2017.11.17 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL4.4012.435.2017.2.HW
z 17 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 września 2017 r. (data wpływu 5 września 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 listopada 2017 r. (data wpływu 6 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do skorzystania ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do skorzystania ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 2 listopada 2017 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka Akcyjna (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu artykułami meblowymi i artykułami wyposażenia wnętrz. Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług w kraju oraz podlega w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest również m.in. pozostała finansowa działalność usługowa, gdzie indziej niesklasyfikowana, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych – PKD 64.99.Z. Spółka aktualnie jest w trakcie składania wniosku do Komisji Nadzoru Finansowego o wpis do rejestru pośredników kredytowych o którym mowa w art. 62 ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 23 marca 2017 r. o kredycie hipotecznym oraz o nadzorze nad pośrednikami kredytu hipotecznego i agentami (Dz. U. poz. 819). W ramach prowadzonej działalności Spółka współpracuje z różnymi instytucjami kredytowymi (dalej: „Bank” lub Instytucja”) w zakresie zapewnienia swoim Klientom możliwości skorzystania z finansowania zakupów dokonywanych w Spółce kredytem konsumenckim, udzielanym przez te Instytucje.

W związku z prowadzoną działalnością Spółka zawiera umowy partnerskie, agencyjne, współpracy oraz Porozumienia z Bankami świadczącymi usługi udzielania kredytów konsumenckich w rozumieniu art. 3 ust 1 Ustawy o kredycie konsumenckim z dnia 12 maja 2011 roku (Dz.U.2011 r., Nr 126, poz. 715, z późn. zm. ) lub takich do których zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 1 nie znajdują zastosowania przepisy tejże Ustawy. Umowy i Porozumienia określają m.in. zasady współpracy pomiędzy Bankiem a Wnioskodawcą w zakresie pośrednictwa finansowego w tym zakres czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę w ramach pośrednictwa finansowego, zasady ustalania należnego wynagrodzenia zarówno dla Banku jak i dla Spółki oraz zasady rozliczania wynagrodzenia. Zgodnie z zawartymi umowami Wnioskodawca w zakresie ofert kredytu tylko i wyłącznie przeznaczonego na zakup towarów i usług dostępnych w ofercie handlowej Spółki, świadczy na rzecz Instytucji następujące usługi (czynności):

pośrednictwo w dystrybucji produktów finansowych Banku, a w szczególności: informowanie swoich Klientów o możliwości i zasadach sprzedaży z użyciem kredytu oraz umożliwienie oznakowania miejsca wykonywania czynności bankowych przez Bank na terenie punktu handlowego Wnioskodawcy,
zapewnienie bezpiecznego miejsca do przechowywania dokumentacji kredytowej Banku,
kierowanie potencjalnych Klientów do punktów obsługi Klienta (dalej: „POK ratalny”) w celu dalszej obsługi w zakresie produktów finansowych,
rekomendowanie potencjalnym Klientom oferty produktów finansowych Banku przeznaczonych na finansowane sprzedaży towarów oferowanych przez Wnioskodawcę,
informowaniu Klienta o zakresie uprawnień Wnioskodawcy do wykonywania czynności faktycznych jako pośrednika Banku,
informowanie Klienta o ewentualnej współpracy z Instytucjami wraz ze wskazaniem ich nazw, informowanie Klienta o wysokości ewentualnych kosztów czynności faktycznych związanych z przygotowaniem, oferowaniem, zawieraniem lub wykonaniem umowy kredytowej, które Wnioskodawca otrzymuje od Klienta lub o braku takich kosztów,
informowanie Klienta o otrzymaniu wynagrodzenia od Banku – jeżeli takie otrzymuje, odbieranie od Klienta oświadczeń o odstąpieniu od umowy kredytowej i przekazaniu oświadczenia Bankowi, czynności jako pośrednika Banku wykonują wyłącznie przeszkoleni pracownicy Wnioskodawcy, wykonywanie czynności zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa w tym w szczególności z przepisami ustawy prawo bankowe z uwzględnieniem ich interpretacji przez Komisję Nadzoru Finansowego oraz z przepisami ustawy o kredycie konsumenckim jak również z Regulaminem Sprzedaży.

Z zakresu czynności oraz warunków współpracy określonych w zawartych z Bankami umowach wynika, że Wnioskodawca nie dokonuje czynności prawnych w imieniu Banku.

Wynagrodzenie Wnioskodawcy jest ustalane w oparciu o wolumen zawartych umów kredytowych z wyłączeniem wolumenu umów kredytowych promocyjnych dostępnych w okresach promocji organizowanych przez Wnioskodawcę, w przypadku których Klient nie ponosi żadnych kosztów związanych z kredytem. Wysokość wynagrodzenia ma charakter prowizyjny gdzie stawka prowizji jest uzależniony od takich czynników jak: rodzaj kredytu, długość okresu kredytowania.

Wnioskodawca już na etapie budowy nowych punktów handlowych uwzględniania w projektach dodatkowych do projektów budowlanych i aranżacyjnych lokalizację powierzchni przeznaczonych pod działalność POK-ów ratalnych, zapewnia na tych powierzchniach dostęp do elektryczności, łączy telekomunikacyjnych i internetowych, oraz zgodnie z projektem aranżacyjnym wyposaża tą powierzchnię w meble dostosowane do stylistyki obowiązującej w całej sieci punktów handlowych. W projektach aranżacyjnych uwzględnione są również miejsca przeznaczone pod umieszczenie przez Instytucje oznaczenia i informacji o sobie. Spółka po zakończeniu budowy wynajmuje tak przygotowane powierzchnie Instytucjom, gdzie uzyskany czynsz podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki 23%.

Inne czynności jakie Wnioskodawca wykonuje a które pośrednio lub bezpośrednio mają zachęcić potencjalnego Klienta do zawarcia umowy kredytowej z Instytucją:

szkolenia wewnętrzne pracowników Wnioskodawcy w zakresie obowiązujących ofert kredytowych (promocyjnych standardowych);
informowanie potencjalnych Klientów poprzez działania reklamowe w telewizji, prasie lub radio o promocji, a w tym zamieszczanie pośrednio lub bezpośrednio informacji o możliwości sfinansowania zakupu towaru kredytem lub kredytem na preferencyjnych warunkach dostępnych w placówce handlowej Wnioskodawcy,
informowanie bezpośrednio przez pracowników Wnioskodawcy o dostępnych ofertach, przyjaznych procedurach udzielania kredytu oraz Instytucjach kredytowych, z którymi współpracuje Spółka,
kierowanie Klientów przez pracowników Wnioskodawcy do POK-ów ratalnych,
umieszczanie na wybranych produktach informacji (sporządzanej i drukowanej przez pracowników Wnioskodawcy) o możliwości zakupu na raty z podaniem następujących informacji o: cenie produktu, wysokości przykładowej raty miesięcznej, czasie obowiązywania umowy ilości rat, całkowitej kwocie kredytu, wysokości oprocentowania, wysokości prowizji, wysokości pierwszej wpłaty, rzeczywistej rocznej stopie oprocentowania, z ofercie Banku na podstawie której zostały przygotowane wyliczenia, innych Bankach, z którymi współpracuje Wnioskodawca, zakresie umocowania Wnioskodawcy czyli udzielania informacji i przyjmowania oświadczeń o odstąpieniu od umowy o kredyt konsumencki i przekazywanie ich kredytodawcom,
zamieszczanie na terenie placówki handlowej tablic kierunkowych m.in. do POK-ów ratalnych, udzielanie informacji przez pracowników Wnioskodawcy na podstawie zainteresowania Klienta bądź planowanego zamówienia przez Klienta o możliwości skorzystania z preferencyjnego kredytowania bądź o braku takiej możliwości,
udzielanie informacji, o identycznych warunkach kredytowania przez Instytucje zakupu towaru (różnica pomiędzy Instytucjami polega na ustalaniu zdolności kredytowej Klienta),
przekazywanie informacji wymaganych przez Ustawę o kredycie konsumenckim,
informowane o ilości rat maksymalnych lub minimalnych,
przekazanie informacji, że stroną umowy kredytowej będzie wybrany przez Klienta Bank i tylko Bank może udzielić kredytu po zbadaniu zdolności kredytowej Klienta,
przekazanie informacji o procedurze postępowania Klienta przy chęci sfinansowania zakupu kredytem,
przygotowanie zamówienia, na podstawie którego Klient może złożyć wniosek o kredyt konsumencki lub uiścić zaliczkę bądź dokonać zapłaty za cały zamówiony towar,
skierowanie Klienta do POK ratalnego jeżeli Klient jest zdecydowany na zakup sfinansowany kredytem wraz z wydrukowanymi dokumentami zamówienia lub zamówień.

Ponadto z pisma z dnia 2 listopada 2017 r. – stanowiącego uzupełnienie wniosku – wynika, że:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu artykułami meblowymi i artykułami wyposażenia wnętrz, w związku z czym aktywnie poszukuje potencjalnych nabywców oferowanych towarów. Wnioskodawca w celu uatrakcyjnienia oferty i zachęcenia potencjalnych klientów do zakupu oferowanych towarów m.in. umożliwia sfinansowanie zakupu na raty. Działania jakie podejmuje Wnioskodawca:
- reklama w telewizji, Internecie, prasie i radio o promocjach organizowanych przez Wnioskodawcę, gdzie nie tylko podawana jest informacja o możliwości sfinansowania zakupu kredytem, przez co potencjalny klient ma informację, że jest taka możliwość zakupu, ale również Klient jest zachęcany do sfinansowania zakupu kredytem,
- specjalna strona informacyjna w serwisie www, na której cały czas podawana jest informacja o możliwości korzystania z zakupów na raty w każdym czasie wraz z podaniem podstawowych informacji o zakupach na raty oraz z podaniem listy instytucji finansowych, z oferty których można skorzystać na terenie salonów stacjonarnych Wnioskodawcy oraz sklepie internetowym,
- punkty handlowe są wyposażone w radiowęzeł, przez który nadawane są różne komunikaty dla klientów, w tym o możliwości zakupu towaru oferowanego przez Wnioskodawcę na raty,
- Wnioskodawca umożliwia również każdej osobie, zarówno Klientom, jak i potencjalnym Klientom, zapisanie się do newslettera, aby mogły otrzymywać informacje handlowe w formie SMS lub wiadomości wysyłanej na podany adres e-mail. Do newslettera można zapisać się poprzez stronę internetową Wnioskodawcy jak i również wypełniając formularz w formie papierowej który jest dostępny w każdym punkcie handlowym. W wiadomościach kierowanych do to tych osób mogą być zawarte m.in. informacje o możliwości sfinansowania zakupu kredytem,
- pośrednictwo w dystrybucji produktów finansowych Banku a w szczególności: informowanie swoich Klientów o możliwości i zasadach sprzedaży z użyciem kredytu,
- kierowanie potencjalnych Klientów do punktów obsługi Klienta (dalej: „POK ratalny”) w celu dalszej obsługi w zakresie produktów finansowych,
- rekomendowanie potencjalnym Klientom oferty produktów finansowych Banku przeznaczonych na finansowane sprzedaży towarów oferowanych prze Wnioskodawcę,
- informowanie Klienta o ewentualnej współpracy z Instytucjami wraz ze wskazaniem ich nazw,
- informowanie Klienta o wysokości ewentualnych kosztów czynności faktycznych związanych z przygotowaniem, oferowaniem, zawieraniem lub wykonaniem umowy kredytowej, które Wnioskodawca otrzymuje od Klienta lub o braku takich kosztów,
- odbieranie od Klienta oświadczeń o odstąpieniu od umowy kredytowej i przekazaniu oświadczenia Bankowi,
- informowanie bezpośrednio przez pracowników Wnioskodawcy o dostępnych ofertach, przyjaznych procedurach udzielania kredytu oraz Instytucjach kredytowych, z którymi współpracuje Spółka,
- umieszczanie na wybranych produktach informacji (sporządzanej i drukowanej przez pracowników Wnioskodawcy) o możliwości zakupu na raty z podaniem następujących informacji o: cenie produktu, wysokości przykładowej raty miesięcznej, czasie obowiązywania umowy – ilości rat, całkowitej kwocie kredytu, wysokości oprocentowania, wysokości prowizji, wysokości pierwszej wpłaty, rzeczywistej rocznej stopie oprocentowania w oparciu o ofertę jakiego Banku zostały przygotowane wyliczenia, innych Bankach z którymi współpracuje Wnioskodawca, zakresie umocowania Wnioskodawcy, czyli udzielania informacji i przyjmowania oświadczeń o odstąpieniu od umowy o kredyt konsumencki i przekazywanie ich kredytodawcom,
- udzielanie informacji przez pracowników Wnioskodawcy na podstawie zainteresowania Klienta, bądź planowanego zamówienia przez Klienta o możliwości skorzystania z preferencyjnego kredytowania bądź o braku takiej możliwości,
- udzielanie informacji o identycznych warunkach kredytowania przez Instytucje zakupu towaru (różnica pomiędzy Instytucjami polega na ustalaniu zdolności kredytowej Klienta),
- przekazywanie informacji wymaganych przez Ustawę o kredycie konsumenckim,
- informowanie o ilości rat maksymalnych lub minimalnych,
- przekazanie informacji, że stroną umowy kredytowej będzie wybrany przez Klienta Bank i tylko Bank może udzielić kredytu po zbadaniu zdolności kredytowej Klienta,
- przygotowanie zamówienia, na podstawie którego Klient może złożyć wniosek o kredyt konsumencki lub uiścić zaliczkę bądź dokonać zapłaty za cały zamówiony towar,
- skierowanie Klienta do POK ratalnego, jeżeli Klient jest zdecydowany na zakup sfinansowany kredytem wraz z wydrukowanymi dokumentami zamówienia lub zamówień.
Prowadzona przez Wnioskodawcę działalność handlowa w zakresie handlu artykułami meblowymi oraz wyposażenia wnętrz związana jest także z prowadzeniem działań zmierzających do pozyskiwania klientów na oferowane towary. W ramach tych działań Wnioskodawca prowadzi zakrojone na szeroką skalę akcje informacyjne. Działania te prowadzone są poprzez media takie jak telewizja, radio, prasa czy też poprzez umieszczanie stosownych informacji w serwisach Internetowych. Innym kanałem, którym Wnioskodawca dociera do klienta z informacją między innymi dotycząca sposobu i warunków uzyskania kredytu ratalnego jest kontakt bezpośredni z konkretnym klientem z wykorzystaniem uzyskanych od klientów danych gromadzonych przez Wnioskodawcę w ramach tzw. programu (...). Wnioskodawca umożliwia Klientom, jak i potencjalnym Klientom udział w tym programie. Udział w programie (...) polega na wypełnieniu odpowiedniego formularza na stronie internetowej Wnioskodawcy (newsletter) bądź w formie papierowej w każdym punkcie handlowym. Dane pozyskane w taki sposób są gromadzone przez Wnioskodawcę, i są wykorzystywane do przesyłania informacji o dostępnej ofercie w formie SMS, jeżeli został podany numer telefonu lub jako wiadomość mailowa jeżeli został podany adres e-mail, gdzie zawarte mogą być również informacje o możliwości sfinansowania zakupu kredytem. W tym miejscu Wnioskodawca nadmienił, że program (...) oparty jest o własną bazę danych potencjalnych klientów należącą, jak i administrowaną przez Wnioskodawcę. Tylko i wyłącznie Wnioskodawca korzysta z danych o klientach zgromadzonych w tej bazie wysyłając do nich informacje handlowe oraz oferty ratalne. Dane o klientach zgromadzone w bazie programu (...) nie są nikomu udostępniane na ten przykład Bankom. Wnioskodawca nie zbiera, a co za tym idzie nie posiada danych umożliwiających dokonanie analizy osób zainteresowanych zakupem produktów instytucji finansowych pod kątem ich zdolności kredytowej.
W ramach działań prowadzonych przez Wnioskodawcę, których celem jest pozyskanie szerokiej rzeszy klientów Wnioskodawca stara się zapewnić potencjalnym klientom najdogodniejsze warunki uzyskania kredytu na sfinansowanie zakupów dokonanych w sieci salonów meblowych Wnioskodawcy. W ramach tych działań Zainteresowany przeprowadza szereg spotkań z Bankami/Instytucjami. Prowadzi z nimi rozmowy, w ramach których negocjuje warunki na jakich będzie zawierana umowa kredytowa (pożyczka) z potencjalnym Klientem. W ramach tych negocjacji wnioskuje do Banków/Instytucji o optymalizację procesów udzielania kredytów tak aby były maksymalnie proste i przyjazne dla Klientów. Bank/Instytucja finansuje zakup towarów oferowanych przez Wnioskodawcę na warunkach wynegocjowanych przez Wnioskodawcę na rzecz potencjalnych Klientów. Wyżej wspomniane działania Wnioskodawcy zmierzające do uzyskania jak najlepszych warunków uzyskania kredytu przez potencjalnego klienta Wnioskodawcy, a co za tym idzie Wnioskodawca nie prowadzi z potencjalnymi Klientami negocjacji warunków umowy kredytowej (pożyczki), ponieważ wszystkie oferowane przez Zainteresowanego formy sfinansowania zakupu kredytem oferowanym przez Banki/Instytucje są co do zasady takie same dla wszystkich potencjalnych klientów Wnioskodawcy.
W ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej polegającej na handlu artykułami meblowymi oraz artykułami wyposażenia wnętrz Wnioskodawca dokonuje transakcji sprzedaży wyżej wymienionych artykułów na rzez swoich klientów stosując różne formy płatności za zakupiony towar. Jedną z możliwości jest sfinansowanie zakupu dokonanego przez klienta poprzez kredyt ratalny. Potencjalny klient podczas rozmowy jest informowany o możliwości skredytowania zakupu przez Bank/Instytucje współpracujące z Wnioskodawcą. Po dokonanym wyborze towaru oraz akceptacji przez klienta zapłaty za towar w formie kredytu ratalnego, pracownicy Wnioskodawcy przygotowują stosowną dokumentację potwierdzającą dokonanie zakupu. Dokumentacja, o której mowa powyżej składa się z przygotowanego przez pracownika Wnioskodawcy dokumentu o nazwie „polecenia sprzedaży”, w przypadku gdy wybrane przez klienta towary są dostępne od zaraz w salonie Wnioskodawcy lub dokumentu „zamówienie” w przypadku gdy wybrane przez klienta towary należy sprowadzić. Przygotowane dokumenty zawierają szczegółowe dane klienta, wybrane lub też zamówione przez niego towary. Po wydrukowaniu przygotowanych przez pracowników Wnioskodawcy dokumentów klient jest kierowany do Punktu Obsługi Klienta ratalnego (POK-ratalny) celem przygotowania umowy kredytowej. POK ratalny jest prowadzony przez podmiot zewnętrzny reprezentujący Bank.
Wnioskodawca przede wszystkim prowadzi szeroko zakrojone akcje informacyjne dotyczące możliwości oraz sposobu sfinansowania zakupów dokonywanych w salonach Wnioskodawcy kredytem, poprzez emitowane reklamy w telewizji, radiu i prasie. Umieszcza także te informacje w internetowy serwisach tematycznych jak również społecznościowych. Szeroko informuje na temat możliwości kredytowania zakupów we własnym serwisie www. Prowadzona przez Wnioskodawcę reklama w Internecie informuje o promocjach organizowanych przez Wnioskodawcę zachęcających do dokonania zakupu mebli lub artykułów wyposażenia wnętrz. Informacje te umieszczane są przez Wnioskodawcę w portalach informacyjnych, tematycznych lub społecznościowych W przekazie skierowanym do Klientów podawana jest również informacja o możliwości sfinansowania zakupu kredytem przez co potencjalny klient ma możliwość skorzystania z tej formy sfinansowania zakupu. Informacja prezentowana w serwisach www o możliwości korzystania z zakupów na raty w każdym czasie zawiera również wykaz instytucji finansowych, z oferty których można skorzystać na terenie salonów stacjonarnych Wnioskodawcy oraz sklepie internetowym.
Wszystkie punkty handlowe Wnioskodawcy są wyposażone w radiowęzeł, przez który nadawane są różne komunikaty dla klientów w tym o możliwości zakupu towaru oferowanego przez Wnioskodawcę na raty. Dodatkowo niezbędne informacje dotyczące sposobu i warunków kredytowania zakupu danego mebla umieszczone są na wywieszkach cenowych.
Wnioskodawca umożliwia Klientom, jak i potencjalnym Klientom udział w programie (...). Udział w programie (...) polega na wypełnieniu odpowiedniego formularza na stronie internetowej Wnioskodawcy (newsletter) bądź w formie papierowej dostępnej w każdym punkcie handlowym. Dane pozyskane w taki sposób są gromadzone przez Wnioskodawcę i są wykorzystywane do przesyłania informacji o dostępnej ofercie w formie SMS jeżeli został podany numer telefonu lub jako wiadomość mailowa jeżeli został podany adres e-mail, gdzie zawarte mogą być również informacje o możliwości sfinansowania zakupu kredytem.
Wnioskodawca przeprowadza spotkania z Bankami/Instytucjami, prowadzi z nimi rozmowy i negocjacje warunków na jakich będzie zawierana umowa kredytowa (pożyczka) z potencjalnym Klientem. Bank/Instytucja finansuje zakup towarów oferowanych przez Wnioskodawcę na warunkach wynegocjowanych przez Wnioskodawcę na rzecz potencjalnych Klientów.
Wnioskodawca rozumie pod stwierdzeniem zawartym w opisie sprawy, że „nie dokonuje czynności prawnych w imieniu Banku”, iż nie posiada umocowania (pełnomocnictwa) do dokonywania w imieniu Banków czynności prawnych, a w szczególności nie jest pełnomocnikiem Banku w umowach kredytowych zawieranych pomiędzy Klientem a Bankiem/Instytucją.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy usługa świadczona przez Wnioskodawcę na rzecz Banków podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym powyżej zaistniałym stanie faktycznym Wnioskodawca świadczy na rzecz Banków usługę zwolnioną z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: „Ustawa”), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów zgodnie z art. 7 ust. 1 Ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Stosownie do art. 8 ust. 1 Ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...). W okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%. Przepisy Ustawy oraz rozporządzeń wykonawczych do tej Ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku. I tak, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

