2017.12.14 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.641.2017.1.AM
z 14 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 14 listopada 2017 r. (data wpływu 29 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

uznania, że otrzymane odszkodowanie stanowi wynagrodzenie za usługę – jest prawidłowe,

prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktury dokumentującej ww. wynagrodzenie za usługę przez nabywającego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

uznania, że otrzymane odszkodowanie stanowi wynagrodzenie za usługę,

prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktury dokumentującej ww. wynagrodzenie za usługę przez nabywającego.

Przedstawiono następujący stan faktyczny:

Fundusz Inwestycyjny Aktywów Niepublicznych (dalej: „Fundusz”) jest zamkniętym funduszem inwestycyjnym, który lokuje aktywa bezpośrednio w nieruchomości komercyjne położone w Polsce. Zakres działalności inwestycyjnej Funduszu obejmuje m.in. nabywanie nieruchomości w różnych fazach procesu budowlanego w celu ich ukończenia i dalszej odsprzedaży, nabywanie gruntów w celu realizacji projektów budowlanych na sprzedaż oraz wynajem powierzchni biurowych i handlowych w zakupionych obiektach. Fundusz jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”).

Obecnie, Fundusz jest wyłącznym użytkownikiem wieczystym gruntów wraz z udziałami we własności posadowionych na tych gruntach budynków, (dalej: „Nieruchomość”).

W dniu 11 września 2001 r. ówczesny użytkownik wieczysty i właściciel Nieruchomości (dalej: „Sprzedawca”), zawarł umowę najmu (dalej: „Umowa Najmu”) części powierzchni dachu jednego z ww. budynków ze spółką Y. sp. z o.o. (dalej: „Y.”). Y. jest operatorem sieci telefonii komórkowej, a na wynajętym dachu zamontowała urządzenia stacji bazowej telefonii komórkowej, niezbędne dla prowadzonej przez nią działalności gospodarczej.

W dniu 27 lipca 2016 r. na podstawie umowy sprzedaży udziałów w Nieruchomości, nowym współużytkownikiem wieczystym gruntów, jak i współwłaścicielem budynków składających się na Nieruchomość, stały się Fundusz (działając jeszcze pod nazwą S. Fundusz Inwestycyjny Aktywów Niepublicznych) w udziale 90/100 części oraz D. sp. z o.o. (dalej: „D.”) w udziale 10/100 części.

Przed ww. sprzedażą Nieruchomości, Sprzedawca zobowiązywał się do rozwiązania Umowy Najmu, jednak umowa ta nie została rozwiązana. Ze względów biznesowych, Fundusz mimo to zdecydował się na zakup udziałów w Nieruchomości.

W dniu 30 czerwca 2017 r. Fundusz nabył od D. sp. z o.o. 10/100 udziałów w Nieruchomości. W związku z powyższym, Fundusz stał się wyłącznym użytkownikiem wieczystym gruntów i wyłącznym właścicielem budynków składających się na Nieruchomość.

W następstwie powyższego, na podstawie art. 678 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. 1964 Nr 16 poz. 93 z późn. zm., dalej: „Kodeks cywilny”) Fundusz stał się również stroną Umowy Najmu jako jedyny wynajmujący.

W lipcu 2017 r. Fundusz zamierzał rozpocząć przedsięwzięcie inwestycyjne na Nieruchomości. Inwestycja realizowana na Nieruchomości będzie służyła wykonywaniu czynności podlegających opodatkowaniu VAT. W celu zrealizowania przedsięwzięcia, konieczna jest rozbiórka budynku, na którym zamontowane są urządzenia należące do Y.. Wobec powyższego, Fundusz zaproponował Y. wcześniejsze rozwiązanie Umowy Najmu na mocy porozumienia stron. Strony postanowiły zgodnie w porozumieniu określić warunki rozwiązania Umowy Najmu. W szczególności, w porozumieniu dot. Umowy Najmu, zawartym 13 lipca 2017 r. (dalej: „Porozumienie”) Y. wyraziła zgodę na rezygnację z praw wynikających z Umowy Najmu w zamian za uzgodnione odszkodowanie z tytułu całości kosztów, jakie Y. przewiduje ponieść w związku z wcześniejszym rozwiązaniem Umowy Najmu, w tym kosztów przeniesienia i budowy nowych nadajników, kosztów zwiększonej opłaty czynszu na nowych lokalizacjach oraz z tytułu wyrażenia zgody na wcześniejsze rozwiązanie Umowy Najmu (dalej: „Odszkodowanie”). Y. zobowiązała się do zdemontowania urządzeń stacji bazowej telefonii komórkowej na warunkach określonych w Porozumieniu.

