Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.260.2017.2.KS
z 6 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 9 lipca 2017 r. (data wpływu 16 sierpnia 2017 r.) uzupełnione pismem z dnia 6 września 2017 r., (data wpływu 12 września 2017 r., data nadania 11 września 2017 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 1 września 2017 r., Nr 0114-KDIP3-1.4011.260.2017.1.AM (data nadania 1 września 2017 r., data doręczenia 7 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych:

• nieodpłatnego użyczenia samochodów - jest nieprawidłowe,
• nieodpłatnego użyczenia pokoju/lokalu - jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 16 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych nieodpłatnego użyczenia samochodów oraz pokoju/lokalu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Dnia 3 kwietnia 2017 r. Wnioskodawczyni rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej – razem ze swoim zięciem utworzyli spółkę cywilną G., w której każde z nich posiada 50% udziałów. Środki trwałe nie zostały do niej wprowadzone.

1. Dwa samochody: jeden, który jest współwłasnością zięcia i jego żony (córki Wnioskodawczyni), drugi, który jest współwłasnością zięcia i jego ojca, zięć wykorzystuje niekiedy w celach związanych z działalnością gospodarczą, nie wprowadza ich jednak do majątku spółki cywilnej G. Faktury za paliwo rozlicza na podstawie ewidencji przebiegu pojazdu. Obu samochodów w celach związanych z działalnością spółki cywilnej G. używa wyłącznie zięć. Wnioskodawczyni nimi nie jeździ.
2. Siedziba spółki cywilnej G. mieści się w pokoju, w domu o zabudowie bliźniaczej, którego współwłaścicielem jest zięć (razem z rodzicami i rodzeństwem). W ramach ustnej umowy zawartej z pozostałymi współwłaścicielami jest on na zasadzie quoad usum wyłącznie uprawniony do korzystania z jednej części nieruchomości. Na nim ciąży również obowiązek ponoszenia wszelkich ciężarów i wydatków, które są związane z korzystaniem z tej części nieruchomości, która została mu oddana do wyłącznego korzystania. W tej to właśnie części znajduje się pokój użyczony spółce cywilnej G., którą Wnioskodawczyni prowadzi razem ze swoim zięciem.
   
   

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 1 września 2017 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.260.2017.1.AM Wnioskodawczyni wskazała, że: w przypadku drugiego samochodu według umowy ojciec użyczył swoją część samochodu tylko jej wspólnikowi (tj. zięciowi), a nie spółce cywilnej. Także w przypadku pierwszego samochodu zgodnie z umową żona użyczyła swoją część samochodu tylko swojemu mężowi, a wspólnikowi Wnioskodawczyni nie zaś spółce cywilnej (wspólnikom spółki).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w opisanej sytuacji powstaje u Wnioskodawczyni przychód gdy użytkuje samochód stanowiący współwłasność zięcia i córki? Czy taki przychód powinien być opodatkowany? Czy w opisanej sytuacji powstaje u Wnioskodawczyni przychód, gdy użytkuje samochód stanowiący współwłasność zięcia i jego ojca? Czy taki przychód powinien być opodatkowany?
2. Czy u Wnioskodawczyni, jako wspólniczki spółki cywilnej pojawi się w opisanej sytuacji przychód z tytułu nieodpłatnego użyczenia lokalu spółce? Czy od tego dochodu trzeba zapłacić podatek dochodowy?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Ad. 1

Jak wynika z art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz U. z 2016 poz. 2032 ze zm.) - przychodem z działalności gospodarczej jest m.in. wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Fakt użytkowania stanowiącego własność wspólnika i jego małżonki samochodu na potrzeby prowadzonej wraz z teściową spółki cywilnej nie wygeneruje po stronie jego wspólniczki przychodu podatkowego z nieodpłatnych świadczeń w przypadku, kiedy ona nigdy nie otrzymuje samochodu do użytkowania. Tak samo fakt użytkowania stanowiącego własność wspólnika i jego ojca samochodu na potrzeby prowadzonej wraz z teściową spółki cywilnej nie wygeneruje po stronie jego wspólniczki przychodu podatkowego z nieodpłatnych świadczeń w przypadku, kiedy ona nigdy nie otrzymuje samochodu do użytkowania. Samochód służy bowiem jedynie wspólnikowi do realizowania jego obowiązków związanych z działalnością gospodarczą.

Co więcej, w przypadku pierwszego samochodu stanowiącego współwłasności wspólnika i jego żony (nawet jeżeli uznać, że występuje tu przychód z nieodpłatnego świadczenia) mamy tu do czynienia ze świadczeniem córki i zięcia na rzecz odpowiednio matki/teściowej, zwrócić należy więc uwagę na treść art. 21 ust. 1 pkt 125 u.p.d.o.f. Zgodnie z tym przepisem, zwalnia się od podatku dochodowego wartość świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, otrzymanych od osób zaliczonych do I i II grupy podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadków i darowizn. Córka i zięć zaliczeni są do I grupy podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadków i darowizn. W związku z tym faktem, nawet w przypadku uznania przychodu z nieodpłatnych świadczeń u wspólniczki, która jest teściową swojego wspólnika, przychód ten skorzysta ze zwolnienia od podatku. Fakt zatem użytkowania stanowiącego własność wspólnika i jego małżonki samochodu na potrzeby prowadzonej wraz z teściową spółki cywilnej nie wygeneruje po stronie teściowej przychodu podatkowego z nieodpłatnych świadczeń.

Ad. 2

W przypadku udostępnienia przez wspólnika spółki cywilnej lokalu mieszkalnego na cele działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki cywilnej, po stronie wspólników spółki co do zasady powstanie przychód z nieodpłatnych świadczeń. W związku jednak z faktem, że mamy tu do czynienia ze świadczeniem dokonywanym przez wspólnika spółki, na rzecz której użyczany jest lokal, należy stwierdzić, że po stronie tego wspólnika dokonującego użyczenia, w części, w jakiej dokonuje on świadczenia na rzecz samego siebie, nie wystąpi tu przychód podatkowy.

Jeżeli chodzi zaś o opodatkowanie świadczenia na rzecz jego wspólniczki (teściowej) należy zwrócić uwagę na to, kto dokonuje tego świadczenia, czyli, kto użycza pomieszczenia na działalność spółki cywilnej. Quoad usum jest metodą podziału faktycznego wspólnej własności w myśl zasady „ja korzystam z części nieruchomości, a ty z części drugiej”. Zawarcie ww. umowy regulującej podział korzystania z nieruchomości wspólnej zawartej w formie ugody powoduje, że poszczególni współwłaściciele są wyłącznie uprawnionymi do korzystania z części nieruchomości, które zostały im przyznane w ramach zawartej umowy. Zawarcie takiej umowy powoduje, że na współwłaścicielach ciąży również obowiązek ponoszenia wszelkich ciężarów i wydatków, które są związane z korzystaniem z części nieruchomości, oddanej im do wyłącznego korzystania. W przypadku takiej umowy rozliczenie przychodów następuje odpowiednio do tego ile dany współwłaściciel zarobił ze swojej części majątku, którym faktycznie dysponuje. Wówczas może on wynająć swoją część i rozliczać przychód pochodzący z tej części nieruchomości. Poglądy takie prezentują również organy podatkowe, np. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 9 lutego 2012 r., IBPBI/1/415-1139/11/KB. W przedstawionej sytuacji nastąpił właśnie podział nieruchomości zgodnie z zasadą quoad usum. Można więc uznać, że przychód, który wystąpił po stronie wspólniczki z tytułu korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 125 u.p.d.o.f. ponieważ świadczenie zostało otrzymane od zięcia, czyli osoby z I grupy podatkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie skutków podatkowych:

• nieodpłatnego użyczenia samochodów - jest nieprawidłowe,
• nieodpłatnego użyczenia pokoju/lokalu - jest prawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 710 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), użyczenie jest umową, przez którą użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nie oznaczony na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. Istotą tej umowy jest jej bezpłatny charakter, co oznacza, że biorący w używanie nie ma obowiązku dokonywania żadnych świadczeń i opłat na rzecz dającego do bezpłatnego używania.

W myśl art. 860 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę spółki wspólnicy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez działanie w sposób oznaczony, w szczególności przez wniesienie wkładów.

