od zaistnienia zdarzenia podatkowego w trzech przypadkach:

nie później niż w chwili wystawienia faktury lub dokumentu uznawanego za fakturę,

nie później niż w momencie pobrania ceny, bądź

w przypadku, kiedy faktura lub dokument uznawany za fakturę nie jest wystawiony lub jest wystawiony z opóźnieniem, w określonym terminie od daty zdarzenia podatkowego.

Ustęp 2 akapit drugi odchodzi od tego porządku chronologicznego, przewidując, że w przypadku dokonania płatności zaliczkowej obowiązek podatkowy w podatku VAT powstaje zanim dostawa towarów lub świadczenie usług zostaną wykonane. Aby obowiązek podatkowy powstał w takiej sytuacji, wszelkie okoliczności mające znaczenie dla zaistnienia zdarzenia podatkowego, tzn. przyszła dostawa lub świadczenie usług muszą już być znane, a zatem w szczególności, w momencie dokonania takiej zapłaty, towary i usługi powinny być szczegółowo określone”.

Ponadto TSUE przypomniał, że „opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają dostawy towarów i świadczenie usług, a nie płatności dokonane z tytułu tych transakcji”. W konsekwencji Trybunał uznał, że „W zakresie art. 10 ust. 2 akapit drugi szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, zmienionej dyrektywą Rady 95/7/WE z dnia 10 kwietnia 1995 r., nie mieści się przedpłata, taka jak będąca przedmiotem postępowania przed sądem krajowym, dokonana w kwocie ryczałtowej na towary wskazane w sposób ogólny w wykazie, który może zostać w każdej chwili zmieniony za porozumieniem nabywcy i sprzedawcy, z którego nabywca może ewentualnie wybrać towary, na podstawie umowy, którą może on w każdej chwili rozwiązać, odzyskując w całości niewykorzystaną przedpłatę”.

W rezultacie należy wskazać, że jeśli warunki dotyczące rodzaju i ilości sprzedawanych towarów, nie są znane w chwili wpłaty pieniędzy, nie powinno się traktować przedmiotowych wpłat jako przedpłaty, zaliczki ani zadatku, o których mowa w powołanym art. 19a ust. 8 ustawy o VAT.

Zatem opodatkowanie wpłat otrzymanych przed dostawą towarów następuje w przypadku, gdy dostawca będzie w stanie powiązać (przyporządkować) dokonaną wpłatę z konkretnym zamówieniem, czyli skonkretyzowanym towarem. Warunku tego nie będzie spełniała wpłacona kwota w momencie, gdy nie zostało złożone konkretne zamówienie.

Podobnie wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 28 lipca 2009 r. sygn. akt I FSK 932/08. W orzeczeniu tym NSA uznał, że: „Dla uznania wpłaconej kwoty jako zaliczki na poczet wykonanych usług, w rozumieniu art. 19 ust. 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), istotnym jest, aby przyszłe świadczenie było określone w sposób jednoznaczny co do rodzaju towaru bądź usługi, tzn. w sposób umożliwiający ich identyfikację, a dodatkowo strony tego świadczenia, w momencie wpłaty zaliczki, nie mają woli dokonywania jego zmian w przyszłości”.

W oparciu o powyższe można wysnuć wniosek, że aby zapłatę na poczet przyszłych należności uznać za zaliczkę/zadatek/przedpłatę, muszą zostać spełnione następujące przesłanki:

zapłata musi zostać dokonana na poczet konkretnej transakcji, tj. przyszłe świadczenie powinno być określone co do rodzaju w sposób jednoznaczny (określone powinny być cechy identyfikujące rodzaj towaru bądź usługi),

konkretyzacja przyszłego świadczenia powinna być wystarczająco dokładna dla określenia zasad opodatkowania świadczenia, tj. w szczególności należy móc określić miejsce świadczenia i stawkę opodatkowania,

w momencie dokonania zaliczki strony nie mają intencji zmiany świadczenia w przyszłości.

Odniesienie powołanych przepisów podatkowych do przedstawionego opisu sprawy prowadzi do wniosku, że środki pieniężne wpłacone przez kontrahenta na poczet przyszłych niezidentyfikowanych towarów lub usług, które zostaną zakupione przez konsumentów posiadających zainstalowaną aplikację mobilną z kodami promocyjnymi na różne towary bądź usługi u Wnioskodawcy, nie będą stanowić przedpłaty, zaliczki ani zadatku, o których mowa w art. 19a ust. 8 ustawy o VAT. Powyższe wynika z faktu, że w momencie otrzymania środków pieniężnych nie są one związane z żadną konkretną dostawą towarów/świadczeniem usług – w dacie otrzymania przez Spółkę środków pieniężnych nie jest znany przedmiot transakcji. Jak wskazał Wnioskodawca z chwilą wpłaty danej kwoty pieniężnej przez kontrahenta na konto Spółki, Wnioskodawca ani ten kontrahent nie mają wiedzy, czy klient skorzysta z e‑usługi i w jej ramach zakupi towar lub usługę u Wnioskodawcy, a jeśli zakupi to w jakiej wysokości i z jakim podatkiem VAT. W momencie wpłaty strony nie są w stanie zidentyfikować na poczet czego jest ta wpłata, Spółka nie posiada informacji na zakup jakiego towaru czy usługi klient się zdecyduje, co uniemożliwia identyfikację stawki właściwej dla opodatkowania otrzymanych środków pieniężnych.

W tej sytuacji nie występuje więc obowiązek podatkowy w zakresie podatku od towarów i usług, o którym stanowi art. 19a ust. 8 ustawy o VAT. Do dostawy towarów lub do wyświadczenia usługi dojdzie dopiero w momencie dokonania zapłaty przez klienta w ramach opisanej e-usługi. Dopiero wtedy dojdzie zatem do powstania obowiązku podatkowego, zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT. Przy czym należy pamiętać, że wydanie towarów lub świadczenie usług podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem VAT na zasadach ogólnych według odpowiednich stawek podatku.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego zdarzenia przyszłego należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin