Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.432.2017.1.EK
z 11 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 6 września 2017 r. (data wpływu 11 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• wystawienia faktury w celu udokumentowania przeniesienia na A. wartości niematerialnych i prawnych – jest nieprawidłowe;
• ustalenia podstawy opodatkowania tej czynności – jest prawidłowe;
• prawa do odliczenia podatku – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 11 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wystawienia faktury w celu udokumentowania przeniesienia na A. wartości niematerialnych i prawnych, ustalenia podstawy opodatkowania tej czynności oraz prawa do odliczenia podatku.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącego stroną postępowania:
  A. Spółka Akcyjna;
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:
  B. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa

przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

B. sp. z o.o. sp. k. (dalej: „Spółka”, „B”) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT. Spółka prowadzi działalność gospodarczą przede wszystkim w zakresie świadczenia usług dotyczących praw własności intelektualnej.

A. S.A. (dalej: „A.”) jest kapitałową spółką handlową z siedzibą w Polsce. A. jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT i prowadzi działalność m.in. w zakresie produkcji i sprzedaży środków transportu. A. jest komandytariuszem Spółki.

Możliwe, że w przyszłości wspólnicy B. podejmą jednomyślną uchwałę o rozwiązaniu SK bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego, zgodnie z przepisami art. 103 § 1 w zw. z art. 58 pkt 2 i 67 § 1 Kodeksu spółek handlowych (dalej: „Rozwiązanie”). Wskutek Rozwiązania majątek B. przypadający A. jako komandytariuszowi B. stanowić będą wartości niematerialne i prawne, w szczególności prawa do znaków towarowych i innych praw własności intelektualnej/przemysłowej. W skład majątku nabywanego przez A. nie będą natomiast wchodziły inne składniki majątkowe B..

Majątek B. – tj. wartości niematerialne i prawne, w szczególności prawa do znaków towarowych i innych praw własności intelektualnej SK nabyła na podstawie umowy sprzedaży z dnia 21 października 2015 r. (dalej: „Umowa Sprzedaży”). Jednocześnie, cena nabycia została ustalona na poziome rynkowym w oparciu o Opinię biegłego rewidenta z badania wyceny wartości godziwej portfolio znaków towarowych.

Po nabyciu majątku B., A. może go wykorzystywać do wykonywania czynności opodatkowanych VAT – w szczególności możliwe jest, że A. będzie udzielała licencji na wykorzystanie nabytych znaków towarowych, w zakresie umów licencyjnych które nie wygasną wskutek konfuzji w efekcie nabycia majątku B., innym podmiotom lub będzie prowadziła produkcję i sprzedaż towarów (autobusów) oznaczonych znakami towarowymi nabytymi od B.

W dniu 12 lipca 2016 r., B. wystąpiła o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług od przeniesienia majątku B. w stanie faktycznym zbliżonym do przedstawionego w niniejszym wniosku. W dniu 12 października 2016 r. B. otrzymała od Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu interpretację stwierdzającą, że przeniesienie przez B. na rzecz wspólników wartości niematerialnych i prawnych (w tym praw do znaków towarowych) stanowić będzie odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy VAT (dalej: „Interpretacja”). W konsekwencji, zgodnie z Interpretacją, czynność ta będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT.

W związku z powyższym, B. i A. występują z niniejszym wspólnym wnioskiem w celu potwierdzenia dalszych konsekwencji podatkowych przeniesienia na rzecz A. wartości niematerialnych i prawnych, w tym praw do znaków towarowych, w toku Rozwiązania B.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Spółka powinna wystawić fakturę VAT celem udokumentowania przeniesienia na A. wartości niematerialnych i prawnych, w szczególności praw do znaków towarowych, w ramach Rozwiązania?
2. Co będzie stanowiło podstawę opodatkowania w przypadku przeniesienia na A. wartości niematerialnych i prawnych w szczególności praw do znaków towarowych w ramach Rozwiązania?
3. Czy A. przysługiwać będzie prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku z nabyciem wartości niematerialnych i prawnych, w szczególności praw do znaków towarowych, w związku z Rozwiązaniem B.?
   
   

Zdaniem Zainteresowanych:

Ad 1

Zdaniem B., będzie ona zobowiązana do wystawienia faktury VAT celem udokumentowania przeniesienia na A. wartości niematerialnych i prawnych, w szczególności praw do znaków towarowych, w ramach Rozwiązania.

