Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4010.63.2017.1.AB
z 19 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 16 sierpnia 2017 r. (data wpływu 21 sierpnia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od osób prawnych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka z o.o. powstała pod koniec 2016 r. i obecnie przygotowuje się do rozpoczęcia działalności w zakresie dochodzenia roszczeń wynikających z umów ubezpieczenia. Spółka nabywa we własnym imieniu, na własny rachunek i na własne ryzyko roszczenia wynikające z umów ubezpieczenia (głównie ubezpieczenia komunikacyjne) od osób fizycznych i osób prawnych. Nabycie to dokonywane jest w drodze przelewu wierzytelności (cesji), przy czym w umowie przelewu wierzytelności osoba ubezpieczona będąca Cedentem (zbywcą) przenosi na Spółkę będącą Cesjonariuszem (nabywcą) ogół swoich praw z umowy ubezpieczenia w zamian za uzgodnioną kwotę odpowiadającą wartości rynkowej takiego roszczenia. Wartość rynkowa roszczenia będzie uwzględniać wartość szkody pomniejszoną o już dokonane wypłaty z ubezpieczenia oraz ryzyko związane z prawdopodobieństwem odzyskania od ubezpieczyciela pełnej wartości szkody i koszty związane z dochodzeniem roszczeń (sądowe, prawnicze, rzeczoznawców i inne). Osoby ubezpieczone - cedenci są zainteresowani zawarciem takich umów, kiedy w ich ocenie wypłacone odszkodowanie jest za niskie a równocześnie nie mają możliwości lub środków, aby dochodzić od ubezpieczyciela dalszych kwot na drodze postępowania sądowego. Po zawarciu umowy cesji Spółka z o.o. podejmie we własnym imieniu działania zmierzające do wyegzekwowania od ubezpieczyciela pełnej wartości szkody. Działania te mogą zakończyć się sukcesem, tj. wartość uzyskanego dodatkowo odszkodowania pokryje koszt nabycia wierzytelności oraz koszty związane z dochodzeniem tych roszczeń. Mogą się jednak zdarzyć takie sytuacje, że Spółka nie uzyska żadnego dodatkowego odszkodowania lub jego wartość nie pokryje kosztów.

Cedenci mogą być:

• osobami fizycznymi nie prowadzącymi działalności gospodarczej,
• osobami fizycznymi prowadzącymi działalność gospodarczą,
• osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nie posiadającymi osobowości prawnej podlegającymi opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.
  
  

Cedenci, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, przy zawarciu umowy cesji składają oświadczenie, czy umowa ubezpieczenia dotyczy składników majątku związanych z prowadzoną przez nich działalnością gospodarczą. Ponadto, w przypadku cedenta pozostającego w związku małżeńskim, jeśli między małżonkami istnieje wspólność majątkowa małżeńska, do umowy dołączane jest oświadczenie małżonka Cedenta o wyrażeniu zgody na dokonanie cesji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka z o.o. dokonując zapłaty na rzecz Cedenta będącego osobą prawną lub jednostką organizacyjną nie posiadającą osobowości prawnej podlegającą opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych jest zobowiązana jako płatnik do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka nie jest zobowiązana do pobierania zaliczki na podatek dochodowy w przypadku osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych nie posiadających osobowości prawnej podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewiduje takiego obowiązku w odniesieniu do przychodów z tytułu cesji praw z umowy ubezpieczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „updop”), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Dochodem, z zastrzeżeniem art. 10, art. 11 i art. 24a, jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą (art. 7 ust. 2 updop).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 i 2 updop, przychodem, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14 ustawy, są m.in.:

• otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe,
• wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń.
  
  

W myśl art. 12 ust. 3 updop, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Z kolei zgodnie z art. 14 ust. 1 updop, przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej.

Obowiązki płatnika na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych normuje art. 26 ust. 1 updop. Zgodnie z tym przepisem osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Art. 21 ust. 1 updop, obejmuje swoim zakresem przychody uzyskane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 z tytułu:

• odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, znależności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
• opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
• świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze
  
  

Natomiast przepis art. 22 ust. 1 updop, dotyczy dochodów (przychodów) z dywidend oraz innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych mających siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca przygotowuje się do rozpoczęcia działalności w zakresie dochodzenia roszczeń wynikających z umów ubezpieczenia. Wnioskodawca będzie nabywać we własnym imieniu, na własny rachunek i na własne ryzyko roszczenia wynikające z umów ubezpieczenia (głównie ubezpieczenia komunikacyjne) m.in. od osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych nie posiadających osobowości prawnej podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Nabycie to dokonywane jest w drodze przelewu wierzytelności (cesji), przy czym w umowie przelewu wierzytelności osoba ubezpieczona będąca Cedentem (zbywcą) przenosi na Wnioskodawcę będącego Cesjonariuszem (nabywcą) ogół swoich praw z umowy ubezpieczenia w zamian za uzgodnioną kwotę odpowiadającą wartości rynkowej takiego roszczenia. Wartość rynkowa roszczenia będzie uwzględniać wartość szkody pomniejszoną o już dokonane wypłaty z ubezpieczenia oraz ryzyko związane z prawdopodobieństwem odzyskania od ubezpieczyciela pełnej wartości szkody i koszty związane z dochodzeniem roszczeń (sądowe, prawnicze, rzeczoznawców i inne). Po zawarciu umowy cesji Wnioskodawca podejmie we własnym imieniu działania zmierzające do wyegzekwowania od ubezpieczyciela pełnej wartości szkody.

Wierzytelność jest prawem podmiotowym, które w stosunku zobowiązaniowym przysługuje wierzycielowi. Przy podziale praw na majątkowe i niemajątkowe podstawę będzie stanowił interes, jaki one realizują. Prawa majątkowe związane są z interesem ekonomicznym danego podmiotu. Będą to więc także wierzytelności, wynikające ze stosunków zobowiązaniowych, w wysokości wartości świadczeń majątkowych.

Instytucja zmiany wierzyciela została określona w artykułach 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2017 r., poz. 459 ze zm.). Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Przeniesienie takie w prawie cywilnym jest określane jako przelew wierzytelności (cesja). Jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew wierzytelności powinien być dokonany też w formie pisemnej. W wyniku przeniesienia (przelewu, cesji) wierzytelności, wygasa u dotychczasowego wierzyciela (cedenta) stosunek zobowiązaniowy z dłużnikiem, powstają natomiast nowe stosunki zobowiązaniowe w rozumieniu cywilnoprawnym pomiędzy nabywcą wierzytelności (cesjonariuszem) a dłużnikiem oraz pomiędzy zbywcą a nabywcą wierzytelności, jeżeli przeniesienie wierzytelności jest odpłatne. Na gruncie przepisów podatkowych transakcja odpłatnego zbycia wierzytelności jest zdarzeniem wywołującym określone skutki podatkowe.

Mając na uwadze przedstawiony opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa, należy stwierdzić, że kwoty pieniężne wypłacane przez Wnioskodawcę w związku z nabyciem wierzytelności wynikających z umów ubezpieczenia nie należą do żadnej z kategorii przychodów, co do których ustawodawca przewidział w art. 26 ust. 1 updop obowiązek poboru podatku przez płatnika.

Powyższe oznacza, że Wnioskodawca nie będzie zobowiązany, jako płatnik do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków - w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.