Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.115.2017.2.SG
z 14 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 14 września 2017 r. (data wpływu 19 września 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy w przypadku dokonania datio in solutum (zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego zawartego we wniosku) przez Wnioskodawcę, przychodem Wnioskodawcy z tytułu dokonania datio in solutum w podatku CIT będzie, co do zasady, wyso-kość zobowiązania uregulowanego w następstwie takiego świadczenia (zobowiązania wobec Miasta), chyba że wartość rynkowa działki „X” będzie wyższa niż wysokość zobowiązania wobec Miasta wówczas przychodem Wnioskodawcy w podatku CIT będzie wartość rynkowa tej działki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 września 2017 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie ustalenia czy w przypadku dokonania datio in solutum (zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego zawartego we wniosku) przez Wnioskodawcę, przychodem Wnioskodawcy z tytułu dokonania datio in solutum w podatku CIT będzie, co do zasady, wysokość zobowiązania uregulowanego w następstwie takiego świadczenia (zobowiązania wobec Miasta), chyba że wartość rynkowa działki „X” będzie wyższa niż wysokość zobowiązania wobec Miasta wówczas przychodem Wnioskodawcy w podatku CIT będzie wartość rynkowa tej działki powstania przychodu podatkowego w związku z obniżeniem kapitału zakładowego poprzez umorzenie części udziałów Wnioskodawcy, za wynagrodzeniem w postaci niepieniężnego składnika majątku.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką kapitałową z siedzibą i miejscem zarządu na terytorium Polski, podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych („podatek CIT”). Wnioskodawca jest również czynnym i zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług („podatek VAT”).

Jedynym wspólnikiem Wnioskodawcy (posiadającym 100% udziałów w kapitale zakładowym Wnioskodawcy) jest podmiot publiczny („Właściciel”).

Obecnie planowane jest obniżenie kapitału zakładowego Wnioskodawcy wraz z jednoczesnym umorzeniem części udziałów Właściciela w kapitale zakładowym Wnioskodawcy - za wynagrodzeniem („Wynagrodzenie”).

Wynagrodzeniem za umorzone udziały w kapitale zakładowym Wnioskodawcy będzie przeniesienie w drodze tzw. datio in solutum (świadczenia w miejsce wykonania zobowiązania - art. 453 Kodeksu Cywilnego) prawa własności należącej do Wnioskodawcy działki „X” zabudowanej budynkami oraz budowlami, które są w dniu złożenia wniosku w trakcie rozbiórki (rozbiórka będzie zakończona przed dniem zbycia działki).

Działka „X” została wydzielona na podstawie decyzji Prezydenta Miasta z 24 kwietnia 2017 r. z większej działki „Y” stanowiącej własność Wnioskodawcy.

Dla działki „Y” (a zatem również dla terenu obecnej działki „X”) została wydana przez Prezydenta Miasta 31 maja 2016 r. decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Zgodnie z decyzją z 31 maja 2016 r. inwestycja celu publicznego ma polegać na budowie węzła przesiadkowego.

Działka „Y” (zatem również teren działki „X”) jest obecnie przedmiotem umowy użyczenia zawartej 18 maja 2016 r. pomiędzy Wnioskodawcą a Miastem.

Na dzień sporządzania tego wniosku, brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla działki „X”.

Budynki oraz budowle znajdujące się na działce „X” są obecnie w trakcie rozbiórki i przed dokonaniem datio in solutum (zbyciem działki „X”) zostaną rozebrane. W momencie dokonywania datio in solutum (zbycia działki „X”) na działce tej będzie w toku budowa węzła przesiadkowego. Nakłady na budowę węzła przesiadkowego będzie ponosiło wyłącznie Miasto. Nakłady te mają pozostać własnością Miasta (nie są rozliczane z Wnioskodawcą) i nie będą przedmiotem transakcji w ramach datio in solutum (tj. wartość działki „X” nie obejmuje nakładów poniesionych na tą działkę przez Miasto, a zatem wartość tej działki jest ustalona tak, jakby nie było żadnych nakładów).

