Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.270.2017.1.JF
z 7 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 lipca 2017 r. (data wpływu 7 sierpnia 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do wystawiania faktur przez podmiot trzeci w imieniu i na rzecz nabywcy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 sierpnia 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do wystawiania faktur przez podmiot trzeci w imieniu i na rzecz nabywcy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Z dniem 1 września 2017 r., Wnioskodawca (jako agencja płatnicza) przejmie dotychczas realizowane przez Y. zadania dotyczące dopłat do przechowywania oraz interwencyjnych zakupów i sprzedaży produktów rolnych na poszczególnych rynkach, w tym masła, odtłuszczonego mleka w proszku, zbóż i mięsa. Zadania te, jako delegowane będzie wykonywał Z.(Z.)

Podstawę do delegowania przez Wnioskodawcę do Z. realizacji zadań w ramach mechanizmu dopłat do przechowywania oraz interwencyjnych zakupów i sprzedaży produktów rolnych na poszczególnych rynkach, w tym masła, odtłuszczonego mleka w proszku, zbóż i mięsa stanowi pkt 1.C.1 załącznika I do rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 907/2014 z dnia 11 marca 2014 r. uzupełniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 w odniesieniu do agencji płatniczych i innych organów, zarządzania finansami, rozliczania rachunków zabezpieczeń oraz stosowania euro. Wnioskodawca delegując po 1 września br. którekolwiek ze swoich zadań do Z. na mocy art. 7 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013, zobowiązana jest zawrzeć pisemną umowę. Umowa ta będzie określała szczegółowy zakres zadań delegowanych przez agencję płatniczą Z. oraz sposobu wykonywania tych zadań.

Ponadto mając na uwadze, że:

1. zgodnie z procedurami księgowania zawartymi w kryteriach akredytacyjnych (kryteriami akredytacyjnymi określonymi w załączniku do Rozporządzenia Delegowanego Komisji Nr 908/2014 z dnia 11 marca 2014 r. uzupełniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 w odniesieniu do agencji płatniczych i innych organów, zarządzania finansami, rozliczania rachunków, zabezpieczeń oraz stosowania euro), agencja płatnicza (w tym przypadku Wnioskodawca) jest zobowiązana do opracowania procedur, zgodnie z którymi:
   1. procedury księgowe zapewniają kompletność, dokładność i terminowość miesięcznych (w przypadku EFRG), kwartalnych (w przypadku EFRROW) i rocznych deklaracji oraz wykrywanie i korygowanie wszelkich błędów i przeoczeń, w szczególności poprzez kontrole i uzgadnianie przeprowadzane w określonych przedziałach czasowych;
      
   2. rachunkowość dotyczącą magazynu interwencyjnego, która zapewnia, by ilości oraz koszty towarzyszące były prawidłowo i bezzwłocznie przetwarzane i rejestrowane w odniesieniu do identyfikowalnej partii oraz na właściwym rachunku na każdym etapie, począwszy od przyjęcia oferty do fizycznego zbycia produktu, zgodnie ze stosownymi przepisami, oraz by można było w każdym momencie ustalić ilość i charakter zapasów w każdym miejscu.
2. zgodnie z rozporządzeniem delegowanego Komisji (UE) nr 907/2014 z dnia 11 marca 2014 r. uzupełniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 w odniesieniu do agencji płatniczych i innych organów, zarządzania finansami, rozliczania rachunków, zabezpieczeń oraz stosowania euro, do obowiązków Wnioskodawcy jako agencji płatniczej należeć będzie między innymi prowadzenie ewidencji zapasów i rachunków finansowych (art.3 ust. 3 lit. a), prowadzenie ksiąg rachunkowych oraz rozliczanie różnić stwierdzonych podczas przeprowadzanych kontroli.
   