Strony Porozumienia postanowiły, że pod warunkiem zapłaty kwoty określonej w ramach Odszkodowania, wygasają wszelkie ich roszczenia związane z Umową Najmu. Porozumienie nie przewiduje, aby Odszkodowanie miało zostać zwiększone ponad uzgodnioną kwotę na podstawie jakichkolwiek okoliczności.

Wysokość Odszkodowania ustalono w kwocie ryczałtowej netto, powiększonej o należny VAT. Y. wystawiła fakturę dokumentującą jej należności z tytułu Odszkodowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy uzgodnione Odszkodowanie stanowi wynagrodzenie za usługę, podlegającą opodatkowaniu VAT?
Czy jeżeli Odszkodowanie stanowi wynagrodzenie za usługę podlegającą opodatkowaniu VAT, to czy Funduszowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktury otrzymanej od Y., dotyczącej ustalonego Odszkodowania?

Zdaniem Zainteresowanych:

Ad 1

Uzgodnione Odszkodowanie stanowi wynagrodzenie za usługę, podlegającą opodatkowaniu VAT.

Ad 2

Jeżeli Odszkodowanie stanowi wynagrodzenie za usługę podlegającą opodatkowaniu VAT, to Funduszowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktury otrzymanej od Y., uwzględniającej kwotę ustalonego Odszkodowania.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2016 r., poz. 1054, z późn. zm., dalej: „ustawa o VAT’’), opodatkowaniu VAT podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Art. 7 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Z kolei, art. 8 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z powyższego wynika, że usługą jest każde świadczenie wykonane przez podatnika w ramach działalności, które nie jest dostawą towarów, w tym m.in. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji.

Oznacza to, że dana czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością, a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można stwierdzić, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji odszkodowania, zatem w niezbędnym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego. Zgodnie z art. 471 Kodeksu cywilnego, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową jest więc uzależnione od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem, a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć adekwatny związek przyczynowy. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Kwestia odszkodowania stanowiącego rekompensatę za przedterminowe rozwiązanie umowy najmu była przedmiotem analizy Trybunału Sprawiedliwości UE, w wyroku z dnia 15 grudnia 1993 r. w sprawie Lubbock Fine Co. przeciwko Commissioners of Customs and Excise (C-63/92). W orzeczeniu tym Trybunał nie uznał za prawidłowe zastosowanie innych zasad opodatkowania VAT dla „wynagrodzenia należnego jednej stronie od drugiej w związku z rezygnacją z najmu” niż dla czynszu opłacanego w ramach umowy najmu nieruchomości. A zatem z rozstrzygnięcia Trybunału wynika, że odszkodowanie stanowiące rekompensatę za przedterminowe rozwiązanie Umowy Najmu stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT.

W przypadku Odszkodowania uzgodnionego między Funduszem a Y. występuje bezpośredni związek pomiędzy odpłatnie świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, przejawiający się tym, że zapłacona kwota stanowi rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną (możliwą do określenia) usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego.

Aby ustalić zasady opodatkowania danej czynności, dokonanej w zamian za Odszkodowanie, niezbędne jest rozstrzygnięcie, czy te czynności skutkują uzyskaniem bezpośrednich korzyści przez wypłacającego. W przypadku Funduszu, uzyskanie zgody Y. na wcześniejsze rozwiązanie Umowy Najmu w zamian za wynagrodzenie jest taką korzyścią. Zgoda ta pozwoli na sprawne kontynuowanie przedsięwzięcia inwestycyjnego, w które Fundusz jest zaangażowany i które ma przynieść mu w przyszłości wymierne korzyści w ramach prowadzonej działalności inwestycyjnej. Co więcej, osiągnięcie przedmiotowego Porozumienia pozwala ograniczyć koszty, które strony musiałyby ponieść na prowadzenie sporu przed sądem. Porozumienie stanowi wprost, że wyrażenie zgody na wcześniejsze rozwiązanie Umowy Najmu stanowi składową kalkulacji Odszkodowania.

Ponadto, wcześniejsze rozwiązanie Umowy Najmu poprzez zawarcie przez strony Porozumienia prowadzi do wygaśnięcia wiążącego je stosunku prawnego w drodze zgodnego zakończenia istniejącego pomiędzy stronami stosunku w inny sposób niż pierwotnie było to przewidziane, nie jest natomiast rezultatem jednostronnego niewywiązywania się lub nienależytego wywiązania się przez stronę z ciążących na niej obowiązków.

