2017.12.15 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.311.2017.1.AK
z 15 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 listopada 2017 r. (data wpływu 14 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z tytułu wydania przez Wnioskodawcę w ramach promocji gadżetów reklamowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z tytułu wydania przez Wnioskodawcę w ramach promocji gadżetów reklamowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym (podlegającym w Polsce, w zakresie podatku dochodowego, opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania). Wnioskodawca jest instytucją pożyczkową w rozumieniu ustawy z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (t.j. Dz. U. z 2014 r. poz. 1497 ze zm.). Podstawową działalność Wnioskodawcy stanowi udzielanie kredytów konsumenckich i większość przychodów Wnioskodawcy stanowią odsetki i prowizje od udzielanych przez Wnioskodawcę kredytów konsumenckich.

Wnioskodawca zamierza w ramach działań promocyjnych wydawać potencjalnym klientom drobne upominki rzeczowe (gadżety reklamowe) opatrzone adresem strony internetowej Wnioskodawcy i/lub logo Wnioskodawcy. Celem wydawania gadżetów jest promocja marki i strony internetowej Wnioskodawcy wśród osób, które nie są jeszcze jego klientami. Wydanie gadżetu nie będzie się wiązać z jakimkolwiek zobowiązaniem ze strony osoby otrzymującej gadżet, w szczególności osoba taka nie będzie zobowiązana do skorzystania z oferty Wnioskodawcy. Rolą gadżetu jest wyłącznie reklama Wnioskodawcy. Gadżety nie będą wydawane na rzecz pracowników Wnioskodawcy i osób pozostających z nim w stosunku cywilnoprawnym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w związku z wydaniem w ramach promocji Wnioskodawcy gadżetu reklamowego o jednorazowej wartości nieprzekraczającej 200 zł na Wnioskodawcy nie będzie ciążyć obowiązek pobrania podatku (w charakterze płatnika) od osoby fizycznej otrzymującej gadżet ani wystawienia na rzecz tej osoby informacji PIT-8C?
Czy w związku z wydaniem w ramach promocji Wnioskodawcy gadżetu reklamowego o jednorazowej wartości przekraczającej 200 zł na Wnioskodawcy będzie ciążyć obowiązek pobrania zryczałtowanego 19% podatku na podstawie art. 30 ust. 1 pkt 4b updof?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1. Zdaniem Wnioskodawcy w związku z wydaniem w ramach promocji Wnioskodawcy gadżetu reklamowego o jednorazowej wartości nieprzekraczającej 200 zł na Wnioskodawcy nie będzie ciążyć obowiązek pobrania podatku (w charakterze płatnika) od osoby fizycznej otrzymującej gadżet ani wystawienia na rzecz tej osoby informacji PIT-8C.

Ad. 2. Zdaniem Wnioskodawcy w związku z wydaniem w ramach promocji Wnioskodawcy gadżetu reklamowego o jednorazowej wartości przekraczającej 200 zł na Wnioskodawcy będzie ciążyć obowiązek pobrania zryczałtowanego 19% podatku na podstawie art. 30 ust. 1 pkt 4b updof.

UZASADNIENIE

Zgodnie z art. 11 ust. 1 updof przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zatem wszelkiego rodzaju świadczenia, w tym otrzymane nieodpłatnie gadżety reklamowe, co do zasady, stanowią przychód podatkowy otrzymującego świadczenie, w związku z ich otrzymaniem powstaje zatem obowiązek podatkowy - chyba, że przepis ustawy zwalnia taki przychód z podatku.

Zgodnie zaś z art. 21 ust. 1 pkt 68a updof zwolnione z podatku są nieodpłatne świadczenia związane z promocją lub reklamą wydającego świadczenie o wartości nieprzekraczającej 200 zł.

Zdaniem Wnioskodawcy zwolnienie to niewątpliwie ma zastosowanie do gadżetów reklamowych o wartości nieprzekraczającej 200 zł, które zamierza wydawać.

Natomiast w odniesieniu do gadżetów reklamowych o wartości wyższej niż 200 zł - zwolnienie nie będzie miało zastosowania.

W związku z powyższym, powstanie obowiązek podatkowy po stronie otrzymującego świadczenie.

Jednocześnie, zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 4b updof w przypadku świadczeń otrzymanych od banków, SKOK lub instytucji finansowych w rozumieniu odrębnych przepisów, w związku z promocjami oferowanymi przez te podmioty -na wydającym świadczenie ciąży obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku w wysokości 19% od otrzymującego świadczenie.

Instytucją finansową jest, zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 3 Prawa bankowego (Dz. U. 2017, poz. 1876), instytucja finansowa, o której mowa w art. 4 ust. 1 pkt 26 rozporządzenia UE nr 575/2013 (Dz. Urz. UE.L Nr 176, str. 1), tzn. przedsiębiorstwo inne niż instytucja kredytowa lub firma inwestycyjna („instytucja" w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 3 Rozporządzenia), którego podstawową działalnością jest nabywanie pakietów akcji lub wykonywanie co najmniej jednego spośród rodzajów działalności wymienionych w pkt 2-12 i pkt 15 załącznika I do dyrektywy 2013/36/UE (Dz. Urz. UE.L Nr 176, str. 338). W pkt 2 załącznika I do owej Dyrektywy wymieniono „udzielanie kredytów, w tym między innymi: kredyt konsumencki, umowy kredytowe dotyczące nieruchomości, faktoring z regresem lub bez, finansowanie transakcji handlowych (w tym forfeiting)”.

W świetle tej definicji do Wnioskodawcy, jako płatnika którego podstawową działalność stanowi udzielanie kredytów konsumenckich, ma zastosowanie art. 30 ust. 1 pkt 4b updof. A zatem Wnioskodawca jest obowiązany do poboru 19% zryczałtowanego podatku od wydawanych gadżetów reklamowych o jednostkowej wartości przekraczającej 200 zł. Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych np. w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 12 maja 2015 r. sygn. IPPB2/4511-199 /15-4/MK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Art. 11 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 , art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W świetle powyższego, za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych uznaje się natomiast, iż nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 ww. ustawy wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Jak stanowi natomiast art. 11 ust. 2a ww. ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

W art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określono katalog źródeł przychodów, wyszczególniając m.in. inne źródła (pkt 9).

W myśl art. 20 ust. 1 cytowanej ustawy, za przychody z innych źródeł, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Na podstawie art. 30 ust. 1 pkt 4b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadzonego z dniem 1 stycznia 2015 r. ustawą z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2014 r. poz. 1328) od dochodów z tytułu świadczeń otrzymanych od banków, spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych lub instytucji finansowych w rozumieniu odrębnych przepisów, w związku z promocjami oferowanymi przez te podmioty pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 19% świadczenia.

Na podstawie art. 41 ust. 4 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w ust. 1 (tj. osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej), są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13 i 14 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10.

Na podstawie art. 42 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Na podstawie art. 42 ust. 1a ustawy, w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczne deklaracje, według ustalonego wzoru.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca jest instytucją pożyczkową w rozumieniu ustawy z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim. Podstawową działalność Wnioskodawcy stanowi udzielanie kredytów konsumenckich i większość przychodów Wnioskodawcy stanowią odsetki i prowizje od udzielanych przez Wnioskodawcę kredytów konsumenckich.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, otrzymanych od świadczeniodawcy w związku z jego promocją lub reklamą - jeżeli jednorazowa wartość tych świadczeń nie przekracza kwoty 200 zł; zwolnienie nie ma zastosowania, jeżeli świadczenie jest dokonywane na rzecz pracownika świadczeniodawcy lub osoby pozostającej ze świadczeniodawcą w stosunku cywilnoprawnym.