   

Istotą mechanizmu „Interwencyjny zakup i sprzedaż produktów rolnych, w tym masła, odtłuszczonego mleka w proszku, zbóż i mięsa” jest zakup nadwyżek produktów występujących na rynku UE. Obsługa całego procesu w ramach ww. mechanizmu począwszy od wyboru oferenta, który sprzeda produkt/świadczyć będzie usługę przechowalniczą, a skończywszy na wyborze podmiotu, któremu zostanie sprzedany produkt interwencyjny, odbywać się będzie w Z. (zgodnie z umową delegowania). Aby dostawca towarów i usług mógł otrzymać zapłatę, powinna zostać wystawiona faktura, na podstawie której Wnioskodawca dokona płatności.

Wskazać należy, że to Wnioskodawca będzie nabywcą produktów w ramach mechanizmu: dopłaty do przechowywania oraz interwencyjnych zakupów i sprzedaży produktów rolnych na poszczególnych rynkach, w tym masła, odtłuszczonego mleka w proszku, zbóż i mięsa. Z. (działając w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy) będzie zawierał w ramach ww. mechanizmu umowy z dostawcami towarów i usług oraz zatwierdzał pod względem merytorycznym wystawione faktury.

Zgodnie z obowiązującymi do dnia 1 września 2017 r. przepisami, to Y., jako agencja płatnicza nabywała produkty rolne w ramach ww. mechanizmu pomocowego, zawierała umowy ze sprzedawcami, podmiotami przechowującymi produkty rolne oraz zawierała umowy na samofakturowanie.

Zdarzanie przyszłe będzie polegało na tym, że faktury za zakupione produkty rolne i usługi będzie wystawiał Z. działający w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wystawianie faktur przez podmiot trzeci (Z.) działający zgodnie z umową delegowania w imieniu i na rzecz nabywcy towarów i usług (Wnioskodawca) mieści się pod pojęciem samofakturowania, o którym mowa w art. 106d ust. 1 ustawy o VAT i 224 dyrektywy 2006/112/WE, w sytuacji gdy umowa na samofakturowanie byłaby zawarta pomiędzy podatnikiem dokonującym dostawy towarów/świadczącym usługę a Wnioskodawcą (nabywcą)?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Prawidłowym wydaje się aby faktury za zakupione produkty rolne/usługi (których nabywcą będzie Wnioskodawca) wystawiane były przez Z. na podstawie art. 106d ust. 1 ustawy o VAT. Na fakturze będzie znajdowała się informacja, że wystawcą jest Z. nabywcą Wnioskodawca, oraz informacja, że Z. wystawił fakturę w imieniu i na rachunek dostawcy wskazanego w fakturze jako sprzedawca z oznaczeniem „samofakturowanie”.

Na gruncie ustawy z dnia 11 marca 2004 o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r., poz. 1221 z póżn. zm., dalej ustawa o VAT), faktura, co do zasady, jest wystawiana przez podatnika dokonującego dostawy towarów/świadczącego usługę. Ustawodawca od tej reguły przewidział w treści art. 106d ust. 1 ustawy o VAT wyjątek, dający możliwość wystawienia faktury w imieniu i na rzecz tego podatnika przez nabywcę danego towaru lub usługi.

Zgodnie z art. 106d ust. 1 ustawy o VAT: „Podmiot, o którym mowa w art. 106b ust. 1 pkt 1, nabywający towary lub usługi od podatnika może wystawiać w imieniu i na rzecz tego podatnika faktury:

1. dokumentujące dokonanie przez podatnika sprzedaży na rzecz tego podmiotu,
   
2. o których mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
   
3. dokumentujące dostawę towarów lub świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2 lit. b

-jeżeli ten podmiot i ten podatnik wcześniej zawarli umowę w sprawie wystawiania faktur w imieniu i na rzecz tego podatnika, w której została określona procedura zatwierdzania poszczególnych faktur przez podatnika dokonującego tych czynności.”

Do faktur sporządzanych przez nabywców towarów/usług mają zastosowanie przepisy art. 106e ustawy o VAT, a więc faktury te zawierają elementy typowe dla „zwykłych” faktur. Dodatkowo faktura wystawiona w imieniu i na rzecz sprzedawcy powinna posiadać oznaczenie: „samofakturowanie” (w myśl art. 106e ust. 1 pkt 17 ustawy o VAT).

Aby istniała możliwość wystawienia „za podatnika” faktury w ramach tzw. samofakturowania muszą zostać spełnione następujące warunki wskazane w art. 106d ust. 1 ustawy o VAT:

1. podmiotem wystawiającym fakturę jest podmiot, o którym mowa w art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT (tj. podatnik podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub osoba prawna niebędąca podatnikiem) nabywający towary lub usługi od innego podatnika;
2. wystawiane faktury odnoszą się do dokumentowania określonych rodzajów czynności, (tj. sprzedaży, zaliczek i innych płatność dokonywanych przed dostawą towarów lub świadczeniem usług, dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez „polskiego” podatnika w sytuacji gdy miejscem świadczenia usług jest terytorium państwa trzeciego;
3. obie strony transakcji wcześniej zawarły umowę w sprawie wystawiania faktur w systemie tzw. samofakturowania (ustawodawca nie przewidział żadnej szczególnej formy dla zawarcia takiej umowy, ale wydaje się, że taka umowa
4. w zawartej umowie określona została procedura zatwierdzania poszczególnych faktur przez podatnika dokonującego czynności udokumentowanych fakturą (z powyższego wynika, że każda faktura oddzielnie powinna zostać zatwierdzona przez podmiot, w imieniu i na rzecz którego została wystawiona).
   
   

Przepis art. 106d ust. 1 ustawy o VAT, dopuszczając możliwość samofakturowania, wskazują jedynie na status podmiotu wystawiającego fakturę, nie zawęża przy tym kręgu podmiotów, w imieniu i na rzecz których, nabywca towaru/usługi może fakturę wystawić, jak również nie zawiera ograniczeń w zakresie możliwości wystawienia faktury przez podmiot działający w imieniu i na rzecz nabywcy towarów i usług.

W zakresie szerokiego katalogu podmiotów uprawnionych do wystawiania faktur wskazać należy również na regulacje dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Stosowanie do art. 220 ww. dyrektywy faktura może zostać wystawiona przez samego podatnika lub w jego imieniu i na jego rzecz przez osobę trzecią. Podstawę prawną w zakresie samofakturowania na gruncie prawa unijnego stanowi art. 224 dyrektywy 2006/112, w świetle którego „faktury mogą być wystawiane przez nabywcę lub usługobiorcę w odniesieniu do dostaw towarów lub świadczenia usług dokonywanych na ich rzecz przez podatnika w przypadku gdy istnieje wcześniejsze porozumienie między tymi dwiema stronami i pod warunkiem, że istnieje określona procedura zatwierdzania poszczególnych faktur przez podatnika dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi. Państwo członkowskie może wymagać, aby takie faktury były wystawiane w imieniu i na rzecz podatnika.”

W świetle przywołanych wyżej regulacji, w ocenie Wnioskodawcy, w ramach „samofakturowania”, o którym mowa w art. 106d ust. 1, będzie mieściło się wystawianie faktur VAT przez Z. działający w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy (nabywcy towarów). Na fakturze będzie znajdowała się informacja, że wystawcą jest Z., nabywcą Wnioskodawca, oraz informacja, że Z. wystawił fakturę w imieniu i na rachunek dostawcy wskazanego w fakturze jako sprzedawca i oznaczeniem „samofakturowanie”.

W przedmiotowej sprawie umowa samofakturowania zawarta byłaby pomiędzy Wnioskodawcą a podatnikiem dokonującym dostawy towarów/świadczącego usługę. Umowa zawierałaby następujące regulacje:

1. postanowienia, że podatnik dokonujący dostawy towarów lub świadczący usługi:
   1. upoważnia nabywcę do wystawiania faktur, faktur korygujących i duplikatów w jego imieniu i na jego rachunek,
      
   2. poinformuje nabywcę w trybie natychmiastowym o wykreśleniu go z rejestru jako podatnika VAT czynnego lub o zbyciu przedsiębiorstwa;
2. postanowienia, że w imieniu i na rzecz podatnika dokonującego nabycia towarów lub usług:
   1. Z. będzie wystawiał faktury, faktury korygujące i duplikaty zgodnie z obowiązującymi przepisami,
      
   2. Z. będzie przedstawiał drugiej stronie umowy oryginał i kopię faktury do jej akceptacji w formie podpisu, zwanej dalej „akceptacją”, z tym że termin przedstawienia do akceptacji oryginału faktury ma być tak określony w umowie, aby było możliwe dokonanie terminowego rozliczenia podatku przez dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi; kopia faktury pozostaje u dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi,
3. określenie terminu jej obowiązywania,
   
4. określenie towarów/usług, w odniesieniu do których Z. działający w mieniu i na rzecz Wnioskodawcy będzie wystawiał faktury w okresie obowiązywania umowy.
   
   

Wskazać należy również, że ustawa o VAT w art. 106d ust. 2 pozwala na wystawianie faktur - w imieniu i na rzecz podatnika - przez osobę trzecią. Osoba trzecia to podmiot, który nie jest stroną czynności dokumentowanej daną fakturą. Przepis wskazuje przykładowo przedstawiciela podatkowego jako podmiot mogący być wystawcą faktury w imieniu i na rzecz podatnika. Przepis art. 106d ust. 2 ustawy o VAT nie ogranicza kręgu osób trzecich, które mogą w imieniu podatnika wystawiać faktury. Osoba trzecia może wystawiać faktury w imieniu podatnika, jeśli zostanie do tego upoważniona. Upoważnienie musi być dokonane przez podatnika. Przepisy nie określają formy upoważnienia. Może mieć ono formę pisemną, lecz nie musi. Może ono być zawarte także w formie elektronicznej.

W świetle powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, wystawianie faktur przez podmiot trzeci (Z.) działający w imieniu i na rzecz nabywcy towarów i usług (Wnioskodawca) mieści się pod pojęciem samofakturowania, o którym mowa w art. 106d ust. 1 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Na podstawie art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Wskazać należy, że przez sprzedaż - w myśl art. 2 pkt 22 ustawy - rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Jak stanowi art. 2 pkt 31 ustawy, ilekroć w jej przepisach jest mowa o fakturze - rozumie się przez to dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

Zgodnie z art. 106d ust. 1 ustawy podmiot, o którym mowa w art. 106b ust. 1 pkt 1, nabywający towary lub usługi od podatnika może wystawiać w imieniu i na rzecz tego podatnika faktury:

1. dokumentujące dokonanie przez podatnika sprzedaży na rzecz tego podmiotu,
   
2. o których mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
   
3. dokumentujące dostawę towarów lub świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2 lit. b
   

