Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.416.2017.3.BW
z 15 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 lipca 2017 r. (data wpływu 31 lipca 2017r.), uzupełnionym pismem z 13 października 2017r. (data wpływu 20 października 2017r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przez Wnioskodawcę podatkiem od towarów i usług udzielonych pożyczek oraz dokumentowania udzielonych pożyczek - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 lipca 2017r. został złożony ww. wniosek, o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przez Wnioskodawcę podatkiem od towarów i usług udzielonych pożyczek oraz dokumentowania udzielonych pożyczek.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 13 października 2017r. (data wpływu 20 października 2017r.), przesłanym w związku z wezwaniem tut. organu z 4 października 2017r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.416.2017.1.BW, 0111-KDIB34.4014.225.2017.2.MPU.

We wniosku przedstawiono następujący zaistniały stan faktyczny (ostatecznie przedstawiony w piśmie z 13 października 2017r.:

Wnioskodawca (Spółka) będący eksporterem materiałów budowlanych rozlicza swoje dochody na terytorium kraju.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz VAT-UE.

Spółka udzieliła dwóch pożyczek:

1. Spółka zakupiła udziały w spółce hiszpańskiej i udzieliła spółce pożyczki. Zgodnie z umową pożyczki spółka przelała na konto hiszpańskiej spółki kwoty pożyczki. Zawarta umowa pożyczki stanowi m in. że:
   
   • z tytułu udzielenia pożyczki Pożyczkodawcy przysługuje oprocentowanie w wysokości 3% w skali roku;
   • spłata nastąpi w ciągu 5 lat.
   W momencie podpisywania umowy pożyczki śr. pieniężne znajdowały się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej a umowa została zawarta poza terytorium Rzeczypospolitej. Pożyczkobiorca spółka z Hiszpanii jest podatnikiem podatku od wartości dodanej posiadającą siedzibę działalności gospodarczej w Hiszpanii. Pożyczka została udzielona dla siedziby działalności gospodarczej.
   
   
2. Spółka w bieżącym roku założyła spółkę w Szwecji oraz udzieliła nowo powstałej spółce pożyczki. Zawarta umowa pożyczki stanowi m.in, że:
   
   • z tytułu udzielenia pożyczki Pożyczkodawcy przysługuje oprocentowanie w wysokości 2 % w skali roku;
   • spłata nastąpi w ciągu 1,5 roku.
   
   
   

W momencie podpisywania umowy pożyczki środki pieniężne znajdowały się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej a umowa została zawarta na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Pożyczkobiorca Spółka ze Szwecji jest podatnikiem podatku od wartości dodanej posiadającą siedzibę działalności gospodarczej w Szwecji. Pożyczka została udzielona dla siedziby działalności gospodarczej Spółki

Wnioskodawca w dwóch przypadkach jest podmiotem powiązanym.

Spółka z ostrożności złożyła w Urzędzie Skarbowym deklarację PCC i zapłaciła podatek od czynności cywilnoprawnych od udzielonych pożyczek.

W związku z powyższym opisem, w zakresie podatku od towarów i usług, zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w piśmie z 13 października 2017r.):

Czy spółka - pożyczkodawca będzie podlegać podatkowi od towarów i usług?

Czy spółka - pożyczkodawca zobowiązany jest do wystawienia faktury VAT na należne odsetki jeśli tak to kiedy w terminie wymagalności czy faktycznej wpłaty?

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie podatku od towarów i usług (ostatecznie przedstawione w piśmie z 13 października 2017r.):

Spółka uważa że pomimo udzielenia w/w pożyczek ze środków w ramach prowadzonej działalności gospodarczej spółka nie zamierza świadczyć i nie świadczy:

• usług udzielania kredytów lub pożyczek oraz usług pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych a także usług zarządzania kredytami lub pożyczkami. Spółka nie podjęła żadnych działań reklamowych lub przygotowawczych dla udzielania w/w pożyczek a środki na jej udzielenie pochodziły z bieżących dostępnych środków obrotowych spółki.
  
  

Co wskazuje na jej okazjonalny charakter. Spółka uważa że w związku z tym że udzieliła pożyczek a jest podatnikiem VAT jest zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 29 ust.1 ustawy w przypadku świadczenia usług polegających na udzielaniu oprocentowanych pożyczek, podstawą opodatkowania są odsetki od udzielonej pożyczki. Dlatego spółka uważa, że w momencie otrzymania należnych odsetek powinna wystawić fakturę VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ww. ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel /…/.

Przez towary, według art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z cytowanych przepisów ustawy wynika, że usługą jest każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy więc rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Przy czym, usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. Zatem czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za beneficjenta tej czynności. Związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Jednocześnie, aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi być wykonana przez podatnika.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest eksporterem materiałów budowlanych i rozlicza swoje dochody na terytorium kraju.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz VAT-UE.

Wnioskodawca udzielił dwóch oprocentowanych pożyczek:

1. Jedną spółce hiszpańskiej, w której zakupił udziały.

Pożyczkobiorca spółka z Hiszpanii jest podatnikiem podatku od wartości dodanej posiadającą siedzibę działalności gospodarczej w Hiszpanii. Pożyczka została udzielona dla siedziby działalności gospodarczej.

2. Drugą nowo powstałej (założonej w bieżącym roku) spółce w Szwecji.

Pożyczkobiorca Spółka ze Szwecji jest podatnikiem podatku od wartości dodanej posiadającą siedzibę działalności gospodarczej w Szwecji. Pożyczka została udzielona dla siedziby działalności gospodarczej Spółki.

Wnioskodawca ma wątpliwości:

• czy ma opodatkować podatkiem od towarów i usług udzielone (opisane we wniosku) pożyczki oraz
• w zakresie dokumentowania czynności udzielenia tych pożyczek
  
  

Odnosząc się do powyższej kwestii należy na wstępie wskazać, że istota umowy pożyczki została zawarta w art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459 z późn. zm.). Zgodnie z ww. przepisem, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W wyniku spełnienia świadczenia przez dającego pożyczkę, określone przedmioty majątkowe stają się własnością biorącego pożyczkę. Zasilają one jednak tylko czasowo majątek biorącego pożyczkę, który obowiązany jest do zwrotu, tj. do przeniesienia na drugą stronę własności tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego rodzaju.

Czynności polegające na udzielaniu pożyczek pieniężnych podlegających oprocentowaniu stanowią odpłatne świadczenie usług i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Udzielanie pożyczek przez podatnika podatku od towarów i usług spełnia przesłanki uznania tych czynności za podlegające opodatkowaniu, niezależnie od częstotliwości i celu ich udzielenia, czy statusu nabywcy. Udzielanie bowiem pożyczek przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w związku z jej prowadzeniem, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać za rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług.

W efekcie, udzielenie pożyczki stanowi świadczenie na rzecz innego podmiotu, polegające na udostępnianiu kapitału na wskazany w umowie okres.

Zatem czynność udzielenia pożyczki w zamian za wynagrodzenie w postaci odsetek lub prowizji z tytułu korzystania z cudzego kapitału traktowana jest jako świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

W związku z powyższym Wnioskodawca z tytułu udzielenia pożyczek występuje w charakterze podatnika w rozumieniu ustawy o VAT.

Należy w tym miejscu wskazać, że zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

W przypadku świadczenia usług, bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dana usługa podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:
   
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza do ustawy drugą definicję podatnika. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi art. 28b ust. 2 ustawy w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Natomiast w przypadku, gdy podatnik będący usługobiorcą nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa

w ust. 2, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu (art. 28b ust. 3 ustawy).

Z powyższych przepisów wynika, że miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Tę zasadę ogólną należy stosować, gdy usługa jest świadczona na rzecz podatnika, a przepisy art. 28e, 28f ust. 1 i 1a, 28g ust. 1, 28i, 28j ust. 1 i 2 oraz 28n ustawy nie będą przewidywać innych zasad ustalenia miejsca świadczenia.

Mając na uwadze treść powołanych przepisów prawa w powiązaniu z przedstawionym opisem zaistniałego stanu faktycznego należy stwierdzić, że skoro w okolicznościach przedstawionej sprawy Wnioskodawca, działa jako podmiot świadczący usługę udzielania pożyczki na rzecz podatników podatku od wartości dodanej mających siedzibę w Hiszpanii oraz w Szwecji, to w konsekwencji, w oparciu o art. 28b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, czynność udzielenia pożyczek podlega opodatkowaniu w kraju siedziby usługobiorców tj. w Hiszpanii oraz w Szwecji. Tym samym czynność udzielenia pożyczek nie podlega opodatkowaniu na terytorium kraju.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, że jest podatnikiem podatku VAT z tytułu udzielenia pożyczek i jest zwolniony na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT jest nieprawidłowe.