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku - stosownie do art. 14a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), w przypadku dokonania datio in solutum (zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego zawartego we wniosku) przez Wnioskodawcę, przychodem Wnioskodawcy z tytułu dokonania datio in solutum w podatku CIT będzie, co do zasady, wysokość zobowiązania uregulowanego w następstwie takiego świadczenia (zobowiązania wobec Miasta), chyba że wartość rynkowa działki „X” będzie wyższa niż wysokość zobowiązania wobec Miasta wówczas przychodem Wnioskodawcy w podatku CIT będzie wartość rynkowa tej działki?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko, że w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku - stosownie do art. 14a ustawy o CIT, w przypadku dokonania datio in solutum (zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego zawartego we wniosku) przez Wnioskodawcę, przychodem Wnioskodawcy z tytułu dokonania datio in solutum w podatku CIT będzie, co do zasady, wysokość zobowiązania uregulowanego w następstwie takiego świadczenia (zobowiązania wobec Miasta), chyba że wartość rynkowa działki „X” będzie wyższa niż wysokość zobowiązania wobec Miasta wówczas przychodem Wnioskodawcy w podatku CIT będzie wartość rynkowa tej działki nr 7/7.

Z art. 453 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 459 ze zm.) wynika, że jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa. Jednakże gdy przedmiot świadczenia ma wady, dłużnik obowiązany jest do rękojmi według przepisów o rękojmi przy sprzedaży. Od 1 stycznia 2015 r. zgodnie z art. 14a ustawy o CIT w przypadku gdy podatnik przez wykonanie świadczenia niepieniężnego reguluje w całości lub w części zobowiązanie, w tym z tytułu zaciągniętej pożyczki (kredytu), przychodem takiego podatnika jest wysokość zobowiązania uregulowanego w następstwie takiego świadczenia. Jeżeli jednak wartość rynkowa świadczenia niepieniężnego jest wyższa niż wysokość zobowiązania uregulowanego tym świadczeniem, przychód ten określa się w wysokości wartości rynkowej świadczenia niepieniężnego.

Z ww. art. 14a ustawy o CIT wynika zatem, że w przypadku dokonania datio in solutum przez Wnioskodawcę, przychodem Wnioskodawcy w podatku CIT będzie, co do zasady, wysokość zobowiązania uregulowanego w następstwie takiego świadczenia, chyba że wartość rynkowa działki „X” będzie wyższa niż wysokość zobowiązania wobec Miasta wówczas przychodem Wnioskodawcy podatku CIT będzie ta wyższa wartość.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm.), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód. Dochodem, z zastrzeżeniem art. 10, art. 11 i art. 24a, jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

Należy zauważyć, że ustawodawca nie wprowadził do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ogólnej definicji przychodu podatkowego.

Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Natomiast art. 12 ust. 4 ww. ustawy określa w sposób enumeratywny, które zdarzenia nie stanowią przychodu. Z kolei, stosownie do art. 12 ust. 3 ww. ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się należne przychody, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Jest to tzw. metoda memoriałowa rozliczania przychodu.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1–3 powołanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe, wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń (…), wartość, z zastrzeżeniem ust. 4 pkt 8, umorzonych, lub przedawnionych zobowiązań. Na podstawie art. 12 ust. 1 omawianej ustawy można stwierdzić, że co do zasady przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, mająca definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną. Skutek w postaci powstania przychodów w rozumieniu ww. ustawy może być również następstwem zdarzeń prawnych, których skutkiem jest zmniejszenie pasywów podatnika, czyli jego zobowiązań.

Jednym z przepisów o charakterze szczególnym w stosunku do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest art. 14. W myśl ust. 1 tego artykułu, przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej.

Wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia (art. 14 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Użyte przez ustawodawcę pojęcie „odpłatnego zbycia” obejmuje zarówno klasyczną sprzedaż, czyli zobowiązanie się zbywcy do przeniesienia na nabywcę prawa własności rzeczy lub prawa majątkowego w zamian za zobowiązanie się nabywcy do zapłaty ceny ustalonej przez strony w umowie, jak i czynności prawne o podobnym charakterze (zamiana, inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy lub praw majątkowych). W szczególności, posługując się terminem „wartość wyrażona w cenie”, przepisy nie przesądzają o dopuszczalnej formie zapłaty tej należności. Może ona nastąpić zarówno w pieniądzu, jak i w innej postaci, np. w formie zwolnienia zbywającego z ciążących na nim zobowiązań wobec nabywcy lub przeniesienia na niego prawa własności rzeczy. Każde z wymienionych rozwiązań będzie prowadziło do uiszczenia „ceny” zbywanej rzeczy lub prawa majątkowego.

Natomiast art. 14a ust. 1 ww. ustawy stanowi, że w przypadku gdy podatnik przez wykonanie świadczenia niepieniężnego reguluje w całości lub w części zobowiązanie, w tym z tytułu zaciągniętej pożyczki (kredytu), dywidendy, umorzenia albo zbycia w celu umorzenia udziałów (akcji), przychodem takiego podatnika jest wysokość zobowiązania uregulowanego w następstwie takiego świadczenia. Jeżeli jednak wartość rynkowa świadczenia niepieniężnego jest wyższa niż wysokość zobowiązania uregulowanego tym świadczeniem, przychód ten określa się w wysokości wartości rynkowej świadczenia niepieniężnego. Przepisy art. 14 ust. 1–3 stosuje się odpowiednio.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest spółką kapitałową z siedzibą i miejscem zarządu na terytorium Polski, podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych („podatek CIT”). Wnioskodawca jest również czynnym i zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług („podatek VAT”). Jedynym wspólnikiem Wnioskodawcy (posiadającym 100% udziałów w kapitale zakładowym Wnioskodawcy) jest podmiot publiczny („Właściciel”). Obecnie planowane jest obniżenie kapitału zakładowego Wnioskodawcy wraz z jednoczesnym umorzeniem części udziałów Właściciela w kapitale zakładowym Wnioskodawcy - za wynagrodzeniem („Wynagrodzenie”). Wynagrodzeniem za umorzone udziały w kapitale zakładowym Wnioskodawcy będzie przeniesienie w drodze tzw. datio in solutum (świadczenia w miejsce wykonania zobowiązania - art. 453 Kodeksu Cywilnego) prawa własności należącej do Wnioskodawcy działki „X” zabudowanej budynkami oraz budowlami, które są w dniu złożenia wniosku w trakcie rozbiórki (rozbiórka będzie zakończona przed dniem zbycia działki). Działka „X” została wydzielona na podstawie decyzji Prezydenta Miasta z 24 kwietnia 2017 r. z większej działki „Y” stanowiącej własność Wnioskodawcy. Dla działki „Y” (a zatem również dla terenu obecnej działki „X”) została wydana przez Prezydenta Miasta 31 maja 2016 r. decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Zgodnie z decyzją z 31 maja 2016 r. inwestycja celu publicznego ma polegać na budowie węzła przesiadkowego. Działka „Y” (zatem również teren działki „X”) jest obecnie przedmiotem umowy użyczenia zawartej 18 maja 2016 r. pomiędzy Wnioskodawcą a Miastem. Na dzień sporządzania tego wniosku, brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla działki „X”. Budynki oraz budowle znajdujące się na działce „X” są obecnie w trakcie rozbiórki i przed dokonaniem datio in solutum (zbyciem działki „X”) zostaną rozebrane. W momencie dokonywania datio in solutum (zbycia działki „X”) na działce tej będzie w toku budowa węzła przesiadkowego. Nakłady na budowę węzła przesiadkowego będzie ponosiło wyłącznie Miasto. Nakłady te mają pozostać własnością Miasta (nie są rozliczane z Wnioskodawcą) i nie będą przedmiotem transakcji w ramach datio in solutum (tj. wartość działki „X” nie obejmuje nakładów poniesionych na tą działkę przez Miasto, a zatem wartość tej działki jest ustalona tak, jakby nie było żadnych nakładów).

W tym miejscu należy wskazać, że zasady umarzania udziałów reguluje art. 199 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1577, dalej: „KSH”).

Zgodnie z art. 199 § 1 KSH, udział może być umorzony jedynie po wpisie spółki do rejestru i tylko w przypadku, gdy umowa spółki tak stanowi. Udział może być umorzony za zgodą wspólnika w drodze nabycia udziału przez spółkę (umorzenie dobrowolne) albo bez zgody wspólnika (umorzenie przymusowe). Przesłanki i tryb przymusowego umorzenia określa umowa spółki.

Umorzenie udziału wymaga uchwały zgromadzenia wspólników, która powinna określać w szczególności podstawę prawną umorzenia i wysokość wynagrodzenia przysługującego wspólnikowi za umorzony udział. Wynagrodzenie to, w przypadku umorzenia przymusowego, nie może być niższe od wartości przypadających na udział aktywów netto, wykazanych w sprawozdaniu finansowym za ostatni rok obrotowy, pomniejszonych o kwotę przeznaczoną do podziału między wspólników. W przypadku umorzenia przymusowego uchwała powinna zawierać również uzasadnienie (art. 199 § 2 KSH). Stosownie do § 3 omawianego artykułu, za zgodą wspólnika umorzenie udziału może nastąpić bez wynagrodzenia. Zgodnie z art. 199 § 7 KSH, w razie umorzenia wymagającego obniżenia kapitału zakładowego, umorzenie następuje z chwilą obniżenia kapitału zakładowego.

