Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.550.2017.1.IK
z 13 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 6 września 2017 r. (data wpływu 13 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku usług pośrednictwa finansowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 września 2017 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku usług pośrednictwa finansowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą pod firmą: „Pośrednictwo finansowo - ubezpieczeniowe S. G.” z siedzibą w S. Firma Wnioskodawcy zawarła z fundacją wspomagania wsi z siedzibą w W. umowę o współpracy w realizacji „programu pożyczkowego wspierania przedsiębiorczości w województwie (…)” zwanego dalej programem. Zgodnie z postanowieniami umowy, dla realizacji programu firma zobowiązana jest do wykonywania na obszarze swojego działania w obrębie woj. ... następujących prac:

• Pozyskiwanie nowych pożyczkobiorców,
• Udzielanie pomocy w opracowaniu wniosków o pożyczki, informowaniu fundacji w okresach miesięcznych o efektach swojej działalności, ze szczególnym uwzględnieniem istniejących zagrożeń w spłacie pożyczek,
• Kontrolowanie przedsiębiorców, którzy otrzymali pożyczki w ramach programu za pośrednictwem firmy Wnioskodawcy, w miejscu ich działalności, nie później niż jeden miesiąc po terminie wykorzystania środków podanym w umowie pożyczki lub w terminie określonym w odrębnej decyzji fundacji, zbieranie kopii faktur/umów wraz z dowodami zapłaty,
• Badanie zgodności poniesionych wydatków z przeznaczeniem pożyczki określonym w umowie,
• Potwierdzanie ich zgodności z oryginałem,
• Przekazywanie do fundacji raportów z przeprowadzonych kontroli.
  
  

Ponadto firma zobowiązana jest do objęcia kontrolą wszystkich pożyczkobiorców, którzy otrzymali za jej pośrednictwem pożyczki udzielane od początku trwania programu.

W szczególności świadczone przez Wnioskodawcę usługi polegają na kontaktowaniu się z potencjalnym pożyczkobiorcą, wskazaniu mu oferty pożyczkowej oferowanej przez fundację, pomocy w sporządzeniu wniosku, a następnie przesłaniu go do fundacji.

Wnioskodawca prowadzi również negocjacje pomiędzy pożyczkobiorcą a fundacją w zakresie kwoty pożyczki, jej przeznaczenia, czasu spłaty, ewentualnie jego wydłużenia w przypadku pożyczek zawieszonych, negocjuje również w sprawie doboru poręczycieli. W konsekwencji Wnioskodawca doprowadza do zawarcia umowy pomiędzy pożyczkobiorcą, a fundacja, a następnie zajmuje się obsługą pożyczki w terenie, monitorowaniem (kontrolowaniem realizacji postanowień zawartej umowy) i raportowaniem (sporządzaniem sprawozdań dla fundacji).

Wszystkie prace wykonywane są zgodnie z postanowieniami „regulaminu udzielania pożyczek z funduszu pożyczkowego regionalnego programu operacyjnego województwa ... oraz fundacji wspomagania wsi”. Firma nie ma prawa do podejmowania zobowiązań prawnych i materialnych w imieniu fundacji.

Za wykonywanie czynności określonych w umowie firma otrzymuje należność (wynagrodzenie) złożoną z dwóch części; pierwszą część należności zgodnie z postanowieniami umowy Wnioskodawca ma prawo żądać od pożyczkobiorcy i stanowi ona kwotę 3% wartości pożyczki, lecz nie więcej niż kwota graniczna określona w umowie (np. 450,00 zł). Druga część należności otrzymywana od fundacji liczona jest jako iloczyn stawki określonej w umowie, wyrażającej jednostkowe koszty miesięczne obsługi pożyczki i liczby pożyczek zawartych za pośrednictwem firmy, których raty zostały wpłacone w terminie i w pełnej wysokości. Należność wyliczona zgodnie z opisanymi wyżej zasadami wypłacana jest przelewem na konto w terminie 10 dni od dostarczenia przez Wnioskodawcę faktur do fundacji i do pożyczkobiorcy. Fakturę Wnioskodawca zobowiązany jest dostarczyć do fundacji w terminie 20 dni kalendarzowych po zakończeniu miesiąca, fakturę dla pożyczkobiorcy po podpisaniu umowy.