W myśl art. 43 ust. 15 Ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 nie mają zastosowania do:

czynności ściągania długów,
usług doradztwa,
usług z zakresie leasingu.

Usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz Banków nie mieszczą się w kategorii ww. usług w związku z czym nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wg stawki 23% na podstawie tego przepisu.

Ustawa nie zawiera definicji „pośrednictwa” w związku z czym posługując się określeniem słownikowym za „pośrednictwo” uznaje się działalność osoby trzeciej mającą na celu porozumienie między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron a także kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych oraz umożliwienie kontaktu uczestnikom rynku pracy. Usługi pośrednictwa zostały również szeroko omówione w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”).

Wyrok TSUE z dnia 21 czerwca 2007 r, sygn. akt C-453/05 w sprawie Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde, gdzie stwierdzono, że : „(...) pośrednictwo stanowi usługę świadczoną na rzecz strony umowy, za którą wypłaca ona wynagrodzenie jako za odrębną działalność pośrednictwa. W tym kontekście celem takiej działalności jest uczynić wszystko co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę, przy czym pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy (...). Natomiast nie ma miejsca działalność polegająca na pośrednictwie, jeśli jedna ze stron umowy zleca podwykonawcy część czynności faktycznych związanych z umową”.

Wyrok TSUE z dnia 13 grudnia 2001 r., sygn. akt C-235/00, w sprawie Commissioners of Customs 8 Excise przeciwko CSC Financial Seryises Ltd. w którym orzeczono, że ze świadczeniem usług pośrednictwa mamy do czynienia w przypadku przedsiębiorcy, który nie jest żadną ze stron umowy, która dotyczy produktu finansowego. Pośrednictwo stanowi niejako mediację, a jego celem jest czynienie wszystkiego co możliwe w granicach prawa, aby strony zawarły umowę. TSUE wskazał, że znaczenie słowa „negocjacje”, w kontekście art. 13 część B lit. d pkt 5 VI Dyrektywy odnosi się „do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywaniu kontaktu z drugą stroną lub negocjowaniu, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy. Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków dot. zapisów na papiery wartościowe, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy i nie jest zatem pośrednictwem”.

Usługi pośrednictwa zostały również omówione w wyrokach polskich sądów np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 czerwca 2013 r., sygn. akt I FSK 923/12, w którym stwierdzono: „Celem świadczonych przez skarżącą usług jest skojarzenie dwóch stron i doprowadzenie do zawarcia umowy między użytkownikiem a instytucją finansową. Skoro bowiem użytkownik po zapoznaniu się z przedstawioną przez skarżącą ofertą instytucji finansowych może wybrać odpowiedni dla niego produkt i go zakupić lub zgłosić zainteresowanie nim, to stworzona zostaje możliwość nawiązania kontaktu z instytucją finansową i nabycia jej produktu. Zdaniem NSA takim działaniem spółka spełnia wynikający z powołanych wyżej orzeczeń TSUE warunek uczynienia wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sama spółka jako pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem uznać należy, że w przedstawionym stanie faktycznym spółka świadczy usługi pośrednictwa finansowego korzystające ze zwolnienia z opodatkowania VAT”. W tym samym wyroku NSA dodał, że : (...) usługi polegające na prezentacji i możliwości zapoznania się z ofertą instytucji finansowych, a w przypadku zainteresowania produktem danej instytucji finansowej stworzenia użytkownikowi możliwości kontaktu z doradcą lub możliwości pobrania, wypełnienia złożenia wniosku, a następnie zawarcia umowy i nabycia danego produktu finansowego, stanowią usługi pośrednictwa w świadczeniu usług finansowych określonych w art. 43 ust. 1 pkt 37-41 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (...).

