Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4010.235.2017.1.JG
z 23 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 września 2017 r. (data wpływu 26 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia czynności jednego rodzaju lub zdarzeń jednego rodzaju dla obowiązku sporządzania przez Wnioskodawcę dokumentacji podatkowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia czynności jednego rodzaju lub zdarzeń jednego rodzaju dla obowiązku sporządzania przez Wnioskodawcę dokumentacji podatkowej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) funkcjonuje w ramach grupy kapitałowej (dalej: Grupa). W związku z czym Spółka jest stroną zdarzeń gospodarczych z podmiotami krajowymi i zagranicznymi powiązanymi w rozumieniu art. 11 ust 4 i 5 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r. poz.1888 z późn. zm.; dalej: ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych).

Rok podatkowy Wnioskodawcy zaczyna się 1 października i kończy 30 września. Przychody Wnioskodawcy w rozumieniu przepisów o rachunkowości, ustalone na podstawie prowadzonych ksiąg rachunkowych, przekroczą w roku poprzedzającym rok podatkowy równowartość 100 000 000 euro. W konsekwencji Wnioskodawca będzie zobowiązany do sporządzenia dokumentacji podatkowej zawierającej elementy wskazane w art. 9a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wnioskodawca świadczy na rzecz podmiotów powiązanych szereg usług wspierających ich działalność m.in.:

i. usługi doradztwa w kwestiach finansowych, pozyskiwania pomocy publicznej,
ii. usługi obsługi kadrowej,
iii. usługi kontroli należności

• zwane dalej łącznie Usługami.

Cena za poszczególne usługi kalkulowana jest odrębnie z wykorzystaniem sposobu kalkulacji opartego na iloczynie stawek godzinowych oraz czasu pracy. Podane stawki kalkulowane są w oparciu o różną bazę kosztową (inne koszty rodzajowe) oraz zakładają realizację innego poziomu zysku z tytułu poszczególnych rodzajów usług. W ramach wskazanych rodzajów Usług Wnioskodawca realizuje odrębne czynności, np. przy Usługach doradczych będzie to ustne lub mailowe wsparcie bieżące, sporządzenia opinii, wniosków do organów itp., natomiast w przypadku usług kadrowych czynności Wnioskodawcy dotyczą naliczania i rozliczania wynagrodzeń pracowniczych, kontroli czasu pracy, zwolnień, urlopów, badan lekarskich, prowadzenie dokumentacji pracowniczej oraz innych związanych z zatrudnieniem i obsługą pracowników; w przypadku usług kontroli należności Wnioskodawca podejmuje czynności w zakresie monitorowania sytuacji finansowej kontrahentów i statusu ich zobowiązań wobec usługobiorców Wnioskodawcy, windykacja należności, monitorowanie ubezpieczenia należności oraz kompleksowa obsługa włącznie ze współpracą z działem prawnym, komornikami oraz innymi działaniami podjętymi w celu odzyskania należności, w przypadku usług finansowych będzie to przygotowanie business planów, kontakty z bankami, ocena spełniania wymagań umów kredytowych, koordynacja przepływu informacji pomiędzy usługobiorcami Wnioskodawcy a instytucjami finansowymi.

Dodatkowo, Spółka do świadczenia każdego rodzaju Usług angażuje inne aktywa niezbędne do świadczenia Usług, tj. inny personel, inny rodzaj know- how, w konsekwencji ponosi też inne rodzajowo koszty świadczenia Usług. Świadczenie Usług wiąże się z ponoszeniem po stronie Wnioskodawcy ryzyka złych długów w przypadku niewypłacalności podmiotu powiązanego bądź ryzyka reklamacyjnego, natomiast po stronie podmiotu powiązanego ryzyka jakości świadczenia usług w razie nienależytego wykonania tych usług przez Wnioskodawcę.

Poszczególne typy Usług świadczonych przez Wnioskodawcę różnią się od siebie pod względem:

i. przedmiotu świadczenia,

ii. podstawy prawnej transakcji,
iii. analizy funkcjonalnej, tj. realizowanych w ramach transakcji funkcji, angażowanych aktywów, ponoszonych ryzyk oraz kosztów
iv. przebiegu transakcji,
v. zmiennych przyjętych do kalkulacji wynagrodzenia (stawek godzinowych).

Łączna wartość Usług świadczonych na rzecz wszystkich podmiotów powiązanych przekroczy limity określone w art. 9a ust. 1d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przy uwzględnieniu przychodów Wnioskodawcy.

Natomiast wartość poszczególnych typów usług, np. usługi kontroli należności na rzecz konkretnego podmiotu powiązanego, według szacunków Wnioskodawcy, nie przekroczy limitu określonego w art. 9a ust. 1d ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych, przy uwzględnieniu przychodów Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wskazany w art. 9a ust. 1d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych limit transakcji lub innych zdarzeń jednego rodzaju mających istotny wpływ na wysokość dochodu (straty) podatnika należy odnosić osobno do każdego rodzaju usług będących przedmiotem kilku transakcji sprzedaży przez Wnioskodawcę, tj. osobno dla (i) usług doradztwa (ii) obsługi kadrowej, (iii) kontroli należności?

Zdaniem Wnioskodawcy, limity transakcyjne należy odnieść do wartości transakcji danego rodzaju. W ocenie Spółki nie wynika z przepisów, że limity transakcyjne należy odnieść do wartości wszystkich rodzajów usług świadczonych przez Wnioskodawcę na rzecz wszystkich podmiotów powiązanych czy nawet jednego podmiotu powiązanego. Zdaniem Spółki, wskazane w art. 9a ust. 1d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych limity należy odnieść osobno do każdego rodzaju transakcji, tj. w analizowanym przypadku osobno do (i) usług doradztwa (ii) obsługi kadrowej, (ii) kontroli należności. W związku powyższym Spółka nie ma obowiązku dokumentacyjnego w odniesieniu do transakcji „nie mających istotnego wpływu” w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, czyli takich, których odrębne wartości nie przekraczają ustawowych limitów.

Mając na uwadze przedstawiony powyżej stan faktyczny wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego, czy wskazany w art. 9a ust. 1d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych limit transakcji lub innych zdarzeń jednego rodzaju mających istotny wpływ na wysokość dochodu (straty) podatnika Spółka powinna odnieść osobno do każdego rodzaju transakcji, tj. (i) usług doradztwa (ii) obsługi kadrowej, (ii) kontroli należności? A w konsekwencji - czy jeżeli wartość danego rodzaju/typu transakcji nie będzie przekraczać ustawowego limitu, to czy Spółka będzie miała obowiązek sporządzenia dokumentacji podatkowej dla takiej transakcji?

Spółka stoi na stanowisku, że limity transakcyjne należy odnieść do wartości transakcji danego rodzaju. W ocenie Spółki nie wynika z przepisów, że limity transakcyjne należy odnieść do wartości wszystkich rodzajów usług świadczonych przez Wnioskodawcę na rzecz wszystkich podmiotów powiązanych czy nawet jednego podmiotu powiązanego. Zdaniem Spółki, wskazane w art. 9a ust. 1d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, limity należy odnieść osobno do każdego rodzaju transakcji tj. w analizowanym przypadku osobno do:

i. usług doradztwa,
ii. obsługi kadrowej,

iii. kontroli należności.

W związku z powyższym Spółka nie ma obowiązku dokumentacyjnego w odniesieniu do transakcji „nie mających istotnego wpływu” w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, czyli takich, których odrębne wartości nie przekraczają ustawowych limitów.

Ustawa w art. 9a ust. 1 pkt 1, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r., wskazuje podatników zobowiązanych do sporządzenia dokumentacji podatkowej. Zgodnie z brzmieniem tego przepisu podatnicy, których przychody lub koszty, w rozumieniu przepisów o rachunkowości, ustalone na podstawie prowadzonych ksiąg rachunkowych przekroczyły w roku poprzedzającym rok podatkowy równowartość 2 000 000 euro:

1. dokonujący w roku podatkowym transakcji z podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 4, mających istotny wpływ na wysokość ich dochodu (straty), lub
2. ujmujący w roku podatkowym w księgach rachunkowych inne zdarzenia, których warunki zostały ustalone (lub narzucone) z podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 4, mające istotny wpływ na wysokość ich dochodu (straty)

– są obowiązani do sporządzenia dokumentacji podatkowej tych transakcji lub innych zdarzeń,
zwanej dalej dokumentacją podatkową.

W przywołanym przepisie ustawodawca dwukrotnie kładzie nacisk na istotność zawieranych z podmiotami powiązanymi transakcji lub innych zdarzeń. Zdaniem Spółki, już z powyższego można wnioskować, że zgodnie z nowymi przepisami dokumentowaniu podlegać mają wyłącznie transakcje lub zdarzenia mające istotny wpływ na wysokość dochodu (straty) podatnika.

Na prawidłowość takiej interpretacji przywołanego przepisu wskazuje uzasadnienie do wprowadzającej nowelizację przepisów o dokumentacji podatkowej ustawy z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r., poz.1932; dalej: Uzasadnienie). Jak zostało wskazane w Uzasadnieniu, głównym celem nowelizacji przepisów o dokumentacji podatkowej było wywiązanie się ze zobowiązania wszystkich państw członkowskich UE do wdrażania wspólnego podejścia w zakresie wymogów związanych z tą dokumentacją, wyrażonego w Kodeksie postępowania w zakresie dokumentacji transakcji pomiędzy podmiotami powiązanymi w Unii Europejskiej oraz w Wytycznych OECD dotyczących Cen Transakcyjnych. W Uzasadnieniu wskazano, że dokumentacja podatkowa sporządzona zgodnie ze znowelizowanymi przepisami będzie obejmowała transakcje pomiędzy podmiotami powiązanymi oraz inne zdarzenia ujęte w księgach rachunkowych w zakresie, w jakim wpływają w istotny sposób na dochód (stratę) podatnika (uzasadnienie do zmiany dotyczącej art. 9a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Pojęcie istotności transakcji i innych zdarzeń zostało zdefiniowane przez ustawodawcę w art. 9a ust. 1d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z brzmieniem tego przepisu, za transakcje lub inne zdarzenia mające istotny wpływ na wysokość dochodu (straty) podatnika uznaje się transakcje lub inne zdarzenia jednego rodzaju, których łączna wartość przekracza w roku podatkowym równowartość 50 000 euro, z tym że w przypadku podatników, których przychody w rozumieniu przepisów o rachunkowości, w roku poprzedzającym rok podatkowy przekroczyły równowartość:

1. 2 000 000 euro, lecz nie więcej niż równowartość 20 000 000 euro - za takie transakcje lub inne zdarzenia uznaje się transakcje lub inne zdarzenia jednego rodzaju, których wartość przekracza w roku podatkowym kwotę stanowiącą równowartość kwoty 50 000 euro powiększoną o 5 000 euro za każdy 1 000 000 euro przychodu powyżej 2 000 000 euro;
2. 20 000 000 euro, lecz nie więcej niż równowartość 100 000 000 euro - za takie transakcje lub inne zdarzenia uznaje się transakcje lub inne zdarzenia jednego rodzaju, których wartość przekracza w roku podatkowym kwotę stanowiącą równowartość kwoty 140 000 euro powiększoną o 45 000 euro za każde 10 000 000 euro przychodu powyżej 20 000 000 euro;
3. 100 000 000 euro - za takie transakcje lub inne zdarzenia uznaje się transakcje lub inne zdarzenia jednego rodzaju, których wartość w roku podatkowym przekracza kwotę stanowiącą równowartość kwoty 500 000 euro.

Zdaniem Wnioskodawcy, brzmienie powyższego przepisu potwierdza tezę, że wraz z nowelizacją ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca objął obowiązkiem dokumentacyjnym wyłącznie transakcje jednego rodzaju o dużych – w relacji do przychodów podatnika - wartościach, przekraczających określone progi kwotowe.

Wskazane w art. 9a ust. 1d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych limity należy odnosić osobno do każdego rodzaju transakcji (lub innego zdarzenia) z danym podmiotem powiązanym. Za takim rozumieniem art. 9a ust. 1d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przemawia – według Wnioskodawcy – sama definicji „transakcji lub innych zdarzeń mających istotny wpływ (...)”, w której zastosowana została alternatywa: zdaniem Wnioskodawcy człon „mających istotny wpływ” odnosi się zarówno do „transakcji” jak i do „innych zdarzeń”. W konsekwencji, zawierane przez Spółkę transakcje, które jednostkowo nie przekraczają limitów wskazanych w art. 9a ust. 1d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie powinny być objęte obowiązkiem dokumentacyjnym. Dokumentowanie takich transakcji byłoby – trudne do uzasadnienia, gdyż podatnicy powinni dokumentować istotne transakcje z podmiotami powiązanymi, stanowiące większościowy udział w ogólnych przychodach i wydatkach podatnika, a nie skupiać na pobocznych transakcjach o niewielkich wartościach, mających często charakter sporadyczny.

Za odnoszeniem limitów wskazanych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych osobno do każdego z rodzajów/typów transakcji z danym podmiotem powiązanym przemawia także konstrukcja formularza CIT-TP. W części „F” formularza podatnik zobowiązany jest do wskazania w poszczególnych sekcjach typów transakcji/innych zdarzeń zawieranych z podmiotami powiązanymi poprzez przyporządkowanie ich do następujących kategorii:

1. transakcje dotyczące towarów i usług w szczególności usługi produkcyjne, dystrybucyjne, badawczo-rozwojowe, najmu i leasingu oraz usługi wewnątrzgrupowe (w tym: opłaty za zarządzanie, usługi tzw. centrów wspólnych - księgowe, prawne, IT, HR),
2. transakcje finansowe w szczególności wypłacane/otrzymywane odsetki, włącznie z odsetkami z tytułu umów typu cashpool, przychody/koszty z tytułu gwarancji, poręczeń, ubezpieczeń,
3. wszelkie transakcje/zdarzenia dotyczące przenoszenia aktywów, w szczególności aktywów trwałych, aktywów niematerialnych, finansowych aktywów trwałych oraz wszelkich udziałów/akcji, w tym nie stanowiących finansowych aktywów trwałych,
4. informacje na temat udziału w umowach o podziale kosztów (cost contribution arrangements), w szczególności wartość takiej umowy, wysokość wkładu podatnika, przychody z tytułu uczestnictwa w CCA,
5. inne transakcje/zdarzenia, w tym otrzymane/wypłacone wynagrodzenie z tytułów innych niż wskazane w poprzednich częściach oraz informację na temat usług i towarów otrzymywanych/przekazywanych bez wynagrodzenia.

Zdaniem Spółki, powyższa konstrukcja formularza CIT-TP potwierdza, że pojęcia „transakcji” i „innego zdarzenia” są przez ustawodawcę traktowane zamiennie. W konsekwencji definicja istotności transakcji i innych zdarzeń sformułowana przez ustawodawcę w art. 9a ust. 1d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych powinna być rozumiana w ten sposób, że za transakcje lub inne zdarzenia mające istotny wpływ na wysokość dochodu (straty) podatnika uznaje się transakcje jednego rodzaju lub inne zdarzenia jednego rodzaju, których łączna wartość przekracza w roku podatkowym kwoty, dalej wskazane w tym przepisie.

