Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.368.2017.1.MBD
z 1 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 17 października 2017 r. (data wpływu 20 października 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania za koszt uzyskania przychodu wartości środka trwałego w części niepokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania za koszt uzyskania przychodu wartości środka trwałego w części niepokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Ostateczną decyzją Burmistrza Miasta i Gminy Uzdrowiskowej X z 29 czerwca 2001 r. zatwierdzono projekt budowlany i wydano pozwolenie na budowę kanalizacji opadowej położonej na trzech działkach dla Y sp. z o.o. (dalej: „Spółka”). Spółka w oparciu o tę decyzję wybudowała kanalizację opadową. Budowa została zakończona w grudniu 2002 r. Pismem z 24 grudnia 2002 r. Starostwo Powiatowe nie zgłosiło sprzeciwu w przedmiocie przystąpienia do użytkowani ww. obiektu budowlanego. Przedmiotowa kanalizacja została włączona w poczet środków trwałych Spółki, która rozpoczęła amortyzację tego środka w metodą liniową, stosując odpisy miesięczne.

Spółka użytkowała przedmiotową kanalizację opadową do końca stycznia 2017 r. i do końca stycznia 2017 r. dokonywała nieprzerwanie odpisów amortyzacyjnych. Przedmiotowy środek trwały nie został w pełni umorzony - do zamortyzowania pozostała kwota 83.546,92 zł (jest to kwota pozostała po odliczeniu sumy odpisów amortyzacyjnych dokonanych do końca stycznia 2017 r. od wartości początkowej środka trwałego).

Zaprzestanie użytkowania kanalizacji opadowej było wynikiem ostatecznego stwierdzenia przez Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego nieważności decyzji Burmistrza Miasta i Gminy Uzdrowiskowej X z 29 czerwca 2001 r. Decyzja Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z 25 lutego 2013 r. stała się ostateczna tego samego dnia, tj. 25 lutego 2013 r. i stwierdziła nieważność decyzji Burmistrza Miasta i Gminy Uzdrowiskowej X z 29 czerwca 2001 r. w części, tzn. odnośnie do jednej z trzech działek, po których kanalizacja przebiega. Po stwierdzeniu nieważności decyzji Burmistrza Miasta i Gminy X, Spółka użytkowała jeszcze przedmiotową kanalizację do czasu wybudowania i rozpoczęcia użytkowania całkowicie nowej kanalizacji (nie połączonej w żaden sposób z wcześniejszą), co nastąpiło w styczniu 2017 r. Spółka zmuszona została do wybudowania nowej kanalizacji, albowiem nie było fizycznej możliwości wykorzystania nawet w części kanalizacji wybudowanej na mocy decyzji Burmistrza Miasta i Gminy Uzdrowiskowej X z 29 czerwca 2001 r.

Okres użytkowania „starej” kanalizacji opadowej od wydania przez Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego decyzji z 25 lutego 2013 r. stwierdzającej nieważność pozwolenia na budowę do 31 stycznia 2017 r., podyktowany był koniecznością wybudowania nowej kanalizacji, uzyskania pozwolenia wodnoprawnego na wprowadzanie poprzez nową kanalizację ścieków do potoku oraz wygaśnięciem z końcem 2016 r. pozwolenia wodnoprawnego na wprowadzanie ścieków do potoku przy wykorzystaniu „starej” kanalizacji. Sama budowa nowej kanalizacji wiązała się nie tylko ze stwierdzeniem nieważności decyzji Burmistrza Miasta i Gminy Uzdrowiskowej X z 29 czerwca 2001 r., ale również z tym, że właściciel działki w stosunku, do której Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego stwierdził nieważność pozwolenia na budowę kanalizacji uzyskał wyrok sądowy przeciwko Spółce, na mocy którego Spółka nie mogła wchodzić na jego działkę celem dokonania jakichkolwiek prac związanych z kanalizacją. Decyzją Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Z dla Powiatu Z z 20 marca 2017 r. właścicielowi działki, w stosunku do której Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego stwierdził nieważność pozwolenia na budowę kanalizacji, nakazano wykonanie rozbiórki kanalizacji opadowej zlokalizowanej na jego działce (chodzi o fragment starej kanalizacji opadowej użytkowanej wcześniej przez Spółkę).

Powyższe oznacza, że obecnie nie ma możliwości, aby Spółka korzystała z wybudowanej na mocy decyzji Burmistrza Miasta i Gminy Uzdrowiskowej X z 29 czerwca 2001 r. kanalizacji opadowej. Spółce wygaszono bowiem pozwolenie wodnoprawne na wprowadzanie ścieków poprzez tę kanalizację do potoku, nie ma ona możliwości wstępu na jedną z działek, po której przebiega kanalizacja, co w razie awarii wiąże się z całkowitą niemożnością korzystania z kanalizacji, wreszcie właścicielowi działki, po której przebiega kanalizacja nakazano jej rozbiórkę.

Jak wskazano powyżej, Spółka przestała korzystać ze „starej” kanalizacji 31 stycznia 2017 r. i z końcem stycznia 2017 r. przestała dokonywać odpisów amortyzacyjnych związanych z tym środkiem trwałym. Data zaprzestania korzystania ze „starej” kanalizacji wynika bezpośrednio z wybudowania nowej kanalizacji i niezgłoszeniem sprzeciwu w drodze decyzji do użytkowania nowej kanalizacji przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego, co nastąpiło początkiem 2017 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego, Spółka może w bieżącym roku (2017) uznać za koszt uzyskania przychodu kwotę 83.546,92 zł stanowiącą wartość środka trwałego (kanalizacji opadowej) w części niepokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka może zaksięgować w koszty uzyskania przychodu kwotę 83.546,92 zł stanowiącą wartość środka trwałego (kanalizacji opadowej) w części niepokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1888, z późn. zm., dalej: „updop”), za koszty uzyskania przychodów nie uważa się strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności prowadzonej przez podatnika. Natomiast, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 5 updop, za koszty uzyskania przychodów nie uważa się strat m.in. w środkach trwałych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 updop. Tym samym - co do zasady - w ciężar kosztów uzyskania przychodów może być ujęta wyłącznie wartość likwidowanego składnika majątku trwałego, która nie została zamortyzowana. Jednocześnie należy zauważyć, że podatnik, który likwiduje dany środek trwały przed jego całkowitym umorzeniem, może poniesioną z tego tytułu stratę rozliczyć w kosztach podatkowych, pod warunkiem, że u podstaw decyzji o likwidacji nie leży zamiar zmiany rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej.

W rozpatrywanym stanie faktycznym należy przyjąć, iż powyższe przesłanki dopuszczające możliwość uznania za koszty uzyskania przychodu kwoty 83.546,92 zł stanowiącej wartość niezamortyzowaną środka trwałego są spełnione i Spółka może zaksięgować w koszty wskazaną kwotę.

Należy zauważyć, że wprawdzie w przypadku omawianej kanalizacji nie nastąpiła i nie może nastąpić fizyczna jej likwidacja przez Spółkę (zakaz wstępu na nieruchomość przez którą kanalizacja przebiega), ale to nie stanowi przeszkody do tego, aby dokonać wymaganej wskazanymi powyżej przepisami likwidacji środka trwałego.

Zgodnie bowiem z orzecznictwem sądowym w odniesieniu do art. 16 ust. 1 pkt 6 updop, dla prawidłowej wykładni tej normy prawnej, istotne znaczenie ma rozumienie użytego w niej zwrotu normatywnego „straty powstałe w wyniku likwidacji”. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale 7 sędziów z 25 czerwca 2012 r. (II FPS 2/12) „(...) Pojęcie „likwidacja” nie ma swojej normatywnej definicji. Podobnie więc jak w przypadku straty, przystępując do analizy jego znaczenia, należy odwołać się do wykładni językowej, a więc takiego jego rozumienia, jakie funkcjonuje w języku polskim. „Likwidować” oznacza dokonywać likwidacji, usuwać coś, pozbywać się czegoś, uwalniać się od czegoś (Słownik języka polskiego, pod red. M. Szymczaka, wyd. PWN, Warszawa 1979, tom II, s. 35).

Definicja ta nie dostarcza argumentów przekonujących, że likwidacja środka trwałego (inwestycji w obcym środku trwałym) miałaby być rozumiana wyłącznie jako jego fizyczne unicestwienie, destrukcja, rzeczywiste zniszczenie w taki sposób, aby definitywnie utracił swoją użyteczność. Wręcz przeciwnie, jak trafnie zauważono w wyroku WSA w Warszawie z 4 września 2009 r., III SA/Wa 871/09, zawężenie pojęcia „likwidacja” wyłącznie do fizycznego unicestwienia środka trwałego pozbawiałoby sensu przepis art. 16 ust. 1 pkt 6 updop w części, w jakiej wprowadza on warunek utraty przydatności gospodarczej na skutek zmiany rodzaju działalności, gdyż stawałby się on zbędny w razie fizycznego zniszczenia środka trwałego. Dlatego też należy przychylić się do tego nurtu orzecznictwa sądowego, w którym wskazuje się na konieczność szerszego rozumienia pojęcia „likwidacja” i objęcia nim także wycofania (wykreślenia) środka trwałego z ewidencji, np. w związku z jego zużyciem technicznym, technologicznym czy utratą przydatności gospodarczej, do czego nawiązuje art. 16 ust. 1 pkt 6 updop (wyroki NSA z: 10 sierpnia 2011 r., II FSK 478/10; 1 marca 2012 r., II FSK 1684/10; 14 marca 2012 r., II FSK 1666/10). Likwidację należy zatem rozpatrywać z punktu widzenia podatnika, który jej dokonuje, a więc jako definitywne wyzbycie się środka trwałego. (...) Regułą przyjętą przez polskiego ustawodawcę w podatkach dochodowych jest opodatkowanie dochodu będącego, co do zasady, nadwyżką przychodów nad kosztami ich uzyskania (art. 7 ust. 1 i 2 updop i art. 9 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, Dz.U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307, z późn. zm.; dalej: „p.d.f.”). Wydatki na zakup bądź wytworzenie środków trwałych nie stanowią - z woli ustawodawcy - kosztu uzyskania przychodu w momencie jego poniesienia (art. 16 ust. 1 pkt 1 updop i art. 23 ust. 1 pkt 1 p.d.f.). Kosztem w tym przypadku są odpisy amortyzacyjne dokonywane w okresie dłuższym niż rok podatkowy (art. 15 ust. 6 updop i art. 22 ust. 8 p.d.f.). Uzasadnieniem dla takiego rozliczania wydatku jest konieczność zachowania proporcjonalności między przychodami a wydatkami, a także dłuższy okres użytkowania środków trwałych i osiągania w związku z tym kosztem przychodów w okresie przekraczającym rok podatkowy, w którym je nabyto. Narzucony przez ustawodawcę przy obliczaniu podstawy opodatkowania sposób rozliczenia kosztu z tytułu nabycia środka trwałego bez uwzględnienia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów całych kosztów związanych z jego nabyciem, w sytuacji gdy środek ten z racjonalnie i ekonomicznie uzasadnionych względów utracił swoją przydatność dla podatnika, powodowałby nałożenie na niego nieadekwatnych obciążeń podatkowych, nieuwzględniających konstrukcji tego podatku. (...)”.

Mając na uwadze powyższe, nieuzasadnione jest stanowisko wiążące możliwość zakwalifikowania w koszty uzyskania przychodu strat powstałych wyłącznie w wyniku fizycznej likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych. Należy przyjąć, iż likwidacja oznacza trwałe wycofanie środka trwałego z użytkowania, wywołane jego zużyciem fizycznym lub moralnym, nieprzydatnością, zdarzeniem losowym, kradzieżą lub sprzedażą. W rozpatrywanym stanie faktycznym uznać przyjdzie, że nastąpiło wycofanie środka trwałego z użytkowania wywołane przede wszystkim jego nieprzydatnością - skoro właściwe organy przede wszystkim wygasiły pozwolenie wodnoprawne warunkujące użytkowanie kanalizacji, to przyjąć należy, że mamy do czynienia z powyższą sytuacją, tj. likwidacją środka trwałego. Za uznaniem, że mamy do czynienia z likwidacją środka trwałego przemawiają również inne wskazane w opisie stanu faktycznego okoliczności: rzeczywiste zaprzestanie użytkowania kanalizacji przez Spółkę, zakaz wstępu na nieruchomość, po której kanalizacja przebiega, wydanie właścicielowi nieruchomości nakazu rozbiórki kanalizacji w części, która przebiega po jego działce. Zasadne zatem będzie wycofanie (wykreślenie, wyksięgowanie) środka trwałego z ewidencji, w związku z utratą przez niego przydatności gospodarczej, do czego nawiązuje art. 16 ust. 1 pkt 6 updop i ujęcie w koszty uzyskania przychodu straty powstałej w wyniku tak przeprowadzonej likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

W myśl tego przepisu, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

1. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
5. został właściwie udokumentowany,
6. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
   
   

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Należy jednak mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pomimo, że pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i zostały przez niego poniesione w celu uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Art. 16 ust. 1 pkt 5 updop stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 updop. Tak wiec kosztem uzyskania przychodów, co do zasady, będzie strata w środkach trwałych w części, która nie została pokryta odpisami amortyzacyjnymi.

Natomiast, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Ograniczenie zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 6 updop, dotyczy wyłącznie środków trwałych zlikwidowanych, których utrata przydatności gospodarczej była skutkiem zmiany rodzaju działalności. Kosztem uzyskania przychodów, co do zasady, będzie zatem strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z przyczyn innych aniżeli wskazane w treści ww. przepisu, tj. nie były zdeterminowane zmianą rodzaju działalności gospodarczej, a co za tym idzie utratą przez likwidowany środek trwały jego przydatności gospodarczej.

Przez utratę przydatności gospodarczej środków trwałych należy rozumieć, nie tylko ich fizyczne zużycie, np. w wyniku długotrwałej eksploatacji, a więc utratę cech zapewniających zdatność do użytku, lecz także brak opłacalności korzystania z nich czy możliwości.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że wyłączenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 6 updop, nie znajdzie w niej zastosowania. Skoro art. 16 ust. 1 updop zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, a wśród tych wydatków ustawodawca nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z przyczyn innych aniżeli wskazane w treści w art. 16 ust. 1 pkt 6 updop – oznacza to, że straty te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem przesłanek wskazanych w art. 15 ust. 1 updop.

Pojęcia likwidacji środka trwałego nie można jednak interpretować zawężająco wyłącznie do fizycznego unicestwienia środka trwałego i to jeszcze w wyniku zdarzeń niezależnych od podatnika, bowiem takie rozumienie nie znajduje uzasadnienia ani w wykładni językowej, ani też systemowej, czy celowościowej.

Przepisy podatkowe nie ograniczają powstania straty z tytułu likwidacji środka trwałego tylko do jego fizycznej likwidacji. W przepisach podatkowych nie ma bowiem definicji pojęcia likwidacji środka trwałego, ustawodawca nie określił, jak należy rozumieć to pojęcie. W tej sytuacji zasadne jest zastosowanie wykładni językowej i skorzystanie z definicji słownikowej, zgodnie z którą likwidacja nie musi oznaczać fizycznego zniszczenia, demontażu bądź deinstalacji środków trwałych. Przy tym warto podkreślić, że w wielu przypadkach fizyczna likwidacja nakładów jest nazbyt kosztowna, a niekiedy nawet niemożliwa. Tak jak w przedstawionym stanie faktycznym.

W rozpatrywanym stanie faktycznym, wycofanie środka trwałego z użytkowania spowodowane zostało przede wszystkim jego nieprzydatnością. Na taki stan miały wpływ następujące czynniki: decyzja Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego o nieważności pozwolenia na budowę kanalizacji, wygaśnięcie pozwolenia wodnoprawnego warunkującego użytkowanie kanalizacji, rzeczywiste zaprzestanie użytkowania kanalizacji przez Spółkę, zakaz wstępu na nieruchomość – zgodnie z wyrokiem sądu, po której kanalizacja przebiega, co w razie awarii wiąże się z całkowitą niemożnością korzystania z kanalizacji oraz wydanie właścicielowi nieruchomości nakazu rozbiórki kanalizacji w części, która przebiega po jego działce – decyzją Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego.

W świetle powyższego, możliwość uznania za koszt uzyskania przychodów wartość środka trwałego w części niepokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, należy oceniać przez pryzmat kryterium racjonalnego i ekonomicznego działania Spółki oraz z punktu widzenia realizacji celów wskazanych w art. 15 ust. 1 updop, a więc osiągania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Skoro art. 16 ust. 1 updop zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, a wśród tych wydatków ustawodawca nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z przyczyn innych aniżeli wskazane w treści w art. 16 ust. 1 pkt 6 updop – oznacza to, że straty te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem przesłanek wskazanych w art. 15 ust. 1 updop.

Stanowisko Wnioskodawcy można uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.