-jeżeli ten podmiot i ten podatnik wcześniej zawarli umowę w sprawie wystawiania faktur w imieniu i na rzecz tego podatnika, w której została określona procedura zatwierdzania poszczególnych faktur przez podatnika dokonującego tych czynności.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów – co do zasady – podatnik VAT jest zobowiązany wystawiać fakturę dokumentującą sprzedaż towarów i usług na rzecz innego podatnika. Zatem zasadniczo fakturę wystawia sprzedawca towarów lub usług będący podatnikiem. Niemniej jednak faktury w imieniu sprzedawcy może wystawiać (po wcześniejszym zawarciu umowy w tym zakresie) nabywca (art. 106d ust. 1 ustawy) albo upoważniona przez sprzedawcę osoba trzecia (art. 106d ust. 2 ustawy). Jednocześnie podkreślić należy, na podstawie art. 106e ust. 1 pkt 17 ustawy, że tylko faktura wystawiona zgodnie z art. 106d ust. 1 ustawy powinna zawierać stosowną adnotację - „samofakturowanie”. Ustawodawca nie wprowadził możliwości dalszego delegowania przez nabywcę przysługujących mu uprawnień do wystawiania faktur w imieniu i na rzecz sprzedawcy na podmioty trzecie. Ponadto z brzmienia art. 106d ust. 2 ustawy wywodzić należy, że sformułowanie „w imieniu i na rzecz podatnika” odnosi się do sprzedawcy a nie nabywcy. Również kwestia sposobu i formy „upoważnienia osoby trzeciej” nie została w ww. przepisie uregulowana. Upoważnienie zdefiniować można jako oficjalne uprawnienie podmiotu, który jest upoważniany do występowania w imieniu podmiotu upoważniającego i wykonywania za niego określonych zadań. W treści upoważnienia powinno się wskazać osobę upoważnianą oraz osobę upoważniającą. Ponadto powinno się także określić zakres czynności, których dokonanie objęte jest upoważnieniem.

Wnioskodawca z dniem 1 września 2017 r. będzie nabywcą nadwyżek produktów rolnych na rynku Unii Europejskiej (masła, odtłuszczonego mleka w proszku, zbóż i mięsa) w ramach mechanizmu dopłaty do przechowywania oraz interwencyjnych zakupów i sprzedaży produktów rolnych. Zadania te, jako delegowane (na podstawie pkt 1.C.1 załącznika I do rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 907/2014 z dnia 11 marca 2014 r. uzupełniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013) będzie wykonywał (działając w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy jako nabywcy) Z. (Z.), który będzie zawierał umowy z dostawcami towarów i usług. Faktury za zakupione produkty rolne i usługi będzie wystawiał Z. (działając w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy). Z umowy o samofakturowanie zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a podatnikiem dokonującym dostawy towarów (świadczącym usługę) wynika, że sprzedawca upoważnia nabywcę do wystawiania faktur, faktur korygujących i duplikatów w jego imieniu i na jego rzecz oraz że faktury za zakupione produkty rolne i usługi ma wystawiać Z. działając w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy jako nabywcy.

Odnosząc się do przedstawionych okoliczności sprawy podkreślić należy, że żaden przepis ustawy nie zabrania upoważnić inną osobę do wystawiania w jej imieniu faktur, jeżeli miałoby to stanowić wyłącznie czynność techniczną. Nie narusza zatem przepisów podatkowych zlecenie innemu podmiotowi, na podstawie umowy cywilnoprawnej, czynności wystawienia faktury w imieniu i na rachunek podatnika. Dodatkowo zaznaczyć należy, że przepisy ustawy określają minimalny zakres danych, jakie powinna zawierać faktura i nie nakładają ograniczeń w zakresie umieszczania dodatkowych danych identyfikujących dostawców, nabywców, czy też innych danych, które wystawca uzna za stosowne.

W przedmiotowej sprawie nie sposób zgodzić się z Wnioskodawcą, że w ramach „samofakturowania”, o którym mowa w art. 106d ust. 1 ustawy, będzie mieściło się wystawianie faktur przez Z. działającego w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy (nabywcy) i że na fakturze będzie znajdowała się informacja, że Z. wystawił fakturę w imieniu i na rachunek dostawcy wskazanego w fakturze jako sprzedawca.

Wobec tego stwierdzić należy, że jeżeli Wnioskodawca jako nabywca upoważni inny podmiot (Z.) do wystawienia, w ramach czynności technicznych, faktury, którą sam powinien wystawić, to wystawiona faktura powinna zawierać dokładne oznaczenie sprzedawcy i nabywcy z podaniem ewentualnie dodatkowych danych dotyczących wystawcy faktury (Z.), jednakże z zachowaniem przejrzystości i czytelności faktury.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4 0/0, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.