Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB4.4014.224.2017.2.BD
z 6 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 24 lipca 2017 r. (data wpływu – 26 lipca 2017 r.), uzupełnionym 12 października 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych nabycia wierzytelności – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lipca 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych nabycia wierzytelności.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 28 września 2017 r. znak: 0111-KDIB4.4014.224.2017.1.BD, 0111-KDIB3-1.4012.413.2017.2.IK wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 12 października 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem przeważającym jest działalność związana z doradztwem w zakresie informatyki (62.02.Z. wg klasyfikacji PKD). Poza tym Wnioskodawca zajmuje się między innymi działalnością związaną z wykonywaniem instalacji elektrycznych (43.21.Z wg klasyfikacji PKD), działalnością związaną z zarządzaniem urządzeniami informatycznymi (62.03.Z wg klasyfikacji PKD), jak również pozostałą finansową działalnością usługową, gdzie indziej niesklasyfikowaną z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszy emerytalnych (64.99.Z wg klasyfikacji PKD), działalnością związaną z oceną ryzyka i szacowaniem poniesionych strat (66.21.Z wg klasyfikacji PKD), działalnością agentów i brokerów ubezpieczeniowych (66.22.Z wg klasyfikacji PKD) oraz pozostałą działalnością wspomagającą ubezpieczenia i fundusze emerytalne (66.29.Z wg klasyfikacji PKD). Wnioskodawca jest również zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Poza prowadzoną działalnością gospodarczą, której zakres został przedstawiony powyżej, Wnioskodawca zajmuje się skupem wierzytelności wynikających z umów ubezpieczenia OC lub AC pojazdów. Przedmiotowe wierzytelności są nabywane od osób ubezpieczonych, a samo przeniesienie praw przybiera postać umowy cesji. Wierzytelności, o których mowa powyżej, nabywane są co do zasady od osób fizycznych.

Przelew wierzytelności następuje po otrzymaniu przez ubezpieczonego decyzji towarzystwa ubezpieczeniowego, w której odmawia ono wypłaty odszkodowania lub wypłaca odszkodowanie w określonej wysokości. Odstąpienie przez ubezpieczonego od dalszego dochodzenia odszkodowania najczęściej podyktowane jest przyjętym przez niego zapatrywaniem, zgodnie z którym uzyskanie odszkodowania w zadowalającej wysokości jest mało prawdopodobne lub będzie związane z kosztownym i długotrwałym postępowaniem sądowym. Propozycja przelewu wierzytelności w zamian za określoną kwotę pieniężną składana jest za pośrednictwem podmiotu, który zajmuje się dochodzeniem odszkodowania w imieniu ubezpieczonego. Powyższa propozycja składana ubezpieczonemu przez Wnioskodawcę oparta jest o opinię rzeczoznawcy majątkowego z której wynika, iż zaproponowane odszkodowanie zostało w znaczący sposób zaniżone, a tym samym istnieje możliwość uzyskania dalszej części odszkodowania.

W zamian za przelaną wierzytelność Wnioskodawca wypłaca cedentowi kwotę, której ostateczne ustalenie następuje w aneksie do umowy cesji. Co do zasady, kwota podana w aneksie obejmuje kwotę kosztów poniesionych w związku z dochodzeniem odszkodowania oraz część różnicy pomiędzy odszkodowaniem wypłaconym i szacowaną rzeczywistą wartością szkody.

Przelew wierzytelności jest dokonywany bezwarunkowo, a cedent będący osobą ubezpieczoną, zrzeka się dochodzenia odszkodowania we własnym imieniu i na własną rzecz. W następstwie przelewu wierzytelności Wnioskodawca dochodzi nadwyżki niedoszacowanego odszkodowania we własnym imieniu, na własną rzecz oraz ryzyko. Uzyskanie przez Wnioskodawcę od towarzystwa ubezpieczeniowego odszkodowania lub odszkodowania w wysokości wyższej niż pierwotnie proponowana, nie prowadzi do powstania po stronie cedenta jakiegokolwiek roszczenia zwrotnego względem Wnioskodawcy. Co do zasady, dochodzenie roszczeń odszkodowawczych następuje w postępowaniu sądowym, co nie wyłącza możliwości zawarcia z towarzystwem ubezpieczeniowym stosownej ugody.

Umowa przenosząca prawa z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiada wymogom przewidzianym w art. 509-517 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. 1964 Nr 16, poz. 93 ze zm.), dotyczącym przelewu wierzytelności, w szczególności przenoszone prawa mają swoje źródło w stosunku umownym, umowa cesji zawierana jest w formie pisemnej, a nabywcy (Wnioskodawcy) przysługują prawa do uzyskania kwot wraz z odsetkami i zwrot innych kosztów, natomiast dłużnik (towarzystwo ubezpieczeniowe) jest zawiadamiany o przelewie wierzytelności.

Dodatkowo należy zauważyć, że w przypadku gdy w wyniku przeprowadzonych obliczeń Wnioskodawca stwierdza, iż szansa na uzyskanie korzystnej sumy odszkodowania jest bardzo niska, przewiduje on możliwość dalszego, odpłatnego zbycia nabytej wierzytelności.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że umowa cesji wierzytelności zawierana przez Wnioskodawcę (cesjonariusza) z ubezpieczonym (cedentem) ma charakter umowy mieszanej, jednakże jej kluczowym i zasadniczym elementem jest przelew wierzytelności z cedenta na Wnioskodawcę za wynagrodzeniem (sprzedaż wierzytelności). Wnioskodawca pozostaje świadomy dyspozycji art. 510 Kodeksu cywilnego. Niemniej, omawiany art. 510 Kodeksu cywilnego, choć wspomina o umowach zobowiązujących do przeniesienia wierzytelności, takich jak sprzedaż, zamiana i darowizna – to nie ulega jednakże wątpliwości, że w ramach swobody umów strony mają kompetencję do konstruowania umów nienazwanych, zmierzających do wywołania skutku polegającego na przejściu wierzytelności z jednej na inną osobę [por. E. Gniewek, Komentarz do art. 510 Kodeksu cywilnego, Legalis 2017/el.].

Niewątpliwie jednak, przeważającym elementem umowy cesji pozostaje odpłatny przelew wierzytelności z ubezbieczonego na rzecz Wnioskodawcy, co odpowiada treści stosunku sprzedaży.

Celem uniknięcia wątpliwości, zawierana przez Wnioskodawcę z cedentem umowa nie zawiera w sobie elementów właściwych dla umowy faktoringu, wskazanych w Konwencji UNIDROIT z dnia 28 maja 1988 r. o międzynarodowym factoringu.

Organ zaznacza, że za Wnioskodawcą przywołał treść opisu zdarzenia przyszłego zawartego w uzupełnieniu wniosku dotyczącą wyłącznie podatku od czynności cywilnoprawnych, natomiast pominął tę jego część, która odnosi się do zagadnienia dotyczącego podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym umowy cesji wierzytelności z tytułu umowy ubezpieczenia, w wyniku których Wnioskodawca nabywa prawo do dochodzenia odszkodowania, a cedent otrzymuje określoną kwotę pieniężną w zamian za przeniesienie na Wnioskodawcę (cesjonariusza) wierzytelności z tytułu umowy ubezpieczenia, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych?

Mając na uwadze przedmiot niniejszej interpretacji, tj. podatek od czynności cywilnoprawnych, Organ poniżej przywołał stanowisko Wnioskodawcy odnoszące się tylko do podatku od czynności cywilnoprawnych, czyli do pytania oznaczonego we wniosku nr 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Zgodnie z art. 509 ustawy Kodeks cywilny z dnia 23 kwietnia 1964 r. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu lub właściwości zobowiązania.

Art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Zgodnie z ww. artykułem podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

• umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
• umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
• umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
• umowy dożywocia,
• umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,
• ustanowienie hipoteki,
• ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
• umowy depozytu nieprawidłowego, umowy spółki.
  
  

Ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Wprowadzając zamknięty katalog, wyłączył on od opodatkowania inne, podobne czynności cywilnoprawne, które nie zostały wyraźnie wymienione w przepisie. Oznacza to, iż czynności niewymienione w ustawowym katalogu nie podlegają opodatkowaniu, nawet gdy wywołują skutki w sferze gospodarczej takie same lub podobne do tych, które zostały w nim wyliczone. Przelew wierzytelności będzie podlegał opodatkowaniu pod warunkiem, że został dokonany w drodze umowy sprzedaży lub zamiany. Instytucja przelewu wierzytelności, określona w art. 509 Kodeksu cywilnego, nie stanowi w tym zakresie odrębnej umowy nazwanej, a jedynie określa sposób na dokonanie zmian podmiotowych w ramach stosunku zobowiązaniowego łączącego strony. Przelew może zaś zostać dokonany w formie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności (art. 510 Kodeksu cywilnego).

Z powyższego wynika, iż ustawodawca wskazał trzy rodzaje umów nazwanych, powodujących przelew, przy czym jedynie zastosowanie dwóch pierwszych może wiązać się z powstaniem opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych (podatek od czynności cywilnoprawnych. Komentarz praktyczny. Tomasz Nierobisz, Adam Wacławczyk wyd. 1, 2011).

W zakresie umów nienazwanych należy uznać za niepodważalny pogląd, iż jako niezdefiniowane oraz niewymienione w ustawie nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Wynika to z konstytucyjnej zasady, w myśl której takie elementy podatku jak jego przedmiot muszą wynikać wprost z ustawy. Nie jest więc dopuszczalne podejmowanie próby opodatkowania danych czynności jedynie na podstawie podobieństwa do czynności stanowiącej przedmiot opodatkowania. Na wskazany wniosek nie ma wpływu to, iż dopuszczalne będzie w praktyce stosowanie do części umów nienazwanych, poprzez analogię, przepisów dotyczących umów nazwanych. Takie odpowiednie zastosowanie przepisów nie przekłada się bowiem na możliwość zastosowania w sposób „odpowiedni” zasad opodatkowania (podatek od czynności cywilnoprawnych komentarz praktyczny. Tomasz Nierobisz, Adam Wacławczyk wyd. 1, 2011).

Zdaniem Wnioskodawcy, w wyniku umowy cesji nie następuje żadna z wymienionych w ustawie czynności opodatkowanych. Jednocześnie umowa ta nie jest umową o charakterze umów kupna-sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia praw własności, a także nie posiada pełnych znamion żadnej z umów wymienionych w art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, w związku z czym nie podlega opodatkowaniu. Tym samym na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu umowy cesji.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca przywołał wybrane stanowiska zaprezentowane przez organy podatkowe w wydanych interpretacjach indywidualnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych nabycia wierzytelności (pyt. nr 1).

W pozostałym zakresie dotyczącym podatku od towarów i usług zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2017 r., poz. 1577) podatkowi temu podlegają umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych.

Ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Wśród nich znajduje się umowa sprzedaży.

Zgodnie z art. 535 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2017 r., poz. 459, ze zm.) przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Przepisy o sprzedaży rzeczy stosuje się odpowiednio do sprzedaży praw majątkowych. Zatem przedmiotami sprzedaży w ujęciu Kodeksu cywilnego oprócz rzeczy mogą być również prawa majątkowe. Prawami majątkowymi są przysługujące danej osobie prawa do korzystania i rozporządzania określoną rzeczą lub prawem ustanowionym na tej rzeczy.

O powstaniu obowiązku uiszczenia podatku od czynności cywilnoprawnej decyduje, w myśl art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, moment dokonania czynności cywilnoprawnej. Na podstawie art. 4 pkt 1 ww. ustawy obowiązek podatkowy przy umowie sprzedaży ciąży na kupującym.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podstawę opodatkowania przy umowie sprzedaży stanowi wartość rynkowa rzeczy lub prawa majątkowego. Zgodnie z art. 6 ust. 2 ww. ustawy wartość rynkową określa się na podstawie przeciętnych cen przedmiotu czynności cywilnoprawnych stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich miejsca położenia, stanu i stopnia zużycia, oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju, z dnia dokonania tej czynności, bez odliczania długów i ciężarów.

Przepis art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy od czynności cywilnoprawnych określa stawki podatku, które wynoszą od umowy sprzedaży:

1. nieruchomości, rzeczy ruchomych, prawa użytkowania wieczystego, własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego, spółdzielczego prawa do lokalu użytkowego oraz wynikających z przepisów prawa spółdzielczego: prawa do domu jednorodzinnego oraz prawa do lokalu w małym domu mieszkalnym – 2%,
2. innych praw majątkowych – 1%.
   
   

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz jego uzupełnienia wynika, że Wnioskodawca zajmuje się skupem wierzytelności wynikających z umów ubezpieczenia OC lub AC pojazdów. Przedmiotowe wierzytelności są nabywane od osób ubezpieczonych, a samo przeniesienie praw przybiera postać umowy cesji. Wierzytelności, o których mowa powyżej, nabywane są co do zasady od osób fizycznych. Przelew wierzytelności następuje po otrzymaniu przez ubezpieczonego decyzji towarzystwa ubezpieczeniowego, w której odmawia ono wypłaty odszkodowania lub wypłaca odszkodowanie w określonej wysokości. W zamian za przelaną wierzytelność Wnioskodawca wypłaca cedentowi kwotę, której ostateczne ustalenie następuje w aneksie do umowy cesji. W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że umowa cesji wierzytelności zawierana przez Wnioskodawcę (cesjonariusza) z ubezpieczonym (cedentem) ma charakter umowy mieszanej, jednakże jej kluczowym i zasadniczym elementem jest przelew wierzytelności z cedenta na Wnioskodawcę za wynagrodzeniem (sprzedaż wierzytelności). Niewątpliwie, przeważającym elementem umowy cesji pozostaje odpłatny przelew wierzytelności z ubezbieczonego na rzecz Wnioskodawcy, co odpowiada treści stosunku sprzedaży. Zawierana przez Wnioskodawcę z cedentem umowa nie zawiera w sobie elementów właściwych dla umowy faktoringu, wskazanych w Konwencji UNIDROIT z dnia 28 maja 1988 r. o międzynarodowym factoringu.