Na podstawie art. 867 § 1 Kodeksu cywilnego, każdy wspólnik jest uprawniony do równego udziału w zyskach i w tym samym stosunku uczestniczy w stratach, bez względu na rodzaj i wartość wkładu. W umowie spółki można inaczej ustalić stosunek udziału wspólników w zyskach i stratach. Można nawet zwolnić niektórych wspólników od udziału w stratach. Natomiast nie można wyłączyć wspólnika od udziału w zyskach.

Zgodnie z art. 5b ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej). Przy czym, w myśl art. 5a pkt 26 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną – oznacza to spółkę inną niż określona w pkt 28.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Wobec powyższego spółka cywilna nie jest samodzielnym podmiotem prawa. Jest to umowa cywilnoprawna zawarta między wspólnikami w celu wspólnego osiągnięcia zamierzonego celu gospodarczego. Spółka cywilna jest tylko umową, więc nie posiada ani osobowości prawnej ani podmiotowości prawnej, czyli przyznanej przepisami prawa możliwości bycia stroną stosunków cywilnoprawnych, skutkiem tego nie ma możliwości nabywania praw i zaciągania zobowiązań we własnym imieniu. Ponadto, spółka nie posiada odrębnego majątku, gdyż stanowi on majątek wspólników objęty współwłasnością łączną, co oznacza, że wspólnik nie może rozporządzać udziałem we własnym majątku wspólników ani udziałem w poszczególnych składnikach tego majątku. Majątek ten jest odrębny od majątku osobistego wspólnika, ale nadal jest to majątek tego samego podmiotu, gdyż jak zostało to już wcześniej wskazane spółka cywilna nie posiada podmiotowości prawnej.

Konsekwencją powyższego na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest uznanie za podatnika poszczególnych wspólników tej spółki, którzy dochód ze wspólnie prowadzonej działalności gospodarczej ustalają zgodnie z art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienione zostały źródła przychodów, do których w pkt 3 zaliczono pozarolniczą działalność gospodarczą.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Co do zasady, do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej należą wszystkie przychody osiągane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą określone w art. 14 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z wyjątkiem przychodów wymienionych w art. 14 ust. 3 tej ustawy.

Przychodem z działalności gospodarczej, stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy jest również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 125.

Zauważyć należy, że ustawodawca stanowiąc w art. 14 ust. 2 pkt 8 ww. ustawy o wartości otrzymanych nieodpłatnych świadczeń jako o przychodzie kształtującym podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym, nie sprecyzował bliżej, co należy rozumieć przez użyte w cytowanym przepisie pojęcie nieodpłatnego świadczenia. Ograniczył się w tym względzie jedynie do wskazania w art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, sposobu i kryteriów ustalania ich wartości. Jednocześnie ustawodawca wyraźnie wskazał, że przychód ten powstaje w momencie jego otrzymania.

Z treści art. 14 ust. 2 pkt 8 ww. ustawy wynika, że aby można było mówić o powstaniu przychodu, to podatnik powinien otrzymać świadczenia w naturze bądź inne nieodpłatne świadczenia; winien mieć prawo z nich korzystać według własnego uznania. Niemniej jednak z definicji tej wywieść można również, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, nie mające charakteru zwrotnego.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie Wnioskodawczyni uzyska korzyść majątkową – przychód w postaci nieodpłatnego świadczenia zarówno w przypadku wykorzystywania na potrzeby działalności gospodarczej spółki cywilnej samochodów jak i nieodpłatnego użyczenia pokoju/lokalu, w którym znajduje się siedziba spółki cywilnej.

Przychód ten należy zakwalifikować do nieodpłatnych świadczeń, na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ich pojęcia nie definiuje jednak ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Termin „świadczenie” pojawia się na gruncie Kodeksu cywilnego i zgodnie z art. 353 § 2 Kodeksu, świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu. Dla celów podatkowych pojęcie nieodpłatnych świadczeń ma jednak szerszy zakres niż w prawie cywilnym Obejmuje ono nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej strony, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie, kosztem majątku innego podmiotu, mające konkretny wymiar finansowy.

W potocznym znaczeniu świadczenia nieodpłatne, to szczególnego rodzaju świadczenia w przypadku, których otrzymujący odnosi określoną korzyść nie świadcząc nic w zamian. Jednocześnie nie został wskazany w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych nawet przybliżony katalog takich świadczeń, zatem uznać należy, że katalog przychodów podlegających opodatkowaniu jest szeroki i otwarty.

W świetle art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, aby można było zaliczyć określone świadczenie do kategorii świadczeń nieodpłatnych, stanowiących źródło przychodu podlegające opodatkowaniu, musi dojść do zdarzenia prawnego, w wyniku którego jeden podmiot dokonuje określonego świadczenia (przysporzenia majątkowego) drugi natomiast to świadczenie otrzymuje nieodpłatnie, zwiększając w ten sposób swoje przychody objęte opodatkowaniem.

W praktyce w pojęciu przychodu mieści się realna korzyść, jaką uzyskał podatnik. W przedmiotowej sprawie do tych korzyści zaliczyć należy wartość świadczeń przypadających na Wnioskodawczynię jako wspólnika spółki cywilnej polegających zarówno na czerpaniu pożytków z tytułu bezpłatnego wykorzystywania w celach związanych z działalnością gospodarczą spółki cywilnej samochodów jak i pokoju/lokalu, w którym znajduje się siedziba spółki cywilnej. Wnioskodawczyni jako wspólnik spółki cywilnej nie świadcząc nic w zamian odnosi korzyść w postaci wartości świadczeń będących efektem użytkowania samochodów oraz pokoju/lokalu, dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Skoro zostanie osiągnięty przychód bez ekwiwalentnego świadczenia wzajemnego to ma miejsce przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy.

A zatem mając na uwadze powołane regulacje prawne oraz treść złożonego wniosku uznać należy, że Wnioskodawczyni uzyska nieodpłatne świadczenie na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym za prawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie powstania przychodu z tytułu nieodpłatnego użyczenia lokalu spółce cywilnej.

W kontekście przedstawionej argumentacji mającej oparcie w treści obowiązujących przepisów prawa, nie można jednak podzielić stanowiska Wnioskodawczyni, że fakt użytkowania stanowiącego własność wspólnika i jego małżonki samochodu na potrzeby prowadzonej wraz z teściową spółki cywilnej nie wygeneruje po stronie jego wspólniczki przychodu podatkowego z nieodpłatnych świadczeń w przypadku, kiedy ona nigdy nie otrzymuje samochodu do użytkowania. Ponadto nie można zgodzić się ze stwierdzeniem, że fakt użytkowania stanowiącego własność wspólnika i jego ojca samochodu na potrzeby prowadzonej wraz z teściową spółki cywilnej nie wygeneruje po stronie jego wspólniczki przychodu podatkowego z nieodpłatnych świadczeń w przypadku, kiedy ona nigdy nie otrzymuje samochodu do użytkowania.

Zauważyć bowiem należy, że Wnioskodawczyni jako wspólnik spółki cywilnej osiąga realną korzyść w postaci wartości świadczeń będących efektem użytkowania samochodów oraz pokoju/lokalu, dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej bez ekwiwalentnego świadczenia wzajemnego. Okoliczność, że samochody są używane wyłącznie przez zięcia, nie oznacza, że Wnioskodawczyni nie osiągnie realnej korzyści w postaci nieodpłatnych świadczeń skoro jako wspólnik korzysta z efektów użytkowania samochodów w celach związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą w formie spółki cywilnej.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie braku powstania przychodu z tytułu wykorzystywania samochodów w celach związanych z działalnością gospodarczą należało uznać za nieprawidłowe.

Z treści złożonego wniosku wywieść należy, że siedziba spółki cywilnej mieści się w pokoju, w domu, którego współwłaścicielem jest zięć (razem z rodzicami i rodzeństwem) użyczonym spółce cywilnej. W ramach ustnej umowy zawartej z pozostałymi współwłaścicielami zięć Wnioskodawczyni jest na zasadzie quoad usum wyłącznie uprawniony do korzystania z jednej części nieruchomości. Na nim ciąży również obowiązek ponoszenia wszelkich ciężarów i wydatków, które są związane z korzystaniem z tej części nieruchomości, która została mu oddana do wyłącznego korzystania.

Zgodnie z treścią art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).

W myśl natomiast art. 206 Kodeksu cywilnego każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli.

Art. 207 ww. Kodeksu stanowi, że pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną.