Wyjaśnienia w zakresie poprawnego zdefiniowania usług finansowych znajdują się również w wydanych interpretacjach indywidualnych. W interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 30 sierpnia 2016 r. (IPPP1/4512-674/16-2/EK) wskazano: „Zatem zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, usługa pośrednictwa finansowego powinna stanowić:

usługę świadczoną na rzecz strony transakcji finansowej, za którą strona ta wypłaca wynagrodzenie,
z punktu widzenia nabywcy usługi finansowej usługi świadczone przez pośrednika powinny stanowić element usługi finansowej,
celem jest dążenie do zawarcia umowy (przy czym, pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy),
usługa pośrednictwa nie może mieć charakteru wyłącznie wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (nie może to być np. wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej)”.

Biorąc pod uwagę powyższe nie powinno budzić wątpliwości, że charakter świadczonych przez Wnioskodawcę usług spełnia definicję usług pośrednictwa finansowego. Za wykonywane przez Wnioskodawcę czynności, których celem jest doprowadzenie do zawarcia umów kredytowych (za wyjątkiem umów kredytów promocyjnych) Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie prowizyjne zgodnie z zapisami poszczególnych umów. Działania Wnioskodawcy w zakresie opisanym w stanie faktycznym wniosku stanowią element usługi finansowej – bez udziału Wnioskodawcy zawarcie umowy pomiędzy Bankiem a Klientem nie byłoby możliwe. Wnioskodawca dąży do zawarcia umów kredytowych pomiędzy Klientem a Instytucją ale ostatecznie nie ma wpływu na treść takiej umowy, to Klient decyduje o ilości rat i wysokości kredytu a Bank bada zdolność kredytową Klienta i wydaje decyzje o odmowie bądź udzieleniu kredytu.

Zdaniem Wnioskodawcy, czynności opisane w stanie faktycznym, stanowią element usługi pośrednictwa finansowego w świadczeniu przez Banki określonych usług finansowych dla Klientów Wnioskodawcy w związku z czym podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Powołany wyżej przepis art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, jest efektem implementacji do krajowego porządku prawnego przepisu art. 135 ust. 1 lit. b) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006 r., Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, w myśl którego państwa członkowskie zwalniają udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę.

Z kolei w myśl art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41, nie mają zastosowania do:

czynności ściągania długów, w tym factoringu;
usług doradztwa;
usług w zakresie leasingu.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca – czynny podatnik podatku od towarów i usług – prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu artykułami meblowymi i artykułami wyposażenia wnętrz. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest również m.in. pozostała finansowa działalność usługowa, gdzie indziej niesklasyfikowana, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych – PKD 64.99.Z. Spółka aktualnie jest w trakcie składania wniosku do Komisji Nadzoru Finansowego o wpis do rejestru pośredników kredytowych o którym mowa w art. 62 ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 23 marca 2017 r. o kredycie hipotecznym oraz o nadzorze nad pośrednikami kredytu hipotecznego i agentami (Dz. U. poz. 819). W ramach prowadzonej działalności Spółka współpracuje z różnymi instytucjami kredytowymi (dalej: „Bank” lub Instytucja”) w zakresie zapewnienia swoim Klientom możliwości skorzystania z finansowania zakupów dokonywanych w Spółce kredytem konsumenckim, udzielanym przez te Instytucje.

W związku z prowadzoną działalnością Spółka zawiera umowy partnerskie, agencyjne, współpracy oraz Porozumienia z Bankami świadczącymi usługi udzielania kredytów konsumenckich w rozumieniu art. 3 ust 1 ustawy o kredycie konsumenckim lub takich do których zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 1 nie znajdują zastosowania przepisy tejże Ustawy. Umowy i Porozumienia określają m.in. zasady współpracy pomiędzy Bankiem a Wnioskodawcą w zakresie pośrednictwa finansowego w tym zakres czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę w ramach pośrednictwa finansowego, zasady ustalania należnego wynagrodzenia zarówno dla Banku jak i dla Spółki oraz zasady rozliczania wynagrodzenia. Zgodnie z zawartymi umowami Wnioskodawca w zakresie ofert kredytu tylko i wyłącznie przeznaczonego na zakup towarów i usług dostępnych w ofercie handlowej Spółki, świadczy na rzecz Instytucji następujące usługi (czynności):

pośrednictwo w dystrybucji produktów finansowych Banku, a w szczególności: informowanie swoich Klientów o możliwości i zasadach sprzedaży z użyciem kredytu oraz umożliwienie oznakowania miejsca wykonywania czynności bankowych przez Bank na terenie punktu handlowego Wnioskodawcy,
zapewnienie bezpiecznego miejsca do przechowywania dokumentacji kredytowej Banku,
kierowanie potencjalnych Klientów do punktów obsługi Klienta (dalej: „POK ratalny”) w celu dalszej obsługi w zakresie produktów finansowych,
rekomendowanie potencjalnym Klientom oferty produktów finansowych Banku przeznaczonych na finansowane sprzedaży towarów oferowanych przez Wnioskodawcę,
informowaniu Klienta o zakresie uprawnień Wnioskodawcy do wykonywania czynności faktycznych jako pośrednika Banku,
informowanie Klienta o ewentualnej współpracy z Instytucjami wraz ze wskazaniem ich nazw, informowanie Klienta o wysokości ewentualnych kosztów czynności faktycznych związanych z przygotowaniem, oferowaniem, zawieraniem lub wykonaniem umowy kredytowej, które Wnioskodawca otrzymuje od Klienta lub o braku takich kosztów,
informowanie Klienta o otrzymaniu wynagrodzenia od Banku – jeżeli takie otrzymuje, odbieranie od Klienta oświadczeń o odstąpieniu od umowy kredytowej i przekazaniu oświadczenia Bankowi, czynności jako pośrednika Banku wykonują wyłącznie przeszkoleni pracownicy Wnioskodawcy, wykonywanie czynności zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa w tym w szczególności z przepisami ustawy prawo bankowe z uwzględnieniem ich interpretacji przez Komisję Nadzoru Finansowego oraz z przepisami ustawy o kredycie konsumenckim jak również z Regulaminem Sprzedaży.

Z zakresu czynności oraz warunków współpracy określonych w zawartych z Bankami umowach wynika, że Wnioskodawca nie dokonuje czynności prawnych w imieniu Banku.

Inne czynności jakie Wnioskodawca wykonuje, a które pośrednio lub bezpośrednio mają zachęcić potencjalnego Klienta do zawarcia umowy kredytowej z Instytucją:

szkolenia wewnętrzne pracowników Wnioskodawcy w zakresie obowiązujących ofert kredytowych (promocyjnych standardowych);
informowanie potencjalnych Klientów poprzez działania reklamowe w telewizji, prasie lub radio o promocji, a w tym zamieszczanie pośrednio lub bezpośrednio informacji o możliwości sfinansowania zakupu towaru kredytem lub kredytem na preferencyjnych warunkach dostępnych w placówce handlowej Wnioskodawcy,
informowanie bezpośrednio przez pracowników Wnioskodawcy o dostępnych ofertach, przyjaznych procedurach udzielania kredytu oraz Instytucjach kredytowych, z którymi współpracuje Spółka,
kierowanie Klientów przez pracowników Wnioskodawcy do POK-ów ratalnych,
umieszczanie na wybranych produktach informacji (sporządzanej i drukowanej przez pracowników Wnioskodawcy) o możliwości zakupu na raty z podaniem następujących informacji o: cenie produktu, wysokości przykładowej raty miesięcznej, czasie obowiązywania umowy, ilości rat, całkowitej kwocie kredytu, wysokości oprocentowania, wysokości prowizji, wysokości pierwszej wpłaty, rzeczywistej rocznej stopie oprocentowania, ofercie Banku na podstawie której zostały przygotowane wyliczenia, innych Bankach, z którymi współpracuje Wnioskodawca, zakresie umocowania Wnioskodawcy czyli udzielania informacji i przyjmowania oświadczeń o odstąpieniu od umowy o kredyt konsumencki i przekazywanie ich kredytodawcom,
zamieszczanie na terenie placówki handlowej tablic kierunkowych m.in. do POK-ów ratalnych, udzielanie informacji przez pracowników Wnioskodawcy na podstawie zainteresowania Klienta bądź planowanego zamówienia przez Klienta o możliwości skorzystania z preferencyjnego kredytowania bądź o braku takiej możliwości,
udzielanie informacji o identycznych warunkach kredytowania przez Instytucje zakupu towaru (różnica pomiędzy Instytucjami polega na ustalaniu zdolności kredytowej Klienta),
przekazywanie informacji wymaganych przez Ustawę o kredycie konsumenckim,
informowane o ilości rat maksymalnych lub minimalnych,
przekazanie informacji, że stroną umowy kredytowej będzie wybrany przez Klienta Bank i tylko Bank może udzielić kredytu po zbadaniu zdolności kredytowej Klienta,
przekazanie informacji o procedurze postępowania Klienta przy chęci sfinansowania zakupu kredytem,
przygotowanie zamówienia, na podstawie którego Klient może złożyć wniosek o kredyt konsumencki lub uiścić zaliczkę bądź dokonać zapłaty za cały zamówiony towar,
skierowanie Klienta do POK ratalnego jeżeli Klient jest zdecydowany na zakup sfinansowany kredytem wraz z wydrukowanymi dokumentami zamówienia lub zamówień.