Instytucję przelewu (cesji) wierzytelności regulują przepisy ustawy Kodeks cywilny. Zgodnie z art. 509 § 1 ww. Kodeksu wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Przelew wierzytelności jest swoistą konstrukcją prawną, przewidzianą w ogólnych zasadach zobowiązań, prowadzącą do zmiany osoby wierzyciela podczas, gdy przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Umowy cesji wierzytelności należą do czynności prawnych rozporządzających o skutkach zbliżonych do umowy przenoszącej własność. Dodać należy, że cesja nie ma formy samoistnej umowy, dlatego też dla jej realizacji musi być dokonana czynność cywilnoprawna, na podstawie której nastąpi przeniesienie wierzytelności. Z treści art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że czynnością stanowiącą podstawę cesji może być umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inne umowy zobowiązujące do przeniesienia wierzytelności.

Podkreślić należy, że umowa cesji jako niewymieniona w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, o ile nie przybierze postaci jednej z umów wymienionych w tym przepisie, w szczególności umowy sprzedaży uregulowanej w przepisach Kodeksu cywilnego. Z kolei, jeśli umowa cesji wierzytelności przybierze postać umowy sprzedaży, to wówczas podlega opodatkowaniu tym podatkiem na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych i obowiązek uiszczenia tegoż podatku ciąży na kupującym.

W związku z powyższym, należy stwierdzić, że umowa sprzedaży wierzytelności podlega generalnie opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych i obowiązek uiszczenia tegoż podatku ciąży na kupującym.

Wnioskodawca zajmując stanowisko stwierdził, że przedstawiona przez niego umowa cesji wierzytelności nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, nie można się z takim stanowiskiem zgodzić.

Jak zostało wskazane w uzupełnieniu wniosku – umowa cesji wierzytelności zawierana przez Wnioskodawcę (cesjonariusza) z ubezpieczonym (cedentem) ma charakter umowy mieszanej, gdzie jej kluczowym i zasadniczym elementem jest przelew wierzytelności z cedenta na Wnioskodawcę za wynagrodzeniem (sprzedaż wierzytelności), co odpowiada treści stosunku sprzedaży. Zatem w ramach cesji Wnioskodawca zawiera umowę sprzedaży wierzytelności. Skoro tak to umowa ta podlega – co do zasady – opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, ponieważ mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Niezależnie od powyższego podkreślić należy, że w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych przewidziano sytuacje, w których czynność mieszcząca się w zakresie przedmiotowym ustawy jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Na podstawie art. 2 pkt 4 ww. ustawy nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany:

1. w zakresie, w jakim są opodatkowane podatkiem od towarów i usług,
2. jeżeli przynajmniej jedna ze stron jest zwolniona od podatku od towarów i usług z tytułu dokonania tej czynności, z wyjątkiem:
• umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym lub udział w tych prawach,
  
• umów sprzedaży udziałów i akcji w spółkach handlowych.

W związku z powyższym należy podkreślić, że jakkolwiek zapytanie Wnioskodawcy dotyczy opodatkowania powyższej czynności podatkiem od czynności cywilnoprawnych, to jednak w pierwszej kolejności rozstrzygnięcia wymaga kwestia, czy czynność ta będzie podlegała regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem ocena ta ma zasadnicze znaczenie dla ewentualnego objęcia jej podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W interpretacji indywidualnej z dnia 6 listopada 2017 r., znak: 0111-KDIB3-1.4012.413.2017. 3.IK, dotyczącej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał, że: „(...) w opisanym przypadku nie dojdzie do odpłatnego świadczenia usługi przez Wnioskodawcę, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. W związku z tym, stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, nabycie wierzytelności na podstawie przepisów kodeksu cywilnego nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. (…) Zatem nabycie wierzytelności na podstawie umowy cesji w przedstawionych okolicznościach nie będzie podlegało u Wnioskodawcy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w oparciu o art. 5 ust. 1 pkt 1w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.(...)”.

Zatem, skoro nabywanie przez Wnioskodawcę wierzytelności w ramach opisanej transakcji nie jest objęte zakresem ustawy o podatku od towarów i usług, to powyższe czynności, tj. (umowy sprzedaży wierzytelności) podlegają opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Nie ma do nich zastosowania wyłączenie, o którym mowa w art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Obowiązek zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu nabycia ww. wierzytelności ciąży na Wnioskodawcy.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W odniesieniu natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych należy stwierdzić, że interpretacje wydane są w indywidualnych sprawach. Rozstrzygnięcia zawarte w innych interpretacjach nie mogą przesądzać o rozstrzygnięciu w niniejszej interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.