Usługi świadczone przez firmę wyczerpują znamiona usług pośrednictwa finansowego: zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej stanowią:

• Usługi świadczone dla stron transakcji finansowej, za które strony te wypłacają wynagrodzenie,
• Z punktu widzenia nabywcy, usługi te stanowią element kompleksowej usługi finansowej,
• Celem jest dążenie do zawarcia umowy (przy czym pośrednik nie ma żadnego interesu, co do treści umowy),
  
  

Usługa nie ma charakteru wykonywania wyłącznie czynności faktycznych związanych z umową (np. wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z uchyleniem z dniem 1 lipca 2017 r. przepisów art. 43 ust. 13-14 u.p.t.u. świadczone przez firmę usługi opisane we wniosku w dalszym ciągu korzystać będą ze zwolnienia dla usług finansowych i pośrednictwa finansowego wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 7 i 37-41 u.p.t.u.?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Świadczone przez firmę usługi w oparciu o umowę współpracy w realizacji programu pożyczkowego zawartą z fundacją wspomagania wsi stanowią usługi pośrednictwa finansowego określone w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r., poz. 1221) i zgodnie z treścią tego przepisu oraz po zmianie przepisów u.p.t.u. z dnia 1 lipca 2017 r. uchylającej przepisy art. 43 ust. 13-14 u.p.t.u. w dalszym ciągu korzystają ze zwolnienia z podatku VAT. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 u.p.t.u zwolnione od podatku od towarów i usług są usługi udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w udzielaniu kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Z dniem 1 lipca 2017 r. uchylone zostały przepisy art. 43 ust. 13-14 u.p.t.u. zwalniające z VAT tzw. usługi pomocnicze do usług finansowych i ubezpieczeniowych. W ocenie Ministerstwa Finansów celem przedmiotowej zmiany jest ściślejsze odwzorowanie przepisów Dyrektywy VAT dotyczących zakresu stosowania zwolnienia do usług finansowych i ubezpieczeniowych oraz orzecznictwa TSUE. W praktyce przedmiotowe przepisy zwalniały z VAT do 30 czerwca 2017 r. - tzw. usługi pomocnicze do usług zwolnionych z VAT, takich jak usługi finansowe i ubezpieczeniowe. Uchylenie przepisów jest następstwem wydania wyroku TSUE z 17 marca 2016 r. W sprawie C-40/15 aspiro s.a., w którym przedmiotem analizy były usługi likwidacji szkód ubezpieczeniowych na rzecz zakładu ubezpieczeń. W celu rozróżnienia usług głównych i pomocniczych należy się odnieść do tych pierwszych. W świetle art. 43 ust. 1 pkt 7 i 37-41 u.p.t.u., zwolnione od VAT są m.in. usługi: udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę. Przepisy Dyrektywy VAT, ani też przepisy u.p.t.u. nie zawierają definicji usług pośrednictwa, pojęcie to zostało wypracowane w orzecznictwie TSUE. W uzasadnieniu wyroku z 13 grudnia 2001 r. W sprawie C-235/00 CSC Financial Services, TSUE podjął próbę skonstruowania definicji pośrednictwa. Zdaniem Trybunału pośrednikiem jest podmiot nie będący żadną ze stron umowy, ale świadczący usługę na rzecz strony w zamian za wynagrodzenie. W skład usługi może wchodzić prowadzenie negocjacji. Celem pośrednictwa jest zaś uczynienie wszystkiego co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę. Z kolei nie może być mowy o pośrednictwie wówczas, gdy jedna ze stron umowy zleca tylko podwykonawcy część czynności faktycznych. W cytowanym wyroku TSUE w sprawie C-235 CSC Financial Service, stwierdzono, że w skład usług pośrednictwa finansowego „może wchodzić zwłaszcza prowadzenie negocjacji”. Oznacza to, że w świetle ustaleń TSUE prowadzenie negocjacji w zakresie warunków umowy jest niewątpliwie jedną z cech pośrednictwa ().

W wyroku z 6 grudnia 2005 r w sprawie C-453/03 Volker Ludwig, Trybunał podkreślił, że nawet jeśli podatnik nie związany umownie z żadną ze stron umowy kredytowej, do której zawarcia się przyczynił oraz nie kontaktuje się bezpośrednio z żadną z tych stron, to nie stanowi to przeszkody do tego, aby świadczył on usługę pośrednictwa kredytowego zwolnioną z VAT. Czynności zwolnione z opodatkowania definiuje się ze względu na charakter świadczonych usług, a nie osobę je świadczącą lub ich odbiorcę.

Z kolei w wyroku z 5 czerwca 1997 r. W sprawie C-2/95 SDC, Trybunał odniósł się do usług pośrednictwa wskazując, że zwolnienie tego rodzaju usług nie powinno być ograniczone do transakcji przeprowadzanych przez określony rodzaj instytucji. Co więcej, zwolnienie nie jest uzależnione od tego, czy usługa jest wykonywana przez instytucję, która wstępuje w prawny związek z końcowym odbiorcą fakt, że dana transakcja jest wykonywana przez osobę trzecią ale z punktu widzenia końcowego odbiorcy wydaje się być usługą wykonywana przez bank, nie wyklucza objęcia jej zwolnieniem. Analiza orzecznictwa TSUE prowadzi do wniosku, że usługa pośrednictwa finansowego powinna się charakteryzować następującymi cechami: być usługą świadczoną na rzecz strony transakcji finansowej, za którą strona ta wypłaca wynagrodzenie, przez odbiorcę finalnego powinna być postrzegana jako całość wraz z usługą główną jej celem jest zawarcie umowy, przy czym pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy,

Nie może mieć charakteru wyłącznie wykonywania określonych czynności faktycznych związanych z umową (np. nie może polegać wyłącznie na udostępnianiu informacji stronom transakcji finansowej).

Wykładnia pojęcia „pośrednictwa” znalazła również odzwierciedlenie w krajowym orzecznictwie sądów administracyjnych. W uzasadnieniu wyroku NSA z 3 marca 2015 r. i FSK 2135/13, skład orzekający wskazał, że zwolnienie z VAT z tytułu usług pośrednictwa finansowego nie dotyczy sytuacji, gdy „głównym elementem świadczonej usługi na rzecz instytucji finansowych () jest pozyskiwanie, gromadzenie, i udostępnianie bazy danych kontaktowych ()”. W ocenie składu orzekającego taka usługa nie ma charakteru pośrednictwa, lecz czynności materialno - technicznej. Podstawową przesłanką uznania usług za pośrednictwo jest wykonanie czynności wykraczających poza zwykłe pozyskiwanie bazy klientów dla instytucji finansowych. Czynności pośrednictwa finansowego powinny dążyć przede wszystkim do zawarcia umowy przez zainteresowanego klienta. W tym kontekście, istotnym potwierdzeniem intencji stron (pośrednika i instytucji finansowej) jest uzależnienie wynagrodzenia od ilości sprzedanych produktów (zawartych umów). Tym samym czynności pośrednika, które nie skutkują sprzedażą (zawarciem umowy) nie stanowią podstawy do wypłaty wynagrodzenia. Fakt uzależnienia wynagrodzenia od sprzedaży produktów finansowych, jako determinującego zamiar doprowadzenia do zawarcia umowy przez strony transakcji znajduje potwierdzenie w krajowym orzecznictwie sądowym. W wyroku WSA w Warszawie z 13 lipca 2016 r. VIII SA/Wa 27/16, podkreślono: „jeżeli bowiem skarżąca otrzymuje prowizję tylko od wartości umów ubezpieczenia turystycznego zawartych pomiędzy klientem i ubezpieczycielem bez udziału osób trzecich poza skarżącą to należałoby uznać, że wyłącznie dzięki skarżącej umowa została zawarta”. Przyczyną uchylenia z dniem 1 lipca 2017 r. przepisów art. 43 ust. 13-14 u.p.t.u. był przełomowy wyrok TSUE z 17 marca 2016 r. w sprawie C-40/15 Aspiro, gdzie w kontekście zwolnienia z VAT usług pomocniczych do usług finansowych i ubezpieczeniowych, Trybunał orzekł o braku analogii transakcji ubezpieczeniowych z usługami finansowymi. W rezultacie, od 1 lipca 2017 r. przy dokonywaniu interpretacji art. 43 ust. 1 pkt 7 i 37-41 u.p.t.u. powinno się uwzględniać orzecznictwo TSUE dotyczące usług finansowych i ubezpieczeniowych (w tym stanowiących element tych usług). Ze zwolnienia powinny nadal korzystać usługi stanowiące element usług finansowych i ubezpieczeniowych wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 7 i 37-41 u.p.t.u., jeżeli takie zwolnienie wynika z orzecznictwa TSUE. Przykładem usług, które również po zmianie przepisów powinny korzystać ze zwolnienia jako usługi pomocnicze, to usługi dotyczące transferów, które mają na celu przekazywanie funduszy i pociągają za sobą zmiany w sytuacji prawnej i finansowej. W analizowanym przypadku mamy niewątpliwie z takimi usługami do czynienia. Ponadto, należy pamiętać, że zmiany nie dotyczą usług objętych dotychczas (tj. do 30 czerwca 2017 r.) zwolnieniem z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 7 i 37-41 u.p.t.u.. Ze zwolnienia z VAT powinny nadal korzystać wszelkiego rodzaju usługi pośrednictwa finansowego i ubezpieczeniowego. Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie wyrażone na wstępie, iż świadczone przez firmę usługi są usługami pośrednictwa finansowego, wymienionymi w art. 43. ust. 1 pkt 38 u.p.t.u. i w dalszym ciągu (również po zmianie przepisów u.p.t.u. od dnia 1 lipca 2017 r.) podlegają zwolnieniu z podatku vat. Należy również zauważyć, że w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 38 zastosowanie zwolnienia nie zostało uzależnione od sposobu określenia wynagrodzenia pośrednika, lecz kluczowe znaczenie ma charakter wykonywanych czynności.

Zatem zgodnie z orzecznictwem TSUE, świadczone przez firmę Wnioskodawcy usługi stanowią:

• usługi świadczone dla stron transakcji finansowej, za które strony te wypłacają wynagrodzenie,
• z punktu widzenia nabywcy, usługi te stanowią element kompleksowej usługi finansowej,
• celem jest dążenie do zawarcia umowy (przy czym pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy),
• usługa nie ma charakteru wykonywania wyłącznie czynności faktycznych związanych z umową.

Są to więc bezsprzecznie usługi pośrednictwa finansowego podlegające zwolnieniu z podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, (Dz.U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z cytowanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu, mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwolnione są od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Natomiast, zgodnie obowiązującym do dnia 30 czerwca 2017 roku art. 43 ust. 13 ustawy, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Powyższego przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 14 ustawy).

Z kolei w myśl art. 43 ust. 15 ww. ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.
   
   

Stosownie do art. 1 pkt 3 ustawy z dnia 1 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2016 r., poz. 2024), z dniem 1 lipca 2017 r. w art. 43 ustawy uchylone zostały ust. 13 i 14, natomiast ust. 15 tego artykułu otrzymał brzmienie:

„Zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.”
   
   

Powyższa zmiana prowadzi do usunięcia z regulacji dotyczących zwolnień od VAT, zwolnienia dla usług stanowiących element zwolnionej od podatku usługi finansowej lub ubezpieczeniowej, wymienionej w art. 43 ust. 1 pkt 7 oraz 37-41 ustawy, stanowiących odrębną całość oraz będących właściwymi i niezbędnymi do świadczenia usługi zwolnionej.

W tym miejscu zauważyć należy, że przepisy art. 43 ust. 1 pkt 7 i 37–41 miały na celu implementację do krajowego porządku prawnego przepisów art. 135 ust. 1 lit. a-f Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którymi zwolnieniu od tego podatku podlegają wymienione transakcje z dziedziny finansów i ubezpieczeń. Przepisy art. 43 ust. 13 i 14 nie mają wprawdzie bezpośredniego odpowiednika w przepisach dyrektywy VAT, stanowiły – jak pierwotnie uznano – odzwierciedlenie tez wynikających z orzecznictwa TSUE, odnoszącego się do kwestii możliwości zastosowania, w świetle przepisów ww. dyrektywy, zwolnienia dla części składowej usługi wykonywanej przez podmiot trzeci (np. wyroki w sprawach C–2/95 SDC, C–235/00 CSC, C–169/04 Abbey National, C–350/10 Nordea Pankki Suomi Oyj), co odniesiono także do usługi ubezpieczeń. Mając jednak na uwadze orzeczenie TSUE w sprawie C–40/15, gdzie TSUE orzekł o braku analogii transakcji ubezpieczeniowych z usługami finansowymi, oraz zawężającą wykładnię Trybunału w odniesieniu do części składowej usługi finansowej, zasadne stało się usunięcie ust. 13 i 14 w art. 43 ustawy o podatku od towarów i usług.

Celem przedmiotowej zmiany jest ściślejsze odwzorowanie przepisów dyrektywy VAT dotyczących zakresu stosowania zwolnienia do usług finansowych i ubezpieczeniowych oraz orzecznictwa TSUE. Z uwagi na to, że interpretacja zgodna z orzecznictwem TSUE w zakresie usług finansowych może i powinna zostać wyprowadzona bezpośrednio z przepisów art. 43 ust 1 pkt 7 i 38–41, przepis art. 43 ust. 13 jest zbędny. Przy dokonywaniu interpretacji przepisów art. 43 ust. 1 pkt 7 i 38–41 ustawy o podatku od towarów i usług uwzględnić należy orzecznictwo TSUE dotyczące usług finansowych (w tym usług stanowiących element usług finansowych). Ze zwolnienia będą nadal korzystać usługi stanowiące element usług finansowych wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 7 i 38–41, jeżeli takie zwolnienie wynika z orzecznictwa TSUE.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług pośrednictwa finansowego. Istotą czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę jest pośrednictwo w zawieraniu umów pożyczek.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy po 1 lipca 2017 roku świadczone usługi pośrednictwa finansowego korzystają ze zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

Wskazać należy, że z treści powołanego wyżej art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, stanowiącego wdrożenie regulacji unijnych w tym zakresie, wyraźnie wynika, że intencją ustawodawcy było objęcie zwolnieniem usług udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych, zarówno tych wykonywanych przez banki, jak również świadczonych przez inne podmioty pośredniczące w ich udzielaniu. Należy stwierdzić, że wymienione zwolnienie ma charakter przedmiotowy, gdzie przede wszystkim istotną przesłanką do skorzystania ze zwolnienia jest rodzaj świadczonej usługi – cechy, które ją wyróżniają. Ustawodawca szczególny nacisk położył na stronę przedmiotową, nie dokonując zawężenia omawianego zwolnienia wyłącznie do określonej grupy podmiotów.

Powyższe regulacje stanowią wdrożenie do krajowego porządku prawnego zapisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.). Zgodnie z regulacją zawartą w art. 135 ust. 1 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE Rady, Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę.

Pogląd taki potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku w sprawie C-2/95 pomiędzy Sparekassernes Datacenter (SDC) a Skatteministeriet (Dania), w którym Trybunał stwierdził, że: „zwolnienie dotyczące usług finansowych nie jest uzależnione od tego, czy usługa jest wykonywana przez instytucję, która wstępuje w prawny związek z końcowym odbiorcą. Fakt, że dana transakcja jest wykonywana przez osobę trzecią, ale z punktu widzenia końcowego odbiorcy wydaje się być usługą wykonywaną przez bank, nie wyklucza objęcia jej zwolnieniem”. Można zatem stwierdzić, że wg TSUE usługa finansowa świadczona przez podmiot trzeci nie traci przymiotu takiej usługi.

W celu rozstrzygnięcia, co w świetle ww. przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem „pośrednictwa”, warto odnieść się do wyroku w sprawie C-453/05 Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde, w której TSUE stwierdził, że: „(…) pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem, że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową”.

Natomiast w sprawie C-235/00 Commissioners of Customs & Excise przeciwko CSC Financial Services Ltd. TSUE wskazał, że znaczenie słowa „negocjacje”, w kontekście art. 13 część B lit. d pkt 5 VI Dyrektywy odnosi się „do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywaniu kontaktu z drugą stroną lub negocjowaniu, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy. Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy, nie jest zatem pośrednictwem”.

Zatem zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, usługa pośrednictwa finansowego powinna stanowić:

• usługę świadczoną na rzecz strony transakcji finansowej, za którą strona ta wypłaca wynagrodzenie,
• z punktu widzenia nabywcy usługi finansowej usługi świadczone przez pośrednika powinny stanowić element usługi finansowej,
• celem jest dążenie do zawarcia umowy (przy czym, pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy),
• usługa pośrednictwa nie może mieć charakteru wyłącznie wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (nie może to być np. wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej).
  
  

W konsekwencji, żeby uznać daną działalność za pośrednictwo konieczne jest aby pośrednik wykonał przynajmniej niektóre z czynności:

• wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia umowy,
• uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę,
• prowadzenie negocjacji polegających na jednoznacznie określonym akcie mediacji,
• nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron.
  
  

Nie oznacza to, że pośrednik nie może wykonywać dodatkowych czynności, jednakże aby czynności te można było zaliczyć do czynności pośredniczących konieczne jest, aby wywoływały skutek lub miały na celu wywołanie skutku dla wszystkich stron transakcji, innymi słowy konieczne jest, aby skutek tych czynności znalazł odzwierciedlenie w zawartej umowie pomiędzy stronami.

Z opisu sprawy wynika, że czynności wykonywane przez Wnioskodawcę stanowią usługi pośrednictwa finansowego. Świadczone przez Wnioskodawcę usługi polegają na kontaktowaniu się z potencjalnym pożyczkobiorcą, wskazaniu mu oferty pożyczkowej oferowanej przez fundację, pomocy w sporządzeniu wniosku, a następnie przesłaniu go do fundacji. Wnioskodawca prowadzi również negocjacje pomiędzy pożyczkobiorcą a fundacją w zakresie kwoty pożyczki, jej przeznaczenia, czasu spłaty, ewentualnie jego wydłużenia w przypadku pożyczek zawieszonych, negocjuje również w sprawie doboru poręczycieli. W konsekwencji Wnioskodawca doprowadza do zawarcia umowy pomiędzy pożyczkobiorcą, a fundacja, a następnie zajmuje się obsługą pożyczki w terenie, monitorowaniem (kontrolowaniem realizacji postanowień zawartej umowy) i raportowaniem (sporządzaniem sprawozdań dla fundacji). Za wykonywanie czynności określonych w umowie firma otrzymuje należność (wynagrodzenie) złożoną z dwóch części; pierwszą część należności zgodnie z postanowieniami umowy Wnioskodawca ma prawo żądać od pożyczkobiorcy i stanowi ona kwotę 3% wartości pożyczki, lecz nie więcej niż kwota graniczna określona w umowie (np. 450,00 zł). Druga część należności otrzymywana od fundacji liczona jest jako iloczyn stawki określonej w umowie, wyrażającej jednostkowe koszty miesięczne obsługi pożyczki i liczby pożyczek zawartych za pośrednictwem firmy, których raty zostały wpłacone w terminie i w pełnej wysokości.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa, wykazane orzecznictwo oraz przedstawiony we wniosku opis sprawy należy stwierdzić, że wskazany w stanie sprawy ogół podejmowanych czynności stanowiących usługi pośrednictwa finansowego przy udzielaniu pożyczek korzysta ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Jednocześnie należy podkreślić, że tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, że nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie ul. Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.