Wnioskodawca w celu uatrakcyjnienia oferty i zachęcenia potencjalnych klientów do zakupu oferowanych towarów m.in. umożliwia sfinansowanie zakupu na raty. Działania jakie podejmuje Wnioskodawca:

reklama w telewizji, Internecie, prasie i radio o promocjach organizowanych przez Wnioskodawcę, gdzie nie tylko podawana jest informacja o możliwości sfinansowania zakupu kredytem, przez co potencjalny klient ma informację że jest taka możliwość zakupu, ale również Klient jest zachęcany do sfinansowania zakupu kredytem,
specjalna strona informacyjna w serwisie www, na której cały czas podawana jest informacja o możliwości korzystania z zakupów na raty w każdym czasie wraz z podaniem podstawowych informacji o zakupach na raty oraz z podaniem listy instytucji finansowych, z oferty których można skorzystać na terenie salonów stacjonarnych Wnioskodawcy oraz sklepie internetowym,
punkty handlowe są wyposażone w radiowęzeł, przez który nadawane są różne komunikaty dla klientów, w tym o możliwości zakupu towaru oferowanego przez Wnioskodawcę na raty,
Wnioskodawca umożliwia również każdej osobie, zarówno Klientom, jak i potencjalnym Klientom, zapisanie się do newslettera, aby mogły otrzymywać informacje handlowe w formie SMS lub wiadomości wysyłanej na podany adres e-mail. Do newslettera można zapisać się poprzez stronę internetową Wnioskodawcy, jak i również wypełniając formularz w formie papierowej który jest dostępny w każdym punkcie handlowym. W wiadomościach kierowanych to tych osób mogą być zawarte m.in. informacje o możliwości sfinansowania zakupu kredytem,
pośrednictwo w dystrybucji produktów finansowych Banku a w szczególności: informowanie swoich Klientów o możliwości i zasadach sprzedaży z użyciem kredytu,
kierowanie potencjalnych Klientów do punktów obsługi Klienta (dalej: „POK ratalny”) w celu dalszej obsługi w zakresie produktów finansowych,
rekomendowanie potencjalnym Klientom oferty produktów finansowych Banku przeznaczonych na finansowane sprzedaży towarów oferowanych prze Wnioskodawcę,
informowanie Klienta o ewentualnej współpracy z Instytucjami wraz ze wskazaniem ich nazw,
informowanie Klienta o wysokości ewentualnych kosztów czynności faktycznych związanych z przygotowaniem, oferowaniem, zawieraniem lub wykonaniem umowy kredytowej, które Wnioskodawca otrzymuje od Klienta lub o braku takich kosztów,
odbieranie od Klienta oświadczeń o odstąpieniu od umowy kredytowej i przekazaniu oświadczenia Bankowi,
informowanie bezpośrednio przez pracowników Wnioskodawcy o dostępnych ofertach, przyjaznych procedurach udzielania kredytu oraz Instytucjach kredytowych, z którymi współpracuje Spółka,
umieszczanie na wybranych produktach informacji (sporządzanej i drukowanej przez pracowników Wnioskodawcy) o możliwości zakupu na raty z podaniem następujących informacji o: cenie produktu, wysokości przykładowej raty miesięcznej, czasie obowiązywania umowy – ilości rat, całkowitej kwocie kredytu, wysokości oprocentowania, wysokości prowizji, wysokości pierwszej wpłaty, rzeczywistej rocznej stopie oprocentowania w oparciu o ofertę jakiego Banku zostały przygotowane wyliczenia, innych Bankach z którymi współpracuje Wnioskodawca, zakresie umocowania Wnioskodawcy, czyli udzielania informacji i przyjmowania oświadczeń o odstąpieniu od umowy o kredyt konsumencki i przekazywanie ich kredytodawcom,
udzielanie informacji przez pracowników Wnioskodawcy na podstawie zainteresowania Klienta, bądź planowanego zamówienia przez Klienta o możliwości skorzystania z preferencyjnego kredytowania bądź o braku takiej możliwości,
udzielanie informacji o identycznych warunkach kredytowania przez Instytucje zakupu towaru (różnica pomiędzy Instytucjami polega na ustalaniu zdolności kredytowej Klienta),
przekazywanie informacji, wymaganych przez Ustawę o kredycie konsumenckim,
informowanie o ilości rat maksymalnych lub minimalnych,
przekazanie informacji że stroną umowy kredytowej będzie wybrany przez Klienta Bank i tylko Bank może udzielić kredytu po zbadaniu zdolności kredytowej Klienta,
przygotowanie zamówienia na podstawie którego Klient może złożyć wniosek o kredyt konsumencki lub uiścić zaliczkę bądź dokonać zapłaty za cały zamówiony towar,
skierowanie Klienta do POK ratalnego, jeżeli Klient jest zdecydowany na zakup sfinansowany kredytem wraz z wydrukowanymi dokumentami zamówienia lub zamówień.

Prowadzona przez Wnioskodawcę działalność handlowa w zakresie handlu artykułami meblowymi oraz wyposażenia wnętrz związana jest także z prowadzeniem działań zmierzających do pozyskiwania klientów na oferowane towary. W ramach tych działań Wnioskodawca prowadzi zakrojone na szeroką skalę akcje informacyjne. Działania te prowadzone są poprzez media takie jak telewizja, radio, prasa czy też poprzez umieszczanie stosownych informacji w serwisach Internetowych. Innym kanałem, którym Wnioskodawca dociera do klienta z informacją między innymi dotycząca sposobu i warunków uzyskania kredytu ratalnego jest kontakt bezpośredni z konkretnym klientem z wykorzystaniem uzyskanych od klientów danych gromadzonych przez Wnioskodawcę w ramach tzw. programu (...). Wnioskodawca umożliwia Klientom, jak i potencjalnym Klientom udział w tym programie. Udział w programie (...) polega na wypełnieniu odpowiedniego formularza na stronie internetowej Wnioskodawcy (newsletter) bądź w formie papierowej w każdym punkcie handlowym. Dane pozyskane w taki sposób są gromadzone przez Wnioskodawcę, i są wykorzystywane do przesyłania informacji o dostępnej ofercie w formie SMS, jeżeli został podany numer telefonu lub jako wiadomość mailowa jeżeli został podany adres e-mail, gdzie zawarte mogą być również informacje o możliwości sfinansowania zakupu kredytem. W tym miejscu Wnioskodawca nadmienił, że program (...) oparty jest o własną bazę danych potencjalnych klientów należącą, jak i administrowaną przez Wnioskodawcę. Tylko i wyłącznie Wnioskodawca korzysta z danych o klientach zgromadzonych w tej bazie wysyłając do nich informację handlowe oraz oferty ratalne. Dane o klientach zgromadzone w bazie programu (...) nie są nikomu udostępniane na ten przykład Bankom. Wnioskodawca nie zbiera, a co za tym idzie nie posiada danych umożliwiających dokonanie analizy osób zainteresowanych zakupem produktów instytucji finansowych pod kątem ich zdolności kredytowej.

W ramach działań prowadzonych przez Wnioskodawcę, których celem jest pozyskanie szerokiej rzeszy klientów Wnioskodawca stara się zapewnić potencjalnym klientom najdogodniejsze warunki uzyskania kredytu na sfinansowanie zakupów dokonanych w sieci salonów meblowych Wnioskodawcy. W ramach tych działań Zainteresowany przeprowadza szereg spotkań z Bankami/Instytucjami. Prowadzi z nimi rozmowy, w ramach których negocjuje warunki na jakich będzie zawierana umowa kredytowa (pożyczka) z potencjalnym Klientem. W ramach tych negocjacji wnioskuje do Banków/Instytucji o optymalizację procesów udzielania kredytów tak aby były maksymalnie proste i przyjazne dla Klientów. Bank/Instytucja finansuje zakup towarów oferowanych przez Wnioskodawcę na warunkach wynegocjowanych przez Wnioskodawcę na rzecz potencjalnych Klientów. Wyżej wspomniane działania Wnioskodawcy zmierzające do uzyskania jak najlepszych warunków uzyskania kredytu przez potencjalnego klienta Wnioskodawcy, a co za tym idzie Wnioskodawca nie prowadzi z potencjalnymi Klientami negocjacji warunków umowy kredytowej (pożyczki), ponieważ wszystkie oferowane przez Zainteresowanego formy sfinansowania zakupu kredytem oferowanym przez Banki/Instytucje są co do zasady takie same dla wszystkich potencjalnych klientów Wnioskodawcy.

W ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej polegającej na handlu artykułami meblowymi oraz artykułami wyposażenia wnętrz Wnioskodawca dokonuje transakcji sprzedaży wyżej wymienionych artykułów na rzez swoich klientów stosując różne formy płatności za zakupiony towar. Jedną z możliwości jest sfinansowanie zakupu dokonanego przez klienta poprzez kredyt ratalny. Potencjalny klient podczas rozmowy jest informowany o możliwości skredytowania zakupu przez Bank/Instytucje współpracujące z Wnioskodawcą. Po dokonanym wyborze towaru oraz akceptacji przez klienta zapłaty za towar w formie kredytu ratalnego, pracownicy Wnioskodawcy przygotowują stosowną dokumentację potwierdzającą dokonanie zakupu. Dokumentacja, o której mowa powyżej składa się z przygotowanego przez pracownika Wnioskodawcy dokumentu o nazwie „polecenia sprzedaży”, w przypadku gdy wybrane przez klienta towary są dostępne od zaraz w salonie Wnioskodawcy lub dokumentu „zamówienie” w przypadku gdy wybrane przez klienta towary należy sprowadzić. Przygotowane dokumenty zawierają szczegółowe dane klienta, wybrane lub też zamówione przez niego towary. Po wydrukowaniu przygotowanych przez pracowników Wnioskodawcy dokumentów klient jest kierowany do Punktu Obsługi Klienta ratalnego (POK-ratalny) celem przygotowania umowy kredytowej. POK ratalny jest prowadzony przez podmiot zewnętrzny reprezentujący Bank.

Wnioskodawca przede wszystkim prowadzi szeroko zakrojone akcje informacyjne dotyczące możliwości oraz sposobu sfinansowania zakupów dokonywanych w salonach Wnioskodawcy kredytem, poprzez emitowane reklamy w telewizji, radiu i prasie. Umieszcza także te informacje w internetowy serwisach tematycznych jak również społecznościowych. Szeroko informuje na temat możliwości kredytowania zakupów we własnym serwisie www. Prowadzona przez Wnioskodawcę reklama w Internecie informuje o promocjach organizowanych przez Wnioskodawcę zachęcających do dokonania zakupu mebli lub artykułów wyposażenia wnętrz. Informacje te umieszczane są przez Wnioskodawcę w portalach informacyjnych, tematycznych lub społecznościowych W przekazie skierowanym do Klientów podawana jest również informacja o możliwości sfinansowania zakupu kredytem przez co potencjalny klient ma możliwość skorzystania z tej formy sfinansowania zakupu. Informacja prezentowana w serwisach www o możliwości korzystania z zakupów na raty w każdym czasie zawiera również wykaz instytucji finansowych, z oferty których można skorzystać na terenie salonów stacjonarnych Wnioskodawcy oraz sklepie internetowym.

Wszystkie punkty handlowe Wnioskodawcy są wyposażone w radiowęzeł, przez który nadawane są różne komunikaty dla klientów w tym o możliwości zakupu towaru oferowanego przez Wnioskodawcę na raty. Dodatkowo niezbędne informacje dotyczące sposobu i warunków kredytowania zakupu danego mebla umieszczone są na wywieszkach cenowych.

Wnioskodawca umożliwia Klientom jak i potencjalnym Klientom udział w programie (...). Udział w programie (...) polega na wypełnieniu odpowiedniego formularza na stronie internetowej Wnioskodawcy (newsletter) bądź w formie papierowej dostępnej w każdym punkcie handlowym. Dane pozyskane w taki sposób są gromadzone przez Wnioskodawcę i są wykorzystywane do przesyłania informacji o dostępnej ofercie w formie SMS jeżeli został podany numer telefonu lub jako wiadomość mailowa jeżeli został podany adres e-mail, gdzie zawarte mogą być również informacje o możliwości sfinansowania zakupu kredytem.

Wnioskodawca przeprowadza spotkania z Bankami/Instytucjami, prowadzi z nimi rozmowy i negocjacje warunków na jakich będzie zawierana umowa kredytowa (pożyczka) z potencjalnym Klientem. Bank/Instytucja finansuje zakup towarów oferowanych przez Wnioskodawcę na warunkach wynegocjowanych przez Wnioskodawcę na rzecz potencjalnych Klientów.

Wnioskodawca rozumie pod stwierdzeniem zawartym w opisie sprawy, że „nie dokonuje czynności prawnych w imieniu Banku”, iż nie posiada umocowania (pełnomocnictwa) do dokonywania w imieniu Banków czynności prawnych, a w szczególności nie jest pełnomocnikiem Banku w umowach kredytowych zawieranych pomiędzy Klientem a Bankiem/Instytucją.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy usługa świadczona przez Wnioskodawcę na rzecz Banków podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

W tym miejscu należy wskazać, że stosownie do art. 1 pkt 3 ustawy z dnia 1 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2016 r., poz. 2024), od dnia 1 lipca 2017 r. w art. 43 ustawy uchylone zostały ust. 13 i 14, natomiast ust. 15 tego artykułu otrzymał nowe brzmienie.

Powyższa zmiana prowadziła do usunięcia z regulacji dotyczących zwolnień od VAT, zwolnienia dla usług stanowiących element zwolnionej od podatku usługi finansowej lub ubezpieczeniowej, wymienionej w art. 43 ust. 1 pkt 7 oraz 37-41 ustawy, stanowiących odrębną całość oraz będących właściwymi i niezbędnymi do świadczenia usługi zwolnionej.

Należy również zauważyć, że przepisy art. 43 ust. 1 pkt 7 i 37–41 miały na celu implementację do krajowego porządku prawnego przepisów art. 135 ust. 1 lit. a-f Dyrektywy 2006/112/WE Rady, zgodnie z którymi zwolnieniu od tego podatku podlegają wymienione transakcje z dziedziny finansów i ubezpieczeń. Przepisy art. 43 ust. 13 i 14 nie miały wprawdzie bezpośredniego odpowiednika w przepisach dyrektywy VAT, stanowiły – jak pierwotnie uznano – odzwierciedlenie tez wynikających z orzecznictwa TSUE, odnoszącego się do kwestii możliwości zastosowania, w świetle przepisów ww. dyrektywy, zwolnienia dla części składowej usługi wykonywanej przez podmiot trzeci (np. wyroki w sprawach C–2/95 SDC, C–235/00 CSC, C–169/04 Abbey National, C–350/10 Nordea Pankki Suomi Oyj), co odniesiono także do usługi ubezpieczeń.

Mając jednak na uwadze orzeczenie TSUE w sprawie C–40/15, gdzie Trybunał orzekł o braku analogii transakcji ubezpieczeniowych z usługami finansowymi, oraz zawężającą wykładnię Trybunału w odniesieniu do części składowej usługi finansowej, zasadne stało się usunięcie ust. 13 i 14 w art. 43 ustawy o podatku od towarów i usług.

Celem przedmiotowej zmiany było ściślejsze odwzorowanie przepisów dyrektywy VAT dotyczących zakresu stosowania zwolnienia do usług finansowych i ubezpieczeniowych oraz orzecznictwa TSUE. Z uwagi na to, że interpretacja zgodna z orzecznictwem TSUE w zakresie usług finansowych może i powinna zostać wyprowadzona bezpośrednio z przepisów art. 43 ust 1 pkt 7 i 38–41, przepis art. 43 ust. 13 jest zbędny. Przy dokonywaniu interpretacji przepisów art. 43 ust. 1 pkt 7 i 38–41 ustawy o VAT, uwzględnić należy orzecznictwo TSUE dotyczące usług finansowych (w tym usług stanowiących element usług finansowych). Ze zwolnienia będą nadal korzystać usługi stanowiące element usług finansowych wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 7 i 38–41, jeżeli takie zwolnienie wynika z orzecznictwa TSUE.

Z uwagi na powołane przepisy, jak również przedstawioną powyżej analizę wprowadzanych zmian od 1 lipca 2017 r. w ustawie o podatku od towarów i usług, w celu ustalenia, czy świadczone przez Wnioskodawcę usługi korzystają ze zwolnienia od podatku, uwzględnić należy orzecznictwo TSUE dotyczące usług finansowych (w tym usług stanowiących element usług finansowych).