Z treści powołanych przepisów wynika, że umorzenie udziału wymaga uchwały zgromadzenia wspólników, która powinna określać w szczególności podstawę prawną umorzenia i wysokość wynagrodzenia przysługującego wspólnikowi za umorzony udział. Kwestia ustalenia formy tego wynagrodzenia pozostawiona została natomiast swobodzie stron.

Ponieważ unormowania KSH nie regulują kwestii formy wynagrodzenia za zbywane udziały należy przyjąć, że dopuszczalna jest wypłata wynagrodzenia zarówno w formie pieniężnej, jak i niepieniężnej.

Należy zauważyć, że „wypłata” wynagrodzenia wiąże się z czynnością, która skutkuje przeniesieniem własności rzeczy/praw majątkowych. Przy wynagrodzeniu niepieniężnym mamy de facto do czynienia z dwiema czynnościami prawnymi: jedną czynnością jest uchwała w zakresie umorzenia udziałów (zmniejszenia nominalnej wartości udziałów) i wysokości wynagrodzenia przysługującego wspólnikowi za umorzone udziały (tytułem zmniejszenia nominalnej wartości udziałów), drugą czynnością niezbędną do skutecznej realizacji uchwały jest przeniesienie własności aktywów innych niż środki pieniężne.

Oceniając więc charakter nabycia udziałów za wynagrodzeniem w formie niepieniężnej, należy zauważyć, że w tym przypadku spółka niejako decyduje się na zbycie składników majątku na rzecz udziałowca w zamian za cenę odpowiadającą wartości ustalonego wynagrodzenia z tytułu umorzenia udziałów (obniżenia kapitału zakładowego).

Ponadto wskazać należy, że w myśl art. 453 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 459 z późn. zm.), jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa.

Uregulowana w tym przepisie instytucja świadczenia w miejsce wypełnienia/wykonania (datio in solutum) stanowi jeden z wyjątków od zasady realnego wykonywania zobowiązań cywilnych, znajdujący podstawę w zasadzie swobody umów. Wskutek zawarcia umowy o świadczenie w miejsce wypełnienia dłużnik uzyskuje upoważnienie przemienne (facultas alternativa), umożliwiające mu wykonanie zobowiązania przez spełnienie świadczenia innego niż pierwotne. Z chwilą wypełnienia świadczenia zastępczego następuje wykonanie umowy o datio in solutum, a zarazem wykonanie istniejącego zobowiązania, co prowadzi do jego wygaśnięcia. Roszczenie wierzyciela, wynikające z umowy zobowiązaniowej zostaje zaspokojone wskutek spełnienia przez dłużnika na jego rzecz świadczenia zastępczego (datio in solutum).

Wykonanie zatem zobowiązania poprzez świadczenie w miejsce wykonania prowadzi do wygaśnięcia zobowiązania Wnioskodawcy. W ten sposób Spółka jako dłużnik zwolni się z długu, a składnik majątku należący do Wnioskodawcy zmieni właściciela.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że w przedstawionej sytuacji na podstawie art. 14a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, uzasadnionym jest rozpoznanie po stronie Spółki przychodu w związku z regulowaniem przez nią w formie niepieniężnej zobowiązań wobec wspólnika (Miasta) z tytułu obniżenia kapitału zakładowego poprzez umorzenie części udziałów Wnioskodawcy, za wynagrodzeniem w postaci niepieniężnego składnika majątku.

Biorąc pod uwagę cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, że w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego w związku z przeprowadzeniem procesu obniżenia kapitału zakładowego poprzez umorzenie części udziałów za wynagrodzeniem w postaci niepieniężnego składnika majątku spółki dojdzie do powstania przychodu podatkowego w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W takiej bowiem sytuacji dojdzie do wykonania zobowiązania w formie świadczenia niepieniężnego, a zatem do wypełnienia przesłanek wynikających z cyt. art. 14a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podsumowując, wypłata wynagrodzenia w formie niepieniężnej - poprzez przeniesienie przez Spółkę na rzecz Miasta praw własności wskazanego we wniosku składnika majątku - dokonywana z tytułu umorzenia części udziałów, w związku z obniżeniem kapitału zakładowego w ramach datio in solutum zgodnie z art. 14a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych spowoduje powstanie po stronie Wnioskodawcy przychodu w wysokości zobowiązania uregulowanego w następstwie tego świadczenia. Jeżeli jednak wartość rynkowa świadczenia niepieniężnego będzie wyższa niż wysokość zobowiązania uregulowanego tym świadczeniem, przychód ten będzie określony w wysokości wartości rynkowej świadczenia niepieniężnego.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy oraz zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem, wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.