Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.324.2017.1.HD
z 8 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 października 2017 r. (data wpływu 10 października 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zapłaty przez pracodawcę za pracowników składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenia zdrowotne – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zapłaty przez pracodawcę za pracowników składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenia zdrowotne.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W wyniku kontroli przeprowadzonej w 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nałożył obowiązek naliczenia i odprowadzenia do ZUS składek na ubezpieczenia społecznie i zdrowotne za osoby, które na podstawie umów cywilno-prawnych zawartych z podmiotem trzecim świadczyły pracę na rzecz pracodawcy, tj. Wnioskodawcy (Szpital).

Szpital wniósł odwołanie od protokołu z kontroli ZUS, jednak sądy obu instancji podtrzymały stanowisko ZUS.

Prawomocnym wyrokiem sądowym Szpital został ustanowiony płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne z tytułu świadczenia pracy na rzecz Szpitala na podstawie umów zlecenia zawartych z Niepublicznym Zakładem Opieki Zdrowotnej R.

W ramach realizacji zadań płatnika (wynikających z postanowienia wyroku sądowego) zostały sporządzone korekty deklaracji DRA za lata 2005-2010 i w okresie od 22 września 2015 r. do 11 sierpnia 2016 r. zostały uregulowane naliczone przez ZUS zaległe składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne w części finansowanej przez pracownika i pracodawcę.

W związku z tym, że zgodnie z obowiązującymi przepisami, składki na ubezpieczenia społeczne finansowane są w części ze środków pracownika, a składka na ubezpieczenia zdrowotne finansowana jest w całości ze środków pracownika, została podjęta decyzja o dochodzeniu ich zwrotu.

Ponadto, Szpital jako jednostka sektora finansów publicznych zobowiązany jest do dochodzenia należności pod rygorem odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych.

Na wysokość zapłaconych składek w części podlegającej finansowaniu przez pracownika, pracownikom i byłym pracownikom zostały wystawione noty obciążeniowe. Ww. noty zostały zaksięgowane na koncie rozrachunki z pracownikami, stanowiąc należności po stronie Szpitala i zobowiązania po stronie pracowników. W związku z powyższym, nie były traktowane jako przychody z tytułu świadczeń poniesionych za pracownika i od tych kwot nie były pobrane zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Część pracowników uregulowała należne składki w całości. Kwota zapłaconych składek została ujęta w informacji PIT-11 w roku dokonania wpłaty, zmniejszając podstawę obliczenia podatku (art. 26 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) i obniżając kwotę podatku (art. 27b ust. 1 pkt 1 ww. ustawy).

Część pracowników uregulowała wyłącznie składki na ubezpieczenia społeczne. Kwota zapłaconych składek została wykazana w informacji PIT-11 zmniejszając podstawę obliczenia podatku.

Część pracowników odmówiła dobrowolnej zapłaty, nie reagując na wysyłane wezwania. W stosunku do tych osób Szpital wystąpił o dochodzenie należności na drogę postępowania sądowego.

W pierwszym postępowaniu przeciwko byłemu pracownikowi Szpital uzyskał korzystny wyrok (po apelacji) Sądu Okręgowego Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 9 grudnia 2016 r. – pozwany został zobowiązany do zwrotu zapłaconych składek na ubezpieczenia społeczne.

W drugim postępowaniu obejmującym 22 osoby Szpital uzyskał niekorzystny wyrok (po apelacji) wyrokiem Sądu Okręgowego Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 22 września 2017 r. powództwo Szpitala zostało oddalone, w związku z czym Szpital nie ma możliwości dochodzenia i odzyskania zapłaconych za pracowników składek.

Aby nie dopuścić do poniesienia dodatkowych kosztów sądowych (w związku z przegraniem sprawy) Szpital zamierza odstąpić od kierowania do sądu pozwów dla pozostałej grupy pracowników, dla których były przygotowane dokumenty do przekazania sprawy na drogę postępowania sądowego.

Z uwagi na to, że składki na ubezpieczenia zdrowotne:

• nie były przedmiotem postępowania sądowego z ZUS,
• zostały potrącone pracownikom z wynagrodzenia wypłacanego przez NZOZ R., który jako płatnik składek z tytułu zatrudniania na umowy zlecenia potrącał zleceniobiorcom należne od tego rodzaju umów składki, tj. składki na ubezpieczenia zdrowotne,
• zostały zapłacone przez Szpital po raz drugi – Szpital został zobowiązany przez ZUS do zapłaty składki zdrowotnej (protokół z kontroli z dnia 30 marca 2012 r., pismo z dnia 23 września 2015 r.),

Szpital nie ma możliwości prawnych dochodzenia od pracowników zapłaconych składek.

W związku z powyższym Szpital wystąpił do ZUS o zaliczenie z urzędu nienależnie opłaconej składki zdrowotnej przez podmiot zgłaszający do ubezpieczeń społecznych, tj. NZOZ R. za ww. okres na poczet należności z tytułu składek – płatnika składek, tj. Szpital.

W dniu 19 września 2017 r. Wnioskodawca otrzymał z ZUS odpowiedź odmowną, iż brak jest podstaw prawnych do zaliczenia z urzędu nienależnie opłaconych składek na ubezpieczenia zdrowotne przez podmiot zgłaszający NZOZ R. na konto Szpitala.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy wartość zaległych składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne (w części, w której powinny być sfinansowane przez pracownika) odprowadzonych przez Szpital do ZUS w celu wywiązania się z obowiązków płatnika składek stanowi dla pracowników (byłych pracowników) przychód podatkowy w rozumieniu art. 12 ust. 1, art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym?

Czy w związku z tym Szpital ma obowiązek pobrania od pracowników z bieżących wynagrodzeń zaliczek na podatek od tych kwot, a osobom, które nie są obecnie pracownikami do wystawienia do końca lutego 2018 r. informacji PIT-8C?

Zdaniem Wnioskodawcy, oddalenie powództwa Szpitala o zwrot zapłaconych za pracowników składek w sposób definitywny zamyka sprawę dochodzenia roszczeń z tego tytułu.

Według Wnioskodawcy w miesiącu uprawomocnienia się wyroku sądowego powinien wystawić pracownikom noty uznaniowe z informacją, że ze względu na brak możliwości odzyskania zapłaconych za nich składek, kwoty te zostaną w miesiącu wystawienia not uznaniowych włączone do przychodu i od przychodu z tego tytułu zostanie potrącona zaliczka na podatek dochodowy.

Natomiast w stosunku do byłych pracowników, z którymi nie łączą już Szpitala żadne umowy i nie ma możliwości pobrania zaliczki na podatek, zapłacone składki zostaną zakwalifikowane do przychodów z innych źródeł zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i do końca lutego 2018 r. zostanie wystawiona informacja PIT-8C.

Wnioskodawca ma wątpliwości czy jego stanowisko jest słuszne, czy zaliczenie zapłaconych za pracownika składek do przychodu i pobranie zaliczek na podatek dochodowy nie spowoduje powstania sporu z pracownikami i nie narazi Szpitala na jeszcze dodatkowe koszty zwłaszcza, że stanowiska sądów w tej sprawie są coraz częściej korzystne dla pracowników. Czy w związku z przegraniem sprawy o odzyskanie zapłaconych składek, koszty wszystkich składek nie powinny obciążać Szpitala. Jeżeli Szpital nie ma możliwości wyegzekwowania ich zwrotu, to czy mogą stanowić dla pracownika przychód do opodatkowania i czy uznanie za przychód nie koliduje z prawomocnym wyrokiem. Ponadto, pracownicy zapłacili od tych przychodów składkę na ubezpieczenia zdrowotne. Trudno więc obciążać pracownika z tytułu braku możliwości dokonania kompensaty pomiędzy płatnikiem a ZUS.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Przy czym przez pojęcie „otrzymane” – zgodnie ze Słownikiem języka polskiego – należy rozumieć takie pieniądze i wartości pieniężne, które zostały podatnikowi dane. Mając na uwadze istnienie wielu form rozliczeń należy uznać, że otrzymane pieniądze to nie tylko wypłacona gotówka, ale również kwota, która wpłynęła na rachunek bankowy podatnika. Natomiast „postawionymi do dyspozycji” są takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik – wykazując określoną aktywność – ma możliwość włączyć do swojego władztwa. Innymi słowy, podatnik ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy, a nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone środki do dyspozycji.

Ponieważ za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego – zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika – to wskazać należy, że dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy. Zatem do przychodu należy zaliczyć każdy rodzaj świadczenia, które dana osoba (podatnik) otrzymuje kosztem majątku innej osoby. Takim świadczeniem jest m.in. wykonanie zobowiązania danej osoby przez inny podmiot (np. zapłacenie składki przez pracodawcę środkami z jego majątku w sytuacji, gdy powinna być ona sfinansowana środkami pracownika).

Z definicji pojęcia przychodu, jako świadczenia otrzymanego czy też w niektórych przypadkach postawionego do dyspozycji, wnosić można również o momencie jego uzyskania. Określenie momentu uzyskania przychodu ma bardzo istotne znaczenie przede wszystkim z tego powodu, że podatek dochodowy od osób fizycznych rozliczany jest w danym czasie. Konieczne jest zatem określenie momentu uzyskania przychodu, by przyporządkować przychód do danego okresu rozliczeniowego – roku podatkowego, a w niektórych przypadkach również miesiąca (w przypadku zaliczkowego rozliczania podatku).

Katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zawiera art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 i 9 tej ustawy źródłami przychodów są odpowiednio:

• stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta;
• inne źródła.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do treści art. 12 ust. 4 ww. ustawy za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności” wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w art. 20 ust. 1 ww. ustawy. Oznacza to, że przychodem z innych źródeł będzie każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy, otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne czy częściowo odpłatne.

Na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przepisu art. 32 ust. 2 ww. ustawy wynika, że za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a. Jeżeli świadczenia w naturze, świadczenia ponoszone za podatnika lub inne nieodpłatne świadczenia przysługują podatnikowi za okres dłuższy niż miesiąc, przy obliczaniu zaliczek za poszczególne miesiące przyjmuje się ich wartość w wysokości przypadającej na jeden miesiąc. Jeżeli nie jest możliwe określenie, jaka część tych świadczeń przypada na jeden miesiąc, a doliczenie całej wartości w miesiącu ich uzyskania spowodowałoby niewspółmiernie wysoką zaliczkę w stosunku do wypłaty pieniężnej, zakład pracy, na wniosek podatnika, ograniczy pobór zaliczki za dany miesiąc i pobierze pozostałą część zaliczki w następnych miesiącach roku podatkowego.

Stosownie do treści art. 32 ust. 3b ww. ustawy, zaliczkę obliczoną w sposób określony w ust. 3 (tj. przy uwzględnieniu kwoty zmniejszającej podatek) zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej w tym miesiącu przez zakład pracy ze środków podatnika.

Zgodnie natomiast z art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2015 r. do 14 marca 2017 r. – w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

W myśl natomiast art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Z wniosku wynika, że w wyniku kontroli przeprowadzonej w 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nałożył obowiązek naliczenia i odprowadzenia do ZUS składek na ubezpieczenia społecznie i zdrowotne za osoby, które na podstawie umów cywilno-prawnych zawartych z podmiotem trzecim świadczyły pracę na rzecz pracodawcy, tj. Wnioskodawcy (Szpital). Szpital wniósł odwołanie od protokołu z kontroli ZUS, jednak sądy obu instancji podtrzymały stanowisko ZUS. Prawomocnym wyrokiem sądowym Szpital został ustanowiony płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne z tytułu świadczenia pracy na rzecz Szpitala na podstawie umów zlecenia zawartych z Niepublicznym Zakładem Opieki Zdrowotnej R. W ramach realizacji zadań płatnika (wynikających z postanowienia wyroku sądowego) zostały sporządzone korekty deklaracji DRA za lata 2005-2010 i w okresie od 22 września 2015 r. do 11 sierpnia 2016 r. zostały uregulowane naliczone przez ZUS zaległe składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne w części finansowanej przez pracownika i pracodawcę. Na wysokość zapłaconych składek w części podlegającej finansowaniu przez pracownika, pracownikom i byłym pracownikom zostały wystawione noty obciążeniowe. Ww. noty zostały zaksięgowane na koncie rozrachunki z pracownikami, stanowiąc należności po stronie Szpitala i zobowiązania po stronie pracowników. W związku z powyższym, nie były traktowane jako przychody z tytułu świadczeń poniesionych za pracownika i od tych kwot nie były pobrane zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Część pracowników uregulowała należne składki w całości. Kwota zapłaconych składek została ujęta w informacji PIT-11 w roku dokonania wpłaty, zmniejszając podstawę obliczenia podatku (art. 26 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) i obniżając kwotę podatku (art. 27b ust. 1 pkt 1 ww. ustawy). Część pracowników uregulowała wyłącznie składki na ubezpieczenia społeczne. Kwota zapłaconych składek została wykazana w informacji PIT-11 zmniejszając podstawę obliczenia podatku. Część pracowników odmówiła dobrowolnej zapłaty, nie reagując na wysyłane wezwania. W stosunku do tych osób Szpital wystąpił o dochodzenie należności na drogę postępowania sądowego. W pierwszym postępowaniu przeciwko byłemu pracownikowi Szpital uzyskał korzystny wyrok (po apelacji) Sądu Okręgowego Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 9 grudnia 2016 r. – pozwany został zobowiązany do zwrotu zapłaconych składek na ubezpieczenia społeczne. W drugim postępowaniu obejmującym 22 osoby Szpital uzyskał niekorzystny wyrok (po apelacji) wyrokiem Sądu Okręgowego Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 22 września 2017 r. powództwo Szpitala zostało oddalone, w związku z czym Szpital nie ma możliwości dochodzenia i odzyskania zapłaconych za pracowników składek.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że uiszczenie przez Wnioskodawcę zaległych składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne w celu wywiązania się z obowiązków płatnika składek – w części, w której powinny być sfinansowane przez pracownika – stanowi dla obecnych i byłych pracowników nieodpłatne świadczenie generujące przychód podatkowy. Osoby te uzyskały bowiem wymierną korzyść majątkową, gdyż inny podmiot, tj. Wnioskodawca, poniósł kosztem swojego majątku wydatek, który winien być sfinansowany majątkiem (dochodami) tychże osób.

Ponadto zauważyć należy, że przychód tych osób – w świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – powstał w dacie zapłaty ww. składek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, tj. jak wynika z wniosku w okresie od 22 września 2015 r. do 11 sierpnia 2016 r.

Przy czym, jeżeli w dniu powstania przychodu osoby te łączył z Wnioskodawcą stosunek pracy oraz osoby te nie zwróciły tych składek Wnioskodawcy (płatnikowi) w roku, w którym zostały zapłacone – to zapłacone składki zaliczyć należy do przychodów, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skutkuje to koniecznością dokonania przez Wnioskodawcę korekty informacji PIT-11 za te lata i ujęcia w nich przychodu z tytułu opłaconej przez Wnioskodawcę składki. Jak wynika bowiem z przywołanego powyżej art. 39 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązkiem płatnika jest wykazanie w informacji PIT-11 faktycznie osiągniętego przez podatnika przychodu (dochodu) w danym roku podatkowym i faktycznie pobranej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Informacja PIT-11 powinna zatem zawierać prawidłowe dane o osiągniętych przez podatnika dochodach podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym i faktycznie pobranych w danym roku podatkowym zaliczkach na podatek. Zauważyć również należy, iż informacje i deklaracje podatkowe, w tym informacja PIT-11, służą do odwzorowania zaistniałego w trakcie roku podatkowego stanu faktycznego. Zatem w informacji PIT-11 składanej za dany rok podatkowy podatnik winien wykazać takie kwoty pobranej zaliczki, które odzwierciedlają jego działania jako płatnika, tzn. kwoty faktycznie pobrane w tym roku podatkowym. W związku z powyższym Szpital nie ma obowiązku pobrania od pracowników z bieżących wynagrodzeń zaliczek na podatek od tych kwot.

W przypadku, gdy pracownicy, których łączył z Wnioskodawcą stosunek pracy, zwrócili Wnioskodawcy zaległe składki w roku, w którym zostały zapłacone – wówczas składki te nie podlegają zaliczeniu do przychodów ze stosunku pracy.

Natomiast zapłata przez Wnioskodawcę składek za byłych pracowników, którzy nie zwrócili tych składek Wnioskodawcy w roku, w którym zostały zapłacone – skutkuje powstaniem u nich przychodu z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w konsekwencji na Wnioskodawcy ciążył obowiązek wystawienia dla tych osób informacji PIT-8C, o której mowa w art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za rok, w którym doszło do faktycznej zapłaty przez Wnioskodawcę składek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Powstały w ten sposób przychód podlega wykazaniu i opodatkowaniu w rocznym zeznaniu podatkowym, składanym przez podatnika otrzymującego świadczenie. Natomiast w sytuacji, gdy byli pracownicy zwrócili Wnioskodawcy zaległe składki z własnych środków w roku, w którym zostały zapłacone, a Wnioskodawca uwzględnił ten zwrot – wówczas nie stanowi to dla byłych pracowników przychodu z innych źródeł.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.