Istotne w tym zakresie są – co wskazano powyżej – orzeczenia TSUE, z dnia 5 czerwca 1997 r. w sprawie C-2/95 SDC, z 13 grudnia 2001 r. w sprawie C-235/00 CSC Financial Services Ltd., oraz z 28 lipca 2011 r. C-350/10 Nordea Pankki Suomi Oyj TSUE.

W wyroku w sprawie C-2/95 Sparekassernes Datacenter (SDC) dotyczącym zwolnień przedmiotowych na gruncie wspólnego systemu VAT, TSUE wskazał cechy charakterystyczne usługi finansowej w kontekście ustalenia warunków stosowania zwolnienia dla konkretnych podtypów usług finansowych wymienionych w art. 13 (B) B(d) pkt 3 i 5 VI Dyrektywy (obecnie art. 135 ust. 1 lit. d i lit. f Dyrektywy 2006/112/WE Rady). Sprawa dotyczyła usług świadczonych przez SDC (stowarzyszenie) przede wszystkim na rzecz banków oraz innych jednostek podłączonych do jego systemu informatycznego. SDC świadczyło usługi przetwarzania danych związanych z transakcjami prowadzonymi przez jego klientów, a także pewnych usług związanych ze sprawami administracyjnymi swoich członków. Trybunał orzekł, że ani sposób wykonywania usług, ani charakter prawny usługodawcy, ani nawet brak bezpośredniej umowy podmiotu wykonującego usługi z ostatecznym odbiorcą nie wykluczają zastosowania zwolnień, o których mowa w art. 13 (B) (D) pkt 3 i 5 VI Dyrektywy, pod warunkiem, że usługi świadczone przez dany podmiot są przez klienta Banku postrzegane jako element otrzymanej usługi finansowej.

Ponadto, aby świadczone usługi korzystały ze zwolnienia powinny stosownie do orzecznictwa TSUE dotyczyć specyficznych i istotnych elementów związanych z daną usługą finansową. Należy też wskazać, że TSUE w ww. orzeczeniu dodał, że „Sam fakt, że jakiś element jest niezbędny do zakończenia transakcji zwolnionej z podatku, nie daje podstaw do konkluzji, że usługa, którą dany element reprezentuje jest zwolniona”.

Podobne stanowisko zostało przedstawione przez Trybunał w cytowanym przez Wnioskodawcę orzeczeniu z dnia 13 grudnia 2001 r. w sprawie C-235/00 CSC Financial Services Ltd. W wyroku tym TSUE stwierdził, że „obrót papierami wartościowymi polega na działaniach zmieniających sytuację prawną i finansową miedzy stronami i działania te są porównywalne do przypadków przeniesienia lub płatności. Dostawa zwykłej usługi technicznej lub administracyjnej, nie zmieniającej sytuacji prawnej lub finansowej nie wydaje się więc być objęta zwolnieniem ustalonym w art. 13 część B lit. d pkt 5 Szóstej dyrektywy.

(…) Wynika z tego więc, że usługi o charakterze administracyjnym nie zmieniające prawnej bądź finansowej pozycji stron nie są objęte zwolnieniem ustalonym w art. 13 część B lit. d pkt 5”.

Poza tym w powołanym wyżej wyroku w sprawie C-350/10 Nordea Pankki Suomi Oyj TSUE wskazał że, aby móc zakwalifikować świadczone usługi jako czynności zwolnione z opodatkowania w rozumieniu art. 13 część B lit. d) pkt 3 i 5 szóstej dyrektywy, powinny one tworzyć odrębną całość, która – jeśli ją oceniać globalnie – w konsekwencji wypełnia specyficzne i istotne funkcje usługi opisanej w tym przepisie. W odniesieniu do operacji dotyczących przelewów w rozumieniu art. 13 część B lit. d) pkt 3 szóstej dyrektywy świadczone usługi muszą skutkować przekazaniem środków pieniężnych oraz prowadzić do zmian prawnych i finansowych. Należy dokonać rozróżnienia między usługą zwolnioną w rozumieniu wspomnianej dyrektywy a dostarczaniem zwykłego świadczenia fizycznego lub technicznego, takiego jak udostępnienie bankowi systemu informatycznego. W tym celu sąd krajowy powinien w szczególności zbadać zakres odpowiedzialności usługodawcy względem banków, zwłaszcza to, czy odpowiedzialność ta ograniczona jest do aspektów technicznych, czy też obejmuje specyficzne i istotne elementy czynności.

Z analizy ww. orzeczeń wynika więc, że ze zwolnienia będą korzystać usługi stanowiące element usług finansowych, jeżeli:

z ogólnego punktu widzenia stanowią osobną całość,
obejmują funkcje charakterystyczne dla usługi zwolnionej,
świadczone usługi muszą pociągać za sobą zmiany w sytuacji prawnej i finansowej zainteresowanych podmiotów.

Z kolei w orzeczeniu z dnia 26 maja 2016 r. w sprawie C-607/14 Bookit Ltd TSUE podkreślił, że transakcje zwolnione na podstawie art. 135 ust. 1 lit. d) dyrektywy VAT zostały zdefiniowane ze względu na charakter świadczonych usług, a nie ze względu na usługodawcę lub usługobiorcę. Zwolnienie nie jest zatem uzależnione od spełnienia wymogu, by transakcje były dokonywane przez określony rodzaj zakładu lub osoby prawnej, jeśli wchodzą one w zakres transakcji finansowych.

Ponadto odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy należy zauważyć, że w celu dokonania prawidłowej kwalifikacji czynności objętych zakresem zadanego pytania pod kątem określenia skutków podatkowych, rozważenia wymaga kwestia tzw. świadczeń złożonych.

I tak, zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE), całe świadczenie złożone podlega takim regulacjom opodatkowania VAT, w tym w zakresie stosowania właściwej stawki VAT, jakie dotyczą świadczenia głównego. Oznacza to, że opodatkowanie świadczeń pomocniczych, składających się na świadczenie złożone, podlega takim samym zasadom opodatkowania, jakim podlega świadczenie główne.

Pogląd taki został ukształtowany w orzeczeniu TSUE w sprawie C-349/96, w którym Trybunał stwierdził, że „Z jedną usługą mamy do czynienia zwłaszcza wtedy, gdy jeden lub kilka elementów należy uznać za usługę główną, a jeden lub kilka elementów za usługi pomocnicze, objęte tym samym reżimem podatkowym, co usługa główna” (podobnie w orzeczeniu w sprawie C-41/04).

Na usługę złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu – do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne czynności pomocnicze. Natomiast, czynność należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza czynność traktowana jest zatem jak element usługi złożonej wówczas, jeżeli cel świadczenia czynności pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać bez czynności pomocniczej usługi głównej.

Co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji gdy jedna usługa obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem z ekonomicznego punktu widzenia usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną usługę kompleksową, obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi złożonej.

Zatem świadczenie złożone ma miejsce wówczas, gdy relacja poszczególnych czynności (świadczeń) wykonywanych na rzecz jednego nabywcy dzieli je na świadczenie podstawowe i świadczenia pomocnicze – tzn. takie, które umożliwiają skorzystanie ze świadczenia podstawowego (lub są niezbędne dla możliwości skorzystania ze świadczenia podstawowego). Jeżeli jednak świadczenia te można rozdzielić tak, że nie zmieni to ich charakteru, ani wartości z punktu widzenia nabywcy – wówczas świadczenia takie powinny być traktowane jako dwa (lub więcej) niezależnie opodatkowane świadczenia.

W przedmiotowej sprawie każda czynność wymieniona przez Wnioskodawcę w opisie sprawy, stanowić będzie element jednej usługi.

Ponadto przedmiotowe czynności należy postrzegać jako niezbędne dla realizacji usług finansowych. Jednakże analiza przepisów określających zwolnienie z opodatkowania podatkiem od towarów i usług musi być przedmiotem ścisłej interpretacji. Zatem sama okoliczność, że czynności (usługi) te będą niezbędne do realizacji usług finansowych, nie pozwala stwierdzić, że wskazane przez Wnioskodawcę usługi korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Wykonywane przez Wnioskodawcę czynności jakkolwiek związane z usługami finansowymi, same w sobie jednak takimi usługami nie są. Wnioskodawca nie będzie uczestniczyć w sposób szczególny i istotny w zmianach prawnych i finansowych konkretyzujących przeniesienie własności środków pieniężnych i pozwalających, zgodnie z orzecznictwem Trybunału, uznać je za transakcje dotyczące udzielania kredytów zwolnionych od podatku VAT.

