Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.361.2017.2.AW
z 15 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 sierpnia 2017 r. (data wpływu 7 sierpnia 2017 r.), uzupełnionym pismami z dnia 12 września 2017 r. (data wpływu 13 września 2017 r.) oraz z dnia 24 października 2017 r. (data wpływu 25 października 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży składników majątkowych, ich udokumentowania i ewidencjonowania oraz wskazania, kto jest zobowiązany do dokonania korekty podatku naliczonego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży składników majątkowych, ich udokumentowania i ewidencjonowania oraz wskazania, kto jest zobowiązany do dokonania korekty podatku naliczonego. Wniosek uzupełniono pismami z dnia 12 września 2017 r. oraz z dnia 24 października 2017 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (zwany dalej: Podatnikiem, Stroną, Przedsiębiorcą lub Wnioskodawcą) jest Przedsiębiorcą prowadzącym samodzielną działalność gospodarczą oraz jest podatnikiem VAT czynnym i w zakresie podatku od towarów i usług zobowiązanym do składania deklaracji miesięcznych. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych dochód uzyskany przez Wnioskodawcę, w ramach prowadzenia działalności gospodarczej, jest opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych wg stawki podatkowej w wysokości 19,00%.

Do końca roku 2016, głównym przedmiotem działalności Przedsiębiorcy była sprzedaż usług gastronomicznych. Od roku 2017, przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest także wynajem lokali użytkowych (części powierzchni budynku) w budynku usługowym podmiotom gospodarczym. Działalność gastronomiczna jest prowadzona przez Wnioskodawcę na podstawie umowy franchisingu zawartej w dniu 11 maja 2009 r. z firmą S. Powyżej opisana działalność jest prowadzona przez Wnioskodawcę w galerii handlowej, zwanej dalej w skrócie lokalem gastronomicznym, której to galerii właścicielem jest Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, zwana wynajmującym.

Wnioskodawca wyposażenie lokalu gastronomicznego, np. lady chłodnicze, piekarnik opiekacz itp., nabył za własne środki finansowe, które zostało nabyte – poza zestawem komputerowym – w roku 2011. W roku 2011, Wnioskodawca poniósł także wydatki na szereg nakładów na budynku, którego właścicielem jest wynajmujący. Między innymi na wybudowanie ścianek działowych, zawieszenie logo firmy S, wybudowanie kaseton itp. Zestaw komputerowy Wnioskodawca nabył w dniu 31 marca 2016 r. i przyjął w tym też dniu do użytkowania, odliczając od podatku należnego za miesiąc kwiecień 2016 r. podatek naliczony wyszczególniony w dwóch fakturach dokumentujących nabycie ww. środka trwałego, tj.:

• pierwsza faktura, wartość netto 8.123,24 zł, podatek naliczony 1.868,35 zł,
• druga faktura, wartość netto 3.515,45 zł, podatek naliczony 808,55 zł.
  
  

W przyszłości Wnioskodawca, za zgodą firmy S oraz za zgodą wynajmującego powierzchnię w galerii, w której znajduje się lokal gastronomiczny, zamierza sprzedać prawa do umowy franchisingu zawartej w dniu 11 maja 2009 r. z firmą S oraz zamierza sprzedać prawa do wynajmu lokalu gastronomicznego wraz ze środkami trwałymi i wyposażeniem oraz artykułami spożywczymi znajdującymi się w dniu sprzedaży w lokalu gastronomicznym. Wnioskodawca przewiduje, że umowy zlecenia ze studentami, którzy pracują w lokalu gastronomicznym, zostaną rozwiązane z dniem sprzedaży ww. lokalu gastronomicznego. Wnioskodawca przewiduje, że na dzień sprzedaży praw do lokalu gastronomicznego z uwagi na fakt, że będzie w lokalu prowadzona bez jakiejkolwiek przerwy działalność gospodarcza, przedmiotem sprzedaży będą też zapasy artykułów spożywczych oraz napoje, które będą się znajdować w lokalu gastronomicznym na dzień sprzedaży. Po sprzedaży praw do lokalu gastronomicznego, Wnioskodawca będzie nadal kontynuował prowadzenie działalności gospodarczej.

W uzupełnieniu z dnia 12 września 2017 r. Wnioskodawca wskazał, że pismem z dnia 30 sierpnia 2017 r. Urząd Statystyczny poinformował, że odsprzedaż praw do prowadzenia działalności gastronomicznej oraz przeniesienie praw najmu lokalu na nabywcę, prawa do dalszego prowadzenia działalności gastronomicznej, nie stanowi działalności opisanej w nomenklaturze działalności i odsprzedaż ww. nie musi być klasyfikowana zgodnie z zasadami metodycznymi PKWiU.