Przechodząc do kwestii dokumentowania ww. czynności udzielenia pożyczek, w pierwszej kolejności wskazać należy, że usługa udzielania pożyczki, o ile miejscem jej opodatkowania byłoby terytorium Polski, jest usługą o której mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, tj. korzystającą ze zwolnienia od podatku.

Zasady wystawiania faktur regulują przepisy art. 106a – 106q ustawy.

Jak stanowi art. 106a ustawy, przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:

1. sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
   
2. dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:
   
   1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
   2. państwa trzeciego.
   
   
   

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.
W myśl art. 106b ust. 2 ustawy, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

W myśl art. 106e ust. 1 ustawy, faktura powinna zawierać:

1. datę wystawienia;
   
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
   
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
   
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
   
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
   
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
   
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
   
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
   
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
   
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
    
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
    
12. stawkę podatku;
    
13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
    
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
    
15. kwotę należności ogółem;
    
16. w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług, w odniesieniu do których
    
    1. obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 1 lub art. 21 ust. 1 lub
    2. w przepisach wydanych na podstawie art. 19a ust. 12 określono termin powstania obowiązku podatkowego z chwila otrzymania całości lub części zapłaty
    • wyrazy „metoda kasowa”;
17. w przypadku faktur, o których mowa w art. 106d ust. 1 – wyraz „samofakturowanie”;
    
18. w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi – wyrazy „odwrotne obciążenie” (…).
    
    

Zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 1 ustawy, faktura może nie zawierać w przypadku, o którym mowa w art. 106a pkt 2 lit. a – danych określonych w ust. 1 pkt 10 i 12-14.

W myśl art. 106i ust. 1 ustawy, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że skoro w przedmiotowej sprawie miejscem opodatkowania usług nie będzie terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, lecz miejsce w którym usługobiorca posiada siedzibę działalności gospodarczej, czyli Hiszpania oraz Szwecja zastosowania nie będzie miał przepis art. 106b ust. 2. Wnioskodawca będzie miał obowiązek wystawienia faktury dokumentującej czynność udzielenia pożyczek, która może nie zawierać – zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 1 ustawy – danych wskazanych w art. 106e ust. 1 pkt 10 i 12-14 ustawy.

Wystawiona faktura, zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18 ustawy, powinna zawierać wyrazy „odwrotne obciążenie”.

W związku z tym, że w myśl art. 106i ust. 1 ustawy, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-8, należy ustalić kiedy następuje dzień wykonania usługi pożyczki.

W tym celu należy wskazać na przepisy art. 19a ustawy o VAT, określające moment powstania obowiązku podatkowego.

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy – obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7–11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Stosownie do treści art. 19a ust. 5 pkt 1 lit. e ustawy – obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty z tytułu świadczenia usług zwolnionych od podatku zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37–41.

W myśl art. 19a ust. 6 ustawy – w przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 1 i 2, obowiązek podatkowy powstaje w odniesieniu do otrzymanej kwoty.

Natomiast zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Zatem, w przypadku usług polegających na udzielaniu pożyczek podstawą opodatkowania jest wszystko co stanowi zapłatę, którą usługodawca otrzymał lub ma otrzymać czyli odsetki od udzielonej pożyczki oraz inne należności np. prowizje należne w związku z zawarciem umowy pożyczki, stanowiące otrzymane wynagrodzenie z tytułu udostępnienia pożyczkobiorcy kapitału.

Ustawodawca w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług dla usług udzielania pożyczek wskazał, że obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty z tytułu świadczenia usług zwolnionych od podatku zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38. W przypadku świadczenia usług polegających na udzielaniu pożyczek obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty.

Reasumując, Wnioskodawca z tytułu świadczonej usługi udzielania pożyczki na rzecz podatnika mającego siedzibę w Hiszpanii oraz na rzez podatnika mającego siedzibę w Szwecji będzie obowiązany wystawić fakturę w sposób opisany powyżej z adnotacją „odwrotne obciążenie” do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym otrzymał kwotę odsetek albo w którym upłynął termin.

Mając na względzie powyższe, stanowisko Wnioskodawcy, że powinien wystawić fakturę VAT w momencie otrzymania należnych odsetek jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Tut. Organ pragnie zauważyć, że poruszona w przedmiotowym wniosku kwestia dotycząca podatku od czynności cywilnoprawnych będzie przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Aleja Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub prowadzenie przewlekłego postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.