Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4010.205.2017.1.KP
z 26 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 sierpnia 2017 r. (data wpływu 6 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na wypłatę odbiorcom energii elektrycznej bonifikat – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na wypłatę odbiorcom energii elektrycznej bonifikat.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest przedsiębiorstwem energetycznym w rozumieniu przepisu art. 3 pkt 12 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (dalej jako: Prawo energetyczne), prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie handlu energią elektryczną.

Na Wnioskodawcy, jako przedsiębiorstwie energetycznym, ciążą obowiązki związane z wypłacaniem na wniosek odbiorcy energii elektrycznej, bonifikat przewidzianych w Prawie energetycznym. Sposób określenia wysokości bonifikaty wynika aktualnie z rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 18 sierpnia 2011 r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń w obrocie energią elektryczną (Dz. U. z 2011 r. Nr 189, poz. 1126 z późn. zm.) (dalej jako: Rozporządzenie). Wypłacane przez Wnioskodawcę bonifikaty finansowane są ze środków obrotowych. Bonifikaty wypłacane są w związku z wystąpieniem zdarzeń opisanych w treści Rozporządzenia oraz wydanych na jego podstawie decyzji. Wypłata bonifikaty stanowi obowiązek Wnioskodawcy wynikający z przepisów prawa, realizowany na wniosek odbiorcy energii elektrycznej, dotyczący każdego przedsiębiorcy prowadzącego określonego rodzaju działalność gospodarczą - zakresem niniejszego wniosku objęte są wyłącznie bonifikaty wypłacane przez Wnioskodawcę na podstawie § 42 Rozporządzenia (dalej jako: Bonifikaty).

Sytuacje, w których Wnioskodawca zobowiązany jest do wypłaty Bonifikaty (§ 42 Rozporządzenia):

„W przypadku niedotrzymania przez przedsiębiorstwo energetyczne standardów jakościowych obsługi odbiorców, o ile umowa sprzedaży energii elektrycznej lub umowa o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej albo umowa kompleksowa nie stanowią inaczej, odbiorcom przysługują bonifikaty w następującej wysokości:

1) za nieprzyjęcie zgłoszeń lub reklamacji od odbiorcy - w wysokości 1/50 przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w roku kalendarzowym poprzedzającym rok zatwierdzenia taryfy, określonego w komunikacie Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego ogłaszanym w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”;

(...)

10) za nieudzielenie, na żądanie odbiorcy, informacji w sprawie zasad rozliczeń oraz aktualnych taryf-w wysokości 1/50 wynagrodzenia, o którym mowa w pkt 1;

(...)

11) za przedłużenie czternastodniowego terminu rozpatrzenia wniosku lub reklamacji odbiorcy w sprawie zasad rozliczeń i udzielenia odpowiedzi, za każdy dzień zwłoki - w wysokości 1/250 wynagrodzenia, o którym mowa w pkt 1”.

Wnioskodawca poniósł, w latach 2012-2017 (przed datą złożenia niniejszego wniosku), wydatki związane z wypłatą Bonifikat (dalej jako: Stan faktyczny), jak również bierze pod uwagę, że także w przyszłości będzie zmuszony aby wypłacać na rzecz uprawnionych podmiotów Bonifikaty (dalej jako: Zdarzenie przyszłe).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wydatki, ponoszone przez Wnioskodawcę na wypłatę odbiorcom energii elektrycznej Bonifikat, w przypadkach opisanych w treści Stanu faktycznego oraz Zdarzenia przyszłego, stanowią koszty uzyskania przychodu, stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, odpowiedź na powyższe pytanie powinna być twierdząca.

Jak wskazuje Wnioskodawca w opisanym Stanie faktycznym oraz Zdarzeniu przyszłym wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na wypłatę odbiorcom energii elektrycznej Bonifikat stanowić będą koszty uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej jako: Ustawa o CIT).

Przedstawione w tym miejscu stanowisko Wnioskodawcy oparte jest na następującej wykładni przepisów prawa podatkowego.

1.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że stosownie do art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tejże ustawy. Zawarta w Ustawie o CIT definicja ma charakter ogólny i wskazuje jedynie, że dany wydatek powinien być poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, co oznacza w szczególności, że kosztami uzyskania przychodów są także wydatki nieodnoszące się do konkretnych przychodów lub strumieni przychodów, ale związane z działalnością gospodarczą jako źródłem osiąganych przez podatnika przychodów, wynikające z prowadzenia tej działalności, stanowiące jej normalne następstwo lub realizację obowiązków nałożonych przez odrębne przepisy na każdy podmiot prowadzący określonego rodzaju działalność lub też indywidualnie na danego podatnika.

Na kolejne warunki, wynikające z powyższego sformułowania, wskazuje orzecznictwo oraz doktryna prawa podatkowego. W pierwszej kolejności wskazuje się, że wydatek musi zostać poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika. Podkreślić należy, że nie stanowią kosztów uzyskania przychodów podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik. Wydatek musi również być definitywny (rzeczywisty), co należy rozumieć jako bezzwrotne poniesienie danego wydatku.

Oczywiście wydatek musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą i być prawidłowo udokumentowany.

Bazując na powyższej regulacji prawnej przyjmuje się, że wszystkie poniesione wydatki, które pozostają w związku z osiąganymi przychodami lub z prowadzoną działalnością stanowiącą źródło tych przychodów, po wyłączeniu wydatków wskazanych w art. 16 ust. 1 tej ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów. Prawidłowa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, a także zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przez co rozumieć należy także ponoszenie kosztów będących ubocznym, niepożądanym, ale też naturalnym i najczęściej nieuniknionym następstwem prowadzenia działalności w określonym zakresie.

Opisany powyżej sposób rozumienia unormowania zawartego w treści art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT w odniesieniu do Bonifikat wypłacanych przez przedsiębiorstwa energetyczne znajduje pełne uznanie w orzecznictwie sądów administracyjnych a także wypowiedzi organów podatkowych. Jako przykład można wskazać wyrok z 21 lipca 2011 r. o sygn. III SA/Wa 2735/10 wydany przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w którym to rozstrzygnięciu Sąd ten stwierdził, że kary umowne lub odszkodowania wypłacane z tytułów innych niż ściśle wymienione w przepisie w art. 16 ust. 1 pkt 22 Ustawy o CIT, jeśli tylko mają związek z przychodem lub mają na celu zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu, często zminimalizowanie straty, będą zawsze stanowić koszt uzyskania przychodów. W orzeczeniu tym Sąd trafnie podkreślił, że ustawodawca w żaden sposób nie dał podstaw do zawężania pojęcia kosztów uzyskania przychodów i zaliczania do nich jedynie wydatków bezpośrednio związanych z konkretnymi przychodami. Rekompensata z tytułu przerw w dostawach energii elektrycznej może zostać także zaliczona do kosztów podatkowych zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, co wynika wprost z treści interpretacji z dnia 8 września 2008 r., znak: IP-PB3-423-927/08-2/KB. Zdaniem Wnioskodawcy w sposób analogiczny należy potraktować także przypadki gdy na Wnioskodawcy spoczywa ustawowy obowiązek wypłaty Bonifikat za nieprawidłową jakość obsługi odbiorców energii elektrycznej (§ 42 Rozporządzenia).

2.

W drugiej kolejności Wnioskodawca uważa za zasadne podkreślić, że szczegółowe zasady wypłaty Bonifikaty przewidziane są w wiążących Wnioskodawcę przepisach powszechnie obowiązującego prawa, w szczególności w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 18 sierpnia 2011 r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń w obrocie energią elektryczną (Dz. U. z 2011 r. Nr 189, poz. 1126 z późn. zm.). Wnioskodawca jest zatem zobowiązany do wypłaty stosownych Bonifikat i obowiązek ten czerpie swoje źródło z treści bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa, do których Wnioskodawca ma oblig się stosować.

3.

Po trzecie trzeba mieć na względzie, że ponoszone przez Wnioskodawcę koszty związane z wypłatą Bonifikat są związane bezpośrednio z przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej, a ich wypłata stanowi obowiązek ustawowy wynikający wprost z przepisów powszechnie obowiązującego prawa. Koszty te mieszczą się w pojęciu kosztów związanych z prowadzeniem przedsiębiorstwa i nie wykraczają poza cel prowadzonej działalności gospodarczej, jakim jest osiąganie przychodów. Możliwość zaistnienia któregokolwiek ze zdarzeń opisanych w treści § 42 Rozporządzenia, które aktualizują po stronie odbiorcy energii elektrycznej prawo do żądania od Wnioskodawcy wypłaty Bonifikaty, niezależnie od ich przyczyny, stopnia zawinienia lub braku czyjejkolwiek odpowiedzialności za ten stan, są bowiem w sposób nierozerwalny i niedający się uniknąć, związane z normalnym funkcjonowaniem Wnioskodawcy jako przedsiębiorstwa energetycznego.

4.

Po czwarte nie powinno umknąć naszej uwadze, że wypłacane Bonifikaty nie mają charakteru kary administracyjnej, kary umownej, ani też odszkodowania. Funkcją Bonifikaty jest bowiem zrekompensowanie odbiorcom zaistnienie zdarzeń związanych z nieprawidłową obsługą odbiorców energii elektrycznej.

Na Wnioskodawcy spoczywa ciężar wypłaty Bonifikat niezależnie od tego czy zaistnienie któregokolwiek ze zdarzeń opisanych w treści niniejszego wniosku było w jakimkolwiek stopniu zawinione przez niego, a także niezależnie od tego czy odbiorca energii poniósł z tego tytułu jakąkolwiek szkodę. Wysokość Bonifikaty jest niezależna od wysokości ewentualnej szkody, jeżeli rzeczywiście wystąpiła, i nie służy jej pokryciu - w tym zakresie odbiorcy energii elektrycznej przysługują odrębne roszczenia.

5.

Podsumowując przedstawioną powyżej argumentację należy stwierdzić, że:

1. Bonifikaty wypłacane przez Wnioskodawcę związane są z prowadzeniem działalności gospodarczej w zakresie handlu energią elektryczną;
2. Bonifikaty stanowią opłaty obowiązkowe, których poniesienie stanowi naturalne następstwo działalności gospodarczej w zakresie energetyki w razie wystąpienia okoliczności przewidzianych w przepisach prawa regulujących prawo odbiorcy energii do otrzymania bonifikaty;
3. Bonifikaty nie stanowią kary administracyjnej, kary umownej lub odszkodowania wypłacanego w okolicznościach skutkujących wyłączeniem jej z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT;
4. Bonifikaty wypłacane są przez Wnioskodawcach w okolicznościach pozwalających stwierdzić, że spełnione zostały przesłanki określone w treści art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT;

w związku z czym wydatki związane z wypłatą Bonifikat stanowią koszty uzyskania przychodu po stronie Wnioskodawcy w rozumieniu art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888 z późn. zm.), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

W myśl art. 12 ust. 3 powołanej ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Zatem przychodem są wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, których rzeczywiste otrzymanie, a w niektórych przypadkach już sam fakt, że są należne, powoduje obowiązek zapłaty podatku dochodowego. Co do zasady, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa.

Wykładnia powołanego powyżej przepisu art. 12 ust. 3 cyt. ustawy prowadzi do wniosku, iż objęte hipotezą tego przepisu przychody muszą być następstwem prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem, między przychodem a wymienionymi rodzajami działalności gospodarczej musi istnieć związek, skutkujący powstaniem przychodu. Omawiany przepis stanowi, że przychodami uznanymi za przychody z działalności gospodarczej są nie tylko przychody otrzymane, ale także należne, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane. Przychodami należnymi są przychody, które w następstwie działalności gospodarczej stały się należnością (wierzytelnością), chociaż faktycznie jeszcze ich nie uzyskano.

Moment powstania przychodu związanego z działalnością gospodarczą reguluje art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w myśl którego za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.

Jeżeli strony ustalą, iż usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku - art. 12 ust. 3c ww. ustawy.

Przepis ust. 3c stosuje się odpowiednio do dostawy energii elektrycznej, cieplnej oraz gazu przewodowego (art. 12 ust. 3d ww. ustawy).

Natomiast w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c i 3d i 3f, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty - art. 12 ust. 3e cyt. ustawy.

Powołane powyżej przepisy art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy interpretować łącznie z art. 9 ust. 1 tej ustawy, na mocy którego podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca jest przedsiębiorstwem energetycznym w rozumieniu przepisu art. 3 pkt 12 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2017 r., poz. 220 z późn. zm.), prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie handlu energią elektryczną.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy Prawo energetyczne, przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się przesyłaniem lub dystrybucją paliw lub energii, magazynowaniem paliw gazowych, w tym skroplonego gazu ziemnego, skraplaniem gazu ziemnego lub regazyfikacją skroplonego gazu ziemnego jest obowiązane utrzymywać zdolność urządzeń, instalacji i sieci do realizacji zaopatrzenia w te paliwa lub energię w sposób ciągły i niezawodny, przy zachowaniu obowiązujących wymagań jakościowych.

Z kolei, stosownie do art. 4 ust. 2 wskazanej ustawy, przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się przesyłaniem lub dystrybucją paliw gazowych lub energii jest obowiązane zapewnić wszystkim odbiorcom oraz przedsiębiorstwom zajmującym się sprzedażą paliw gazowych lub energii, na zasadzie równoprawnego traktowania, świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji paliw gazowych lub energii, na zasadach i w zakresie określonym w ustawie; świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji tych paliw lub energii odbywa się na podstawie umowy o świadczenie tych usług.

Jak wskazano we wniosku, na Wnioskodawcy jako przedsiębiorstwie energetycznym, ciążą obowiązki związane z wypłacaniem na wniosek odbiorcy energii elektrycznej, bonifikat przewidzianych w Prawie energetycznym.

Sposób określenia wysokości bonifikaty wynika natomiast z rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 18 sierpnia 2011 r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń w obrocie energią elektryczną (Dz. U. z 2013 r., poz. 1200 z późn. zm.).

W tym miejscu należy zauważyć, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują pojęcia „bonifikata”, w związku z powyższym pojęcie to należy interpretować stosując przede wszystkim wykładnię językową. Przyjmując za „Uniwersalnym słownikiem języka polskiego” pod red. prof. Stanisława Dubisza (Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2003, tom 1, str. 303) „bonifikata” - to „zniżka, odstępstwo od ustalonej ceny towaru, zwłaszcza jako forma odszkodowania za poniesioną stratę albo w celach reklamowych; opust, rabat”. Przez bonifikatę należy więc rozumieć pomniejszenie ustalonej uprzednio ceny towaru lub usługi.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, iż udzielona przez Wnioskodawcę bonifikata w związku z niedotrzymaniem parametrów jakościowych obsługi odbiorców stanowić będzie zmniejszenie ceny świadczonej przez Spółkę usługi, a zatem konsekwencje w podatku dochodowym od osób prawnych w związku z udzieleniem bonifikaty, należy rozpatrywać po stronie przychodów, a nie jak wskazał Wnioskodawca kosztów uzyskania przychodów.

Zatem, uwzględniając treść art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w sytuacji gdy Wnioskodawca udzieli odbiorcy energii elektrycznej bonifikaty i w sposób odpowiedni fakt ten udokumentuje, będzie miała prawo do odpowiedniego pomniejszenia przychodu o wartość udzielonej bonifikaty - konsekwentnie nie będzie mogła zaliczyć wartości tejże bonifikaty do kosztów uzyskania przychodów, gdyż prowadziłoby to do dwukrotnego pomniejszania podstawy opodatkowania o tę samą wartość.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy zawarte we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego należało uznać za nieprawidłowe, gdyż właściwe rozliczenie przychodów przez Wnioskodawcę przekreśla możliwość zaliczenia wartości udzielanych bonifikat do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Reasumując powyższe wyjaśnienia, w przedstawionej przez Wnioskodawcę sytuacji zasadnym będzie zmniejszenie przychodów do opodatkowania. Jednocześnie korekta przychodu winna odnosić skutek do uprzednio wykazanego przychodu należnego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki podatkowoprawne tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.