Z kolei w uzupełnieniu z dnia 24 października 2017 r. Wnioskodawca poinformował, że:

1. Zespół składników materialnych i niematerialnych będzie w chwili sprzedaży wyodrębniony:
   1. na płaszczyźnie organizacyjnej:
      Zespół stanowić będzie wyodrębnioną część (zespół wyodrębniony o nazwie „Restauracja (…)”), który to zespół jest w sposób faktyczny wyodrębnioną działalnością operacyjną, do której można przyporządkować poszczególne składniki materialne i niematerialne. Wskazany powyżej organizacyjny aspekt – zdaniem Wnioskodawcy – oznacza, że składniki tworzące tzw. „część przedsiębiorstwa” posiadają cechę zorganizowania.
   2. na płaszczyźnie finansowej:
      Wskazać należy, że Wnioskodawca prowadząc samodzielną działalność gospodarczą w roku podatkowym 2017 i w latach podatkowych następnych jest oraz będzie zobowiązany do prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów na zasadach określonych rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2014 r., poz. 1037) dla całej działalności gospodarczej, a nie wyłącznie dla Restauracji, zwanej dalej Restauracją. Zdaniem Wnioskodawcy, jest możliwe poprzez sporządzenie i prowadzenie dodatkowej ewidencji finansowo-księgowej przyporządkowanie nie tylko przychodów i kosztów Restauracji zaewidencjonowanych w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, ale również należności i zobowiązań Restauracji, przez co jest możliwe określenie wyniku finansowego Restauracji. Wskazać należy jednak, że opisana ewidencja dodatkowa dla Restauracji do dnia złożenia wniosku o wydanie interpretacji nie została przez Wnioskodawcę założona i nie jest prowadzona, a Wnioskodawca nie ma zamiaru założenia ww. dokumentacji w przyszłości.
2. Przedmiotem dostawy nie będą wszystkie składki materialne i niematerialne związane z prowadzeniem przez Wnioskodawcę Restauracji. Dostawa nie obejmie bowiem należności oraz zobowiązań bezpośrednio związanych z prowadzeniem przez Wnioskodawcę Restauracji, np. zaległego czynszu za wynajem lokalu, opłat należnych właścicielom znaku towarowego firmy S, zobowiązań za nabyte towary handlowe i artykuły spożywcze itp.
3. Oprócz umów zlecenia, Wnioskodawca na dzień złożenia wniosku o interpretację nie ma zawartych z pracownikami Restauracji umów o pracę. Wnioskodawca przewiduje, że w przyszłości nie zostaną zawarte z pracownikami Restauracji umowy o pracę, które to umowy o pracę po dokonaniu dostawy mogłyby przejść na przyszłego nabywcę Restauracji.
4. Zdaniem Wnioskodawcy, zespół składników materialnych i niematerialnych będący przedmiotem dostawy będzie wystarczająco niezbędny oraz wystarczający do samodzielnego wykonywania zadań w zakresie prowadzenia Restauracji (tj. kontynuacji działalności Wnioskodawcy), a prowadzenie działalności przez wydzieloną część przedsiębiorstwa nie będzie wymagać udziału pozostałych struktur będących po sprzedaży Restauracji w posiadaniu Wnioskodawcy. Nabywca do prowadzenia Restauracji zobowiązany będzie jednakże po nabyciu Restauracji do zatrudnienia pracowników czy to na umowę zlecenia, czy to na umowę o pracę.
5. Nabywca po nabyciu Restauracji od Wnioskodawcy, a będzie nim prawdopodobnie spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, przewiduje że będzie kontynuował działalność gospodarczą prowadzoną przez Wnioskodawcę pod nazwą Restauracja, na zasadach opisanych we wniosku z dnia 3 sierpnia 2017 r. o wydanie interpretacji indywidualnej.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy na Wnioskodawcy w przyszłości w przypadku sprzedaży prawa do umowy franchisingu zawartej w dniu 11 maja 2009 r. z firmą S na prowadzenie lokalu gastronomicznego wraz ze sprzedażą prawa do umowy najmu lokalu gastronomicznego i sprzedażą środków trwałych, stanowiących wyposażenie lokalu gastronomicznego wraz z artykułami spożywczymi oraz napojami znajdującymi się w lokalu gastronomicznym w dniu sprzedaży, spoczywać będzie obowiązek uznania, że przedmiotowa sprzedaż jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług według stawek podatkowych właściwych dla każdego towaru, co stanowi, że na Wnioskodawcy spoczywa obowiązek udokumentowania niniejszej sprzedaży fakturą, która powinna zostać zaewidencjonowana w ewidencji prowadzonej dla celów podatku od towarów i usług?
2. Czy na Wnioskodawcy w przyszłości, w miesiącu w którym zostanie dokonana sprzedaż powyżej opisanych praw i towarów opisanych w pkt 1, w tym sprzedaż środków trwałych i wyposażenia lokalu gastronomicznego oraz sprzedaż artykułów spożywczych i napoi, będzie spoczywał obowiązek korekty podatku naliczonego związanego z nabyciem opisanych powyżej towarów?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1

Sprzedaż praw do lokalu gastronomicznego należy uznać za zorganizowaną część przedsiębiorstwa prowadzonego przez Przedsiębiorcę. Przyjęcie, że zorganizowana część przedsiębiorstwa tworzy zespół składników majątkowych zdolny do prowadzenia niezależnej (samodzielnej) działalności gospodarczej, należy rozumieć w niniejszej sprawie w ten sposób, że w kształcie, w jakim lokal gastronomiczny będzie zbywany, może on wykonywać określone zadania gospodarcze bez modyfikacji. To zaś oznacza, że zespół tych składników powinien być już wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie, tj. w przedsiębiorstwie zbywcy. Natomiast przy ocenie, czy zespół składników majątkowych stanowi funkcjonujące przedsiębiorstwo lub jego część, należy uwzględnić raczej aspekt ekonomiczny, niż prawny. Nadto należy wskazać, że zawarte w art. 2 pkt 27e u.p.t.u. pojęcie „finansowego wyodrębnienia w istniejącym przedsiębiorstwie” należy rozumieć jako obiektywne istnienie przychodów i kosztów uzyskania przychodów związanych z określonymi składnikami majątku, a nie istnienie finansowego wyodrębnienia – dokonanego formalnie przez prowadzącego przedsiębiorstwo.

Reasumując powyższe należy uznać, że na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług na Wnioskodawcy w przyszłości w przypadku sprzedaży prawa do umowy franchisingu zawartej w dniu 11 maja 2009 r. z firmą S na prowadzenie lokalu gastronomicznego wraz ze sprzedażą prawa do umowy najmu lokalu gastronomicznego i sprzedażą środków trwałych, stanowiących wyposażenie lokalu gastronomicznego wraz z artykułami spożywczymi oraz napojami nie będzie spoczywać obowiązek uznania, że przedmiotowa sprzedaż jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług według stawek podatkowych właściwych dla każdego towaru odrębnie. Natomiast, na Wnioskodawcy spoczywa obowiązek udokumentowania niniejszej sprzedaży fakturą i zaewidencjonowania ww. faktury w ewidencji prowadzonej dla celów podatku od towarów i usług.

Ad 2

Co do zasady, stosownie do art. 96 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku zmiany przeznaczenia towarów, tj. w tym przypadku dokonania sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa wraz ze środkami trwałymi i wyposażeniem oraz artykułami spożywczymi i napojami, spoczywa obowiązek dokonania korekty podatku naliczonego. Wskazać jednak należy, że w przypadku środków trwałych, za wyjątkiem zestawu komputerowego, upłynął okres pięciu lat od ich nabycia co skutkuje, że w tym zakresie Wnioskodawca jest zwolniony z dokonania ww. korekty.

Reasumując powyższe należy uznać, że na Wnioskodawcy w przyszłości, w miesiącu w którym zostanie dokonana sprzedaż powyżej opisanych praw i towarów opisanych w pkt 1, w tym sprzedaż środków trwałych i wyposażenia lokalu gastronomicznego, będzie spoczywał obowiązek korekty podatku naliczonego związanego z nabyciem wyłącznie zestawu komputerowego oraz będzie spoczywał obowiązek korekty podatku naliczonego związanego z nabyciem artykułów spożywczych i napoi, które to ww. towary zostaną sprzedane w ramach zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jednocześnie przepisy art. 6 ustawy wskazują na wyłączenia określonych czynności spod zakresu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Są tutaj wskazane te czynności, które co do zasady należą do grupy czynności podlegających opodatkowaniu, mieszcząc się w zakresie odpłatnej dostawy towarów czy też odpłatnego świadczenia usług. Z uwagi jednakże na stosowne wyłączenie, czynności te – chociaż można je zakwalifikować jako odpłatną dostawę towarów czy też odpłatne świadczenie usług – nie podlegają opodatkowaniu.

I tak, w świetle art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Wobec tego w niniejszej sprawie kwestią wymagającą interpretacji jest ustalenie istnienia lub nieistnienia podstaw do zastosowania przepisu art. 6 pkt 1 ustawy.

Ustawodawca w ww. przepisie nie zdefiniował, co należy rozumieć pod pojęciem „transakcji zbycia”. Uwzględniając zakres przedmiotowy ustawy o podatku od towarów i usług pojęcie to należy rozumieć w sposób zbliżony do pojęcia „dostawy towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem tych czynności jak właściciel np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, nieodpłatne przekazanie, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego (aport) itp.

Wyłączenie stosowania ustawy przewidziane w przepisie art. 6 pkt 1 ustawy obejmuje jednakże tylko te czynności zrównane z pojęciem dostawy towarów, których przedmiotem jest przedsiębiorstwo lub zorganizowana część przedsiębiorstwa.

Przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa – zgodnie z art. 2 pkt 27e ustawy – rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Zorganizowana część przedsiębiorstwa, jako przedmiot zbycia, musi zatem stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, co oznacza, że najistotniejsze dla przedmiotowego zagadnienia jest ustalenie, czy przenoszony majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, że zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu.

Podstawowym wymogiem jest więc to, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa stanowiła zespół składników materialnych i niematerialnych. Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych).

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika. Ocena ta musi być dokonana według podstawowego kryterium, tj. ustalenia jaką rolę składniki majątkowe i związane z nimi prawa materialne odgrywały w funkcjonowaniu dotychczasowego przedsiębiorstwa (na ile stanowiły wyodrębnioną organizacyjnie całość). Elementami zespołu składników materialnych i niematerialnych, stanowiących zorganizowaną część przedsiębiorstwa, powinny być w szczególności aktywa obrotowe, ale także czynnik ludzki, a więc pracowniczy.

Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Natomiast wyodrębnienie funkcjonalne należy rozumieć jako przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych. Zorganizowana część przedsiębiorstwa musi stanowić funkcjonalnie odrębną całość – obejmować elementy niezbędne do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych, którym służy w strukturze przedsiębiorstwa. Aby zatem część mienia przedsiębiorstwa mogła być uznana za jego zorganizowaną część, musi ona – obiektywnie oceniając – posiadać potencjalną zdolność do funkcjonowania jako samodzielny podmiot gospodarczy. Składniki majątkowe materialne i niematerialne wchodzące w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa muszą zatem umożliwić nabywcy podjęcie działalności gospodarczej w ramach odrębnego przedsiębiorstwa.

Podsumowując, zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą składniki, będące we wzajemnych relacjach, takich by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego.

Brak zaistnienia którejkolwiek z omawianych powyżej przesłanek wyklucza uznanie zespołu składników majątkowych przedsiębiorstwa za jego zorganizowaną część w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy.

Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa (na ile stanowią w nim wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Przesłanki takiego wyodrębnienia są spełnione w sytuacji organizacyjnego wyodrębnienia w wewnętrznej strukturze przedsiębiorstwa oraz ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych w sposób pozwalający na przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań związanych z tą częścią przedsiębiorstwa.

Jednocześnie zorganizowana część przedsiębiorstwa powinna być gospodarczo samodzielna, zanim dojdzie do transakcji zbycia. Zatem wydzielona jednostka jeszcze przed jej zbyciem powinna uzyskać samodzielność gospodarczą i realizować ją w praktyce. Skutki prawne po stronie zbywcy nie powinny bowiem zależeć od zdarzeń przyszłych i niepewnych (samodzielne realizowanie zadań gospodarczych) powstałych już w innym podmiocie (u nabywcy).

Mając na uwadze powyższe, wskazać należy, że nie wystarczy zatem zorganizowanie jakiejkolwiek masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością organizacyjną i finansową, z możliwością samodzielnego funkcjonowania w razie zaistnienia takiej potrzeby w obrocie gospodarczym. W przeciwnym razie nie można bowiem uznać, że dojdzie do powstania zespołu składników, które mogłyby stanowić zorganizowaną część przedsiębiorstwa.

Reasumując, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, mamy więc do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są wszystkie następujące przesłanki:

1. istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań,
2. zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,
3. składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych,
4. zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.
   
   

Zaznaczenia wymaga, że definicja zorganizowanej części przedsiębiorstwa zawarta w przepisie art. 2 pkt 27e ustawy nie jest definicją samoistną, lecz należy rozpatrywać ją m.in. w kontekście uregulowań art. 6 pkt 1 ustawy, który wyłącza z opodatkowania podatkiem od towarów i usług zbycie składników majątkowych i niemajątkowych uprzednio wyodrębnionych organizacyjnie i finansowo w istniejącym przedsiębiorstwie, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, nie dotyczy zaś zbycia poszczególnych składników majątkowych przedsiębiorstwa.

W ocenie tut. Organu wskazany wyżej przepis art. 2 pkt 27e ustawy powinien być interpretowany z uwzględnieniem wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawie C-497/01 odnoszącego się do treści art. 19 Dyrektywy.

W wyroku z dnia 27 listopada 2003 r. w sprawie Zita-Modes (C-497/01) Trybunał stwierdził, że „(…) pojęcie zbycia, czy to za wynagrodzeniem, czy też bez lub w charakterze aportu wniesionego do spółki, całości aktywów lub jej części, należy interpretować tak, iż obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, włącznie z jego rzeczowymi składnikami oraz, w zależności od konkretnego przypadku, składnikami niematerialnymi, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej, natomiast nie obejmuje ono zwykłego zbycia aktywów, takiego jak sprzedaż zapasów produktów”. Z orzeczenia tego wynika ponadto, że – w świetle tej normy dyrektywy – nabywca całości lub części majątku podatnika powinien mieć zamiar prowadzenia działalności nabytego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie działać tylko w celu niezwłocznego zlikwidowania danej działalności oraz sprzedaży ewentualnych zapasów.

Podobnie Trybunał wypowiedział się w wyroku z dnia 10 listopada 2011 r., w sprawie C-444/10 Finanzamt Ludenscheid przeciwko Ahristem Schriever, wskazując, że regulacja art. 5 (8) VI Dyrektywy Rady (obecnie art. 19 Dyrektywy 112) obejmuje przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części, w tym składników materialnych i ewentualnie niematerialnych, łącznie składających się na przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa zdolną prowadzić samodzielną działalność gospodarczą, nie obejmuje zaś samego zbycia towarów, jak sprzedaż zapasu produktów. Jak wskazuje Trybunał, stwierdzenie, że nastąpiło przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części w rozumieniu art. 19 Dyrektywy 112, wymaga, by całość przekazanych składników pozwalała na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej. Kwestię, czy całość ta musi obejmować określone dobra, zarówno ruchome, jak i nieruchome, należy rozpatrywać z punktu widzenia charakteru prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Z kolei stosownie do treści art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepis art. 2 pkt 31 ustawy stanowi, że ilekroć jest mowa o fakturze, rozumie się przez to dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

Podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem (art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy).

Przy czym – w świetle art. 106b ust. 2 ustawy – podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Natomiast ogólne regulacje dotyczące danych, jakie powinny zawierać faktury, zostały określone w art. 106e ust. 1 ustawy.

Ponadto jak stanowi art. 109 ust. 3 ustawy, podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej. Ewidencja powinna zawierać w szczególności dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, korekt podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającej kwotę podatku należnego, korekt podatku naliczonego, kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu, a także inne dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca, będący czynnym podatnikiem podatku VAT, prowadzi działalność m.in. w zakresie sprzedaży usług gastronomicznych. Działalność gastronomiczna jest prowadzona przez Wnioskodawcę na podstawie umowy franchisingu zawartej w dniu 11 maja 2009 r. z firmą S. Powyżej opisana działalność jest prowadzona przez Wnioskodawcę w wynajętym w galerii lokalu gastronomicznym.

Wnioskodawca wyposażenie lokalu gastronomicznego, np. lady chłodnicze, piekarnik opiekacz itp., nabył za własne środki finansowe w roku 2011. Natomiast zestaw komputerowy Wnioskodawca nabył w dniu 31 marca 2016 r. i przyjął w tym też dniu do użytkowania.

W przyszłości Wnioskodawca, za zgodą firmy S oraz za zgodą wynajmującego powierzchnię w galerii, w której znajduje się lokal gastronomiczny, zamierza sprzedać prawa do umowy franchisingu oraz prawa do wynajmu lokalu gastronomicznego wraz ze środkami trwałymi i wyposażeniem oraz artykułami spożywczymi znajdującymi się w dniu sprzedaży w lokalu gastronomicznym. Wnioskodawca przewiduje, że umowy zlecenia ze studentami, którzy pracują w lokalu gastronomicznym, zostaną rozwiązane z dniem sprzedaży ww. lokalu gastronomicznego. Wnioskodawca przewiduje, że na dzień sprzedaży praw do lokalu gastronomicznego z uwagi na fakt, że będzie w lokalu prowadzona bez jakiejkolwiek przerwy działalność gospodarczą, przedmiotem sprzedaży będą też zapasy artykułów spożywczych oraz napoje, które będą się znajdować w lokalu gastronomicznym na dzień sprzedaży.

Ponadto Wnioskodawca poinformował, że zespół składników materialnych i niematerialnych będzie w chwili sprzedaży wyodrębniony:

1. na płaszczyźnie organizacyjnej – zespół stanowić będzie wyodrębnioną część, który to zespół jest w sposób faktyczny wyodrębnioną działalnością operacyjną, do której można przyporządkować poszczególne składniki materialne i niematerialne. Wskazany powyżej organizacyjny aspekt – zdaniem Wnioskodawcy – oznacza, że składniki tworzące tzw. „część przedsiębiorstwa” posiadają cechę zorganizowania.
2. na płaszczyźnie finansowej – wskazać należy, że Wnioskodawca prowadząc samodzielną działalność gospodarczą w roku podatkowym 2017 i w latach podatkowych następnych jest oraz będzie zobowiązany do prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów dla całej działalności gospodarczej, a nie wyłącznie dla Restauracji, będącej przedmiotem sprzedaży. Jednak możliwe jest poprzez sporządzenie i prowadzenie dodatkowej ewidencji finansowo-księgowej przyporządkowanie nie tylko przychodów i kosztów Restauracji zaewidencjonowanych w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, ale również należności i zobowiązań Restauracji, przez co jest możliwe określenie wyniku finansowego Restauracji. Wskazać należy jednak, że opisana ewidencja dodatkowa dla Restauracji do dnia złożenia wniosku o wydanie interpretacji nie została przez Wnioskodawcę założona i nie jest prowadzona, a Wnioskodawca nie ma zamiaru założenia ww. dokumentacji w przyszłości.
   
   

Przedmiotem dostawy nie będą wszystkie składki materialne i niematerialne związane z prowadzeniem Restauracji. Dostawa nie obejmie bowiem należności oraz zobowiązań bezpośrednio związanych z prowadzeniem przez Wnioskodawcę Restauracji, np. zaległego czynszu za wynajem lokalu, opłat należnych właścicielom znaku towarowego, zobowiązań za nabyte towary handlowe i artykuły spożywcze itp.

Oprócz umów zlecenia, Wnioskodawca na dzień złożenia wniosku o interpretację nie ma zawartych z pracownikami Restauracji umów o pracę. Wnioskodawca przewiduje, że w przyszłości nie zostaną zawarte z pracownikami Restauracji umowy o pracę, które to umowy o pracę po dokonaniu dostawy mogłyby przejść na przyszłego nabywcę Restauracji.

Zespół składników materialnych i niematerialnych będący przedmiotem dostawy będzie wystarczająco niezbędny oraz wystarczający do samodzielnego wykonywania zadań w zakresie prowadzenia Restauracji (tj. kontynuacji działalności Wnioskodawcy), a prowadzenie działalności przez wydzieloną część przedsiębiorstwa nie będzie wymagać udziału pozostałych struktur będących po sprzedaży Restauracji w posiadaniu Wnioskodawcy. Nabywca do prowadzenia Restauracji zobowiązany będzie jednakże po nabyciu Restauracji do zatrudnienia pracowników czy to na umowę zlecenia, czy to na umowę o pracę.

Nabywca po nabyciu Restauracji od Wnioskodawcy, a będzie nim prawdopodobnie spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, przewiduje że będzie kontynuował działalność gospodarczą prowadzoną przez Wnioskodawcę pod nazwą Restauracja.

Na tle powyższego opisu sprawy Wnioskodawca – w pierwszej kolejności – powziął wątpliwości w kwestii obowiązku opodatkowania sprzedaży prawa do umowy franchisingu na prowadzenie lokalu gastronomicznego oraz prawa do umowy najmu lokalu gastronomicznego, a także środków trwałych, stanowiących wyposażenie lokalu gastronomicznego wraz artykułami spożywczymi oraz napojami znajdującymi się w lokalu, a w konsekwencji udokumentowania sprzedaży fakturą i jej zaewidencjonowania w ewidencji prowadzonej dla celów podatku od towarów i usług.

Zatem, jak wyjaśniono powyżej podstawowym wymogiem do uznania dostawy majątku za zorganizowaną część przedsiębiorstwa jest to, aby stanowiła ona zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań, należności oraz środków pieniężnych), podlegający wydzieleniu w istniejącym przedsiębiorstwie na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych). Istotnym jest, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa mogła stanowić potencjalnie niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie.

Odnosząc wyżej przedstawiony opis sprawy do powołanych przepisów prawa należy stwierdzić, że planowana transakcja zbycia składników materialnych i niematerialnych nie będzie stanowiła sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa, o której mowa w art. 2 pkt 27e ustawy. W niniejszej sprawie przedmiotem sprzedaży na rzecz nabywcy nie będą wszystkie składniki majątku, związane z wyodrębnioną częścią przedsiębiorstwa, ponieważ dostawa nie obejmie – jak wskazał Wnioskodawca – należności oraz zobowiązań bezpośrednio związanych z prowadzeniem Restauracji, np. zaległego czynszu za wynajem lokalu, opłat należnych właścicielom znaku towarowego, zobowiązań za nabyte towary handlowe i artykuły spożywcze itp.