Umowa quoad usum może kształtować stosunki wzajemne między współwłaścicielami na tle korzystania z rzeczy wspólnej inaczej niż, to wynika z treści art. 206 ww. Kodeksu i postanowienia takiej umowy są wiążące. Oznacza to, że dopuszczalne jest zawarcie przez współwłaściciela korzystającego z lokalu np. umowy użyczenia z osobą trzecią. Jednak skutki tej umowy ograniczają się wyłącznie do jej stron; nie odnoszą żadnego skutku w stosunku do pozostałych współwłaścicieli. Jeżeli współwłaściciele określają prawo do korzystania z wydzielonej części rzeczy przez współwłaściciela w sposób wyłączny (quoad usum), istnieje domniemanie, że temu współwłaścicielowi przypadają pożytki i dochody z rzeczy również w sposób niepodzielny. Zatem dokonanie podziału quoad usum oznacza „wewnętrzne” zorganizowanie sposobu korzystania z rzeczy wspólnej.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 125 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczona zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, otrzymanych od osób zaliczonych do I i II grupy podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadków i darowizn, z zastrzeżeniem ust. 20.

Z kolei w myśl art. 14 ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2017 r., poz. 833, z późn. zm.), do poszczególnych grup podatkowych zalicza się:

• do grupy I - małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, zięcia, synową, rodzeństwo, ojczyma, macochę i teściów;
• do grupy II - zstępnych rodzeństwa, rodzeństwo rodziców, zstępnych i małżonków pasierbów, małżonków rodzeństwa i rodzeństwo małżonków, małżonków rodzeństwa małżonków, małżonków innych zstępnych;
  
  

Z treści przytoczonych przepisów prawa wynika, że co do zasady wolna od podatku dochodowego jest wartość nieodpłatnych świadczeń, jednakże ustawodawca uzależnia zwolnienie od opodatkowania przychodów uzyskiwanych z tego tytułu od tego, czy nieodpłatne świadczenie zostało otrzymane od osób zaliczonych do I i II grupy podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadków i darowizn. Córka i zięć Wnioskodawczyni znajdują się w I grupie podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadków i darowizn.

Ponadto rozpatrując kwestię zwolnienia od opodatkowania uzyskanego przez Wnioskodawczynię jak wspólnika spółki cywilnej przychodu z nieodpłatnych świadczeń w związku z użyczeniem pokoju/lokalu tej spółce zauważyć należy, że w następstwie uprzedniego podziału quoad usum jedną ze stron umowy użyczenia jest tylko zięć Wnioskodawczyni. Nieodpłatne świadczenie jest więc otrzymane tylko od zięcia, a więc od osoby zaliczonej do I grupy podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadków i darowizn.

Mając na uwadze powyższe regulacje prawne oraz przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni jako wspólnik spółki cywilnej uzyska na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychód z nieodpłatnych świadczeń proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku tej spółki. Przychód ten zwolniony będzie od podatku dochodowego od osób fizycznych zgodnie z dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 125 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych w przypadku wykorzystywania w celach związanych z działalnością gospodarczą spółki cywilnej:

1. samochodu stanowiącego współwłasność zięcia i jego żony (córki Wnioskodawczyni) oraz pokoju/lokalu będącego przedmiotem współwłasności zięcia, razem z rodzicami i rodzeństwem, w stosunku do którego uprzednio została zawarta umowa quoad usum - w całości,
2. samochodu stanowiącego współwłasność zięcia i jego ojca - w części stanowiącej współwłasność zięcia.
   
   

W konsekwencji w pozostałym zakresie przychód (dochód) uzyskany z tytułu korzystania z samochodu w części należącej do ojca zięcia, będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Końcowo – odnosząc się do powoływanej przez Wnioskodawczynię interpretacji indywidualnej wskazać należy, że rozstrzygnięcie to dotyczyło tylko konkretnej spraw osądzonej w określonym stanie faktycznym i w tylko w tej sprawie rozstrzygnięcie w niej zawarte jest wiążące. Ponadto powoływana interpretacja dotyczyła podobnego ale nie tożsamego stanów faktycznego/zdarzenia przyszłego do sprawy będącej przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych czy sądów administracyjnych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego. Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 roku - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia. Z uwagi na powyższe przywołane rozstrzygnięcie organu podatkowego nie jest wiążące dla tut. Organu podatkowego. Każdą sprawę Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoja aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.