1. Z uzyskanej przez Spółkę Interpretacji wynika, że przeniesienie przez B., w ramach jej rozwiązania/likwidacji, wartości niematerialnych i prawnych (w tym praw do znaków towarowych) na rzecz wspólników, stanowić będzie odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy VAT. W efekcie, czynność ta będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT.
2. Zgodnie natomiast z art. 106a pkt 1 ustawy VAT, przepisy rozdziału dotyczącego fakturowania stosuje się między innymi do sprzedaży. Natomiast stosownie do art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, podatnicy są zobowiązani m.in. do wystawienia faktury dokumentującej sprzedaż. Art. 2 pkt 22 ustawy VAT definiuje sprzedaż jako odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy VAT, odpłatnym świadczeniem usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT jest również nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie nieodpłatne świadczenia usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
3. Przepisy art. 106a oraz 106b ustawy VAT nakazują wystawienie faktury w przypadku sprzedaży z wyjątkami wskazanymi w treści tych przepisów. Żaden z tych wyjątków nie dotyczy sprzedaży w formie świadczenia usług, o których mowa w art. 8 ust. 2 ustawy VAT.
4. Zatem usługa, o której mowa w art. 8 ust. 2 ustawy VAT stanowi odpłatne świadczenie usług na gruncie przepisów VAT. Tym samym taka usługa jest jednocześnie sprzedażą w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy VAT i winna być dokumentowana fakturą wystawioną zgodnie z przepisami art. 106a oraz 106b ustawy VAT. W konsekwencji, B. będzie zobowiązana do wystawienia faktury VAT dokumentującej przeniesienie na A. wartości niematerialnych i prawnych, w szczególności prawa do znaków towarowych, w ramach Rozwiązania.
   
   

Ad 2

1. W ocenie A., w przypadku przeniesienia wartości niematerialnych i prawnych, w szczególności praw do znaków towarowych w związku z rozwiązaniem B. podstawę opodatkowania będą stanowiły wydatki poniesione na ich nabycie.
   Stosownie do art. 29a ust. 5 ustawy o VAT, w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.
2. Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, B. nabyła wartości niematerialne i prawne, w szczególności prawa do znaków towarowych i innych praw własności intelektualnej na podstawie Umowy Sprzedaży. Jednocześnie, cena nabycia została ustalona na poziome rynkowym w oparciu o opinię biegłego rewidenta z badania wyceny wartości godziwej portfolio znaków towarowych „Solaris”.
3. Zatem w przypadku przeniesienia wartości niematerialnych i prawnych, w szczególności praw do znaków towarowych i innych praw własności intelektualnej w związku z rozwiązaniem B. kosztem poniesionym przez SK będzie cena uiszczona przy nabyciu tych wartości niematerialnych i prawnych, w szczególności praw do znaków towarowych.
4. Powyższe potwierdzają również organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych. Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 2 grudnia 2015 r., wskazał, że „zgodnie (...) art. 29a ust. 5 ww. ustawy – przyjąć należy faktyczny koszt świadczenia tej usługi poniesiony przez Wnioskodawcę, którym w przedmiotowej sprawie będzie kwota wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę w związku z nabyciem prawa do tego znaku towarowego”.
   
   

Ad 3

Zdaniem A., przysługiwać jej będzie prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku z nabyciem wartości niematerialnych i prawnych, w szczególności praw do znaków towarowych, w związku z Rozwiązaniem B.

1. Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy VAT, podatnikom przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. W konsekwencji, podstawowym warunkiem prawa do odliczenia VAT jest wykorzystanie nabytych towarów/usług do wykonywania czynności opodatkowanych VAT.
2. Prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku z nabyciem majątku wykorzystywanym w działalności gospodarczej nabywcy realizuje także zasadę neutralności podatku VAT, stanowiącej podstawę funkcjonowania podatku od wartości dodanej w Unii Europejskiej. Zasada ta wynika w szczególności z preambuły do dyrektywy VAT (dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r.), jej art. 168, a w polskich przepisach – m.in. z właśnie z powołanego art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. Zasada ta znajduje potwierdzenie w ugruntowanym orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości UE. Znalazła ona odzwierciedlenie m.in. w wyroku C-371/07 (Danfoss A/S, AstraZeneca A/S przeciwko Skatteministeriet), w którym Trybunał podkreślił, że „zgodnie z podstawową zasadą, na której opiera się system podatku VAT, a która wynika między innymi z art. 2 szóstej dyrektywy, podatek VAT stosowany jest w odniesieniu do każdej czynności obejmującej produkcję lub dystrybucję, po odliczeniu podatku, który obciążał bezpośrednio czynności dokonane na wcześniejszych etapach obrotu. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem prawo do odliczenia przewidziane w art. 17 i nast. szóstej dyrektywy stanowi integralną część mechanizmu podatku VAT i co do zasady nie może być ograniczane. Wykonywane jest ono od razu w odniesieniu do całości podatku naliczonego na poprzednich etapach obrotu”.
3. Biorąc powyższe pod uwagę, A. będzie uprawniona do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku z nabyciem majątku B., ponieważ:
   1. A. będzie wykorzystywać nabyty w związku z Rozwiązaniem B. majątek do wykonywania czynności opodatkowanych VAT, w szczególności do świadczenia opodatkowanych VAT usług w zakresie licencjonowania znaków towarowych lub produkcji i sprzedaży towarów oznaczonych przedmiotowymi znakami towarowymi;
   2. nabycie majątku w ramach Rozwiązania SK stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT, a kwota podatku VAT zostanie wykazana na wystawionej przez Spółkę fakturze VAT. W konsekwencji, wystąpi kwota podatku naliczonego podlegająca odliczeniu, o której mowa w art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT;
   3. A. poniesie ekonomiczny ciężar nabycia wartości niematerialnych i prawnych od B. w postaci utraty praw udziałowych komandytariusza w następstwie Rozwiązania B. Na gruncie podatku VAT, ciężar ekonomiczny (koszt) może zostać przez podatnika poniesiony także poprzez wypłynięcie z jego majątku aktywów innych, niż środki pieniężne, takich właśnie jak prawa udziałowe w spółce osobowej. Z punktu widzenia A. nastąpi zatem zapłata za majątek przejęty w ramach Rozwiązania – w tym w części dotyczącej podatku VAT naliczonego w związku z tą czynnością. W konsekwencji, kwota podatku VAT naliczonego o której mowa w art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, podlegająca odliczeniu od podatku VAT należnego po stronie A., wystąpi także w wymiarze ekonomicznym;
   4. wreszcie, nie wystąpią wskazane w art. 88 ustawy o VAT przesłanki, które pozwalałyby na odmowę A. prawa do odliczenia. W konsekwencji, potwierdzenie prawa A. do odliczenia VAT naliczonego w związku z Rozwiązaniem SK stanowi warunek zachowania neutralności podatku VAT.
4. Dodatkowo, jak wskazano powyżej, unicestwienie ogółu praw i obowiązków w B. będzie stanowiło zapłatę za majątek przejęty w ramach Rozwiązania. W konsekwencji, nie dojdzie do sytuacji, w której A. będzie posiadać nieuregulowane należności w związku z przejęciem tego majątku.
   Zatem w opisanej sytuacji nie znajdzie zastosowania art. 89b ustawy o VAT, zgodnie z którym w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze.
5. Należy podkreślić, że art. 89b ust. 1 Ustawy o VAT nie wymaga, aby uregulowanie należności nastąpiło w określonej formie – przeciwnie, forma uregulowania należności wynikającej z faktury może być dowolna. W konsekwencji należy stwierdzić, że unicestwienie ogółu praw i obowiązków w B. w zamian za majątek przejęty w ramach Rozwiązania będzie stanowiło uregulowanie należności.
   Powyższe potwierdzają również organy podatkowe. Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 21 stycznia 2015 r., sygn. IPPP1/443-1264/14-2/JL wskazał, że: pojęcie „uregulowania” jest pojęciem szerokim (szerszym od pojęcia „zapłaty należności”). Poprzez użycie tego pojęcia dopuszcza się różne sposoby uregulowania należności dokonywane pomiędzy kontrahentami. Tym samym przepisy powołanej ustawy nie zawierają jakichkolwiek ograniczeń, co do formy uregulowania należności wynikających z dokonanych transakcji. Kontrahenci sami decydują, w jaki sposób uregulują swoje zobowiązania.
6. Nadto, w sprawie objętej niniejszym wnioskiem, wystąpi sytuacja analogiczna do nabycia majątku w drodze innej czynności restrukturyzacyjnej jaką jest wniesienie towarów/usług do spółki tytułem wkładu niepieniężnego (aportu) w zmian za objęte udziały/prawa udziałowe. W tego rodzaju transakcjach prawo nabywcy do odliczenia podatku VAT naliczonego jest niewątpliwe, również w świetle praktyki interpretacyjnej organów podatkowych (por. przykładowo interpretacje nr IPPP3/4512-367/16-2/IG, IPPP1/4512-535/15-2/EK oraz ILPP2/4512-1-209/16-4/AO). Przy otrzymaniu majątku w toku rozwiązania/likwidacji spółki, ma miejsce sytuacja odwrotna, tj. nabycie majątku w zamian za utratę udziałów/praw udziałów w spółce rozwiązywanej/likwidowanej. W obu przypadkach dochodzi jednak do odpłatnej dostawy towarów/usług w rozumieniu przepisów ustawy o VAT i występuje podatek VAT naliczony, podlegający odliczeniu przez nabywcę przenoszonych aktywów.
7. Reasumując, A. przysługiwać będzie prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku z nabyciem wartości niematerialnych i prawnych, w szczególności praw do znaków towarowych, w związku z Rozwiązaniem B.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

• nieprawidłowe – w części dotyczącej wystawienia faktury w celu udokumentowania przeniesienia na A. wartości niematerialnych i prawnych;
• prawidłowe – w części dotyczącej ustalenia podstawy opodatkowania tej czynności;
• nieprawidłowe – w części dotyczącej prawa do odliczenia podatku.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Pod pojęciem sprzedaży – na podstawie art. 2 pkt 22 ustawy – rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towaru oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Natomiast art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie (za wynagrodzeniem).

Ustawodawca jednakże przewidział od powyższej reguły wyjątki, które zostały zawarte – w przypadku dostawy towarów – w art. 7 ust. 2 oraz – w przypadku świadczenia usług – w art. 8 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z unormowaniami zawartymi w art. 8 ust. 2 ustawy, w pewnych, ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Z powyższego przepisu wynika, że aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług muszą być spełnione określone warunki:

• w przypadku użycia towarów stanowiących część przedsiębiorstwa – użycie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika oraz istnienie prawa podatnika do odliczenia – w całości lub w części – podatku naliczonego m.in. przy nabyciu tych towarów (warunki te muszą być spełnione łącznie),
• w przypadku świadczenia usług – świadczenie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
  
  

Zatem dla ustalenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Za usługi niezwiązane z prowadzeniem przedsiębiorstwa należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Opodatkowaniu podlegają natomiast te usługi, których cel nie wiąże się z prowadzonym przedsiębiorstwem. Chodzi tu o świadczenie takich usług, które nie mają żadnego wpływu na przyszłe obroty przedsiębiorstwa, jego zyski, wizerunek, odbiór przez kontrahentów obecnych lub potencjalnych. Dotyczyć to będzie więc takich czynności, które zostały wykonane w ramach działalności gospodarczej, lecz nie na jej potrzeby. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności, jakie w danej sprawie występują.

Zatem, aby nieodpłatne świadczenie uznać za odpłatne świadczenie usług, czyli za podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, musi być ono świadczone na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca (dalej: „A.”) jest kapitałową spółką handlową z siedzibą w Polsce. A. jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT i prowadzi działalność m.in. w zakresie produkcji i sprzedaży środków transportu. A. jest komandytariuszem Spółki.

Natomiast Zainteresowany niebędący stroną postępowania (dalej: „Spółka”, „B”) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT. Spółka prowadzi działalność gospodarczą przede wszystkim w zakresie świadczenia usług dotyczących praw własności intelektualnej.

Możliwe, że w przyszłości wspólnicy B. podejmą jednomyślną uchwałę o rozwiązaniu B. bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego, zgodnie z przepisami art. 103 § 1 w zw. z art. 58 pkt 2 i 67 § 1 Kodeksu spółek handlowych (dalej: „Rozwiązanie”). Wskutek Rozwiązania majątek B. przypadający A. jako komandytariuszowi B. stanowić będą wartości niematerialne i prawne, w szczególności prawa do znaków towarowych i innych praw własności intelektualnej/przemysłowej. W skład majątku nabywanego przez A. nie będą natomiast wchodziły inne składniki majątkowe SK.

Majątek B. – tj. wartości niematerialne i prawne, w szczególności prawa do znaków towarowych i innych praw własności intelektualnej B. nabyła na podstawie umowy sprzedaży z dnia 21 października 2015 r. (dalej: „Umowa Sprzedaży”). Jednocześnie, cena nabycia została ustalona na poziome rynkowym w oparciu o opinię biegłego rewidenta z badania wyceny wartości godziwej portfolio znaków towarowych.

Po nabyciu ww. majątku B., A. będzie go wykorzystywać do wykonywania czynności opodatkowanych VAT – w szczególności możliwe jest, że A. będzie udzielała licencji na wykorzystanie nabytych znaków towarowych, w zakresie umów licencyjnych które nie wygasną wskutek konfuzji w efekcie nabycia majątku B., innym podmiotom lub będzie prowadziła produkcję i sprzedaż towarów (autobusów) oznaczonych znakami towarowymi nabytymi od B.

Wnioskodawca wyjaśnił również, że przeniesienie przez B. na rzecz wspólników wartości niematerialnych i prawnych (w tym również praw do znaków towarowych) stanowić będzie odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy. Czynność ta będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy (zgodnie z otrzymaną przez B. interpretacją indywidualną).

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwości dotyczące m.in. tego, czy Spółka powinna wystawić fakturę VAT celem udokumentowania przeniesienia na A. wartości niematerialnych i prawnych, w szczególności praw do znaków towarowych, w ramach Rozwiązania (pytanie oznaczone we wniosku nr 1).

W celu rozwiania powyższej wątpliwości, w pierwszej kolejności należy wskazać, że zasady dotyczące dokumentowania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (wystawiania faktur) zawarte są w Dziale XI rozdziale 1 ustawy.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Na podstawie art. 106b ust. 2 ustawy, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Z powyższych przepisów wynika, że podatnik – co do zasady – ma obowiązek wystawić fakturę, która dokumentuje sprzedaż dokonywaną na rzecz innego podatnika. Natomiast wyjątki od tej zasady wskazano w art. 106b ust. 2 ustawy.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu sprawy przeniesienie przez B. na rzecz wspólników wartości niematerialnych i prawnych (w tym praw do znaków towarowych) stanowić będzie odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy (w tej kwestii w dniu 12 października 2016 r. B. otrzymała od Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu interpretację). W konsekwencji, czynność ta będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Jednakże z cytowanych wyżej przepisów wynika, że fakturowaniu podlega sprzedaż, którą co do zasady stanowią czynności odpłatne. Stwierdzić natomiast należy, że nie podlegają dokumentowaniu fakturą nieodpłatne świadczenia, które jedynie dla potrzeb ich opodatkowania zostały zrównane w skutkach podatkowych z czynnościami odpłatnymi. Zatem, nie oznacza to, że fakt opodatkowania tych czynności automatycznie oznacza również obowiązek dokumentowania ich fakturami.

Treść przepisów dotyczących faktur wskazuje, że przepisy te nie nakładają na podatników żadnych formalnych obowiązków w zakresie dokumentowania fakturami nieodpłatnego świadczenia usług opodatkowanych na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy.

Zatem opisana we wniosku czynność polegająca na przeniesieniu przez SK na rzecz A. wartości niematerialnych i prawnych (w tym praw do znaków towarowych) nie powinna być udokumentowana poprzez wystawienie faktury.

Czyli, biorąc pod uwagę powyższą analizę przepisów należy stwierdzić, że mimo to, że czynność polegająca na przeniesieniu przez Spółkę na A. wartości niematerialnych i prawnych, w szczególności praw do znaków towarowych, w ramach Rozwiązania, będzie stanowić odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, a w konsekwencji będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT, to Spółka nie będzie zobowiązana do wystawienia faktury dokumentującą tę czynność.

Reasumując, Spółka nie powinna wystawić faktury celem udokumentowania przeniesienia na A. wartości niematerialnych i prawnych, w szczególności praw do znaków towarowych, w ramach Rozwiązania.

Zatem w tej części stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Wnioskodawca jest także zainteresowany kwestią co będzie stanowiło podstawę opodatkowania przedmiotowej czynności (pytanie oznaczone we wniosku nr 2).

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W myśl art. 29a ust. 5 ustawy, w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

Ustawodawca nie określił w sposób precyzyjny, jakiego rodzaju koszty mogą zostać uznane za poniesione przez podatnika w związku ze świadczeniem nieodpłatnie usług. Nie ulega jednak wątpliwości, że chodzi tu o koszty rzeczywiście poniesione w związku ze świadczoną usługą, tzn. takiego rodzaju koszty, bez poniesienia których wykonanie usługi byłoby niemożliwe.

Przepis art. 29a ust. 5 ustawy stanowi odzwierciedlenie art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 str. 1, z późn. zm.) z treści którego wynika, że w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74–77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Natomiast stosownie do art. 75 ww. Dyrektywy, w odniesieniu do świadczenia usług, o których mowa w art. 26 (tj. m.in. usług świadczonych przez podatnika nieodpłatnie na prywatny użytek jego lub jego pracowników, lub bardziej ogólnie do celów innych niż działalność jego przedsiębiorstwa, uznawanych za usługi świadczone odpłatnie) w przypadku gdy towary stanowiące część majątku przedsiębiorstwa używane są do celów prywatnych lub usługi są świadczone nieodpłatnie, podstawę opodatkowania stanowi całkowita kwota wydatków poniesionych przez podatnika na wykonanie tych usług.

Jak stanowi art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Do podstawy opodatkowania nie wlicza się zatem samego podatku – należnego z tytułu danej transakcji.

Mając zatem na uwadze powołane przepisy oraz przedstawiony opis sprawy, stwierdzić należy, że w przypadku przedmiotowego przeniesienia na A. wartości niematerialnych i prawnych w szczególności praw do znaków towarowych w ramach Rozwiązania, która to czynność będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, podstawą opodatkowania – zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy – będzie faktyczny koszt świadczenia tej usługi, który stanowić będzie kwota poniesionych wydatków w związku z wytworzeniem, zarejestrowaniem i utrzymaniem znaków towarowych, z wyłączeniem natomiast kosztów związanych z dokonaniem tego przeniesienia (tj. np. kosztów usług doradczych, notarialnych oraz wyceny znaku towarowego przez rzeczoznawcę).

Reasumując, podstawą opodatkowania podatkiem od towarów i usług będzie wartość ustalona zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy, tj. koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika, przez który rozumieć należy wszelkie wydatki poniesione przez Spółkę z tytułu wytworzenia, zarejestrowania i utrzymania znaków towarowych (np. koszty rejestracji znaku, wynagrodzenie grafika, wynagrodzenie kancelarii patentowej oraz koszty utrzymania praw ochronnych). Do podstawy opodatkowania nie będą natomiast wchodzić te koszty, które są związane z dokonaniem samego przeniesienia (np. koszty usług doradczych, koszty aktu notarialnego, koszty wyceny znaku towarowego przez rzeczoznawcę).

Zatem, w tej części stanowisko Wnioskodawcy zostało uznane za prawidłowe.

Wnioskodawca jest także zainteresowany kwestią dotycząca prawa do odliczenia podatku naliczonego przez A. w związku z nabyciem wartości niematerialnych i prawnych, w szczególności praw do znaków towarowych, w związku z Rozwiązaniem B. (pytanie oznaczone we wniosku nr 3).

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto należy podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Dodatkowo stosownie do art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a i b ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne gdy wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne:

1. stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane – w części dotyczącej tych czynności,
2. podają kwoty niezgodne z rzeczywistością – w części dotyczącej tych pozycji, dla których podane zostały kwoty niezgodne z rzeczywistością.
   
   

Ponadto, w oparciu o art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Jak już wyżej stwierdzono nieodpłatne świadczenia na gruncie ustawy nie powinny być dokumentowane fakturą. Nabywca takich świadczeń (usług) nie ponosi bowiem ekonomicznego ciężaru nabycia tych usług, w związku z czym nie może mieć prawa do odliczenia podatku VAT z takiej czynności. Tym samym nieodpłatne świadczenia nie powinny być dokumentowane fakturą z wykazanym podatkiem należnym.

Jak wynika z powołanego wyżej art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. Zatem z tego przepisu wynika jednoznacznie, że jedynym dokumentem, z którego podatnik może dokonać odliczenia podatku jest otrzymana faktura z naliczonym podatkiem należnym.

Wcześniej rozstrzygnięto, że przeniesienie przez Spółkę na A. wartości niematerialnych i prawnych, w szczególności praw do znaków towarowych, w ramach Rozwiązania nie powinno być dokumentowane fakturą.

Zatem, w niniejszej sytuacji brak obowiązku wystawienia faktury powoduje, że A. nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku.

Reasumując, biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że A. nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku z nabyciem wartości niematerialnych i prawnych, w szczególności praw do znaków towarowych, w związku z Rozwiązaniem B.

Zatem w tej części stanowisko Wnioskodawcy zostało uznane za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Jednocześnie zwrócić należy uwagę, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytań) Wnioskodawcy. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy oraz własnego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniami, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – w wydanej interpretacji rozpatrzone.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.