Jednocześnie należy wskazać, że przedmiot dostawy nie będzie wyodrębniony finansowo, bowiem Wnioskodawca nie prowadzi odrębnej ewidencji zdarzeń gospodarczych w zakresie działalności gastronomicznej. W rozpatrywanej sprawie Wnioskodawca w zakresie całej swojej działalności gospodarczej prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, a nie wyłącznie dla lokalu gastronomicznego, będącego przedmiotem sprzedaży. Jednakże – jak wynika z wniosku – Wnioskodawca nie ma zamiaru założyć dodatkowej ewidencji finansowo-księgowej przyporządkowującej nie tylko przychody i koszty lokalu gastronomicznego (Restauracji) zaewidencjonowanych w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, ale również należności i zobowiązań Restauracji. Powyższe dowodzi zatem, że w tym przypadku niemożliwym staje się określenie wyniku finansowego Restauracji.

W związku ze sprzedażą nie dojdzie również do przeniesienia pracowników, którzy są niezbędni do prawidłowego funkcjonowania działalności, ponieważ zawarte przez Wnioskodawcę umowy o pracę zostaną rozwiązane z dniem sprzedaży lokalu gastronomicznego. W związku z powyższym, przyszły nabywca będzie zobowiązany, o czym poinformował Zainteresowany, do zatrudnienia nowych pracowników.

Tym samym, przedmiot sprzedaży nie obejmie więc wszystkich elementów niezbędnych do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych przez nabywcę. Sprzedawane składniki nie będą wystarczające do samodzielnego prowadzenia działalności związanej z prowadzeniem działalności gastronomicznej, bez konieczności angażowania dodatkowych środków/składników majątkowych przez nabywcę.

W konsekwencji art. 6 pkt 1 ustawy nie będzie miał zastosowania w sprawie będącej przedmiotem wniosku. Przepisy te – jak wyżej wskazano – odnoszą się do transakcji zbycia m.in. zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Wobec tego, zbycie prawa do umowy franchisingu na prowadzenie lokalu gastronomicznego oraz prawa do umowy najmu lokalu gastronomicznego, a także środków trwałych, stanowiących wyposażenie lokalu gastronomicznego wraz artykułami spożywczymi oraz napojami znajdującymi się w lokalu będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Podsumowując, planowana przez Wnioskodawcę transakcja zbycia ww. części majątku będzie sprzedażą składników majątkowych i będzie stanowiła czynność podlegającą opodatkowaniu na zasadach ogólnych, tj. według właściwych stawek podatkowych lub z zastosowaniem zwolnienia, o ile takie będzie wynikało z przepisów. W konsekwencji, Wnioskodawca będzie zobowiązany do udokumentowania opodatkowanej sprzedaży fakturą i zaewidencjonowania w ewidencji prowadzonej dla celów podatku od towarów i usług.

W dalszej kolejności wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego, czy w sytuacji sprzedaży składników majątkowych, to na Wnioskodawcy będzie spoczywał obowiązek dokonania korekty podatku naliczonego związanego z nabyciem opisanych powyżej towarów.

Podstawowe zasady dotyczące odliczenia podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ustawy. Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Natomiast zasady dotyczące sposobu i terminu dokonywania korekt podatku naliczonego oraz podmiotu zobowiązanego do ich dokonania zostały określone w art. 91 ustawy.

Na mocy art. 91 ust. 1 ustawy, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

Przepis art. 91 ust. 2 ustawy stanowi, że w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

W świetle art. 91 ust. 2a ustawy, obowiązek dokonywania korekt w ciągu 10 lat, o którym mowa w ust. 2, nie dotyczy opłat rocznych pobieranych z tytułu oddania gruntu w użytkowanie wieczyste; w przypadku tych opłat przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio.

Na podstawie art. 91 ust. 3 ustawy, korekty, o której mowa w ust. 1 i 2, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, za który dokonuje się korekty, a w przypadku zakończenia działalności gospodarczej – w deklaracji podatkowej za ostatni okres rozliczeniowy.

W przypadku gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 2, nastąpi sprzedaż towarów lub usług, o których mowa w ust. 2, lub towary te zostaną opodatkowane zgodnie z art. 14, uważa się, że te towary lub usługi są nadal wykorzystywane na potrzeby czynności podlegających opodatkowaniu u tego podatnika, aż do końca okresu korekty (art. 91 ust. 4 ustawy).

Stosownie do treści art. 91 ust. 5 ustawy, w przypadku, o którym mowa w ust. 4, korekta powinna być dokonana jednorazowo w odniesieniu do całego pozostałego okresu korekty. Korekty dokonuje się w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym nastąpiła sprzedaż, a w przypadku opodatkowania towarów zgodnie z art. 14 – w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym w stosunku do tych towarów powstał obowiązek podatkowy.

