Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.396.2017.1.SJ
z 18 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 16 listopada 2017 r. (data wpływu 20 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczenia od podatku składki na ubezpieczenie zdrowotne przez osobę współpracującą – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczenia od podatku składki na ubezpieczenie zdrowotne przez osobę współpracującą.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W roku 2016 Wnioskodawczyni była ubezpieczona w ZUS jako osoba współpracująca przy prowadzeniu działalności gospodarczej męża. Z tego tytułu były opłacane za Nią składki na ubezpieczenie zdrowotne. Działalność męża Wnioskodawczyni była opodatkowana ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych. Za rok podatkowy 2016 mąż Wnioskodawczyni złożył dwa zeznania podatkowe – PIT-28 z działalności gospodarczej oraz PIT-37 z tytułu pracy na etacie. Działalność męża Wnioskodawczyni była zwolniona z podatku od towarów i usług na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z otrzymywaniem przez Wnioskodawczynię w 2016 r. zasiłku z ZUS, złożyła Ona zeznanie roczne PIT-37, w którym wykazała kwotę przychodu z zasiłku oraz pobranego podatku. Obliczony podatek Wnioskodawczyni pomniejszyła o składkę zdrowotną przysługującą do odliczenia opłaconą za Nią jako za osobę współpracującą przy prowadzeniu działalności męża. Pomiędzy małżonkami istnieje wspólność majątkowa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy mając na uwadze art. 27b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawczyni postąpiła prawidłowo odliczając składkę na ubezpieczenie zdrowotne, w części przysługującej do odliczenia, opłaconej za Nią jako za osobę współpracującą przy prowadzeniu działalności gospodarczej męża, we własnym zeznaniu rocznym PIT-37?

Zdaniem Wnioskodawczyni, art. 27b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera ograniczeń w stosowaniu odliczenia składki na ubezpieczenie zdrowotne w oddzielnym zeznaniu rocznym osoby współpracującej przy prowadzeniu działalności gospodarczej. Przywołany przepis stwierdza jedynie, że: „podatek dochodowy, obliczony zgodnie z art. 27 lub 30c, w pierwszej kolejności ulega obniżeniu...”. Zastosowanie takiego sformułowania wyklucza interpretację przepisu zawężająco. Dodatkowo zdaniem Wnioskodawczyni, w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest jasnego zakazu odliczania składek osoby współpracującej przy prowadzeniu działalności przez tę osobę w oddzielnym zeznaniu rocznym osoby współpracującej. Dodatkowo, w ocenie Wnioskodawczyni, należy mieć na uwadze art. 2a ustawy Ordynacja podatkowa, w myśl którego niedające się rozstrzygnąć wątpliwości prawno-podatkowe należy rozpatrywać na korzyść podatnika. Ponadto, biorąc pod rozwagę art. 85 ust. 4 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych wynika, że za osobę współpracującą składkę jako płatnika oblicza, pobiera z dochodu ubezpieczonego i odprowadza zamawiający. Jeżeli więc, według Wnioskodawczyni, składka pobierana jest z dochodu osoby współpracującej przy prowadzeniu działalności, nic nie stoi na przeszkodzie odliczenia składki osoby współpracującej w oddzielnym zeznaniu rocznym od innych źródeł przychodu tej osoby, ponieważ przepis ten koresponduje z art. 27b ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stwierdza, że można odliczyć od podatku składki zapłacone w roku podatkowym ze środków podatnika.

Dodatkowo, mając na uwadze art. 120 ustawy Ordynacja podatkowa, organy administracji działają na podstawie przepisów prawa, jeżeli nie ma więc przepisu bezpośrednio wyłączającego możliwość takiego odliczenia, zgodnie z zasadą in dubio pro reo wątpliwość należy rozstrzygnąć na korzyść podatnika. Ponadto, zakładając że osoba współpracująca przy prowadzeniu działalności gospodarczej nie ma prawa do odliczenia składek na własne ubezpieczenie zdrowotne w odrębnym zeznaniu rocznym to, w opinii Wnioskodawczyni, stoi to w sprzeczności z ogólnym zamysłem systemu ubezpieczeń społecznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 26 ust. 1 ww. ustawy, podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot składek określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych:

1. zapłaconych w roku podatkowym bezpośrednio na własne ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe oraz wypadkowe podatnika oraz osób z nim współpracujących,
2. potrąconych w roku podatkowym przez płatnika ze środków podatnika, z tym że w przypadku podatnika osiągającego przychody określone w art. 12 ust. 6, tylko w części obliczonej, w sposób określony w art. 33 ust. 4, od przychodu podlegającego opodatkowaniu

-odliczenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie ustawy, oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast zgodnie z art. 27b ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatek dochodowy, obliczony zgodnie z art. 27 lub art. 30c, w pierwszej kolejności ulega obniżeniu o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1793, 1807, 1860 i 1948):

1. opłaconej w roku podatkowym bezpośrednio przez podatnika zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
2. pobranej w roku podatkowym przez płatnika zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych

-obniżenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie ustawy oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. e) ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1938, z późn. zm.), obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego podlegają osoby spełniające warunki do objęcia ubezpieczeniami społecznymi lub ubezpieczeniem społecznym rolników, które są osobami wykonującymi pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące zlecenia lub osobami z nimi współpracującymi.

Przepis art. 81 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że do ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne osób, o których mowa w art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. a, d-i i pkt 3 i 11, stosuje się przepisy określające podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe tych osób, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10.

Podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne pomniejsza się o kwoty składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i chorobowe finansowanych przez ubezpieczonych niebędących płatnikami składek, potrąconych przez płatników ze środków ubezpieczonego, zgodnie z przepisami o systemie ubezpieczeń społecznych (art. 81 ust. 6 ustawy).

Składkę na ubezpieczenie zdrowotne opłaca osoba podlegająca ubezpieczeniu zdrowotnemu, z zastrzeżeniem art. 85 i 86 (art. 84 ustawy).

Zgodnie z art. 85 ust. 1 pkt 14 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych za osobę współpracującą z osobą prowadzącą pozarolniczą działalność składkę oblicza, odprowadza i finansuje ze środków własnych osoba prowadząca pozarolniczą działalność.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w 2016 r. Wnioskodawczyni była ubezpieczona w ZUS jako osoba współpracującą przy prowadzeniu działalności gospodarczej męża, z tego tytułu były opłacane za Nią składki na ubezpieczenie zdrowotne. Działalność męża Wnioskodawczyni była opodatkowana ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych. Za rok podatkowy 2016 mąż Wnioskodawczyni złożył dwa zeznania podatkowe – PIT-28 z działalności gospodarczej oraz PIT-37 z tytułu pracy na etacie. W związku z otrzymywaniem przez Wnioskodawczynię w roku 2016 zasiłku z ZUS, złożyła Ona zeznanie roczne PIT-37, w którym wykazała kwotę przychodu z zasiłku oraz pobranego podatku. Obliczony podatek dochodowy Wnioskodawczyni pomniejszyła o składkę zdrowotną przysługującą do odliczenia opłaconą za Nią jako za osobę współpracującą przy prowadzeniu działalności męża. Pomiędzy małżonkami istnieje wspólność majątkowa.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa oraz przenosząc je na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że składki na ubezpieczenie zdrowotne zostały wpłacone do ZUS przez męża Wnioskodawczyni, prowadzącego działalność gospodarczą, z jego własnych środków, zatem Wnioskodawczyni dokonując obliczenia należnego podatku dochodowego od osób fizycznych za 2016 r. nie ma możliwości odliczenia od podatku dochodowego ww. składek, gdyż nie zostały one przez Nią zapłacone ani też nie były potrącone z Jej środków.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Ponadto, wyjaśnić należy, że ustawą z dnia 5 sierpnia 2015 r. o zmianie ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1197) został wprowadzony przepis art. 2a do ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), zgodnie z którym niedające się usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego rozstrzyga się na korzyść podatnika. Przepis ten wszedł w życie z dniem 1 stycznia 2016 r.

Pojęcie „rozstrzygania” występuje w ustawie Ordynacja podatkowa, w zakresie kwestii podatkowych, w kontekście działania organu. Bezpośrednim adresatem normy wynikającej z przepisu art. 2a ustawy Ordynacja podatkowa jest więc organ podatkowy rozstrzygający sprawę podatkową i w ramach tego rozstrzygania przyjmujący określone znaczenie przepisów prawa mających zastosowanie w sprawie.

Należy w tym miejscu wyjaśnić, że jeśli organ podatkowy natrafi na wątpliwości co do znaczenia przepisu w konkretnej sytuacji faktycznej, a wątpliwości tych nie będzie można usunąć w trakcie prawidłowo prowadzonej wykładni przepisów prawa podatkowego, to wówczas stosując art. 2a ustawy Ordynacja podatkowa, powinien przyjąć znaczenie przepisów korzystniejsze dla podatnika.

Jednakże odnosząc się do rozstrzygania na korzyść podatnika wątpliwości co do rozumienia przepisu, należy przywołać wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 19 lipca 2007 r., sygn. akt K 11/06, zgodnie z którym „z Konstytucji nie wynika obowiązek przyjmowania przez ustawodawcę, w dziedzinie ciężarów i świadczeń publicznych, wyłącznie rozwiązań korzystnych dla podatników. Nie wynika też z niej obowiązek, by ustawodawca – rozstrzygając wątpliwości wynikające ze stosowania niejasnych przepisów – musiał działać zawsze na korzyść podatników”.

Natomiast wynikająca z przepisu art. 120 ustawy Ordynacja podatkowa zasada działania organów podatkowych na podstawie przepisów prawa, obliguje organ podatkowy wydający indywidualną interpretację przepisów prawa do respektowania określonych prawem warunków i zbadania, czy w przedstawionym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym, w świetle obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa, jego stanowisko w zakresie jest prawidłowe, czy nie.

W odniesieniu do powołanego przez Wnioskodawczynię art. 2a ustawy Ordynacja podatkowa, należy wyjaśnić, że powyższa zasada wyrażona w tym przepisie nie została naruszona. Przy rozpatrywaniu przedmiotowej sprawy Organ nie miał żadnych wątpliwości co do treści oraz zastosowania przepisów prawa podatkowego. Tym samym, nie zachodzą okoliczności wskazane przez Wnioskodawczynię, a także wątpliwości interpretacyjne, które uzasadniałyby zastosowanie art. 2a ustawy Ordynacja podatkowa.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego, kontroli celno-skarbowej. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistniałego zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …… w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.