Przepisy nie wskazują, w jaki sposób wydzielić transakcje jednorodne spośród wszystkich transakcji prowadzonych przez podatników z podmiotami powiązanymi. Problem grupowania transakcji według ich rodzaju pozostaje aktualny również na gruncie przepisów w zakresie cen transferowych obowiązujących od 1 stycznia 2017 r. Próba interpretacji pojęcia rodzaju transakcji podjęta została w uzasadnieniach wyroków sądów administracyjnych wydanych jeszcze na gruncie przepisów obowiązujących do dnia 31 grudnia 2016 r. Przykładowo w uzasadnieniu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 stycznia 2013 r. o sygn. akt II FSK1052/11 sąd wskazał, że „Dla powstania obowiązku dokumentowania transakcji ma znaczenie zarówno kwota pojedynczej transakcji, jak i łączna kwota transakcji zawartych z jednym kontrahentem w roku podatkowym.

Jeżeli podatnik zawiera kilka transakcji z tym samym podmiotem powiązanym, ale dotyczą one różnych świadczeń, dla których określono różne ceny, to wartość tych poszczególnych świadczeń nie podlega zsumowaniu”(D. Strzelec, Komentarz do art. 9a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – dostępny w systemie informatycznym LEX). Oznacza to, że przy ocenie, czy Usługa stanowi odrębną transakcję należy wziąć pod uwagę m.in. rodzaj świadczenia oraz sposób kalkulacji ceny. W przypadku Usług świadczonych przez Wnioskodawcę przesłanki te zostały spełnione.

W ocenie Wnioskodawcy o pogrupowaniu transakcji prowadzonych przez podatnika z podmiotami powiązanymi decyduje charakterystyka transakcji. W przypadku Wnioskodawcy realizowane przez niego Usługi na rzecz podmiotów powiązanych charakteryzują się:

i. odmiennym przedmiotem świadczenia,
ii. odmienną podstawą prawną transakcji,
iii. odmienną analizą funkcjonalną, tj. realizowanymi w ramach transakcji funkcjami, angażowanymi aktywami i ponoszonymi ryzykami i kosztami,
iv. odmiennym przebiegiem transakcji,
v. innymi zmiennymi przyjętymi do kalkulacji wynagrodzenia.

Wskazać należy, że odmienny przedmiot świadczenia determinuje konieczność zaangażowania innego personelu, innych aktywów, ustalenia odrębnego sposobu kalkulacji ceny (stawki godzinowej). Będące przedmiotem wniosku Usługi świadczone przez Wnioskodawcę mają na celu zaspokojenie innych potrzeb podmiotów powiązanych, nie są wobec siebie substytucyjne. W konsekwencji w przypadku Usług nie można mówić o „sztucznym” dzieleniu transakcji na potrzeby ominięcia obowiązku dokumentacyjnego.

Prawidłowość przedstawionego powyżej przez Spółkę stanowiska znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 3 lutego 2017 r. (znak: 3063- ILPB2.4510.207.2016.1.ŁM).

We wskazanej powyżej interpretacji zostało wprost stwierdzone, że „jeżeli Spółka będzie realizować z danym podmiotem powiązanym istotne transakcje, będące głównym przedmiotem działalności tego podmiotu, których wartość będzie przekraczać limit wskazany w art. 9a ustawy o CIT (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r.) i jednocześnie Spółka będzie realizować z tym samym podmiotem nieistotne transakcje poboczne, których wartość nie będzie przekraczać tego limitu, to Spółka nie będzie miała obowiązku sporządzenia dokumentacji podatkowej dla tych transakcji, które nie przekroczą limitów. Wskazany bowiem w art. 9a ust. 1d ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r. limit należy odnosić osobno do każdej transakcji zawartej z danym podmiotem powiązanym”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r, poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.