Jak stanowi art. 91 ust. 6 ustawy, w przypadku gdy towary lub usługi, o których mowa w ust. 4, zostaną:

1. opodatkowane – w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane z czynnościami opodatkowanymi;
2. zwolnione od podatku lub nie podlegały opodatkowaniu – w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane wyłącznie z czynnościami zwolnionymi od podatku lub niepodlegającymi opodatkowaniu.
   
   

Z kolei zgodnie z brzmieniem art. 91 ust. 7 ustawy, przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi.

Według art. 91 ust. 7a ustawy, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się na zasadach określonych w ust. 2 zdanie pierwsze i drugie oraz ust. 3. Korekty tej dokonuje się przy każdej kolejnej zmianie prawa do odliczeń, jeżeli zmiana ta następuje w okresie korekty.

W oparciu o art. 91 ust. 7b ustawy, w przypadku towarów i usług innych niż wymienione w ust. 7a, wykorzystywanych przez podatnika do działalności gospodarczej, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się na zasadach określonych w ust. 1, ust. 2 zdanie trzecie i ust. 3, z zastrzeżeniem ust. 7c.

Jak stanowi ust. 7c powołanego artykułu, jeżeli zmiana prawa do obniżenia podatku należnego wynika z przeznaczenia towarów lub usług, o których mowa w ust. 7b, wyłącznie do wykonywania czynności, w stosunku do których nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego, lub wyłącznie do czynności, w stosunku do których takie prawo przysługuje – korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za okres rozliczeniowy, w którym wystąpiła ta zmiana. Korekty tej nie dokonuje się, jeżeli od końca okresu rozliczeniowego, w którym wydano towary lub usługi do użytkowania, upłynęło 12 miesięcy.

W przypadku zmiany prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony od towarów i usług, innych niż wymienione w ust. 7a i 7b, w szczególności towarów handlowych lub surowców i materiałów, nabytych z zamiarem wykorzystania ich do czynności, w stosunku do których przysługuje pełne prawo do obniżenia podatku należnego lub do czynności, w stosunku do których prawo do obniżenia podatku należnego nie przysługuje, i niewykorzystanych zgodnie z takim zamiarem do dnia tej zmiany, korekty podatku naliczonego dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za okresy rozliczeniowe, w których wystąpiła ta zmiana (art. 91 ust. 7d ustawy).

W myśl art. 91 ust. 8 ustawy, korekty, o której mowa w ust. 5-7, dokonuje się również, jeżeli towary i usługi nabyte do wytworzenia towaru, o którym mowa w ust. 2, zostały zbyte lub zmieniono ich przeznaczenie przed oddaniem tego towaru do użytkowania.

Zgodnie z art. 91 ust. 9 ustawy, w przypadku transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa korekta określona w ust. 1-8 jest dokonywana przez nabywcę przedsiębiorstwa lub nabywcę zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Z powyższych przepisów wynika, że korekta podatku naliczonego, o której mowa w art. 91 ust. 1-8 ustawy, dotyczy podatku naliczonego od zakupów związanych jednocześnie z czynnościami, w związku z którymi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego oraz z czynnościami, w związku z którymi takie prawo nie przysługiwało, jeżeli podatnik nie jest w stanie wyodrębnić całości lub części kwot podatku, które posłużyłyby tylko czynnościom opodatkowanym oraz gdy zmianie uległo przeznaczenie towaru, od którego podatek został odliczony lub nieodliczony w całości.

Jednocześnie należy wskazać, że w sytuacji gdy przedmiotem dostawy jest przedsiębiorstwo lub zorganizowana część przedsiębiorstwa, to obowiązek korekty podatku naliczonego spoczywa na nabywcy, będącym następcą prawnym (beneficjentem praw i obowiązków zbywcy), który w tym zakresie przejmuje, wynikające z art. 91 ust. 1-8 ustawy, obowiązki swojego poprzednika.

W niniejszej sprawie – jak dowiedziono powyżej – przedmiotem zbycia nie będzie zorganizowana część przedsiębiorstwa, a tym samym Wnioskodawca będzie zobowiązany do wykazania transakcji dostawy składników majątkowych jako podlegającej opodatkowaniu VAT. Zatem, z uwagi na treść art. 91 ust. 9 ustawy, to Wnioskodawca a nie nabywca składników majątkowych będzie zobowiązany do dokonania korekty podatku naliczonego na podstawie art. 91 ustawy, o ile taka wystąpi.

W związku z powyższym należy wskazać, że stanowisko Wnioskodawcy w całości uznano za nieprawidłowe, ponieważ skutki podatkowoprawne jakie Wnioskodawca wywodzi w niniejszej sprawie, wynikają z uznania sprzedawanych składników materialnych i niematerialnych za sprzedaż zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Tut. Organ informuje ponadto, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytań) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisywanym zdarzeniu przyszłym oraz we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniami – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności prawidłowości dokonania korekty podatku naliczonego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.