Należy zwrócić szczególną uwagę na to, że Odszkodowanie uzgodniono w kwocie ryczałtowej w momencie, gdy faktyczna wysokość kosztów do poniesienia przez Y. w związku ze zmianą lokalizacji przedmiotowych urządzeń jeszcze nie jest znana. Odszkodowanie jedynie uwzględnia przewidywania co do tych kosztów. Ponadto, Porozumienie nie zawiera postanowienia, zgodnie z którym Odszkodowanie miałoby zostać zwiększone, gdyby rzeczywiste koszty były wyższe od uzgodnionej kwoty. Przeciwnie, strony postanowiły, że pod warunkiem zapłaty kwoty określonej w ramach Odszkodowania, wygasają wszelkie ich roszczenia związane z Umową Najmu.

Szkoda nie została ustawowo zdefiniowana. W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, że za szkodę należy uznać uszczerbek w dobrach poszkodowanego, polegający na różnicy między stanem tych dóbr, powstałym wskutek zdarzenia szkodzącego a stanem, jaki by istniał, gdyby nie zaszło to zdarzenie. Uszczerbek ten przybiera postać utraty, zmniejszenia lub niepowiększenia aktywów albo powstania bądź zwiększenia pasywów. Szkodą jest zatem interes poszkodowanego w przywróceniu zachwianego tym zdarzeniem stanu dóbr (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 13 kwietnia 2017 r., sygn. akt I ACa 1599/14). W pojęciu szkody chodzi o uszczerbek poniesiony w dobrach chronionych poszkodowanego, wbrew jego woli, wskutek zdarzenia wyrządzającego szkodę (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 kwietnia 2011 r., sygn. akt I CSK 457/10).

W momencie zawierania Porozumienia, po stronie Y. nie występowała szkoda w powyższym rozumieniu, za którą mogłoby przysługiwać Odszkodowanie, a tym bardziej wysokość takiej szkody nie była znana. Co więcej, jak wskazywano wyżej, strony w zgodzie i z własnej woli ustaliły należność za rozwiązanie Umowy Najmu. Uzupełniająco należy dodać, że rozwiązanie umowy stanowi w zasadzie swego rodzaju porozumienie, którego przedmiotem jest zakończenie innego stosunku prawnego łączącego strony (Umowy Najmu). Zatem na kanwie niniejszej sprawy do czynienia mamy z umową, której świadczenie polega na zaniechaniu dalszego wykonywania Umowy Najmu przez Y. w zamian za co Fundusz zobowiązany jest do zapłaty Y. określonej w porozumieniu kwoty pieniężnej. Kwota jaką Fundusz zobowiązany jest zapłacić Y. nie stanowi jednakże odszkodowania, lecz wynagrodzenie.

Z uwagi na powyższe, dla ustalenia właściwego opodatkowania VAT z tytułu przedmiotowej czynności, kwota przekazana przez Fundusz dla Y. nie stanowi odszkodowania w rozumieniu przepisów o VAT, lecz wynagrodzenie za konkretne świadczenie usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. A zatem, w opisanej w niniejszym wniosku sytuacji - mamy do czynienia z transakcją mającą charakter ekwiwalentny.

Należy zwrócić uwagę, że zaprezentowane stanowisko odnośnie opodatkowania Odszkodowania koresponduje ze stanowiskiem wyrażanym w indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego oraz w orzecznictwie sądów administracyjnych, wydawanych w podobnych sprawach, w tym:

w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 czerwca 2017 r., sygn. akt I FSK 1868/15, w uzasadnieniu, którego wskazano, że Sąd pierwszej instancji prawidłowo uznał, że zapłata przez najemcę, na podstawie porozumienia zawartego z wynajmującym, określonej w tym porozumieniu kwoty za przedterminowe rozwiązanie umowy najmu, stanowi wynagrodzenie w zamian za świadczenie usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT i z tego względu podlega opodatkowaniu VAT. (...) W przepisie powyższym nie zostały wymienione odszkodowania, a zatem nie stanowią one świadczenia usług w rozumieniu tego przepisu i tym samym nie podlegają opodatkowaniu VAT. Brak jest jednak podstaw, aby za takie odszkodowanie uznać, jak chciałby tego Skarżący, kwotę otrzymaną od najemcy z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu. W zdarzeniu przyszłym opisanym przez Skarżącego we wniosku o wydanie interpretacji dochodzi bowiem do rozwiązania umowy najmu w drodze porozumienia stron, które to porozumienie samo w sobie także jest umową. W zamian za określoną w porozumieniu kwotę, jaką ma wypłacić najemca, Skarżący zgodził się rozwiązać umowę najmu, zawartą z tym najemcą na czas określony, zanim upłynął okres, na jaki umowa została zawarta. Skoro zaś umowa najmu nie przewidywała możliwości wcześniejszego jej zakończenia, zawarcie porozumienia w tym przedmiocie powodowało, że każda ze stron uzyskiwała określoną korzyść, co sprowadzało się właśnie do tego, że za stosownym wynagrodzeniem Skarżący zgodził się na rozwiązanie umowy najmu, choć możliwość taka nie wynikała z jej postanowień. (...) Dlatego też opisaną we wniosku o interpretację zgodę Skarżącego na wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu w zamian za uiszczenie przez najemcę określonej kwoty, należało ocenić jako zobowiązanie wynajmującego do powstrzymania się od dochodzenia od najemcy realizacji skutków łączącej strony umowy najmu, które to zachowanie mieści się w pojęciu usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 marca 2017 r., sygn. akt I FSK 1283/15, w uzasadnieniu którego Sąd wskazuje m.in., że „(...) Sąd pierwszej instancji prawidłowo uznał, że zapłata przez najemcę, na podstawie zawartego porozumienia z wynajmującym, określonej w tym porozumieniu kwoty za przedterminowe rozwiązanie umowy najmu, stanowi wynagrodzenie w zamian za świadczenie usług w rozumieniu tego przepisu i z tego względu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Na taki charakter zapłaty, nazwanej przez strony umowy najmu „odszkodowaniem”, sądy administracyjne wskazywały już wcześniej.(...) zgoda na wcześniejsze rozwiązanie umowy w zamian za uiszczenie określonej kwoty powinna być oceniana jako zobowiązanie się do powstrzymania od dochodzenia od najemcy realizacji skutków umowy najmu, która łączyła strony, a takie zachowanie mieści się w pojęciu usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT (...)”;

w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 czerwca 2014 r., sygn. akt I FSK 981/13, Sąd uznał, że takie odszkodowania/kary umowne, płacone przez najemcę z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu stanowią świadczenia z tytułu wykonania usługi, jednocześnie wskazując, iż kwoty wypłacane na podstawie tak skonstruowanych umów, wynikające wprost z treści tych umów - chociaż nazwane są karami umownymi lub odszkodowaniami - stanowią w istocie fragment rozliczenia z tytułu umowy najmu, rodzaj „odstępnego”, zapłatę za zgodę kontrahenta na prawo do wcześniejszego wycofania się z umowy. Objęte są opodatkowaniem VAT i powinny być dokumentowane fakturami VAT. (...) O tym, że w sprawie nie mamy do czynienia z odszkodowaniem, które ma na celu naprawienie szkody, przemawia to, że sam fakt wcześniejszego rozwiązania umowy za porozumiem stron nie daje podstaw do twierdzenia o wystąpieniu szkody. (...)”;

wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 7 lutego 2014 r., sygn. akt I FSK 1664/12, w uzasadnieniu którego Sąd wskazuje, m.in., że „(...) Skrótowo rzecz ujmując, odszkodowanie ma na celu naprawienie wyrządzonej szkody. W swym wniosku spółka podała, że zawiera porozumienie rozwiązujące umowę najmu z wynajmującym i w porozumieniu tym określa kwotę, jaka zostanie wypłacona wynajmującemu w związku z przedterminowym rozwiązaniem umowy najmu z przyczyn leżących wyłącznie po jej stronie. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego tak podany stan faktyczny nie umożliwia stwierdzenia, jaki charakter ma wypłacana przez spółkę kwota, a zwłaszcza nie pozwala na uznanie, że jest to odszkodowanie za wyrządzoną przez spółkę szkodę. (...) Umowa najmu sama w sobie nie przewiduje możliwości jej wypowiedzenia, nie oznacza jeszcze, że strony umowy nie mogą później dokonać - w ramach swobody kontraktowej - modyfikacji łączącego je stosunku prawnego, poprzez np. zawarcie porozumienia umowę najmu rozwiązującego.(...)”;

interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 24 czerwca 2016 r., sygn. ILPP3/4512-1-111/16-2/DC, zgodnie z którą „(...) wynagrodzenie otrzymane od nowego właściciela stanowi zatem formę wynagrodzenia za działania Wnioskodawcy - wyrażenie zgody za odstąpienie od umowy. W analizowanym przypadku istnieje bowiem bezpośredni związek pomiędzy dokonanym świadczeniem Wnioskodawcy a otrzymaniem wynagrodzenia ze strony nabywcy. Otrzymana od kontrahenta kwota nie stanowi więc formy zadośćuczynienia, lecz wynagrodzenie za konkretne świadczenie usługi w postaci zobowiązania do powstrzymania się od dokonania czynności, które wprost wymienione zostało w art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. A zatem, w opisanej we wniosku sytuacji - mamy do czynienia z transakcją mającą charakter ekwiwalentny. (...)”;

interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej informacji Skarbowej z dnia 4 lipca 2017 r., sygn. 0111-KDIB3-2.4012.180.2017.1.SR., w której uzasadnieniu organ interpretacyjny wskazuje, iż „(...) kiedy to dochodzi do wcześniejszego rozwiązania (wypowiedzenia) umowy franczyzy, w związku z którym Wnioskodawcy należna jest określona kwota pieniężna, nie można uznać, że kwota ta stanowi karę umowną czy odszkodowanie niepodlegające regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług. Przedmiotowego wynagrodzenia należnego Wnioskodawcy nie można również uznać za zadośćuczynienie za utracone korzyści, stanowi ono bowiem formę wynagrodzenia za jego działanie - tj. zgodę na zaniechanie określonej czynności (odstąpienie od umowy), za którą Wnioskodawca otrzymuje określoną kwotę pieniężną. W konsekwencji działanie to należy traktować jako określone świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ spełniona jest przesłanka istnienia związku pomiędzy należną opłatą, a otrzymaniem świadczenia wzajemnego. (...)”.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie Odszkodowanie wypłacane przez Fundusz na rzecz Y. jest ściśle związane z uzyskaniem korzyści przez wypłacającego w postaci uzyskania zgody na wcześniejsze rozwiązanie Umowy Najmu. Wyrażenie tej zgody stanowi świadczenie usług przez Y. Zatem istnieje związek pomiędzy wypłatą należności, a świadczeniem wzajemnym. Wobec powyższego należy uznać, iż w świetle regulacji zawartych w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT doszło do odpłatnego świadczenia usług, podlegającego opodatkowaniu na ogólnych zasadach rozliczania VAT, według właściwej stawki dla tego typu usługi.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124 tej ustawy (przytoczone zastrzeżenia nie znajdują zastosowania w opisywanym stanie faktycznym).

Art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT stanowi, że kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o VAT.

Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Przesłanki wymienione w tym przepisie nie wystąpią w przedmiotowej sprawie. W szczególności, w sprawie nie znajdzie zastosowania art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik VAT oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego). Przedstawiona zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Fundusz jest czynnym podatnikiem VAT i prowadzi działalność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. W ramach swojej działalności Fundusz nabywa nieruchomości w różnych fazach procesu budowlanego w celu realizacji projektów budowlanych przeznaczonych na wynajem powierzchni biurowych i handlowych w wybudowanych obiektach oraz na sprzedaż. Czynności wykonywane przez Fundusz w związku z posiadanymi nieruchomościami (najem, sprzedaż) co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT. Inwestycja realizowana na Nieruchomości również będzie służyła wykonywaniu czynności podlegających opodatkowaniu VAT.

Faktura wystawiona przez Y. w związku z uzgodnionym Odszkodowaniem dotyczy rozwiązania Umowy Najmu związanej z Nieruchomością wykorzystywaną przez Fundusz do działalności opodatkowanej VAT. W konsekwencji, wypłata Odszkodowania w kwocie wynikającej z faktury wystawionej przez Y., ma bezpośredni związek z prowadzoną przez Fundusz działalnością opodatkowaną VAT. Tym samym zostaje spełniona przesłanka wynikająca z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, stanowiąca podstawę prawa do odliczenia VAT naliczonego z faktury otrzymanej przez podatnika.

Reasumując, w przypadku uznania, że uzgodnione Odszkodowanie stanowi wynagrodzenie za usługę podlegającą opodatkowaniu VAT, Funduszowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty VAT należnego o kwotę VAT naliczonego na podstawie faktury wystawionej przez Y. dla Funduszu, dotyczącej ustalonego Odszkodowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak wynika z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl ust. 2 przytoczonego przepisu, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Jak wynika z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres. Przez świadczenie należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie, powstrzymanie się od działania (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 tej ustawy. Należy jednak zaznaczyć, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu. Przy czym należy zwrócić uwagę w szczególności na przepis art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy, który przez świadczenie usług nakazuje rozumieć także zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. W związku z powyższym uznać należy, że pojęcie świadczenia – składającego się na istotę usługi – należy interpretować zgodnie z jego cywilistycznym rozumieniem.

Przy definiowaniu „świadczenia” należy odwołać się do przepisów prawa cywilnego. W myśl art. 353 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459) ‑ Kc, świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu. Tak więc na świadczenie może składać się zachowanie polegające na działaniu (dokonanie czynności na rzecz innego podmiotu) lub na zaniechaniu (zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji).

Co do zasady każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu lub na zaniechaniu stanowi świadczenie usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Jednocześnie należy podkreślić, że czynność podlega opodatkowaniu, gdy dokonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego tej płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zgodnie ze stanowiskiem TSUE wyrażonym w szeregu orzeczeń (por. C-16/93, C-89/81 C‑154/80, C-498/99) za świadczenie usług za wynagrodzeniem, a więc czynność podlegającą opodatkowaniu uważane mogą być takie sytuacje, w których istnieje bezpośredni związek pomiędzy daną czynnością a otrzymywanym z tytułu tej czynności wynagrodzeniem.

W orzeczeniu C-154/80 Trybunał stwierdził, że podstawą opodatkowania z tytułu wykonania usługi „ jest wszystko, co stanowi wynagrodzenie za usługę i że usługa jest tym samym opodatkowana tylko, jeżeli istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i otrzymywanym wynagrodzeniem”. Do uznania danej czynności za usługę konieczne jest istnienie zidentyfikowanego odbiorcy usługi, beneficjenta danej czynności, przy czym aby ustalić zasady opodatkowania danej czynności w zamian za wynagrodzenie, niezbędne jest rozstrzygnięcie, czy ta czynność skutkuje uzyskaniem bezpośrednich korzyści przez wypłacającego.

Zgodnie z art. 106b ust.1, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Na podstawie art. 2 pkt 31 ustawy, przez fakturę rozumie się dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie. Natomiast fakturą elektroniczną - w myśl art. 2 pkt 32 - jest faktura w formie elektronicznej wystawiona i otrzymana w dowolnym formacie elektronicznym.

Z opisu sprawy wynika, że Fundusz Inwestycyjny Aktywów Niepublicznych (Fundusz - Wnioskodawca) jest zamkniętym funduszem inwestycyjnym, który lokuje aktywa bezpośrednio w nieruchomości komercyjne położone w Polsce. Zakres działalności inwestycyjnej Funduszu obejmuje m.in. nabywanie nieruchomości w różnych fazach procesu budowlanego w celu ich ukończenia i dalszej odsprzedaży, nabywanie gruntów w celu realizacji projektów budowlanych na sprzedaż oraz wynajem powierzchni biurowych i handlowych w zakupionych obiektach. Fundusz jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Obecnie, Fundusz jest wyłącznym użytkownikiem wieczystym gruntów wraz z udziałami we własności posadowionych na tych gruntach budynków, (Nieruchomość).

W dniu 11 września 2001 r. ówczesny użytkownik wieczysty i właściciel Nieruchomości (Sprzedawca), zawarł umowę najmu (Umowa Najmu) części powierzchni dachu jednego z ww. budynków ze spółką Y. sp. z o.o. (Y.). Y. jest operatorem sieci telefonii komórkowej, a na wynajętym dachu zamontowała urządzenia stacji bazowej telefonii komórkowej, niezbędne dla prowadzonej przez nią działalności gospodarczej.

W następstwie powyższego, na podstawie art. 678 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, Fundusz stał się również stroną Umowy Najmu jako jedyny wynajmujący.

W lipcu 2017 r. Fundusz zamierzał rozpocząć przedsięwzięcie inwestycyjne na Nieruchomości. Inwestycja realizowana na Nieruchomości będzie służyła wykonywaniu czynności podlegających opodatkowaniu VAT. W celu zrealizowania przedsięwzięcia, konieczna jest rozbiórka budynku, na którym zamontowane są urządzenia należące do Y.. Wobec powyższego, Fundusz zaproponował Y. wcześniejsze rozwiązanie Umowy Najmu na mocy porozumienia stron. Strony postanowiły zgodnie w zawartym porozumieniu określić warunki rozwiązania Umowy Najmu. W szczególności, w porozumieniu dot. Umowy Najmu, zawartym 13 lipca 2017 r. (Porozumienie) Y. wyraziła zgodę na rezygnację z praw wynikających z Umowy Najmu w zamian za uzgodnione odszkodowanie z tytułu całości kosztów, jakie Y. przewiduje ponieść w związku z wcześniejszym rozwiązaniem Umowy Najmu, w tym kosztów przeniesienia i budowy nowych nadajników, kosztów zwiększonej opłaty czynszu na nowych lokalizacjach oraz z tytułu wyrażenia zgody na wcześniejsze rozwiązanie Umowy Najmu (dalej: „Odszkodowanie”). Y. zobowiązała się do zdemontowania urządzeń stacji bazowej telefonii komórkowej na warunkach określonych w Porozumieniu.

Wysokość Odszkodowania ustalono w kwocie ryczałtowej netto, powiększonej o należny VAT. Y. wystawiła fakturę dokumentującą jej należności z tytułu Odszkodowania.

Ad 1

Wnioskodawca ma wątpliwości, czy uzgodnione Odszkodowanie stanowi wynagrodzenie za usługę, podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

W przedmiotowej sprawie pierwszym zagadnieniem wymagającym interpretacji jest ustalenie czy otrzymanie kwoty pieniężnej (odszkodowania) przez Y. związane będzie z zaistnieniem czynności podlegającej opodatkowaniu jako usługi, o której mowa w art. 8 ust. 1 ww. ustawy o VAT.

Przystępując do rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy na wstępie należy wskazać, że przepisy podatkowe nie zawierają definicji odszkodowania. Zatem w tym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego w myśl ustawy Kodeks cywilny.

Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem, a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy.

Kodeks cywilny rozróżnia dwa podstawowe rodzaje odpowiedzialności:

kontraktową, która powstaje z mocy umowy i odnosi się do przypadków niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 Kc, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi) oraz
deliktową, czyli wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 Kc, kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia).

Biorąc pod uwagę wyżej przytoczone przepisy, na gruncie stosunków cywilnoprawnych szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem, a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczeniem w zamian za wynagrodzenie, co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana ze zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Ustalanie statusu wypłacanego wynagrodzenia, jako podlegającego bądź niepodlegającego opodatkowaniu VAT, należy oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem. Zatem, jeżeli płatność o charakterze odszkodowawczym nie będzie miała bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony kontrahenta, wówczas kwota otrzymanych odszkodowań nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, i jako taka nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

Należy jednocześnie wskazać, że nazwanie – przez jedną ze stron umowy – należnego wynagrodzenia z tytułu odstąpienia od umowy „karą umowną” czy „odszkodowaniem” nie ma przesądzającego znaczenia dla określenia konsekwencji podatkowych tego zdarzenia. Nie jest istotna nazwa lecz rzeczywisty charakter świadczenia.

Ponadto należy wskazać na orzeczenie NSA z dnia 7 lutego 2014 r. sygn. akt I FSK 1664/12, w którym to wyroku Sąd powołał się na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 18 lipca 2012 r. sygn. akt III CZP 39/12, cytując ww. uchwałę: ,,kara umowna jest związana z odpowiedzialnością odszkodowawczą za szkodę spowodowaną niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem zobowiązania niepieniężnego (poszczególnymi przejawami nienależytego wykonania zobowiązania). Odstąpienie od umowy nie jest ani nienależytym wykonaniem zobowiązania, ani niewykonaniem zobowiązania, lecz wykonaniem przez jedną ze stron stosunku obligacyjnego uprawnienia prawnokształtującego, realizowanego na podstawie postanowienia zawartego w umowie wzajemnej (art. 395 § 1 i art. 492 k.c.), albo wynikającego z przepisów ustawy”.

Odnosząc przepisy prawa do opisu sprawy, należy wskazać, że zgoda na wcześniejsze rozwiązanie Umowy Najmu w tym kosztów przeniesienia i budowy nowych nadajników, kosztów zwiększonej opłaty czynszu na nowych lokalizacjach nastąpiła za zgodą firmy Y. poprzez zawarcie ww. Porozumienia.

Strony Porozumienia postanowiły, że pod warunkiem zapłaty kwoty nazwanej Odszkodowaniem wygasają wszelkie ich roszczenia związane z Umową Najmu. Porozumienie nie przewiduje, aby Odszkodowanie miało zostać zwiększone ponad uzgodnioną kwotę na podstawie jakichkolwiek okoliczności.

Nie można zatem mówić, że Wnioskodawca wyrządził szkodę firmie Y. i z tytułu tej szkody zobowiązany jest do wypłacenia odszkodowania. Y. za wynagrodzeniem określonym w Porozumieniu, zaakceptowało wcześniejsze zakończenie Umowy Najmu i dokonanie czynności związanych z przeniesieniem i budową nadajników w nowej lokalizacji. Zgoda Y. na wcześniejsze rozwiązanie Umowy Najmu pozwoli na kontynuowanie przedsięwzięcia inwestycyjnego, w które Fundusz jest zaangażowany i które ma przynieść mu w przyszłości wymierne korzyści w ramach prowadzonej działalności inwestycyjnej.

Zatem z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, że w rozpatrywanym przypadku mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną - świadczenie w zamian za wynagrodzenie. Jak stwierdzono wyżej świadczeniem jest każde zachowanie polegające na działaniu, zaniechaniu działania lub znoszeniu (tolerowaniu) określonej sytuacji lub stanu rzeczy.

Tak rozumiane świadczenie wykonywane jest w uzgodnieniu i w interesie drugiej strony.

Wynagrodzenie wypłacane przez Wnioskodawcę na rzecz Y. nie następuje na skutek niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania. Zatem wypłatę kwoty pieniężnej zgodnie z zawartym Porozumieniem na rzecz Y. należy traktować jako świadczenie ekwiwalentne, co wypełnia wskazaną przesłankę uznania za usługę tego świadczenia w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Umowa (nazwana Porozumieniem) łącząca Wnioskodawcę z Y. ma niewątpliwie charakter zobowiązaniowy. Y. zgadza się na zakończenie Umowy Najmu, zdemontowanie, przeniesienie i budowę nowych nadajników w nowych lokalizacjach w zamian za otrzymane od Wnioskodawcy wynagrodzenie (Odszkodowanie). Nie można zatem w przedmiotowej sprawie mówić o wypłacie odszkodowania.

Przedmiotowe wynagrodzenie otrzymane przez Y. na podstawie zawartego Porozumienia stanowi zatem formę wynagrodzenia za umownie uzgodnione działania, a nie zadośćuczynienie za powstałe szkody. W analizowanym przypadku istnieje więc bezpośredni związek pomiędzy dokonanym świadczeniem a otrzymanym z tego tytułu wynagrodzeniem przez Y.

Zatem wynagrodzenie należne Y. na podstawie Porozumienia nie stanowi formy zadośćuczynienia lecz wynagrodzenie za konkretne świadczenie usług, które wypełnia definicję usługi wskazaną w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Zapłata przez Wnioskodawcę kwoty nazwanej Odszkodowaniem w związku z zawartym Porozumieniem jest zapłatą wynagrodzenia za wykonanie usługi na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytanie nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Ad 2

Wnioskodawca ma także wątpliwości, czy jeżeli Odszkodowanie stanowi wynagrodzenie za usługę podlegającą opodatkowaniu VAT, to czy Funduszowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktury otrzymanej od Y., dotyczącej ustalonego Odszkodowania.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z treści art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy wynika, że nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Natomiast na podstawie art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Z treści cytowanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje czynny zarejestrowany podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Jak wskazano w uzasadnieniu do pytania oznaczonego numerem 1 we wniosku, wynagrodzenie należne z tytułu zawartego Porozumienia pomiędzy Y. oraz Wnioskodawcą stanowi należność za świadczenie usług w myśl art. 8 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z opisem sprawy Fundusz zamierzał rozpocząć przedsięwzięcie inwestycyjne na Nieruchomości. W celu zrealizowania tego przedsięwzięcia, konieczna jest rozbiórka budynku, na którym zamontowane są urządzenia należące do Y. Wobec powyższego, Fundusz zaproponował Y. wcześniejsze rozwiązanie Umowy Najmu na mocy Porozumienia. Inwestycja realizowana na Nieruchomości, dla której konieczna jest realizacja zawartego przez Strony Porozumienia będzie służyła wykonywaniu przez Wnioskodawcę czynności podlegających opodatkowaniu VAT.

Zatem, z uwagi na powołane przepisy prawa w kontekście wskazanego opisu sprawy należy stwierdzić, że w zakresie, w jakim nabywane usługi wykorzystywane są do wykonywania przez Fundusz – czynnego podatnika podatku VAT czynności opodatkowanych, Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego (w myśl art. 86 ust. 1 i ust. 2 ustawy) z tytułu nabycia ww. usług wynikających z faktury z wykazaną prawidłową kwotą podatku, wystawionej przez Y.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytanie nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin