Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.443.2017.2.LZ
z 22 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 października 2017 r. (data wpływu 18 października 2017 r.) uzupełnione pismem z dnia 29 listopada 2017 r. (data nadania 29 listopada 2017 r., data wpływu 1 grudnia 2017 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP3-3.4011.443.2017.1.LZ z dnia 27 października 2017 r. (data nadania 27 października 2017 r., data doręczenia 29 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr 00114-KDIP3-3.4011.443.2017.1.LZ z dnia 27 października 2017 r. (data nadania 27 października 2017 r., data doręczenia 29 listopada 2017 r.) tutejszy organ wezwał Wnioskodawczynię o uzupełnienie wniosku. Pismem z dnia 29 listopada 2017 r. (data nadania 29 listopada 2017 r., data wpływu 1 grudnia 2017 r.) Wnioskodawczyni uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Na podstawie aktu notarialnego z dnia 6 czerwca 2017 r. Wnioskodawczyni dokonała sprzedaży nieruchomości. W skład ww. nieruchomości wchodzą:

• grunt w użytkowaniu wieczystym działki 999/42 i 999/86
• garaż murowany parterowy o pow. 28 m² – własnościowe prawa do garażu ustanowione w 1992 r.
• dobudowany do garażu pawilon handlowy w roku 2006 na gruncie dzierżawionym od Spółdzielni Mieszkaniowej.
  
  

Pawilon został pobudowany ze środków wspólnych w czasie trwania związku małżeńskiego.

Protokołem zdawczo-odbiorczym z dnia 10 kwietnia 2007 r. ww. obiekt został przyjęty przez Spółdzielnię Mieszkaniową. Decyzją Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 22 listopada 2006 r. mąż Wnioskodawczyni uzyskał pozwolenie na użytkowanie budynku pawilonu handlowego. Grunty dotyczące działek 999/42 i 999/86 dzierżawione były od Spółdzielni Mieszkaniowej, która była właścicielem wieczystego użytkowania gruntów. W dniu 29 listopada 2009 r. mąż Wnioskodawczyni wystąpił do Spółdzielni Mieszkaniowej o sprzedaż dzierżawionego gruntu, na którym został pobudowany pawilon handlowy. Sprawa nie została załatwiona, ponieważ wykup gruntu dotyczył tylko garażu.

Mąż Wnioskodawczyni zmarł w dniu 11 czerwca 2011 r. Postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 22 grudnia 2011 r. Wnioskodawczyni odziedziczyła spadek po swoim mężu i zniesiona została współwłasność.

W skład spadku po mężu Wnioskodawczyni wchodził m.in.:

• prawo do lokalu mieszkalnego własnościowego
• prawo własnościowego garażu na działce nr 999/42
• prawo do dzierżawy gruntu, należącego do Spółdzielni Mieszkaniowej (umowa z dnia 3 kwietnia 2006 r.) pod budowę pawilonu handlowego o pow. 58m² oraz prawa związane z wybudowaniem tego pawilonu.
  
  

W dniu 9 marca 2012 r. Wnioskodawczyni wystąpiła z pismem do Spółdzielni Mieszkaniowej o przekształcenie prawa własności do dzierżawy wieczystej działki nr 999/86 pod pawilonem handlowym w odrębną własność.

W odpowiedzi (pismo z dnia 14 marca 2012 r.) Wnioskodawczyni uzyskała odpowiedź, że przekształcenie prawa własności lokalu użytkowego w odrębną własność wiąże się z wykupem gruntu (74 m²). W dniu 22 listopada 2012 r. na podstawie aktu notarialnego Wnioskodawczyni wykupiła od Spółdzielni Mieszkaniowej użytkowanie wieczyste gruntu nr 999/42 o pow. 22 m² (pod garażem) za 10% wartości, tj. kwotę 522,79 zł oraz gruntu – działki nr 999/86 o pow. 74 m² pod pawilonem handlowym za kwotę 9461,16 zł. Z powodu trudnej sytuacji finansowej (choroba) w dniu 6 czerwca 2017 r. na podstawie aktu notarialnego Wnioskodawczyni dokonała sprzedaży garażu własnościowego wraz z gruntem oraz pawilonu handlowego wraz z gruntem.

W uzupełnieniu Wnioskodawczyni wskazała, że:

• Spadkobiercami po zmarłym mężu była Wnioskodawczyni oraz dwóch jej synów.
• Przeprowadzone zostało postępowanie spadkowe. Sąd postanowieniem z dnia 22 grudnia 2011 r. dokonał działu spadku po mężu Wnioskodawczyni i zniesienia współwłasności pomiędzy stronami w ten sposób, że nieruchomości i prawa nabyte przyznała na wyłączną własność Wnioskodawczyni.
• Działowi spadku i zniesieniu współwłasności nie towarzyszyły spłaty ani dopłaty.
• Spółdzielcze własnościowe prawo do garażu mąż Wnioskodawczyni nabył na podstawie umowy ze Spółdzielnią Mieszkaniową na podstawie umowy o użytkowanie garażu na zasadzie własnościowego prawa do garażu z dnia 18 lutego 1992 r.
• Akt notarialny z dnia 22 listopada 2012 r. dotyczył wykupu gruntu działek nr 999/42 i 999/86.
• Wnioskodawczyni nie jest osobą prowadzącą działalność gospodarczą.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni zobowiązana jest do zapłaty podatku dochodowego z tytułu sprzedaży nieruchomości, tj. czy przychód ze sprzedaży nieruchomości garażu wraz z gruntem i pawilonu handlowego wraz z gruntem podlega opodatkowaniu?

Zdaniem Wnioskodawczyni, opodatkowaniu winien podlegać przychód ze sprzedaży gruntu pod budowę pawilonu handlowego po odliczeniu kosztów uzyskania przychodu (wykupu gruntu + koszty aktu notarialnego). Wnioskodawczyni ma wątpliwości co do podatku dochodowego od sprzedaży pawilonu, który został wybudowany w czasie trwania związku małżeńskiego ze wspólnych środków. Zdaniem Wnioskodawczyni opodatkowaniu winna podlegać 1/2 przychodu uzyskanego ze sprzedaży ww. pawilonu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie, w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy formułuje generalna zasadę, że jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości, miało miejsce przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie lub wybudowanie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a przychód uzyskany z odpłatnego zbycia w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że mąż Wnioskodawczyni nabył od Spółdzielni Mieszkaniowej garaż na działce nr 999/42, na podstawie umowy o użytkowanie garażu na zasadzie własnościowego prawa do garażu z dnia 18 lutego 1992 r. W czasie trwania małżeństwa Wnioskodawczyni wraz z mężem ze środków wspólnych wybudowali na działce 999/86 pawilon handlowy.

Grunty dotyczące działek 999/42 i 999/86 dzierżawione były od Spółdzielni Mieszkaniowej, która była właścicielem wieczystego użytkowania gruntów. W dniu 11 czerwca 2011 r. zmarł mąż Wnioskodawczyni. Spadkobiercami po zmarłym zostali Wnioskodawczyni oraz dwójka jej synów.

W dniu 22 listopada 2012 r. na podstawie aktu notarialnego Wnioskodawczyni wykupiła od Spółdzielni Mieszkaniowej użytkowanie wieczyste gruntu nr 999/42 o pow. 22m² (pod garażem) oraz gruntu – działki nr 999/86 o pow. 74m² pod pawilonem handlowym.

W dniu 6 czerwca 2017 r. na podstawie aktu notarialnego Wnioskodawczyni dokonała sprzedaży garażu własnościowego wraz z gruntem oraz pawilonu handlowego wraz z gruntem.

Zgodnie z art. 155 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Przy czym, umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości, o czym stanowi art. 158 ww. ustawy, powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. To samo dotyczy umowy przenoszącej własność, która zostaje zawarta w celu wykonania istniejącego uprzednio zobowiązania do przeniesienia własności nieruchomości; zobowiązanie powinno być w akcie wymienione.

Zgodnie z art. 693 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

W związku z tym stwierdzić należy, że w świetle ww. przepisu Kodeksu cywilnego, na skutek zawarcia umowy dzierżawy, wydzierżawiający nie nabywa prawa własności nieruchomości.

Z uwagi na brak definicji nieruchomości i rzeczy w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych należy odwołać się do odpowiednich przepisów prawa cywilnego.

Zgodnie z art. 46 § 1 ustawy nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Stosownie do 47 § 1 Kodeksu cywilnego część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Natomiast w myśl art. 48 Kodeksu, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane.

Z powyższego zatem w sposób jednoznaczny wynika, że grunty stanowiące odrębny przedmiot własności są z natury swej nieruchomościami, budynki natomiast trwale z gruntem związane są częścią składową nieruchomości zgodnie z zasadą superficies solo cedit, w myśl której własność nieruchomości gruntowej rozciąga się na budynki, które stały się częścią składową nieruchomości. Budynek trwale związany z gruntem, jako część składowa gruntu, nie może być przedmiotem odrębnej własności.

Zgodnie z art. 232 § 1 ustawy Kodeks cywilny, grunty stanowiące własność Skarbu Państwa a położone w granicach administracyjnych miast oraz grunty Skarbu Państwa położone poza tymi granicami, lecz włączone do planu zagospodarowania przestrzennego miasta i przekazane do realizacji zadań jego gospodarki, a także grunty stanowiące własność jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków, mogą być oddawane w użytkowanie wieczyste osobom fizycznym i osobom prawnym.

Z kolei jak stanowi art. 235 § 1 ustawy Kodeks cywilny, budynki i inne urządzenia wzniesione na gruncie Skarbu Państwa lub gruncie należącym do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków przez wieczystego użytkownika stanowią jego własność. To samo dotyczy budynków i innych urządzeń, które wieczysty użytkownik nabył zgodnie z właściwymi przepisami przy zawarciu umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste. Natomiast z art. 235 § 2 ustawy Kodeks cywilny wynika, że przysługująca wieczystemu użytkownikowi własność budynków i urządzeń na użytkowanym gruncie jest prawem związanym z użytkowaniem wieczystym.

Granice prawa użytkowania wieczystego są wyznaczane przez ustawy, zasady współżycia społecznego oraz umowę o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste. Uprawnienie do wyłącznego korzystania z gruntu przez użytkownika wieczystego gruntu jest skuteczne wobec osób trzecich, a także właściciela gruntu, chyba że umowa, o której mowa wyżej zawiera odrębne uregulowania dotyczące uprawnień właściciela.

Kodeks cywilny nadał prawu wieczystego użytkowania gruntu nadrzędny charakter w stosunku do prawa własności budynków znajdujących się na tym gruncie. Prawem głównym jest w tym przypadku prawo wieczystego użytkowania, a prawem związanym jest prawo własności budynków i urządzeń. Jednakże żadne z nich nie może stanowić samodzielnie przedmiotu obrotu prawnego.

Oznacza to, że prawo własności tych budynków dzieli los prawny użytkowania wieczystego gruntu. Zatem, zbycie tego prawa odnosi się też do budynków, natomiast sama własność budynków nie może być przeniesiona na inną osobę bez przeniesienia użytkowania wieczystego gruntu.

Powyższe oznacza, że budynek wybudowany przez osobę trzecią (np. dzierżawcę) na gruncie oddanym w użytkowanie wieczyste, trwale związany z nieruchomością stanowi własność użytkownika wieczystego.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania prawa cywilnego, stwierdzić należy, że do chwili nabycia użytkowania wieczystego działek nr 999/42 i 999/86 (nieruchomości gruntowych), Wnioskodawczyni nie przysługiwało prawo własności garażu i pawilonu handlowego, bowiem garaż i pawilon handlowy położone były na cudzym gruncie – gruncie dzierżawionym od Spółdzielni Mieszkaniowej.

Zatem, dopiero w dniu 22 listopada 2017 r., tj. w chwili nabycia prawa wieczystego użytkowania gruntów, Wnioskodawczyni stała się właścicielką również garażu i pawilonu handlowego. W tej sytuacji, wskutek sprzedaży w dniu 6 czerwca 2017 r. doszło do odpłatnego zbycia nieruchomości, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przed upływem 5 lat od nabycia własności nieruchomości.

W konsekwencji, sprzedaż w 2017 r. działki nr 999/42 wraz z garażem i działki nr 999/86 wraz z pawilonem handlowym w 2017 r., stanowi źródło przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

W myśl art. 30e ust. 1 i art. 45 ust. 4 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku i jest płatny w terminie złożenia zeznania za rok podatkowy, w którym nastąpiło odpłatne zbycie.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy – podstawą obliczenia podatku jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw. Przy czym przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej (art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja sprzedaży mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością). Można do takich kosztów zaliczyć m.in. związane ze zbyciem koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, uregulowanie opłaty notarialnej, prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości, koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości, o ile Wnioskodawca takie wydatki poniósł w związku ze sprzedażą nieruchomości. Pomiędzy tymi wydatkami a dokonanym odpłatnym zbyciem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy

Koszty te nie są kosztami nabycia, lecz jako koszty odpłatnego zbycia pomniejszają przychód.

Zgodnie z art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

W myśl art. 22 ust. 6e ww. ustawy, wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.

Podstawą obliczenia podatku jest zatem dochód ze zbycia udziału w lokalu mieszkalnym stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia udziału w nieruchomości określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dochód ten podlega opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym.

Wykup gruntu oraz koszt aktu notarialnego z tytułu wykupu tego gruntu można zakwalifikować do kosztów uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia tego gruntu, bowiem bez poniesienia tych kosztów nie można mówić o dokonaniu transakcji nabycia przez Wnioskodawczynię przedmiotowych gruntów.

Stosownie do treści art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 1aa, 7 i 8. W tym samym terminie należy wpłacić należny z tego tytułu podatek (art. 45 ust. 4 pkt 1 ww. ustawy).

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.

Cele mieszkaniowe, których sfinansowanie przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych uprawnia do skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania, wymienione zostały w art. 21 ust. 25 cytowanej ustawy.

Reasumując, należy stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega przychód z tytułu dokonanego w 2017 r. zbycia zarówno działek nr 999/42 i 999/86 jak i związanych z tymi gruntami budynków (garażu i pawilonu handlowego) nabytych w 2012 r., tj. w dacie nabycia użytkowania wieczystego do ww. działek, z uwagi na fakt, że od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie gruntów w użytkowanie wieczyste przez Wnioskodawczynię, nie upłynął pięcioletni okres czasu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, na Wnioskodawczynię ciąży obowiązek rozliczenia tych przychodów w zeznaniu rocznym PIT-39 o wysokości osiągniętego w 2017 r. dochodu (przychodu), składanym w terminie do 30 kwietnia 2018 r.

Jednocześnie wskazać należy, że podstawa opodatkowania stanowiąca przychód z tytułu odpłatnego zbycia tego udziału może zostać pomniejszona o koszt uzyskania przychodu, jakim jest wartość zapłacona za wykup gruntu określoną w akcie notarialnym i koszty związane z aktem notarialnym.

Stanowisko Wnioskodawczyni uznano za nieprawidłowe, ponieważ dokonując oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawczyni wskazała, że podatek należy zapłacić tylko od dokonanej sprzedaży działki pod pawilonem handlowym oraz 1/2 przychodu uzyskanego ze sprzedaży pawilonu handlowego.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jeżeli przedstawione we wniosku stan faktyczny będzie różniło się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.