Mając na uwadze ww. przepisy prawa należy stwierdzić, że Wnioskodawca wykonując ww. czynności wskazane w opisie sprawy nie będzie udzielać kredytów ani pożyczek pieniężnych, wskazanych w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

Ponadto z przedstawionych okoliczności sprawy nie wynika, aby Wnioskodawca świadcząc ww. usługi, przyjmował odpowiedzialność, w odniesieniu do realizacji przekształceń prawnych i finansowych, cechującą istnienie transakcji udzielania kredytu zwolnionej od podatku VAT.

Brak jest również podstaw do twierdzenia, że świadczone ww.usługi mieszczą się w pojęciu usług pośrednictwa w świadczeniu usług wymienionych art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy. Wykonując wymienione w opisie sprawy usługi Wnioskodawca nie pośredniczy w realizacji udzielania kredytów.

Mając na uwadze wykładnię zwolnień przewidzianych w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy oraz w art. 135 ust. 1 lit. b) Dyrektywy 2006/112/WE Rady, konieczne jest zdefiniowanie pojęcia „usług pośrednictwa”. W związku z tym, że ani ustawa o podatku od towarów i usług, ani Dyrektywa 112 nie definiują tego pojęcia, w celu określenia, jakie czynności należy rozumieć pod pojęciem usług pośrednictwa, należy oprzeć się na wykładni językowej, wspieranej przy tym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, wersja internetowa: http://sjp.pwn.pl), przez pośrednictwo należy rozumieć działalność osoby trzeciej mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron. Równorzędnie, przez pośrednictwo rozumie się kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych, a więc załatwianie dla zarobku różnego rodzaju transakcji handlowych między dwiema stronami, uczestniczenie w zawieraniu takich transakcji. W tym zakresie stwierdzić należy, że wykonywane przez podmiot wszelkie czynności zmierzające do zawarcia między dwiema różnymi stronami transakcji handlowych można uznać za pośrednictwo. Z kolei z doktrynalnego punktu widzenia cechą charakterystyczną pośrednictwa odróżniającą ten stosunek od innych umów jest fakt, że bezpośrednią przyczyną zawarcia bezpośrednio lub pośrednio umowy są działania pośrednika. Innymi słowy przez umowę o pośrednictwo należałoby rozumieć taki stosunek prawny istniejący pomiędzy dwiema stronami, z których jedna (pośrednik) otrzymuje zlecenie od drugiej, aby doprowadzić do wymiany gospodarczej świadczeń z osobą trzecią, przy czym znalezienie kontrahenta ma stanowić bezpośredni i decydujący rezultat starań pośrednika. Bezpośrednim celem aktywności pośrednika jest wywołanie skutku prawnego, polegającego na wprowadzeniu zleceniodawcy (podmiotu zastępowanego) w stosunek umowny z osobą trzecią.

W celu rozstrzygnięcia, co w świetle przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem „pośrednictwa” warto odnieść się do cytowanego również przez Wnioskodawcę wyroku z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie C-453/05 Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde, w którym TSUE stwierdził, że pojęcie pośrednictwa „(…) obejmuje działalność wykonywaną przez osobę pośredniczącą, która nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowego i której działalność różni się od typowych świadczeń umownych wykonywanych przez strony tych umów. W istocie pośrednictwo stanowi usługę świadczoną na rzecz strony umowy, za którą wypłaca ona wynagrodzenie jako za odrębną działalność pośrednictwa. W tym kontekście celem takiej działalności jest uczynić wszystko co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę, przy czym pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Natomiast nie ma miejsca działalność polegająca na pośrednictwie, jeśli jedna ze stron umowy zleca podwykonawcy część czynności faktycznych związanych z umową (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie CSC Financial Services, pkt 40)” – pkt 23.

Z kolei w uzasadnieniu w sprawie CSC Financial Services Ltd. (wyrok TSUE z dnia 13 grudnia 2001 r., C-235/00), która to spółka świadczyła usługi typu call center na rzecz instytucji finansowych, Trybunał podjął się próby konstruowania definicji samego pośrednictwa. Pośrednikiem jest więc podmiot niebędący żadną ze stron umowy, ale świadczący usługę na rzecz strony w zamian za wynagrodzenie. W skład usługi wchodzić może zwłaszcza prowadzenie negocjacji. Celem pośrednictwa jest natomiast uczynienie wszystkiego co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę. Z kolei nie może być mowy o pośrednictwie wówczas, gdy jedna ze stron umowy zleca tylko podwykonawcy część czynności faktycznych.

W kwestii znaczenia słowa „negocjacje”, w kontekście art. 13 cześć B lit. d pkt 5 Dyrektywy 2006/112/WE Rady TSUE w ww. wyroku wskazał, że „odnosi się ono do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy.

Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków, zapisów na papiery wartościowe, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy i nie jest zatem pośrednictwem”.

W konsekwencji, w świetle orzecznictwa TSUE „usługa pośrednictwa” powinna mieć następujące cechy:

pośrednik nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowego i jego działalność różni się od typowych świadczeń umownych wykonywanych przez strony tych umów,
strona transakcji finansowej wypłaca pośrednikowi wynagrodzenie za świadczoną przez niego usługę pośrednictwa,
celem działań pośrednika jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę (a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy),
czynności pośrednika nie ograniczają się do dopełnienia formalności administracyjnych związanych z umową (nie może to być np. wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej).

Analiza przedstawionych okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa prowadzi do wniosku, że świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz instytucji kredytowych ww. usługi nie mogą być zakwalifikowane jako usługi pośrednictwa finansowego. Jak wynika z opisu sprawy, w ramach prowadzonej działalności Spółka współpracuje z różnymi instytucjami kredytowymi w zakresie zapewnienia swoim Klientom możliwości skorzystania z finansowania zakupów dokonywanych w Spółce kredytem konsumenckim, udzielanym przez te Instytucje. Wnioskodawca już na etapie budowy nowych punktów handlowych uwzględnia w projektach dodatkowych do projektów budowlanych i aranżacyjnych lokalizację powierzchni przeznaczonych pod działalność POK-ów ratalnych, zapewnia na tych powierzchniach dostęp do elektryczności, łączy telekomunikacyjnych i internetowych, oraz zgodnie z projektem aranżacyjnym wyposaża tą powierzchnię w meble dostosowane do stylistyki obowiązującej w całej sieci punktów handlowych. W projektach aranżacyjnych uwzględnione są również miejsca przeznaczone pod umieszczenie przez Instytucje oznaczenia i informacji o sobie. Ponadto z opisu sprawy wynika, że Spółka jedynie kontaktuje się z potencjalnymi klientami w celu zachęcenia ich do skorzystania z przygotowanej oferty instytucji kredytowej. Wnioskodawca nie reprezentuje ww. instytucji w jakimkolwiek zakresie, Spółka nie negocjuje warunków umowy, nie negocjuje warunków płatności czy też innych warunków związanych z danym produktem finansowym w imieniu i na rzecz ww. instytucji. Działalność Wnioskodawcy ogranicza się więc do czynności technicznych, czyli do przedstawienia – w różnej formie – oferty instytucji finansowych potencjalnym klientom i zachęcenia do skorzystania z tej oferty. Zauważyć również należy, że do zadań pośrednika należy m.in. znalezienie kontrahenta, w tym przypadku klienta zainteresowanego ofertą kredytową instytucji kredytowej. Świadczone przez Wnioskodawcę usługi nie wypełniają zatem wskazanych wyżej istotnych elementów dla usługi pośrednictwa. Brak jest bowiem elementów przemawiających za uznaniem tego typu usług za „odrębną działalność pośrednictwa, której celem zasadniczym jest czynienie wszystkiego co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę”.

W konsekwencji, opisane przez Wnioskodawcę usługi nie mieszczą się w zakresie „pośrednictwa” w świadczeniu usług finansowych, i tym samym nie mogą korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

Biorąc zatem pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że usługi świadczone przez Wnioskodawcę wskazane w opisie sprawy nie korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, w oparciu o przepisy art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, bowiem nie będą stanowić usług o których mowa w ww. przepisie ustawy. W konsekwencji ww. usługi, podlegają opodatkowaniu stawką podstawową w wysokości 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy.

Oceniając stanowisko Wnioskodawcy należało uznać je za nieprawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę we wniosku orzeczenia NSA z dnia 26 czerwca 203 r., sygn. akt I FSK 923/12 tut. Organ wyjaśnia, że wskazany wyrok został potraktowany jako element argumentacji Wnioskodawcy, jest to jednak rozstrzygnięcie odnoszące się do indywidualnej sprawy i co do zasady wiąże ono stronę postępowania w konkretnej, indywidualnej sprawie, nie rozciągając swojego oddziaływania na inne, choćby podobne lub zbieżne sprawy. Zatem wskazany we wniosku wyrok sądu nie ma wpływu na podjęte w niniejszej interpretacji rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin