Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.316.2017.2.ENB
z 19 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 września 2017 r. (data wpływu 27 września 2017 r.) uzupełnionym w dniu 22 listopada 2017 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe w zakresie obowiązku złożenia korekty informacji PIT-11 za lata 2012-2014 oraz sposobu jej wypełnienia, jest nieprawidłowe w pozostałym zakresie.

UZASADNIENIE

W dniu 27 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek uzupełniony w dniu 22 listopada 2017 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca będący spółką zatrudnia pracowników na podstawie umów o pracę. Z tytułu łączącego z pracownikami stosunku pracy, firma zobowiązana jest jako płatnik do potrącania z wynagrodzeń pracowników składek na fundusz ubezpieczeń społecznych, fundusz zdrowotny, podatku dochodowego od osób fizycznych i do przekazywania ich na rachunek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, jak i właściwego Urzędu Skarbowego. Firma dokonuje wypłat należnego wynagrodzenia na konta bankowe pracowników (incydentalnie w formie gotówkowej). W latach 2012-2014 Wnioskodawca, oprócz należnych wynagrodzeń wynikających ze stosunku pracy, dokonywał z pracownikami dodatkowych rozliczeń w formie przelewów bankowych. W ramach tych rozliczeń zakład pracy zwracał koszty użytkowania prywatnego oprogramowania, dojazdów do pracy (zakład pracy jest zlokalizowany poza miastem w odległości 20 km) oraz używania odzieży własnej jako odzieży ochronnej podczas świadczenia pracy. Z uwagi na fakt, iż wszystkie te świadczenia zwolnione są zarówno ze składek zus jak i podatku dochodowego od osób fizycznych, nie naliczano od nich zarówno składek na fundusz ubezpieczeń społecznych, fundusz zdrowotny, jak i podatku dochodowego. W roku 2016 w firmie miały miejsce kontrole z Powiatowej Inspekcji Pracy oraz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Każda z tych kontroli obejmowała inny okres czasowy. Celem kontroli Powiatowej Inspekcji Pracy było sprawdzenie poprawności naliczania wynagrodzeń, ustalanie prawidłowej wysokości składki na Fundusz Pracy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Kontrola przeprowadzona przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych dotyczyła poprawności naliczania składek ZUS od wynagrodzeń. W wyniku przeprowadzonych czynności obie kontrole nie uznały comiesięcznych rozliczeń przekazywanych pracownikom na konto za rozliczenia z tytułu używania własnego oprogramowania, dopłat za dojazdy do zakładu prywatnym samochodem, używania odzieży własnej jako odzieży ochronnej podczas świadczenia pracy. Kontrolujący stwierdzili, iż rozliczenia te są premiami i stanowią część wynagrodzeń. W związku z tym nakazano dokonanie ponownego przeliczenia wynagrodzeń ujmując w nich jako składnik wynagrodzenia wypłacane pracownikom świadczenia i obliczenie składek ZUS oraz podatku dochodowego od nowych wielkości. Jednak każda z tych kontroli miała odmienne stanowisko co powinno stanowić kwotę brutto będącą podstawą do wyliczeń zobowiązań publiczno-prawnych. Powiatowa Inspekcja Pracy uznawała całość kwot wypłacanych na konta bankowe pracowników jako kwotę netto wynagrodzeń i nakazała ich ubruttowienie, natomiast Zakład Ubezpieczeń Społecznych kwoty wypłacane pracownikom uznał za kwoty brutto wynagrodzenia, od którego należy obliczyć wysokość zobowiązania wobec budżetu. Spółka dostosowała się do zaleceń zawartych w obu protokołach. Dokonała ponownego przeliczenia wynagrodzenia, zgodnie z wytycznymi zawartymi w otrzymanych protokołach pokontrolnych. Jednak w okresie objętym kontrolą Powiatowej Inspekcji Pracy dokonano ubruttowienia wynagrodzenia, przyjmując za netto środki przekazywane pracownikom w ramach comiesięcznych rozliczeń, natomiast w okresie objętym kontrolą Zakładu Ubezpieczeń Społecznych za kwotę brutto, będącą podstawą do obliczenia należnych składek jak i podatku dochodowego od osób fizycznych przyjęto kwoty przekazywane pracownikom na rachunek bankowy. Sposób sporządzenia wszystkich korekt był zgodny z zaleceniami zawartymi w protokołach pokontrolnych z czynności kontrolnych przeprowadzonych zarówno przez Powiatową Inspekcję Pracy jak i Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Powstałe w wyniku korekt różnice w składkach ZUS, zarówno w części finansowanej przez pracowników, jak i w części finansowanej przez pracodawcę, oraz różnice w podatku dochodowym, w całości zostały pokryte ze środków spółki i wpłacone wraz z należnymi odsetkami na konto Urzędu Skarbowego oraz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. W związku z tym, iż wszystkie dopłaty różnic w składkach jak i w podatku dochodowym miały miejsce w roku 2016, nie korygowano deklaracji rocznej o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-4R za poprzednie lata. Całą kwotę zapłaconego podatku wykazano w roku, w którym nastąpiła dopłata podatku tj. w deklaracji PIT-4R za 2016 r.

Ponadto dokonano korekt informacji PIT-11 za lata objęte kontrolą, w taki sposób, iż w kwocie przychodu ujęto kwoty jakie wynikały z protokołu kontroli, natomiast wysokość składek na ubezpieczenie społeczne oraz zdrowotne w części finansowanej przez pracowników, jak i wysokość pobranej zaliczki na podatek dochodowy została wykazana w kwocie faktycznie pobranych wielkości w danych okresach. Spółka uznała również, iż w wyniku zapłaty zaległych składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne w części, w której powinny być one pokryte z dochodu pracowników, dla tych drugich powstał przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń. W związku z powyższym pracodawca wystawił tym pracownikom PIT-8C za 2016 r. w którym to ujął całą wysokość zapłaconych składek pracowników, jakie winny być finansowane przez nich samych. Podatek dochodowy, podobnie jak i składki, w całości został sfinansowany ze środków pracodawcy. Pracownicy, za których zostały zapłacone, z własnych środków, zaległe składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne, na dzień zapłaty tychże składek byli nadal pracownikami spółki. Osoby te nie dokonały w tym samym roku podatkowym zwrotu zapłaconych za nie kwot.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca prawidłowo postąpił, nie wykazując w informacjach PIT-11 za rok 2016 zapłaconych przez spółkę różnic w podatku dochodowym i w składkach zus, które to powinny zostać sfinansowane przez pracowników a w rzeczywistości zostały pokryte w całości przez pracodawcę, natomiast ujął je jako przychody z nieodpłatnych świadczeń w wystawionych dla tych pracowników deklaracjach PIT-8C za rok 2016?
2. Czy Wnioskodawca postąpił prawidłowo nie korygując deklaracji PIT-4R za lata 2012-2014 o kwoty dopłaconego podatku, a wykazując go w deklaracji za rok, w którym miała miejsce zapłata zaległości, tj. za rok 2016?
3. Czy Wnioskodawca prawidłowo postąpił dokonując korekty deklaracji PIT-11 za lata 2012-2014 w części dotyczącej przychodu za te lata, a kwoty pobranych zaliczek oraz składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne pozostawiając w niezmienionej wysokości, jako kwoty faktycznie pobrane w danych okresach?

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowo sporządzona deklaracja PIT-11 musi zawierać tylko i wyłącznie kwoty faktycznie pobrane pracownikom, dlatego też tylko takie zostały wykazane w sporządzonych i przekazanych pracownikom informacjach za 2016 rok. Natomiast, co do kwoty podatku i składek za lata poprzednie, o których mowa wyżej, powołując się na art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pracodawca stoi na stanowisku, iż jeżeli płatnik z własnych środków zapłaci zaległy podatek dochodowy oraz składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne w części, w której powinny być one pokryte z dochodu samego pracownika, to dla tego ostatniego oznacza to powstanie przychodu z nieodpłatnych świadczeń. Dlatego też za 2016 sporządzono pracownikom deklaracje PIT-8C ujmując w nich kwoty dokonanych w 2016 roku dopłat.

Ponadto Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż deklaracja PIT-4R jest zestawieniem kwot podatku i zaliczek na podatek pobieranych i wpłacanych przez płatnika w danym roku podatkowym. Zatem fakt niepobrania i nieuiszczenia właściwej kwoty nie może znaleźć odzwierciedlenia w informacji PIT-4R czy też jej korekcie. To, że zaległa kwota zostanie uiszczona w latach późniejszych również nie może znaleźć odzwierciedlenia w informacji czy też jej korekcie złożonej za minione lata.

Zdaniem Wnioskodawcy deklaracja PIT-11 jest informacją o dochodach oraz pobranych zaliczkach na podatek dochodowy. Skoro jest mowa o pobranych a nie należnych kwotach, zdaniem Wnioskodawcy oznacza to, iż musi ona uwzględniać tylko i wyłącznie kwoty faktycznie pobranych w danym roku podatkowym zaliczek i składek oraz kwoty faktycznie uzyskanego przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe w części dotyczącej obowiązku złożenia korekty informacji PIT-11 za lata 2012-2014 oraz sposobu jej wypełnienia, oraz nieprawidłowe w pozostałym zakresie.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ponieważ za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika, to wskazać należy, że dla celów podatkowych, przez nieodpłatne świadczenie rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy.

Zatem do przychodu należy zaliczyć każdy rodzaj świadczenia, które dana osoba (podatnik) otrzymuje kosztem majątku innej osoby. Takim świadczeniem jest m.in. wykonanie zobowiązania danej osoby przez inny podmiot (np. zapłacenie składki lub zaliczki na podatek przez pracodawcę środkami z jego majątku w sytuacji, gdy winny one być sfinansowane środkami pracownika).

Z definicji pojęcia przychodu jako świadczenia otrzymanego czy też w niektórych przypadkach postawionego do dyspozycji wnosić można również o momencie jego uzyskania. Określenie momentu uzyskania przychodu ma bardzo istotne znaczenie, przede wszystkim z tego powodu, że podatek dochodowy od osób fizycznych rozliczany jest w danym czasie. Konieczne jest zatem określenie momentu uzyskania przychodu, by przyporządkować przychód do danego okresu rozliczeniowego - roku podatkowego, a w niektórych przypadkach również - miesiąca (w przypadku zaliczkowego rozliczania podatku).

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie natomiast do art. 31 ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 38 ust. 1a ww. ustawy, w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczną deklarację, według ustalonego wzoru.

Na podstawie art. 39 ust. 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym przed 15 marca 2017 r., w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz ww. przepisy prawa stwierdzić należy, że uiszczenie przez Wnioskodawcę zaległych składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne za własnych pracowników w części, która winna być pokryta z przychodu tych osób stanowi nieodpłatne świadczenie generujące przychód podatkowy. Osoby te uzyskały bowiem wymierną korzyść majątkową, gdyż inny podmiot tj. Wnioskodawca poniósł kosztem swojego majątku wydatek, który winien być sfinansowany majątkiem (dochodami) tychże osób.

Należy zauważyć, że przychód tych osób w świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powstał w dacie zapłaty ww. składek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Ponadto zauważyć należy, że skoro w dniu powstania przychodu osoby te łączył z Wnioskodawcą stosunek pracy, to zapłacone składki w części w jakiej powinny być finansowane przez pracowników stanowiły dla tych osób przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy.

W odniesieniu natomiast do wskazanego we wniosku sfinansowania przez Wnioskodawcę różnic w podatku wyjaśnić należy, iż stosownie do art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zatem rolą płatnika jest jedynie pośredniczenie w przekazaniu organowi podatkowemu należnej od dochodu podatnika zaliczki na podatek.

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, iż w sytuacji gdy Wnioskodawca nie obliczał, nie pobierał i nie odprowadzał zaliczek na podatek dochodowy od świadczeń wypłacanych pracownikom w latach 2012-2014, a następnie Wnioskodawca uregulował różnice w podatku z własnych środków, po stronie pracowników powstał przychód w postaci nieodpłatnego świadczenia ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu, odpowiadający kwocie zapłaconych przez pracodawcę zaliczek na podatek.

Przychód ten podlegał opodatkowaniu jako przychód ze stosunku pracy, w miesiącu zapłaty do urzędu skarbowego, a Wnioskodawca, jako pracodawca miał obowiązek doliczyć wartość tego świadczenia do przychodu pracownika i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy.

Reasumując, przychód uzyskany przez pracowników z tytułu nieodpłatnych świadczeń uzyskany w związku z zapłatą za tych pracowników składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne oraz różnicy w podatku Wnioskodawca miał obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego w miesiącu zapłaty i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

W konsekwencji przychód z tytułu wskazanych we wniosku nieodpłatnych świadczeń powinien być ujęty jako przychód ze stosunku pracy w informacji PIT-11 wystawianej za rok w którym składki oraz różnica podatku zostały zapłacone za pracownika.

Nieprawidłowym zatem było postępowanie polegające na ujęciu przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w informacji PIT-8C.

Niezależnie od powyższego, należy jednak zgodzić się z Wnioskodawcą, że PIT-11 wystawiany za rok 2016 r. powinien obejmować wyłącznie kwoty faktycznie pobranych od pracowników składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne oraz zaliczek na podatek. Wobec powyższego kwoty zapłaconych przez Wnioskodawcę w 2016 r. różnic w składkach na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne oraz różnic w podatku powinny być ujęte w PIT-11 wystawionym za ten rok, wyłącznie jako przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast w odniesieniu do obowiązku korygowania informacji PIT-11 oraz PIT-4R wyjaśnić należy, że zagadnienia związane z korektą deklaracji regulują przepisy ustawy Ordynacja podatkowa. Zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 5 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach, rozumie się przez to również zeznania, wykazy, zestawienia oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego, podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Z przepisu art. 81 § 1 ww. ustawy wynika, że jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Natomiast § 2 tego artykułu stanowi, że skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji.

Analiza treści art. 81 Ordynacji podatkowej wskazuje zatem, że korekta deklaracji (informacji) ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzeniu i może dotyczyć każdej jej pozycji – o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Może więc ona dotyczyć m.in. błędów rachunkowych, oczywistych omyłek, a także gdy wypełniono ją niezgodnie z wymaganiami lub istnieją wątpliwości co do prawidłowości danych w niej zawartych. Błędnie mogła zostać określona m.in. kwota przychodu, wysokość zobowiązania podatkowego, wysokość nadpłaty lub zwrotu podatku, a także inne dane zawarte w treści deklaracji. Skorygowanie deklaracji polega więc na ponownym poprawnym wypełnieniu formularza z zaznaczeniem, iż w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej deklaracji.

Powyższe ma zatem zastosowanie m. in. do korekt informacji PIT-11 oraz deklaracji PIT-4R.

Mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony we wniosku uznać należy, iż wystawienie pracownikom informacji PIT-11 za lata 2012-2014 w których uwzględniono zaniżony przychód ze stosunku pracy obliguje Wnioskodawcę do sporządzenia korekt tych informacji i wykazania w skorygowanych informacjach przychodu osiągniętego przez pracownika w pełnej wysokości, tj. z uwzględnieniem wszystkich wypłacanych w tym okresie świadczeń (także tych od których nie pobrano zaliczek na podatek).

Ponadto zaznaczyć należy, iż skorygowane informacje PIT-11 za lata 2012-2014 powinny zawierać także dane o podlegających odliczeniu składkach na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne (faktycznie pobranych w latach 2012-2014) oraz o faktycznie pobranych w tym okresie przez Wnioskodawcę zaliczkach na podatek.

Zgodzić się zatem należy z Wnioskodawcą, iż w skorygowanych informacjach PIT-11 winny zostać uwzględnione składki i zaliczki na podatek dochodowy w wysokości faktycznie pobranej w latach 2012-2014. Skorygowana informacja PIT-11 winna bowiem w tym zakresie odzwierciedlać stan faktyczny, a tym samym, skoro Wnioskodawca pobrał składki i zaliczki od dochodów pracownika w określonej wysokości, to składki i zaliczki powinny być wykazane w wysokości faktycznie w tym roku pobranej – nawet jeżeli były one nieprawidłowe.

Zatem fakt uiszczenia przez Wnioskodawcę w 2016 r. brakującej kwoty składek oraz zaliczek nie może znaleźć odzwierciedlenia w korygowanej informacji PIT-11 za lata 2012-2014.

W odniesieniu natomiast do korekt deklaracji PIT-4R wyjaśnić należy, że w przypadku obliczania zaliczek na podatek przez płatników, o których mowa w art. 31 ustawy, w deklaracji PIT-4R powinny być wykazywane należne zaliczki na podatek dochodowy, a zatem takie, które powinny zostać pobrane przez płatnika zgodnie z obowiązującymi przepisami, a nie takie które zostały faktycznie pobrane.

W konsekwencji, na Wnioskodawcy ciążył obowiązek dokonania korekt deklaracji PIT-4R wystawionych za lata 2012-2014 i wykazania w nich należnych zaliczek, jakie powinny zostać przez Wnioskodawcę pobrane od dochodu uzyskanego przez pracowników (tj. także od dochodu od którego faktycznie nie pobrano zaliczek).

Tym samym nieprawidłowe było wykazanie wartości dopłaconego za pracowników podatku w PIT-4R wystawianym za 2016 r.

Reasumując, w sytuacji przedstawionej we wniosku na Wnioskodawcy ciąży obowiązek skorygowania wystawionych w latach 2012-2014 informacji PIT-11 oraz deklaracji PIT-4R za te lata.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe w części dotyczącej obowiązku złożenia korekty informacji PIT-11 za lata 2012-2014 i sposobu jej wypełnienia, oraz za nieprawidłowe w pozostałym zakresie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Końcowo wskazać należy, iż niniejsza interpretacja – zgodnie z zakresem wyznaczonym pytaniami odnosi się wyłącznie do obowiązków płatnika związanych z zapłaceniem przez Wnioskodawcę różnic w podatku dochodowym i w składkach zus, które powinny zostać sfinansowane przez pracowników a w rzeczywistości zostały pokryte w całości przez pracodawcę.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.