Zatem dla zastosowania przedmiotowego zwolnienia decydujące jest spełnienie łącznie następujących warunków, tj.:

świadczenie musi mieć charakter nieodpłatny,

świadczenie musi pozostawać w związku z promocją lub reklamą świadczeniodawcy,

jednorazowa wartość tego świadczenia nie może przekraczać 200 zł,

świadczenie nie jest dokonywane na rzecz pracownika świadczeniodawcy lub osoby związanej z nim stosunkiem cywilnoprawnym.

Przedmiotowe zwolnienie w praktyce ma zastosowanie do nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych w ramach akcji promocyjno-reklamowych, w czasie których wręcza się drobne gadżety reklamowe i promocyjne (np. kalendarze, upominki i drobne prezenty), czy też wykonuje usługi wchodzące w zakresie działalności gospodarczej dokonującego świadczenia.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Dokonując wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenia „nie wymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN 2003). Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

W prawie podatkowym brak jest również definicji promocji i reklamy. Wskazać jednak należy, że na potrzeby prawa podatkowego pod pojęciem promocji rozumieć należy ogół czynności związanych z oddziaływaniem na klientów i potencjalnych nabywców polegających na dostarczaniu informacji, argumentacji, obietnic, a także zachęty, skłaniającej do nabywania oferowanych produktów i usług, jak również wytwarzających przychylną opinię o firmie.

Natomiast reklamę, w oparciu o definicje słownikowe można określić jako rozpowszechnianie informacji o towarach i usługach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, w celu zachęty do nabywania towarów i korzystania z określonych usług. Reklama jest to oddziaływanie na zewnątrz na nieokreślonego kontrahenta, jest skierowana i dostępna potencjalnie dla wszystkich, posiada zatem ogólny, anonimowy, powszechny, nieprywatny charakter.

Jednakże zasadą jest, że reklama i promocja są skierowane do faktycznych bądź potencjalnych odbiorców tych towarów lub usług w celu zachęcenia ich do dokonania zakupu.

W świetle powyższego uznać należy, że wydanie przez Wnioskodawcę gadżetu reklamowego w ramach promocji Wnioskodawcy o wartości nie przekraczającej jednorazowo kwoty 200 zł korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeżeli kwota ta zostanie przekroczona przedmiotowe zwolnienie nie ma zastosowania i wówczas Wnioskodawca obowiązany jest do poboru zryczałtowanego podatku w wysokości 19% świadczenia, o którym mowa w art. 30 ust. 1 pkt 4b ww. ustawy.

Zwolnienie przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 68a ww. ustawy odnoszące się do przychodów z innych źródeł w postaci nieodpłatnych świadczeń uzyskiwanych w związku z promocją lub reklamą świadczeniodawcy stosuje się do przewidzianych w tym przepisie limitów z zastrzeżeniem wskazanych w nim wyjątków. Przedmiotowym zwolnieniem będą zatem objęte nieodpłatne świadczenia przekazywane klientom instytucji finansowych, jak i potencjalnym klientom.

Biorąc zatem powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że przekazanie nieodpłatnego świadczenia (gadżetu) o jednorazowej wartości nie przekraczającej 200 zł, związane z promocją Wnioskodawcy osobom fizycznym, potencjalnym Klientom, stanowi nieodpłatne świadczenie w myśl art. 20 ust. 1 ustawy, które korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że do przekazywanych nieodpłatnych świadczeń dokonywanych w ramach organizowanych przez Wnioskodawcę promocji, skutkujących osiągnięciem przez potencjalnych Klientów przychodów z tytułów innych niż konkursy, loterie i sprzedaże premiowe, zastosowanie znajdują zasady opodatkowania wyrażone w art. 30 ust. 1 pkt 4b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 68a ww. ustawy, a tym samym Wnioskodawca zobowiązany będzie do poboru zryczałtowanego 19% podatku dochodowego, z uwzględnieniem zwolnienia zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 68a ww. ustawy.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej należy wskazać, że interpretacje są wydawane w indywidualnych sprawach zatem nie mogą przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;

w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z póź. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin